Ιορδανία Στην Ιορδανία την εποχή του Κορονοϊού.

[soudianos]

Ο οδηγός, μας είχε κάνει άλλη μια πρόταση επί πλέον της Γέρασα. Να μας επιστρέψει από το Αμμάν στην Άκαμπα με κόστος όσο θα πληρώναμε για να πάμε με το λεωφορείο. Κι όταν του είπαμε ότι το εισιτήριο κοστίζει 8,60 δηνάρια το άτομο ξίνισε νομίζοντας ότι θα έκανε περισσότερο. Τελικά του προτείναμε 40 δηνάρια σύνολο κι αργότερα συμφωνήσαμε στα 50 μιας και θα μας πήγαινε από τη διαδρομή παραλιακά με τη Νεκρά Θάλασσα, όπου θα είχαμε την ευκαιρία να τη μελετήσουμε κάνοντας αρκετές στάσεις. Η επιμονή του να μη θέλει να μας εγκαταλείψει δήλωνε την ανησυχία του για την κατάσταση που σύντομα θα επηρέαζε ο κορονοϊός στον τουρισμό της χώρας όπως θα συνέβαινε και συνέβη παντού. Επιπλέον πήραμε την πρώτη ενημέρωση για το τι θα ακολουθήσει στη χώρα μας.

Την επόμενη μέρα όμως το ακύρωσε κι ο λόγος ήταν ότι μια δυνατή καταιγίδα προερχόμενη από το Νείλο, προχώρησε στην Άκαμπα και άρχισε να επηρεάζει το Αμμάν. Πράγματι τελειώνοντας την επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο της Γέρασα, παρατηρήσαμε τα μαύρα σύννεφα που άρχιζαν να σκεπάζουν την περιοχή του Αμμάν. Πριν μπούμε στην πόλη μας υποδέχτηκε μια πυκνή ομίχλη συνοδευόμενη από ένα ανεμοστρόβιλο με δυνατό βουητό, ο οποίος λύγισε τις κορυφές των φοινικόδεντρων και διάφορα ελαφρά αντικείμενα από χαρτί ή από πλαστικό πετούσαν γύρω από το αυτοκίνητο. Στα πρώτα κτήρια στην πόλη εξασθένησε η δύναμη του αέρα, όμως άρχιζε να βρέχει, πράγμα που μας ανάγκασε να ακυρώσουμε την επίσκεψη στην Ακρόπολη και πήγαμε στην περιοχή του ξενοδοχείο μας για μεσημεριανό αφού πρώτα αποχαιρετίσαμε τον Αλί.

Τρεις μέρες λοιπόν στο Αμμάν με την ομπρέλα ανά χείρας … Το πρώτο βράδυ περιπλανηθήκαμε στο παλαιό εμπορικό κέντρο. Σ’ ένα διάλλειμα της βροχής περπατήσαμε την Rainbow Street καθαρός δρόμος που αποπνέει πολιτισμό και αρχοντιά, με τα γραφικά παραδοσιακά σπίτια, τις καφετέριες και τα άλλα μαγαζάκια στολισμένα με τρόπο που δείχνουν την κουλτούρα της αραβικής τέχνης του παρελθόντος.

Τη δεύτερη μέρα με τις ομπρέλες μας ανοικτές μέσω μιας φρουταγοράς που οι τέντες των καταστημάτων έσταζαν βρεθήκαμε χωρίς να το θέλουμε κοντά στο Νυμφαίο και στο Ρωμαϊκά θέατρο. Αυτά τα δύο ήταν τα μόνα αξιοθέατα που είδαμε στο Αμμάν.

Ο ξενοδόχος μας παρόλο που έμοιαζε με αφροαμερικάνο προπονητή του μποξ ήταν αρκετά εξυπηρετικός. Το προσόν αυτό ήταν το μόνο θετικό του ξενοδοχείου μας. Επικοινώνησε με το πρακτορεία και μας έκανε κράτηση των εισιτηρίων με το λεωφορείο για την επόμενη μέρα στις 11:00. To λεωφορείο ήταν της εταιρείας Jet Bus, αρκετά άνετο και καθαρό η τιμή όπως προανέφερα ήταν στα 8,60 δηνάρια το άτομο.

Μετά τον King Highway που μας πήγε από την Πέτρα στο Αμμάν μέσω όλων αυτών των ιστορικών μνημείων που περιέγραψα, τώρα θα ακολουθήσουμε τον Desert Highway μέσω της ερήμου όπως δηλώνει το όνομα του κι αυτή είναι η κλασική διαδρομή που ενώνει το Αμμάν με την Άκαμπα. Νάμαστε λοιπόν σε μια νέα διαδρομή μια έρημο με σκληρό χώμα μου θύμιζε σε μικρογραφία τις διαδρομές στην Ιρανική έρημο. Μία στάση για καφέ ή για σάντουιτς, μία άλλη σ’ ένα σταθμό για έλεγχο κάτω από δυνατή βροχή και λίγα χιλιόμετρα πριν φτάσουμε μπήκαμε σ ένα σύμπλεγμα βουνών όμοια με αυτά που είδαμε στην έρημο της Wadi Rum. Μοναδικές εικόνες όταν ο αυτοκινητόδρομος διέσχιζε το φαράγγι ανάμεσα στα άγρια αφιλόξενα βράχια. Η Ιορδανία μας αποχαιρετούσε δείχνοντας μας για τελευταία φορά την ιδιαιτερότητα του τοπίου της και υπενθυμίζοντας μας τις αξέχαστες έξη τις μέρες που ζήσαμε κοντά του.

Μόλις περάσαμε αυτό το σύμπλεγμα των άγριων βουνών φάνηκε η ευλογημένη από τον Μωϋσή των Εβραίων Ερυθρά Θάλασσα. Καθαρός ο ουρανός, δυνατός ο άνεμος μας εμπόδιζε να ανοιγοκλείνουμε τις πόρτες του ταξί που πήραμε στο σταθμό. Τρία βράδια στην πόλη μείναμε στο ίδιο ξενοδοχείο όπως τη μέρα της άφιξης μας. Την επομένη ηρέμησε ο άνεμος και στην παραλία φάνηκαν οι καταστροφές, με δένδρα ξεριζωμένα, καφέ και τουριστικά μαγαζάκια διαλυμένα κι ο δήμαρχος με κουστούμι χωρίς γραβάτα όπως όλοι τους κάνουν σε τέτοιες περιπτώσεις, έδινε συνέντευξη στο κανάλι δίπλα σ’ ένα ξεριζωμένο φοινικόδεντρο, που απορούσες πως ο αέρας κατάφερε να το σηκώσει όλο από τη ρίζα του.

