Τον περασμένο Σεπτέμβρη (2009) κάναμε ένα 6ημερο ταξιδάκι στα Μικρασιατικά παράλια. Εγώ είχα ξαναπάει, πριν μερικά χρόνια, τότε πού η τούρκικη λίρα είχε ακόμη μια ουρά μηδενικά (αυτό πού λέμε λίρα με ουρά!!)
Με το βραδινό πλοίο ταξιδέψαμε για Σάμο, ξημερώματα φτάσαμε στο Βαθύ, έλεγχος διαβατηρίων και με το καραβάκι είμασταν σε μιάμιση ώρα στο Κουσάντασι.
Είχαμε κλείσει ξενοδοχείο με το booking, φτάσαμε με το ταξί αλλά το ξενοδοχείο...ήταν κλειστό. ΄Μόνο κάποιος φύλακας ήταν εκεί πού δεν ήξερε γρί αγγλικά.Α! δεν την ξαναπαθαίνω. Θα επιβεβαιώνω την κράτησή μου τηλεφωνικά πρίν την αναχώρηση.
Ευτυχώς γνώριζα την περιοχή καί πήγαμε στο ξενοδοχείο πού έμεινα την προηγούμενη φορά.
Μπροστά στην μαρίνα, με μπαλκόνι πού έβλεπε το απέραντο γαλάζιο καί στο βάθος ν΄αχνοδιαγράφονται τα βουνά της Σάμου, πεντακάθαρο, με όλες τις σύγχρονες ανέσεις .Πενήντα ευρώ πληρώσαμε την βραδυά το δίκλινο, με ημιδιατροφή σε μπουφέ παρακαλώ. Καί ύστερα σού λένε γιατί δεν προτιμάς την Ελλάδα γιά διακοπές. Γνωρίζετε ότι στα incoming ταξιδιωτικά γραφεία, υπάρχουν δύο τιμοκατάλογοι, ένας γιά τούς Ελληνες καί ένας γιά τούς ξένους καί ότι οί Ελληνες πληρώνουν πιό ακριβά?? Η Ελλάδα διώχνει τά παιδιά της.
Εν πάσει περιπτώσει, επί τού θέματος.
Το Κουσάντασι, εκτός από μία πολύ καλή βάση γιά τις εξορμήσεις καί παρά την τουριστική της ανάπτυξη, έχει κρατήσει γραφικές γωνιές, όπως το νησί των περιστεριών: μιά βραχονησίδα πού ενώνεται με την ξηρά καί με ένα όμορφο φρούριο, το παληό καραβάν σεράϊ (τώρα είναι ξενοδοχείο) καί μέ μία καλοφτιαγμένη καί δεντροφυτεμένη παραλιακή "περατζάδα". Τα παληά ibala ταξί δίνουν μιά γραφική νότα, το παζάρεμα στα μαγαζιά καθεστώς, το τσάϊ καί ο καϊβές κερασμένα καί τα ντολμούς (μίνι λεωφορεία) πάνε κι'έρχονται.
Σ' ένα από αυτά στριμωχτήκαμε κι' εμείς και δρόμο για την Εφεσσο.
Μας άφησε στον κεντρικό δρόμο, αυτόν πού πάει γιά Σελτζούκ κι'έτσι πήραμε την ανηφόρα με τα πόδια.
Εδώ το καπέλλο, τα κατάλληλα παπούτσια καί το εμφιαλωμένο νερό ανά χείρας, επιβάλλονται. Ο αρχαιολογικός χώρος είναι τεράστιος, ο δρόμος πολύς καί τα αξιοθέατα ατέλειωτα.
Δεν έχω λόγια να τον περιγράψω. Είναι απλά μοναδικός.
