dbalats
Member
- Μηνύματα
- 136
- Likes
- 1.375
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ. FΑISALABAD
Η νυχτερινή διαδρομή προς την Faisalabad έγινε χωρίς απρόοπτα, ο δρόμος ήταν εξαιρετικός και είχε και διόδια, σαν αυτοκινητόδρομος, αλλά οι χρεώσεις ήταν σχετικά μικρές – αυτά τα πληρώναμε εμείς, βάσει της συμφωνίας με τον πράκτορά μας, τον Ahktar. Φθάσαμε αργά τη νύχτα στην πόλη και κατευθυνθήκαμε προς το Πανεπιστήμιο, που βρίσκεται στα περίχωρά της. To Πανεπιστήμιο βρίσκεται σε έναν τεράστιο περιφραγμένο με ψηλούς τοίχους κλειστό χώρο, με φρουρούς ασφαλείας στις εισόδους. Στην είσοδο μας σταμάτησαν για έλεγχο και κατόπιν τηλεφωνικής συνεννόησης μας άφησαν να περάσουμε δείχνοντάς μας προς τα που θα πάμε. Εκεί μας περίμενε ο συνάδελφος του φίλου μου, καθηγητής στο τοπικό Πανεπιστήμιο, νέος, ευγενέστατος και φιλικός, και φυσικά μιλώντας άψογα Αγγλικά. Μας οδήγησε στον ξενώνα του Πανεπιστημίου, όπου θα μέναμε τα επόμενα δυό βράδυα. Ο ξενώνας αυτός είναι σαν ένα μικρό ξενοδοχείο, με μεγάλα δωμάτια, άνετα και καθαρά (μας έδωσαν ένα δίκλινο στον καθένα), έχει δε ακόμη και ρεσεψιονίστ και 2-3 υπαλλήλους. Μάλλον όμως, πρέπει να ήμασταν οι μοναδικοί επισκέπτες και το καλύτερο, η διαμονή ήταν δωρεάν, προσφορά του Πανεπιστημίου στον φίλο μου. Ο οδηγός μας, ο Farοοq, έμεινε κι αυτός εδώ, επειδή διέθεταν μερικά δωμάτια και για τους οδηγούς. Ο συνάδελφος του φίλου μου είχε κλείσει τραπέζι σε ρεστωράν, αλλά εγώ δεν ακολούθησα, όχι τόσο επειδή ήταν πολύ αργά και ήμασταν κουρασμένοι, αλλά επειδή είχαμε φάει πριν ξεκινήσουμε από την Λαχώρη και δεν πεινούσα ιδιαίτερα. Ο φίλος μου αναγκαστικά για λόγους ευγένειας αποδέχθηκε την πρόσκληση.
Η επόμενη ημέρα ήταν για εμένα ελεύθερη. Ο φίλος μου είχε υποχρεώσεις στο Πανεπιστήμιο, με την διάλεξη που θα έδινε, και στη συνέχεια συσκέψεις εργασίας και επίσημα γεύματα με τους πανεπιστημιακούς , οπότε η ημέρα του ήταν κλεισμένη. Εγώ είχα το αυτοκίνητο και τον οδηγό στην διάθεσή μου. Μετά από ένα καλό πρωινό ξεκινήσαμε με τον Farooq για την πόλη, το κέντρο της δεν ήταν μακριά. To Faisalabad δεν έχει το χάος της Λαχώρης και είναι μια όμορφη και συμμαζεμένη πόλη, με πληθυσμό μόλις 3 εκατομμύρια. Παντού βλέπαμε κήπους, πάρκα και πλατείες, ενώ η κυκλοφορία ήταν λογική. Όλα αυτά εξηγούνται από το ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για μια σχεδιασμένη από τους Βρετανούς πόλη, που δημιουργήθηκε περί τα τέλη του 19ου αιώνα. Είναι μιά από τις πρώτες σχεδιασμένες πόλεις στην Βρετανική Ινδία, αλλά έχει προ πολλού εξελιχθεί σε μια κοσμοπολίτικη μητρόπολη. Το Faisalabad έχει εξελιχθεί σε ένα τεράστιο βιομηχανικό και διανεμητικό κέντρο λόγω της κεντρικής του θέσης στην περιοχή και των συνδετικών δρόμων, σιδηροδρομικών γραμμών και αερομεταφορών που διαθέτει, και πολλοί το αποκαλούν “Mάντσεστερ του Πακιστάν”.