Νάμαι τώρα στην Άκαμπα την οποία πριν μερικές δεκαετίες την ατένιζα από την παραλία του Ειλάτ όπου βρισκόμουν για μια εβδομάδα. Μέσα στη θολή τότε ατμόσφαιρα ξεχώρισα τους μιναρέδες της. Ήταν τότε που στην πλαζ του Ειλάτ όπου πήγα για μπάνιο, δίπλα μου μια μελαχρινή εβραιοπούλα στρατιωτίνα τοποθέτησε πάνω στα βότσαλα τα στρατιωτικά της ρούχα δίπλα τους το όπλο κι απόμεινε και μ ένα κόκκινο μπικίνι κάτω απ την τέντα.

Τώρα βρίσκομαι στην απέναντι πλευρά! Στην παραλία της Άκαμπα δίπλα σε μουσουλμάνες μαυροντυμένες και κεφαλομαντηλομένες… Ξεχωρίζει καθαρά το Ειλάτ, με τις λευκές πολυκατοικίες πάνω στις πλαγιές, διαμερίσματα για τους Ισραηλίτες να την κατοικούν όσο το δυνατό περισσότερος κόσμος, μια πόλη κερδισμένη στην συμφωνία που έγινε μετά τον τελευταίο πόλεμο. Σπουδαίο κέρδος που τους έδωσε έξοδο προς της Ερυθρά Θάλασσα δηλαδή στον Ινδικό ωκεανό ήτοι στην Ασία.

Κι ενώ είχα την ελπίδα να απολαύσω στα εστιάτορα τα ψαράκια της Ερυθράς Θάλασσας, η οποία έχει την μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε όλο τον κόσμο σε ψάρια και οι αλιευτικές εμπειρίες μου έχουν μείνει αξέχαστες, μας παρουσίασαν στις ταβέρνες κάτι μεγάλα ψάρια άσχετης εμφάνισης απ’ αυτά που ξέρουμε στη Μεσόγειο. Τα φέρνουμε από την Αίγυπτο και από την Τουρκία μας είπαν. Εμ βέβαια!! Εδώ έχουμε κόλπο της Άκαμπα παρακλάδι της Ερυθράς, και ξέχασα ότι επί τρία βράδια έριχνα την πετονιά στο Ειλάτ και δεν καταδέχτηκε το δόλωμα ούτε λέπι…

Καθαρά και ζεστά τα νερά, μπανάκι, βολτούλα με την βάρκα πάνω από το τανκ και κάτι τα κοράλλια της πλάκας για μένα. Οι περισσότεροι από τους τουρίστες στην πλαζ ήταν Ρώσοι οι οποίοι έρχονται στη χώρα και συνδυάζουν τα μνημεία, τον θρησκευτικό και τα μπάνια. Καθαρή πόλη, αρκετά εστιατόρια καφέ χυμοί με εξωτικές γεύσεις, και το σπουδαιότερο ήταν το υγιεινό ξηρό κλίμα. Κάτι που αντιληφτήκαμε όλοι της παρέας μας από τις πρώτες μέρες στην Ιορδανία.

Η προγραμματισμένη μας πτήση με την Ράιαν ήταν για τις 16 του Μαρτίου. Στην Ελλάδα οι δικοί μας ανησυχούσαν με τις συνεχώς απαγορεύσεις και κυρίως με το κλείσιμο των αεροδρομίων τις ακυρώσεις των πτήσεων καθώς οι αριθμοί νεκρών και ασθενών αυξάνονταν μέρα με τη μέρα. Στην Άκαμπα οι μόνες μάσκες που κυκλοφορούσαν ήταν αυτές με το γυαλί που βλέπεις το βυθό της θάλασσας. Στις 14/3 το απογευματάκι δύο μέρες πριν την προγραμματισμένη πτήση, πήραμε το μήνυμα της επιβεβαίωσης της πτήσης μας από την αεροπορική εταιρεία και έτσι χωρίς αγωνία συνεχίσαμε τις ανέμελες μέρες μας στην πόλη δίνοντας τη δυνατότητα στους ντόπιους που ασχολούνται με τον τουρισμό να εισπράξουν το τελευταίο συνάλλαγμα από μας, τους τελευταίους τουρίστες πριν το κλείσιμο των συνόρων.

Η 16η του μηνός, η τελευταία μας μέρα ήταν όλη δική μας καθώς η πτήση μας ήταν το βράδυ. Συμπληρωματικά ψώνια για δωράκια κυρίως με τις γνωστές κρέμες με βάση τα άλατα της Νεκράς Θάλασσας, βολτούλες στα δροσερά πάρκα και στον παραλιακό. Στην Ιορδανία οι νεκροί ανήλθαν γύρω στους τέσσερεις και από αύριο σταματούν όλες οι πτήσεις από και προς τη χώρα με εξαίρεση τις εμπορικές, κλείνουν καφετέριες και εστιατόρια και γίνεται υποχρεωτική η χρήση μάσκας και γαντιών.

Ο οδηγός του ταξί που μας πήγε στο αεροδρόμιο και ήταν ο τελευταίος στη χώρα που ξοδέψαμε χρήματα μας έδωσε συγχαρητήρια για τη χώρα μας καθώς και στη δική του που μέχρι τότε είχαμε τα λιγότερα θύματα.

Στο μικρό αεροδρόμιο κείνη την ώρα είχε αρκετή κίνηση. Βάλαμε πρώτη φορά μάσκες και γάντια παρόλο που περιμέναμε απ έξω μέχρι να έρθει η ώρα της πτήσης μας. Στον πίνακα των ανακοινώσεων η Ράιαν είχε κι άλλη μια πτήση για τη Γερμανία. Εντύπωση μου έκαναν τρεις πτήσεις για τη Μόσχα με διαφορά πέντε λεπτών ή μια από την άλλη. Οι τελευταίοι των τουριστών της χώρας αναχωρούν κι αποχωρούν. Κρίμα σ αυτούς που διέκοψαν το ταξίδι τους και χαρά σε μας που ένα ακόμη ταξίδι στον Ισλαμικό κόσμο άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις από μια χώρα που απ' όσες έχω επισκευτεί σαν τουρίστας ήταν η μόνη που δεν υπήρχε στον ταξιδιωτικό μου χάρτη!

Τέλος
23-5-2020

Αμμάν

Προς Άκαμπα

Άκαμπα

Με το άλογο στο καφέ

Το Ειλάτ Ισραήλ

Τα πουλιά

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 8
• 9
• 10

First Προηγούμενη 10 of 10

Go to chapter

Go

[soudianos]

Wadi Rum ή Κοιλάδα του Φεγγαριού.

Στον καταυλισμό μας όπου περιμέναμε σουλατσάροντας δεξιά κι αριστερά πάνω στην άμμο και στα βράχια μέχρι να πάει δυο η ώρα και να ξεκινήσουμε την 4ώρη περιοδεία μας στην έρημο την οποία είχα ζητήσει να περιέχει και το ηλιοβασίλεμα, ενθυμούμενος το αξέχαστο ηλιοβασίλεμα στην Μαροκινή Σαχάρα πέρυσι τον Μάρτη, παρατήρησα μια ασυνήθιστη κίνηση από αγροτικά και τζιπάκια που έφερναν επισκέπτες και κατόπιν έφευγαν. Επίσης πίσω από την τραπεζαρία μας υπήρχε μια ανοιχτή τέντα βεδουίνοι που πωλούσαν τουριστικά είδη.

Προσέχοντας καλύτερα αντιλήφθηκα ότι όλο αυτό το σχοινικό γινόταν γιατί στο βουνό δίπλα μας, υπήρχε ένα αξιοθέατο και τούτο δεν ήταν άλλο από τη μικρή γέφυρα που σχημάτιζαν τα βράχια, την οποία βέβαια την είχαμε εντοπίσει εξ΄ αρχής αλλά σιγά το πράμα !! Όμοιες και καλλίτερες είναι γεμάτες οι βραχώδεις παραλίες μας μάλιστα οι βάρκες περνούν από κάτω.

Πάνω στην έρημο με το σκληρό έδαφος τα αυτοκίνητα που εξυπηρετούν καταυλισμούς και τουρίστες κάνουν παρέλαση χαράζοντας τα ίχνη τους πάνω ή και δίπλα στα άλλα. Κατάσπαρτη από βουνά διαφορετικών σχημάτων, χρωμάτων με εντυπωσιακών πολύχρωμων ζωναριών, σου κλείνουν το ορίζοντα από κάθε πλευρά, σε μια επιφάνεια που φτάνει μέχρι τα ανατολικά σύνορα της χώρας, όπως μας είπαν. Ένα εμπόδιο που περιορίζει την ορατότητα και δε σου επιτρέπει να αισθανθείς την απεραντοσύνη και το μυστήριο του αγνώστου όπως συμβαίνει στο πέλαγος των αμμοθίνων που απλώνονται στον αχανή ορίζοντα της απάτητης μαροκινής ερήμου.

Πάμε τώρα την 4ώρη μας βολτούλα

H κινηματογραφική πηγή του Λόρενς της Αραβίας. Ένα λάστιχο που δε φαίνεται κατεβάζει κρύο καθαρό νεράκι στις γούρνες που ποτίζονται τα ζώα, πόσιμο και για τους ανθρώπους.

Η μικρή γέφυρα κοντά στο camping

Με πολλή δυσκολία ανεβήκαμε τον αμμόλοφο μέχρι την κορυφή για τη θέα στην περιοχή.

Το Khazali

Κοντά στο σπίτι του Λόρενς, περίπατος στο χαραγμένο μονοπάτι πάνω στα βράχια

Ανθάκια της ερήμου

Το μανιτάρι όπου δίπλα του μας υποδέχτηκαν με μουσική και τσάι

Το τσαγερό σιγοβράζει στην παρασιά

Το ξεχωριστό Βurdah Rak Bridge

Στη δίκλινη σκηνή με θέρμανση...

Ηλιοβασίλεμα

Περιμένοντας το ηλιοβασίλεμα

Το φεγγάρι δεν μας άφησε πολλά περιθώρια για ένα έναστρο καθαρό ουρανό. Πάντως μια ομαδική νυχτερινή πεζοπορία μαζί με οδηγό, ήταν μοναδική εμπειρία.

Το δείπνο ψήνεται μέσα στην άμμο!!!

Κι εδώ ξεθάφτηκε...

Βεδουίνικη μουσική και χορός

 

[fraulina]

Τέλεια η Ιορδανία! Κάτι παρόμοιο με εσάς είχα σκοπό να κάνω κι εγώ φέτος τον Μάρτη - μιας και πήγα πέρσι Ιορδανία, θα πήγαινα φέτος Μαρόκο, αλλά είχα κλείσει για τέλη Μάρτη και δεν πρόλαβα...

 

[soudianos]

Το επόμενο πρωί τυλιγμένοι με τα μπουφάν μας ανεβήκαμε στο αγροτικό και αποχαιρετίσαμε την Κοιλάδα του Φεγγαριού. Ο Αλί συνεπής και γνήσιος επαγγελματίας, κάπως σοβαρός, στις 10:00 όπως συμφωνήσαμε μας πήρε και ξεκινήσαμε για την ξακουστή Πέτρα.

Στην Πέτρα σας συστήνω το καινούργιο ξενοδοχείο «Πέτρα Πλάζα hotel». Από τον Ιανουάριο του 2020, καθαρό, εξυπηρετικό και ευγενικό προσωπικό με τα κεράσματα του. Έξω από τη ρεσεψιόν ένας χώρος με ελαιόδεντρα σκίαζαν τα τραπεζάκια μας απ όπου βλέπαμε την κοιλάδα που μας περίμενε. Πάνω μας ο κεντρικός δρόμος της Wadi Musa με τα καταστήματα και τα εστιατόρια. « Δύο δηνάρια θα δώσετε στο ταξί να σας φέρει από την έξοδο της Πέτρας στο ξενοδοχείο» . «Τώρα μπορείτε να πάτε και με τα πόδια 15 λεπτά μόνο, μας είπε ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου φιλικός και χαμογελαστός.» Κι επειδή από τις δέκα το πρωί ήμασταν μέσα στο αυτοκίνητο, ακολουθήσαμε τη συμβουλή του να ξεμουδιάσουμε και να δούμε το τοπίο!

H ώρα είχε πάει μιάμιση, ο ήλιος ήταν από πάνω μας, κάποιες ανηφόρες μας δυσκόλεψαν, πέσαμε και σένα δημοτικό σχολείο που μόλις είχε σχολάσει και οι μαθητές με τα λαμπερά ματάκια τους θέλανε κουβέντα για να εξασκηθούν στα αγγλικά τους, εν συνεχεία βρεθήκαμε σε μια πολύ απότομη κατηφόρα όπου έπρεπε να συγκρατηθούμε μη μας πάρει και σταματημό δε θα είχαμε. Μετά την απόλαυση αυτών των εμποδίων απαραίτητων σαν αλατάκι στο ταξίδι βρεθήκαμε στις δύο η ώρα μπροστά στο γκισέ των εισιτηρίων.

Βγάλαμε αυτό των 55 δηναρίων, και πήραμε τον κατήφορο ανάμεσα σε άμαξες, φωνές αμαξάδων, ταπεινά γαϊδουράκια άλογα με καβαλάρηδες που νόμιζαν ότι βρισκόταν στο ιππόδρομο, και κάτω στο δρόμο καβαλίνες σπαρμένες μας έστελναν το εξαίσιο άρωμα τους, θυμίζοντας σε κάποια στα άτομα της παρέας μου τα παιδικά τους χρόνια στο χωριό. Εμψυχωμένοι απ όλα αυτά μπήκαμε στο σκιερό φαράγγι της Πέτρας το As Siq.

Wadi Rum είσοδος

Στάση σ ένα ύψωμα με φανταστική θέα αλλά και με πολύ δυνατό αέρα. Εδώ ένα μεγάλο κατάστημα

Από μακρυά η είσοδος και το μουσείο της Πέτρας

Τάφος και από πάνω ένας είδος πυραμίδων. Ναβαταίων 1ος π.Χ.

Στα δέκα μέτρα αριστερά μου όπως περπάταγα πάνω στον καθαρό κάθετο βράχο μια μικρή επιφάνεια σαν κάδρο ξεχώριζε. Πλησίασα και ανταμείφθηκα μ αυτή την ελληνική επιγραφή που ήταν και μοναδική στη διαδρομή μας. Η τελευταία λέξη "ΕΠΟΙΗΣΕ" δηλώνει τον γλύπτη των προηγούμενων γλυπτών.
Για την ιστορία, σε αυτό το σημείο πού λέγεται Σταθμός του ΣαπΊνος Αλέξανδρος. ένα θρησκευτικό πρόσωπο που ήρθε από Συρία για να συμμετάσχει στο θρησκευτικό φεστιβάλ που γίνεται κάθε χρόνο για το Θεό των Ναβαταιων τον Δουσαρα.

Ο καμηλιέρης τραβά τις καμήλες πίσω του των οποίων τα πόδια μόλις που διακρίνονται. Το φαράγγι αποτελούσε μέρος του δρόμου που ένωνε την Αίγυπτο με τη Μεσοποταμία.

Treasury

Όλα τα γλυπτά πάνω στους βράχους από το πιο μικρό μέχρι το μεγαλύτερο φέρουν ελληνικού ρυθμού κίονες και την απαραίτητη μετόπη. Την περιοχή κατέλαβε ο Αντίγονος στρατηγός του Μ. Αλεξάνδρου το 300 π.Χ. και οι Ναβαταίοι το 170 π.Χ

Ξεκουραστήκαμε στο καφενείο με αραβικό καφέ με κάρδαμο, ο χρόνος μας περιόριζε για να συνεχίσουμε και από την ίδια διαδρομή επιστρέψαμε στην έξοδο. Μπήκαμε σ ένα ταξί και οι τέσσερις, ο ταξιτζής μας κοίταξε έκπληκτος που δεν κάναμε παζάρι, μας ζήτησε οκτώ δηνάρια, του είπα δύο δεν δέχτηκε τον αφήσαμε και βρήκαμε άλλο με τρία.
Η επόμενη μέρα θα είναι η μεγάλη μας.

 

[skoumpi]

Τα καταφέρατε τελικά καπετάνιε και πήγατε!!! Μπραβο....

 

[soudianos]

Τα καταφέρατε τελικά καπετάνιε και πήγατε!!! Μπραβο....

Αμέ!! και τραγουδώντας. Αυτές τις μέρες μου βγαίνουν στο ΦΒ αναμνήσεις από την κατάκτηση της κορυφής τους όρους Σινά πριν τρία χρόνια και σ αυτό θα κωλώσω?

 

[soudianos]

Την επόμενη μέρα μετά από ένα πλούσιο πρωινό πήραμε το χθεσινό ταξί στις 08:30 και με οκτώ δηνάρια μας πήγε στην πύλη της Πέτρας αυτή που βρίσκεται στους λόφους. Σκοπός ήταν να ακολουθήσω τις συμβουλές μέλους του φόρουμ για να πάω την παρέα μου χωρίς να κάνω ξανά την χτεσινή διαδρομή.

O οδηγός του ταξί μας συμβούλεψε να πάρουμε τον κατήφορο να φτάσουμε στο βάθος της κοιλάδας όπου είναι και το τέρμα των αξιοθέατων της Πέτρας και μετά να ανηφορίσουμε στο φαράγγι. Τονίζοντας μας ότι από το μονοπάτι στα βουνά είναι πολύ δύσκολο. Μετά τον έλεγχο των εισιτηρίων μας συνεχίσαμε όπως μας συμβούλεψε ο οδηγός, όμως οι γυναίκες μας μείνανε λίγο πίσω όπου μια παρέα Ιορδανών κοντά στην πύλη τους έκαναν ψηστήρι… Πρότειναν το μονοπάτι στα βουνά όπου με είκοσι ευρώ θα μας πάνε στην είσοδο. Παζάρεψε η κυρία μου… επιτέλους κάθε χρόνο στις αραβικές χώρες την πηγαίνω έχει πει στο νόημα… και με δέκα ευρώ μας πήγε ένας οδηγός μέσω ενός χωματόδρομου μέχρι το φυλάκιο που μας έλεγξαν τα εισιτήρια.

Βαδίζαμε σ ένα πανέμορφο οροπέδιο, ερημικό, οι πράσινοι θάμνοι ανθισμένοι το έκαναν φιλικό, το μονοπάτι το οποίο μας έδειξαν να ακολουθήσουμε για να φτάσουμε στην άκρη του διακρινόταν εύκολα. Προσοχή: μη βγαίνεις έξω από το μονοπάτι κινδυνεύεις... Ευτυχώς όλα καλά... Δύο μονάχα παρέες προηγούνταν μπροστά μας και μας σιγούρευαν την πορεία μας. Μετά το οροπέδιο μπήκαμε στα βουνά, το μονοπάτι στένεψε, συνεχίσαμε σε άλλο που ήταν χαραγμένο σε πλαγιά, κάτω μας βαθιά φαράγγια, ανεβήκαμε σκαλάκια φτάσαμε σε μια ψηλή κορυφή με καταπληκτική θέα όπου στο βάθος φαίνονταν τα βουνά του Ισραήλ. Ξεκουραζόμασταν κάτω από σκιερά δέντρα, κάποιοι Γάλλοι μας προσπέρασαν, μας έφτασαν τρεις Ισπανοί, αλλά εμείς με όλη την μέρα δική μας απολαμβάναμε τη διαδρομή και τη θέα γύρω μας. Τέλος σ΄ ένα μεγάλο άνοιγμα ανάμεσα στα βράχια φάνηκε μια πλαγιά με λίγους τουρίστες πάνω της κι αμέσως μετά στα αριστερά μας σ ένα κάθετο βουνό σκαλισμένο το θρυλικό Μοναστήρι μετά από δύο ώρες πορεία.

Ξεκούραση με αραβικό καφεδάκι στον εξωτερικό χώρο απολαμβάνοντας το μνημείο. Κτισμένο την περίοδο των Ναβαταίων τον 2ο αιώνα π.Χ. ήταν χώρος προσευχής των και αργότερα των χριστιανών. Αρκετός κόσμος εδώ, και το κυριότερο χωρίς τις οσμές των τετράποδων όπως ήταν στο Θησαυροφυλάκιο.

Ξεκούραστοι πλέον κατηφορίσαμε το στενό μονοπάτι ανάμεσα στα βράχια. Προσέξαμε τα λαχανιασμένα και αναψοκοκκινισμένα πρόσωπα αυτών που το ανέβαζαν που παραλίγο να ήμασταν στη θέση τους.

Από το σταθμό τους τέλους της επίσκεψης συνεχίσαμε με τα μνημεία προς το Treasury όπου χτες είχαμε σταματήσει. Δεν πήγαμε στον βυζαντινό ναό γιατί θέλαμε να προλάβουμε το μουσείο πριν κλείσει. Τρίτη και τελευταία βόλτα μέσα στο φαράγγι As Siq, έξοδος και επίσκεψη στο σύγχρονο μουσείο, ωραίο μοντέρνο κτίριο με νερά γύρω του, και μέσα αναλυτική ιστορική ενημέρωση του τόπου με πάντα προεξέχοντα βέβαια τον ελληνικό πολιτισμό.

Ή ώρα έδειχνε 16:30 από τις 9:30 που είχαμε ξεκινήσει την πεζοπορία. Μια μέρα που τα περιέλαβε όλα που είχαν σχέση με την Πέτρα και επιπλέον μια πεζοπορία στα βουνά της Ιορδανίας.

Δεν τέλειωσε όμως ακόμα η μέρα μας. Μετά από ολιγόλεπτη ξεκούραση στο ξενοδοχείο, συνεχίσαμε για χαμάμ και μασάζ. Κάτι απαραίτητο για να μας συνεφέρει όπως και έγινε, παρόλο που οι υπηρεσίες του ήταν κάπως υποβαθμισμένες. Αλλά, Πέτρα είναι άλλα προσφέρει...

Η είσοδος για το μονοπάτι

Σκηνή στην ερημιά

Ανηφορικά αλλά άνετα τα σκαλοπάτια

Σε πολλά σημεία υπήρχαν υπολείμματα από παλιές καντίνες ντόπιων εμπόρων που πωλούσαν τσάι αναψυκτικά ή και σουβενίρ για τους πεζοπόρους τουρίστες. Αυτή τη φορά δεν υπήρχε ουδείς.
Στη φωτό μια κουρελιασμένη σημαία τραπεζάκια καρέκλες, σίγουρα παλιά καντίνα εξ αιτίας μιας καταπληκτικής θέας με τα βουνά του Ισραήλ στο βάθος.

Πανέμορφο μονοπάτι σκαλισμένο στο βράχο και κάτω του βάθος αμέτρητο.

Καλός κόσμος και αρκετά παιδάκια. Στα δεξιά η συνταξιδιώτες μας.

Δίπλα στους φανταστικούς χρωματισμούς των βράχων, η γιαγιά Βεδουίνη ζωντανό μνημείο και με το τσαγερό της στην παρασιά, αδιαφόρησε για το μπισκότο λόγω έλλειψης οδόντων...

Triclinum Lion. Από την ελληνική λέξη τρίκλινο. Τρεις κλίνες εντός σε σχήμα "Π" . Ο χώρος προοριζόταν για τελετουργικά συμπόσια προς τιμή των νεκρών προγόνων ή των θεών. Στη μετόπη αριστερά και δεξιά τα κεφάλια της Μέδουσας, και κάτω στην είσοδο δύο κεφάλια λιονταριών.

Τάφοι των Βασιλέων

Το θέατρο

Ελληνικές μετόπες και κίονες παντού

Τάφοι

Ξανά στο Θησαυροφυλάκιο

 

[soudianos]

10 Απριλίου του 2020 και κατά στους αρχαιολογικούς χώρους της Πέτρας δεν κυκλοφορούν ακόμη μάσκες, γάντια και το σπουδαιότερο δεν κυκλοφορούν γκρουπ Κινέζων. Ευλογία...

Ο Αλί ο μισθωμένος οδηγός των μεγάλων αποστάσεων, δεν έκανε τις μετακινήσεις εντός των πόλεων. Στις πόλεις το λόγο τον έχουν τα ταξί. Ένας λόγος παραπάνω στην Wadi Musa τόπος κατοικίας του και τον ήξεραν όλοι. «Όλοι, μου είναι είτε συγγενείς είτε φίλοι» μας είπε. Τότε, «να μας πας λοιπόν επίσκεψη και σ ένα ιορδανικό σπιτάκι για λίγη ώρα να μελετήσουμε τη ζωή των κατοίκων» απάντησα. Δέχτηκε μεν, αλλά δεν το έκανε δε, με τη δικαιολογία ότι του έτυχε είχε δουλειά τη συγκεκριμένη μέρα. Στο Μαρόκο όμως είχαμε μια αρκετά ζεστή φιλοξενία. Αμφοτέρων των χωρών, η φιλοξενία δε συγκρίνεται με αυτή των Ιρανών όπως μας έτυχε σε μας βέβαια χωρίς να την γενικεύω.

Μετά τη δεύτερη μας διανυκτέρευση στην Wadi Musa αναχωρήσαμε για την Μάταμβα μέσω του King Highway όπως είχα προτείνει στον Αλί. Πριν βγούμε από την πόλη σταμάτησε σε μια κλειστή γαλαρία και είδαμε μέσα τον βράχο που κτύπησε ο Μωυσής και έτρεξε νερό για να ξεδιψάσουν οι Ισραηλίτες στην έρημο. Δεν με έπεισε κι ούτε ενημερωτική πληροφορία είχε. Μου θύμισε αυτό που λένε εδώ στο Ηράκλειο ότι εκείνη η κορυφή είναι η κεφαλή του Δία…

Στον King Highway παμπάλαιος αρχαίος δρόμος που συνέδεε την Αίγυπτο με τις πόλεις της Μέσης Ανατολής της τότε εποχής, εντυπωσιακή ήταν η διαδρομή όπως θα δείτε. Επίσης θα επισκεφτούμε δύο σπουδαία ιστορικά κάστρα.

O βράχος του Μωυσή

Κάστρο Shoubak από το 1100μ.Χ.

Στάση για καφεδάκι σε μια κωμόπολη

Al Karak, το μεγαλύτερο Κάστρο της Ιορδανίας. Πτολεμαίοι, Βυζαντινοί, Σταυροφόροι, μέχρι που το κατέλαβε ο θρυλικός Σαλαντίν. Αρκετά ενημερωτικό το μουσείο του.

Συνεχίζουμε για Μάταμπα. Φράγμα. Επί τέλους νερά...

 

[soudianos]

Μετά την πόλη Κεράκ και το ιστορικό κάστρο της, συνεχίσαμε για την πόλη Μάταμπα. Απέχει 33 χιλιόμετρα από το Αμμάν και βρίσκεται σε υψόμετρο 780 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Παλιά πόλη που κατοικείται από το 1300 πΧ.

Η μέχρι τώρα ρυμοτομία και οικιστική αρχιτεκτονική των κωμοπόλεων που αντικρίζαμε από τα βουνά δεν ήταν η καλλίτερη. Οικοδομές κτισμένες από τσιμεντότουβλα και μόνο. Επίπεδες στέγες σε μερικές να προεξέχει ο οπλισμός τους, μπετό και τσιμέντο, άναρχη οικοδόμηση θύμιζαν τις κατασκευές οικοδομών δικών μας πόλεων, όπου αν προσθέσουμε και την παλαιότητα έχουμε μια κακάσχημη εντύπωση. Πλησιάζοντας όμως στην Μάταμβα υπήρχαν όμορφες βιλίτσες μεμονωμένες οικοδομές σε ελεύθερο χώρο, νέας κατασκευής με μπαλκόνια αλλά κι εδώ έλειπαν οι κεραμοσκεπές.

Πριν φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας το οποίο λεγόταν Saint John hotel και βρισκόταν στο κέντρο κοντά στα αξιοθέατα περάσαμε δίπλα από την παλιά εκκλησία των Αποστόλων και ο οδηγός μας σταμάτησε για να τη δούμε. Προχωρημένη απογευματινή ώρα μόλις που προλάβαμε. Βυζαντινή βασιλική που δεν λειτουργεί αφιερωμένη στους μαθητές του Χριστού χτισμένη το 578 μ.Χ. με ένα θαυμάσιο δάπεδο από μωσαϊκά με θέματα που αναφέρονταν και στην ελληνική μυθολογία.

Το εισιτήριο για την επίσκεψη κόστιζε τρία ευρώ, στο οποίο όμως περιελάμβανε και την επίσκεψη σε δύο ακόμη αξιοθέατα, που θα κάναμε το επόμενο πρωί.

Μετά από λίγη ξεκούραση στα δωμάτια μας ξεκινήσαμε νύχτα για μια εξερεύνηση της περιοχής και να εντοπίσουμε τα υπόλοιπα αξιοθέατα.

Ένα όμως εξ αυτών πίστευα ότι θα είναι ανοικτό. Δεν ήταν άλλος από τον ελληνορθόδοξο ναό του Αγ. Γεωργίου που αποτελεί ο σπουδαιότερο επισκέψιμο σημείο της πόλης. «Κλειστός είναι αυτή την ώρα» που είπε ένας σαρικοφορεμένος και με κελεμπία γεροντάκος. Τρίτη βράδυ αλλά σαρακοστή ήταν. Μέρες πριν το Πάσχα δε μπορεί, κάποια λειτουργία θα υπάρχει. Σκεφτόμουν.

Η επιμονή μου δικαιώθηκε με τον πιο θριαμβευτικό τρόπο τοποθετώντας εκείνη τη βραδιά στο καλύτερο, κομμάτι του δεκαήμερου ταξιδιού μας. Γιατί η έρημοι, τα βουνά και τα φαράγγια, τα πέτρινα μνημεία αναφέρονται σε αλλοτινές εποχές αλλά και δεν μιλάνε. Κυρίως όμως, ξέρεις τι θα δεις , το έχεις ξαναδεί ήδη από εικόνες πριν πας στη χώρα. Σε περιμένει στη θέση του όποτε και να το προγραμματίσεις.

Η απρόσμενη ευχάριστη έκπληξη εδώ δεν ήταν προγραμματισμένη. Στο κέντρο ενός μαντρωμένου χώρου βρισκόταν η εκκλησία. Η καγκελόπορτα ανοικτή και η πόρτα της εισόδου του ναού ήταν μισάνοιχτη. Την έσπρωξα κι αμέσως αισθάνθηκα σαν να βρισκόμουν στην ενορία της γειτονιάς μου . Πήραμε και ανάψαμε μαζί με τη γυναίκα μου από ένα λευκό κεράκι από το παγκάρι δεξιά και καθίσαμε σ ένα πάγκο. Ο ναός ήταν γεμάτος με προσκυνητές ορθόδοξους άραβες. Αποτελούνταν κατά τα τρία τέταρτα από γυναίκες χωρίς μαντήλα, εννοείται γιατί δεν ήταν μουσουλμάνες, πολλές νέες αλλά και αρκετούς νεαρούς μεταξύ των ανδρών. Χωρίς μάσκα στις 10 Μαρτίου… Όλοι τους έψελναν μαζί με τον ιερέα . Στα αραβικά βέβαια, αλλά αντιλαμβανόσουν τα λόγια των ψαλμών. Καθίσματα υπήρχαν σε όλο το χώρο και όλες οι εικόνες (τοιχογραφίες δεν υπήρχαν ) ήταν με ψηφιδωτά καινούργια και η ονομασία των αγίων με ελληνικές λέξεις αποκλειστικά και μόνο. ‘Όταν τέλειωσε η λειτουργία, σε μια σειρά ο ένας πίσω από τον άλλο και όχι μπουλούκι όπως γίνεται σε μας ακόμα και για τη μετάληψη, προσκύνησαν το ευαγγέλιο που κρατούσε ο παπάς έξω από το ιερό. Πρώτα οι άνδρες και μετά οι γυναίκες.

Μείναμε τελευταίοι περιμένοντας τον ιερέα ελπίζοντας ότι θα μίλαγε ελληνικά. Πράγματι ήταν Έλληνας και υπομονετικά μας έκανε μια καλή ενημέρωση. Έδωσε εντολή στα αραβικά στο νεωκόρο του ναού και ξέστρωσε το μεγάλο χαλί στο κέντρο της εκκλησίας που μέχρι τότε πατούσαμε και θαυμάσαμε το σημαντικό ψηφιδωτό το σημαντικότερο αξιοθέατο της Μάταμπας. «΄Ολο το πάτωμα του ναού ήταν στρωμένο με δύο εκατομμύρια ψηφίδες. Σήμερα σώζεται το ένα τρίτο. Δείχνει όλους τους άγιους τόπους από το Νείλο μέχρι τη Συρία και είναι ο πρώτος χάρτης του είδος του κατασκευασμένος το 600 μ.Χ. Όλα τα σπίτια γύρω μας έχουν ή είχαν ψηφιδωτά. Όταν ήμασταν παιδιά μη ξέροντας την αξία τους τα ξεκολλούσαμε και τα πετούσαμε ο ένας στον άλλο. Η ενορία μας είναι η μεγαλύτερη από τις εξήντα ελληνορθόδοξες που υπάρχουν στην Ιορδανία. Ο ξενοδόχος εκεί που μένετε είναι πρώτος μου ξάδερφος. Καλό Πάσχα σας εύχομαι» μας είπε ο ιερέας κι εμείς, πού να ξέραμε τότε, ότι αυτή ήταν η πρώτη και η τελευταία μας λειτουργία του Πάσχα του 2020.!

Κληρονομιά της ελληνιστικής περιόδου με την ελληνική γλώσσα που διέδωσε ο Μ. Αλέξανδρος και οι διάδοχοι του, δημιουργημένος από τους βυζαντινούς, διατηρημένος και σωζόμενος από τις ορδές των Αράβων των Οθωμανών και των Σταυροφόρων, προστατευόμενος σήμερα μέσα στο μικρό Ιορδανικό Βασίλειο από τους φανατισμένους ισλαμιστές των γύρω χωρών, ο ελληνορθόδοξος ναός του Αγίου Γεωργίου μαζί με τα ιδρύματα κοινωνικής μέριμνας που βρίσκονται δίπλα του, δεν μπορεί ν αφήσει ασυγκίνητο τον Έλληνα επισκέπτη.

Στο Φανάρι ο ναός του Πατριαρχείου είναι ο Αγ. Γεώργιος. Στο Κάιρο ή μεγαλύτερη ελληνορθόδοξη εκκλησία που είδαμε ήταν ο Αγ. Γεώργιος. Στη Μάταμπα το ίδιο. Να είναι σύμπτωση ή επειδή όπως λέγεται τον Αγ. Γεώργιο τον τιμούν και οι μουσουλμάνοι άρα οι ναοί του προστατεύονται από τους φανατικούς;

"ΘΑΛΛΑΣΑ" Θεά του ωκεανού και τα δελφίνια

Αγ. Αντώνιος

"Ο χάρτης της Μάταμπα"

 

[soudianos]

Η επόμενη μέρα 11 Μαρτίου ήταν αποκλειστικά αφιερωμένη στη θρησκευτική ιστορία... Το πρωί συνεχίσαμε την επίσκεψη στα ψηφιδωτά του αρχαιολογικού πάρκου με τις τρεις βυζαντινές εκκλησίες και στο χώρο της εκκλησίας των Μαρτύρων. Όλα βρίσκονται στην παλαιά πόλη με τα καθαρά γραφικά δρομάκια, τουριστικά καταστήματα με αναμνηστικά αλλά και με χυμούς από ρόδι, η πρωινή τουριστική κίνηση αρκετή και μόνο από Ευρωπαίους...

Η Μάταμβα από το ξενοδοχείο μας.

Κοντά στη Μάταμβα βρίσκεται το όρος Νέμπο ύψους 700 μέτρων. Εδώ έφερε ο Μωυσής του Ισραηλίτες μετά από την Έξοδο από την Αίγυπτο, τους έδειξε τη Γη της Επαγγελίας γιατί ο Θεός του δεν του επέτρεψε να πάει, πέθανε και ενταφιάστηκε εδώ. Η Βασιλική που κτίστηκε προς τιμή του είναι του 4ου αιώνα.
Όπως βλέπετε, τα ελληνικά γράμματα θριαμβεύουν ... στη Μέση Ανατολή

Ο σταυρός του μαρτυρίου και πάνω του το χάλκινο φίδι που έφτιαξε ο Μωυσής κατ΄εντολή του Θεού, για να προστατεύσει του Ισραηλίτες από την πληγή με τα φίδια της ερήμου.
(Giovanni Fantoni, Ιταλός γλύπτης.)

Στο όρος Νέμπο έχεις την αίσθηση ότι επικρατεί η Καθολική εκκλησία, Βέβαια τα ελληνικά μπαίνουν σφήνα... Πάντως πιθανώς να έχουν μοιραστεί τα βουνά του Μωυσέως. Το Σινά στην Ορθόδοξη και το Νέμπο στην Καθολική. Παρόλα αυτά, ο χώρος ήταν πολύ καθαρός. Εμείς όμως στις 11:30 σύμφωνα με το ρολόι της εικόνας καθίσαμε στην καφετέρια της εισόδου για το πρωινό καφεδάκι μας πάντα αραβικό και καρδαμωμένο...

 

[soudianos]

Μετά το καφεδάκι μας συνεχίσαμε για το σημείο της Βάπτισης στον Ιορδάνη. Το εισιτήριο κόστιζε 12 δηνάρια το άτομο. Μέσα στην τιμή ήταν το κόστος μεταφοράς με ένα δικό τους λεωφορειάκι καθώς και του ξεναγού που μας έδωσαν. Από την είσοδο του μοναστηριού αφιερωμένο στον Αγ. Ιωάννη τον Πρόδρομο συνεχίσαμε μαζί με τον ξεναγό πεζοπορώντας κάτω από τις σκιές των δένδρων της ερήμου τα γνωστά μας αλμυρίκια κυρίως. Στην πορεία μας συναντήσαμε αρκετά έργα μνημεία ή εικόνες αφιερωμένα από τους προσκυνητές όλου του χριστιανικού κόσμου στο παρελθόν. Φτάσαμε τέλος σ ένα σημείο ενός παραπόταμου του Ιορδάνη, όπου όπως λέγεται εκεί ο Ιωάννης ο Βαπτιστής βάπτισε το Χριστό. Το σημείο αυτό απεικονίζεται στον χάρτη των αγίων Τόπων της Μάταμπα τον οποίο είδαμε χθες μέσα στην εκκλησία του Αγ. Γεωργίου όπως περιέγραψα παραπάνω.

Σ αυτό ακριβώς το σημείο του παραπόταμου που αποτελεί και το σύνορο μεταξύ Ιορδανίας και Ισραήλ είχα πάει τη σύζυγο το 2014 στην επίσκεψη μας στο Ισραήλ. Νάμαστε ξανά σαράντα μέτρα απέναντι από τα ίδια σκαλάκια όπου τότε βάλαμε τα πόδια μας στα κόκκινα νερά του ποταμού, ίδια είναι και τώρα, άλλοι βούτηξαν ολόκληροι και ο παπάς έψελνε τον Ιορδάνη. Σ εκείνη την επίσκεψη είχαμε ελληνίδα ξεναγό κάτοικο Ισραήλ σε όλη μας την περιοδεία στους Αγίους Τόπους, είχε φροντίσει ταυτόχρονα με κάποια άλλα γκρουπ Ελλήνων και έφεραν ιερέα ο οποίος έκανε μια τελετή αγιασμού των υδάτων. Η περιοχή από την πλευρά της Ιορδανίας, πλεονεκτεί χάρις του πρασίνου, το εκκλησιαστικό μουσείο, καθώς και σκόρπια μνημεία των προσκυνητών.

Μετά απ αυτή την επίσκεψη συνεχίσαμε με τον οδηγό μας το Αλί για τη Νεκρά Θάλασσα. Είχα επιλέξει την οργανωμένη παραλία Αman Beach. To εισιτήριο κόστιζε 20 δηνάρια το άτομο σαν να ήταν ιδιοκτησία τους η θάλασσα. Υπερβολικό για μια βουτιά και οι παροχές που σου διαθέτει δεν το αξίζουν. Εσωτερικά αποδυτήρια, ντουζ στην παραλία για το πρώτο ξέπλυμα από το αλάτι και πλαστικές καρέκλες. Πετσέτες νοικιάσαμε με 1,5 δηνάριο επιπλέον. Κι αν ήθελες να σε αλείψουν με μαύρη λάσπη πλήρωνες τρία ευρώ ακόμη.

Στη μεγάλη του πισίνα δε χρειάστηκε να μπούμε, δεν είχαμε χρόνο αλλά δεν υπήρχε και λόγος. Επίσης εστιατόριο για όποιον ήθελε self service ή τιμή για μας από 12 στα 8 δηνάρια.

Ήταν η δεύτερη εμπειρία μου στη Νεκρά Θάλασσα ή πρώτη από τη μεριά του Ισραήλ στο ίδιο ταξίδι που ανέφερα παραπάνω. Τότε δεν πληρώσαμε σε κάποιο απ’ αυτά. Όμως ήταν οργανωμένο με γκρουπ είκοσι ατόμων μέσω πρακτορείου της Αθήνας, οπότε κανονικά το κόστος συμπεριλαμβανόταν στη όλη τιμή του ταξιδιού φαντάζομαι. Αυτός κατά τη γνώμη μου είναι πιο εξυπηρετικός τρόπος επίσκεψης στους Αγ. Τόπους.

Τέλειωσε επιτέλους αυτή η μεγάλη μέρα γεμάτη με θρησκευτική ιστορία. Ξεκίνησε με τις βυζαντινές εκκλησίες στη Μάταμπα, συνέχισε στο όρος Νέμπο, κατόπιν στο σημείο της Βάπτισης και τέλος με τη Νεκρά Θάλασσα. Αργά το απόγευμα συνεχίσαμε όλο και βορειότερα.

Το σημείο Βάπτισης στην πλευρά του Ισραήλ, όπως το βλέπαμε από την πλευρά της Ιορδανίας

Κι εδώ το ίδιο σημείο από την επίσκεψη μας στο Ισραήλ το 2014. Με το κόκκινο μπλουζάκι η σύντροφος μου στα ταξίδια. Οι άσπροι μανδύες με τους οποίους βούτηξαν κάποιοι, είναι για μελλοντική χρήση. Νεκρικά σεντόνια!! Ευλογημένα..

Ενδιαφέρουσα ενημέρωση

Ε

Μη νομίζετε πως είναι βατραχάνθρωπος...Μουσουλμάνα είναι που κάνει το μπανάκι της.

 

[Anas Tassos]

Ωραίο ποστ και ωραίο ταξίδι. Άντε να δούμε πότε θα ταξιδέψουμε πάλι και πώς στη μετα κορώνα εποχή!