Τα συναισθήματα ανάμικτα. Συγκίνηση, θαυμασμός καί πολύς..θυμός. Να βλέπεις όλες αυτές τις ελληνικές επιγραφές καί να ακούς τον ξεναγό να τα παρουσιάζει γιά ρωμαϊκά. Μα άνθρωπέ μου, διάβασέ τες, μπορείς? Εγώ όμως μπορώ, γιατί είναι η γλώσσα μου. Τι με κοροϊδεύεις μπροστά στα μάτια μου?
Συνεχίσαμε γιά Σελτζούκ, όπου καί το εξαιρετικό μουσείο της Εφέσσου, με τα μοναδικά αγάλματα της πολύμαστης Αρτέμιδας. Από τον περίφημο Ναό της, δεν έχει μείνει παρά ένας κίονας, δυστυχώς.
Η Βασιλική τού Αγίου Ιωάννου, στούς πρόποδες τού λόφου Αγιασουλούκ με το κάστρο (μη επισκέψιμο), παρ'οτι ασκεπής, φανερώνει όλο της το μεγαλείο καί την λαμπρότητα πού είχε κάποτε.
Κατάκοπες επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο καί περιμένοντας την ώρα τού δείπνου, απολαύσαμε στο μπαλκόνι μας ένα από τα ωραιότερα ηλιοβασιλέματα. Να βλέπεις τον πορφυρό ήλιο να βυθίζεται στα νερά τού Αιγαίου, δίνοντας στον ουρανό καί στην θάλασσα απίστευτα χρώματα, κάπου μακριά η φωνή τού ιμάμη ν'αρχίζει το μακρόσυρτο τραγούδι της καί οι μυρωδιές από τα...κεμπάμπια πού ετοίμαζαν στην κουζίνα, να σού σπάνε την μύτη.Αφερίμ!!
Την επόμενη πήραμε το λεωφορείο γιά ιεράπολη, δηλ. γιά Παμμούκαλε.
Μας άφησε στην πίσω είσοδο, δηλ. αυτή πού ξεκινάει από την νεκρόπολη.
Κρανίου τόπος. Ενας χώρος μοναδικός, υποβλητικός αλλά καί ταυτόχρονα μακάβριος. Οσο έφτανε το μάτι σου έβλεπες τάφους:ναόσχημους, θολωτούς, με καρίνα, υπόσκαφους. Είναι πάνω από 1200. Αξίζει πραγματικά.
Καί ξαφνικά εγένετο φώς. Αστραψε το μάτι μας από όλο αυτό το λευκό πού αντικρύσαμε. Οι τραβερτίνες τού Παμμούκαλε, σαν λιμνούλες λιμνούλες, να αχνίζουν τα νερά, ο κόσμος να έχει κάνει βουνά τα παπούτσια πού άφηναν έξω καί να τσαλαβουτάει ξυπόλητος, απολαμβάνοντας το μοναδικό αυτό φαινόμενο. Η θέα κάτω καί γύρω, υπέροχη.
Στο μουσείο του θα δείτε καταπληκτικές ανάγλυφες σαρκοφάγους, άριστα διατηρημένες.
Συνεχίζοντας την περιήγησή μας στον αρχαιολογικό χώρο, διασχίσαμε την πριγκιπική οδό με κιονοστοιχίες, οδηγηθήκαμε στην πύλη τού Δομιτιανού καί φτάσαμε στα λουτρά.Σε πολύ κακή κατάσταση, με όλόυς τους ογκώλιθους ξεκολημμένους, έτοιμο να σωριαστεί. Παντού γύρω του πινακίδες "προσοχή κίνδυνος".
Είναι κρίμα να βλέπεις ένα μνημείο να καταρέει.
Γιά την επιστροφή λεωφορείο δεν έχει, πρέπει να κατέβεις στο χωριό. Τί απόσταση έχει?ρωτήσαμε έναν ταξιτζή. Τέσσερα χιλιόμετρα. καί πόσα θέλεις? 20 ευρώ, άντε γιά σας 15. Νευριάσαμε καί κατεβήκαμε με τα πόδια. Τελικά, δεν ήταν τόσο όσο έλεγε, θάταν δε θάταν 3 χιλιόμετρα καί κατηφόρα.
Την επομένη αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε ένα οργανωμένο γκρούπ, γιατί ο συνδυασμός Πριήνη, Μίλητο, Δίδυμα, Αλτίνκουμ, δεν έβγαινε με τίποτα με λεωφορείο. Μας χρέωσαν 25 ευρώ το άτομο, με ξενάγηση, εισόδους στα αξιοθέατα καί γεύμα.
Η Πριήνη, χτισμένη με το Ιπποδάμειο σχέδιο, την φανταστική θέα προς την κοιλάδα τού Μαίανδρου, κρεμασμένη κυριολεκτικά κάτω από ένα βράχο, σε γοητεύει.
Η Μίλητος, με το άριστα διατηρημένο θέατρο, τα λουτρά της Φαυστίνας καί τον εκτεταμένο αρχαιολογικό χώρο, σε μαγεύει.
Εκείνος όμως πού κερδίζει το παιχνίδι, είναι ο ναός τού Απόλλωνα στά Δίδυμα.
Μπαίνοντας στον περιβάλλοντα χώρο, σας υποδέχεται το κεφάλι της ...Μέδουσας (το μυαλό μου πήγε αμέσως στην βασιλική δεξαμενή της Κωνσταντινούπολης).\
Ακτινοβολεί μεγαλοπρέπεια καί προκαλεί δέος, ακόμη καί ότι έχει μείνει από αυτόν. Υπέροχος.
Η παραλία Αλτίνκουμ, είναι η Βουλιαγμένη της Ιωνίας.
Τεράστια σε έκταση, αμμώδης αλλά γίνεται το αδιαχώρητο. Πατείς με, πατώ σε. Καρφίτσα δεν έριχνες.Καί πολύ τουριστικοποιημένη. Δεν μού άρεσε.
Την άλλη μέρα μας περίμενε διαφορετικό σκηνικό.Η Αλικαρνασσός (μποντρουμ) έχει άλλον αέρα, πιό κοσμοπολίτικο, μοιάζει με κυκλαδίτικο νησί. Λευκά σπίτια, όμορφα μαγαζιά, πανάκριβα γιώτ στην μαρίνα της.
Από το Μαυσωλείο δεν έχει μείνει σχεδόν τίποτα. Μόνο λίγα τμήματα της βάσης. Οτι μπορείς να καταλάβεις είναι μόνο από φωτογραφίες.
Από το θέατρο, έχεις ωραία θέα στην πόλη.
Το κάστρο όμως τού Αγίου Πέτρου, είναι όλα τα λεφτά.
Οποιος έχει πάει Ρόδο καί Μάλτα, εδώ συμπληρώνει το τρίγωνο.
Οι βαριές πανοπλίες των Ιωαννιτών καί οί κλαγγές τών σπαθιών τους, αντηχούν ακόμη στις επάλξεις καί τα λιθόστρωτα.
Τα μουσεία της θαλάσσης πού στεγάζει, ιδιαίτερα αυτό τού γυαλιού, είναι αξιόλογα.
Την τελευταία μέρα αφεθήκαμε καί χαλαρώσαμε καί κάναμε ότι θα έκανε κάθε ευσυνείδητος τουρίστας πού κατεβαίνει από το κρουαζιερόπλοιο. Βόλτα στην πόλη, χάζεμα στα μαγαζιά, παζάρια, καφεδάκι, είδαμε τις κοπέλλες πού υφαίνουν τα χαλιά, φορτωθήκαμε ένα σωρό λουκούμια, μπαχάρια (αχ! πού είναι το Μισιρί Τσαρσί), καί άλλα τέτοια συναφή, ξανά τα μπαγάζια στους ώμους καί επιστροφή στα πάτρια.
Τί ειρωνία! Ο πατέρας μου -Μικρασιάτης γάρ- όταν έλεγε "πατρίδα" εννούσε την Μ.Ασία.
Αλλάζουν οί καιροί.
Με το βραδινό πλοίο ταξιδέψαμε για Σάμο, ξημερώματα φτάσαμε στο Βαθύ, έλεγχος διαβατηρίων και με το καραβάκι είμασταν σε μιάμιση ώρα στο Κουσάντασι.
Είχαμε κλείσει ξενοδοχείο με το booking, φτάσαμε με το ταξί αλλά το ξενοδοχείο...ήταν κλειστό. ΄Μόνο κάποιος φύλακας ήταν εκεί πού δεν ήξερε γρί αγγλικά.Α! δεν την ξαναπαθαίνω. Θα επιβεβαιώνω την κράτησή μου τηλεφωνικά πρίν την αναχώρηση.
Ευτυχώς γνώριζα την περιοχή καί πήγαμε στο ξενοδοχείο πού έμεινα την προηγούμενη φορά.
Μπροστά στην μαρίνα, με μπαλκόνι πού έβλεπε το απέραντο γαλάζιο καί στο βάθος ν΄αχνοδιαγράφονται τα βουνά της Σάμου, πεντακάθαρο, με όλες τις σύγχρονες ανέσεις .Πενήντα ευρώ πληρώσαμε την βραδυά το δίκλινο, με ημιδιατροφή σε μπουφέ παρακαλώ. Καί ύστερα σού λένε γιατί δεν προτιμάς την Ελλάδα γιά διακοπές. Γνωρίζετε ότι στα incoming ταξιδιωτικά γραφεία, υπάρχουν δύο τιμοκατάλογοι, ένας γιά τούς Ελληνες καί ένας γιά τούς ξένους καί ότι οί Ελληνες πληρώνουν πιό ακριβά?? Η Ελλάδα διώχνει τά παιδιά της.
Εν πάσει περιπτώσει, επί τού θέματος.
Το Κουσάντασι, εκτός από μία πολύ καλή βάση γιά τις εξορμήσεις καί παρά την τουριστική της ανάπτυξη, έχει κρατήσει γραφικές γωνιές, όπως το νησί των περιστεριών: μιά βραχονησίδα πού ενώνεται με την ξηρά καί με ένα όμορφο φρούριο, το παληό καραβάν σεράϊ (τώρα είναι ξενοδοχείο) καί μέ μία καλοφτιαγμένη καί δεντροφυτεμένη παραλιακή "περατζάδα". Τα παληά ibala ταξί δίνουν μιά γραφική νότα, το παζάρεμα στα μαγαζιά καθεστώς, το τσάϊ καί ο καϊβές κερασμένα καί τα ντολμούς (μίνι λεωφορεία) πάνε κι'έρχονται.
Σ' ένα από αυτά στριμωχτήκαμε κι' εμείς και δρόμο για την Εφεσσο.
Μας άφησε στον κεντρικό δρόμο, αυτόν πού πάει γιά Σελτζούκ κι'έτσι πήραμε την ανηφόρα με τα πόδια.
Εδώ το καπέλλο, τα κατάλληλα παπούτσια καί το εμφιαλωμένο νερό ανά χείρας, επιβάλλονται. Ο αρχαιολογικός χώρος είναι τεράστιος, ο δρόμος πολύς καί τα αξιοθέατα ατέλειωτα.
Δεν έχω λόγια να τον περιγράψω. Είναι απλά μοναδικός.
Τα συναισθήματα ανάμικτα. Συγκίνηση, θαυμασμός καί πολύς..θυμός. Να βλέπεις όλες αυτές τις ελληνικές επιγραφές καί να ακούς τον ξεναγό να τα παρουσιάζει γιά ρωμαϊκά. Μα άνθρωπέ μου, διάβασέ τες, μπορείς? Εγώ όμως μπορώ, γιατί είναι η γλώσσα μου. Τι με κοροϊδεύεις μπροστά στα μάτια μου?
Συνεχίσαμε γιά Σελτζούκ, όπου καί το εξαιρετικό μουσείο της Εφέσσου, με τα μοναδικά αγάλματα της πολύμαστης Αρτέμιδας. Από τον περίφημο Ναό της, δεν έχει μείνει παρά ένας κίονας, δυστυχώς.
Η Βασιλική τού Αγίου Ιωάννου, στούς πρόποδες τού λόφου Αγιασουλούκ με το κάστρο (μη επισκέψιμο), παρ'οτι ασκεπής, φανερώνει όλο της το μεγαλείο καί την λαμπρότητα πού είχε κάποτε.
Κατάκοπες επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο καί περιμένοντας την ώρα τού δείπνου, απολαύσαμε στο μπαλκόνι μας ένα από τα ωραιότερα ηλιοβασιλέματα. Να βλέπεις τον πορφυρό ήλιο να βυθίζεται στα νερά τού Αιγαίου, δίνοντας στον ουρανό καί στην θάλασσα απίστευτα χρώματα, κάπου μακριά η φωνή τού ιμάμη ν'αρχίζει το μακρόσυρτο τραγούδι της καί οι μυρωδιές από τα...κεμπάμπια πού ετοίμαζαν στην κουζίνα, να σού σπάνε την μύτη.Αφερίμ!!
Την επόμενη πήραμε το λεωφορείο γιά ιεράπολη, δηλ. γιά Παμμούκαλε.
Μας άφησε στην πίσω είσοδο, δηλ. αυτή πού ξεκινάει από την νεκρόπολη.
Κρανίου τόπος. Ενας χώρος μοναδικός, υποβλητικός αλλά καί ταυτόχρονα μακάβριος. Οσο έφτανε το μάτι σου έβλεπες τάφους:ναόσχημους, θολωτούς, με καρίνα, υπόσκαφους. Είναι πάνω από 1200. Αξίζει πραγματικά.
Καί ξαφνικά εγένετο φώς. Αστραψε το μάτι μας από όλο αυτό το λευκό πού αντικρύσαμε. Οι τραβερτίνες τού Παμμούκαλε, σαν λιμνούλες λιμνούλες, να αχνίζουν τα νερά, ο κόσμος να έχει κάνει βουνά τα παπούτσια πού άφηναν έξω καί να τσαλαβουτάει ξυπόλητος, απολαμβάνοντας το μοναδικό αυτό φαινόμενο. Η θέα κάτω καί γύρω, υπέροχη.
Στο μουσείο του θα δείτε καταπληκτικές ανάγλυφες σαρκοφάγους, άριστα διατηρημένες.
Συνεχίζοντας την περιήγησή μας στον αρχαιολογικό χώρο, διασχίσαμε την πριγκιπική οδό με κιονοστοιχίες, οδηγηθήκαμε στην πύλη τού Δομιτιανού καί φτάσαμε στα λουτρά.Σε πολύ κακή κατάσταση, με όλόυς τους ογκώλιθους ξεκολημμένους, έτοιμο να σωριαστεί. Παντού γύρω του πινακίδες "προσοχή κίνδυνος".
Είναι κρίμα να βλέπεις ένα μνημείο να καταρέει.
Γιά την επιστροφή λεωφορείο δεν έχει, πρέπει να κατέβεις στο χωριό. Τί απόσταση έχει?ρωτήσαμε έναν ταξιτζή. Τέσσερα χιλιόμετρα. καί πόσα θέλεις? 20 ευρώ, άντε γιά σας 15. Νευριάσαμε καί κατεβήκαμε με τα πόδια. Τελικά, δεν ήταν τόσο όσο έλεγε, θάταν δε θάταν 3 χιλιόμετρα καί κατηφόρα.
Την επομένη αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε ένα οργανωμένο γκρούπ, γιατί ο συνδυασμός Πριήνη, Μίλητο, Δίδυμα, Αλτίνκουμ, δεν έβγαινε με τίποτα με λεωφορείο. Μας χρέωσαν 25 ευρώ το άτομο, με ξενάγηση, εισόδους στα αξιοθέατα καί γεύμα.
Η Πριήνη, χτισμένη με το Ιπποδάμειο σχέδιο, την φανταστική θέα προς την κοιλάδα τού Μαίανδρου, κρεμασμένη κυριολεκτικά κάτω από ένα βράχο, σε γοητεύει.
Η Μίλητος, με το άριστα διατηρημένο θέατρο, τα λουτρά της Φαυστίνας καί τον εκτεταμένο αρχαιολογικό χώρο, σε μαγεύει.
Εκείνος όμως πού κερδίζει το παιχνίδι, είναι ο ναός τού Απόλλωνα στά Δίδυμα.
Μπαίνοντας στον περιβάλλοντα χώρο, σας υποδέχεται το κεφάλι της ...Μέδουσας (το μυαλό μου πήγε αμέσως στην βασιλική δεξαμενή της Κωνσταντινούπολης).\
Ακτινοβολεί μεγαλοπρέπεια καί προκαλεί δέος, ακόμη καί ότι έχει μείνει από αυτόν. Υπέροχος.
Η παραλία Αλτίνκουμ, είναι η Βουλιαγμένη της Ιωνίας.
Τεράστια σε έκταση, αμμώδης αλλά γίνεται το αδιαχώρητο. Πατείς με, πατώ σε. Καρφίτσα δεν έριχνες.Καί πολύ τουριστικοποιημένη. Δεν μού άρεσε.
Την άλλη μέρα μας περίμενε διαφορετικό σκηνικό.Η Αλικαρνασσός (μποντρουμ) έχει άλλον αέρα, πιό κοσμοπολίτικο, μοιάζει με κυκλαδίτικο νησί. Λευκά σπίτια, όμορφα μαγαζιά, πανάκριβα γιώτ στην μαρίνα της.
Από το Μαυσωλείο δεν έχει μείνει σχεδόν τίποτα. Μόνο λίγα τμήματα της βάσης. Οτι μπορείς να καταλάβεις είναι μόνο από φωτογραφίες.
Από το θέατρο, έχεις ωραία θέα στην πόλη.
Το κάστρο όμως τού Αγίου Πέτρου, είναι όλα τα λεφτά.
Οποιος έχει πάει Ρόδο καί Μάλτα, εδώ συμπληρώνει το τρίγωνο.
Οι βαριές πανοπλίες των Ιωαννιτών καί οί κλαγγές τών σπαθιών τους, αντηχούν ακόμη στις επάλξεις καί τα λιθόστρωτα.
Τα μουσεία της θαλάσσης πού στεγάζει, ιδιαίτερα αυτό τού γυαλιού, είναι αξιόλογα.
Την τελευταία μέρα αφεθήκαμε καί χαλαρώσαμε καί κάναμε ότι θα έκανε κάθε ευσυνείδητος τουρίστας πού κατεβαίνει από το κρουαζιερόπλοιο. Βόλτα στην πόλη, χάζεμα στα μαγαζιά, παζάρια, καφεδάκι, είδαμε τις κοπέλλες πού υφαίνουν τα χαλιά, φορτωθήκαμε ένα σωρό λουκούμια, μπαχάρια (αχ! πού είναι το Μισιρί Τσαρσί), καί άλλα τέτοια συναφή, ξανά τα μπαγάζια στους ώμους καί επιστροφή στα πάτρια.
Τί ειρωνία! Ο πατέρας μου -Μικρασιάτης γάρ- όταν έλεγε "πατρίδα" εννούσε την Μ.Ασία.
Αλλάζουν οί καιροί.