Στους δρόμους του Faisalabad, της τρίτης σε πληθυσμό πόλης του Πακιστάν
Το κέντρο της πόλης βρίσκεται σε έναν μεγάλο Πύργο Ρολογιού, που αποτελεί και το έμβλημά της, ένα από τα παλαιότερα μνημεία που ακόμη στέκονται στην αρχική τους κατάσταση από την περίοδο της Βρεττανικής διακυβέρνησης. Η θεμελίωση του μεγαλοπρεπούς μνημείου έγινε το 1903 από τον Sir Charles Riwaz, αντικυβερνήτη του Punjab, της περιφέρειας του Πακιστάν στην οποία υπάγεται και η Λαχώρη. Ο Πύργος Ρολογιού είναι τοποθετημένος στο κέντρο οκτώ δρόμων, οι οποίοι σχηματίζουν ένα γεωμετρικό σχέδιο που μοιάζει με αυτό που υπάρχει στην Union Jack, την εθνική σημαία του Ηνωμένου Βασιλείου. Οι οκτώ αυτοί δρόμοι εξελίχθηκαν σιγά σιγά σε ξεχωριστά παζάρια, με διαφορετικά είδη να πουλιούνται σε κάθε παζάρι, π.χ. άλλος δρόμος για τρόφιμα, άλλος για υφάσματα κλπ.
Ο Πύργος του Ρολογιού στο κέντρο του Faisalabad
Στα παζάρια του Faisalabad
Επειδή δεν υπήρχε πουθενά χώρος για παρκάρισμα, είπα στον Farooq να φύγει και να έρθει μετά 2 ώρες να με πάρει. Αυτό αποδείχθηκε σοβαρό λάθος. Φεύγοντας το πρωί είχα αντιληφθεί ότι ο καιρός ήταν ζεστός, αλλά όχι ότι υπήρχε και καύσωνας! Μέσα στο αυτοκίνητο με το αιρ κοντίσιον δεν το είχα καταλάβει, αλλά έξω, ενώ η ώρα είχε προχωρήσει η θερμοκρασία είχε ανέβει πολύ, πρέπει να ήταν μεταξύ 42 και 45ο C! Έκανα μερικές βόλτες στα στενά, χαζεύοντας τα μαγαζιά στα παζάρι. Το Faisalabad δεν είναι τουριστική πόλη, φανταστείτε ότι ενώ είναι τόσο μεγάλη, δεν έχει παρά ελάχιστα ξενοδοχεία. Εντούτοις, η παρουσία μου περνούσε απαρατήρητη. Το κακό ήταν ότι η ζέστη είχε αρχίσει να με επηρεάζει έντονα, ενώ σύντομα μου τέλειωσε και το νερό. Έψαξα για να αγοράσω κανένα μπουκάλι, αλλά το μόνο που βρήκα ήταν ένας νερουλάς με ένα τεράστιο καζάνι, από το οποίο πουλούσε νερό πιάνοντάς το με ένα ποτήρι! Με τα πολλά ψάχνοντας βρήκα κάποιο φαγάδικο που είχε και εμφιαλωμένο νερό, και έτσι συνήλθα κάπως. Με όλη αυτή την ζέστη όμως, και δίχως να βρίσκω κάποιο μέρος για δροσιά, άρχισα πάλι να αισθάνομαι πολύ άσχημα, σχεδόν έτοιμος να καταρρεύσω. Πήρα λοιπόν τον δρόμο προς το σημείο του ραντεβού με τον Farooq, μήπως τυχόν και έρχονταν νωρίτερα. Ενώ περίμενα, μάταια, κάποιοι σε ένα μαγαζί είδαν ότι είχα τα χάλια μου, και μου πρότειναν να μπω μέσα για λίγη δροσιά. Ευχαρίστως δέχθηκα, το μαγαζί περιέργως είχε και αιρ κοντίσιον, και αμέσως συνήλθα. Λίγο πριν την ώρα του ραντεβού μπαινόβγαινα ψάχνοντας για τον Farooq, και όταν τελικά έφθασε, έφυγα ανακουφισμένος, ευχαριστώντας τους ευγενικούς καταστηματάρχες, οι οποίοι δυστυχώς δεν μιλούσαν καθόλου Αγγλικά.
Eπιστροφή στον ξενώνα για λίγη ξεκούραση και δροσιά. Δεν θυμάμαι τα τελευταία χρόνια να υπέφερα τόσο πολύ από καύσωνα, παρά τα ταξίδια μου ακόμη και σε πολύ ζεστές περιοχές, ίσως επειδή δεν είχα προετοιμαστεί κατάλληλα. Εξ άλλου η περιοχή φημίζεται και για την μεγάλη υγρασία της που κάνει την ζέστη ανυπόφορη. Το Faisalabad όμως, είναι και η έδρα της υφαντουργικής βιομηχανίας της χώρας, με πάρα πολλά εργοστάσια και πρατήρια υφασμάτων. Όπως καταλαβαίνετε κάποιες παραγγελίες υπήρχαν, άλλωστε είναι το μόνο που μπορεί να φέρει κανείς από το Πακιστάν, και επειδή δεν ήμουν σίγουρος ότι θα είχα καιρό να ψάξω κάπου αλλού, κανόνισα με τον οδηγό να επισκεφθούμε κανα δυο πρατήρια νωρίς το απόγευμα. Ο Farooq, αφού πήρε τις σχετικές οδηγίες από ντόπιους, με οδήγησε όχι στην περιοχή με τα γνωστά οκτώ παζάρια του κέντρου, αλλά σε μιά άλλη περιοχή με καταστήματα κανονικά, που ευτυχώς δεν έκαναν και παζάρια, αλλά οι τιμές ήταν στάνταρ. Άσχετος εγώ από ποιότητες, χρώματα και μέτρα, αγόρασα μερικά που μάλλον ήταν 2-2.5 φορές μακρύτερα από ότι χρειάζονταν, μιας και εκεί τα χρησιμοποιούν για να φτιάξουν σετ με ένα σωρό αξεσουάρ, πάντως οι τιμές τους μου φάνηκαν πολύ καλές, και δεχόντουσαν και πιστωτική κάρτα. Στη συνέχεια πήγα σε ένα ρεστωράν που μάλλον ήταν από τα πολύ καλά της πόλης, χωρίς να είναι ιδιαίτερα ακριβό. Τις πληροφορίες γιαυτό είχε δώσει στον οδηγό μας ο ντόπιος πανεπιστημιακός οικοδεσπότης μας, και έφαγα εξαιρετικά, σε πολύ ωραίο περιβάλλον, κάποιο φαγητό βασισμένο στο αρνί, σε τόσο μεγάλη ποσότητα, που το μισό το άφησα, κάτι που δεν το συνηθίζω. Πάντοτε στο φαγητό στις μουσουλμανικές χώρες, αυτό που λείπει είναι λίγο κρασί ή και μπύρα στην περίπτωσή μας, λόγω της ζέστης, αλλά δεν γίνεται να τα έχουμε όλα. Επιστροφή το βράδυ στον ξενώνα και ύπνος από νωρίς, επειδή την επόμενη ημέρα θα φεύγαμε πολύ πρωί για το Ισλαμαμπάντ.
Το Faisalabad είναι το Κέντρο της Υφαντουργικής Βιομηχανίας του Πακιστάν
Το άλλο πρωί είμασταν έτοιμοι από νωρίς, φορτώσαμε τις βαλίτσες μας στο αυτοκίνητο και ετοιμαζόμασταν να φύγουμε. Ο φίλος μου όμως, είχε κανονίσει με τον συνάδελφό του να βάλει μιά τοπική κάρτα στο κινητό του για να έχουμε Ιντερνετ στο ταξίδι. Είπε λοιπόν στον οδηγό μας να μας πάει στο σπίτι του συναδέλφου του, που δεν ήταν και πολύ κοντά. Εκεί τον βρήκαμε και μας πήγε σε ένα κοντινό μαγαζί με τα σχετικά, που όμως ήταν κλειστό. Ή θα έπρεπε να περιμένουμε να ανοίξει ή να πάμε σε κάποιο άλλο και δεν υπήρχε εκεί κοντά, βρέθηκε όμως η λύση, μας έδωσε μια δική του κάρτα που είχε διαθέσιμη, και μάλιστα δεν δέχθηκε να πάρει και χρήματα, και μας αποχαιρέτησε καταϋποχρεωμένους για την φιλοξενία. Το πρόγραμμά μας προέβλεπε την επίσκεψη του Φρουρίου Rohtas, ένα Φρούριο του 16ου αιώνα κοντά στην πόλη Jehlum. To αξιοθέατο, όμως, βρίσκονταν στον δρόμο Λαχώρης-Ισλαμαμπάντ, ενώ εμείς είχαμε κάνει μεγάλη παράκαμψη για να πάμε στο Faisalabad. Θα καθυστερούσαμε λοιπόν, τουλάχιστον 3 ώρες για την επίσκεψη αυτή, μιάς και το κομάτι αυτό του δρόμου δεν ήταν αυτοκινητόδρομος. Έτσι, αποφασίσαμε να το παραλείψουμε και αντί γιαυτό να επισκεφθούμε την Τάξιλα, με τα μνημεία της Ελληνο-Βουδιστικής τέχνης που θα παρουσίαζαν μεγαλύτερο ενδιαφέρον για εμάς. Επίσης, ένα άλλο σημαντικό αξιοθέατο βρίσκεται κοντά στην περιοχή, το δεύτερο μεγαλύτερο αλατωρυχείο του κόσμου, το Khewra Salt Mine, το οποίο παράγει το ροζ αλάτι των Ιμαλαϊων. Mεγαλύτερο αλατωρυχείο του κόσμου θεωρείται το Sifto Salt Mine στο Οντάριο του Καναδά, ενώ τα γνωστά μας αλατωρυχεία Wieliczka κοντά στην Κρακοβία είναι πέμπτα στην λίστα. Το Khewra ούτως ή άλλως δεν είχαμε προγραμματίσει να το επισκεφθούμε, επειδή πρέπει να πάρεις τραινάκι για να το γυρίσεις εσωτερικά και χρειάζεσαι για την επίσκεψη κάπου μισή μέρα, oπότε προχωρήσαμε κατευθείαν για το Ισλαμαμπάντ και την Τάξιλα.
Στον δρόμο προς το Ισλαμαμπάντ
Τα τροχαία ατυχήματα είναι συχνά στο Πακιστάν
Η νυχτερινή διαδρομή προς την Faisalabad έγινε χωρίς απρόοπτα, ο δρόμος ήταν εξαιρετικός και είχε και διόδια, σαν αυτοκινητόδρομος, αλλά οι χρεώσεις ήταν σχετικά μικρές – αυτά τα πληρώναμε εμείς, βάσει της συμφωνίας με τον πράκτορά μας, τον Ahktar. Φθάσαμε αργά τη νύχτα στην πόλη και κατευθυνθήκαμε προς το Πανεπιστήμιο, που βρίσκεται στα περίχωρά της. To Πανεπιστήμιο βρίσκεται σε έναν τεράστιο περιφραγμένο με ψηλούς τοίχους κλειστό χώρο, με φρουρούς ασφαλείας στις εισόδους. Στην είσοδο μας σταμάτησαν για έλεγχο και κατόπιν τηλεφωνικής συνεννόησης μας άφησαν να περάσουμε δείχνοντάς μας προς τα που θα πάμε. Εκεί μας περίμενε ο συνάδελφος του φίλου μου, καθηγητής στο τοπικό Πανεπιστήμιο, νέος, ευγενέστατος και φιλικός, και φυσικά μιλώντας άψογα Αγγλικά. Μας οδήγησε στον ξενώνα του Πανεπιστημίου, όπου θα μέναμε τα επόμενα δυό βράδυα. Ο ξενώνας αυτός είναι σαν ένα μικρό ξενοδοχείο, με μεγάλα δωμάτια, άνετα και καθαρά (μας έδωσαν ένα δίκλινο στον καθένα), έχει δε ακόμη και ρεσεψιονίστ και 2-3 υπαλλήλους. Μάλλον όμως, πρέπει να ήμασταν οι μοναδικοί επισκέπτες και το καλύτερο, η διαμονή ήταν δωρεάν, προσφορά του Πανεπιστημίου στον φίλο μου. Ο οδηγός μας, ο Farοοq, έμεινε κι αυτός εδώ, επειδή διέθεταν μερικά δωμάτια και για τους οδηγούς. Ο συνάδελφος του φίλου μου είχε κλείσει τραπέζι σε ρεστωράν, αλλά εγώ δεν ακολούθησα, όχι τόσο επειδή ήταν πολύ αργά και ήμασταν κουρασμένοι, αλλά επειδή είχαμε φάει πριν ξεκινήσουμε από την Λαχώρη και δεν πεινούσα ιδιαίτερα. Ο φίλος μου αναγκαστικά για λόγους ευγένειας αποδέχθηκε την πρόσκληση.
Η επόμενη ημέρα ήταν για εμένα ελεύθερη. Ο φίλος μου είχε υποχρεώσεις στο Πανεπιστήμιο, με την διάλεξη που θα έδινε, και στη συνέχεια συσκέψεις εργασίας και επίσημα γεύματα με τους πανεπιστημιακούς , οπότε η ημέρα του ήταν κλεισμένη. Εγώ είχα το αυτοκίνητο και τον οδηγό στην διάθεσή μου. Μετά από ένα καλό πρωινό ξεκινήσαμε με τον Farooq για την πόλη, το κέντρο της δεν ήταν μακριά. To Faisalabad δεν έχει το χάος της Λαχώρης και είναι μια όμορφη και συμμαζεμένη πόλη, με πληθυσμό μόλις 3 εκατομμύρια. Παντού βλέπαμε κήπους, πάρκα και πλατείες, ενώ η κυκλοφορία ήταν λογική. Όλα αυτά εξηγούνται από το ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για μια σχεδιασμένη από τους Βρετανούς πόλη, που δημιουργήθηκε περί τα τέλη του 19ου αιώνα. Είναι μιά από τις πρώτες σχεδιασμένες πόλεις στην Βρετανική Ινδία, αλλά έχει προ πολλού εξελιχθεί σε μια κοσμοπολίτικη μητρόπολη. Το Faisalabad έχει εξελιχθεί σε ένα τεράστιο βιομηχανικό και διανεμητικό κέντρο λόγω της κεντρικής του θέσης στην περιοχή και των συνδετικών δρόμων, σιδηροδρομικών γραμμών και αερομεταφορών που διαθέτει, και πολλοί το αποκαλούν “Mάντσεστερ του Πακιστάν”.
Στους δρόμους του Faisalabad, της τρίτης σε πληθυσμό πόλης του Πακιστάν
Το κέντρο της πόλης βρίσκεται σε έναν μεγάλο Πύργο Ρολογιού, που αποτελεί και το έμβλημά της, ένα από τα παλαιότερα μνημεία που ακόμη στέκονται στην αρχική τους κατάσταση από την περίοδο της Βρεττανικής διακυβέρνησης. Η θεμελίωση του μεγαλοπρεπούς μνημείου έγινε το 1903 από τον Sir Charles Riwaz, αντικυβερνήτη του Punjab, της περιφέρειας του Πακιστάν στην οποία υπάγεται και η Λαχώρη. Ο Πύργος Ρολογιού είναι τοποθετημένος στο κέντρο οκτώ δρόμων, οι οποίοι σχηματίζουν ένα γεωμετρικό σχέδιο που μοιάζει με αυτό που υπάρχει στην Union Jack, την εθνική σημαία του Ηνωμένου Βασιλείου. Οι οκτώ αυτοί δρόμοι εξελίχθηκαν σιγά σιγά σε ξεχωριστά παζάρια, με διαφορετικά είδη να πουλιούνται σε κάθε παζάρι, π.χ. άλλος δρόμος για τρόφιμα, άλλος για υφάσματα κλπ.
Ο Πύργος του Ρολογιού στο κέντρο του Faisalabad
Στα παζάρια του Faisalabad
Επειδή δεν υπήρχε πουθενά χώρος για παρκάρισμα, είπα στον Farooq να φύγει και να έρθει μετά 2 ώρες να με πάρει. Αυτό αποδείχθηκε σοβαρό λάθος. Φεύγοντας το πρωί είχα αντιληφθεί ότι ο καιρός ήταν ζεστός, αλλά όχι ότι υπήρχε και καύσωνας! Μέσα στο αυτοκίνητο με το αιρ κοντίσιον δεν το είχα καταλάβει, αλλά έξω, ενώ η ώρα είχε προχωρήσει η θερμοκρασία είχε ανέβει πολύ, πρέπει να ήταν μεταξύ 42 και 45ο C! Έκανα μερικές βόλτες στα στενά, χαζεύοντας τα μαγαζιά στα παζάρι. Το Faisalabad δεν είναι τουριστική πόλη, φανταστείτε ότι ενώ είναι τόσο μεγάλη, δεν έχει παρά ελάχιστα ξενοδοχεία. Εντούτοις, η παρουσία μου περνούσε απαρατήρητη. Το κακό ήταν ότι η ζέστη είχε αρχίσει να με επηρεάζει έντονα, ενώ σύντομα μου τέλειωσε και το νερό. Έψαξα για να αγοράσω κανένα μπουκάλι, αλλά το μόνο που βρήκα ήταν ένας νερουλάς με ένα τεράστιο καζάνι, από το οποίο πουλούσε νερό πιάνοντάς το με ένα ποτήρι! Με τα πολλά ψάχνοντας βρήκα κάποιο φαγάδικο που είχε και εμφιαλωμένο νερό, και έτσι συνήλθα κάπως. Με όλη αυτή την ζέστη όμως, και δίχως να βρίσκω κάποιο μέρος για δροσιά, άρχισα πάλι να αισθάνομαι πολύ άσχημα, σχεδόν έτοιμος να καταρρεύσω. Πήρα λοιπόν τον δρόμο προς το σημείο του ραντεβού με τον Farooq, μήπως τυχόν και έρχονταν νωρίτερα. Ενώ περίμενα, μάταια, κάποιοι σε ένα μαγαζί είδαν ότι είχα τα χάλια μου, και μου πρότειναν να μπω μέσα για λίγη δροσιά. Ευχαρίστως δέχθηκα, το μαγαζί περιέργως είχε και αιρ κοντίσιον, και αμέσως συνήλθα. Λίγο πριν την ώρα του ραντεβού μπαινόβγαινα ψάχνοντας για τον Farooq, και όταν τελικά έφθασε, έφυγα ανακουφισμένος, ευχαριστώντας τους ευγενικούς καταστηματάρχες, οι οποίοι δυστυχώς δεν μιλούσαν καθόλου Αγγλικά.
Eπιστροφή στον ξενώνα για λίγη ξεκούραση και δροσιά. Δεν θυμάμαι τα τελευταία χρόνια να υπέφερα τόσο πολύ από καύσωνα, παρά τα ταξίδια μου ακόμη και σε πολύ ζεστές περιοχές, ίσως επειδή δεν είχα προετοιμαστεί κατάλληλα. Εξ άλλου η περιοχή φημίζεται και για την μεγάλη υγρασία της που κάνει την ζέστη ανυπόφορη. Το Faisalabad όμως, είναι και η έδρα της υφαντουργικής βιομηχανίας της χώρας, με πάρα πολλά εργοστάσια και πρατήρια υφασμάτων. Όπως καταλαβαίνετε κάποιες παραγγελίες υπήρχαν, άλλωστε είναι το μόνο που μπορεί να φέρει κανείς από το Πακιστάν, και επειδή δεν ήμουν σίγουρος ότι θα είχα καιρό να ψάξω κάπου αλλού, κανόνισα με τον οδηγό να επισκεφθούμε κανα δυο πρατήρια νωρίς το απόγευμα. Ο Farooq, αφού πήρε τις σχετικές οδηγίες από ντόπιους, με οδήγησε όχι στην περιοχή με τα γνωστά οκτώ παζάρια του κέντρου, αλλά σε μιά άλλη περιοχή με καταστήματα κανονικά, που ευτυχώς δεν έκαναν και παζάρια, αλλά οι τιμές ήταν στάνταρ. Άσχετος εγώ από ποιότητες, χρώματα και μέτρα, αγόρασα μερικά που μάλλον ήταν 2-2.5 φορές μακρύτερα από ότι χρειάζονταν, μιας και εκεί τα χρησιμοποιούν για να φτιάξουν σετ με ένα σωρό αξεσουάρ, πάντως οι τιμές τους μου φάνηκαν πολύ καλές, και δεχόντουσαν και πιστωτική κάρτα. Στη συνέχεια πήγα σε ένα ρεστωράν που μάλλον ήταν από τα πολύ καλά της πόλης, χωρίς να είναι ιδιαίτερα ακριβό. Τις πληροφορίες γιαυτό είχε δώσει στον οδηγό μας ο ντόπιος πανεπιστημιακός οικοδεσπότης μας, και έφαγα εξαιρετικά, σε πολύ ωραίο περιβάλλον, κάποιο φαγητό βασισμένο στο αρνί, σε τόσο μεγάλη ποσότητα, που το μισό το άφησα, κάτι που δεν το συνηθίζω. Πάντοτε στο φαγητό στις μουσουλμανικές χώρες, αυτό που λείπει είναι λίγο κρασί ή και μπύρα στην περίπτωσή μας, λόγω της ζέστης, αλλά δεν γίνεται να τα έχουμε όλα. Επιστροφή το βράδυ στον ξενώνα και ύπνος από νωρίς, επειδή την επόμενη ημέρα θα φεύγαμε πολύ πρωί για το Ισλαμαμπάντ.
Το Faisalabad είναι το Κέντρο της Υφαντουργικής Βιομηχανίας του Πακιστάν
Το άλλο πρωί είμασταν έτοιμοι από νωρίς, φορτώσαμε τις βαλίτσες μας στο αυτοκίνητο και ετοιμαζόμασταν να φύγουμε. Ο φίλος μου όμως, είχε κανονίσει με τον συνάδελφό του να βάλει μιά τοπική κάρτα στο κινητό του για να έχουμε Ιντερνετ στο ταξίδι. Είπε λοιπόν στον οδηγό μας να μας πάει στο σπίτι του συναδέλφου του, που δεν ήταν και πολύ κοντά. Εκεί τον βρήκαμε και μας πήγε σε ένα κοντινό μαγαζί με τα σχετικά, που όμως ήταν κλειστό. Ή θα έπρεπε να περιμένουμε να ανοίξει ή να πάμε σε κάποιο άλλο και δεν υπήρχε εκεί κοντά, βρέθηκε όμως η λύση, μας έδωσε μια δική του κάρτα που είχε διαθέσιμη, και μάλιστα δεν δέχθηκε να πάρει και χρήματα, και μας αποχαιρέτησε καταϋποχρεωμένους για την φιλοξενία. Το πρόγραμμά μας προέβλεπε την επίσκεψη του Φρουρίου Rohtas, ένα Φρούριο του 16ου αιώνα κοντά στην πόλη Jehlum. To αξιοθέατο, όμως, βρίσκονταν στον δρόμο Λαχώρης-Ισλαμαμπάντ, ενώ εμείς είχαμε κάνει μεγάλη παράκαμψη για να πάμε στο Faisalabad. Θα καθυστερούσαμε λοιπόν, τουλάχιστον 3 ώρες για την επίσκεψη αυτή, μιάς και το κομάτι αυτό του δρόμου δεν ήταν αυτοκινητόδρομος. Έτσι, αποφασίσαμε να το παραλείψουμε και αντί γιαυτό να επισκεφθούμε την Τάξιλα, με τα μνημεία της Ελληνο-Βουδιστικής τέχνης που θα παρουσίαζαν μεγαλύτερο ενδιαφέρον για εμάς. Επίσης, ένα άλλο σημαντικό αξιοθέατο βρίσκεται κοντά στην περιοχή, το δεύτερο μεγαλύτερο αλατωρυχείο του κόσμου, το Khewra Salt Mine, το οποίο παράγει το ροζ αλάτι των Ιμαλαϊων. Mεγαλύτερο αλατωρυχείο του κόσμου θεωρείται το Sifto Salt Mine στο Οντάριο του Καναδά, ενώ τα γνωστά μας αλατωρυχεία Wieliczka κοντά στην Κρακοβία είναι πέμπτα στην λίστα. Το Khewra ούτως ή άλλως δεν είχαμε προγραμματίσει να το επισκεφθούμε, επειδή πρέπει να πάρεις τραινάκι για να το γυρίσεις εσωτερικά και χρειάζεσαι για την επίσκεψη κάπου μισή μέρα, oπότε προχωρήσαμε κατευθείαν για το Ισλαμαμπάντ και την Τάξιλα.
Στον δρόμο προς το Ισλαμαμπάντ
Τα τροχαία ατυχήματα είναι συχνά στο Πακιστάν
Last edited by a moderator:
