MarieAries
Member
- Μηνύματα
- 231
- Likes
- 1.578
- Ταξίδι-Όνειρο
- Δυτική Αφρική
H παλιά πόλη Χομς ήταν η πρώτη που κατέκτησαν και κατέστρεψαν οι τζιχαντιστές, και μάλιστα η γνωστή "πολιορκία του Χομς" κράτησε 4 χρόνια, από το 2011 - 2014. Εκείνο το διάστημα την χρησιμοποίησε και ως βάση της η οργάνωση Nusra, ένα από τα παρακλάδια της ΑλΚάϊντα.
Ο κύριος λόγος που η Χομς κατακτήθηκε πρώτη και καταστράφηκε ολοσχερώς, ήταν καθαρά η θέση της στο κέντρο του χάρτη της Συρίας. Ως κόμβος ανάμεσα στις 2 μεγαλύτερες πόλεις (Δαμασκό και Χαλέπι), κόπηκε κατευθείαν η επικοινωνία μεταξύ των πόλεων και των υπόλοιπων περιοχών, με την επίθεση των τζιχαντιστών.
Αν και τα τελευταία χρόνια γίνεται προσπάθεια ανοικοδόμησης, το μεγαλύτερο τμήμα της παλιάς πόλης παραμένει ερειπωμένο, καθώς η προτεραιότητα της Κυβέρνησης είναι η αποκατάσταση της μεγαλύτερης πόλη της χώρας, του Χαλεπιού, και εννοείται, όχι άδικα.
Η δική μας ξενάγηση ξεκίνησε με μια βόλτα στη νέα πόλη, μέχρι την Ορθόδοξη εκκλησία (πάλι*) της Παναγίας της Τιμίας Ζώνης. Δυστυχώς, και αυτή η εκκλησία, όπως και οι υπόλοιπες Χριστιανικές, δε γλύτωσε από τη μανία των φανατικών μουσουλμάνων κατά τη διάρκεια της πολιορκίας. Αργότερα, όλες οι ζημιές αποκαταστάθηκαν και αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε άριστη κατάσταση.
(*η αλήθεια είναι ότι είχαν αρχίσει να με κουράζουν υπερβολικά όλες αυτές οι καθημερινές ξεναγήσεις στις εκκλησίες, και όσο και αν σέβομαι τις θρησκείες και τα αξιοθέατα μιας χώρας, από ένα σημείο και μετά ένοιωθα ότι πήγα θρησκευτική εκδρομή με το ΚΑΠΗ)
Η συνέχεια στην κατεστραμμένη παλιά πόλη ήταν και το πιο ενδιαφέρον κομμάτι εκείνης της μέρας. Περπατήσαμε στις παρατημένες γειτονιές, εκεί όπου όλα παραμένουν στην ίδια άθλια κατάσταση, όπως ακριβώς τα άφησε ο πόλεμος: γκρεμισμένα κτήρια, ανατιναγμένα αυτοκίνητα και πολυκατοικίες με τεράστιες τρύπες στους τοίχους.
Στην αρχή παθαίνεις ένα σοκ, μόνο με την εικόνα.
Μετά ξαναπαθαίνεις ένα δεύτερο, περπατώντας δίπλα σε ερείπια που παλιά ήταν το σπίτι κάποιου...
Από ένα σημείο και μετά, το σκηνικό το ψιλοσυνηθίζεις, μόνο και μόνο επειδή απουσιάζει ο ανθρώπινος παράγοντας. Είναι σα να παρακολουθείς μια ταινία, από αυτές που λένε ότι βασίζονται σε αληθινή ιστορία, αλλά εσύ είσαι απλά ο θεατής.
Μέχρι που έρχεσαι σ'επαφή με τους πρωταγωνιστές, όχι της ταινίας, αλλά της αληθινής ιστορίας...
Και αυτό ήταν το μεγαλύτερο σοκ για μένα: οι -ελάχιστοι μεν- άνθρωποι που συναντήσαμε σκόρπιους, από δω και από εκεί. Προς μεγάλη μας έκπληξη, κάποιοι κάτοικοι είχαν ήδη επιστρέψει στα σπίτια τους εκεί μέσα στα χαλάσματα, και έβγαιναν έξω για να μας χαιρετίσουν. Άλλοι, απλά περαστικοί, μας κοιτούσαν με περιέργεια, αλλά όλοι μα όλοι μας καλωσόρισαν με ένα τεράστιο χαμόγελο!
Και μέσα σε όλο αυτό το -εξωπραγματικό για εμάς- σκηνικό, απορείς πως γίνεται αυτοί οι άνθρωποι να μιλάνε, να γελάνε και να ζουν λες και δεν έχει συμβεί τίποτα! Με τι κουράγιο; Μα δε βλέπουν γύρω τους;
Όπως “συνηθίσαμε” εμείς το θέαμα, έτσι έχουν “συνηθίσει” και οι ίδιοι, μας είπαν. Αυτή είναι η καθημερινότητά τους πλέον τα τελευταία χρόνια, και αυτή θα συνεχίσει να είναι μέχρι ν' αλλάξει κάτι. Το τι και το πως θ άλλάξει όμως, δεν το γνωρίζει κανένας. Απλά χαίρονται για την ελευθερία τους από τους κατακτητές, χωρίς όμως να είναι ουσιαστικά ελεύθεροι.
Κι εκείνη τη στιγμή, τους βγάζεις απλά το καπέλο και φεύγεις με την ουρά κάτω από τα σκέλια, με μία μόνο σκέψη: πως γίνεται εσύ να τα έχεις όλα και πάλι να τρώγεσαι με τα ρούχα σου;
Ο κύριος λόγος που η Χομς κατακτήθηκε πρώτη και καταστράφηκε ολοσχερώς, ήταν καθαρά η θέση της στο κέντρο του χάρτη της Συρίας. Ως κόμβος ανάμεσα στις 2 μεγαλύτερες πόλεις (Δαμασκό και Χαλέπι), κόπηκε κατευθείαν η επικοινωνία μεταξύ των πόλεων και των υπόλοιπων περιοχών, με την επίθεση των τζιχαντιστών.
Αν και τα τελευταία χρόνια γίνεται προσπάθεια ανοικοδόμησης, το μεγαλύτερο τμήμα της παλιάς πόλης παραμένει ερειπωμένο, καθώς η προτεραιότητα της Κυβέρνησης είναι η αποκατάσταση της μεγαλύτερης πόλη της χώρας, του Χαλεπιού, και εννοείται, όχι άδικα.
Η δική μας ξενάγηση ξεκίνησε με μια βόλτα στη νέα πόλη, μέχρι την Ορθόδοξη εκκλησία (πάλι*) της Παναγίας της Τιμίας Ζώνης. Δυστυχώς, και αυτή η εκκλησία, όπως και οι υπόλοιπες Χριστιανικές, δε γλύτωσε από τη μανία των φανατικών μουσουλμάνων κατά τη διάρκεια της πολιορκίας. Αργότερα, όλες οι ζημιές αποκαταστάθηκαν και αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε άριστη κατάσταση.
(*η αλήθεια είναι ότι είχαν αρχίσει να με κουράζουν υπερβολικά όλες αυτές οι καθημερινές ξεναγήσεις στις εκκλησίες, και όσο και αν σέβομαι τις θρησκείες και τα αξιοθέατα μιας χώρας, από ένα σημείο και μετά ένοιωθα ότι πήγα θρησκευτική εκδρομή με το ΚΑΠΗ)
Η συνέχεια στην κατεστραμμένη παλιά πόλη ήταν και το πιο ενδιαφέρον κομμάτι εκείνης της μέρας. Περπατήσαμε στις παρατημένες γειτονιές, εκεί όπου όλα παραμένουν στην ίδια άθλια κατάσταση, όπως ακριβώς τα άφησε ο πόλεμος: γκρεμισμένα κτήρια, ανατιναγμένα αυτοκίνητα και πολυκατοικίες με τεράστιες τρύπες στους τοίχους.
Στην αρχή παθαίνεις ένα σοκ, μόνο με την εικόνα.
Μετά ξαναπαθαίνεις ένα δεύτερο, περπατώντας δίπλα σε ερείπια που παλιά ήταν το σπίτι κάποιου...
Από ένα σημείο και μετά, το σκηνικό το ψιλοσυνηθίζεις, μόνο και μόνο επειδή απουσιάζει ο ανθρώπινος παράγοντας. Είναι σα να παρακολουθείς μια ταινία, από αυτές που λένε ότι βασίζονται σε αληθινή ιστορία, αλλά εσύ είσαι απλά ο θεατής.
Μέχρι που έρχεσαι σ'επαφή με τους πρωταγωνιστές, όχι της ταινίας, αλλά της αληθινής ιστορίας...
Και αυτό ήταν το μεγαλύτερο σοκ για μένα: οι -ελάχιστοι μεν- άνθρωποι που συναντήσαμε σκόρπιους, από δω και από εκεί. Προς μεγάλη μας έκπληξη, κάποιοι κάτοικοι είχαν ήδη επιστρέψει στα σπίτια τους εκεί μέσα στα χαλάσματα, και έβγαιναν έξω για να μας χαιρετίσουν. Άλλοι, απλά περαστικοί, μας κοιτούσαν με περιέργεια, αλλά όλοι μα όλοι μας καλωσόρισαν με ένα τεράστιο χαμόγελο!
Και μέσα σε όλο αυτό το -εξωπραγματικό για εμάς- σκηνικό, απορείς πως γίνεται αυτοί οι άνθρωποι να μιλάνε, να γελάνε και να ζουν λες και δεν έχει συμβεί τίποτα! Με τι κουράγιο; Μα δε βλέπουν γύρω τους;
Όπως “συνηθίσαμε” εμείς το θέαμα, έτσι έχουν “συνηθίσει” και οι ίδιοι, μας είπαν. Αυτή είναι η καθημερινότητά τους πλέον τα τελευταία χρόνια, και αυτή θα συνεχίσει να είναι μέχρι ν' αλλάξει κάτι. Το τι και το πως θ άλλάξει όμως, δεν το γνωρίζει κανένας. Απλά χαίρονται για την ελευθερία τους από τους κατακτητές, χωρίς όμως να είναι ουσιαστικά ελεύθεροι.
Κι εκείνη τη στιγμή, τους βγάζεις απλά το καπέλο και φεύγεις με την ουρά κάτω από τα σκέλια, με μία μόνο σκέψη: πως γίνεται εσύ να τα έχεις όλα και πάλι να τρώγεσαι με τα ρούχα σου;
Last edited:
Σε όλο το υπόλοιπο ταξίδι, κάθε φορά που βλέπαμε φωτό του βασιλιά (βλ. καθημερινά) σε μνημονεύαμε και λέγαμε "ο ξενοδόχος". 
τα ζω σε άλλες χώρες τώρα
