Τουρκία Ελλάδα Στην Καππαδοκία και στα Μαστιχοχώρια.

[travelbreak]

Στην Καππαδοκία και στα Μαστιχοχώρια.​

Τον μήνα Σεπτέμβριο του 2024 σκεφτόμασταν ότι κάπου πρέπει να πάμε τον Οκτώβριο και αποφασίσαμε να πάμε στην Τουρκία. Όμως επίσης αποφασίσαμε για διάφορους λόγους να μην πάμε μόνοι μας αλλά με ελληνικό πρακτορείο από την Αθήνα. Ψάξαμε αρκετά πρακτορεία αλλά δεν μας άρεσε κανένα διότι είτε ήταν ακριβά επειδή έκαναν αεροπορική εκδρομή, είτε ήταν η τιμή τους καλή αλλά την έκαναν οδική, άρα κουραστική, πηγαίνοντας από τη Μακεδονία και τη Θράκη στην Κωνσταντινούπολη και συνέχιζαν από κει. Εμείς όμως θέλαμε να πάμε, αν ήταν δυνατόν, μόνο στην Καππαδοκία και στο Παμούκαλε. Έτσι η μόνη επιλογή ήταν η αεροπορική αλλά το κόστος ανέβαινε σε περισσότερα από 1000€ για ταξίδι μίας εβδομάδας.

Την περίοδο της 28ης Οκτωβρίου τα πρακτορεία έκαναν πολλές εκδρομές στην περιοχή αυτή της Τουρκίας. Όμως βρέθηκε ένα πρακτορείο το οποίο πήγαινε με πλοίο στην Χίο και από εκεί την άλλη μέρα πάλι με πλοίο και πολύ σύντομα πήγαινε Τουρκία. Δεν το σκεφτήκαμε πολύ και αποφασίσαμε να χρησιμοποιήσουμε αυτό το πρακτορείο. Το κόστος του ταξιδιού ήταν 550€.

Την πρώτη μέρα πήγαινες με το πλοίο που έφευγε βράδυ, από τον Πειραιά στην Χίο. Μετά είχε τέσσερις διανυκτερεύσεις στην Τουρκία και την τελευταία βραδιά έμπαινες πάλι στο πλοίο να επιστρέψεις στον Πειραιά. Εμείς όμως του ζητήσαμε να μείνουμε ακόμα δύο μέρες στην Χίο για να τη δούμε λίγο, αφού εγώ δεν είχα πάει άλλη φορά. Έτσι οι επιστροφή μας δεν θα ήταν στις 29 Οκτωβρίου αλλά στις 31. Αυτή η ιδέα μας άρεσε και το μόνο που ζητήσαμε ήταν στο πλοίο να μείνουμε σε δίκλινη καμπίνα. Έτσι στις 2 Οκτωβρίου πήγα στο γραφείο του και έδωσα προκαταβολή 400€. Επίσης πλήρωσα το πλοίο πήγαινε και έλα με δίκλινη καμπίνα, άλλα 312€. Και έμεναν για να εξοφλήσω 500€. Άρα εγώ για τη δίκλινη καμπίνα πλήρωνα επί πλέον 112€.

Όλα προχωρούσαν κανονικά και η αναχώρηση ήταν προγραμματισμένη για την Πέμπτη 24 Οκτωβρίου το βράδυ. Λίγες μέρες πριν την αναχώρηση έκανα κατάθεση και τα 500€ για να εξοφλήσω όλο το ταξίδι.

Μία εβδομάδα περίπου πριν την αναχώρηση μαθαίνουμε από τις ειδήσεις ότι οι εργαζόμενοι στα πλοία (ΠΝΟ) απεργούν στις 22 και στις 23 Οκτωβρίου. Ευτυχώς εμείς είχαμε αναχώρηση στις 24 οπότε το ταξίδι θα γινόταν κανονικά.

Ήμασταν σχεδόν έτοιμοι και στις 23 το απόγευμα περίπου στις 6 ακούω στις ειδήσεις ότι η απεργία θα παραταθεί για ακόμα 2 ημέρες. Δηλαδή για τις 24 και 25 Οκτωβρίου. Άρα εμείς δεν θα μπορούσαμε να φύγουμε με το πλοίο που είχαμε τα εισιτήρια. Τηλεφωνώ στο πρακτορείο και μου είπαν ότι θα μου επιστρέψουν πίσω τα χρήματα που έχω δώσει εκτός εάν ήθελα να πάω αεροπορικώς. Αμέσως μπαίνω στο διαδίκτυο για να κλείσω αεροπορικά εισιτήρια και τον πηγαιμό και την επιστροφή στην Χίο.

Βέβαια η τιμές είχαν ήδη αρχίσει να ανεβαίνουν αλλά εγώ βρήκα εισιτήρια με περίπου 140€ το άτομο αλερετούρ, συν άλλα 85€ για να έχουμε μαζί μας και μία βαλίτσα. Μέχρι να κάνω την πληρωμή των εισιτηρίων η τιμή είχε ανέβει κι άλλο, οπότε πλήρωσα συνολικά 385€. Όμως όλα καλά και αμέσως έφυγα για το γραφείο του πρακτορείου να του δώσω πίσω τα εισιτήρια του πλοίου και να δω πότε θα πάρω πίσω τα χρήματα μου. Μου είπαν ότι θα μου επιστραφούν μέσα σε δύο τρεις εργάσιμες μέρες γιατί είχα πληρώσει με κάρτα. Πράγματι έτσι έγινε.

Το αεροπορικό εισιτήριο το είχα βγάλει για την Πέμπτη το πρωί στις 11 περίπου. Πήγαμε στην ώρα μας στο αεροδρόμιο την επόμενη μέρα που έβγαλα τα εισιτήρια και στις 12 ήμασταν στη Χίο. Με ταξί από το αεροδρόμιο πήγαμε σε ένα στούντιο που είχαμε νοικιάσει στο κέντρο της πόλης δίπλα στην προκυμαία. Το κόστος ήταν 55€ για μία βραδιά, αλλά ο χώρος ήταν πολύ καλός και άξιζε τα λεφτά του.

Ρωτώντας στο πρακτορείο που θα μας έκανε το ταξίδι μάθαμε ότι οι περισσότεροι συνταξιδιώτες μας ήταν άνθρωποι από την Χίο, και συγκεκριμένα από κάποιον σύλλογο του χωριού Καλλιμασιά. Ουσιαστικά μόνο εμείς οι δύο κι άλλα δύο κορίτσια ήμασταν άσχετοι με το σύλλογο, από την Αθήνα.

Κάποια στιγμή πριν φύγουμε από Αθήνα μου έρχεται ένα μήνυμα από τους συμμετέχοντες στο ταξίδι ότι έγινε μία ομάδα στο viber με όλους εμάς. Μπαίνω να δω τα μέλη της ομάδας και ανακαλύπτω ότι σε αυτά ήταν και μία πρώην συνάδελφός μου, συνταξιούχος και εκείνη σήμερα, η Ιφιγένεια. Την πήρα τηλέφωνο και μιλήσαμε και μου είπε ότι και αυτή ήταν στην Αθήνα αλλά θα πήγαινε αεροπορικώς στη Χίο όπως και κάποιοι άλλοι από το γκρουπ. Μάλιστα το γκρουπ θα είχε σχεδόν 50 άτομα. Τελικά τα δύο άλλα κορίτσια που θα έρχονταν από Αθήνα δεν μπόρεσαν να έρθουν και δεν συμμετείχαν στο ταξίδι. Όμως υπήρχαν και άλλοι οι οποίοι ήταν ή έμεναν στην Αθήνα και ήρθαν στη Χίο αεροπορικώς, όπως και εμείς. Όμως αυτοί ήταν από το συγκεκριμένο χωριό που είχε τον σύλλογο ή είχαν κάποια σχέση με αυτό.

Στη Χίο όταν φτάσαμε πήγαμε στο μικρό διαμέρισμα και μετά κάναμε μία βόλτα για να δούμε λίγο την πόλη, αφού ήταν ακόμα νωρίς. Αρχικά περπατήσαμε στο κέντρο της πόλης και στην παραλία. Έχει ενδιαφέροντα μικρά κτήρια ως κατοικίες και όμορφα μαγαζιά. Ειδικά στα παραλιακά θα ήταν ωραία να καθίσουμε αλλά δεν το συνηθίζουμε. Προχωρήσαμε λίγο βόρεια και φτάσαμε στο παλιό κάστρο. Ήταν μέσα στην εγκατάλειψη και αυτό και οι κατοικίες πού βρίσκονταν μέσα. Δεν μπορώ να πω όμως ότι δεν μου άρεσε.

Το μεσημέρι πήγαμε στο δωμάτιο και ξεκουραστήκαμε για δυο ώρες.

Το απόγευμα βγήκαμε πάλι και περπατήσαμε περίπου 2 ώρες και είδαμε την πόλη περισσότερο. Ουσιαστικά είδαμε όλα τα ενδιαφέροντα μέρη, χωρίς όμως να μπούμε σε κάποιο μουσείο. Η Απλωταριά είναι ένας εμπορικός δρόμος που περπατήσαμε, με όμορφα μικρά καφέ και συμπαθητικά κτήρια. Θεωρείται από τα αξιοθέατα της μικρής πόλης, που εκτείνεται σε μεγάλη έκταση και έχει κάπου 30.000 κατοίκους.

 

[Porfyria]

Ανυπομονώ για τη συνέχεια!

 

[travelbreak]

Πρώτη μέρα στην Τουρκία. Σμύρνη και Παμούκαλε.

Την άλλη μέρα ξυπνήσαμε πρωί-πρωί και στις 7:15 είχαμε ραντεβού με τους υπόλοιπους ταξιδιώτες στο τελωνείο για την Τουρκία. Εκεί είδαμε και τους συνταξιδιώτες μας καθώς βέβαια και την Ιφιγένεια. Σε λιγότερο από μία ώρα το πλοίο, εν μέσω κάποιας μικρής θαλασσοταραχής, έφτασε στον Τσεσμέ. Τα εισιτήρια του πλοίου ήταν πληρωμένα στο πακέτο του ταξιδιού. Απ’ ό,τι είδα αργότερα στο ίντερνετ κοστίζουν γύρω στα 35 ευρώ. Πολύ ακριβά για τόσο μικρή απόσταση τα βρίσκω.

Εδώ να πω ότι το πούλμαν θα ερχόταν από Αθήνα με το πλοίο όπως θα πηγαίναμε και εμείς στη Χίο. Όμως φυσικά δεν μπορούσε να πάει αεροπορικώς όπως εμείς, και έτσι τελικά δεν έγινε το ταξίδι με το πούλμαν του Αθηναϊκού πρακτορείου, το οποίο υποχρεώθηκε και νοίκιασε ένα πούλμαν από την Σμύρνη για να μας κάνει το ταξίδι. Το ωραίο είναι ότι το πούλμαν πήγαινε μαζί με τον οδηγό του, που ήταν Τούρκος, αλλά μαζί μας ήταν και ο Έλληνας οδηγός, που θα είχαμε κανονικά. Ο άνθρωπος είχε κανονίσει να κάνει το ταξίδι με την σύζυγό του και την κόρη του. Έτσι οδηγούσαν και οι δύο το αυτοκίνητο.

Αρχικά φεύγοντας από τον Τσεσμέ πήγαμε στις Σμύρνη, όπου κάναμε μία στάση σχεδόν μία ώρας. Όσοι ήθελαν άλλαξαν και πήραν λίρες. Άλλαξα κι εγώ 50 ευρώ με 38,3 λίρες ανά ευρώ. Με την Ντίνα κάναμε βόλτα εκεί κοντά για να φωτογραφίσουμε τα σοκάκια με τα μαγαζιά, την πλατεία του ρολογιού (Konak Meydani) και άλλα. Στις Σμύρνη είχαμε βρεθεί και πριν από 41 χρόνια πάλι με την Ντίνα, αλλά βέβαια τώρα ήταν αγνώριστη. Ο δρόμος από τον Τσεσμέ στη Σμύρνη ήταν πολύ καλός και τα τοπία ενδιαφέροντα. Βλέπαμε ωραίες παραλίες και πόλεις με μεγάλα κτήρια, αλλά δε σταματήσαμε. Η απόσταση ήταν κοντά στα 100 χιλιόμετρα.

Ήταν περίπου 12:00 το μεσημέρι που φύγαμε από τις Σμύρνη και αφού κάναμε μια μικρή βόλτα με το πούλμαν, να δούμε τα ενδιαφέροντα της πόλης, χωρίς να σταματήσουμε.

Προχωρήσαμε για το Παμούκαλε, Pamukkale, που σημαίνει κάστρο από βαμβάκι. Pamuk είναι το βαμβάκι και kale το κάστρο. Φτάσαμε στις τρεις και κάτι, αφού η απόσταση πλησιάζει τα 250 χιλιόμετρα.

Εκεί με εισιτήριο 30€ κάναμε βόλτες για περίπου 2 ώρες στους καταπληκτικούς ασβεστώδεις σχηματισμός με τις μικρές λίμνες, που όμως τώρα δεν είχαν και τόσο πολύ νερό. Εκεί που είχε λίγο νερό να τρέχει, πολύς κόσμος έκανε βόλτα μέσα στο ρηχό νερό. Σε κάποιες λιμνούλες πολλοί, κυρίως κοπέλες, έκαναν και μπάνιο. Το νερό σε ορισμένα σημεία ήταν ζεστό και αλλού πιο κρύο. Στις φωτογραφίες που βλέπουμε είναι σίγουρα πολύ πιο όμορφο το μέρος. Για μας ο χώρος είχε τεράστιο ενδιαφέρον και κρίμα που δεν μπορέσαμε να μείνουμε λίγο περισσότερο χρόνο ακόμα. Αλλά το ενδιαφέρον δεν ήταν μόνο οι σχηματισμοί αυτοί με τις λίμνες, αλλά και η αρχαία πόλη με το όνομα Ιεράπολη. Κυρίως γι’ αυτό το λόγο θα θέλαμε λίγο χρόνο παραπάνω, έστω μία ώρα για να την δούμε καλύτερα. Επίσης αν μέναμε και λίγο ακόμα για να δούμε το ηλιοβασίλεμα θα ήταν μία πολύ καλή ιδέα.

Φωτογραφίες από το μουσείο:

Και από τις αρχαιότητες:

Λίγο πιο πέρα είχε και άλλο λευκό τοπίο:

Έτσι κι αλλιώς στο ξενοδοχείο που πήγαμε από τις 6 δεν είχαμε τίποτα να κάνουμε.

Ήταν ένα καταπληκτικό ξενοδοχείο με 5 αστέρια. Στις 8 κατεβήκαμε για φαγητό που ήταν αρκετά καλό από ένα τεράστιο μπουφέ. Το ξενοδοχείο είχε πολύ κόσμο από πάρα πολλές εθνικότητες. Είχαμε αρχίσει σιγά-σιγά να γνωρίζουμε και κάποιους ανθρώπους από το γκρουπ. Εκείνοι βέβαια οι περισσότεροι γνωρίζονταν από το χωριό και το σύλλογο.

Το ξενοδοχείο που μέναμε βρισκόταν μακριά από κατοικημένες περιοχές. Εκεί που είναι χτισμένο είναι μία περιοχή που έχει και άλλα μεγάλα καλά ξενοδοχεία τα οποία φαίνεται απευθύνονται αποκλειστικά στους επισκέπτες του Παμούκαλε. Αν κρίνω από τον κόσμο που είδαμε στην επίσκεψή μας στον χώρα είναι πάρα πολλοί οι επισκέπτες. Φαντάζομαι ότι κάθε μέρα θα έχει χιλιάδες. Ο ξεναγός που έχουμε μας είπε ότι πριν από μία εβδομάδα είχε πολλαπλάσια πούλμαν (από τα σημερινά) με τουρίστες. Για να κοιμίσουν λοιπόν όλους αυτούς τους επισκέπτες που επιθυμούν να μείνουν στην περιοχή, υπάρχουν πολλά ξενοδοχεία μέσα στην ύπαιθρο χωρίς δηλαδή να υπάρχει κάποια πόλη ή ακόμα και χωριό. Αυτά βέβαια υπάρχουν διάσπαρτα εκεί γύρω.

Στον επόμενο χάρτη φαίνεται η διαδρομή από την Ιεράπολη στο ξενοδοχείο μας:

Μιας και ανέφερα τον ξεναγό μας να πω ότι είχε γεννηθεί στη Ρόδο και φυσικά μιλούσε πολύ καλά τα ελληνικά. Προφανώς ήταν μουσουλμάνος αλλά ήξερε πολύ καλά την ιστορία και της Ελλάδας και της Τουρκίας. Προσωπικά δεν μου προκάλεσε ούτε φιλικά αλλά ούτε κι αρνητικά συναισθήματα. Στη δουλειά του ήταν τυπικός και όπου χρειάστηκε σωστότατος. Το πρόβλημα ήταν ότι πηγαίναμε νωρίς στα ξενοδοχεία, ενώ μπορούσαμε να κάνουμε λίγες όμορφες βόλτες ακόμα με το φως της ημέρας ή στις πόλεις μέχρι το σούρουπο ή και αργότερα.

Ο δρόμος από τον Τσεσμέ στη Σμύρνη:

Ο δρόμος μέχρι το Παμούκαλε:

 

[travelbreak]

Από το Παμούκαλε στο Προκόπι.
Το πρωί που ξυπνήσαμε είδαμε από το δωμάτιο του ξενοδοχείου το υπέροχο θέαμα με τα αερόστατα που πετούσαν πάνω από το Παμούκαλε.

Και η πισίνα του ξενοδοχείου μας:

Το google δίνει την απόσταση από το Παμούκαλε στο Προκόπι, Ürgüp σήμερα στα τουρκικά, περισσότερο από 600 km και περίπου 8 ώρες διαδρομή, χωρίς βέβαια να κάνεις στάσεις. Έτσι εμείς είχαμε δώσει ώρα αναχώρησης 7:30 το πρωί. Συνήθως οι αναχωρήσεις καθυστερούσαν 10 λεπτά, είτε τα πρωινά είτε στις περιπτώσεις που κάναμε στάσεις για ξεκούραση δική μας και των οδηγών. Φταίει που ήμασταν πολύς κόσμος, συγκεκριμένα σχεδόν 50 άτομα. Ευτυχώς οι καθυστερήσεις δεν ήταν αρκετά χρονοβόρες.

​

Σε όλη την διαδρομή, μέχρι τις 5:30 που φτάσαμε στο Προκόπι, κάναμε 3-4 στάσεις, εκ των οποίων μόνο η μία ήταν για να δούμε ένα παλιό αλλά πολύ καλά αναστηλωμένο Καραβάν σαράι. Είχε την ονομασία Sultanhani, και θεωρείται το μεγαλύτερο που είχε υπάρξει στους δρόμους του μεταξιού. Πράγματι από όσα έχω δει ήταν το μεγαλύτερο και σε πολύ καλή κατάσταση, είτε επειδή είχε διατηρηθεί, είτε επειδή είχε αναστηλωθεί.

Γύρω από το Χάνι βέβαια υπήρχαν άπειρα μαγαζάκια με τουριστικά είδη:

Στην Τουρκία από όμορφα και καθαρά τζαμιά άλλο τίποτα:

Στις 5:30 φτάσαμε στο Προκόπι. Να πούμε εδώ ότι Καππαδοκία σημαίνει περιοχή των όμορφων αλόγων. Εξ ου και το ότι το άλογο είναι το έμβλημα της περιοχής.

Αρχίσαμε να βλέπουμε λίγο πριν μπούμε στην πόλη τα ενδιαφέροντα πετρώματα της περιοχής. Αν και αργά, τηρήσαμε το πρόγραμμα και πήγαμε προς το μέρος που είχε μείνει ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσσος. Ήταν κοντά στο κέντρο της πόλης ανεβαίνοντας πάνω σε ένα λόφο. Εκεί υπήρχε σκαμμένο μέσα στο βουνό, εκτός από τα υπόλοιπα μέρη, και ένα σημείο που ήταν ο στάβλος που έβαζαν τα ζώα οι άνθρωποι της εποχής, και ο συγκεκριμένος άγιος έμενε σε αυτόν. Λίγο πιο κάτω ήταν μία εκκλησία και αυτή σκαλισμένη σε βράχο που πήγαινε για τις προσευχές του.

Αμέσως μετά πήγαμε στο πεντάστερο πάλι ξενοδοχείο που μείναμε για να ξεκουραστούμε και μετά να πάμε για φαγητό. Αν και το φαγητό φαινομενικά ήταν αρκετό και σε μεγάλη ποικιλία, δεν είχε καμία σχέση με το φαγητό της προηγούμενης μέρας που ήταν πολύ καλύτερο. Πάντως φάγαμε μια χαρά και τα γλυκά του ήταν πολύ καλά, αλλά δεν ήπιαμε τίποτα γιατί τους τούρκους είναι να τους φοβάσαι. Στο προηγούμενο ξενοδοχείο στο φαγητό εμείς παραγγείλαμε ένα μπουκάλι νερό 1,5 λίτρο και πληρώσαμε 40 λίρες, δηλαδή λίγο πάνω από ένα ευρώ, ενώ ένας διπλανός μας που πήρε το ίδιο μπουκάλι του ζήτησαν στη ρεσεψιόν και πλήρωσε 100 λίρες δηλαδή πάνω από δυόμιση ευρώ.

Το φαγητό προσφερόταν σε μπουφέ και δεν είχαμε συγκεκριμένη ώρα για να πάμε να φάμε. Ο καθένας μπορούσε να πάει όταν ήθελε να καθίσει σε αριθμημένα τραπέζια, απλά να είναι ώρες που ήταν ανοιχτό το εστιατόριο. Και το ξενοδοχείο στο Προκόπι (όπως και στο Παμούκαλε) ήταν γεμάτο κόσμο. Και μάλιστα είχε αρκετούς Έλληνες από άλλο γκρουπ.

Να πω λίγα λόγια για το κόστος των πραγμάτων στην Τουρκία όπως εγώ τα είδα. Ένα μπουκάλι εμφιαλωμένο νερό, το μεγάλο με 1,5 λίτρο, κοστίζει κάπου 25 λίρες δηλαδή περίπου 70 λεπτά. Η τιμή αυτή ήταν στα μαγαζιά που είδαμε στα βενζινάδικα. Σίγουρα σε ένα μεγάλο σούπερ μάρκετ στις πόλεις θα κοστίζει λιγότερο, αλλά εμείς δεν επισκεφθήκαμε τέτοιο μαγαζί. Στα ξενοδοχεία το κόστος ήταν 40 λίρες, δηλαδή λίγο πάνω από το 1€. Αρκεί βέβαια να μη σε κλέψουν γιατί μπορεί και να σου ζητήσουν περισσότερα. Σε αυτά τα μαγαζιά στα βενζινάδικα, το κόστος των γλυκών και των ξηρών καρπών που υπήρχαν ήτανε σίγουρα διπλάσιο από ό,τι στα ελληνικά μαγαζιά. Κάποια άλλα γλυκά επίσης ήταν σχετικά ακριβά.

Τα μαγνητάκια τα βρήκαμε από 50 λίρες και πάνω το ένα. Αν όμως ήταν λίγο καλύτερο θα κόστιζε 100 ή και περισσότερες λίρες. Στο Ικόνιο την τελευταία μέρα του ταξιδιού μας, είδαμε ότι τα ίδια κόστιζαν 20 με 25 λίρες. Τα υπόλοιπα σουβενίρ ήταν πάρα πολύ ακριβά. Και πάλι μιλώ για τα μαγαζιά που επισκεφθήκαμε. Μπλουζάκια, πουκάμισα, φούτερ και καπελάκια ήταν επίσης πολύ ακριβά στα μαγαζιά αυτά. Για παράδειγμα ένα φούτερ μπορεί να κόστιζε 40€ και ένα τισέρτ σίγουρα πάνω από 15€ . Η βενζίνη από ό,τι είδα στα βενζινάδικα κόστιζε από 42 μέχρι 44 λίρες, επομένως το κόστος ήταν περίπου 1€ και 20 λεπτά.

Οι είσοδοι στους αρχαιολογικούς χώρους ήταν σε λογικά επίπεδα. Στο Παμούκαλε για να μπούμε δώσαμε 30€. Βέβαια η δύο ώρες που μείναμε ήταν λίγες. Εννοώ ότι είχε πράγματα να δεις και να καθίσεις πολύ περισσότερο. Στους υπόλοιπους αρχαιολογικούς χώρους ήταν λιγότερο ακριβά. Όμως σε κάθε χώρο από αυτούς υπήρχαν σημεία που για να τα δεις έδινες επί πλέον χρήματα. Επίσης φαγητό δεν φάγαμε έξω, οπότε πάλι δεν ξέρω τις τιμές. Ο ξεναγός μας είπε ότι είναι πάντως στα καλούτσικα μαγαζιά πολύ ακριβά για να φάει κάποιος. Επίσης μας είπε ότι το κρέας, ας πούμε το μοσχαρίσιο, μπορεί να κοστίζει και 25€ το κιλό.

 

[travelbreak]

Τρίτη μέρα στην Τουρκία. Βόλτες στη περιοχή της Καππαδοκίας.

Επειδή δεν ξέραμε εάν θα βλέπαμε κάποια άλλη ώρα την πόλη στο Προκόπι, αποφασίσαμε από το προηγούμενο βράδυ να πάμε μία βόλτα στην πόλη νωρίς το πρωί με την Ντίνα. Το ξενοδοχείο μας απείχε από το κέντρο της πόλης λίγο πάνω από 2 χλμ. Το πρωί ξυπνήσαμε στις 6 και αφού ετοιμαστήκαμε, πρώτα πήγαμε για πρωινό και λίγο μετά τις 7:00 ξεκινήσαμε για το κέντρο της πόλης. Έξω έκανε πάρα πολύ κρύο και η θερμοκρασία δεν πρέπει να ήταν πολύ πάνω από τους μηδέν βαθμούς Κελσίου. Η διαδρομή μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο δεν είχε σχεδόν καθόλου ενδιαφέρον. Βλέπαμε στο βάθος τα βουνά που ήταν μέσα σε αυτά σκαλισμένα τα σπίτια των παλιών ανθρώπων. Δεν μπορούσαμε όμως να έχουμε καλή οπτική επαφή, γιατί έμπαιναν ανάμεσά μας πολλά είτε κτήρια είτε δένδρα.
Πρωί πρωί πάλι τα αερόστατα:

Στην πόλη κάναμε βόλτα στο κέντρο, που φυσικά ήταν έρημο λόγω της ώρας, και ανεβήκαμε σε ένα ύψωμα για να τραβήξουμε και από κει μερικές φωτογραφίες. Είχε ενδιαφέρον η βόλτα μας και ήταν ωραία που δεν ανακατευόταν πολύς κόσμος. Κάνοντας βόλτα συναντήσαμε μία κοπέλα που είχε γνωρίσει η Ντίνα το προηγούμενο απόγευμα όταν είχαμε επισκεφτεί τον στάβλο που έμενε ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσσος. Μας χαιρέτησε και είπε ότι είχε σηκωθεί πάρα πολύ πρωί για να δει την ανατολή του ήλιου σε αυτό το όμορφο μέρος. Μου έκανε εντύπωση, μία γυναίκα μόνη της να κυκλοφορεί τόσο νωρίς και μέσα στο κρύο. Όμως έτσι κάνεις όταν θες να δεις πράγματα που τα πρακτορεία δυστυχώς δεν σου προσφέρουν. Αυτή βρισκόταν στην Τουρκία με άλλο πρακτορείο από την Αθήνα που έκανε αεροπορική εκδρομή στην περιοχή.

Στις 8:45 είχαμε επιστρέψει στο ξενοδοχείο για να κάνουμε τις τελευταίες ετοιμασίες αφού αναχώρηση είχαμε στις εννέα και τέταρτο. Στις 9:30 ξεκινήσαμε με το πούλμαν τη σημερινή διαδρομή. Σε κάποιο σημείο σταματήσαμε να δούμε αυτούς τους βράχους που τους ονομάζουν νεραϊδοκαμινάδες, δηλαδή καμινάδες για νεράιδες. Μερικές από αυτές στην κορφή τους έχουν ένα βράχο ο οποίος κατά ένα περίεργο τρόπο ισορροπεί. Και το πιο περίεργο είναι το πώς βρέθηκε εκεί. Το σημείο που σταματήσαμε παρομοιάζεται με μία οικογένεια που έχει τον πατέρα, τη μητέρα και ένα παιδί, αφού είναι δύο μεγάλες καμινάδες με μία μικρότερη. Έτσι μας είπε ο ξεναγός μας ο Μεχμέτ, αν και εγώ νομίζω ότι είδα και μία τέταρτη καμινάδα. Εκεί είχε πάρα πολύ κόσμο ο οποίος κοίταζε το φαινόμενο, αφού είχαν φτιάξει πάρκιν καθώς και εξέδρες για να φωτογραφίζεις και να βλέπεις.

Λίγο πιο κάτω προχωρήσαμε και σταματήσαμε πάλι σε κάποιες εξέδρες για να δούμε την κοιλάδα που ήταν με παρόμοιες καμινάδες και άλλους σχηματισμούς. Εννοείται ότι οι περισσότερες καμινάδες έχουν τρύπες μέσα στις οποίες είχαν κατασκευαστεί δωμάτια για να μένουν τον παλιότερο καιρό οι άνθρωποι. Στη διαδρομή που κάναμε σχεδόν σε όλη τη μέρα, περνούσαμε από σημεία που είχαν πολύ ενδιαφέρον και θα θέλαμε να σταματήσουμε. Αλλά αυτό δεν έγινε πάντα, αφού τα πρακτορεία πιέζονται να τελειώσουν το πρόγραμμα. Αφού φυσικά δεν υπάρχει κάθε λεπτομέρεια καταγεγραμμένη στο πρόγραμμα που σου δίνουν, και εσύ δεν μπορείς να απαιτήσεις να σταματάνε παντού, όπως θα έκανες αν ήσουν με δικό σου μέσον.

Επόμενη στάση ήταν ένα υπέροχο μέρος με το όνομα Ούτσχισάρ, Uçhisar, hisar είναι το φρούριο. Εκεί ήταν επίσης κάποιες καμινάδες, αλλά ο κυριότερος λόγος που πήγαμε ήταν ότι υπήρχε ένας μεγάλος βράχος, ο Uçhisar, που υψωνόταν περίπου 30 μέτρα. Είχε διάμετρο ας πούμε 50 περίπου μέτρα. Είχε πάρα πολλές τρύπες που χρησιμοποιούνταν ως κατοικίες κάποτε. Αυτός είναι και ο λόγος που ονομάζεται ο βράχος αυτός πολυκατοικία. Δεν είχαμε όμως πολύ χρόνο και έτσι ενώ εγώ με την Ντίνα θέλαμε να ανέβουμε σε αυτό το βράχο, επειδή είχε αρκετή αναμονή λόγω της μεγάλης ουράς, δεν ανεβήκαμε και προτιμήσαμε να κάνουμε βόλτα στη γύρω περιοχή. Αυτό το σημείο ήταν από τα πιο ενδιαφέροντα που είδαμε σε αυτό το ταξίδι.

Μία καλή στάση που κάναμε ήταν για να δούμε ένα υπαίθριο μουσείο κοντά στην πόλη Κόραμα, Göreme. Εκεί πληρώσαμε εισιτήριο 20€ ο καθένας και μπήκαμε σε ένα χώρο που είχε λαξευμένους βράχους καθώς επίσης και καμινάδες. Τα πιο πολλά λαξεύματα ήταν για να κατασκευαστούν, από παλιά φυσικά, μικρές εκκλησίες. Σήμερα έχουν μείνει λίγα πράγματα από αυτές και μόνο σε δύο είδαμε μία αρκετά καλή αγιογράφηση των τοίχων. Και εκεί υπήρχε πάρα πολύς κόσμος, και βέβαια οι περισσότεροι ήταν Τούρκοι που επισκεπτόταν το χώρο αυτό, παρότι πρώην χριστιανικός. Εννοείται ότι παντού ακούγαμε Έλληνες, που επισκέπτονταν την περιοχή.

Επόμενη στάση ήταν στην πόλη Άβανος. Εκεί μείναμε μιάμιση ώρα γιατί κάποιοι ήθελαν να φάνε και προτίμησαν το εστιατόριο από το να κάνουν μία βόλτα στην πόλη. Εμείς περάσαμε μία κρεμαστή γέφυρα η οποία κουνιόταν πάρα πολύ για να πάμε προς την πλευρά που ήταν το τουριστικό μέρος του Άβανου. Η γέφυρα αυτή είναι γνωστή ακριβώς επειδή κουνιέται με το περπάτημα του κόσμου, και αυτός είναι ο λόγος ίσως που έχει τόσο πολλή επισκεψιμότητα. Περνάει πάνω από τον μεγαλύτερο ποταμό της Τουρκίας που ονομάζεται Αλί. Αφού πέρασε σχεδόν όλο το γκρουπ αυτή τη γέφυρα, περπατήσαμε δίπλα σε κάποια μαγαζιά και μετά σκορπιστήκαμε.

Είχε και εδώ τύπους που πουλούσαν παγωτά κάνοντας κόλπα:

Εγώ με τη Ντίνα προχωρήσαμε στην παλιά πόλη και ανεβήκαμε αρκετά ψηλά πάνω σε ένα λόφο και είδαμε από εκεί τη θέα προς την πόλη. Δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε το μέρος αλλά είχε αρκετό ενδιαφέρον.

Στην ώρα μας πήγαμε στο πούλμαν για να ξεκινήσουμε για την επόμενη στάση η οποία ήταν η πόλη Σινασός, Mustafapaşa σήμερα. Εννοείται ότι αυτά είναι τα ελληνικά ονόματα των πόλεων και σήμερα ονομάζονται τελείως διαφορετικά από τους τούρκους. Και η Σινασός ήταν μία ενδιαφέρουσα μικρή πόλη που είδαμε αρκετά παλιά κτίρια.

Δεν μείναμε πολύ ώρα και εκεί και έτσι στις 5:00 το απόγευμα βρισκόμασταν στο Προκόπι όπου ο ξαναγός μας άφησε μιάμιση ώρα για να κάνουμε βόλτα στην πόλη. Εμείς με την Ντίνα επειδή την είχαμε δει και το πρωί, πήραμε λίγο διαφορετική κατεύθυνση και είδαμε ενδιαφέροντα πράγματα. Τα καινούργια που είδαμε ήταν μερικά κτίρια και λίγο η διαφορετική θέα αφού ανεβήκαμε πιο ψηλά.

Οι διαδρομές που κάναμε τη μέρα αυτή φαίνονται εδώ:

Έτσι ολοκληρώθηκε η σημερινή περιήγηση. Καταλήξαμε στο ξενοδοχείο για να φάμε αρκετό φαγητό από τον ωραίο μπουφέ.

Την πρώτη μέρα στην Τουρκία και συγκεκριμένα στις Σμύρνη αλλάξαμε 50€ και μάλιστα αναρωτιόμασταν μήπως ήταν και πολλά για το ταξίδι μας. Όμως σήμερα από αυτά μου είχαν μείνει μόνο το ένα τέταρτο και γι’ αυτό ήθελα να είχα κάποιο λίγο συνάλλαγμα ακόμα. Έτσι ρώτησα κάποιους συνταξιδιώτες που είχαν αλλάξει πολλά ευρώ και άλλαξα από αυτούς άλλα 40. Είχαμε ξοδέψει χρήματα αγοράζοντας μερικά φθηνά σουβενίρ όπου βρίσκαμε. Επίσης έχουμε δώσει κάποια χρήματα σε εισόδους που δέχονται μόνο λίρες. Οι ακριβές είσοδοι είναι πάντα σε ευρώ. Όλες οι άλλες μόνο σε λίρες. Ενίοτε και με κάρτα.

 

[Sam-chal]

Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον ταξίδι. Το πραγματοποιήσαμε πέρυσι με το Versus.
Το μειονέκτημα με τα πρακτορεία είναι ότι δεν μπορείς να μείνεις περισσότερο σε ένα ενδιαφέρον μέρος ή να σταματήσεις σε κάτι που σου κάνει εντύπωση, όπως και να σε πηγαίνουν σε ξενοδοχεία μακριά από τις πόλεις και για φαγητό εκεί απ΄ όπου παίρνουν "κομίσιον".

 

[travelbreak]

Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον ταξίδι. Το πραγματοποιήσαμε πέρυσι με το Versus.
Το μειονέκτημα με τα πρακτορεία είναι ότι δεν μπορείς να μείνεις περισσότερο σε ένα ενδιαφέρον μέρος ή να σταματήσεις σε κάτι που σου κάνει εντύπωση, όπως και να σε πηγαίνουν σε ξενοδοχεία μακριά από τις πόλεις και για φαγητό εκεί απ΄ όπου παίρνουν "κομίσιον".

Όπως τα λες είναι. Γι αυτό κι εμείς τα τελευταία 15 χρόνια σπάνια πάμε με πρακτορείο. Και έχουμε πάει και σε πιο δύσκολα μέρη, αλλά η Σύζυγος δεν ήθελε να πάμε στην Τουρκία μόνοι μας. Όπως τα λες, είναι πολύ άσχημο να περνάς από ένα μέρος που πιστεύεις ότι είναι θαυμάσιο και να σου λένε ότι δεν έχουν χρόνο. Ή να θες να μείνεις μισή ώρα ακόμα και να έχει αναχώρηση. Όμως στα μαγαζιά μένουν, γιατί οι ταξιδιώτες, δήθεν, θέλουν να μείνουν παραπάνω. Μετά σε πάνε στο ξενοδοχείο από τις 17:00.

 

[travelbreak]

Από το Προκόπι στο Ικόνιο. Μαλακοπή.

Είναι ωραίο να ξυπνάς το πρωί και να βλέπεις από το παράθυρό σου τα αερόστατα στο βάθος να ίπτανται. Το ζήσαμε στα τρία πρώτα πρωινά της παραμονής μας στην Τουρκία, δηλαδή στο Παμούκαλε μια φορά και στο Προκόπι άλλες δύο. Περίπου στις 6:30 με 7, την ώρα δηλαδή που αρχίζει να χαράζει και πριν εμφανιστεί ο ήλιος, σηκώνονται ψηλά και βλέπεις πότε πότε μία φωτιά να ανάβει για λίγα δευτερόλεπτα σε κάθε ένα από αυτά για να τα σηκώσει λίγο πιο ψηλά. Μια κοπέλα ανέβασε στο viber μικρά βίντεο από την πτήση που είχε με το αερόστατο και σίγουρα ήταν πολύ όμορφα. Όμως να σου ζητάνε και 90€ παραπάνω από την κανονική τιμή που δίνουν τα πρακτορεία στην Τουρκία είναι καθαρή κλοπή. Δεν στεναχωριέμαι που δεν ανέβηκα, αφού και το θέαμα που έβλεπα τα πρωινά με τα αερόστατα ήταν πολύ όμορφο. Βέβαια την ώρα εκείνη που ξεκινούσαν, η θερμοκρασία ήταν σίγουρα πολύ κοντά στο μηδέν και οι άνθρωποι πάνω σε αυτά θα κρύωναν πολύ αν δεν υπήρχε η φωτιά που συντηρούσε την πτήση του αερόστατου. Για το θέαμα που έλεγα όμως ότι βλέπαμε, ήταν πάρα πολύ όμορφο αν και εμείς ήμασταν σχετικά μακριά από το σημείο που εκείνα πετούσαν. Αλλά είναι ωραίο να βλέπεις αυτά που πετάνε πιο ψηλά να φωτίζονται από τον ήλιο, που ξεκινά να εμφανίζεται στην ανατολή, ενώ αυτά που είναι πιο χαμηλά να είναι σκοτεινά, αφού ακόμα δεν τα έχει δει ο ήλιος.

Θα ήθελα να κάνω πτήση κι εγώ, αλλά δυστυχώς η τιμή που μας πρότειναν ήταν 200€, που είναι πάρα πολλά. Κάνοντας βόλτα στην πόλη, στο Προκόπι είδαμε σε πρακτορείο να δίνει την τιμή 110€ για βόλτα με αερόστατο. Είναι κρίμα αυτά τα ελληνικά πρακτορεία να ζητούν τόσα πολλά εις βάρος του πελάτη τους και να αναγκάζουν πολλούς να μην πάνε να κάνουν αυτή την πτήση. Από το δικό μας γκρουπ μόνο 9 άτομα πήγαν ενώ αρχικά είχαν δηλώσει ότι θα πήγαιναν 15. Να μην τα χρεώνω όμως όλα στο πρακτορείο. Ρωτώντας άλλους που πήγαν την ίδια εποχή με εμάς με άλλο τρόπο, έμαθα ότι υπήρχαν τιμές μέχρι και 400 ευρώ για την πτήση. Αυτό έγινε μια ημέρα που την προηγούμενη οι πτήσεις δεν έγιναν λόγω του δυνατού αέρα. Την ημέρα της αναβολής το κόστος ήταν 250 ευρώ. Όμως την επόμενη μέρα, που πολύς κόσμος ζητούσε να πετάξει και τα αερόστατα ήταν λιγότερα, η τιμή αυξήθηκε στα 400 ευρώ. Λογικό είναι. Η τιμή των 110 ευρώ που είδαμε, ίσως αναφερόταν σε μια περίπτωση που δεν υπήρχε μεγάλη ζήτηση και να ήταν η κατώτατη τιμή. Αν δηλαδή πηγαίναμε την επόμενη μέρα για να αγοράσουμε την πτήση, δε θα μας έλεγαν τα 110 αλλά ίσως 200 ή 250 ευρώ.

Πολύ σύντομα για το ταξίδι μας, την τέταρτη μέρα του ταξιδιού μας δηλαδή, άρχισε η επιστροφή. Φύγαμε από το Προκόπι χαλαρά, μετά από ένα καλό πρωινό, λίγο μετά τις 8:00 το πρωί με δυτική κατεύθυνση. Αφού περάσαμε μέσα από την πόλη κατευθυνθήκαμε στο χωριό Μαλακοπή, Derinkuyu τουρκικά, για να δούμε την υπόγεια πολιτεία Kaymakli. Η απόσταση από το Προκόπι ως εκεί ήταν μικρότερη από μία ώρα και η μέρα φυσικά ήταν ηλιόλουστη αν και ως πρωί είχε το κρύο του. Λέγεται ότι η υπόγεια πόλη στη Μαλακοπή μπορεί να είχε και 40.000 κατοίκους. Είναι περίεργο πώς σκέφτονταν κάποτε οι άνθρωποι. Δεν ξέρω αν τους οδήγησε στο να ζουν υπόγεια το κρύο ή η ζέστη του καλοκαιριού. Οι κλιματολογικές ακραίες συνθήκες δηλαδή που πιθανώς υπήρχαν, ή ο φόβος των ερχόμενων εχθρών οι οποίοι θα τους λεηλατούσαν. Έτσι αναγκάστηκαν να σκάβουν για να μένουν υπόγεια και όταν οι εχθροί έρχονταν δεν μπορούσαν να τους βρουν εύκολα. Αλλά και αν τους έβρισκαν είχαν τρόπους να κλείνουν τις διόδους και να μην επιτρέπουν σε αυτούς τους εισβολείς να προχωρήσουν πολύ.

Είχαν περίπου 10 ορόφους, σε 10 επίπεδα δηλαδή, με κατοικίες. Επισκέψιμα ήταν μόνο τα τέσσερα πρώτα επίπεδα, όπου η πρόσβαση θεωρώ ότι ήταν σχετικά εύκολη. Την περίμενα σίγουρα πολύ πιο δύσκολη. Είχε αρκετά σκαλοπάτια που κατέβαινες προς τα κάτω και οι αίθουσες ήταν σχετικά ευρύχωρες με έκταση γύρω στα 10 τετραγωνικά μέτρα η κάθε μία, ίσως και παραπάνω. Σε πολλά σημεία για να προχωρήσεις αναγκαζόσουν να σκύψεις, αλλά όχι και να γονατίσεις. Για ένα κοντό επισκέπτη θα ήταν πολύ εύκολο να το κάνει, αλλά ακόμα και για μένα, με ύψος 180 εκατοστά, ήταν μία χαρά. Η διάρκεια της επίσκεψης ήταν περίπου μισή ώρα και ήμασταν τυχεροί γιατί δεν είχε παρά ελάχιστους άλλους επισκέπτες, αφού ήταν αρκετά πρωί. Όταν βγήκαμε είδαμε ότι είχαν έρθει τουλάχιστον άλλα 3 γκρουπ.

Εμείς τότε κάναμε μια μικρή βόλτα δίπλα σε μία εκκλησία, των Αγίων Θεοδώρων. Ήταν όμως κλειστή και δεν μπορέσαμε να μπούμε μέσα.

Η επόμενη στάση μας ήταν στην ονομαζόμενη κοιλάδα των μοναστηριών, Καρβάλη, Güzelyurt. Εμείς το μόνο που επισκεφτήκαμε ήταν μία εκκλησία, του Αγίου Γρηγορίου. Εδώ στις εκκλησίες έχουν είσοδο η οποία είναι συνήθως περίπου 3 με 4 ευρώ. Δηλαδή ενώ μπαίνεις σε ένα αρχαιολογικό χώρο πληρώνοντας μία είσοδο για να δεις κάτι επιπλέον μπορεί να χρειαστεί να πληρώσεις, αν και όχι πάντα. Στην Καρβάλη όμως δεν υπήρχε άλλη είσοδος εκτός από την εκκλησία. Δεν μείναμε περισσότερο από 15 λεπτά, αν και η κοιλάδα ήταν πολύ μεγάλη και θα μπορούσαμε να την επισκεφτούμε για τουλάχιστον μία ώρα και να δούμε και άλλες εκκλησιές και ενδιαφέροντα πράγματα. Να σημειώσω επίσης ότι στο χωριό που ήταν ακριβώς δίπλα, είδαμε πάρα πολλά ωραία και καθαρά σπίτια, τα οποία είδαμε απ’ έξω. Για να πούμε την αλήθεια παντού στην περιοχή αυτή της Καππαδοκίας υπάρχουν υπόσκαφα. Εμείς απλά πηγαίναμε σε ένα μέρος και κάναμε μία πολύ μικρή επίσκεψη.

Φωτογραφίες από το διπλανό χωριό:

Επόμενη στάση ήταν στην περιοχή Ihlara. Εκεί είναι ένα φαράγγι που έχει ύψος περίπου 50m και σε αυτό ρέει ένας μικρός ποταμός, ο οποίος ονομάζεται Μελέτιος, Melendiz. Το φαράγγι ήταν πολύ απότομο δηλαδή σαν να έβλεπες δύο τοίχους να έχουν το ύψος που είπα των 50 μέτρων. Η απόσταση ανάμεσα τους ήταν μπορεί και 200 μέτρα και στο βάθος ήταν το μικρό ποτάμι και πάρα πολλά δέντρα. Το μήκος του φαραγγιού δεν μπορέσαμε να το εξακριβώσουμε αφού είχε περιστροφές και δεν μπορούσαμε να δούμε μέχρι που έφτανε. Είχε ένα μικρό εισιτήριο στα 3€ για να μπεις μέσα από την είσοδο και να κάνεις βόλτα στο φαράγγι μέσα, δίπλα στο ποτάμι. Εμείς φυσικά χρόνο δεν είχαμε για τέτοια πράγματα και έτσι αφού μείναμε 20 λεπτά βλέποντας από ψηλά, μπήκαμε στο πούλμαν για να συνεχίσουμε την πορεία μας προς το Ικόνιο , Konya, που θα ήταν και ο τελικός μας προορισμός.

Όντως φτάσαμε σχετικά νωρίς στην πόλη Ικόνιο. Η διαδρομές γενικά, εκτός από την Καππαδοκία, δεν έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Φυσικά μέρη που αξίζει να δεις υπάρχουν αλλά πρέπει να ξέρεις και να τα επισκεφτείς. Δεν περάσαμε σχεδόν σε καμία περίπτωση βουνά. Κάτι λίγα, αλλά ήταν σχετικά χαμηλά και με ομαλή διαμόρφωση. Κάποια ψηλά βλέπαμε από μακριά. Μερικά από αυτά ήταν παλιά ηφαίστεια. Οι περισσότεροι δρόμοι ήτανε μέσα από πεδιάδες και κοιλάδες. Και όπως έχω ξαναπεί οι δρόμοι είναι καταπληκτικοί. Όπου και να πήγαμε είχαν από 2 έως 3 λωρίδες κυκλοφορίας. Φυσικά στους επαρχιακούς έχουν μόνο μία λωρίδα, αλλά μιλάμε για πολύ καλό οδόστρωμα με φρέσκια διαγράμμιση. Η οδήγηση επομένως στην Τουρκία είναι πάρα πολύ εύκολη όπου και να πας.

Η Τουρκία φαίνεται πολύ περιποιημένη χώρα. Δεν είδαμε σχεδόν πουθενά φτωχικά σπίτια. Βέβαια δεν πήγαμε σε κανένα μη τουριστικό χωριό, για να έχουμε πλήρη άποψη. Ούτε γυρίσαμε όλη την χώρα. Στα χωριά υπάρχουν σπίτια που φαίνεται ότι δεν είναι πλούσια, αλλά είναι σχετικά περιποιημένα και αυτά. Σχεδόν όλα τα κτίρια που είναι στους δρόμους φαίνονται βαμμένα και καινούργια. Εκείνο που προκαλεί πιο μεγάλη εντύπωση από όλα είναι τα πολλά συγκροτήματα μεγάλων πολυκατοικιών, τα οποία όλα είναι καινούργια. Σίγουρα είναι χτισμένα την τελευταία δεκαετία. Όταν λοιπόν σε μία χώρα βλέπεις τόσο καλό οδικό δίκτυο και τόσο καλές κατοικίες δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να είναι φτωχή. Ζητιάνους δεν είδαμε ούτε για δείγμα. Μπορώ να πω ότι δεν είδαμε και κάποιους για να ψάχνουν σκουπίδια. Ίσως να υπήρχε μία εξαίρεση μόνο. Γενικά οι πόλεις αλλά και η ύπαιθρος είναι πολύ καθαρές.

Στη διαδρομές που κάναμε είδαμε απέραντες καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Η καλλιέργειες μπορεί να ήταν είτε σε μονοετή φυτά είτε σε πολυετή δέντρα. Δηλαδή πολλά σιτηρά και πολλά δέντρα, αυτά που λέμε φυλλοβόλα, όπως ροδακινιές, ροδιές, κερασιές και λοιπά. Είδαμε και πολλές ελιές.

Φτάσαμε στο Ικόνιο λίγο μετά τις 3:30 το μεσημέρι και κατευθείαν παρκάραμε κοντά στο μουσείο και ταυτόχρονα μαυσωλείο του Μεβλανά, Mevlana. Ο Μεβλανά ήταν ένας Σούφι μυστικιστής και ποιητής στην περιοχή του Ικονίου τον 13ο αιώνα. Από τότε στην περιοχή του μουσείου υπήρχαν υπό τις οδηγίες του οι περιστρεφόμενοι δερβίσηδες.

Εκεί πήγαμε με τον Μεχμέτ για να μας ξεναγήσει λίγο στο χώρο όπου υπήρχε το μαυσωλείο με πολλούς τάφους των σούφηδων. Το περίεργο είναι ότι δεν είχε κανένα εισιτήριο να πληρώσουμε και ο χώρος ήταν πολύ όμορφος. Είχε πάρα πολύ κόσμο. Η 29η Οκτωβρίου είναι εθνική γιορτή για τους Τούρκους αφού γιορτάζουν την ίδρυση της Δημοκρατίας τους. Εμείς ήμασταν εκεί στις 28, τη δική μας εθνική γιορτή. Η μέρα που βρισκόμασταν εκεί ήταν Δευτέρα και η δικιά τους αργία ήταν η Τρίτη. Άρα και η Δευτέρα για αυτούς κατά κάποιο τρόπο ήταν αργία, αφού συνδυαζόταν με το Σαββατοκύριακο. Πιστεύω ότι γι’ αυτό είχε τόσο πολύ κόσμο.

Αφού είδαμε τον χώρο είχαμε δύο ελεύθερες ώρες μέχρι να φύγουμε για το ξενοδοχείο. Οι περισσότεροι έκαναν λίγη βόλτα και κάθισαν για καφέ. Εγώ με τη Ντίνα περπατούσαμε όλη αυτή την ώρα. Είχε πολύ όμορφα τζαμιά το ένα πολύ κοντά στο άλλο και μία καταπληκτική αγορά. Ειδικά η αγορά μου έκανε εντύπωση γιατί ήταν πολύ καθαρή και τα μαγαζιά ήταν τα περισσότερα θα έλεγα πολυτελείας. Εκείνα βέβαια που είχαν την πιο πολύ κίνηση ήταν τα ζαχαροπλαστεία. Σε ένα από αυτά μπήκαμε και εμείς και φάγαμε τα τελευταία μας χρήματα σε κάποια γλυκά σαν λουκούμια που πήραμε μαζί μας για να τα φέρουμε στην Ελλάδα.

Η ώρα πέρασε ευχάριστα και για ακόμα μία φορά διαπιστώσαμε πόσο μπροστά είναι η Τουρκία σε σχέση με τις δικές μας επαρχιακές πόλεις. Βέβαια το Ικόνιο είναι μία πόλη που έχει μεγάλη βιομηχανία και πληθυσμό 2,5 εκατομμύρια. Δεν θα το έλεγες δηλαδή και τόσο επαρχία. Πήγαμε στην ώρα μας στο πούλμαν και φύγαμε για το ξενοδοχείο που ήταν 5 αστέρων και το όνομά του ήταν Anemon. Εκεί δώσαμε ραντεβού 8 με 8:30 να πάμε για φαγητό.

Πήγαμε λοιπόν στις 8, αλλά αυτό δεν ήταν σαν τα άλλα ξενοδοχεία με πάρα πολύ κόσμο. Από γκρουπ ήμασταν μόνο το δικό μας. Αλλά είχε κάποιους άλλους πελάτες που είχαν έρθει για φαγητό, που όμως καθόντουσαν στον εξωτερικό χώρο. Το φαγητό ήτανε σχετικά καλό, αλλά δεν είχε ποικιλία αφού δεν είχε κόσμο. Αφού φάγαμε, όλοι πήγαν στα δωμάτιά τους γιατί την επομένη είχαμε πρωινό ξύπνημα και ώρα αναχώρησης 5:30, για να προλάβουμε το πλοίο από τον Τσεσμέ στις 6 το απόγευμα. Το ίδιο κάναμε και εμείς.

 

[Sam-chal]

Τα αερόστατα είναι μεγάλη εκμετάλλευση και η τιμή διαμορφώνεται ανάλογα με την ζήτηση.
Εμείς ανεβήκαμε, περισσότερο για την εμπειρία, στο Παμούκαλε με 120 € το άτομο (είναι πιο φθηνά από την Καππαδοκία), φυσικά κάτι θα εισέπραξε και το πρακτορείο... Τουλάχιστον η εταιρεία με τα αερόστατα μας έστειλε βίντεο και φωτογραφίες από την πτήση.

 

[travelbreak]

Επιστροφή στη Χίο

Ήταν περίεργο για μας γιατί πήγαμε αντί για 5:30 που ήταν το ραντεβού 10 λεπτά καθυστερημένοι. Μου έκανε εντύπωση ότι μέχρι εκείνη την ώρα όλοι ήταν μέσα στο πούλμαν και περίμεναν εμάς. Μάλλον όμως δεν περίμεναν πάνω από δύο λεπτά γιατί δεν φάνηκε να μας κοιτάνε περίεργα όταν μπήκαμε, παρότι εμείς ζητήσαμε συγνώμη. Άλλωστε μας το είπαν ότι πραγματικά δεν είχαν καταλάβει ότι είχαμε αργήσει.

Έτσι μες στο σκοτάδι ξεκινήσαμε το άχαρο ταξίδι της επιστροφής. Και λέω άχαρο όχι γιατί ήμασταν στεναχωρημένοι που γυρνούσαμε, αλλά γιατί είχαμε πάρα πολλές ώρες ταξιδιού σε περιοχές που αφενός είχαμε ήδη δει και αφετέρου δεν είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Πράγματι οι επιστροφή δεν ήταν και τόσο ευχάριστη, δηλαδή καθόλου. Κάναμε τρεις ή τέσσερις στάσεις και όλες ήταν σε βενζινάδικα όπου οι περισσότεροι έπιναν καφέ ή αγόραζαν διάφορα πράγματα, όπως σουβενίρ ή για να φάνε. Εμείς φυσικά δεν παίρναμε τίποτα αφού από χθες είχαμε ξοδέψει όλα μας τα χρήματα. Αν αγοράζαμε κάτι θα ήταν μόνο για να ξοδέψουμε τα χρήματα, αν μας είχαν μείνει. Σε αντίθετη περίπτωση σίγουρα δε θα δίναμε ούτε ένα ευρώ.

Σε μια στάση βρήκα ένα μποστάνι με υπέροχες πιπεριές. Έκοψα μερικές και τις απόλαυσα επί τόπου:

Ασφαλώς και υπήρχαν αρκετά σημεία ενδιαφέροντος που θα μπορούσαμε να σταματήσουμε αλλά δεν έγινε. Περνούσαμε από πολύ ωραία σημεία, ειδικά όταν φτάσαμε στην περιοχή της Σμύρνης. Ο δρόμος ήταν πολλές φορές παραλιακός και θα μπορούσαμε να πάμε σε μία παραλία να καθίσουμε λίγη ώρα και να πάμε και σε μία άλλη να καθίσουμε κι άλλο. Αλλά και στις ενδιάμεσες πόλεις θα μπορούσαμε να πάμε στο κέντρο και να περπατήσουμε λίγο στην κεντρική πλατεία ας πούμε.

Τελικά όμως κάναμε ενδιαφέρουσα βόλτα στον Τσεσμέ όταν φτάσαμε εκεί. Είχαμε σχεδόν δυο ώρες στη διάθεσή μας να δούμε τα ενδιαφέροντα της πόλης, που δεν ήταν και τόσο πολλά. Κάναμε βόλτα σε ένα εμπορικό δρόμο και μετά φτάσαμε στο λιμάνι με τα μικρά πλοιάρια. Εγώ με τη Ντίνα κάναμε μια καλή επίσκεψη στο ενδιαφέρον φρούριο που βρισκόταν εκεί.

Στην παλιά εκκλησία έχουν στήσει κανονικά μαγαζάκια:

Και μέσα στο φρούριο:

Θέλω τώρα να σταθώ στο πόσο γνωστά ελληνικά ονόματα πόλεων και περιοχών ακούσαμε σε αυτό το ταξίδι. Ευτυχώς ο Μεχμέτ τα ήξερε αυτά και μας τα έλεγε. Δηλαδή μας έλεγε και το όνομα στα τούρκικα αλλά και το ελληνικό. Ας πούμε στις Σμύρνη μας έλεγε για τις γειτονιές του Μπουρνόβα, το Κορδελιό, την Μαινεμένη. Και στην Καππαδοκία φυσικά υπήρχαν πάρα πολλές ονομασίες.
Η φωτογραφία από το πλοίο της αναχώρησης:

Νομίζω σε αυτό το ταξίδι εκείνα που θέλαμε να δούμε τα είδαμε, έστω και ορισμένα λίγο περιληπτικά. Επιλέξαμε την συγκεκριμένη εκδρομή επειδή δεν είχε πολλές διαδρομές με το πούλμαν, αλλά δεν ήταν και ακριβό όπως θα ήταν ένα αεροπορικό. Εννοώ διαδρομές με πούλμαν που σε παίρνει από Αθήνα και μέσω Κωνσταντινούπολης σε κατεβάζει στην Καππαδοκία. Αυτά τα ταξίδια απαιτούν ουσιαστικά 2 μέρες για να πας κι άλλες δύο για να επιστρέψεις. Εμείς μόνο την τελευταία μέρα κάναμε ουσιαστικά μόνο μετακίνηση και δεν είδαμε σχεδόν τίποτα. Φαντάσου να κάναμε τέσσερις ολόκληρες μέρες.