underwater
Member
- Μηνύματα
- 2.820
- Likes
- 12.647
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ανταρκτική
Το κέντρο της Ραμάλας σφύζει από ζωή. Κόσμος πολύς. Άνθρωποι περπατούν αργά, νωχελικά, απολαμβάνοντας τη βόλτα τους και τα αστεία της παρέας τους. Κάποιοι άλλοι είναι λίγο πιο βιαστικοί, τρέχουν να προλάβουν το λεωφορείο ή εκείνο το καθυστερημένο ραντεβού. Τα κορίτσια με τις πολύχρωμες μαντήλες γελούν πονηρά καθώς το ένα σκύβει στο αυτί του άλλου ψιθυρίζοντας. Στην αγορά οι πωλητές μιλάνε ζωηρά και αστειεύονται. Σε χαιρετάνε εγκάρδια και σε καλωσορίζουν με χαμόγελο.
Οι μυρωδιές των μπαχαρικών μπερδεύονται με τις κόρνες των αυτοκινήτων. Το γνώριμο, γλυκό χάος της Ανατολής σε παρασύρει και σε ζαλίζει. Νιώθεις σα να έχεις πιει κανά-δυο ποτηράκια κρασί παρότι η καφετέρια που κάθισες πριν λίγο δε σέρβιρε αλκόολ. Περνάς από το μαγαζάκι με τα σιροπιαστά και βλέπεις ένα πιτσιρικάκι ίσα με 7 χρονών να βγαίνει κουβαλώντας δυο τεράστια κουτιά για το σπίτι. Μπαίνεις μέσα, μοσχομυρίζει, παραγγέλνεις κιουνεφέ και καθώς αρχίζεις να μασάς το φύλλο με το λιωμένο μαστιχωτό τυρί θες να δακρύσεις, τόσο νόστιμο είναι. Από το κοντινό τζαμί ακούγεται η φωνή του μουεζίνη να καλεί τους πιστούς για τη βραδινή τους προσευχή.
Ξαναβγαίνεις στο δρόμο και χαζεύεις ένα ζευγαράκι να περπατά χέρι-χέρι, δυο νεαρούς να ψευτοτσακώνονται, παρέες μπαρμπάδων να κάθονται στον καφενέ καπνίζοντας ναργιλέ, ζαλίζοντάς σε με τη μυρωδιά του λίγο περισσότερο. Νιώθεις αυτή την έξαψη, τη χαρά του ταξιδιού. Νιώθεις ανεμελιά.
Και τότε στη στροφή το βλέπεις. Στη μέση του δρόμου, στο κέντρο της μικρής πλατείας. Σηκώνεις το βλέμμα και παρατηρείς μια ανθρώπινη φιγούρα να σκαρφαλώνει στο κοντάρι της παλαιστινιακής σημαίας, η οποία κυματίζει αγέρωχα. Στην αρχή σαστίζεις, νομίζεις ότι είναι άνθρωπος με σάρκα και οστά. Χρειάζονται λίγα δευτερόλεπτα για να χαμογελάσεις, καθώς αναγνωρίζεις ότι βρίσκεσαι σε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά σημεία της πόλης. Και θυμάσαι ότι δεν είσαι σε μια οποιαδήποτε πόλη της Μέσης Ανατολής, αλλά στην καρδιά ενός τόπου που παλεύει για ελευθερία. Και μπορεί να νιώθεις λίγο ανόητη, λίγο υπερευαίσθητη, αλλά καθώς έχεις μείνει να κοιτάς τη σημαία και την ανθρώπινη φιγούρα σαν υπνωτισμένη, δε μπορείς να συγκρατήσεις το δάκρυ που σιγά σιγά σχηματίζεται στο μάτι σου.
"Έχω έρθει κρατώντας στο ένα χέρι μου ένα κλαδί ελιάς και στο άλλο ένα όπλο ενός μαχητή της ελευθερίας. Μην αφήσετε να πέσει από το χέρι μου το κλαδί της ελιάς".
Γιάσερ Αραφάτ, Ηνωμένα Έθνη, 1974
Οι μυρωδιές των μπαχαρικών μπερδεύονται με τις κόρνες των αυτοκινήτων. Το γνώριμο, γλυκό χάος της Ανατολής σε παρασύρει και σε ζαλίζει. Νιώθεις σα να έχεις πιει κανά-δυο ποτηράκια κρασί παρότι η καφετέρια που κάθισες πριν λίγο δε σέρβιρε αλκόολ. Περνάς από το μαγαζάκι με τα σιροπιαστά και βλέπεις ένα πιτσιρικάκι ίσα με 7 χρονών να βγαίνει κουβαλώντας δυο τεράστια κουτιά για το σπίτι. Μπαίνεις μέσα, μοσχομυρίζει, παραγγέλνεις κιουνεφέ και καθώς αρχίζεις να μασάς το φύλλο με το λιωμένο μαστιχωτό τυρί θες να δακρύσεις, τόσο νόστιμο είναι. Από το κοντινό τζαμί ακούγεται η φωνή του μουεζίνη να καλεί τους πιστούς για τη βραδινή τους προσευχή.
Ξαναβγαίνεις στο δρόμο και χαζεύεις ένα ζευγαράκι να περπατά χέρι-χέρι, δυο νεαρούς να ψευτοτσακώνονται, παρέες μπαρμπάδων να κάθονται στον καφενέ καπνίζοντας ναργιλέ, ζαλίζοντάς σε με τη μυρωδιά του λίγο περισσότερο. Νιώθεις αυτή την έξαψη, τη χαρά του ταξιδιού. Νιώθεις ανεμελιά.
Και τότε στη στροφή το βλέπεις. Στη μέση του δρόμου, στο κέντρο της μικρής πλατείας. Σηκώνεις το βλέμμα και παρατηρείς μια ανθρώπινη φιγούρα να σκαρφαλώνει στο κοντάρι της παλαιστινιακής σημαίας, η οποία κυματίζει αγέρωχα. Στην αρχή σαστίζεις, νομίζεις ότι είναι άνθρωπος με σάρκα και οστά. Χρειάζονται λίγα δευτερόλεπτα για να χαμογελάσεις, καθώς αναγνωρίζεις ότι βρίσκεσαι σε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά σημεία της πόλης. Και θυμάσαι ότι δεν είσαι σε μια οποιαδήποτε πόλη της Μέσης Ανατολής, αλλά στην καρδιά ενός τόπου που παλεύει για ελευθερία. Και μπορεί να νιώθεις λίγο ανόητη, λίγο υπερευαίσθητη, αλλά καθώς έχεις μείνει να κοιτάς τη σημαία και την ανθρώπινη φιγούρα σαν υπνωτισμένη, δε μπορείς να συγκρατήσεις το δάκρυ που σιγά σιγά σχηματίζεται στο μάτι σου.
"Έχω έρθει κρατώντας στο ένα χέρι μου ένα κλαδί ελιάς και στο άλλο ένα όπλο ενός μαχητή της ελευθερίας. Μην αφήσετε να πέσει από το χέρι μου το κλαδί της ελιάς".
Γιάσερ Αραφάτ, Ηνωμένα Έθνη, 1974
Last edited:
