Μολδαβία Ουκρανία Ταξίδι για οκτώ.

[travelbreak]

Στην προ covid 19 εποχή, ένα ταξίδι στην Ουκρανία φαινόταν απλό και δε θα σπαταλούσε κανείς εύκολα 15 μέρες του ταξιδιωτικού του χρόνου γι αυτή την περιοχή. Όμως τώρα που το πραγματοποίησα θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό. Στο Κίεβο ένας νεαρός Ουκρανός όταν του είπα ότι είμαι από Ελλάδα, με ρώτησε για ποιο λόγο να κάνω ένα ταξίδι στη χώρα του. Ούτε εκείνος φαίνεται δεν την θεωρούσε τουριστικά αξιόλογη. Εγώ του απάντησα ότι η Ουκρανία είχε λίγες απαιτήσεις (λόγω covid 19) από τον επισκέπτη και αυτό ήταν καλό για μας που ταξιδεύουμε. Απέφυγα να του πω ότι ήταν από τις ελάχιστες χώρες που δεν είχα επισκεφτεί και ταυτόχρονα δεχόταν επισκέπτες. Και τα δυο ήταν αλήθεια.

Ήταν ένα ταξίδι κατά το ήμισυ δρόμου και κατά το άλλο μισό πόλεων. Με αυτοκίνητα που οδηγούσαμε εμείς κάναμε σχεδόν 3000 χλμ. Για 15 μέρες λίγα.

Ήταν οικονομικό, αφού δεν ξοδέψαμε παρά μόνο 1100 ευρώ το άτομο, συμπεριλαμβανομένων των πάντων. Ακόμα και το πάρκιν του αεροδρομίου.

Τα ξενοδοχεία σχετικά καλά, με τιμές που κυμαινόταν από 28 μέχρι 55 ευρώ το δίκλινο. Τα ακριβότερα ήταν κεντρικά και πολύ καλά. Τα φτηνά ήταν ανεκτά με κάθε δωμάτιο το δικό του μπάνιο, αλλά όχι μακριά από το κέντρο της πόλης.

Η ενοικίαση των αυτοκινήτων, με πλήρη ασφάλιση, κόστισε κάτι λιγότερο από 200 ευρώ το άτομο.

Ας δούμε τώρα πως καταλήξαμε να μαζευτούμε ως παρέα και πως εξελίχθηκαν οι διαδικασίες μέχρι να οργανωθεί πλήρως το ταξίδι.

Ήταν το καλοκαίρι του 2020 που ολόκληρος ο κόσμος ζούσε με το φόβο της covid 19. Αυτός ήταν και ο λόγος που άνθρωποι σαν κι εμάς, που έχουν τα ταξίδια ως τρόπο ζωής, ήμασταν μουδιασμένοι ως προς την απόφαση ενός ταξιδιού στο εξωτερικό. Εμάς δε μας είχε φύγει η ιδέα σε καμία περίπτωση. Ειδικά της συζύγου μου της Ντίνας. Από το Μάιο (του 2020 πάντα) ρωτούσε στα πρακτορεία για πιθανές εκδρομές, αλλά το τοπίο ήτανε θολό. Εκείνη την περίοδο κάναμε πολλή παρέα με δυο νέους (χρονικά) φίλους, που κι αυτοί θέλουν τα ταξίδια. Εγώ από το Φεβρουάριο (2020) ετοίμαζα ταξίδι στην Κεντρική Ασία, το οποίο όμως εγκατέλειψα με την εμφάνιση της πανδημίας. Αναγκαστικά «ξεπέσαμε» σε περιοχές της Ευρώπης που δέχονταν τουρίστες. Με τους δυο νέους φίλους σκεφτήκαμε την Ουκρανία.

Κάθε τόσο παίρναμε τηλέφωνο στην πρεσβεία, να δούμε με ποιους όρους θα δεχόταν τουρίστες η χώρα. Όσο πλησίαζε το καλοκαίρι (2020) καταλάβαμε ότι το ταξίδι θα ήταν από δύσκολο ως αδύνατο. Τελικά εγκαταλείψαμε την ιδέα. Προσαρμοστήκαμε στις καταστάσεις. Εμείς πήγαμε με πρακτορείο στις Βαλτικές χώρες για μια βδομάδα και τα παιδιά πήγαν στην Κρήτη.

Φτάσαμε στον Ιούνιο του 2021 και άρχισαν πάλι στα σοβαρά οι σκέψεις για καλοκαιρινό ταξίδι. Είχαμε φτάσει μάλιστα προς τις 10 Ιουνίου και δεν είχαμε πάρει απόφαση. Αρχίσαμε να ρωτάμε στην πρεσβεία, πάλι της Ουκρανίας, όπου είπαν ότι θα είναι εύκολο ένα ταξίδι εκεί. Οι διαδικασίες δηλαδή. Έτσι αποφασίσαμε να το κάνουμε μαζί.

Εν τω μεταξύ εγώ μιλούσα με τους άλλους πιο παλιούς συνταξιδιώτες μας, και όταν τους είπα για Ουκρανία συμφώνησαν. Όλοι είχαμε καταλάβει ότι ήταν δύσκολο κάποιο άλλο, και μάλιστα πιο μακρινό, ταξίδι. Έτσι φτιάχτηκε η παρέα, να πάμε δηλαδή τέσσερα ζευγάρια στην Ουκρανία. Εννοείται μόνοι μας, χωρίς πρακτορείο. Όμως επειδή ο χρόνος μας πίεζε, έπρεπε όλα να γίνουν πολύ βιαστικά και στα γρήγορα. Η πρεσβεία της Ουκρανίας ζητούσε να έχουμε πιστοποιητικό εμβολιασμού, αλλιώς θα έπρεπε να κάνουμε μοριακά τεστ λίγο πριν την είσοδο στη χώρα. Επίσης ζητούσε να έχουμε ιδιωτική ασφάλιση για υγεία, η οποία να αναφέρει ότι αφορά και στην covid 19, όπως φυσικά και σε άλλες ασθένειες. Ευτυχώς και τα τέσσερα ζευγάρια θα μπορούσαμε να έχουμε αυτό το πιστοποιητικό του εμβολιασμού, μέχρι να φύγουμε για το ταξίδι.

Τότε άρχισε και η διαδικασία για να κλείσουμε τα εισιτήρια. Προτιμήσαμε τις ουκρανικές αερογραμμές από μια άλλη εταιρία, που πετούσαν απ’ ευθείας στο Κίεβο, γιατί είχανε πιο καλή τιμή και τους είχαμε και περισσότερη εμπιστοσύνη, ως προς την συνέπεια στα δρομολόγια.

Το πρόβλημα ήταν ότι από τους οκτώ οι μισοί δεν είχαν βγάλει διαβατήρια μέχρι εκείνη την ώρα. Και ενώ η μια οικογένεια το κανόνισαν και θα τα είχαν στις αρχές Ιουλίου, δυο από τους άλλους, δεν είχαν κάνει καμία κίνηση. Δηλαδή νόμιζαν ότι θα πάνε μία μέρα στην αστυνομία και θα τους δώσουν τα διαβατήρια πολύ σύντομα. Εγώ μια μέρα πήρα τηλέφωνο στην αστυνομία της περιοχής τους και μου είπαν ότι είναι δύσκολο να βρουν ραντεβού για να μπορέσουν να καταθέσουν τα χαρτιά τους για να πάρουν τα διαβατήρια έγκαιρα. Όμως δεν το απέκλειαν κιόλας. Πήραν οι ίδιοι τηλέφωνο και ευτυχώς τους έβαλαν εμβόλιμους σε κάποια άλλα ραντεβού και θα είχαν τα διαβατήρια δυο-τρεις μέρες πριν ξεκινήσει το ταξίδι. Ουφ!!!

Τότε άρχισε και η διαδικασία για να εκδώσουμε τα εισιτήρια από τις Ουκρανικές αερογραμμές. Νομίζαμε ότι θα ήταν κάτι εύκολο αλλά αποδείχτηκε ότι δεν ήταν, διότι οι ουκρανικές γραμμές για να σου εκδώσουν το ηλεκτρονικό εισιτήριο θέλουν και τον αριθμό του διαβατηρίου. Ευτυχώς μας είπαν ότι αν δεν έχει εκδοθεί ακόμα διαβατήριο, δηλώνουμε ένα ψεύτικο αριθμό και θα το διορθώσουμε λίγο πριν φύγουμε, όταν έχουν ετοιμαστεί τα νέα διαβατήρια.

Η διαδικασία για την αγορά των εισιτηρίων αποδείχτηκε πάρα πολύ δύσκολη και δεν μπορούσαν ουσιαστικά να μας βοηθήσουν ούτε τα γραφεία των αερογραμμών, ούτε φυσικά και η ιστοσελίδα τους. Από τις 8:00 το πρωί μέχρι τις 12:00 το μεσημέρι δεν σηκώθηκα από τον υπολογιστή, γιατί ή με πέταγε έξω το σύστημα ή άλλαζε τις τιμές τελευταία στιγμή. Εμείς δεν θέλαμε να πληρώσουμε και αρκετά χρήματα για τις βαλίτσες. Έτσι κι αλλιώς δεν θα χωρούσαν στα αυτοκίνητα. Είχαμε αποφασίσει να νοικιάσουμε δυο μικρά αντί για ένα μεγάλο. Ο λόγος ήταν ότι το μεγάλο ίσως δε θα χωρούσε όλα τα πράγματά μας και θα ήμασταν στριμωγμένοι. Έτσι θα κρατούσε κάθε ζευγάρι μόνο μια μεγάλη αποσκευή και 2-3 μικρές.

Επίσης αυτό που θέλαμε ήτανε να πάμε από την Αθήνα στο Κίεβο και να επιστρέψουμε από το Κισινάου της Μολδαβίας στην Αθήνα. Δηλαδή θέλαμε να κάνουμε επίσκεψη και στη Μολδαβία για μερικές μέρες να δούμε πως είναι εκεί η χώρα. Αυτό όμως που κανονικά θα γινόταν με μία απλή διαδικασία σε μία άλλη αεροπορική εταιρεία, δεν μπορούσε να δουλέψει με τις Ουκρανικές αερογραμμές. Ήταν αδύνατον σε ένα εισιτήριο να βάλεις και την επιστροφή από αλλού (όχι δηλαδή από το Κίεβο) αλλά και τους μισούς να χρεωθούν μια μεγάλη αποσκευή. Έτσι αναγκαστήκαμε και τα βγάλαμε σχεδόν ένα ένα. Όλη αυτή η διαδικασία δεν είναι τόσο απλή γιατί εκεί που πήγαινα καμιά φορά να κλείσω τα εισιτήρια, η τιμή από 450 ευρώ ας πούμε εμφανιζόταν με 560 ευρώ. Τέλος πάντων περίπου στις 2:00 το μεσημέρι καταφέραμε να βγάλουμε τα εισιτήρια με συνολικό κόστος περίπου 480 ευρώ ανά ζευγάρι για τις δύο διαδρομές και με μία βαλίτσα (ο ένας στους δύο).

Το θέμα ήταν να κλείσουμε τα αυτοκίνητα στην Ουκρανία αλλά και τα ξενοδοχεία. Βέβαια πριν γίνει αυτό θα έπρεπε πρώτα να αποφασίσουμε για το που θα είναι η διαμονή μας, δηλαδή να καθορίσουμε τη διαδρομή που θα ακολουθήσουμε στο ταξίδι.

Η Ουκρανία είναι μια σχετικά μεγάλη χώρα, έκταση περίπου 600.000 τ.χλμ, δηλαδή σχεδόν πέντε φορές σαν την Ελλάδα και πληθυσμό λίγο πάνω από τα 40 εκατομμύρια. Ο πληθυσμός φθίνει λόγω μετανάστευσης. Η Μολδαβία πάλι είναι πολύ μικρότερη: έκταση κάπου 34.000 τ.χλμ και πληθυσμό στα 2,5 εκατομμύρια. Αν και μεγάλη η Ουκρανία, επειδή θέλαμε οπωσδήποτε να δούμε Κίεβο, Lviv και Οδησσό, ξέραμε που θα κατευθυνόμασταν. Είπαμε να αφιερώσουμε μόνο τρία βράδια στη Μολδαβία και καλά κάναμε. Οι λεπτομέρειες της διαδρομής μας προβλημάτισαν, αλλά το πήρα πάνω μου και το τέλειωσα γρήγορα.

Τελικά το πρόγραμμα ήταν ως εξής: να μείνουμε 4 βράδια στο Κίεβο και μετά να πάμε στα δυτικά στην πόλη Lviv, όπου όμως για να φτάσουμε θα μείνουμε σε ένα ενδιάμεσο σταθμό μία βραδιά (Lutsk). Στην Lviv θα μείνουμε δύο βραδιές. Μετά θα μετακινηθούμε στην Οδησσό, αλλά με 2 διανυκτερεύσεις ενδιάμεσα. Μία για να δούμε τα Καρπάθια όρη (διαμονή Kolomiya) και άλλη μία να δούμε κάποια φρούρια ενδιάμεσα (διαμονή Vinnytsyia). Στην Οδησσό θα μείνουμε άλλες δύο βραδιές, όπου στο τέλος θα αφήσουμε τα αυτοκίνητα της Ουκρανίας και με Μέσα Μαζικής Μεταφοράς ή με ταξί θα πηγαίναμε στο Κισινάου, όπου θα μέναμε τρεις βραδιές. Εκεί θα νοικιάζαμε πάλι αυτοκίνητα για να δούμε την μικρή Μολδαβία. Οι Ουκρανοί δεν έδιναν αυτοκίνητο για να το πάμε στην Μολδαβία. Τη μετακίνηση μεταξύ των χωρών την κανονίσαμε τελικά στην Οδησσό.

Θα έπρεπε να νοικιάσουμε δύο αυτοκίνητα, έτσι ώστε οι 4 να είμαστε και σε κάθε ένα από αυτά. Δεν ήταν εύκολο να βρούμε μεγάλο αυτοκίνητο που να μας χωράει όλους, και θα ήταν το καλύτερο. Βασικά δεν είδα να έχει καμία εταιρεία ενοικίασης βαν για εννέα άτομα διαθέσιμο τις μέρες του ταξιδιού μας. Έτσι θα είχαμε δύο αυτοκίνητα που το ένα θα πηγαίνει πίσω από το άλλο. Δεν φανταζόμουν ακόμα ότι αυτό θα ήταν τεράστιο πρόβλημα.

Δυο μέρες πριν φύγουμε οριστικοποιήθηκε ότι θα πάμε οι οκτώ που αρχικά είχαμε πει ότι θα πάμε. Και αυτό γιατί στο τέλος υπήρξαν διάφορα προβλήματα. Πρώτα από εκείνους που άφησαν την τελευταία στιγμή για να βγάλουν τα διαβατήριά τους. Αρχικά σκόνταψε η έκδοση διαβατηρίου της μίας φίλης, διότι στο όνομα του πατέρα της, ο οποίος ονομάζεται ΒΑΪΟΣ, είχαν βάλει πάνω από το κεφαλαίο ιώτα διαλυτικά ακόμα και στα αγγλικά του ονόματος (VAΪOS). Έτσι υπήρχε ένα πρόβλημα ανάμεσα στην ταυτότητα και στο διαβατήριο. Ευτυχώς με πολύ τρέξιμο σε αστυνομίες και σε διάφορες διευθύνσεις τακτοποιήθηκε η βλακεία του αστυνομικού που έβαλε ένα ελληνικό γράμμα με διαλυτικά στους λατινικούς χαρακτήρες. Ευτυχώς κατάφερε και τελείωσε όλη αυτή τη διαδικασία έγκαιρα.

Άλλο πρόβλημα υπήρξε με μια άλλη φίλη της παρέας, που λίγες μέρες πριν την αναχώρηση, είπε ότι αποφάσισε ότι δεν θα έρθει στο ταξίδι γιατί είναι άρρωστη η μητέρα της στην Κύπρο. Ευτυχώς δεν είχε κάτι πολύ σοβαρό και έτσι αποφάσισε να έρθει τελικά. Αλλά και η μητέρα και εκείνης με τον VAΪOS αρρώστησε τρεις μέρες πριν φύγουμε και μπήκε νοσοκομείο. Τελικά αποφάσισε κι εκείνη να έρθει όμως.

Νομίζω ότι οι μεγάλες παρέες, εκτός από τα προβλήματα στη μετακίνηση, έχουν και διαδικαστικά. Να προσθέσω και τις λιγότερες επιλογές που έχουν στα ξενοδοχεία, αφού πιο δύσκολα βρίσκεις μαζεμένα δωμάτια. Αν δε, θέλεις και αρκετές μέρες στο ίδιο κατάλυμα, είναι ακόμα πιο λίγες οι επιλογές.

Τους αριθμούς των διαβατηρίων δεν τους θέλαμε μόνο για τα αεροπορικά εισιτήρια, αλλά και για να κλείσουμε την ημερήσια εκδρομή στο Τσερνομπίλ, καθώς και για το πιστοποιητικό ασφάλισης. Για μερικούς αυτά έγιναν τελευταία μέρα.

Εν τω μεταξύ κάθε μέρα τα κρούσματα στην Ελλάδα αυξάνονταν και φοβόμασταν μήπως αλλάξουν οι συνθήκες για την είσοδο στην Ουκρανία. Δηλαδή μπορεί να μην αρκούν τα πιστοποιητικά εμβολιασμού, που εμείς όλοι ευτυχώς είχαμε, αλλά να ζητάνε και άλλα πράγματα. Ακόμα και να απαγορεύσουν την είσοδο από την Ελλάδα στην χώρα τους. Τα κρούσματα στην Ελλάδα από κει που μία εβδομάδα πριν την αναχώρηση ήταν συνήθως κάτω από 1.000 κάθε μέρα, πλέον είχαν ανέβει σε πάνω από 2.000 καθημερινά. Και πάρα πολλά αφορούσαν την καινούργια μετάλλαξη, την λεγόμενη δέλτα.

Κάποια στιγμή έκλεισα στο Κίεβο δυο αυτοκίνητα με την Avis. Έκλεισα αντιστοίχως και άλλα δύο αυτοκίνητα στην Μολδαβία όπου θα βρισκόμασταν τις τρεις τελευταίες ημέρες. Αυτά τα έκλεισα με τη Sixt. Έτσι από τα αυτοκίνητα ήμουν ήσυχος.

Δεν ήξερα τι ακριβώς γίνεται με συνάλλαγμα. Γι αυτό κρατούσα αρκετά δολάρια και ευρώ για να κινηθούμε και να αλλάζουμε σε ανταλλακτήρια. Το να πληρώνουμε με κάρτα σημαίνει ότι μας κάνουν μία κράτηση για προμήθεια περίπου 2,5%. Το διαπίστωσα πριν πάμε εκεί, πληρώνοντας την ημερήσια εκδρομή στο Τσερνομπίλ, όπου έλεγε ότι αν πλήρωνα με κάρτα θα έπρεπε να πληρώσω και αυτό το 2,5%. Τελικά ευτυχώς έχω PayPal και έτσι μπόρεσα και πλήρωσα πολύ εύκολα, αν και δεν ξέρω τι χρεώνει και αυτό το PayPal. Κάναμε ένα πρόγραμμα, βάσει του οποίου κλείσαμε τα ξενοδοχεία και τα αυτοκίνητα.

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 16

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 16

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[vasiliss]

Μία από τις ιστορίες που περίμενα με ανυπομονησία.
Και έλεγα πότε θα ξαναγράψει ο @travelbreak , πότε θα ξαναγράψει....
Και να που ευτυχώς το πήρες απόφαση.

 

[psilos3]

Αναμένεται ιστοριάρα ως συνήθως!
Χαρά στο κουράγιο σου πάντως @travelbreak κατάφερες να οργανώσεις 8 ανθρώπους. Μόνο που το διάβασα κουράστηκα.

 

[travelbreak]

Μία από τις ιστορίες που περίμενα με ανυπομονησία.
Και έλεγα πότε θα ξαναγράψει ο @travelbreak , πότε θα ξαναγράψει....
Και να που ευτυχώς το πήρες απόφαση.

Πίστευα ότι μετά την ιστορία στις Φιλιππίνες στην αρχή του 2020, σύντομα θα έγραφα για κάτι εξωτικό.
Όμως με αυτά που περνάμε δεν έχουμε το κουράγιο να ρισκάρουμε (έτσι νομίζουμε) κάτι μακρινό.
Ουκρανιομολδαβία κάναμε, Ε, αυτό θα περιγράψω.
Ήταν πάντως ένα όμορφο ταξίδι. Θα το δούμε σιγά σιγά.

 

[travelbreak]

Αναμένεται ιστοριάρα ως συνήθως!
Χαρά στο κουράγιο σου πάντως @travelbreak κατάφερες να οργανώσεις 8 ανθρώπους. Μόνο που το διάβασα κουράστηκα.

Για το αν είναι ιστοριάρα δεν ξέρω. Εμείς, περάσαμε καλά.
Κάθε φορά που οργανώνω την παρέα με πάνω από τέσσερις, λέω πως δε θα το ξανακάνω. Τώρα ήταν δύσκολες και οι συνθήκες! Πράγματι με 4 άτομα είναι καλά. Δηλαδή, το αμέσως πιο δύσκολο από τους δυο (για έναν δεν το κάνω ποτέ πλέον).
Όλοι μας έχουμε και μια κάποια ηλικία, οπότε είχαμε και 4-5 ανιόντες από πίσω, με ηλικίες γύρω στα ενενήντα. Άρα ακόμα και την τελευταία στιγμή δεν ξέρεις τι σε περιμένει με αυτούς.

 

[travelbreak]

Η περιγραφή του ταξιδιού θα γίνει με αντιγραφή από το ημερολόγιο που κρατούσα. Εννοείται ότι θα γίνουν ορισμένες τροποποιήσεις.

Παρασκευή, 16/7/2021

Καλημέρα από το όμορφο Κίεβο. Είναι Σάββατο πρωί και μόλις ξυπνήσαμε μετά την πρώτη βραδιά στο ξενοδοχείο Black Sea Hotel, που βρίσκεται γύρω στα 3 km μακριά από το κέντρο της πόλης, αλλά πολύ κοντά στο άγαλμα της Μητέρας Πατρίδας, τις κατακόμβες και το μοναστήρι της Λαύρας. Δεν θεωρείται κεντρικό, αλλά ήταν πολύ φτηνότερο (κατά 20 ευρώ ανά δωμάτιο και ανά ημέρα) από το επόμενο φτηνότερο αλλά κεντρικό. Κοστίζει 34 ευρώ το δίκλινο τη βραδιά.

Τα χαρτιά επί πλέον που χρειαζόταν για να έρθουμε, σε σχέση με άλλες χρονιές ήταν το πιστοποιητικό εμβολιασμού και η ασφάλιση. Οι έλεγχοι στο αεροδρόμιο της Αθήνας αλλά και του Κιέβου ήταν χαλαροί. Την ασφάλιση κάναμε σε ιδιωτική εταιρεία. Εγώ την έκανα μέσω της ιστοσελίδας Visit Ukraine και κόστισε περίπου 45 ευρώ για ένα ζευγάρι. Δεν χρειάστηκε στην είσοδο να συμπληρώσουμε καμιά φόρμα για να δηλώσουμε τον τόπο διαμονής μας. Όλα ήταν μία χαρά, απλά ήθελα να σημειώσω ότι οι ουκρανικές αερογραμμές απαιτούσαν να έχεις κάνει μόνος σου το check-in και να έχεις το boarding pass, αλλιώς σε έστελνε να το βγάλεις επί τόπου.

Η πτήση μας ήταν λίγο πριν τις τρεις το μεσημέρι και φτάσαμε στο Κίεβο στις 17:30 (έχουμε ίδια ώρα). Πολύ γρήγορα τελειώσαμε όλες τις διαδικασίες, αν και είχε αρκετό κόσμο. Στο αεροδρόμιο βγαίνοντας βρήκαμε έναν ο οποίος μας έδωσε δύο ταξί τα οποία μας μετέφεραν στο ξενοδοχείο μας πληρώνοντας περίπου 25 ευρώ το κάθε όχημα. Η απόσταση βέβαια είναι αρκετά μεγάλη, περίπου 30 χιλιόμετρα.

Μόλις αφήσαμε τα πράγματα μας βγήκαμε την πρώτη βόλτα, πηγαίνοντας στην Μονή της Λαύρας (Μονή των Σπηλαίων, που είναι ένα τεράστιο συγκρότημα) σε απόσταση δέκα λεπτών με τα πόδια, η οποία βέβαια ήταν κλειστή λόγω της ώρας, που ήταν 8 όταν φτάσαμε εκεί. Μετά προχωρήσαμε στην περιοχή που είναι το άγαλμα της Μητέρας Πατρίδας (Motherland Monument). Τεράστιο άγαλμα που παριστάνει μια γυναίκα να κρατά ένα σπαθί και μια ασπίδα. Παρόμοια αγάλματα υπάρχουν σε όλες σχεδόν τις πρώην ανατολικές χώρες. Έχει ύψος 102 μέτρα και κατασκευάστηκε το 1981.

Το μέρος εκεί είναι ένα μικρό τμήμα από ένα χώρο, δίπλα στον ποταμό Δνείπερο, όλο πάρκα σε έκταση αρκετών συνεχών χιλιομέτρων, μέχρι και το κέντρο της πόλης. Όμως δεν έχεις πάντα πολύ καλή οπτική στο ποτάμι που διασχίζει το Κίεβο. Ο χώρος του μνημείου είναι μεγάλος με διάφορα σημεία ενδιαφέροντος. Στην απέναντι όχθη του Δνείπερου, έβλεπες να κτίζονται δίπλα σε ήδη υπάρχουσες τεράστιες οικοδομές, νέα συγκροτήματα κατοικιών.

Αφού κάναμε τις βόλτες μας εκεί, η ώρα πήγε 21:00 και κόντευε να νυχτώσει. Τότε αποφασίσαμε να πάρουμε δύο ταξί και να μεταφερθούμε στο κέντρο της πόλης, που απείχε από εκεί που βρισκόμασταν περίπου 4 χιλιόμετρα. Το αυτοκίνητο που είχαμε νοικιάσει θα τα παίρναμε δυο μέρες μετά. Για τα ταξί μας βοήθησαν δυο παιδιά με τα κινητά τους. Εμείς δεν είχαμε ακόμα καμιά εφαρμογή για αυτό.

Πήγαμε στην πλατεία Ανεξαρτησίας όπου κάναμε εκεί γύρω βόλτα και μετά προσπαθούσαμε να βρούμε ένα μέρος για να φάμε. Το μόνο που υπήρχε, από όσο είδαμε τουλάχιστον εμείς εκείνη την ώρα, ήταν τα McDonald's όπου και εκεί καταλήξαμε για κάτι πρόχειρο. Ξανά στην επιστροφή πήραμε δύο ταξί για να γυρίσουμε πίσω στο ξενοδοχείο. Αλλάξαμε και ευρώ με 32 γρίβνα (το τοπικό ουκρανικό νόμισμα) το 1 ευρώ. Γενικά ο κόσμος δε φορά μάσκα, εκτός αν μπαίνει σε κατάστημα που συνήθως είναι υποχρεωτικό. Πιστεύω ότι πάντα είναι, αλλά αν μπεις σε μικρό μαγαζί δε θα σου πουν τίποτα γιατί κι αυτοί δε φοράνε.

Τα ταξί δεν είναι και πολύ εύκολα εδώ, διότι δεν κυκλοφορούν ελεύθερα, αλλά μόνο με εφαρμογές ή τηλεφώνημα με κινητό. Τα καλείς και έρχονται. Εμείς και τις δύο φορές που χρειαστήκαμε ταξί υποχρεώσαμε κάποιο νεαρό να καλέσει για πάρτη μας τα ταξί. Μάλιστα για κάθε ταξί θέλεις και ένα άτομο. Ευτυχώς τα παιδιά μας βοήθησαν. Το ταξί δεν είναι πολύ ακριβό. Περίπου για 4km δώσαμε τέσσερα ευρώ. Μόνο στην επιστροφή δώσαμε δύο ευρώ παραπάνω. Ίσως λόγω του προχωρημένου της ώρας, αλλά και επειδή πας μακριά από το κέντρο (μας το εξήγησε ένας ταξιτζής δυο μέρες αργότερα).

Για πρώτη μέρα κινηθήκαμε καλά ως παρέα χωρίς καθυστερήσεις. Βέβαια το να περιμένεις τα ταξί δεν ήταν και τόσο απλό, αφού και στις δύο περιπτώσεις που τα χρειαστήκαμε περιμέναμε περίπου 20 λεπτά μέχρι να έρθουν και τα δύο. Δεν ξέρω αν θα μπορέσουμε να χρησιμοποιήσουμε εμείς αυτές τις εφαρμογές γιατί φοβάμαι ότι θα είναι μόνο στα ουκρανικά. Αλλά σε δύο μέρες θα πάρουμε τα αυτοκίνητα που θα νοικιάσουμε και έτσι δεν θα χρειαζόμαστε ταξί.

Έχω ανεβάσει και ένα μικρό βίντεο από το Κίεβο, την πρώτη μέρα μας.

 

[travelbreak]

Σάββατο, 17/7/2021 ΤΣΕΡΝΟΜΠΙΛ

Το Σάββατο, στις 7:50 κατεβήκαμε στην είσοδο του ξενοδοχείου, όπου ήδη είχε φτάσει ένα μικρό πούλμαν με έναν οδηγό και ένα νεαρό ξεναγό για να μας οδηγήσουν στο Τσερνομπίλ, δηλαδή στην περιοχή που το 1986 έγινε το μεγάλο πυρηνικό ατύχημα στο εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Πιστεύω πως όλοι που είμαστε πάνω από τα 50-55 (καλά, εγώ είμαι αρκετά περισσότερο) θυμόμαστε αυτό το ατύχημα, που το μάθαμε αρκετές μέρες αργότερα.

Δεν περίμενα εκεί να δω κάτι ιδιαίτερο, αφού η εκδρομή αυτή γίνεται κυρίως για ιστορικούς λόγους, δηλαδή να δούμε το μέρος που έγινε αυτό το γεγονός, το οποίο συντάραξε εκείνη την εποχή τον κόσμο, αλλά και μετέπειτα, με τις επιπτώσεις που είχε. Το εργοστάσιο πυρηνικής ενέργειας του Τσερνομπίλ βρίσκεται περίπου 120 χιλιόμετρα μακριά από το Κίεβο. Ξεκινήσαμε με το μικρό πούλμαν έχοντας πληρώσει περίπου 102 ευρώ το άτομο για ιδιωτική ξενάγηση. Το ποσό αυτό είναι γύρω στα 15 ευρώ παραπάνω από ό,τι θα πληρώναμε αν μπαίναμε σε ένα μεγαλύτερο γκρουπ, που θα ήμασταν μαζί με άλλους ανθρώπους βέβαια. Προτιμήσαμε να δώσουμε κάτι παραπάνω για να είμαστε πιο άνετοι και να κινδυνεύουμε λιγότερο από την κόβιντ 19.

Η διαδρομή δεν είχε κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αφού η χώρα είναι τελείως επίπεδη σε αυτή την περιοχή και ο δρόμος ήταν με πολλές ευθείες. Δεν είχε πολλή κίνηση και δεξιά και αριστερά βλέπαμε χωράφια στα οποία καλλιεργούν είτε ηλιόσπορους ή διάφορα άλλα σιτηρά. Στη δεξιά και αριστερή πλευρά του δρόμου συνήθως υπήρχε μία μικρή συστάδα δέντρων, και μετά υπήρχαν τα χωράφια. Όμως όταν φτάσαμε στην περιοχή του Τσερνομπίλ και σε ακτίνα 30 χιλιομέτρων από το πυρηνικό εργοστάσιο η περιοχή είχε μονάχα δάση.

Το πρώτο checkpoint ήταν 30 χιλιόμετρα πριν το πυρηνικό εργοστάσιο, όπου υποτίθεται μας έδωσαν κάποια μηχανάκια που μετρούν τη ραδιενέργεια και τέτοια. Δεν είχα καμία εμπιστοσύνη σε όλα αυτά. Άλλωστε στο τέλος δεν έδειξαν και τίποτα ιδιαίτερο. Όμως πιστεύω ότι επειδή στην περιοχή εκεί υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δουλεύουν αυτή την εποχή συνεχώς, φαντάζομαι το να κάνω εγώ μία επίσκεψη μίας ημέρας ή λίγων ωρών δεν θα είχε καμία επίπτωση πάνω μου. Είχε διάφορα σημεία ελέγχου στη διαδρομή (και στο πήγαινε και στο έλα) όμως το πρώτο ήταν το κυριότερο και το πιο χρονοβόρο για μας. Στην επιστροφή περάσαμε επίσης από δύο σημεία ελέγχου όπου μέτρησαν την ραδιενέργεια που είχαμε πάρει και βέβαια τη βρήκαν μηδαμινή και ανάξια λόγου.

Το πρώτο σημείο ελέγχου:

Μέσα στην περιοχή του ατυχήματος:

Σε ακτίνα 30 χλμ από την περιοχή του εργοστασίου δεν έχουν αλλάξει και πολλά από εκείνη την εποχή.

Στην περιοχή του Τσερνομπίλ επισκεφθήκαμε πάρα πολλά σημεία. Ένα από τα κυριότερα ήταν το χωριό Τσερνομπίλ (από όπου και οι φωτογραφίες πιο πάνω), όπου στην επιστροφή κατά τις 5:00 το απόγευμα είχαμε και ένα γεύμα από το πρακτορείο της εκδρομής αυτής. Το χωριό μας το παρουσίασε ο ξεναγός ως εγκαταλειμμένο, αλλά όλο και κάποιους έβλεπες στο δρόμο. Αλλά και μερικά μαγαζάκια υπήρχαν. Επισκεφτήκαμε τον πυρηνικό σταθμό απ’ έξω και βγάλαμε φωτογραφίες παρότι δεν καταλάβαμε και πολύ καλά πως λειτουργεί όλο αυτό εκεί το σύστημα σήμερα. Αν επιτρέπονται παντού ή όχι οι φωτογραφίες.

Εγκαταλειμμένος εξοπλισμός:

Εγκαταλειμμένο χωριό:

Εννοείται ότι πήγαμε στην πόλη φάντασμα Ρripyat και βγάλαμε φωτογραφίες τα εγκαταλελειμμένα κτίρια, δρόμους, πάρκα και άλλα ακίνητα, που πλέον όλα είναι γεμάτα με δέντρα. Και αν δεν υπήρχαν οι τουρίστες θα ήταν ακόμα περισσότερα, τα δέντρα. Εννοείται πως ο χρόνος έχει σταματήσει στη σοβιετική εποχή και ό,τι βλέπεις αντικατοπτρίζει εκείνη την εποχή. Φυσικά και είδαμε αγάλματα του Λένιν.

Και οι κλασικές φωτογραφίες από το λούνα παρκ:

Και ο περίφημος αντιδραστήρας:

Και λίγο πιο πέρα:

Οι ανατολικοί το έχουν πολύ με την τέχνη:

Σε όλη τη διαδρομή βλέπαμε πολλά άλλα πούλμαν, μικρά και μεγάλα, αλλά κυρίως μικρά, τα οποία έκαναν ξεναγήσεις σε τουρίστες. Εκτός από αυτές τις επισκέψεις πήγαμε να δούμε και κάποια άλλα νεκροταφεία μηχανημάτων εκείνης της εποχής. Επίσης ένα νεκροταφείο πλοίων, όπου έχουν παρατημένα τα πλοία που μετέφεραν διάφορα αντικείμενα τα οποία θεωρούνται πλέον μολυσμένα με ραδιενέργεια. Είδαμε μηχανήματα τα οποία επίσης χρησιμοποιήθηκαν για να σκεπάσουν με τσιμέντο και διάφορα άλλα υλικά τον αντιδραστήρα 4, που είχε το ατύχημα. Και όλα αυτά ήταν σε μία κατάσταση εγκατάλειψης. Δηλαδή δεν είναι τόσο καλά προσεγμένα ώστε να είναι για τουριστική εκμετάλλευση. Απλά τα πρακτορεία βρίσκουν την ευκαιρία, αφού ο κόσμος θέλει να πάει να δει όλο αυτό και μας πηγαίνουν και βλέπουμε τα παρατημένα μηχανήματα. Να σημειωθεί εδώ ότι το εργοστάσιο συνέχισε να λειτουργεί μετά το ατύχημα άλλα δεκατέσσερα χρόνια!!!

Οι αποστάσεις είναι σχετικά μεγάλες και τρως πάρα πολύ χρόνο στις μετακινήσεις. Δηλαδή από τις 11 ώρες που ήμασταν στο Tour, ζήτημα τις δύο ώρες να ήμασταν έξω από το πούλμαν, εκτός από την ώρα του φαγητού. Τις υπόλοιπες ώρες πηγαίναμε από δω και από κει μέσα στο όχημα.

Ένα άλλο ενδιαφέρον της επίσκεψης στην περιοχή ήταν τα εγκαταλειμμένα χωριά. Σήμερα τα σπίτια και τα μαγαζιά είναι χαμένα μέσα στην πυκνή βλάστηση.

Πολύ ιδιαίτερο και επιβλητικό ήταν το Duga Radar (Ρώσικος Τρυποκάρυδος). Ένας σταθμός παγκόσμιας εμβέλειας στη σοβιετική εποχή, που σήμερα είναι ένα κουφάρι σίδερα που υψώνονται σε ύψος μέχρι 150 μέτρα και έχει μήκος 700 μέτρα.

Θεωρητικά παντού έπρεπε να φοράμε μακριά παντελόνια και πουκάμισα με μανίκια για λόγους προστασίας. Όμως δεν ήταν αυστηροί σε αυτό.

Όταν επιστρέψαμε στο Κίεβο κατεβήκαμε, όπως είπα, στην πλατεία Ανεξαρτησίας και από κει ανεβήκαμε πάνω προς τους λόφους. Αυτοί είναι πλάι στον ποταμό Δνείπερο και δίνουν ωραία θέα για να φωτογραφήσουμε και να δούμε βέβαια την αψίδα Φιλίας και διάφορους άλλους ναούς μέσα στο πάρκο. Τελικά φτάσαμε στο Ναό της Αγίας Σοφίας. Η μετακίνηση της πολυμελούς παρέας ήτανε καλή θα έλεγα. Κινδυνεύαμε ορισμένες φορές να χαθούμε αλλά τελικά πάντα βρισκόμασταν και αυτό είναι καλό. Το Κίεβο είναι πολύ όμορφη πόλη, από όσο έχουμε δει και η ομορφιά στηρίζεται κυρίως τους λόφους και τις εκκλησίες που έχει.

Κάποια στιγμή βρεθήκαμε έξω από τον καθεδρικό της Αγίας Σοφίας, στην πλατεία Sofiyivska Square. Εκτός από μια κατσίκα που είχε εκεί κάποιος κύριος για να βοσκήσει, είδαμε και μια γριούλα που με στεντόρεια φωνή τραγουδούσε ένα λυπητερό τραγούδι. Ήταν πολύ συγκινητικό και της δώσαμε κάποια χρήματα. Για να πω την αλήθεια, οι πιο πολλοί περαστικοί τη βοηθούσαν. Τρομερή εικόνα μιας άλλης εποχής. Φορούσε μαύρα ρούχα και μια μαντήλα με σχέδια πολύχρωμα. Κρατούσε και 2-3 σακούλες για να βάζει τα χρήματα που έπαιρνε. Ευτυχώς γι αυτήν (λόγω βάρους) οι περισσότεροι της έβαζαν χάρτινα.

Και το απαραίτητο βιντεάκι.

 

[silversurfer]

Δυο παρατηρήσεις - ερωτήσεις :

Γιατι τοση πρεμούρα για τις Ουκρανικές αερογραμμές εφόσον δεν ειναι user-friendly ? Η Aegean το έκοψε το δρομολόγιο προς Κίεβο ? (Επίσης νομιζω οτι κ η Ryanair πετάει προς τα κει)

Οσο για τα ταξι, στην Ουκρανια δραστηριοποιείται η Uber οποτε δεν χρειάζεσαι καποιο local app

 

[Hayate]

Δυο παρατηρήσεις - ερωτήσεις :

Γιατι τοση πρεμούρα για τις Ουκρανικές αερογραμμές εφόσον δεν ειναι user-friendly ? Η Aegean το έκοψε το δρομολόγιο προς Κίεβο ? (Επίσης νομιζω οτι κ η Ryanair πετάει προς τα κει)

Οσο για τα ταξι, στην Ουκρανια δραστηριοποιείται η Uber οποτε δεν χρειάζεσαι καποιο local app

Πάντως απο Θεσσαλονίκη η sky ups μια χαρα βολεύει... Δεν θυμάμαι αν έχει απο Αθήνα...

Uber στην πράξη αργουσε πολυ καποιες φορες να βρει διαθέσιμο αυτοκίνητο... Bolt νομίζω για Ουκρανία καλύτερη και αν παρεις Ουκρανικη sim τότε Uklon που είναι αντίστοιχη της Uber..

 

[travelbreak]

Γιατι τοση πρεμούρα για τις Ουκρανικές αερογραμμές

Μια χαρά τις βρήκαμε τις ουκρανικές. Η Aegean νομίζω δεν πετούσε και η Ryanair δε μας βόλευε στις αναχωρήσεις. Πιστεύω ότι οι ουκρανικές είναι καλύτερη επιλογή αφού έχουν και τηλεφωνική εξυπηρέτηση για τις δυσκολίες που προέκυψαν.
Όσο για τα ταξί δεν είναι κανένας από εμάς εξοικειωμένος με αυτό το στυλ.

 

[travelbreak]

Βόλτα στο υπέροχο Κίεβο
Κυριακή, 18/7/2021

Η Κυριακή ήταν μία πολύ κουραστική μέρα, αφού είχαμε πολύ ποδαρόδρομο για να δούμε αυτά που μας είχαν μείνει από την πόλη του Κιέβου. Και έκανε και πολλή ζέστη: περίπου 35 βαθμούς Κελσίου. Ξεκινήσαμε στις 8 η ομάδα των 8, για να πάμε πρώτα να δούμε το μοναστήρι της Λαύρας. Αυτό το είχαμε δει απ’ έξω και την Παρασκευή. Λόγω της Κυριακής είχε και λειτουργία όπου είχε πολύ κόσμο, ο οποίος συμμετείχε. Επίσης κάποια στιγμή έφτασε μάλλον ο αρχιεπίσκοπος, γιατί όλοι ήταν γύρω του και τον χαιρετούσαν και τον φιλούσαν.

Το σύμπλεγμα έχει πολλές εκκλησίες και διάφορα άλλα κτήρια. Η πιο σημαντική λειτουργία γινόταν στην κεντρική εκκλησία που εκείνη την ώρα κάναμε βόλτες. Ο χώρος είναι τεράστιος. Υπάρχουν και δυο μικρές κατακόμβες τις οποίες επισκεφθήκαμε. Η είσοδος ήταν δωρεάν και σε 10 λεπτά το πολύ είχες τελειώσει τη βόλτα σε αυτές. Εκεί είχε κυρίως σκηνώματα επισκόπων, φαντάζομαι, ή τέλος πάντων ιερέων.

Μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο του Κιέβου, μέσα στο πάρκο είδαμε ορισμένα ενδιαφέροντα μνημεία:

Περπατώντας μέσα από πάρκα πολύ όμορφα φτάσαμε στο παλάτι της πόλης (Mariyinsky Palace), που σήμερα μάλλον είναι το κοινοβούλιο.

Από τα πάρκα:

Μετά συνεχίσαμε και φτάσαμε ξανά σε γνωστά μέρη στο κέντρο της πόλης.

Δρόμος Καλλιτεχνών:

Προχωρήσαμε για να δούμε τις πιο σημαντικές εκκλησίες του Κιέβου. Αρχικά του Αγίου Ανδρέα, όπου για να μπεις μέσα πλήρωνες και εισιτήριο, όχι βέβαια πολύ ακριβό.

Μη χάσουμε και τις γνωστές από τον Ευτύχη γάτες (το παρκάκι πάντως όμορφο):

Το μεσημέρι φτάσαμε στο μοναστήρι της Αγίας Σοφίας. Και αυτό ήταν εκεί κοντά και πλήρωνες μία είσοδο περίπου 4 ευρώ για να περιηγηθείς στους χώρους και να δεις την εκκλησία και κάποιο μικρό μουσείο. Φάγαμε και εκεί σχεδόν δύο ώρες. Στις εκκλησίες και στα κάστρα που επισκεφτήκαμε έχουν αρκετά χαμηλό εισιτήριο για να μπεις. Όμως αυτό δεν αφορά όλους τους χώρους, αλλά τους πιο βασικούς. Αν θες να επισκεφτείς και άλλα δωμάτια ή εκθέματα πληρώνεις επί πλέον. Το θεωρώ καλό και έντιμο. Εμείς βέβαια σπάνια πηγαίναμε κάπου αλλού.

Μικρή λεπτομέρεια:

Μεγάλη λεπτομέρεια:

Μετά και το μοναστήρι της Αγίας Σοφίας, και εν μέσω βέβαια τρομερής ζέστης, καθίσαμε σε ένα ιταλικό εστιατόριο να τσιμπήσουμε κάτι. Με το φαγητό είχαμε ένα θέμα στο ταξίδι, αφού ήταν δύσκολο να βρούμε τραπέζι για οκτώ άτομα. Συνήθως καθόμασταν σε δυο τραπέζια των τεσσάρων ατόμων το καθένα. Και εννοείται ότι τα δυο τα θέλαμε να είναι και γειτονικά. Το φαγητό στη χώρα δεν ήταν ακριβό και δε διστάζαμε να φάμε οπουδήποτε αν και αποφεύγαμε τα εμφανώς ακριβά.

Η Χρυσή Πύλη:

Αφού φάγαμε αποφασίσαμε να μπούμε στο μετρό για να δούμε κάποιους υποτίθεται ωραίους σταθμούς. Αυτή ήταν ιδέα που ένας της παρέας πήρε από τον Μπλέτσα. Το μετρό είναι πολύ φθηνό, συγκεκριμένα το εισιτήριο κάνει 8 γρίβνα, δηλαδή 25 λεπτά του ευρώ, τίποτα δηλαδή. Ψάχνοντας τους σταθμούς δεν βρήκαμε κανέναν που να μας αρέσει ιδιαίτερα, γιατί υποτίθεται ότι μερικοί από αυτούς είναι εφάμιλλοι των σταθμών της Μόσχας. Από φωτογραφίες που έχω δει βέβαια δεν υπάρχει καμία σύγκριση με το μετρό της Μόσχας. Απογοητευμένοι καταλήξαμε σε μια στάση δίπλα στον ποταμό Δνείπερο.

Αποφασίσαμε να κάνουμε βαρκάδα στο ποτάμι. Με 200 grivna (έξι περίπου ευρώ) έκαστος, κάναμε μία βαρκάδα μιας ώρας στο ποτάμι. Σχεδόν όλα αυτά που βλέπαμε τα είχαμε ξαναδεί περπατώντας από ψηλά ή με το αυτοκίνητο όταν πήγαμε στο Τσερνομπίλ. Έκανε και ζέστη. Συν τη φασαρία από τη μηχανή του μικρού πλοίου. Αν και κουραστικό γι αυτούς τους λόγους ήταν ενδιαφέρον.

Μετά και από αυτή τη βόλτα καταλήξαμε πάλι στο κέντρο της πόλης με το μετρό. Με ταξί στις 10:00 το βράδυ φτάσαμε στα δωμάτιά μας. Εννοείται κάτι φάγαμε και ήπιαμε. Είχε πλάκα όμως που στην επιστροφή βλέπουμε ένα σταματημένο ταξί και τον ρωτάμε αν είναι ελεύθερος. Αυτός μας κοιτά περίεργα και μας λέει (στα αγγλικά): ναι αλλά θέλω 200 γρίβνα. Εντάξει του λέμε. Ναι, αλλά προχτές δεν τα δώσατε, μας λέει. Τι είχε συμβεί; Την πρώτη μέρα από το κέντρο ρωτήσαμε αυτόν τον ίδιο, πόσο θέλει να μας πάει στο ξενοδοχείο και μας ζήτησε 200 γρίβνα. Επειδή είχαμε δώσει μόνο 100 για να πάμε στην πλατεία, νομίζαμε ότι ήταν ακριβός και φύγαμε. Τώρα όμως, του είπαμε, μάθαμε ότι τόσο έχει όταν πας στην αντίθετη κατεύθυνση. Διπλή τιμή. Μας εξήγησε ότι από το ξενοδοχείο θα επιστρέψει άδειος αλλά από το κέντρο θα βρει πελάτη να πάει κάπου. Γι αυτό είναι φτηνότερα. Πιάσαμε και την κουβέντα και μας είπε ότι δεν πιστεύει στον κορωνοϊό και άλλα σχετικά. Ήθελα να ήξερα σήμερα τι λέει, που καίγονται με τόσα κρούσματα και θανάτους!

Ουσιαστικά εδώ τελειώνουμε με το Κίεβο, που μας άρεσε πολύ. Έχει το ποτάμι, κτήρια δημόσια και ιδιωτικά, εκκλησίες και πάρκα. Αυτά που εμείς είδαμε ήταν σε μια ακτίνα λίγων χιλιομέτρων από την πλατεία ανεξαρτησίας. Φυσικά σε αρκετά σημεία της πόλης, ειδικά στην πλατεία Ανεξαρτησίας, είχε μνημεία για τους σκοτωμένους στις ταραχές του 2014 που άλλαξε η κυβέρνηση. Σεμνά και ήπια, μικρά μνημεία με φωτογραφίες και ονόματα. Στην πόλη δεν υπήρχαν τεράστια κτήρια, ουρανοξύστες, και λίγα ήταν εκείνα που θύμιζαν το σοβιετικό καθεστώς. Υπήρχαν, αλλά όχι τόσο πολλά.

 

[Hayate]

Οσον αφορα τους σταθμους του Μετρο που αναφερθηκατε εχουν την ιδιαιτεροτητα οτι ειναι απο τους πιο βαθεις στον κοσμο ....Ιδιαιτερα ο σταθμος Arsenalna φτανει στα 105 μετρα βαθος κατω απο την επιφανεια και ειναι ο βαθυτερος στον κοσμο...