Defkalion
Administrator
- Μηνύματα
- 11.455
- Likes
- 17.526
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αλάσκα
Το τέλος και το τέρας:
Το αεροπλάνο της aegean χαμηλώνει τα φώτα στην καμπίνα για την προσγείωση στην Αθήνα. Βλέποντάς τη από ψηλά νιώθω σα να έρχεται κατά πάνω μου ένα αδηφάγο τέρας που θα κάνει ότι μπορεί για να με καταπιεί στα σκοτάδια του. Μήπως φταίει το βιβλίο που διαβάζω; "Το μεγάλο μυστικό θέαμα" του Clive Barker, μου θυμίζει τις νύχτες που έφηβος διάβαζα Lovecraft παρότι ήταν εγγυημένες δόσεις συγκεντρωτικής αυπνίας και παράξενων ονείρων. Μήπως και η Αθήνα είναι ένα όνειρο; μήπως βρίσκομαι ακόμα πίσω; οι 18 μέρες που πέρασα στη δυτική ακτή των ΗΠΑ μπορεί να ήταν ένα από τα πιο πολυποίκιλα ταξίδια που έχω κάνει ως τώρα, όμως η τελευταία αίσθηση, η τελευταία μυρωδιά, η τελευταία ανάσα, είναι αυτά που με κάνουν να μη θέλω να προσγειωθεί το αεροπλάνο στην πόλη που ονομάζω σπίτι μου. Με λίγα λόγια; Μόλις πριν λίγες ώρες έχω εγκαταλείψει μία από τις ομορφότερες πόλεις του κόσμου, το Σαν Φρανσίσκο....
Ημέρα πρώτη (και κάτι ψιλά):
Ένα γουργούρισμα στο στομάχι και η αλλαγή της αναπνοής μου με φέρνουν πρόσωπο με πρόσωπο με ένα περίεργο αίσθημα υπερβολικής οικειότητας που κάνει την εμφάνισή του κάθε φορά που βρίσκομαι στις ΗΠΑ. Υποθέτω ότι δε θα μπορούσε και αυτή τη φορά να είναι διαφορετικά τα πράγματα. Μετά από οδύσσεια 25 ωρών, που περιελάμβανε πτήση για stansted και από εκεί λεωφορείο για heathrow, το οποίο πέρασε για κάποιο λόγο από κεντρικές αρτηρίες του λονδίνου κάνοντας 2,5 ώρες, και τέλος πτήση με την virgin για LAX, φτάσαμε στην πόλη των αγγέλων, μια ανάσα από τον ειρηνικό ωκεανό.
Με το που πάω να βγω από το αεροπλάνο, πριν καν περάσω στη "φυσούνα" που μπαίνει στο κτίριο του αεροδρομίου, με βουτάει ένας αναμφίβολα ευγενικός, αλλά παρ'όλα αυτά ανατριχιαστικός μεξικάνικης καταγωγής τύπος, για περαιτέρω έλεγχο. Παρότι δεν είναι η πρώτη φορά που με ελέγχουν στις ΗΠΑ, φαίνεται ότι έπεσα αυτή τη φορά σε ιδιαίτερη περίπτωση. Η αρχή της διαδικασίας μου φαίνεται μάλλον θετική πάντως, αφού έχοντάς με από κοντά (για να μην ξεφύγω προφανώς) ο τύπος προσπερνάει μαζί μου τις ατελείωτες ουρές που περιμένουν για custom control και εκεί που θάτρωγα τουλάχιστον καμιά ώρα, ξεμπερδεύω σε 5 λεπτάκια. Η συνέχεια έχει ανάκριση, με ερωτήσεις τύπου "τι δουλειά κάνεις", και "έχεις κανέναν στρατιωτικό στην οικογένεια", και καταλήγοντας στο μόνιμο και γνώριμο πια για μένα "τι είναι αυτή η αμερικάνικη εταιρεία που δούλευες". Έχοντας αντιμετωπίσει παρόμοιες καταστάσεις στο παρελθόν, απαντάω στα γρήγορα, του δείχνω τις... πιστωτικές μου κάρτες που απαίτησε να δει μόλις του είπα ότι δεν κρατάω μετρητά επάνω μου ("και πώς θα πληρώνεις?" - this is the States, right? Heloooooo!!) και τελικά μόλις έρχονται οι βαλίτσες μου με αφήνει να φύγω, προσφερόμενος να μου βρει και ταξί. Κρίμα που η κίνησή του έπεσε στο κενό, αφού η ώρα είναι περασμένες 6 το απόγευμα και νιώθω σαν τον Οδυσσέα που μόλις έχει περάσει ένα 24ωρο ακούγοντας τις σειρήνες δεμένος στο κατάρτι της Virgin Atlantic. Έτσι παίρνω το λεωφορείο του ξενοδοχείου και βουρ για ύπνο στο Radisson, μέσα στο χώρο του αεροδρομίου.
"Ω, γεια σας κύριε Sinise!!"
"Hello my friend, how are you?" (άπλωμα του χεριού που υποδεικνύει αίτημα - ή μήπως αναμονή; - για χειραψία
"Ξέρετε, είμαι μεγάλος θαυμαστής σας, και μπλαμπλαμπλα" *ακολουθεί μπέρδεμα προτάσεων, που για κάποιον που έχει σα μητρική του γλώσσα τα αγγλικά είναι δείγμα ή απύθμενης νύστας, ή -όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση- υψηλότατων επιπέδων τρακ. Το χέρι του Gary εξακολουθεί να μένει απλωμένο. Ευτυχώς το αντιλαμβάνομαι πριν με περάσει για φυτό και τον χαιρετάω.
Αν περιμένετε αυτόγραφα στο travelstories, βίντεο που να τραγουδάει "i love greece" και άλλα χαριτωμένα, ατυχήσατε. Η συνάντηση έγινε τυχαία μέσα στο ασανσέρ του Radisson και κράτησε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Όσα χρειάζονταν δηλαδή για να συνειδητοποιήσω ότι βρίσκομαι στην πατρίδα του κινηματογράφου.
Επιστρέφω στο δωμάτιό μου, και πριν προλάβω να παραγγείλω φαγητό έχω πέσει ξερός. Φυσικά το jet lag κάνει τη δουλειά του και ξυπνάω 2-3 φορές μέσα στη νύχτα ψάχνοντας μακαρονάδες και παλεύοντας με τα μαξιλάρια. Το επόμενο πρωί ξημερώνει η πρώτη μεγάλη μέρα στις δυτικές ακτές της αμερικής...
To be continued...
Το αεροπλάνο της aegean χαμηλώνει τα φώτα στην καμπίνα για την προσγείωση στην Αθήνα. Βλέποντάς τη από ψηλά νιώθω σα να έρχεται κατά πάνω μου ένα αδηφάγο τέρας που θα κάνει ότι μπορεί για να με καταπιεί στα σκοτάδια του. Μήπως φταίει το βιβλίο που διαβάζω; "Το μεγάλο μυστικό θέαμα" του Clive Barker, μου θυμίζει τις νύχτες που έφηβος διάβαζα Lovecraft παρότι ήταν εγγυημένες δόσεις συγκεντρωτικής αυπνίας και παράξενων ονείρων. Μήπως και η Αθήνα είναι ένα όνειρο; μήπως βρίσκομαι ακόμα πίσω; οι 18 μέρες που πέρασα στη δυτική ακτή των ΗΠΑ μπορεί να ήταν ένα από τα πιο πολυποίκιλα ταξίδια που έχω κάνει ως τώρα, όμως η τελευταία αίσθηση, η τελευταία μυρωδιά, η τελευταία ανάσα, είναι αυτά που με κάνουν να μη θέλω να προσγειωθεί το αεροπλάνο στην πόλη που ονομάζω σπίτι μου. Με λίγα λόγια; Μόλις πριν λίγες ώρες έχω εγκαταλείψει μία από τις ομορφότερες πόλεις του κόσμου, το Σαν Φρανσίσκο....
Ημέρα πρώτη (και κάτι ψιλά):
Ένα γουργούρισμα στο στομάχι και η αλλαγή της αναπνοής μου με φέρνουν πρόσωπο με πρόσωπο με ένα περίεργο αίσθημα υπερβολικής οικειότητας που κάνει την εμφάνισή του κάθε φορά που βρίσκομαι στις ΗΠΑ. Υποθέτω ότι δε θα μπορούσε και αυτή τη φορά να είναι διαφορετικά τα πράγματα. Μετά από οδύσσεια 25 ωρών, που περιελάμβανε πτήση για stansted και από εκεί λεωφορείο για heathrow, το οποίο πέρασε για κάποιο λόγο από κεντρικές αρτηρίες του λονδίνου κάνοντας 2,5 ώρες, και τέλος πτήση με την virgin για LAX, φτάσαμε στην πόλη των αγγέλων, μια ανάσα από τον ειρηνικό ωκεανό.
Με το που πάω να βγω από το αεροπλάνο, πριν καν περάσω στη "φυσούνα" που μπαίνει στο κτίριο του αεροδρομίου, με βουτάει ένας αναμφίβολα ευγενικός, αλλά παρ'όλα αυτά ανατριχιαστικός μεξικάνικης καταγωγής τύπος, για περαιτέρω έλεγχο. Παρότι δεν είναι η πρώτη φορά που με ελέγχουν στις ΗΠΑ, φαίνεται ότι έπεσα αυτή τη φορά σε ιδιαίτερη περίπτωση. Η αρχή της διαδικασίας μου φαίνεται μάλλον θετική πάντως, αφού έχοντάς με από κοντά (για να μην ξεφύγω προφανώς) ο τύπος προσπερνάει μαζί μου τις ατελείωτες ουρές που περιμένουν για custom control και εκεί που θάτρωγα τουλάχιστον καμιά ώρα, ξεμπερδεύω σε 5 λεπτάκια. Η συνέχεια έχει ανάκριση, με ερωτήσεις τύπου "τι δουλειά κάνεις", και "έχεις κανέναν στρατιωτικό στην οικογένεια", και καταλήγοντας στο μόνιμο και γνώριμο πια για μένα "τι είναι αυτή η αμερικάνικη εταιρεία που δούλευες". Έχοντας αντιμετωπίσει παρόμοιες καταστάσεις στο παρελθόν, απαντάω στα γρήγορα, του δείχνω τις... πιστωτικές μου κάρτες που απαίτησε να δει μόλις του είπα ότι δεν κρατάω μετρητά επάνω μου ("και πώς θα πληρώνεις?" - this is the States, right? Heloooooo!!) και τελικά μόλις έρχονται οι βαλίτσες μου με αφήνει να φύγω, προσφερόμενος να μου βρει και ταξί. Κρίμα που η κίνησή του έπεσε στο κενό, αφού η ώρα είναι περασμένες 6 το απόγευμα και νιώθω σαν τον Οδυσσέα που μόλις έχει περάσει ένα 24ωρο ακούγοντας τις σειρήνες δεμένος στο κατάρτι της Virgin Atlantic. Έτσι παίρνω το λεωφορείο του ξενοδοχείου και βουρ για ύπνο στο Radisson, μέσα στο χώρο του αεροδρομίου.
"Ω, γεια σας κύριε Sinise!!"
"Hello my friend, how are you?" (άπλωμα του χεριού που υποδεικνύει αίτημα - ή μήπως αναμονή; - για χειραψία
"Ξέρετε, είμαι μεγάλος θαυμαστής σας, και μπλαμπλαμπλα" *ακολουθεί μπέρδεμα προτάσεων, που για κάποιον που έχει σα μητρική του γλώσσα τα αγγλικά είναι δείγμα ή απύθμενης νύστας, ή -όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση- υψηλότατων επιπέδων τρακ. Το χέρι του Gary εξακολουθεί να μένει απλωμένο. Ευτυχώς το αντιλαμβάνομαι πριν με περάσει για φυτό και τον χαιρετάω.
Αν περιμένετε αυτόγραφα στο travelstories, βίντεο που να τραγουδάει "i love greece" και άλλα χαριτωμένα, ατυχήσατε. Η συνάντηση έγινε τυχαία μέσα στο ασανσέρ του Radisson και κράτησε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Όσα χρειάζονταν δηλαδή για να συνειδητοποιήσω ότι βρίσκομαι στην πατρίδα του κινηματογράφου.
Επιστρέφω στο δωμάτιό μου, και πριν προλάβω να παραγγείλω φαγητό έχω πέσει ξερός. Φυσικά το jet lag κάνει τη δουλειά του και ξυπνάω 2-3 φορές μέσα στη νύχτα ψάχνοντας μακαρονάδες και παλεύοντας με τα μαξιλάρια. Το επόμενο πρωί ξημερώνει η πρώτη μεγάλη μέρα στις δυτικές ακτές της αμερικής...
To be continued...
