Μαρόκο Τιτιβίσματα, των δυονών μας, στην Μαροκινή Σαχάρα

[themischar]

Morocco

Ανέκαθεν είμασταν αφιερωμένοι στην ευχαρίστηση που προσφέρει ένα ταξίδι, μικρής ή μεγάλης διάρκειας, οπουδήποτε κι´αν αυτό να ήταν.
Και για δεκαετίες σχεδιάζαμε κάθε τέσσερα χρόνια (κάτι σαν την Ολυμπιάδα, ας πούμε) να το περνάμε μόνο με το σοϊ (παππούδογιαγιάδες) γιατί τα άλλα χρόνια επιθυμούσαμε να είμασταν ελευθεροι να φτιάξουμε τα δικά μας ταξίδια εντός της χώρας ή εκτός των συνόρων της.
Αυτή η πολύμορφη κατάσταση τηρήθηκε ευλαβικά, θα μπορούσα να πω, όλα αυτά τα χρόνια.
Και το
«Σε ευχαριστώ
που έκανες το σύμπαν σου δικό μου κόσμο και μ’ άφησες να ζω μέσα σε αυτό.
Μια ζωή δεν φτάνει για να γυρίσω την κάθε σου γωνιά·
μα σου υπόσχομαι πως δεν θα πάψω ποτέ…
μα ποτέ να ταξιδεύω.»
από το βιβλίο : Αχόρταγες Ψυχές, του Μόχαν Μπρόου (που κυκλοφόρησε το 2014), εμείς -ανέλπιστα- το´χαμε χειροπιαστά προσπαθήσει χρόόόνια και χρόνια αρχύτερα.
Ωστόσο, το σκεπτικό μας έλαχε και εξαιρέσεων για δυο χρονιές, λόγω διάφορων προσωρινών προβλημάτων. Ώόό, αλλοίμονο ! Να μη ξεχνιόμαστε τόσο εύκολα, και μία η περσινή λόγω του Covid-19 (και βεβαίως για φέτος, ακόμη, θἐλουμε να ελπίζουμε... Η Ιβηρική χερσόνησος μας περιμένει).

Νά´μαστε λοιπόν στη χρονιά του 2019 που κυλούσε, όσο γινόταν, ομαλά και κάπου εκεί στο τετραήμερο της 25ης Μαρτίου, που ηθελημένα δεν είχαμε ξεκουνήσει, παρέλαβα ένα προωθητικό e-mail <<πρόσκληση>> καλά-καλά μη βαράτε ὀλοι μαζί <<πρόταση>> από γνωστή lowcost αερ/κἠ εταιρεία που αφορούσε μεταξύ άλλων και καλοκαιρινά εισητήρια, για Marrakesh-Morocco -απ´ευθείας πτήση- μετ᾽ επιστροφής στα 70 €/άτομο !
Τι λέμε τώρα !!! Με το για να δούμε τι ακριβώς παίζει, έκλεισε ή άνοιξε το ταξίδι μας για τις αρχές Ιούλη.
Πἐσαν βροχή τα ερωτηματικά για το πότε είναι καλά (από πλευράς καιρικών συνθηκών) να επισκεφθεί κάποιος το Μαρόκο.
Η πλειοψηφία (ακόμη και αυτών που δεν έχουν ταξιδέψει εκεί ποτέ) ισχυρίστηκε πως η καλύτερη εποχή, είναι είτε την άνοιξη, από τα μέσα Μαρτίου έως το Μάιο, και το φθινόπωρο μεταξύ Σεπτεμβρίου και Νοεμβρίου. Οι ισχυρισμοί των, λοιπόν, (δικαίως ή αδίκως) είναι πως το καλοκαίρι η θερμοκρασία φθάνει σε ακραία θερμά σκαμπανεβάσματα σε όλη τη χώρα, και το χειμώνα σε κάποια ακραία χαμηλά επίπεδα, ειδικά πάνω στον υψηλό Άτλαντα.
Πολλοί μας την ¨είπαν¨ : « Μα, καλοκαιριάτικα ; »
Ναί φίλοι μου, καλοκαιριάτικα, γιατί όχι !

Για μας, χρόνια το Morocco, συμπεριλαμβανόταν στη λίστα των ταξιδιών μας και πάντοτε κατάφερνε και έμενε απ’ έξω, όχι όμως και εντελώς αδικαιολὀγητα !
Σχεδιάζαμε και παιδεύαμε ένα εν πολλοίς χαοτικό road trip -Μαρόκο + Iβηρική Χερσόνησο- που βρισκόταν όμως μονίμως στα σκαριά. Έτσι αδράξαμε την αφορμή για να το σπάσουμε στα δυό, όταν σιγουρευτήκαμε πια πως θα τρεναριστεί, κι᾽άλλο, αυτό το πλάνο αν δεν κάναμε το βήμα απόσχισης χωρίς πολλές και παράλληλα αδιέξοδες συζητήσεις.
Πάνω σ᾽αυτό συνετέλεσαν, επίσης, η πολυετής αναβολή του και τα γνωστά παζάρια :

1. Nα πάμε εκεί αερ/κώς;
2. Nα πάμε εκεί με moto & πλοίο;
3. Να πάμε εκεί οδικώς με αυτ/το;

Έτσι, με κίνητρο, τα ομολογουμένως υπέρ-φθηνά αερ/κά εισητήρια που έσκασαν μύτη, οι διανυκτερεύσεις που έδειχναν ικανοποιητικές και ήταν βολικές αλλά και οι μηδενικές σχεδόν προετοιμασίες που θα χρειαζόμασταν (το’χαμε ήδη εξαντλημένο προ πολλού το επι του χάρτου) την κλείσαμε την απόσχιση χωρίς άλλη σκέψη - συζήτηση.
Τρόπος του λέγειν δηλ. αφού οι νέες προγραμματισμένες μέρες κάπως έπρεπε, τουλάχιστον, να επικαιροποιηθούν.
Ευκολάκι ;
Έ, όχι και τόσο !

Όλες κι’ όλες έντεκα νύχτες θα διαθέταμε, για ένα road trip στις χίλιες εννιακόσιες πενήντα αποχρώσεις του καφέ που διατίθενται ῾῾μεταξύ άλλων῾῾ στο Μαρόκο, μακράν γμτ από τις πολυσυζητημένες χίλιες και μία νύχτες κάποιων άλλων ! ! !
Και όπως συμβαίνει θαρρώ σ' όλους μας σε κάθε ταξιδιωτική οργάνωση, θέλαμε αν μή τι άλλο να χωρέσουμε όσο γινόταν πιο πολλά. Και για να το πετύχουμε σε ένα καλύτερο βαθμό αυτό, κρίθηκε απαραίτητη η ενοικίαση αυτοκινήτου την τρίτη μέρα του ταξιδιού μας.
Η κατανομή των διανυκτερεύσεων κατανεμήθηκε χωρίς όμως να γίνουν και τα κλεισίματα των καταλυμάτων με εξαίρεση των δύο πρώτων. Και για να αποφύγουμε τα όποια πιθανά παρατράγουδα κάναμε έναν ενδελεχή έλεγχο, στα προσφερόμενα καταλύματα ανά περιοχή της πιθανής διαμονής κρατώντας στο πλάνο μας τα επικρατέστερα από αυτά για όταν θα πλησιάζει η ώρα.
Από τον συγκερασμό όλων αυτών, προέκυψε το παρακάτω οδοιπορικό που τελικά πραγματοποιήσαμε και μάλιστα χαλαρά :

https://www.google.com/maps/d/u/0/edit?mid=1MHqcIQK3-jCB_uE7Z7p4g9Dleo9GaNHv&usp=sharing

Κινηθήκαμε εννέα μέρες διανύοντας 2.457 χλμ (και από αυτά, μόνο, τα 247 χλμ σε αυτοκινητόδρομο) που συνολικά κόστισαν περίπου 323 € :

• 163 € η ενοικίαση του αυτοκινήτου (με όλες τις υποχρεώσεις).
• 120 € τα καύσιμα/πετρέλαιο.
• 35 € οι κλήσεις τροχαίας (200 MAD μαύρα και150 MAD με απόδειξη).
• 5 € το πλύσιμο του αυτοκινήτου (με πουρμπουάρ), προβλεπόταν πριν την παράδοσἠ του.

Μαρόκο είπαμε, Μαρόκο λέμε, αλλά ποιό είναι το Μαρόκο ;
Το Μαρόκο είναι μια αραβική, μουσουλμανική χώρα που υπάρχει ως κράτος πάνω από 500 χρόνια και βρίσκεται στη Βορειοδυτική άκρη της Αφρικής, συνορεύοντας ανατολικά με την Αλγερία, νότια με την Μαυριτανία και βρέχεται στα μεν δυτικά από τον Ατλαντικό ωκεανό στα δε βόρεια από τη Μεσόγειο θάλασσα (στενό του Γιβραλτάρ, σε απόσταση 14,33 χλμ. από την Ισπανία).
Το πολίτευμα του Μαρόκο είναι η Συνταγματική Μοναρχία, με πληθυσμό + 35.600.000 κατοίκους που είναι διασκορπισμένοι σε έκταση + 446.550 τ.χλμ.
Οι θρησκείες στο Μαρόκο είναι : Μουσουλμάνοι 99%, Χριστιανοί 1% και περίπου 6.000 Εβραίοι.
Εθνοτικές ομάδες : Άραβες 99%, άλλο 1%. Η επίσημη γλώσσα είναι τα Αραβικά, ενώ το 40% του πληθυσμού, κυρίως στις αγροτικές περιοχές, μιλούν τη Βερβέρικη γλώσσα (μάλιστα σε τρεις διαλέκτους). Δεύτερη ανεπίσημη γλώσσα της χώρας είναι τα Γαλλικά, τα οποία και διδάσκονται ευρέως, ακολουθούν τα Ισπανικά ενώ τα Αγγλικά -αν και ομιλούνται λιγότερο- διαφαίνεται να κερδίζουν σταδιακά έδαφος.
Νόμισμα έχουν το Ντιρχάμ Μαρόκου (MAD) με ισοτιμία τα τελευταία χρόνια περίπου:
Τα 10 MAD ≤ 1 € .

Έναν αιώνα περίπου μετά την αραβική κατάκτηση της Βόρειας Αφρικής το 788, μια σειρά από μαροκινές μουσουλμανικές δυναστείες άρχισαν να κυβερνούν στο Μαρόκο. Τον 16ο αιώνα και ειδικά η μοναρχία του Ahmad Al-Μανσούρ (1578-1603), απώθησε πολλές φορές ξένους εισβολείς και εγκαινίασε μια χρυσή εποχή. Το 1860, το βόρειο Μαρόκο καταλήφθηκε από την Ισπανία και στη συνέχεια το 1912 από την Γαλλία που επέβαλε το δικό της νέο προτεκτοράτο.
Ένας παρατεταμένος αγώνας ανεξαρτησίας από τη Γαλλία, έληξε επιτυχώς το 1956 και η διεθνής πόλη της Ταγγέρης όπως και οι περισσότερες κατοχές παραδόθηκαν, την ίδια χρονιά, στη νέα χώρα.
Ο Σουλτάνος MOHAMMED V, ο παππούς του τρέχοντος μονάρχη, διοργάνωσε το νέο κράτος ως συνταγματική μοναρχία και το 1957 πήρε τον τίτλο του βασιλιά.
Το Μαρόκο με Πρωτεύουσά του το Ραμπάτ, διοικεί και το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Σαχάρας, που όμως από το 1976 έχει ανακηρυχτεί ανεξάρτητο κράτος και αναγνωρίζεται ήδη από 46 κράτη στον κόσμο.
Αν και το Μαρόκο δεν έχει αναγνωρισμένη εξουσία για τη Δυτική Σαχάρα, εντούτοις ασκεί de facto διοικητικό έλεγχο. Ο ΟΗΕ βοηθά με άμεσες διαπραγματεύσεις μεταξύ του Μαρόκου και του Πολισάριο μετώπου, αλλά το καθεστώς της επικράτειας παραμένει ανεπίλυτο.
Οι βαθμιαίες πολιτικές μεταρρυθμίσεις στη δεκαετία του ' 90 είχαν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός νομοθετικού σώματος για πρώτη φορά το 1997. Παρά ταύτα η κυβέρνηση ανέλαβε δράση ενάντια σε όσους αμφισβητούν τη μοναρχία, το Ισλάμ, ή το καθεστώς της Δυτικής Σαχάρας.
Οι διαμαρτυρίες, χιλιάδων Μαροκινών, με συγκεντρώσεις σε πολλές πόλεις σε όλη τη χώρα, που έγιναν τον Φεβρουάριο του 2011, που απαιτούσαν αφενός μεγαλύτερη δημοκρατία και αφετέρου να τερματιστεί η κυβερνητική διαφθορά έκαναν τον βασιλιά MOHAMMED VI να ανταποκριθεί με ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που περιελάμβανε ένα νέο Σύνταγμα και πρόωρες εκλογές.
Το Σύνταγμα ψηφίστηκε με δημοψήφισμα, άμεσα τον Ιούλιο, και μερικές νέες εξουσίες
επεκτάθηκαν στο Κοινοβούλιο και τον Πρωθυπουργό, αλλά ο τελευταίος λόγος παραμένει στα χέρια του μονάρχη.
Στις πρόωρες εκλογές του Νοεμβρίου 2012, το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης -ένα μετριοπαθές ισλαμικό κόμμα- κέρδισε το μεγαλύτερο αριθμό εδρών, όντας το πρώτο ισλαμικό κόμμα που ηγείται της κυβέρνησης του Μαρόκου.

Το Μαρόκο είναι ένας τουριστικός προορισμός για πολλούς Ευρωπαίους από τα μέσα του 19ου αιώνα και η γοητεία του δεν έχει μειωθεί με το πέρασμα του χρόνου. Είναι μία από τις πιο διαφορετικές χώρες της Αφρικής, έχοντας ένα τοπίο που περιλαμβάνει τις υψηλές σειρές των βουνών Atlas, απέραντες ακρογιαλιές μέχρι τους αμμόλοφους της ερήμου Σαχάρα. Παραμένει ελκυστικό και προσιτό για κάθε προϋπολογισμό ταξιδιώτη, παρόλου τον αυξανόμενο αριθμό των πολυτελών ξενοδοχείων και της επιδημίας να σε κοιτούν οι περισσότεροι ως νόμισμα !
Η ενοικίαση αυτοκινήτου είναι εφικτή και ένα όχημα 4×4 δεν είναι απαραίτητο αν δεν έχεις σκοπό να κάνεις ταρζανιές ή σαφάρι στην έρημο, με όλες τις πολυεθνικές εταιρείες rent a car και αρκετές τοπικές να εκπροσωπούνται επαρκώς.Τα καύσιμα είναι πάμφθηνα, όπως συμβαίνει σε όλες τις πετρελαιοπαραγωγικές χώρες.
Υπάρχει αστυνομικός έλεγχος και μπλόκα τροχαίας ;
Ναι υπάρχουν και πολλά μάλιστα, κυρίως για παραβίαση του ορίου ταχύτητας κλπ και είναι το πλέον σύνηθες στους επαρχιακούς δρόμους (όπως επίσης, και το γεγονός πως κάποιοι επίορκοι Αστυνομικοί, βγάζουν ευκαιριακά κανά επιπλέον μεροκάματο).
Οι δρόμοι στο Μαρόκο δεν είναι πολύ χειρότεροι από τους αντίστοιχους δικούς μας. Οι μεγαλουπόλεις του βορρά συνδέονται μεταξύ τους με σύγχρονους αυτοκινητόδρομους, ενώ αρκετές επαρχιακές αρτηρίες έχουν πολύ καλής ποιότητας οδόστρωμα. Και όπως φάνηκε από τη δική μας καθημερινότητα στη χειρότερη περίπτωση ή θα καθυστερήσεις λόγω των εκτελουμένων έργων οδοποιίας ή θα κολλήσεις για λίγο πίσω από κάποιο αργοκίνητο φορτηγό.
Βέβαια, στο νότιο κομμάτι της χώρας, η κατάσταση ξεφεύγει λιγάκι, με τα βενζινάδικα να είναι δυσεύρετα και οι λακκούβες περισσότερες. Σε περιοχές που βρίσκονται στις παρυφές της ερήμου μετακινούνται με κάρα ή με καμήλες !
Εξάλλου για τις ιδιαιτερότητες των δρόμων, αναπόφευκτα, θα γίνει εκτενής αναφορά στο κυρίως κείμενο. Σίγουρα η αποφυγή του να βάλεις αυτοκίνητο μέσα στις περιτειχισμένες, λαβυρινθώδεις μεντίνες των πόλεων, ακόμα και όπου αυτό επιτρέπεται, δεν είναι υπεκφυγή αλλά λογική αφού είναι βέβαιο με μαθηματική ακρίβεια πως θα ταλαιπωρηθείς άδικα, και θα χαθεί ανεπανόρθωτα πολύτιμος χρόνος και κυρίως η καλή διάθεση που είναι το Α και το Ω του ταξιδιώτη.

Η μίσθωση ταξί για μέσα στις πόλεις συμφέρει ασυζητητί, αλλά και για μεγαλύτερες αποστάσεις αποτελεί μια αξιόλογη και οικονομική λύση με το ανάλογο και αναπόφευκτο παζάρι !

Η αγορά κάρτας κινητής τηλεφωνίας - δεδομένων θα σας λύσει τα χέρια στην πλοήγηση και θα βοηθήσει, κακά τα ψέματα, στην περιήγηση εντός των πόλεων.

Εμείς πάλι, εννοείται πως, το πρώτο πράγμα που κἀναμε ήταν να ανασκουμπωθούμε και να χτενίσουμε χωριστά και λάου-λάου, τις σχετικές υπάρχουσες Travelstories για τον πληρέστερο και επιτυχή σχεδιασμό μας, ακούγοντας και, παράλληλα, σιγανοτραγουδόντας το ήδη από χρόνια λατρεμένο τραγούδι της Loreena Mckennitt (Marrakesh Night Market) που θα αποτελούσε αναπόφευκτα και το σάουντρακ του ταξιδιού μας :

Απολαύστε το, όσο θα διαβάζετε ...

«Ό,τι τιμή σου ζητήσουν, για αγορά ή υπηρεσία, αντιπρότεινέ τη στη μέση», αυτή ήταν σχεδόν η πρώτη συμβουλή που μας έδωσαν όσοι στο παρελθόν είχαν σεργιανίσει στο Μαρόκο, όταν είπαμε πως σκοπέυαμε να επισκεφθούμε τη χώρα.
Η δεύτερη ήταν: «Νερό, αυστηρά εμφιαλωμένο και μόνο».
Η τρίτη ήταν: «Να προσέχετε». Τι; «το βράδυ, στους δρόμους, τους πορτοφολάδες»!
Η τέταρτη συμβουλή, που ισχύει ανέκαθεν : «Απολαύστε το, είναι κάτι που δε θα έχετε ξαναδεί».
Επίσης, δεν παραλείψαμε και φροντίσαμε να λάβουμε υπόψην μας και τις τότε πρόσφατες ενδεικτικές τιμές κόστους διαβίωσης, από το :

Cost of Living in Morocco

Ο χρόνος έτρεξε με γοργούς ρυθμούς ως συμβαίνει συνήθως όταν όλα πάνε καλά. Και όταν ήλθε η πολυπόθητη μέρα, ετοιμασθήκαμε και προβάραμε με σκέρτσο τα γυαλάκια μας -RayBan-Wayfarers-, βάλαμε τα κλειδιά μας στα -ειδικά για την περίσταση- porte-clés μας (παλιό δωράκι φίλων ταξιδευτών)

και πριν το μεσημέρι της 1ης Ιούλη με θερμοκρασία στους +330C αναχωρήσαμε για το αεροδρόμιο των Αθηνών.
Η καλή μέρα από το ξεκίνημα φαίνεται, ήταν συντονισμένοι όλοι και όλα ανεξαίρετα, πήραμε και ένα δελτίου καιρού -την ώρα της αναμονής - έτσι για να´χουμε να λέμε . . .

επιβιβαστήκαμε μαζί με τους άλλους συνταξιδιώτες στην πλήρες φορτίου πτήση, που θα διαρκούσε περίπου 03:40:00 ώρες.
Αργότερα και ενώ το αεροσκάφος περνούσε ξόφαλτσα πάνω από τη Fez, περίπου μισή ώρα πριν την άφιξη, το πλήρωμα μοίρασε στους επιβαίνοντες τη γνωστή τελωνιακή χαρτούρα που χρειάζεται να συμπληρωθεί για να διευκολυνθεί ο έλεγχος εισόδου -του καθενός - στη χώρα.

Η άφιξή μας στο αεροδρόμιο Μενάρα (RAK) του Marrakech, πραγματοποιήθηκε (και λόγω της διαφοράς ώρας -1h) νωρίς το απόγευμα.
Ως off season Moussafir-έοι, περπατήσαμε σέρνοντας τις βαλίτσες μας πάνω στις ¨φλεγόμενες¨ παρυφές του αεροδιάδρομου με κατεύθυνση τον τερματικό σταθμό.

Ανακουφιστικός ο κλιματιζόμενος χώρος του σύγχρονου σταθμού (έχω μια ένσταση όμως που θα την καταθέσω αργότερα),
Ο υποχρεωτικός έλεγχος ήταν καθόλα τυπικός και σχετικά γρήγορος. Οι Μαροκινοί υπάλληλοι βλοσυροί, καθισμένοι στα οκτώ από τα δώδεκα συνολικά γκισέ, ντυμένοι στα χρώματα της σημαίας τους το πράσινο και το κόκκινο, έλεγξαν ρουτινιάρικα και κατόπιν σφράγισαν ατάραχοι τα διαβατήρια . . .
Στη συνέχεια χωρίς καθυστέρηση, φροντίσαμε γρήγορα για συνάλλαγμα (για τα της πιθανἠς 1ης ανάγκης) σ᾽ ένα από τα ανταλλακτήρια που υπήρχαν στον καλοδιαμορφωμένο χὠρο και χωρίς δεύτερη σκέψη, προμηθευτήκαμε και μια κάρτα sim, τοπικής τηλεφωνίας, για τους καθ´ όλα ευνόητους λόγους.

Επίσης είχε προηγηθεί, ταυτόχρονα, με το κλείσιμο των εισητηρίων και του καταλύματος στο Marrakech, να επιβαρυνθούμε τη μεταφορά μας απο τους υπεύθυνους του Riad δηλ. να μας "μαζέψουν" έναντι δυσβάσταχτου κόστους ! Ήταν η πρώτη φορά στα χρονικά μας, που το συναποφασίσαμε με γνὠμονα πως θα κερδίσουμε εξ' αρχής πολύτιμο χρόνο.
Έτσι κι' έγινε.
Μας "μάζεψαν" με ντάλα τον ήλιο ακόμη και σε μηδαμινό χρόνο ξεκινήσαμε προς την παλιά πόλη του Marrakech !
Με ελλιγμούς που θα ζήλευε ακόμη και ένας πιλότος της Formula 1, ο μαυροκουστουμαρισμένος και ολιγομίλητος τύπος, μας αποβίβασε στο στενοσόκακο έξω σχεδόν από την είσοδο του Riad.

Τίποτα από έξω δε μαρτυρούσε για το πως μπορεί να ήταν το εσωτερικό του Riad, κάτι βέβαια που συνηθίζεται σε πλήθος κτισμάτων, όπως ανακαλύψαμε στη συνέχεια της περιοδείας μας ανά την χώρα.

Μπαίνοντας στο εσωτερικό παρατηρήσαμε πως η άφιξή μας έφερε κάποια κινητικότητα και μας καλωσόρισαν με, τι άλλο, ένα τσαγάκι μέντας. Και καταπώς είπε ο επικεφαλής, όταν παραλάβαμε τα κλειδιά της εσώπορτας αλλά και της εξώπορτας γιατί δεν έχουν ικανό αριθμό πελατών για να δικαιολογούν την 24ωρη παρουσία τους, << τέτοιες θερμοκρασίες για καλοκαίρι είχε να κάνει πολλά χρόνια στα μέρη τους>> !!!.
Μας την έπεσε όμως, με καλή πρόθεση, για το ένα και το άλλο που ενδεχομένως θα έκανε καλύτερη και ευκολότερη την παραμονή μας :
- μήπως θέλετε να ετοιμάσουμε βραδυνό για σας ;
- μήπως αναζητάτε διερμηνέα ;
- μήπως σας ενδιαφέρει κάποια από τις ολοκληρωμένες εκδρόμες μας ;
- μἠπως ...
Πως λέμε, όλα νοικοκυρεμένα και ει δυνατόν σε ένα !

Εμένα πάλι με είχε σαγηνέψει ένα από τα τροφαντά χρυσόψαρα (που δε μπορούσα να το ξεμοναχιάσω για φωτογράφιση). Τα κατεργάρικα χρυσόψαρα ¨κολυμπούσαν¨ με φούρια και όση δύναμη διέθεταν στα λημνάζοντα νερά του υποδαπέδιου ενυδρείου και ταυτόχρονα αυτοσχέδιου σιντριβανιού.

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 36

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 36

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Thalassaki]

Αγαπάμε Β.Αφρική!!!!
Έκατσα στο Μαροκινό πουφ μπροστά στο τραπέζι του τσαγιού και περιμένω τη συνέχεια!!!

 

[themischar]

Αγαπάμε Β.Αφρική!!!!
Έκατσα στο Μαροκινό πουφ μπροστά στο τραπέζι του τσαγιού και περιμένω τη συνέχεια!!!

Χαίρομαι που εσύ απολαμβάνεις το Μαροκινό σου πουφ !
Γιατί, κι´εμείς αγοράσαμε ένα (το έτοιμο ραμμένο καλοδιπλωμένο ύφασμα) από το Meknes Museum χωρίς να πάρουμε είδηση ότι ήταν το μικρούλι μέγεθος και βέβαια δεν κάναμε τον κόπο ποτέ να το γεμίσουμε. Φάνηκε, για άλλη μια φορά, πως δεν το᾽χουμε και πολύ με τα παζάρια.

 

[themischar]

Αφού δροσιστήκαμε στην πατητής τσιμεντοκονίας ντουζιέρα, βγήκαμε χαρωπά και εξοπλισμένοι με όλα τα απαραίτητα για την πρώτη μας επαφή με την παλιά πόλη του Marrakech.



Το Marrakech είναι η πρωτεύουσα του κεντρικού Μαρόκου. Η πρώτη από τις τέσσερις αυτοκρατορικές πόλεις του Μαρόκου, βρίσκεται στο κέντρο της εύφορης, αρδευόμενης πεδιάδας Haouz, νότια του ποταμού Tennsift.
Το αρχαίο τμήμα της πόλης, γνωστό ως medina, χαρακτηρίστηκε μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO το 1985.
Το Marrakech αναντίρρητα είναι η πλέον δημοφιλής πόλη για τους επισκέπτες στο Μαρόκο. πασίγνωστη ως η κόκκινη πόλη και πολλοί είναι αυτοί που ισχυρίζονται ότι δεν είναι μόνο ένα μέρος για να δείς, αλλά είναι ένα μέρος για να ζήσεις. Χρειάζονται μέρες για εκτενή περιπλάνηση στη δαιδαλώδη Medina, τα σουκ της και στην ολοένα επεκτεινόμενη νέα πόλη.





Δε φτάνει που κάποια είναι στην κυριολεξία στενά (όταν άνοιγα σε έκταση τα χέρια μου έβρισκαν τον απέναντι τοίχο) είναι επίσης και χαμηλοτάβανα.





Καθώς προχωράμε, τα μάτια μας μένουν ορθάνοιχτα από την πανδαισία των χρωμάτων που αντικρίζουν και προς στιγμή αδυνατούν να προσαρμοστούν.
Ναι, η αλήθεια είναι πως, τα μάτια δεν ησυχάζουν στο Morocco.





Πλήθος από γαϊδουράκια, εξαιρετικής μορφολογίας τα περισσότερα από αυτά, εξυπηρετούν όλες τις ανάγκες των κατοίκων μέσα στα στενοσόκακα και αλλού, αποτελὠντας το Νο1 μέσο μεταφοράς αγαθών.











Πολύ γρήγορα ο δρόμος μας έβγαλε σε μια υποτυπώδη διαταύρωση κοντά στα περιβόητα αξιοθέατα τον μιναρέ Koutoubia και την πλατεία Jemaa el - Fnaa.





Ο μιναρές, στο τζαμί, ύψους 75 μέτρων είναι του 12ου αιώνα και ήταν το πρωτότυπο της Giralda στη Σεβίλλη της Ισπανίας. Τον 19ο αιώνα, οι βιβλιοπώλες συγκεντρώθηκαν γύρω από τη βάση του και από αυτό το γεγονός προήλθε και το όνομα Kutubiyyin (δηλ. Βιβλιοπωλεία).
Είναι ένα μνημειώδες μαυριτανικό στολίδι με θολωτές καμάρες και ο λαμπερός ορείχαλκος του μιναρέ διατηρεί τη λάμψη του όλο το χρόνο χάρη σε μια παλιά μαροκινή τεχνική και το επισκευάζουν (σε ετήσια βάση) με πλούσιο σε ανόργανα άλατα από τον Υψηλό Άτλαντα, με αποτέλεσμα να εμποδίζεται η οξείδωσή του.
Η περιοχή βορειοδυτικά του μιναρέ Koutoubia ήταν κάποτε η αίθουσα προσευχής του τζαμιού, που πιστεύεται ότι κατέρρευσε κατά τη διάρκεια του σεισμού της Λισαβόνας το 1755, σκοτώνοντας εκατοντάδες πιστούς.
Η είδοδος στο τζαμί Koutoubia δεν επιτρέπεται στους μη Μουσουλμάνους παρότι πέντε φορές την ημέρα, μια φωνή υψώνεται πάνω από τον μιναρέ του, καθώς ο μουεζίνης καλεί τους πιστούς, αναφανδόν, να προσευχηθούν.



Χρησιμοποιήσαμε και εμείς κάποιες φορές, όπως κάνουν πολλοί επισκέπτες, τον μιναρέ Koutoubia που διακρίνεται από μακρυά με τον επιβλητικό όγκο του ως μέσο επαρκούς προσανατολισμού, αντί της χρήσης GPS αφού βρισκόταν πολύ κοντά στο Riad που είχαμε καταλύσει.



Πολύ προσεγμένο μέρος, όλη η περιοχή είναι προσεγμένη με πολλά δέντρα και το μεγάλο τζαμί είναι πολύ ωραίο.. ακριβώς έξω από το τζαμί έχει άμαξες με άλογα που μπορείς να πάρεις για μια βόλτα γύρω από τα στενά με 150 mad για μια ώρα (που, συγκριτικά, δεν το λες και φθηνά).



Στην δυτική πλευρά του ευρύτερου χωρου του τζαμιού βρίσκεται ένα καταπράσινο πάρκο το Parc Lalla Hasna, μια συνδετική όαση για την περιοχή, που προσδίδει ενέργεια στα χαρακτηριστικά των αξιοθέατων που τυγχάνει να βρίσκονται κοντά του.





Το υπέροχο αυτό πάρκο προκαλεί τεράστια αντίθεση και είναι καλοδιατηρημένο και βεβαίως ελεύθερο για περιπάτο και άθληση με πολλά παγκάκια σε όλο το μήκος του που δεν είναι ευκαταφρόνητο. Η ανάπαυλα για ανασύνταξη δυνάμεων και όχι μόνον αξίζει και με το παραπάνω.
Μια κάποια προσοχή χρειάζεται γιατί υπάρχουν πολλοί περιπλανώμενοι ¨πωλητές¨ και άλλοι τόσοι προσποιούμενοι τους οδηγούς πόλης κυρίως όμως βρίσκονται στις εισόδους-εξόδους του πάρκου.



Αρκετά κοντά στο πάρκο βρίσκεται και το ξενοδοχειακό συγκρότημα La Mamounia, για όποια-oν αυτό έχει κάποιο ενδιαφέρον, που εμείς δεν επισκεφθήκαμε. Ούτε για ένα τσάι, γλυκό ή δείπνο σε ένα από τα cafes του, αλλά ούτε και σαν ένα αξιοθέατο !









Από τη μια η βολτούλα ήταν καλύτερη απ᾽ότι περιμέναμε και από την άλλη δειλά-δειλά είχαν αρχίσει να παίζουν τα γνωστά τύμπανα της πείνας. Είχαμε βάλει σκοπό να την σταματήσουμε κάπου μπαλκονάτα στην ξακουστή πλατεία Jemaa el - Fnaa σ´ αυτή την επωνομαζόμενη και πλατεία των θαυμάτων. Καταφέραμε και βρεθήκαμε μακρυά της -με σύμμαχο την ώρα που κυλούσε ευχάριστα- όπότε είχαμε δρόμο να κάνουμε και να φθάσουμε έως εκεί !







Ο κόσμος όσο πλησιάζουμε προς την πλατεία τόσο πληθαίνει και οι μικροπραματευτές βρίσκονται ακόμη και στη μέση του πεζόδρομου όπως αυτός που διαλαλεί με τέμπο (εδώ το ακριβές ζύγισμα) στη μέση του πεζόδρομου.



Κόσμος και κοσμάκις πάει κι´έρχεται αλλά στην ουσία κατακλύζει την πλατεία Jemaa el - Fnaa. Κάποιοι δείχνουν ταλαιπωρημένοι λες και μόλις έφθασαν από την υποσαχάρια Αφρική. Άλλες μορφές δείχνουν γνώριμες μεταξύ τους και στήνουν πηγαδάκια.
Άλλοι περιφέρονται με υφάσματα και τσάντες, ριχτά φουλάρια, με λογής λογής ανά χείρας πορτοφόλια και ταγάρια, τσάντες.
Ζευγάρια και οικογένειες έρχονται για μια βόλτα όπως και όλοι οι τουρίστες της πόλης.
Μικροσυγκροτήματα , μπἀμπα μπούμπα, με παραδοσιακές φορεσιές άντρες και γυναίκες που χορεύουν και τραγουδούν ενώ δίπλα τους ηλικιωμένοι που είναι γονατισμένοι στο τραχύ έδαφος ψέλλνουν πλάι-πλάι θρησκευτικούς ύμνους.



Η καρδιά της medina είναι η πλατεία Jamaa el-Fna, μια ζωντανή αγορά.
Τα πηγαδάκια στήνονται εύκολα και για διάφορους λόγους. ´Οπως καλή ώρα εδώ με τα φίδια στα οποία έχουν μάθει κόλπα να κουνιούνται τάχαμ χαρωπά και να εκτελούν δήθεν χορευτικές φιγούρες ακούγοντας το μαγικό αυλό του ¨γητευτή¨ τους.
Κοιτώντας ολόγυρα εἰναι εμφανές το κυνήγι για το μεροκάματο, που πολλές φορές βγαίνει δύσκολα και επικίνδυνα όσο και αν προσπαθούν να το εξωραΐσουν κάποιοι κατά καιρούς.

 

[themischar]

Κάπου εδώ, όμως, τα βρήκαμε μπαστούνια γιατί το προεπιλεγμένο εστιατόριο (πρόταση από φιλικό ζευγάρι) είναι άφαντο.
Έτσι το επόμενο εστιατόριο της λίστας, που βρισκόταν επίσης επί της πλατείας, το βλέπει από εδώ, το κοιτά από εκεί και δεν της γέμιζε και πολύ το μάτι . . .



. . . αλλά, παρά ταύτα, δεν άργησε να πάρει τον ανήφορο.



Η θέα της πλατείας, από τον δεύτερο όροφο του καταστήματος, ήταν γεμάτη εκπλήξεις αφού παρατηρούσαμε ενδελεχώς τους πάντες με αδηφάγο μάτι λες και δεν είχαμε αντικρίσει ξανά τόσο ζωντανό και χρωματιστό πλήθος.



Ήδη σκοτείνιαζε και η παραγγελία μας, αργούσε να έλθει αν και δόθηκε από εμάς γοργά (να και μια φορά που ξέραμε από έξω κι´ ανακατωτά τι θέλαμε).



Και, να πάρει, στη βιασύνη μας δε θυμηθήκαμε, πως σ' αυτό το εστιατόριο δε σερβίριζαν ποτό. Έτσι, η Coca Cola κρίθηκε απαραίτητο και αναγκαίο συμπλήρωμα.
Το απολαύσαμε όμως τρώγοντας αργα, σαν ανθρωποι.



Και αφού καλά φάγαμε αλλά καλά δεν ήπιαμε, ρίξαμε μια τελευταία κάπως κλεφτή ματιά στην γεμάτη, ακόμη, πλατεία από κόσμο και βαριεστημένα σηκωθήκαμε για αποχώρηση.



Κατεβήκαμε από το διόρωφο και ξανά μανά μέσα στην πλατεία για να τη διασχίσουμε υποχρεωτικά, με τους μαγαζάτορες, όλους τους ανεξαίρετα, να βρίσκονται ακόμη στο καθήκον αλλά με τους πελάτες να είναι φανερά λειψοί.





Στην υπαίθρια αγορά πωλούνται τα πάντα. Φρούτα, λαχανικά, αυγά, ψωμί, σακουλάκια με μπαχαρικά και ποικιλίες τσαγιού, μπρούτζινα σκεύη . . .









Τα καλοκαίρια ως γνωστό, απανταχού στον κόσμο διοργανώνονται πάσης φύσεως εκδηλώσεις-φεστιβάλ και είναι παντού στο ζενίθ τους.
Έτσι, κι´ εδώ, εκείνες τις μέρες, από 2 έως 6 Ιούλη, θα γινόταν ο εορτασμός του 50ου Εθνικού Φεστιβάλ Λαϊκών Τεχνών.
Το Φεστιβάλ Λαϊκών Τεχνών είναι ένα λαϊκό φεστιβάλ που δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία του Βασιλιά Mohammed V. Όντας το παλαιότερο από τα φεστιβάλ στο Μαρόκο, στοχεύει ξεκάθαρα στη μέτρηση της σημασίας των Μαροκινών παραδόσεων, συμπεριλαμβανομένων των χορών, των τραγουδιών και των κοστουμιών.
Συνηθίζεται να τιμούν με την συμμετοχή τους στις εκδηλώσεις, υπέροχοι μουσικοί και χορευτές από όλο τον κόσμο μαζί με τα πάνω από είκοσι Μαροκινά συγκροτήματα που προσφέρουν κάθε φορά πρωτότυπες παραστάσεις.
Το φεστιβάλ ξεκινούσε αύριο 02/07 και από περιέργεια και μόνον θα επιχειρούσαμε μια ματιά !







Άμαξες, ενοχλητικά, παρκαρισμένες αν και στην άκρη του δρόμου, όπως αλλού τα TAXI, καραδοκούν για πελάτες.







Η ώρα έχει πάει, 23.35.25 και τούτος εδώ περιμένει πελάτη, αν είναι δυνατόν !



Απομακρυνόμαστε από την πλατεία και τον συρφερτό της με τα σοκάκια που περνάμε να δείχνουν μοναχικά και ερημικά χωρίς ίχνος κόσμου.















Κοπιαστική ήταν η μέρα μας και βαδίζαμε στωικά στο προτελευταίο σοκάκι για το Riad μας



όταν την ίδια ώρα κάποιες άλλες ψυχές μόλις ξεκινούσαν για να στήσουν το γλέντι τους ! ! !
Έ , έ, έτσι είναι αυτά, πως να το κάνουμε!

 

[Thalassaki]

Χαίρομαι που εσύ απολαμβάνεις το Μαροκινό σου πουφ !
Γιατί, κι´εμείς αγοράσαμε ένα (το έτοιμο ραμμένο καλοδιπλωμένο ύφασμα) από το Meknes Museum χωρίς να πάρουμε είδηση ότι ήταν το μικρούλι μέγεθος και βέβαια δεν κάναμε τον κόπο ποτέ να το γεμίσουμε. Φάνηκε, για άλλη μια φορά, πως δεν το᾽χουμε και πολύ με τα παζάρια.

Είναι γνωστοί "απατεωνίσκοι" οι Μαροκινοί έμποροι και πραγματευτές. Θεωρούνται αυθεντίες στο είδος τους συγκριτικά με τους υπόλοιπους Βορειοαφρικανούς λαούς του Μαγκρεμπ με δεύτερους τους Τυνήσιους και τρίτους τους Αλγερινούς.
Η αλήθεια είναι πως τα συγκεκριμένα πουφ είναι ακριβούτσικα και φυσικά οι τιμές τους ποικίλουν από το μέγεθος. Το δικό μου το έφερα από την Αλγερία και το είχα αγοράσει απο έναν τεχνίτη εκτός τουριστικής περιοχής λίγο έξω από το Αλγέρι και από ότι διαπίστωσα αργότερα σε πολύ καλή τιμή. Περίπου 25 ευρώ με τα σχετικά παζάρια πήρα το μεγάλο. Το ίδιο μέγεθος και μάλιστα κατώτερης ποιότητας δέρματος το βρήκα ακατέβατα 50 μέσα στη Κάσμπαχ και πέρσι σε ένα κατάστημα με μαροκινά στη Ν.Σμύρνη στα 80!!!

Όταν και εφόσον μας το επιτρέψουν οι συνθήκες να ξαναπάμε Αλγερία μπορούμε να σας φέρουμε ένα να το ευχαριστιέστε !!!

 

[themischar]

Είναι γνωστοί "απατεωνίσκοι" οι Μαροκινοί έμποροι και πραγματευτές. Θεωρούνται αυθεντίες στο είδος τους συγκριτικά με τους υπόλοιπους Βορειοαφρικανούς λαούς του Μαγκρεμπ με δεύτερους τους Τυνήσιους και τρίτους τους Αλγερινούς.
Η αλήθεια είναι πως τα συγκεκριμένα πουφ είναι ακριβούτσικα και φυσικά οι τιμές τους ποικίλουν από το μέγεθος. Το δικό μου το έφερα από την Αλγερία και το είχα αγοράσει απο έναν τεχνίτη εκτός τουριστικής περιοχής λίγο έξω από το Αλγέρι και από ότι διαπίστωσα αργότερα σε πολύ καλή τιμή. Περίπου 25 ευρώ με τα σχετικά παζάρια πήρα το μεγάλο. Το ίδιο μέγεθος και μάλιστα κατώτερης ποιότητας δέρματος το βρήκα ακατέβατα 50 μέσα στη Κάσμπαχ και πέρσι σε ένα κατάστημα με μαροκινά στη Ν.Σμύρνη στα 80!!!

Όταν και εφόσον μας το επιτρέψουν οι συνθήκες να ξαναπάμε Αλγερία μπορούμε να σας φέρουμε ένα να το ευχαριστιέστε !!!

Το χρηματικό ποσό των 20 € που δόθηκε δεν ήταν μεγάλο, η αδράνεια μας για έναν στοιχειώδη έλεγχο (ενώ γνωρίζαμε...) ήταν πολύύύ μεγάλη
Σ´ ευχαριστούμε πολύ για την προσφορά και είναι ευπρόσδεκτη, ευελπιστώντας για πμ όταν θα έλθει εκείνη η ώρα !
Να είμαστε πρώτα, ΟΛΟΙ, υγιείς και ασφαλείς και σίγουρα τότε θα βρούμε τις καλύτερες λύσεις.

 

[themischar]

2η μέρα (στην παλιά και στην νέα πόλη)

Το ξημέρωμα, μας βρήκε μες τη φυσική δροσιά του υπνοδωματίου (AC δεν υπήρχε, ήταν αχρείαστο) και το πρωινό, όπως είχαμε μάθει, θα μας το σέρβιραν στο roof garden.



Μια σκάλα πλατειά, για τα δεδομένα του riad, που περνούσε υποχρεωτικά μέσα από τον πρώτο όροφο όπου και άλλαζε φορά, μας ανέβασε απρόσκοπτα στην ταράτσα ή το κατ´αυτούς roof garden ! ! !



Η θέα, από την ψιλό-διαμορφωμένη ταράτσα, που ήταν λίγο ψηλά αλλά και πολύ χάλια μπορώ να πω, γιατί έβλεπες ακριβώς αυτά που δεν θα ήθελες ¨ποτέ¨ να δεις (όχι, βέβαια, πως δεν το περιμέναμε).





Ο χώρος ψιλό-διαμορφωμένος, pot pouri, για να το λέμε όπως και στη δεύτερη γλώσσα τους !





Ο ήλιος, ζωηρός, είχε σκαρφαλώσει στον καταγάλανο ουρανό και η ζέστη, για πρωί, ήταν ήδη τσιμπημένη όταν ζαλωθήκαμε τον εξοπλισμό μας για να εξερευνήσουμε όλα ή σχεδόν όλα, όσα είχαμε προσπαθήσει να σχεδιάσουμε.
Θέλοντας και μη θα είμασταν σε εγρήγορση δηλαδή να καταφέρουμε να μη περάσουμε από σημεία που τα έχουμε ήδη δει, κάτι που δεν είναι εύκολο πρακτικά να γίνει αλλά και λίγη σημασία έχει αν το καλοσκεφτείς.

Στο γοργό μας διάβα (είναι νωρίς ακόμη) έχουμε πλησιάσει στην περιοχή της Εβραϊκής συνοικίας Mellah (στα Aραβικά αλάτι) απ᾽ όπου προέρχεται και το όνομα της γειτονιάς στην οποία κατοικούν λιγοστοί Εβραίοι.
Και όπως συμβαίνει ανά την υφήλιο, όπου υπάρχουν Εβραϊκές γειτονιές, έτσι και εδώ, υπάρχει μια συναγωγή, ένα κοιμητήριο και ορισμένοι δρόμοι που εξακολουθούν να έχουν εβραϊκά ονόματα.



Η αγορά δείχνει πως μόλις παίρνει τα πάνω της και οι περιφερόμενοι στα βρεγμένα, ως επί το πλείστον, στενοσόκακα να είναι επαγγελματίες ή μοναχικοί τουρίστες αφού τα γκρουπ των τουριστών που συνήθως κάνουν σαματά ακόμη ετοιμάζονται.







Θα γυρίσω να πάρω δυό διακοσμητικές φιγούρες μονολόγησα τη στιγμή που ακουμπούσα το χαρακτηριστικό κουμπί του κλείστρου της φωτογραφικής μηχανής. Και είναι αλήθεια, όσο γυρίσατε εσείς που το διαβάζετε, άλλο τόσο γύρισα κι´εγώ. Ούτε που το ξαναθυμήθηκα.
Όμως, πήρα - πήρα τελικά αλλά από αλλού και όταν έλθει εκείνη η ώρα και βέβαια θα σας τα δείξω !





Τα καταστήματα δεν έχουν ανεβάσει όλα τα ρολά τους και η πραμάτεια κάποιων άλλων που έχουν ανοίξει ακόμη τοποθετείται στις ιδιοκατασκευασμένες βιτρίνες των.





Από τα άγρια χαράματα ανοίγουν τις πόρτες τους τα Massage Hammam για να αποκτήσουν όσες-οι θέλουν την ευεξία για το υπόλοιπο της μέρας τους.





Από όποια μεριά και αν το δεις, είναι κομματάκι δύσκολο να τρως ΠΟΡΤΑ στις 10:05:05 πμ, όταν έχεις ¨επενδύσει¨ ψυχολογικά σε έναν καλοφτιαγμένο (όπως πολλοί ισχυρίζονται) πρωινό καφέ εδώ στο Cafe Arabe.
Αλλά τι να κάνεις ;
Το δέχεσαι, και το κάνεις γαργάρα, και πορεύεσαι με βήμα ταχύ, και χωρίς αυτόν !





Απολαμβάνουμε, αν μη τι άλλο, την χωρίς συνωστισμό βόλτα μας που έχει ιδιαίτερη χάρη αφού δεν ενοχλούμαστε σχεδόν από κανέναν και το κυριότερο που είναι και το ζητούμενο δεν μπερδεύεσαι, δεν χάνεσαι.
Οι κράχτες των καταστημάτων είναι κι´ αυτοί στη δική τους ζάλη χωρίς τις γνωστές τους φανφάρες και τα κάθε λογής τραβολογήματά τους



Τα ασημένια και τα μπρούτζινα είδη πωλούνται ήδη σε εξαιρετικές τιμές, πριν κάνεις το κόπο να ξεκινήσεις το επιβαλλόμενο παζάρι !









Το ως τα μπούνια φορτωμένο παπάκι με διάφορες σακούλες αλλά και μπόλικη μέντα ξεφορτώνεται από τον ιδιοκτήτη του, που -επί τόπου- με περισσή φροντίδα και ευκολία ξεδιαλέγει τη φρέσκια μέντα για να φτιάξει μ´αυτήν αργότερα αυθεντικό μαροκινό τσάι.











Δεν υπάρχει σειρά, δεν υπάρχει προτεραιότητα στο πως θα τα καταφέρεις να μη κόψεις άσκοπες βόλτες. Ίσως και αυτό τελικά να έχει την χάρη του αφού κάτι περισσότερο μαθαίνεις στριφογυρίζοντας δώθε κείθε.
Θα μπορούσα, τώρα πια, να βάλω μια τάξη και ένα σχεδιασμό διαδρομής στην παρουσίαση αλλά θαρρώ πως έτσι θα έχανε την αυθεντικότητά της η ανέμελη σχόλη, το κοινό ¨χάζεμα¨ .







Τίποτα δε θύμιζε την πλατεία, Jamaa el-Fna, του χθες που έσφιζε από ζωή μέσα στο υπαίθριο παζάρι.
Είναι ουσιαστικά άδεια, αφού έχει καταφθάσει και εργάζεται πυρετωδώς η υπηρεσία καθαριότητος για να ετοιμάσει με τον τρόπο της το χώρο, για το επερχόμενο σούρουπο, που θα υποδεχτεί σε μια μεριά της το φεστιβάλ.





















Δυό είσοδοι Riad, σε διπλανά στενοσόκακα που εύκολα με την ονομασία τους μας παρέπεμψαν σε Ελλάδα και έκαναν τα μάτια μας να παιχνιδίσουν στο αντίκρυσμά τους.

 

[themischar]

Το Moroccan culinary arts museum που είναι στη Νότια κεντρική Μεδίνα ήταν σε φάση τελειώματος των εργασιών του και θα άνοιγε προς τα τέλη του χρόνου.
Απλώνεται σε τρεις ορόφους με εκθέσεις για τα διάφορα είδη τοπικής κουζίνας.



Τα στενοσόκακα δεν μας ταλαιπώρησαν ιδιαιτέρως και σύντομα έδωσαν τη θέση τους σε δρόμο μικρής κυκλοφοριακής έντασης και



σε λιγότερο από πέντε λεπτά βρεθήκαμε μπροστά στην είσοδο του Palácio da Bahia (το Παλάτι Μπαΐα).
Το παλάτι είναι του 19ου αιώνα, είναι ένα γνωστό ιστορικό μνημείο και τουριστικό αξιοθέατο της πόλης. Η κατασκευή ξεκίνησε το 1880 από τον Si Moussa, τον ισχυρό Μεγάλο Βιζέρη του Σουλτάνου Χασάν Α 'του Μαρόκου. Η πρόθεσή του ήταν να χτίσει το μεγαλύτερο παλάτι της εποχής του, έναν υψηλό στόχο που άρχισε να πλησιάζει μόνο όταν ο γιος του ανέλαβε τον έλεγχο του παλατιού το 1894. Ο γιος του Si Moussa, Ahmed ben Moussa (γνωστός ως Ba Ahmed), ήταν ακόμη πιο ισχυρός από τον πατέρα του, υπηρετώντας ως Grand Vizier και αντιβασιλέας του Μαρόκου. Επέκτεινε το υπάρχον παλάτι, φέρνοντας τον διάσημο αρχιτέκτονα Mohammed al-Makki και μερικούς από τους καλύτερους τεχνίτες της χώρας για να δημιουργήσει το παλάτι που υπάρχει σήμερα. Δημιούργησε επίσης δωμάτια για να στεγάσει τις τέσσερις συζύγους του, τις είκοσι τέσσερεις παλλακίδες του και τα αναρίθμητα παιδιά του. Πιστεύεται ότι ο Bou Ahmed ονόμασε το παλάτι Bahia προς τιμήν της αγαπημένης του συζύγου. (το "Bahia" στα Αραβικά, σημαίνει το λαμπερό).
Ο Ahmed ben Moussa, πέθανε το 1900 και το παλάτι λεηλατήθηκε μαζικά. Οι παλλακίδες του πήραν γρήγορα το μερίδιό τους, όμως το ίδιο το παλάτι παρέμεινε άθικτο.
Λίγο αργότερα, το παλάτι Bahia καταλήφθηκε από τον Thami El Glaoui, έναν πολέμαρχο που υπηρέτησε ως πασάς του Μαρακές από το 1912 έως το 1956. Ο El Glaoui ήταν σύμμαχος του Γαλλικού προτεκτοράτου στο Μαρόκο, που συχνά φιλοξενούσε τους όλο και πιο ισχυρούς Ευρωπαίους στο παλάτι. Οι Γάλλοι δοθείσης ευκαιρίας τον εκδίωξαν το 1911 και εγκατέστησαν το δικό τους στρατιωτικό επιτελείο.
Παρ' όλα αυτά, το Bahia Palace παραμένει εξαιρετικά καλά διατηρημένο και σε μεγάλο βαθμό το ίδιο με εκείνο της εποχής του Ahmed ben Moussa. Στα μείον, φυσικά, η απουσία του εσωτερικού εξοπλισμού που είχε λεηλατηθεί διεξοδικά και δεν έχει αντικατασταθεί ποτέ, αλλά αυτή η έλλειψη επίπλων δεν μειώνει τη λαμπρότητα του παλατιού.



Το παλάτι εκτείνεται σε είκοσι στρέμματα, με κήπους, αυλές και εκατόν πενήντα δωμάτια (μόνο μερικά από τα οποία είναι προσβάσιμα από το κοινό). Με εσωτερικές σκιερές αυλές, κρίνες, πολυτελείς χώρους, κήπους αναψυχής, συντριβάνια είναι μια όαση μέσα στα πολύβουα δρομάκια της πόλης.
Η δε είσοδος, κόστιζε 70 DH.





Το πρώτο κτίριο μετά την είσοδο στο Bahia Palace είναι το μικρό ριάντ. Βρίσκεται στο κέντρο ενός τετράγωνου κήπου, γεμάτο με καταπράσινα φυτά. Με την κλασική του δομή και τις περίτεχνες διακοσμήσεις από ξύλο από στόκο και κέδρο, το ριάντ εντυπωσιάζει.
Τρεις διάδρομοι επικοινωνούν με την εσωτερική αυλή του riad. Ο ανατολικός διάδρομος οδηγεί σε κοινόχρηστο χώρο.





Το παλάτι εντυπωσιάζει χάρη στις υπέροχες διακοσμήσεις του, μεταξύ των καλύτερων παραδειγμάτων της Ανδαλουσιανής και της Μαυριτανικής αρχιτεκτονικής στο Μαρόκο.









Τα δωμάτια για τις συζύγους και τις παλλακίδες έχουν σκαλιστά ταβάνια. Τα σαλόνια είναι επενδεδυμένα με βιτρώ παράθυρα, οι αίθουσες υποδοχής απλά εκθαμβωτικές με τα ψηφιδωτά πλακιδίων zellige (mosaic) σε γεωμετρικά σχέδια και απαράμιλλης λάμψης.

Τα πλακάκια Zellij είναι παραδοσιακά χειροποίητα με μη εξευγενισμένο φυσικό πηλό που εξάγεται από την περιοχή Fez στο Μαρόκο. Ο πηλός ζυμώνεται με νερό, διαμορφώνεται με το χέρι, ξηραίνεται φυσικά και ψήνεται σε κλίβανο. Στη συνέχεια εφαρμόζεται ένα γυάλινο σμάλτο στην επιφάνεια του ακατέργαστου πλακιδίου που ονομάζεται «μπισκότο», μάλιστα σε πολλαπλές ημιδιαφανείς αποχρώσεις δημιουργώντας με αυτό τον τρόπο ένα μαργαριταρένιο, μεταλλικό, ηφαιστειακό ή αδιαφανές φινίρισμα. Το σμάλτο τήκεται και υαλοποιείται σε κλίβανο.
Το τελευταίο βήμα της παραγωγής περιλαμβάνει την κοπή των σμαλτωμένων κομματιών σε μια μεγάλη παλέτα σχημάτων και μεγεθών πλακιδίων με παραλλαγές χαρακτηριστικών λάμψης, επιπεδότητας, διαφάνειας και βάθους.





Το τεράστιο Grand Courtyard είναι ένα αξιοθέατο με τα μαρμάρινα πλακάκια του και απλώνεται ανάμεσα στις σκαλιστές ξύλινες στοές και το λεγόμενο Courtyard of Honor (Cour d'honneur) είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό. Ολοκληρώθηκε το 1898/99 και αναλαμβάνει μεγάλες διαστάσεις, καταλαμβάνοντας έκταση περίπου 50 χ 30 μέτρα. Η αυλή είναι πλήρως επενδυμένη με μάρμαρο. Περιβάλλεται από ογδόντα δωμάτια, χτισμένα για να φιλοξενήσουν τις παλλακίδες του χαρεμιού.











Το the small courtyard, αυτό το τμήμα του συγκροτήματος είναι σχετικά μινιμαλιστικό στο σχεδιασμό του. Οι λευκοί τοίχοι είναι σε μεγάλο βαθμό χωρίς διακόσμηση. Το δάπεδο αποτελείται από λευκό μάρμαρο Carrara. Στο κέντρο βρίσκεται ένα σιντριβάνι, περικυκλωμένο από ψηφιδωτά με πλακάκια. Αυτά τα μικροσκοπικά, προσεκτικά τοποθετημένα κεραμικά είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του Μαρόκου. Τέσσερα δωμάτια επικοινωνούν με την αυλή (το καθένα κατείχε κάποτε μια από τις τέσσερις συζύγους του Μεγάλου Βεζίρη).
Τα κτίρια σε αυτό το μέρος του παλατιού είναι πιο μέτρια διακοσμημένα από τα δύο ριάντ. Εκτός από τα ψηφιδωτά, τα μόνα αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά είναι οι οροφές από ξύλο κέδρου και οι όμορφα σκαλισμένες πόρτες.















Το μεγάλο riad βρίσκεται στη βόρεια πλευρά του Courtyard of Honor. Αυτό ήταν το αρχικό παλάτι της Si Moussa. Το παλαιότερο τμήμα του Bahia Palace αποτελείται από έναν μεγάλο κήπο με θέα σε δύο εσοχές και δύο μεγάλα δωμάτια. Οι οροφές του είναι σκαλισμένες από ξύλο κέδρου και διακοσμημένες με διακοσμητικά μοτίβα.

Στα δυτικά και ανατολικά του μεγάλου ριάντ, υπάρχουν και άλλοι θάλαμοι, οι οποίοι είναι εξοπλισμένοι με τζάκια και είναι διακοσμημένοι στο τυπικό στιλ Zellij. Για άλλη μια φορά, τα ξύλινα ταβάνια είναι όμορφα βαμμένα. Κοντά στις πύλες του παλατιού, υπάρχει ένα ιδιωτικό διαμέρισμα και εδώ, υπάρχουν υπέροχα ζωγραφισμένα ταβάνια, περίτεχνα διακοσμητικά στόκων και παράθυρα από βιτρώ.

Στο μεγάλο ριάντ, το μάτι προσελκύεται αμέσως στο Maschrabiyya. περίτεχνα πλέγματα σκαλισμένα από ξύλο, με αυστηρά γεωμετρικά σχέδια που αποτελούν τυπικά στοιχεία της ισλαμικής αρχιτεκτονικής. Αυτά χρησιμεύουν όχι μόνο για να προστατεύουν το φως του ήλιου, αλλά παρέχουν επίσης λίγο απόρρητο, λειτουργώντας με παρόμοιο τρόπο με ένα τυφλό ή κλείστρο. Βοηθούν επίσης στη μέτρηση της θερμοκρασίας, αφαιρώντας την ανάγκη για τζάμια.





Τυπικά στοιχεία της αρχιτεκτονικής Ανδαλουσίας-Μαυριτανίας που περιλαμβάνουν βιτρώ και πλακάκια με εμφανή την αλληλεπίδραση τόσο του φωτός όσο και του νερού.

















Ήταν καθαρά μόνο θέμα χρόνου προτού η βιομηχανία του κινηματογράφου ανακαλύψει το Bahia Palace και το μετέτρεψει σε κινηματογραφική τοποθεσία σε ταινίες μεταξύ των οποίων :

• Lawrence of Arabia (1962),
• Cent mille dollar au soleil (1964),
• The Desert Lion (1981).

Επίσης, όλο αυτό το φινίρισμα εντυπωσίασε έναν αξιοσημείωτο επισκέπτη, τον Αμερικανό μυθιστοριογράφο Edith Wharton, ο οποίος έμεινε στο παλάτι κατά τη διάρκεια των προτεκτορατικών χρόνων που έγραψε: - <<Ήρθαν, έχτισαν τη Μπαΐα που παραμένει από τα πιο όμορφα και πιο φανταστικά Μαροκινά παλάτια>>.



Νομίζαμε πως η γατούλα (που διακρίνεται αμυδρά και στην παραπάνω φωτογραφία) ξεπροβόδιζε με τον τρόπο της τους επισκέπτες !
Αποδείχθηκε μέγα λάθος. Η αφεντιά της πήγε ως την αυλή και αρκούνταν στο να παρατηρεί και να αφουγκράζεται.



Χωρίς αμφιβολία, το Bahia Palace μας εντυπωσίασε γιατί αναμφισβήτητα είναι ένα από τα πιο όμορφα αξιοθέατα στο Μαρακές. Δύσκολα μπορεί κανείς να βιώσει την αρχιτεκτονική της χώρας σε αυτήν την κλίμακα ή σε αυτό το επίπεδο τελειότητας σε άλλο παρεμφερές αξιοθἐατο.

 

[Thalassaki]

Πολύ πλούσιο και όμορφο φωτογραφικό υλικό που απο μόνο του είναι ικανό να μας ταξιδέψει σε κάθε γωνιά τους ταξιδιού σας!!!

 

[themischar]

Πολύ πλούσιο και όμορφο φωτογραφικό υλικό που απο μόνο του είναι ικανό να μας ταξιδέψει σε κάθε γωνιά τους ταξιδιού σας!!!

Σ´ ευχαριστώ, πολύ, για την κριτική ματιά σου.
Ελπίζω και η συνέχεια του να τα καταφέρει . . .

 

[themischar]

Αφήσαμε πίσω μας τους επόμενους επισκέπτες να διαχειριστούν το χρόνο τους στη περιήγηση του παλατιού και βγήκαμε στη βουή της πόλης, που είχε βρει το ρυθμό της.





Δεν είναι λίγοι οι άντρες (κυρίως οι γεροντότεροι) που φοράνε την παραδοσιακή κελεμπία, το μακρύ φόρεμα μέχρι χαμηλά στην κνήμη.







Η Bibliothèque Ben Youssef, είναι ένα μυθικό μέρος που περιέχει πολλά γραπτά και κειμήλια που χρονολογούνται εδώ και αρκετούς αιώνες.
Η βιβλιοθήκη είναι παράρτημα του κορανικού πανεπιστήμιου Ben Youssef Madrasa και δεν είναι ανοιχτή στο ευρύ κοινό.
Μόνο ακαδημαϊκοί και άλλοι ερευνητές έχουν πρόσβαση σε αυτήν.





Πελαργοί - πελαργοί παντού, που φωλιάζουν όσο πιο ψηλά μπορούν μακρυά από τα περίεργα μάτια των ανθρώπων και ιδιαίτερα από τους τουρίστες που τυχαίνει να είναι κάτοικοι πόλης και που τους παρακολουθούν με ενθουσιασμό, να πηγαινοέρχονται στις φωλιές τους, επειδή δεν είναι συνηθισμένοι σε ένα τέτοιο θέαμα.



Το Μουσείο του Μαρακές (Musée de Marrakech) βρίσκεται σε ένα πρώην παλάτι που χρονολογείται από τα τέλη του 19ου αιώνα.
Το παλάτι παλαιότερα είχε χρησιμεύσει ως κατάλυμα και στη δεκαετία του 1960, ως κολέγιο θηλέων.
Το Ίδρυμα Omar-Benjelloun το αγόρασε για να το αποκαταστήσει και στέγασε το μουσείο από το 1997, όπως έκανε και με το Medersa Ben Youssef αλλά και το Qoubba Almoravide.
Το κύριο μέρος του μουσείου αποτελείται από την εσωτερική αυλή του και τα δωμάτια που είναι διατεταγμένα γύρω. Σε αυτά τα δωμάτια εκτίθεται η συλλογή του μουσείου, που αποτελείται κυρίως από κεραμικά, όπλα, χαλιά και άλλα παραδοσιακά Μαροκινά αντικείμενα.









Στο δρόμο μας με κατεύθυνση τη νέα πόλη βρεθήκαμε έξω σπό το Best Hammam in Marrakech
το περίφημο, Les Bains d'Orient.
Του οποίου τα προγράμματα περιλαμβάνουν συνοπτικά :

• Ένα καλό μασάζ που προηγείται παραδοσιακά από μια συνεδρία χαμάμ για περίπου 30 λεπτά για να ανοίξουν οι πόροι ...
• Μασάζ προσώπου, που προσφέρει την ευκαιρία να παρέχει ιδιαίτερη φροντίδα στο πρόσωπο...
• Μασάζ στο τριχωτό της κεφαλής, που κάνει το τριχωτό της κεφαλής..
• Μασάζ ποδιών, συνιστάται για άτομα που αναζητούν ελαφρότητα και ...
• Το μασάζ στην πλάτη, έχει διαφορετικά ευεργετικά αποτελέσματα για το σώμα...
• Μαροκινό μασάζ "Les Bains d 'Orient", είναι ένα παραδοσιακό μασάζ του Μαρόκου. Ασκείται σε στρώμα που βρίσκεται στο έδαφος.
• Μασάζ ευεξίας «κατ 'εξοχήν», καθαρίζει το σώμα...
• Το μασάζ σακουλών με φυτά, χαρακτηρίζεται από την εφαρμογή των θερμών σακουλών στο σώμα ...
• Ντουέτο μασάζ, για αυτούς που θέλουν να μοιραστούν μια στιγμή ευεξίας με τον σύντροφό τους...
• Μασάζ με λάδια Argan, που ονομάζονται επίσης «Gold Liquid» με τα διάφορα αρώματα...

Και επειδή εμείς τα θέλαμε όλα και δε μπορούσαμε να διαλλέξουμε, φύγαμε ανεπιστρεπτί.



Το ζικ-ζακ, από πλευράς μας, προς την νέα πόλη καλά κρατεί και οι εικόνες του δρόμου που αντικρύζουμε είναι ανεπανάλειπτες, με κάποιες να ξεχωρίζουν περισσότερο με τον τρόπο τους.









Λίγο ακόμα, και φθάνουμε μονολογήσαμε ετεροχρονισμένα πίνοντας και την τελευταία βρασμένη γουλιά νερού από το μπουκαλάκι νερού του 1L. Ναι λέω και γράφω μπουκαλάκι γιατί τι να σου κάνει (με ντάλα τη ζέστη όταν μάλιστα προορίζεται και για δυό άτομα) ! ! !



Aξίζει μας είχαν συμβουλέψει να περιπλανηθείτε έξω απ’ τα τείχη, στο κομάτι της νέας πόλης, για να θαυμάσετε το Foundation Jardin Majorelle που αγόρασε ο διάσημος μόδιστρος Yves St Laurent, και σήμερα φιλοξενεί το Βερβέρικο Μουσείο και δίπλα του, στην Rue Yves St Laurent, είναι και το ολοκαίνουργιο, υπέρ-στυλάτο Musee Yves St Laurent που εγκαινιάσθηκε τον Οκτώβριο του 2017.
Προς αυτή την κατεύθυνση πορευόμαστε, με τα ποδαράκια μας, μες στο λιοπύρι χωρίς να είμαστε σε θέση να προσδιορίσουμε πόση ώρα θα κάνουμε. Οι mapsgoogle κάτι μας σιγοψυθιρίζουν για 30᾽, αλλά ποιός τους πιστεύει όταν αφενός συναντάμε εμπόδια που δε μπορούμε να τα παρακάμψουμε και αφετέρου το χάζεμά μας δεν έχει - και δεν πρέπει να έχει - ωράριο !



Το Μαρακές αναπτύχθηκε και απλώθηκε ατάκτως (ὀπως δυστυχώς σχεδόν συμβαίνει με πλήθος πόλεων) γύρω από το επίκεντρό του την πλατεία Jamaa el-Fna όπου ήταν υψηλό το επίπεδο των επιτηδευματιών.

Στην ατμόσφαιρα πλανιόταν μια υποψία -όπως λέγανε - από το τοπικό καλοκαίρι (+34C) κι᾽ αν κατάφερνες βέβαια και ήσουν στη σκιά ήταν καλά, μα ο ήλιος ούτως ή άλλως τσουρούφλιζε τα πάντα που σήμαινε όχι και λίγες δυσκολίες . . .







Σταματήσαμε να κοιτάξουμε για ακόμη μια φορά στο κινητό τον χάρτη, όταν ήρθαν οι κοπέλες με τα πλουμιστά φορέματά τους και στάθηκαν τελετουργικά περίπου δίπλα από το κεφάλι μου η μιά, δίπλα στο μπράτσο της Μάτας η άλλη με εμφανή τον ενθουσιασμό για βοήθεια. Έλα μου, όμως, που δε την χρειαζόμασταν γιατί ήμασταν ακριβώς στη δεξια στροφή για να το δούμε μπροστά μας (παραλίγο φάτσα-κάρτα).



Το Jardin Majorelle, το οποίο εκτείνεται πάνω από 9.000 τ.μ., είναι ένας από τους πιο γοητευτικούς και μυστηριώδεις κήπους στο Μαρόκο, που δημιουργήθηκε σε διάστημα σαράντα ετών και περικλείεται από τείχος. Το εσωτερικό του αποτελείται από ένα λαβύρινθο από τεμνόμενα σοκάκια και διασυνδεόμενα επίπεδα, Τα κτίρια σε στυλ Μαυριτανικής αρτ ντεκό σε έντονα χρώματα. Ο κήπος φιλοξενεί μια γιγαντιαία και πλούσια συλλογή από εξωτικά φυτά και δέντρα από τις πιο απομακρυσμένες περιοχές, από την εποχή ακόμα του ιδρυτή Γάλλου ζωγράφου Jacques Majorelle.

Ο Yves Saint Laurent και ο σύντροφός του Pierre Bergé, που ανακάλυψαν και ζούσαν κατά διαστήματα στο Μαρόκο από το 1966, αγόρασαν το Jardin Majorelle το 1980,για να το ¨σώσουν¨ ώστε να μη γίνει ένα ακόμη ξενοδοχειακό συγκρότημα.





Βρεκεκέξ-κουαξ-κουάξ ακούγονταν δυο βάτραχοι, κι’όχι τρεις που για ώρα νόμιζα, και με μανία τους έψαχνα για να τους αποθανατίσω κι’ αυτούς λες και θα’χανα κάνα βραβείο αν δεν το έκανα! Στην τελική δεν τα κατάφερα, να τους ξετρυπώσω, όσο κι’ αν προσπάθησα γι’ αυτό.