Μεξικό Στο Μεξικό (και όχι μόνο) για την ολική έκλειψη ηλίου!

[jimkGR]

Κεφάλαιο 8ο - Θα καταφέρουμε να βγάλουμε τη νύχτα;

Όπως είχα αναφέρει και στην αρχή της ιστορίας, 4 από εμας θα φεύγαν για Κανκούν τη μέρα της έκλειψης (μέσω Μέξικο Σίτι και διανυκτέρευση), οπότε αφού φύγαμε από το theme park, το πούλμαν μας άφησε εμάς στο αεροδρόμιο του Ντουράνγκο, όπου είχαμε πτήση για Μέξικο Σίτι. Σύντομη πτήση χωρίς καθυστερήσεις και φτάσαμε βραδάκι στο 2ο αεροδρόμιο της πόλη, το Felipe Angeles International Airport. Είχαμε κλείσει 2 δωμάτια κάπου εκεί κοντά γιατί η πτήση μας προς Κανκούν ήταν κάπου στις 9 το πρωί, οπότε δεν μας έπαιρνε να μείνουμε στο κέντρο που απέχει 1 ώρα και.


Γενικά τους προηγούμενους μήνες είχα ψάξει αρκετά για το συγκεκριμένο αεροδρόμιο και για το πώς θα μπορούσαμε να πάμε στο κατάλυμά μας και είχα διαβάσει αρκετές κακές ιστορίες. Δεν υπήρχαν πολλές πληροφορίες γενικά, μιας και επρόκειτο για καινούριο αεροδρόμιο που εξυπηρετεί μόνο εσωτερικές πτήσεις. Από αυτά που είχα διαβάσει, με ΜΜΜ δεν γινόταν να πάμε, παρόλο που το κατάλυμα δεν ήταν ούτε 10χλμ απόσταση, θα θέλαμε τουλάχιστον 2 ώρες, ενώ το Uber λέγανε ότι δεν λειτουργούσε εκεί.

Οι φόβοι μου δυστυχώς αποδείχθηκαν σωστοί, όταν φτάσαμε εκεί δεν μπορούσαμε να καλέσουμε Uber, ταξί απέξω δεν υπήρχαν, υπήρχαν όμως πάμπολοι πάγκοι με εταιρίες που μπορούσες να καλέσεις ταξί. Ε, είπαμε κάτι θα βρούμε. Κι όμως παρόλο που υπήρχαν πάνω από 8 πάγκοι, άκρη δεν βγάζαμε. Άλλοι μας λέγαν ότι δεν έχουν διαθέσιμους οδηγούς, άλλοι δεν καταλάβαιναν γρι αγγλικά και δεν κάνανε καμία προσπάθεια για συνεννόηση, άλλοι μας λέγανε ότι θα είχαν οδηγό σε 2 ώρες. Τελικά βρήκαμε μία εταιρία που μας έδωσε το ΟΚ, αλλά έπρεπε να περιμένουμε 1 ώρα, με τιμή πάρα πολύ τσιμπημένη για μια πολύ σύντομη διαδρομή. Περιμέναμε εκεί καμιά ώρα, τίποτα. Πήγαμε να τους μιλήσουμε 1-2 φορές μας λένε "έρχεται ο οδηγός", όταν πήγαμε ξανά άρχισαν να μας τα μασάνε και να λένε θα πρέπει να πάρετε και έναν άλλον κύριο μαζί σας (ή έτσι τουλάχιστον καταλάβαμε εμείς) που ούτε τον ξέραμε, ούτε ξέραμε πού θα πήγαινε, ούτε καλά καλά αν θα χωράγαμε στο αμάξι. Δεν μας άρεσε η φάση. Στο μεταξύ ρυθμίζοντας εγώ λίγο την τοποθεσία pick up στο uber φάνηκε σαν να μπορούσαμε να καλέσουμε uber, οπότε ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε προς την έξοδο. Εκεί πάλι η εφαρμογή λόκαρε την τοποθεσία μας στις αφίξεις και δεν μας άφηνε να καλέσουμε αμάξι. Βλέπαμε όμως στον χάρτη της εφαρμογής ότι λίγο πιο κάτω σε αφήνει να καλέσεις αμάξι, οπότε ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε προς τα εκεί.

Βέβαια μπορεί στον χάρτη να φαινόταν κοντά η απόσταση με τα πόδια, αλλά στην πράξη μετά από λίγο καταλήξαμε κυριολεκτικά να περπατάμε στην άκρη του δρόμου μιας και τελείωσε το πεζοδρόμιο, ενώ μπροστά ο δρόμος γινόταν 3-4 λωρίδων, ουσιαστικά θα βγαίναμε σε highway σε λίγα μέτρα. Εκεί που λέμε είμαστε χαζοί ας γυρίσουμε πίσω, βλέπουμε ένα περιπολικό να έρχεται με τα φώτα ανοιχτά, προφανώς αναρωτώμενοι τι κάνουν αυτοί οι βλάκες στην άκρη του δρόμου σέρνοντας βαλίτσες. Πέρασαν μερικές σκέψεις από το μυαλό ότι θα περνούσαμε το βράδυ σε κάποιο Μεξικάνικο κρατητήριο, αλλά τουλάχιστον θα φεύγαμε κάπως από αυτό το κωλο-αεροδρόμιο. Ο αστυνομικός ήταν αρκετά ευγενικός, δεν μιλούσε βέβαια αγγλικά, οπότε δεν βγάζαμε άκρη. Εμείς λέγαμε "uber, uber" εκείνος να μας λέει "No uber" και να μας αρχίζει να μας εξηγεί. Του δείχνουμε που είναι το κατάλυμα, αυτός το σκέφτηκε λιγάκι, αρχίσε να μιλάει χωρίς εμείς να καταλαβαίνουμε. Ήταν καλός άνθρωπος, προσπαθούσε να βοηθήσει αλλά δεν βγάζαμε άκρη. Τελικά κάτι είπε για λεωφορείο, και ξεκινήσαμε εμείς να γυρνάμε πίσω να τσεκάρουμε τι μπορούμε να κάνουμε.

Η ιδέα τώρα ήταν να πάρουμε το λεωφορείο μέχρι κάποια στάση που να πιάνει το Uber ώστε να το καλέσουμε και να πάμε σπίτι. Τα μηχανήματα για τα εισιτήρια μόνο στα ισπανικά, δεν βγάζαμε άκρη για το πώς και τι εισιτήριο να βγάζαμε, ευτυχώς ήταν μια κυρία εκεί και τα έβγαλε για εμάς και περάσαμε τις μπάρες. Ήμασταν σίγουρα οι μόνοι τουρίστες εκεί και οι μόνοι με βαλίτσες. Μας κοίταζαν περίεργα μέσα στο λεωφορείο, φαντάζομαι αναρωτώμενοι τι γυρεύουμε εκεί στη μέση του πουθενά. Το αεροδρόμιο στο μεταξύ περιτριγυρίζεται από στρατιωτική βάση ή κάτι τέτοιο και δεν υπάρχει γενικά ζωή, σπίτια/μαγαζία εκεί κοντά. Οι πρώτες στάσεις ήταν στη μέση του πουθενά, χωρίς ίχνος ζωής. Είχαμε βγει σιγά σιγά από τον δακτύλιο του αεροδρομιού που δεν δούλευε το uber, οπότε είπαμε ότι στην πρώτη στάση που θα δούμε λίγο κόσμο να βγαίνει, θα βγούμε κι εμείς και θα περιμένουμε.

Κατεβήκαμε τελικά σε μία στάση οπού βγήκε λίγος κόσμος. Η στάση στο μεταξύ ακριβώς στο κέντρο (κυριολεκτικά στο κέντρο, δεξιά διπλή λωριδά, αριστερά διπλή λωριδα) μιας "εθνικής οδού" ας το πούμε. Κι εκεί κανένα ίχνος ζωής, πραγματικά δεν ξέρω πού πήγε ο κόσμος που κατέβηκε. Εμείς στο μεταξύ είχαμε καλέσει επιτυχώς uber, που θα ερχόταν σε 15 λεπτά, ίσως τα 15 πιο αργά λεπτά της ζωής μας. Ήμασταν στη μέση του πουθενά, στην άκρη ενός μεγάλου δρόμου, κοντά σε φανάρι, μέσα στο σκοτάδι, με την ώρα να είναι 11 και το βράδυ, να περιμένουμε με τις βαλίτσες στο πιο άκυρο σημείο του κόσμου. Ήμασταν μεγάλος στόχος εκεί η αλήθεια είναι. Περνούσαν αμάξια και κυρίως φορτηγά, ευτυχώς δεν έγινε τίποτα, και μετά από 15 βασανιστικά λεπτά ήρθε ο οδηγός, και ξεφυσήσαμε.

Η διαδρομή ήταν γύρω στα 15 λεπτά, όπου κάποια στιγμή βγήκαμε από τον κεντρικό δρόμο, σε κάτι μικρούς δρόμους, με χωράφια και κανά σπίτι εδώ κι εκεί και φτάσαμε έξω από το κατάλυμα το οποίο βέβαια δεν είχε αναγνωριστικά, βασιζόμασταν μονάχα στο GPS. Ήταν βέβαια η μόνη κατοικία που φαινόταν σαν να είχε λίγο κόσμο μέσα. Ευτυχώς μας κατάλαβε αμέσως η κυρία που είχε τα δωμάτια και μας άνοιξε όσο βγάζαμε τις βαλίτσες μας από το αμάξι.

Περιπετειώδες βραδιά, με μεγάλη ταλαιπωρία αλλά ευτυχώς τέλος καλό όλα καλά. Αύριο το πρωί θα πετούσαμε για Κανκούν.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 8
• 9
• 10
• 11
• 12
• …

  Go to chapter

  Go
• 15

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 10 of 15

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[go2dbeach]

Μπράβο, γράψε μας εσύ γιατί μέχρι να το πάρω απόφαση εγώ...
Αυτή η τελευταία φωτο μου θυμίζει Ακουμάλ, από κει είναι?

 

[Nikos1986]

Ξεκινά εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιστορία, όντας κι εγώ από μικρός φαν του διαστήματος!!!

 

[jimkGR]

Μπράβο, γράψε μας εσύ γιατί μέχρι να το πάρω απόφαση εγώ...
Αυτή η τελευταία φωτο μου θυμίζει Ακουμάλ, από κει είναι?

Ναι!

 

[go2dbeach]

Ναι!

Ήμουν κι εγώ εκεί πριν από δύο μήνες Περιμένω τη συνέχεια της ιστορίας σου!

 

[jimkGR]

Αναποδιές πριν το ταξίδι

Φυσικά με τόσες πτήσεις και τόσες διαμονές ήταν αρκετά πιθανόν να μην πάνε όλα σύμφωνα με το πρόγραμμα. Και όντως είχαμε μερικά ευτράπελα. Αρχικά, κάνα δίμηνο πριν το ταξίδι κι ενώ ήμουν στη δουλειά παίρνω ένα εμαιλ από τη booking.com ότι έχει ακυρωθεί η πτήση από Ντουράνγκο για Κανκούν. Ήταν να φύγουμε την επόμενη μέρα της έκλειψης κατά τις 12 (ενδιάμεση στάση στο Μέξικο Σίτι) και να φτάσουμε κατά τις 5 το απόγευμα, αντ' αυτού με είχαν βάλει να φεύγω το απόγευμα της έκλειψης, να φτάνω βραδάκι Μέξικο Σίτι και το επόμενο πρωί να φεύγω για Κανκούν.

Όπως αντιλαμβάνεστε αυτό μας χάλαγε τα πλάνα μιας και είχαμε κλείσει ξενοδοχείο για το βράδυ στο Ντουράνγκο και τώρα θα έπρεπε να φύγουμε και να κάνουμε μία απρόβλεπτη διαμονή στο Μέξικο Σίτι και είχαμε κλεισμένα και αυτοκίνητα στο Κανκούν για να τα παραλάβουμε συγκεκριμένη ώρα. Στο μεταξύ είχαμε διάφορες κρατήσεις, πάνω από 5, από διάφορα σάιτ, και ήμουν ο μόνος που είχε λάβει εμαιλ για την αλλαγή πτήσης, και τελικά πέρασαν οι μέρες και κανείς άλλος ποτέ δεν έλαβε εμαιλ. Αργότερα εκείνη τη μέρα, μπήκαν όλοι στο σάιτ της aeromexico και επιβεβαίωσαν ότι και σε αυτούς άλλαξε η πτήση. Από εκείνη τη μέρα λοιπόν ξεκίνησα μια ανταλλαγή εμαιλ με τη booking για να με βάλουν σε άλλη πτήση. Θετικός ο agent, μου έδωσε και άλλες επιλογές που βόλευαν και δεν μας χαλούσαν το πρόγραμμα και αφού διάλεξα μία μου απαντάει ότι θα περιμένει επιβεβαίωση από την αεροπορική και θα έχω απάντηση μέσα σε 2-3 μέρες.

Οι μέρες περνούσαν, αλλά τίποτα, καμία επιβεβαίωση και σε εμαιλ μου οι ίδιες απαντήσεις "περιμένουμε επιβεβαίωση από την αεροπορική". Μετά από κανά δύο βδομάδες μία από τις κρατήσεις της παρέας επιβεβαιώθηκε η αλλαγή, μετά από πολλά τηλέφωνα βέβαια. Εγώ ακόμα τίποτα. Μετά από καμιά βδομάδα κάποιοι άλλοι από την παρέα πήραν κατευθείαν τηλέφωνο την aeromexico, μιας και με το γραφείο δεν βγάζαν άκρη. Μετά από αρκετά παρακάλια τους άλλαξε την πτήση, μάλιστα σε αυτή που είχα αιτηθεί εγώ να μπω εδώ και 3 βδομάδες. Η αλήθεια είναι ότι δεν σκέφτηκα κι εγώ να πάρω την aeromexico κατευθείαν γιατί θεώρησαν ότι δεν θα μπορούσαν να κάνουν κάτι για μένα μιας και είχα κλείσει τα εισιτήρια από 3ο σάιτ. Η εντύπωση που είχαν είναι ότι άπαξ και κλείσεις αεροπορικά από 3ο σάιτ, μπλέκεις με αυτούς για αλλαγές. Τους πήρα όμως ένα τηλέφωνο μετά από κάποιες ώρες μετά την επιβεβαίωση των άλλων. Ευγενικός ο υπάλληλος και προσπάθησε να βοηθήσει χωρίς ποτέ να ανεφερθεί από πού έχουν κλειστεί τα εισιτήρια. Αλλά μάταια, άτυχος κι εδώ. Δεν υπήρχαν πουθενά θέσεις. Δηλαδή είχαν μείνει ακριβώς 7 θέσεις οι οποίες είχαν κλειστεί από την παρέα πριν μερικές ώρες; Τόσο άτυχος πια;

Τέλος πάντων, μετά από αυτό συμφιλιώθηκα με το γεγονός ότι το πλάνο για μένα αλλάζει λίγο. Τουλάχιστον από τους 24 της παρέας δεν τα κατάφεραν και άλλοι 3, οπότε δεν θα ήμουν μόνος. Η αλήθεια είναι ότι εκείνη δεν με ένοιαζε τόσο πολύ που θα γυρνούσα Μέξικο Σίτι για ένα βράδυ μιας και περίμενα το Ντουράνγκο να μην έχει τίποτα να προσφέρει, ένω μια βραδιά να δω λιγάκι το Μέξικο Σίτι by night δεν θα με χάλαγε, μιας και δεν θα μέναμε και πολύ στο Μέξικο Σίτι νωρίτερα. Αυτά μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι το αεροδρόμιο που θα φτάναμε στο Μέξικο Σίτι ήταν το καινούριο (όχι αυτό που φθάνουν οι international πτήσεις), που είναι στη μέση του πουθενά, μακρυά από το κέντρο (40-45 χλμ) και με βραδινή άφιξη και πρωινή αναχώρηση, δεν γινόταν να μείνουμε στο κέντρο και να βγούμε το βράδυ, θα έπρεπε να μείνουμε κάπου κοντά στο αεροδρόμιο, αν υπάρχει κάτι εκεί.

Οι αναποδίες δεν σταμάτησαν εκεί μιας και είχαμε ακύρωση του ξενοδοχείου, που είχαμε κλείσει από το booking, στο Ντουράνγκο. Αυτή ήταν μια αρκετά σημαντική κράτηση μιας και ήταν η πόλη που θα γινόταν η έκλειψη, μια πόλη που θα μάζευε αρκετό κόσμο γιατί είχε πολύ καλές πιθανότητες για καθαρό καιρό και είναι μια πόλη μη τουριστική και όχι με τόσες πολλές επιλογές για διαμονή όπως το Μέξικο Σίτι ή οι υπόλοιπες τουριστικές περιοχές που θα πηγαίναμε. Αυτή η κράτηση είχε γίνει πάρα πολλούς μήνες πριν το ταξίδι. Φυσικά όσο περνούσαν οι μήνες, τα δωμάτια γινόντουσαν ανάρπαστα. Φαντάζομαι αυτό πήραν χαμπάρι οι ξενοδόχοι εκεί και μας τα ακύρωσαν, ώστε να τα ξαναβγάλουν στην αγορά με μεγαλύτερες τιμές. Φαντάζομαι την απορία τους όταν είδαν όλα τα δωμάτια να κλείνονται για αρχές του Απριλίου, στη μικρή και μη τουριστική τους πόλη. Μετά θα μάθαν τι θα γινόταν και φαντάζομαι θα θέλησαν να το εκμεταλλευτούν όσο γίνεται.


Η δικαιολογία που μας δώσαν είναι ότι είχε θέμα συγχρονισμού το booking με τη δική τους πλατφόρμα (ή κάτι τέτοιο). Ναι, σας πιστέψαμε. Και τώρα είχαμε μείνει χωρίς ξενοδόχειο και με τις τιμές να έχουν ξεφύγει, στα όσα λίγα δωμάτια είχαν μείνει. Αναγκαστικά η ομάδα έπρεπε να σπάσει. με τους μισούς να μένουν πολύ κεντρικά, αλλά σε λίγο χρέπι ξενοδοχείο και οι υπόλοιποι 10χλμ εκτός κέντρου. Το μόνο καλό που βγήκε από αυτό είναι ότι επειδή συνέβη μετά την 1η ατυχία, εμείς οι 4 που δεν θα μέναμε 2 βράδια, μπορέσαμε και είχαμε δωμάτια για μία μέρα οπότε δεν πληρώσαμε για βράδυ που δεν θα μέναμε.


Κατ' εμέ απαράδεκτο αυτό που συνέβη, τα ξενοδοχεία δεν θα έπρεπε να ακυρώνουν έτσι επιβεβαιωμένες κρατήσεις μηνών, και ακόμα και αν αυτό γίνει, το booking θα πρέπει κάπως να σε βολέψει. Είχαμε αρκετές επικοινωνίες με το booking προσπαθώντας να βγάλουμε άκρη, είτε να μας κλείσουν αυτοί κάπου είτε να μας επιστρέψουν τη διαφορά από τα πιο ακριβά δωμάτια που κλείσαμε. Δεν έγινε τίποτα από αυτά. Σε άπειρα ταξίδια με κράτηση από booking, ποτέ δεν είχε γίνει κάτι τέτοιο, και η αλήθεια είναι πως έπεσαν λίγο στα μάτια μου.

Αρκετά όμως με τα αρνητικά, στο επόμενο κεφάλαιο αναχωρούμε για Ουάσιγκτον.

 

[jimkGR]

Κεφάλαιο 1ο - Ουάσιγκτον

Η πτήση έφυγε στη 13:00 χωρίς καμία καθυστέρηση και διήρκησε περίπου 8 ώρες, αν θυμάμαι καλά. Το αεροπλάνο που μας μετέφερε ήταν ένα Α330-200, που πρώτη φορά πετάω και αυτό χαροποίησε το aviation geek μέσα μου. Ευτυχώς είχα θέση διαδρόμου και ήμουν λίγο πιο άνετα (random seat allocation). Μας σέρβιραν φαγητό μέσα στο πρώτο δίωρο, με τις επιλογές να ήταν pasta or chicken. Διάλεξα το κοτόπουλο που ήταν μαζί με πουρέ, το οποίο ήταν οκ, τρωγώταν εύκολα. Μαζί είχε μια πολύ μικρή σαλάτα, ένα ψωμάκι και ένα γλυκό. Το συνόδεψα με ένα κόκκινο κρασί. Καλές εντυπώσεις από το γεύμα, όχι και Emirates όμως. Πριν την προσγείωση μας φέραν και ένα σνακ, κάτι σαν πίτσα, που ήταν αρκετό να κοπάσει την πείνα.

Θα φτάναμε Ουάσιγκτον κατά τις 4, περίμενα κατά τις 6 να ήμουν ξενοδοχείο και να πάω να κάνω μια πρώτη βόλτα. Λογάριαζα βέβαια χωρίς τον ξενοδόχο, την ΤΕΡΑΣΤΙΑ ουρά στο immigration. Έφαγα περίπου 2μιση ώρες εκεί όρθιος, αλλά ευτυχώς ο agent εκεί η μόνη ερώτηση που μου έκανε ήταν πόσο καιρό θα μείνω και με άφησε να φύγω μετά τα δαχτυλικά αποτυπώματα. Ούτε 2 λεπτά διαδικασία. Κάτι Ιταλούς που ήταν πριν από μένα τους κάναν δυνατό έλεγχο, με απανωτές ερωτήσεις "πού θα μείνετε; για πόσο; Δείξτε μου κρατήσεις από ξενοδοχεία. Δείξτε το εισιτήριο επιστροφής", ανάσα δεν τους άφησε να πάρουν (άλλος agent από τον δικό μου). Ο δικός μου μού έκανε και πλάκα μάλιστα μιας και φορούσα φούτερ αντίπαλης ομάδας από αυτή της τοπίκης τους ομάδας american football, και μου έλεγε για αυτό και μόνο θα σε στείλω με το πρώτο αεροπλάνο πίσω.

Μετά πήρα τον δρόμο προς το μετρό, βγάζοντας την κάρτα που έχουν εκεί (δυστυχώς δεν μπορούσες απλά να περάσεις τις μπάρες πληρώνοντας με google/apple pay. Μπορείς βέβαια αυτή την πλαστική κάρτα για τις μετακινήσεις να την περάσεις στο google/apple wallet σου και να τη φορτώνεις online, κάτι που έκανα την επόμενη μέρα). Είχε ήδη δύσει ο ήλιος, το αεροδρόμιο είναι και καμιά ώρα από το κέντρο, οπότε ακύρωσα τα πλάνα για έξοδο, μιας και είχα κουραστεί και από το ταξίδι. Εύκολο check in από έναν αρκετά φιλικό receptionist, πήραν και ένα deposit, δεν ξέχασαν να μου δείξουν πού ακριβώς βρίσκεται η μηχανή πάγου (κόλλημα με τον πάγο σε αυτή τη χώρα), και έφυγα για δωμάτιο μου, το οποίο ήταν οκ, καθαρό με λίγο παλιομοδίτικη διακόσμηση.


Η προετοιμασία που είχα κάνει για την Ουάσιγκτον ήταν η κλασική έρευνα στο ίντερνετ για τα αξιοθέατα, που κάποια μπήκαν και σαν πιν στο google maps. Σε μερικά μαγαζιά για φαγητό επίσης έβαλα πινέζα, όπως κάνω σε κάθε ταξίδι. Είχα επίσης διαβάσει και την πολύ ωραία ιστορία του
Nikos1986 για να πάρω ιδέες. Προτείνω να τη διαβάσετε ανεπιφύλαχτα αν προγραμματίζετε ταξίδι στην Ουάσιγκτον.

Κάτι που έπρεπε να αναφέρω στον πρόλογο, αλλά δεν το έκανα, είναι ότι είχα κατεβάσει την εφαρμογή Nomad και είχα αγοράσει esim για 30 μέρες για 10gb για North America, που για αυτούς σημαίνει κάλυψη ίντερνετ σε Καναδά, ΗΠΑ και Μεξικό, ακριβώς τις χώρες που χρειαζόμουν. Για αυτό πλήρωσα 30 αμερικάνικα δολάρια. Θα δούμε και στη συνέχεια της ιστορίας αν ήταν καλή επιλογή. Υπάρχουν και άλλες παρόμοιες εφαρμογές με εξίσου δημοφιλής τις Holafly και Airalo. Συγκρίνοντας τα διαθέσιμα πακέτα, της Nomad ταίριαζε καλύτερα σε μένα.


Πρώτο πρωί στην Ουάσιγκτον, πρωινό ξύπνημα για μένα (πολύ περίεργο), λίγο πριν τις 7, χωρίς ξυπνητήρι. Δεν είχα συγκεκριμένο πλάνο για τις μέρες που θα έμενα εκεί, ήξερα απλώς τι ήθελα να δω. Ήξερα ότι τα περισσότερα μουσεία (όλα βασικά) που ήθελα να δω ήταν δωρεάν (μουσεία Smithsonian) και ήξερα επίσης ότι κάποια από αυτά θέλαν να κλείσεις timeslot. Συγκεκριμένα από αυτά που σκόπευα να πάω θέλαν τα Air and Space Museum και National Museum of African American History & Culture. Αυτό που δεν ήξερα βέβαια ήταν ότι τα slots ήταν κλεισμένα για αρκετές βδομάδες μετά. Διάβασα όμως ότι κάθε πρωί βγαίνουν κάποια εισιτήρια στο website τους τα οποία βέβαια εξαφανίζονται πολύ γρήγορα. Την 1η μέρα βρήκα εισιτήρια για το 1 από τα 2 μουσεία, για το άλλο θα δοκίμαζα πάλι αύριο.

Το ξενοδοχείο ήταν σε αρκετά καλό σημείο μακρύα από τον πολύ τουρισμό, αλλά ταυτόχρονα και κοντά στα τουριστικά αξιοθέατα. Πρώτη επίσκεψη μου θα ήταν στον Λευκό Οίκο, ο οποίος ήταν περίπου 20 λεπτά περπάτημα.

Είχε τον κόσμο του αλλά όχι τον πανικό που περίμενα. Μετά συνέχισα ευθεία, προς το Mall, το μέρος όπου βρίσκονται τα περισσότερα αξιοθέατα της πόλης. Ο Λευκός Οίκος ήταν σχετικά κοντά στην αρχή της μιας πλευράς του Mall οπότε το έκοψα λίγο στα δεξία ώστε να το πιάσω από την αρχή, με στόχο να πάω να δω για αρχή το Lincoln Memorial. Για να φτάσω εκεί πέρασα από ένα ωραίο παρκάκι με κάτι λιμνούλες.

Από εκεί είδα και για πρώτη φορά το επιβλητικό Washington Monument, αυτόν τον οβελίσκο που βλέπετε στην παραπάνω φωτογραφία. Ωραίο κτήριο το Lincoln Memorial, το οποίο είναι σχεδιασμένο με έμπνευση τον Παρθενώνα, μιας και ο αρχιτέκτονας θέλησε να τιμήσει έναν άνθρωπο που πάλεψε για τη δημοκρατία, με κάτι από τον τόπο που γεννήθηκε η δημοκρατία. Από εκεί επίσης είχες μια πολύ ωραία θέα, μια από τις πιο κλασικές και πιο πολύ-φωτογραφημένες προς το Washington Monument.

Επόμενο target ήταν το Tidal Basin, μια λίμνη όπου κατά μήκος βρίσκονται οι διάσημες κερασιές της Ουάσιγκτον. Αυτό ομολογώ ήταν το βασικό στοιχείο που με έκανε να επιλέξω ως προορισμό την Ουάσιγκτον, μιας και την περιόδο που θα βρισκόμουν εκεί θα ήταν στο peak της άνθισής τους. Πριν φτάσω εκεί είδα και το Korean War Veterans Memorial και το Martin Luther King Jr Memorial.

Τα cherry blossoms στο Tidal Basin ήταν υπέροχα, όπως το περίμενα. Τα πρώτα δέντρα έφτασαν στην πόλη το 1910, δώρο από την πόλη του Τόκυο. Οι αρχές των ΗΠΑ όμως ανακάλυψαν ότι τα δέντρα ήταν μολυσμένα, όποτε δεν τα φύτεψαν και τα έκαψαν. Οι Ιάπωνες μαθαίνοντας τα νέα, στείλανε ξανά περισσότερα δέντρα 2 χρόνια αργότερα. Aπό το 1934 γίνεται ένα φεστιβάλ στην πόλη, το Cherry Blossom Festival.

Επόμενη στάση ήταν ο οβελίσκος. Εκεί γινόταν το φεστιβάλ όπου πάρα πολύς κόσμος είχε έρθει με τους χαρταετούς του. Επίσης υπήρχαν διάφοροι πάγκοι για να φτιάξεις επί τόπου χαρταετό. Ο καιρός ήταν ιδανικός, και τα παιδιά φαινόταν πως το διασκέδαζαν.

Κάπου εκεί είχα αρχίσει να πεινάω, οπότε άρχισα να ψάχνω στο google maps κάτι να φάω. Το κακό ήταν ότι εκεί στην περιοχή του Mall δεν υπάρχουν εστιατόρια, πρέπει να ανέβεις λίγο προς τα πάνω προς downtown DC. Βρήκα ένα BBQ μαγαζί, το Hill Country Barbeque Market, όπου έφαγα brisket, pulled pork και mac n cheese. Ωραία ήταν και τα τρία, όπως και ο χώρος του μαγαζιού.


Όταν τελείωσα το φαγητό, πήγα στο National Museum of American History, το οποίο βρήκα αρκετά καλό. Σου κάνει ένα καλό μάθημα της ιστορίας των ΗΠΑ και των διάφορων φάσεων που πέρασε, ενώ έχει και διάφορικα ιστορικά αντικείμενα, αλλά και ωραίες αναπαραστάσεις από αμάξια εποχής, τρένα, ακόμα και ολόκληρα σπίτια.

Στη συνέχεια κατευθύνθηκα στο Air and Space Museum. Η πόλη έχει 2 τέτοια μουσεία, με το 2ο να βρίσκεται κοντά στο αεροδρόμιο και να έχει την ονομασία Steven F. Udvar-Hazy Center. Το δεύτερο μάλλον είναι πιο καλό, και σίγουρα ήταν αυτό που ήθελα να επισκεφτώ μιας και έχει και ένα Κονκόρντ μέσα, αλλά λόγω απόστασης και περιορισμένων ημερών στην πόλη δεν ήταν εφικτό. Αυτό στο κέντρο δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, με κάποιες αίθουσες να ήταν κλειστές λόγω ανακαινίσεων, ίσως να μου άρεσε περισσότερο αν ήταν ανοιχτές.

Μετά το μουσείο, έκανα ακόμη μια βόλτα στο Mall με τον ήλιο να πέφτει σιγά σιγά, και πήρα τον δρόμο της επιστροφής, με τα πόδια πάντα.

Το κοντέρ για τη μέρα, σύμφωνα με το smartwatch, έδειξε 28,206 βήματα ή 21.02 χλμ.

Κάπως έτσι έμοιαζε η μέρα μου σύμφωνα με το google maps.

 

[turms]

χθες στο youtube μου εμφανίστηκε ένα video με τις 10 χειρότερες "γειτονιές" στις ΗΠΑ
αν θυμάμαι καλά οι 2 στις 3 πρώτες ήτνα από Washington
είναι τροματικτο πραγματικά, αν συγκρίνω τις εικόνες που έβλεπα χθες, με τις φωτό τις δικες σου. Λες k συγκρίνουμε Ελβετία με χώρες του τρίτου κόσμου.
Σίγουρα δεν πηγες προς αυτές τις περιοχές, αλλα k πάλι...

 

[agmi]

Μια ερώτηση. Γιατί Durango και οχι το Μαζατλάν; Στη τροχία της έκλειψης ήταν; Kαι πιο εύκολα προσβάσιμο, Ο πιο τουριστικό προορισμός ταν τη δεκαετία του 80, μαζί με το Ακαπούλκο και το Πουερτο Βαγιαρτα. Υστέρα έχει πληθώρα κατευθείαν πτήσεων από και προς. Βλέπε: https://www.aa.com/en-us/flights-to-mazatlan

 

[jimkGR]

Κεφάλαιο 2ο - Ουάσιγκτον

Το 2ο πρωί, πάλι πρωινό ξύπνημα, χωρίς ξυπνητήρι, έκλεισα εισιτήρια για το μουσείο που δεν είχα μπορέσει να κλείσω χθες, πάλι με δυσκολία γιατί εξαφανίζονταν γρήγορα. Είπα να πάω προς τον ζωολογικό κήπο το πρωί, παρά που το αρχικό πλάνο έλεγε βόλτα στη Georgetown. Δυστυχώς όμως έβλεπα ότι δεν θα προλάβαινα να πάω, να κάνω τις βόλτες μου και να γυρίσω στο Mall για να δω το μουσείο, μιας και η μόνη ώρα που είχα βρει ήταν νωρίς το μεσημέρι.

Ο ζωολογικός κήπος δεν έλεγε και πολλά, έχω δει σίγουρα αρκετά καλύτερους και αυτό με έκανε να μετανιώνω πιο πολύ την επιλογή να μην πάω Georgetown. Ανήκει και αυτός στο Ίδρυμα Σμιθσόνιαν, οπότε ήταν δωρεάν. Από εκεί πήρα το μετρό προς Mall και περπάτησα προς το Museum of African American History and Culture. Από τα καινούρια σχετικά μουσεία της περιοχής, φαίνεται κιόλας από το εξωτερικό του, είναι ένα αρκετά μοντέρνο κτήριο, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα που είναι πιο κλασικά κτήρια. ΄Ηταν το 2ο σε επισκεψημότητα μουσείο στην πόλη για το 2022 ενώ ήταν και στο τοπ 10 για ολόκληρη την Αμερική.

Μπαίνοντας είδα ότι έχει 2-3 ορόφους (το ισόγειο ήταν υποδοχή κυρίως χωρίς κάτι να δεις) αλλά είχε και υπόγειο. Ξεκίνησα από τους πάνω ορόφους, που μου φάνηκαν αρκετά αδιάφοροι, μόνο σε ένα σημείο έδωσα λίγο παραπάνω προσοχή, σε αυτό που είχε τους αφροαμερικανούς αθλητές. Βλέποντας αυτούς τους 3 ορόφους ξενέρωσα λίγο και αναρωτήθηκα γιατί είναι τόσο δημοφιλές αυτό το μουσείο. Από ό,τι φαίνεται όμως, τα βασικά χάιλαιτς βρίσκονται στο υπόγειο, το οποίο ευτυχώς και επισκέφτηκα, γιατί λόγω ξενέρας και κούρασης ήμουν έτοιμος να φύγω. Εκεί στο υπόγειο, λοιπόν, κάνεις ένα ιστορικό μάθημα από το 1400 μέχρι και τη σήμερον ημέρα, μαθαίνοντας για τους αφροαμερικανούς, την ιστορίας τους στην ΗΠΑ αλλά και την κουλτούρα τους. Σου ανοίγει τα μάτια για τις δυσκολίες που πέρασαν κατά την περίοδο της σκλαβιάς αλλά και τις δυσκολίες που περνάνε ακόμα και σήμερα. Διαφορετικό από τα υπόλοιπα μουσεία που έχω επισκεφτεί, τα οπόια έχουν να δεις εκθέματα, όπως γλυπτά, πίνακες κτλ. Ωραία ήταν τα 3 (νομίζω) επίπεδα του υπογείου.


Στη συνέχεια πήγα στο National Museum of Natural History που ήταν εκεί κοντά. Καλύτερο από το αντίστοιχο του Λονδίνο αλλά κατώτερο από αυτό της Νέας Υόρκης. Ξεχώρισα τα πετράδια και τα ορυκτά από τα εκθέματα που είχε. Όταν τελείωσα το μουσείο, πήγα προς το Καπιτώλιο, ένα κτήριο που σίγουρα ήθελα πολύ να δω. Είναι το μέρος όπου συνέρχεται το Κογκρέσο των ΗΠΑ. Εντυπωσιακό από κοντά, θα ήθελα να το είχα δει και από μέσα αλλά είναι κλειστό τις Κυριακές. Βρίσκεται στος "τέλος" του Mall, στο δεξιό σημείο όπως βλέπουμε τον χάρτη, δηλαδή στην αντίθετη πλευρά από εκεί που είχα ξεκινήσει χθες με το μνημείο του Λίνκολν.

Στη συνέχεια πήρα το δρόμο της επιστροφής, περπατώντας προς το Washington Memorial και το έκοψα προς τα δεξία για το ξενοδοχείο. Αυτή θα ήταν η τελευταία μέρα μου στην Ουάσιγκτον, αύριο θα έπαιρνα το λεωφορείο για Νέα Υόρκη.

Το κοντέρ σήμερα έγραψε ακόμα περισσότερα χιλιόμετρα, 22, 15 για την ακρίβεια. Ακολουθεί και ο χάρτης από τις κινήσεις μου.

Εντυπώσεις

Χαίρομαι που έβαλα την Ουάσιγκτον στο πρόγραμμα, οι 2 ολόκληρες μέρες που πέρασα σίγουρα ήταν λίγες, αλλά είδα αρκετά πράγματα και σχεδόν όλα όσα ήθελα. Μόνο Georgetown μετανιώνω που δεν πήγα και θα ήθελα να δω και το Air and Space Museum που βρίσκεται δίπλα στο αεροδρόμιο. Α, και επίσης θα ήθελα να είχα κάνει μία βόλτα στα μνημεία στο Mall το βράδυ που είναι φωτισμένα.

Τη βρήκα αρκετά ασφαλή πόλη, ιδιαίτερα στο Mall, όπου σίγουρα θα περάσει κανείς πολύ χρόνο. Τη βρήκα επίσης λίγο "αποστειρωμένη" πόλη, λίγο lifeless. Σίγουρα δεν βοηθάει ότι είναι μια πόλη με πολλά κυβερνητικά κτήρια και δουλείες, και σίγουρα δεν είδα πολλά κομμάτια της πόλης, οπότε μπορεί να έχω και λανθασμένη εντύπωση. Ίσως είχα άλλη εντύπωση αν είχα πάει Georgetown όπου είναι φοιτητούπολη και έχει άλλο vibe.

Το πιο άσχημο στοιχείο της πόλης είναι τα ΑΜΕΤΡΗΤΑ food trucks που υπάρχουν σε κάθε δρόμο στο Mall. Και να ήταν ξέρω γω τίποτα καλό street food να πω ντάξει, αλλά ήταν όλα τα ίδια. Πουλάγανε burgers, hot dogs ή άλλες τέτοιες σαβούρες, ή αναψυκτικά, παγωτά, γρανίτες κτλ. Και από ό,τι έχω διαβάσει πιάνουν και κώλο με τις τιμές τους, τις οποίες τα περισσότερα δεν αναγράφαν καν.

 

[jimkGR]

Μια ερώτηση. Γιατί Durango και οχι το Μαζατλάν; Στη τροχία της έκλειψης ήταν; Kαι πιο εύκολα προσβάσιμο, Ο πιο τουριστικό προορισμός ταν τη δεκαετία του 80, μαζί με το Ακαπούλκο και το Πουερτο Βαγιαρτα. Υστέρα έχει πληθώρα κατευθείαν πτήσεων από και προς. Βλέπε: https://www.aa.com/en-us/flights-to-mazatlan

Ναι, το Μαζατλάν ήταν στην τροχιά και σίγουρα και ο πιο δημοφιλής προορισμός να δεις την έκλειψη στο Μεξικό, αλλά νομίζω επιλέξαμε Ντουράνγκο επειδή θα ήταν κάτι λίγο πιο διαφορετικό (θάλασσα θα βλέπαμε πολύ όταν φτάναμε Yucatan), και θα βγαίναμε λίγο πιο έξω από την πόλη, στην έρημο (σχεδόν) να δούμε την έκλειψη και θα είχε και αρκετά λιγότερο κόσμο. Τουρισμό εξάλλου δεν θα κάναμε σε καμία πόλη από τις 2.

 

[jimkGR]

Κεφάλαιο 3ο - Νέα Υόρκη


Το επόμενο πρωί έκανα checkout και πήρα ένα λεωφορείο με κατεύθυνση το Washington Union Station, το βασικό σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης αλλά και σταθμό λεωφορείων. Από εκεί πήρα ένα flixbus, που ήταν συνεπέστατο και μετά από 4μιση ώρες έφτασα Νέα Υόρκη. Το λεωφορείο μας άφησε δίπλα στο Madison Square Garden. Το ξενοδοχείο μου (Heritage Hotel New York City) δεν ήταν μακρυά οπότε το πήρα με τα πόδια. Έκανα check in, θετικές πρώτες εντυπώσεις, τεράστιο κρεβάτι, καθαρό και μοντέρνο δωμάτιο, στις φωτογραφίες στο booking φαινόταν χειρότερο.

Είχα ξαναεπισκεφτεί τη Νέα Υόρκη στο παρελθόν για 8 μέρες και είχα δει και κάνει πολλά, οπότε αυτή τη φορά το πλάνο ήταν να επισκεφτώ και να περπατήσω σε γειτονιές και μέρη που δεν είχα δει ή ήθελα να ξαναδώ, ενώ επίσης είχα σημειώσει πάρα πολλά μέρη που ήθελα να επισκεφτώ για φαγητό οπότε σκοπός ήταν να χωρέσω όσο πιο πολλά μπορούσα (σίγουρα ούτε τα μισές από τις 45+ πινέζες που είχα). Στα κεφάλαια που θα αφιερώσω στη Νέα Υόρκη θα γράψω και πληροφορίες, εντυπώσεις, εμπειρίες και από το προηγούμενο ταξίδι.

Αφού άφησα τα πράγματα, πήγα προς τον κοντινό σταθμό του μετρό, δίπλα στο Flatiron Building, στο οποίο βέβαια γίνονταν εργασίες και ήταν καλυμμένο με ένα μαύρο δίχτυ, οπότε δεν ήταν ιδανικό για φωτογραφίες, το είχα σε φωτογραφίες από το προηγούμενο ταξίδι βέβαια.

Κατευθύνθηκα προς το Central Park όπου εκεί κοντά είχα σημειώσει για φαγητό ένα ... σουβλατζίδικο, don't judge, μένω εξωτερικό και τρώω 1-2 φορές τον χρόνο. Souvlaki GR λέγεται το μαγαζί, είχε πολλές και καλές κριτικές, ήταν ωραία διακοσμημένο και οι περισσότεροι από το προσωπικό ήταν Έλληνες. Το σουβλάκι ήταν ΟΚ, όχι για 10 δολάρια βέβαια, αλλά τι να κάνεις. Μετά πήγα σχετικά κοντά στο Magnolia Bakery, πολύ διάσημο μαγαζί με πολλές τοποθεσίες στο Μανχάταν. Δεν το περίμενα, αλλά αυτό το banana pudding για το οποίο είναι διάσημοι ήταν πραγματικα απίστευτο και σε τεράστια ποσότητα. Πήγα και το έφαγα σε ένα παγκάκι στην αρχή του Central Park. Στη συνέχεια έκανα μια καλή βόλτα στο πάρκο μιας και είχε καλό καιρό, είχαν αρχίζει να ανθίζουν και τα δέντρα και ήθελα να πάω και στο Belvedere Castle που δεν είχα δει την προηγούμενη φορά.

Είχε αρχίσει να βραδιάσει όταν έφευγα από το πάρκο με κατεύθυνση προς το ξενοδοχείο. Είπα να το πάρω με τα πόδια για να απολαύσω την πόλη με φώτα. Ωραία αλλά και κουραστική βόλτα περίπου 6,5χλμ.

Οι διαδρομές μου για την μέρα στη φωτογραφία παρακάτω, το κοντέρ έγραψε 15.46χλμ.