ggnnpls
Member
- Μηνύματα
- 5
- Likes
- 8
Περιεχόμενα
01.06. 2012
Η θέα του Ελλήσποντου και το μεγάλο πλήθος των καραβιών που τον διασχίζουν ή που βρίσκονται σε αναμονή στην Αιγαιακή είσοδό του, σε βάζει στο κλίμα και σε προϊδεάζει για τα μεγέθη που θα συναντήσεις φθάνοντας στην Πόλη. Διότι τα μεγάλα πλήθη και οι μεγάλες κλίμακες υπήρξαν ανέκαθεν βασικό χαρακτηριστικό της Κωνσταντινούπολης. Για αιώνες υπήρξε εκτός από το πολιτικό, οικονομικό, πνευματικό κέντρο του κόσμου και η μεγαλύτερη πόλη του.
Ξεκινήσαμε πιστεύοντας ότι έχουμε οργανώσει το ταξίδι σε κάθε λεπτομέρειά του. Αποφασίσαμε πώς θέλαμε να είναι η επίσκεψη μας, καταγράψαμε χώρους και μνημεία (με βάση τις δικές μας γνώσεις και επιθυμίες, συμβουλευτήκαμε βιβλία και βοηθηθήκαμε από τον οδηγό Explorer και τις εμπειρίες φίλων), τα τοποθετήσαμε στον χάρτη, τα ομαδοποιήσαμε σε πρωινές και απογευματινές επισκέψεις (πρωινά σε μουσεία και παλάτια), τα βάλαμε σε ένα «excelακι», καταλήξαμε ότι μας βόλευε να βρούμε ξενοδοχείο στο Σουλτάν Αχμέτ, κλείσαμε δωμάτιο στο SenatusHotel από το Booking, αεροπορικά εισιτήρια από το MyHellas (από την Αθήνα με την Ολυμπιακή και επιστροφή με την Turkish) και κατά τις 8 το απόγευμα προσγειωνόμασταν στο Ατατούρκ. Και εκεί, το ίδιο με τα Δαρδανέλια, δεκάδες απογειώσεις και προσγειώσεις σε ελάχιστο χρόνο, πολλά σταθμευμένα αεροπλάνα, ειδικά από μουσουλμανικές χώρες, χιλιάδες επιβατών, πανσπερμία πραγματική.
Είχαμε κάνει κράτηση μέσω του διαδικτύου και θα μας περίμενε ένα αυτοκίνητο-ταξί εταιρείας για να μας μεταφέρει από το Αεροδρόμιο στο ξενοδοχείο. Το προτιμήσαμε διότι η τιμή ήταν fix, άρα δεν κινδυνεύαμε από υπερβολικές χρεώσεις αν πέφταμε σε κίνηση, πράγμα πολύ πιθανό στην Κωνσταντινούπολη, ή αν πέφταμε σε κάποιον ταξιτζή που θα μας έκανε άσκοπες βόλτες, αν παίρναμε ένα οποιοδήποτε ταξί από το Αεροδρόμιο. Επίσης ήταν ασφαλές, ελπίζαμε ότι θα ήταν καθαρό, και θα μας πήγαινε κατευθείαν στο ξενοδοχείο, το είχαμε κλείσει και για την αναχώρηση μας, η πληρωμή ήταν σε Ευρώ, γύρω στα 40 Ευρώ. Μας περίμενε ένας τυπάκος, αλλά το αυτοκίνητο άργησε περίπου μισή ώρα. Όταν ήρθε είδαμε πως ήταν καινούργιο, καθαρό και ο οδηγός εξυπηρετικός, Αγγλικά όμως δεν γνώριζε καθόλου.
Στην διαδρομή δεν συναντήσαμε ιδιαίτερη κίνηση. Δρόμοι περιποιημένοι, το ίδιο και τα παρτέρια, από την αρχή καταλαβαίνεις πως οι τριανταφυλλιές είναι το αγαπημένο τους φυτό, μαζί με τις τουλίπες (η βασιλεία του Σουλτάνου Αχμέτ Γ’, αρχές 18ου αι., ονομάζεται η περίοδος της τουλίπας), κόκκινες νάνες τριανταφυλλιές κατά δεκάδες χιλιάδες, θα τις βλέπαμε παντού τις επόμενες μέρες. Κατευθυνόμενοι για το ξενοδοχείο, το οποίο σε ευθεία ήταν λίγα μέτρα κάτω από την Αγία Σοφία, περάσαμε από τον Μαρμαρά του οποίου τα ορμητικά ρεύματα καθιστούσαν απρόσβλητη την πόλη από το σημείο αυτό, το επταπύργιο που ορίζει την είσοδο στην βυζαντινή πόλη, πίσω του κρυμμένη, αθέατη, κλειστή, επισκέψιμη παρ’ όλα αυτά, η Χρυσή Πύλη από την οποία έμπαιναν οι αυτοκράτορες. Απέναντι από το επταπύργιο, τα χαλάσματα της Μονής Στουδίου, ίσως της σημαντικότερης μονής στην ιστορία του Βυζαντίου αλλά και της ορθόδοξης εκκλησίας. Αρκετά πιο πέρα και αφού είχαμε περάσει την περιοχή με τα ψαράδικα και τις ψαροταβέρνες (πιθανότατα στο ίδιο σημείο με την βυζαντινή εποχή), είδαμε τον τοίχο με τα 2-3 μαρμάρινα παράθυρα, μοναδικό απομεινάρι του ανακτόρου του Βουκολέοντος. Εκεί κοντά, την ευθύνη για την άμυνα της βασιλεύουσας το 1453 είχε ένας Τούρκος, Οθωμανός πρίγκιπας, ο Ορχάν, ο οποίος μετά την άλωση εντοπίστηκε κατακρημνίσθηκε από τα τείχη και ακολούθως αποκεφαλίστηκε. Λίγο πριν φτάσουμε στο ξενοδοχείο, θυμήθηκα ότι η πόλη εκτός από Βασιλεύουσα είναι και επτάλοφος. Αυτό καλό είναι να το σημειώσετε και να το υπολογίζετε σε όλες τις πεζοπορίες σας. Σήκωσα το κεφάλι μου και αντίκρισα φωτισμένη την Αγία Σοφία. Για 2-3 λεπτά περάσαμε από ανηφορικά στενά δρομάκια και κατεβήκαμε στο ξενοδοχείο.
Γρήγορα-γρήγορα τακτοποιηθήκαμε και κατευθείαν φύγαμε με τα πόδια για να δούμε την Αγία Σοφία. Από το ξενοδοχείο περπατήσαμε περίπου δέκα λεπτά, περάσαμε το χαμάμ της Χουρέμ Σουλτάνας και βρεθήκαμε στην σχετικά σκοτεινή πλατεία, μπροστά στην μεγάλη εκκλησία. Ο χώρος είναι περιφραγμένος, μείναμε να την κοιτάμε σα σχολιαρόπαιδα, άφωνοι για αρκετή ώρα. Αποφασίσαμε να κάνουμε μια γρήγορη βόλτα στον χώρο του ιπποδρόμου. Ξεκινώντας από την Αγία Σοφία είδαμε ότι έχει απομείνει από το «Μήλιον», μια στήλη από την οποία μέτραγαν όλες τις αποστάσεις στην αυτοκρατορία, το σημείο μηδέν δηλαδή, λίγο μετά μια κρήνη των αρχών του περασμένου αιώνα, δώρο του Γερμανού Κάιζερ Γουλιέλμου του Β κατά την επίσκεψη του στην πόλη, αμέσως μετά βλέπουμε τον Αιγυπτιακό οβελίσκο και λίγο παραπέρα την στήλη των Όφεων. Στέκει ημικαταστραμμένη, μεταφέρθηκε εκεί από τους Δελφούς όπου ήταν αφιερωμένη από τους Έλληνες, μετά την νίκη τους επί των Περσών στις Πλαταιές το 479 πΧ, έχει κατασκευαστεί από μέρος των λαφύρων. Μετά υπάρχει η χαλκή στήλη, χωρίς χαλκό πλέον, στην οποία εικονίζεται ο αυτοκράτωρ Θεοδόσιος ο Μέγας με την αυλή του να παρακολουθεί αγώνες σε αυτό τον χώρο. Όσο και να θέλεις να το ξορκίσεις, αναλογίζεσαι τους θορύβους του πλήθους, τους ήχους των αρμάτων, τις κραυγές των νικητριών φατριών, την οργή στην διάρκεια στάσεων όπως αυτή του «Νίκα», αλλά και την μετέπειτα πορεία του χώρου πάντα συνδεδεμένου με την τύχη της πόλης. Εδώ ανυψώθηκαν αυτοκράτορες, εδώ καθαιρέθηκαν, εξευτελίστηκαν και εκτελέστηκαν, εδώ αποκαλυπτόταν επί δύο αιώνες η παρακμή της αυτοκρατορίας με τον χώρο να ερημώνει, εδώ ασκούνταν στο τόξο και στις πολεμικές τέχνες διάδοχοι και αρχοντόπουλα, σταυροφόροι σφετεριστές και ξανά το τελευταίο αίμα της ξαναζωντανεμένης πόλης.
Λίγο πιο κάτω βρίσκεται το μόνο σωζόμενο τμήμα του Ιπποδρόμου, η Σφενδόνη, αλλά αυτό το είδαμε επί τροχάδην την τελευταία μέρα. Η πλατεία ονομάζεται τώρα Ατ Μειντάν. Κοιτώντας προς την Προποντίδα στα αριστερά μας βρίσκεται το Τζαμί του Σουλτάνου Αχμέτ Α’, το γνωστό Μπλε Τζαμί και δεξιά το μουσείο Τουρκικής και ισλαμικής τέχνης, το οποίο είχε κατασκευάσει για κατοικία του ο γαμπρός και μεγάλος Βεζίρης του Σουλτάνου Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς, Ιμπραήμ Πασάς. Επιστρέφοντας προς την Αγία Σοφία, περάσαμε από το Τζαμί του Φιρούζ Αγά, χτισμένο το 1491 από τον θησαυροφύλακα του Σουλτάνου Βαγιαζήτ. Το αξιοσημείωτο σε αυτό είναι πως πρόκειται μάλλον για το πρώτο τζαμί που χτίστηκε στην πόλη μετά την κατάκτηση της.
Η λεωφόρος μεταξύ της Αγίας Σοφίας και της στήλης του «Μήλιου», είναι η Βυζαντινή Μέση οδός στο περίπου (Κρειττότερον εστίν ειδέναι εν μέση τη πόλει φακιόλιον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν λατινικήν, είχε πει ο Λουκάς Νοταράς και το είδε) . Σχεδόν σε όλα τα μνημεία και αξιοθέατα υπάρχουν δίγλωσσες πινακίδες, στα Τουρκικά και στα Αγγλικά αρκετά κατατοπιστικές. Εντοπίσαμε τον χώρο που βρίσκεται η δεξαμενή των 1001 κιόνων και αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο μας αφού πρώτα βρούμε ένα μέρος να πιούμε ένα ποτό, πράγμα όχι τόσο εύκολο όπως στην Αθήνα ή παντού στην Ελλάδα. Εντοπίσαμε ένα ξενοδοχείο με roofgarden, το 7 Ηills. Η θέα ήταν εκπληκτική. Βλέπαμε τον Κεράτιο, τον Βόσπορο, το Πέραν , το Γαλατά, την γέφυρα του Γαλατά, το Όσκουνταρ (Σκούταρι) στην Ασιατική ακτή (ναι, όλα αυτά από το ίδιο σημείο). Επιπλέον στο απέναντι, χαμηλότερο roofgardenτου ξενοδοχείου Fourseasons, μια μεγάλη παρέα, και μαζί της εμείς από απέναντι, παρακολουθούσαμε τον χορό της κοιλιάς από μια οριεντάλ χορεύτρια. Όταν τέλειωσε την χειροκροτούσαμε… και οι τέσσερις εποχές και οι επτά λόφοι. Για όλα αυτά δεν χρειαστήκαμε πάνω από 3 ώρες. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας και αρχίσαμε το τσεκάρισμα από το «excelακι» μας. «Έφυγαν» οι στήλες και οι κίονες στον Ιππόδρομο, το Μήλιον, η κρήνη του Γουλιέλμου και ίδιος ο Ιππόδρομος, που τα είχαμε υπολογίσει για την επομένη. Κέρδος λοιπόν.
Η θέα του Ελλήσποντου και το μεγάλο πλήθος των καραβιών που τον διασχίζουν ή που βρίσκονται σε αναμονή στην Αιγαιακή είσοδό του, σε βάζει στο κλίμα και σε προϊδεάζει για τα μεγέθη που θα συναντήσεις φθάνοντας στην Πόλη. Διότι τα μεγάλα πλήθη και οι μεγάλες κλίμακες υπήρξαν ανέκαθεν βασικό χαρακτηριστικό της Κωνσταντινούπολης. Για αιώνες υπήρξε εκτός από το πολιτικό, οικονομικό, πνευματικό κέντρο του κόσμου και η μεγαλύτερη πόλη του.
Ξεκινήσαμε πιστεύοντας ότι έχουμε οργανώσει το ταξίδι σε κάθε λεπτομέρειά του. Αποφασίσαμε πώς θέλαμε να είναι η επίσκεψη μας, καταγράψαμε χώρους και μνημεία (με βάση τις δικές μας γνώσεις και επιθυμίες, συμβουλευτήκαμε βιβλία και βοηθηθήκαμε από τον οδηγό Explorer και τις εμπειρίες φίλων), τα τοποθετήσαμε στον χάρτη, τα ομαδοποιήσαμε σε πρωινές και απογευματινές επισκέψεις (πρωινά σε μουσεία και παλάτια), τα βάλαμε σε ένα «excelακι», καταλήξαμε ότι μας βόλευε να βρούμε ξενοδοχείο στο Σουλτάν Αχμέτ, κλείσαμε δωμάτιο στο SenatusHotel από το Booking, αεροπορικά εισιτήρια από το MyHellas (από την Αθήνα με την Ολυμπιακή και επιστροφή με την Turkish) και κατά τις 8 το απόγευμα προσγειωνόμασταν στο Ατατούρκ. Και εκεί, το ίδιο με τα Δαρδανέλια, δεκάδες απογειώσεις και προσγειώσεις σε ελάχιστο χρόνο, πολλά σταθμευμένα αεροπλάνα, ειδικά από μουσουλμανικές χώρες, χιλιάδες επιβατών, πανσπερμία πραγματική.
Είχαμε κάνει κράτηση μέσω του διαδικτύου και θα μας περίμενε ένα αυτοκίνητο-ταξί εταιρείας για να μας μεταφέρει από το Αεροδρόμιο στο ξενοδοχείο. Το προτιμήσαμε διότι η τιμή ήταν fix, άρα δεν κινδυνεύαμε από υπερβολικές χρεώσεις αν πέφταμε σε κίνηση, πράγμα πολύ πιθανό στην Κωνσταντινούπολη, ή αν πέφταμε σε κάποιον ταξιτζή που θα μας έκανε άσκοπες βόλτες, αν παίρναμε ένα οποιοδήποτε ταξί από το Αεροδρόμιο. Επίσης ήταν ασφαλές, ελπίζαμε ότι θα ήταν καθαρό, και θα μας πήγαινε κατευθείαν στο ξενοδοχείο, το είχαμε κλείσει και για την αναχώρηση μας, η πληρωμή ήταν σε Ευρώ, γύρω στα 40 Ευρώ. Μας περίμενε ένας τυπάκος, αλλά το αυτοκίνητο άργησε περίπου μισή ώρα. Όταν ήρθε είδαμε πως ήταν καινούργιο, καθαρό και ο οδηγός εξυπηρετικός, Αγγλικά όμως δεν γνώριζε καθόλου.
Στην διαδρομή δεν συναντήσαμε ιδιαίτερη κίνηση. Δρόμοι περιποιημένοι, το ίδιο και τα παρτέρια, από την αρχή καταλαβαίνεις πως οι τριανταφυλλιές είναι το αγαπημένο τους φυτό, μαζί με τις τουλίπες (η βασιλεία του Σουλτάνου Αχμέτ Γ’, αρχές 18ου αι., ονομάζεται η περίοδος της τουλίπας), κόκκινες νάνες τριανταφυλλιές κατά δεκάδες χιλιάδες, θα τις βλέπαμε παντού τις επόμενες μέρες. Κατευθυνόμενοι για το ξενοδοχείο, το οποίο σε ευθεία ήταν λίγα μέτρα κάτω από την Αγία Σοφία, περάσαμε από τον Μαρμαρά του οποίου τα ορμητικά ρεύματα καθιστούσαν απρόσβλητη την πόλη από το σημείο αυτό, το επταπύργιο που ορίζει την είσοδο στην βυζαντινή πόλη, πίσω του κρυμμένη, αθέατη, κλειστή, επισκέψιμη παρ’ όλα αυτά, η Χρυσή Πύλη από την οποία έμπαιναν οι αυτοκράτορες. Απέναντι από το επταπύργιο, τα χαλάσματα της Μονής Στουδίου, ίσως της σημαντικότερης μονής στην ιστορία του Βυζαντίου αλλά και της ορθόδοξης εκκλησίας. Αρκετά πιο πέρα και αφού είχαμε περάσει την περιοχή με τα ψαράδικα και τις ψαροταβέρνες (πιθανότατα στο ίδιο σημείο με την βυζαντινή εποχή), είδαμε τον τοίχο με τα 2-3 μαρμάρινα παράθυρα, μοναδικό απομεινάρι του ανακτόρου του Βουκολέοντος. Εκεί κοντά, την ευθύνη για την άμυνα της βασιλεύουσας το 1453 είχε ένας Τούρκος, Οθωμανός πρίγκιπας, ο Ορχάν, ο οποίος μετά την άλωση εντοπίστηκε κατακρημνίσθηκε από τα τείχη και ακολούθως αποκεφαλίστηκε. Λίγο πριν φτάσουμε στο ξενοδοχείο, θυμήθηκα ότι η πόλη εκτός από Βασιλεύουσα είναι και επτάλοφος. Αυτό καλό είναι να το σημειώσετε και να το υπολογίζετε σε όλες τις πεζοπορίες σας. Σήκωσα το κεφάλι μου και αντίκρισα φωτισμένη την Αγία Σοφία. Για 2-3 λεπτά περάσαμε από ανηφορικά στενά δρομάκια και κατεβήκαμε στο ξενοδοχείο.
Γρήγορα-γρήγορα τακτοποιηθήκαμε και κατευθείαν φύγαμε με τα πόδια για να δούμε την Αγία Σοφία. Από το ξενοδοχείο περπατήσαμε περίπου δέκα λεπτά, περάσαμε το χαμάμ της Χουρέμ Σουλτάνας και βρεθήκαμε στην σχετικά σκοτεινή πλατεία, μπροστά στην μεγάλη εκκλησία. Ο χώρος είναι περιφραγμένος, μείναμε να την κοιτάμε σα σχολιαρόπαιδα, άφωνοι για αρκετή ώρα. Αποφασίσαμε να κάνουμε μια γρήγορη βόλτα στον χώρο του ιπποδρόμου. Ξεκινώντας από την Αγία Σοφία είδαμε ότι έχει απομείνει από το «Μήλιον», μια στήλη από την οποία μέτραγαν όλες τις αποστάσεις στην αυτοκρατορία, το σημείο μηδέν δηλαδή, λίγο μετά μια κρήνη των αρχών του περασμένου αιώνα, δώρο του Γερμανού Κάιζερ Γουλιέλμου του Β κατά την επίσκεψη του στην πόλη, αμέσως μετά βλέπουμε τον Αιγυπτιακό οβελίσκο και λίγο παραπέρα την στήλη των Όφεων. Στέκει ημικαταστραμμένη, μεταφέρθηκε εκεί από τους Δελφούς όπου ήταν αφιερωμένη από τους Έλληνες, μετά την νίκη τους επί των Περσών στις Πλαταιές το 479 πΧ, έχει κατασκευαστεί από μέρος των λαφύρων. Μετά υπάρχει η χαλκή στήλη, χωρίς χαλκό πλέον, στην οποία εικονίζεται ο αυτοκράτωρ Θεοδόσιος ο Μέγας με την αυλή του να παρακολουθεί αγώνες σε αυτό τον χώρο. Όσο και να θέλεις να το ξορκίσεις, αναλογίζεσαι τους θορύβους του πλήθους, τους ήχους των αρμάτων, τις κραυγές των νικητριών φατριών, την οργή στην διάρκεια στάσεων όπως αυτή του «Νίκα», αλλά και την μετέπειτα πορεία του χώρου πάντα συνδεδεμένου με την τύχη της πόλης. Εδώ ανυψώθηκαν αυτοκράτορες, εδώ καθαιρέθηκαν, εξευτελίστηκαν και εκτελέστηκαν, εδώ αποκαλυπτόταν επί δύο αιώνες η παρακμή της αυτοκρατορίας με τον χώρο να ερημώνει, εδώ ασκούνταν στο τόξο και στις πολεμικές τέχνες διάδοχοι και αρχοντόπουλα, σταυροφόροι σφετεριστές και ξανά το τελευταίο αίμα της ξαναζωντανεμένης πόλης.
Λίγο πιο κάτω βρίσκεται το μόνο σωζόμενο τμήμα του Ιπποδρόμου, η Σφενδόνη, αλλά αυτό το είδαμε επί τροχάδην την τελευταία μέρα. Η πλατεία ονομάζεται τώρα Ατ Μειντάν. Κοιτώντας προς την Προποντίδα στα αριστερά μας βρίσκεται το Τζαμί του Σουλτάνου Αχμέτ Α’, το γνωστό Μπλε Τζαμί και δεξιά το μουσείο Τουρκικής και ισλαμικής τέχνης, το οποίο είχε κατασκευάσει για κατοικία του ο γαμπρός και μεγάλος Βεζίρης του Σουλτάνου Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς, Ιμπραήμ Πασάς. Επιστρέφοντας προς την Αγία Σοφία, περάσαμε από το Τζαμί του Φιρούζ Αγά, χτισμένο το 1491 από τον θησαυροφύλακα του Σουλτάνου Βαγιαζήτ. Το αξιοσημείωτο σε αυτό είναι πως πρόκειται μάλλον για το πρώτο τζαμί που χτίστηκε στην πόλη μετά την κατάκτηση της.
Η λεωφόρος μεταξύ της Αγίας Σοφίας και της στήλης του «Μήλιου», είναι η Βυζαντινή Μέση οδός στο περίπου (Κρειττότερον εστίν ειδέναι εν μέση τη πόλει φακιόλιον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν λατινικήν, είχε πει ο Λουκάς Νοταράς και το είδε) . Σχεδόν σε όλα τα μνημεία και αξιοθέατα υπάρχουν δίγλωσσες πινακίδες, στα Τουρκικά και στα Αγγλικά αρκετά κατατοπιστικές. Εντοπίσαμε τον χώρο που βρίσκεται η δεξαμενή των 1001 κιόνων και αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο μας αφού πρώτα βρούμε ένα μέρος να πιούμε ένα ποτό, πράγμα όχι τόσο εύκολο όπως στην Αθήνα ή παντού στην Ελλάδα. Εντοπίσαμε ένα ξενοδοχείο με roofgarden, το 7 Ηills. Η θέα ήταν εκπληκτική. Βλέπαμε τον Κεράτιο, τον Βόσπορο, το Πέραν , το Γαλατά, την γέφυρα του Γαλατά, το Όσκουνταρ (Σκούταρι) στην Ασιατική ακτή (ναι, όλα αυτά από το ίδιο σημείο). Επιπλέον στο απέναντι, χαμηλότερο roofgardenτου ξενοδοχείου Fourseasons, μια μεγάλη παρέα, και μαζί της εμείς από απέναντι, παρακολουθούσαμε τον χορό της κοιλιάς από μια οριεντάλ χορεύτρια. Όταν τέλειωσε την χειροκροτούσαμε… και οι τέσσερις εποχές και οι επτά λόφοι. Για όλα αυτά δεν χρειαστήκαμε πάνω από 3 ώρες. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας και αρχίσαμε το τσεκάρισμα από το «excelακι» μας. «Έφυγαν» οι στήλες και οι κίονες στον Ιππόδρομο, το Μήλιον, η κρήνη του Γουλιέλμου και ίδιος ο Ιππόδρομος, που τα είχαμε υπολογίσει για την επομένη. Κέρδος λοιπόν.
Attachments
Last edited by a moderator:
