Έχουν περάσει 2 χρόνια από τις τελευταίες διακοπές μας με τους κολλητούς μου από το Πανεπιστήμιο και ήδη ο ένας έχει αριβάρει εδώ και ένα χρόνο για Σμύρνη, για επαγγελματικούς λόγους.
Μας προσκαλεί εδώ και ένα χρόνο να την επισκεφθούμε!
Περίεργο πράγμα οι συγκυρίες...φανατική οπαδός της Κωνσταντινούπολης, την οποία έχω επισκεφθεί 2 φορές, η Σμύρνη με έκανε να την ξεχάσω!
2 μήνες νωρίτερα, τηλεφωνώ στα παιδιά αμέσως και κλείνουμε μέσω internet, αεροπορικά με Aegean (90 ευρώ alle retour)!
Ο καιρός περνά γρήγορα και με μια 45 λεπτη πτήση φτάνουμε τον Αύγουστο Σμύρνη, για να περάσουμε μια εβδομάδα με πολύ διάθεση και λίγα χρήματα !
Η αλήθεια είναι ότι ένα μέρος το βλέπεις διαφορετικά με έναν άνθρωπο δικό σου, ο οποίος μένει μόνιμα εκεί (και ο δικός μας, αποδείχθηκε εξαιρετικός οικοδεσπότης)!
Μην έχοντας καθόλου ασχοληθεί για πρώτη φορά με τουριστικές πληροφορίες και το τι θα επισκεφθούμε για πρώτη φορά στη ζωή μου πριν ταξιδέψω για κάπου, προσγειωνόμαστε με απευθείας πτήση στο αεροδρόμιο της Σμύρνης «Adnan Menderes» (όπου μέχρι και πράσινο οικολογικό κήπο με μπανανιές είδαμε !!!?).
Στη συνέχεια μεταφερόμαστε με λίγα βήματα στον προαστιακό (ούτε καν ήξερα ότι είχαν).
Περιττό να πω, ότι έχουν μια ηλεκτρονική κάρτα η οποία χρησιμοποιείται από το μετρό, τα διόδια μέχρι και για να πας απέναντι στο Κορδελιό με καραβάκι (είναι με μονάδες).
Ο προαστιακός πεντακάθαρος και σύγχρονος μας μεταφέρει σε λίγα λεπτά στο κέντρο της πόλης.
Οι μπανανιές του «Adnan Menderes» !
Μόλις φτάνουμε, παρατάμε βαλίτσες και ξεκινάμε μια γρήγορη περιήγηση στο κέντρο με τα πόδια.
Η πόλη πεντακάθαρη, καταπράσινη και παντού περιποιημένα καταστήματα.
Φτάνουμε και στο περιβόητο λιμάνι Izmir Liman Baskanligi, το οποίο είναι μια ακτίνα ατελείωτων χιλιομέτρων, περιποιημένη με λουλούδια, ξεχωριστό διάδρομο με ταρτάν για τρέξιμο, ξεχωριστό διάδρομο για ποδηλάτες και πλακόστρωτο για πεζούς.
Λίγο πιο κάτω συναντάμε την ελληνική Πρεσβεία καθώς και ένα μνημείο τεράστιο των Τούρκων για...τον απελευθερωτικό τους αγώνα απέναντι στους Έλληνες (έτσι τον ονομάζουν οι Τούρκοι).
(Μέχρι πριν κάποια χρόνια, στον εορτασμό αυτό τον Αύγουστο, οι Τούρκοι έκοβαν καρπούζια και τα πέταγαν στο λιμάνι για αναπαραστήσουν τα πτώματα των Ελλήνων, ως φόρο τιμής στους δικούς τους νεκρούς...)
Λίγο πιο κάτω θα βρείτε και το πιο τουριστικό αξιοθέατο της παραλίας, το οποίο γράφει το όνομα της πόλης με το χαρακτηριστικό ματάκι στο οποίο όλοι πρωί-βράδυ, βγάζουν φωτό (από εκεί μπροστά, αναχωρούν και τα καραβάκια για Κορδελιό) :
Έχει μεσημεριάσει για τα καλά και έχει έρθει η ώρα του μαμ!
Εδώ όμως δεν είναι Ελλάδα...αργά το μεσημέρι στα μαγειρεία έχει ήδη γίνει πόλεμος και δεν βρίσκεις μεγάλη ποικιλία...εδώ kiofte εκεί kiofte τελικά καταλήξαμε σε αυτά, τα οποία συνοδεύτηκαν με το απαραίτητο τσάι στο τέλος !
(4 άτομα πληρώσαμε σύνολο 10 ευρώ αλλά άμα τελειώσεις το πιάτο σου μπορείς να ξαναβάλεις όσο θες!)
Έτσι θα καταλήξουμε σύντομα στο περίφημο Mado, το οποίο βρίσκεται σε έναν εξαιρετικό χώρο, σε πολύ κεντρικό σημείο και είναι διάσημο για τα γλυκά του (με τιμές λίγο πιο ακριβές από αυτές τις πόλης)!
Εάν σας αρέσει το φυστίκι προτιμήστε fistikli !
Ένα πέρασμα από εκεί και θα με θυμηθείτε !!!
To απόγευμα θα κάνουμε και ένα πέρασμα στην Izmir Sevgi Yolu στην καρδιά της πόλης, η οποία είναι γεμάτη βιβλία, άπειρα φθηνά souvenir και όχι μόνο !
Επιστροφή στο σπίτι για να ανασυνταχθούμε και επανακάμπτουμε για να επισκεφθούμε το λιμάνι το βράδυ, ξανά !
Το βράδυ βουλιάζει από κόσμο: οι Τούρκοι έχουν στρώσει όπου υπάρχει γκαζόν-σε στυλ πικνικ-και κάθονται μεγάλες παρέες, παντού υπάρχουν πωλητές στο όρθιο οι οποίοι πουλάνε τσάι, τσιγγάνες που λένε τη μοίρα, ποδήλατα και παντού επίσης πουλάνε μύδια γεμιστά με πιλάφι !
Περιποιημένος και χαρούμενος κόσμος παντού!
Παρόλο που η Σμύρνη δεν είναι τόσο τουριστική σαν την Πόλη, κανείς δεν σε κοιτά σαν τουρίστα.
Για αρχή χτυπήσαμε σάντουιτς με κοκορέτσι και κιοφτέ (πάμφθηνα), ακολούθησε παγωτό φυστίκι και επιστροφή στο σπίτι γιατί αύριο ακολουθούσε επίσκεψη στο Παμούκαλε (Pamukkale).
Η Σμύρνη είναι μια κούκλα και το βράδυ (φανταζόμουν ένα αντίστοιχο μεγάλο λιμάνι της Ελλάδας με τόση επισκεψιμότητα πως θα είχε καταντήσει...) !
Να και η βραδινή θέα:
Το Παμούκαλε, το οποίο στα τουρκικά σημαίνει φρούριο από βαμβάκι, είναι ουσιαστικά η μακροχρόνια εναπόθεση ασβεστούχων αλάτων που περιέχονται στις θερμές ιαματικές πηγές της περιοχής, με αποτέλεσμα το τοπίο να είναι κατάλευκο σαν να είσαι στα χιόνια και να αντιπροσωπεύει ένα μοναδικό στον κόσμο φυσικό αξιοθέατο αλλά και να συγκαταλέγεται στα top της Τουρκίας!
Περίπου 2,5 ώρες από τη Σμύρνη(με Ι.Χ.), ουσιαστικά εκτός από αξιοθέατο αποτελεί μια ολόκληρη τουριστική βιομηχανία από μόνο του...
Στο δρόμο συναντήσαμε πάρα πολλά λεωφορεία τα οποία πήγαιναν τουρίστες εκεί!
Στην αριστερή πλευρά του χωριού έχει στηθεί ένα μικρό παζάρι για τους τουρίστες ενώ στην είσοδο του Παμούκαλε έχει δημιουργηθεί ένα waterpark με παιχνίδια για τα παιδιά.
Περιμένουμε στην ουρά βγάζοντας το απλό εισιτήριο (έχει και εισιτήριο για να κάνεις μπάνιο πάνω στην Ιεράπολη -ανάμεσα σε κάτι αρχαίους κίονες σκέτη ιεροσυλία-που ευτυχώς δεν το βγάλαμε!)
Εν τέλει βγάζουμε τα παπούτσια και αρχίζει η Κύρου ανάβασις !
Το τοπίο είναι μοναδικό !
Το έδαφος δεν γλιστράει καθόλου, ίσα ίσα είναι μαλακό!
Οι τουρίστες έχουν ξεχυθεί παντού και κάνουν μπάνιο μέσα σε όλες τις μικρές λιμνούλες και πασαλείφονται με τα άλατα παντού (και καλά έκαναν όπως διαπιστώσαμε αργότερα, αφού το δέρμα γίνεται μεταξένιο) !
Πραγματικά πασαλειφθείτε και αφήστε το πάνω σας μέχρι να φύγετε!
Φτάνοντας στην κορυφή και στην είσοδο της Ιεράπολης (με έναν κακόγουστο κόκκορα που δεν καταλάβαμε τι συμβόλιζε), όπου ξαναβάζουμε τα παπούτσια μας αποφασίζουμε να κάτσουμε στην καφετέρια για ένα δροσιστικό διάλειμμα, πριν συνεχίσουμε στα αρχαία.
Έχει επίσης και ένα μαγαζάκι με ωραία σουβενίρ (αρκετά από τα οποία έχουν ελληνικές επιγραφές πάνω -τι κι αν οι Τούρκοι ξεναγοί έλεγαν στους τουρίστες ότι τα μνημεία ήταν ρωμαϊκά)
Εκεί ανακαλύπτουμε την αυτοσχέδια πισίνα μέσα στα αρχαία και στους κίονες (την οποία πλήρωνες εξτρά στην είσοδο):
Τελικά συνεχίσαμε το οδοιπορικό μας στα αρχαία, σε έναν πολύ περιποιημένο χώρο, με τους υπαλλήλους να καθαρίζουν ασταμάτητα και εμάς να θαυμάζουμε τον αρχαίο πολιτισμό μας!
Μετά την 5ωρη επίσκεψή μας εκεί (τραβήξαμε κάτι φωτογραφίες παραπάνω ! ) αποφασίσαμε να μην κάτσουμε στο τουριστικό Παμούκαλε περαιτέρω, μιας και δεν έχει κάτι παραπάνω να κάνεις, παρά να επισκεφθούμε το χωριό της Διδώς Σωτηρίου (εκεί εκτυλίσσεται η πλοκή του βιβλίου 'Ματωμένα χώματα') - Κιρκιντζές- το οποίο ήταν σχετικά στο δρόμο μας (άλλη μια ώρα περίπου απόσταση), για φαγητό και βόλτα !
Σύμφωνα με την ιστορία το χωριό ονομάστηκε αρχικά Kirkinca - που σημαίνει «άσχημο» έτσι ώστε να αποτρέψουν κι άλλους να εγκατασταθούν. Αργότερα, ένας κυβερνήτης αποφάσισε να το μετονομάσει σε Sirince -η σημερινή του ονομασία,που στα τούρκικα σημαίνει «ευχάριστο».
Σε αυτό το χωριό θα νιώσετε σαν να μην σταμάτησε ποτέ ο χρόνος.
Ένα χωριό που κρατάει την παράδοσή του και θα σας θυμίσει εικόνες από τοπίο της Αρκαδίας...
Στην είσοδο του θα βρείτε το παλιό ελληνικό σχολείο του 1884, το οποίο λειτούργησε μέχρι το 1922:
Μας προσκαλεί εδώ και ένα χρόνο να την επισκεφθούμε!
Περίεργο πράγμα οι συγκυρίες...φανατική οπαδός της Κωνσταντινούπολης, την οποία έχω επισκεφθεί 2 φορές, η Σμύρνη με έκανε να την ξεχάσω!
2 μήνες νωρίτερα, τηλεφωνώ στα παιδιά αμέσως και κλείνουμε μέσω internet, αεροπορικά με Aegean (90 ευρώ alle retour)!
Ο καιρός περνά γρήγορα και με μια 45 λεπτη πτήση φτάνουμε τον Αύγουστο Σμύρνη, για να περάσουμε μια εβδομάδα με πολύ διάθεση και λίγα χρήματα !
Η αλήθεια είναι ότι ένα μέρος το βλέπεις διαφορετικά με έναν άνθρωπο δικό σου, ο οποίος μένει μόνιμα εκεί (και ο δικός μας, αποδείχθηκε εξαιρετικός οικοδεσπότης)!
Μην έχοντας καθόλου ασχοληθεί για πρώτη φορά με τουριστικές πληροφορίες και το τι θα επισκεφθούμε για πρώτη φορά στη ζωή μου πριν ταξιδέψω για κάπου, προσγειωνόμαστε με απευθείας πτήση στο αεροδρόμιο της Σμύρνης «Adnan Menderes» (όπου μέχρι και πράσινο οικολογικό κήπο με μπανανιές είδαμε !!!?).
Στη συνέχεια μεταφερόμαστε με λίγα βήματα στον προαστιακό (ούτε καν ήξερα ότι είχαν).
Περιττό να πω, ότι έχουν μια ηλεκτρονική κάρτα η οποία χρησιμοποιείται από το μετρό, τα διόδια μέχρι και για να πας απέναντι στο Κορδελιό με καραβάκι (είναι με μονάδες).
Ο προαστιακός πεντακάθαρος και σύγχρονος μας μεταφέρει σε λίγα λεπτά στο κέντρο της πόλης.
Οι μπανανιές του «Adnan Menderes» !
Μόλις φτάνουμε, παρατάμε βαλίτσες και ξεκινάμε μια γρήγορη περιήγηση στο κέντρο με τα πόδια.
Η πόλη πεντακάθαρη, καταπράσινη και παντού περιποιημένα καταστήματα.
Φτάνουμε και στο περιβόητο λιμάνι Izmir Liman Baskanligi, το οποίο είναι μια ακτίνα ατελείωτων χιλιομέτρων, περιποιημένη με λουλούδια, ξεχωριστό διάδρομο με ταρτάν για τρέξιμο, ξεχωριστό διάδρομο για ποδηλάτες και πλακόστρωτο για πεζούς.
Λίγο πιο κάτω συναντάμε την ελληνική Πρεσβεία καθώς και ένα μνημείο τεράστιο των Τούρκων για...τον απελευθερωτικό τους αγώνα απέναντι στους Έλληνες (έτσι τον ονομάζουν οι Τούρκοι).
(Μέχρι πριν κάποια χρόνια, στον εορτασμό αυτό τον Αύγουστο, οι Τούρκοι έκοβαν καρπούζια και τα πέταγαν στο λιμάνι για αναπαραστήσουν τα πτώματα των Ελλήνων, ως φόρο τιμής στους δικούς τους νεκρούς...)
Λίγο πιο κάτω θα βρείτε και το πιο τουριστικό αξιοθέατο της παραλίας, το οποίο γράφει το όνομα της πόλης με το χαρακτηριστικό ματάκι στο οποίο όλοι πρωί-βράδυ, βγάζουν φωτό (από εκεί μπροστά, αναχωρούν και τα καραβάκια για Κορδελιό) :
Έχει μεσημεριάσει για τα καλά και έχει έρθει η ώρα του μαμ!
Εδώ όμως δεν είναι Ελλάδα...αργά το μεσημέρι στα μαγειρεία έχει ήδη γίνει πόλεμος και δεν βρίσκεις μεγάλη ποικιλία...εδώ kiofte εκεί kiofte τελικά καταλήξαμε σε αυτά, τα οποία συνοδεύτηκαν με το απαραίτητο τσάι στο τέλος !
(4 άτομα πληρώσαμε σύνολο 10 ευρώ αλλά άμα τελειώσεις το πιάτο σου μπορείς να ξαναβάλεις όσο θες!)
Έτσι θα καταλήξουμε σύντομα στο περίφημο Mado, το οποίο βρίσκεται σε έναν εξαιρετικό χώρο, σε πολύ κεντρικό σημείο και είναι διάσημο για τα γλυκά του (με τιμές λίγο πιο ακριβές από αυτές τις πόλης)!
Εάν σας αρέσει το φυστίκι προτιμήστε fistikli !
Ένα πέρασμα από εκεί και θα με θυμηθείτε !!!
To απόγευμα θα κάνουμε και ένα πέρασμα στην Izmir Sevgi Yolu στην καρδιά της πόλης, η οποία είναι γεμάτη βιβλία, άπειρα φθηνά souvenir και όχι μόνο !
Επιστροφή στο σπίτι για να ανασυνταχθούμε και επανακάμπτουμε για να επισκεφθούμε το λιμάνι το βράδυ, ξανά !
Το βράδυ βουλιάζει από κόσμο: οι Τούρκοι έχουν στρώσει όπου υπάρχει γκαζόν-σε στυλ πικνικ-και κάθονται μεγάλες παρέες, παντού υπάρχουν πωλητές στο όρθιο οι οποίοι πουλάνε τσάι, τσιγγάνες που λένε τη μοίρα, ποδήλατα και παντού επίσης πουλάνε μύδια γεμιστά με πιλάφι !
Περιποιημένος και χαρούμενος κόσμος παντού!
Παρόλο που η Σμύρνη δεν είναι τόσο τουριστική σαν την Πόλη, κανείς δεν σε κοιτά σαν τουρίστα.
Για αρχή χτυπήσαμε σάντουιτς με κοκορέτσι και κιοφτέ (πάμφθηνα), ακολούθησε παγωτό φυστίκι και επιστροφή στο σπίτι γιατί αύριο ακολουθούσε επίσκεψη στο Παμούκαλε (Pamukkale).
Η Σμύρνη είναι μια κούκλα και το βράδυ (φανταζόμουν ένα αντίστοιχο μεγάλο λιμάνι της Ελλάδας με τόση επισκεψιμότητα πως θα είχε καταντήσει...) !
Να και η βραδινή θέα:
Το Παμούκαλε, το οποίο στα τουρκικά σημαίνει φρούριο από βαμβάκι, είναι ουσιαστικά η μακροχρόνια εναπόθεση ασβεστούχων αλάτων που περιέχονται στις θερμές ιαματικές πηγές της περιοχής, με αποτέλεσμα το τοπίο να είναι κατάλευκο σαν να είσαι στα χιόνια και να αντιπροσωπεύει ένα μοναδικό στον κόσμο φυσικό αξιοθέατο αλλά και να συγκαταλέγεται στα top της Τουρκίας!
Περίπου 2,5 ώρες από τη Σμύρνη(με Ι.Χ.), ουσιαστικά εκτός από αξιοθέατο αποτελεί μια ολόκληρη τουριστική βιομηχανία από μόνο του...
Στο δρόμο συναντήσαμε πάρα πολλά λεωφορεία τα οποία πήγαιναν τουρίστες εκεί!
Στην αριστερή πλευρά του χωριού έχει στηθεί ένα μικρό παζάρι για τους τουρίστες ενώ στην είσοδο του Παμούκαλε έχει δημιουργηθεί ένα waterpark με παιχνίδια για τα παιδιά.
Περιμένουμε στην ουρά βγάζοντας το απλό εισιτήριο (έχει και εισιτήριο για να κάνεις μπάνιο πάνω στην Ιεράπολη -ανάμεσα σε κάτι αρχαίους κίονες σκέτη ιεροσυλία-που ευτυχώς δεν το βγάλαμε!)
Εν τέλει βγάζουμε τα παπούτσια και αρχίζει η Κύρου ανάβασις !
Το τοπίο είναι μοναδικό !
Το έδαφος δεν γλιστράει καθόλου, ίσα ίσα είναι μαλακό!
Οι τουρίστες έχουν ξεχυθεί παντού και κάνουν μπάνιο μέσα σε όλες τις μικρές λιμνούλες και πασαλείφονται με τα άλατα παντού (και καλά έκαναν όπως διαπιστώσαμε αργότερα, αφού το δέρμα γίνεται μεταξένιο) !
Πραγματικά πασαλειφθείτε και αφήστε το πάνω σας μέχρι να φύγετε!
Φτάνοντας στην κορυφή και στην είσοδο της Ιεράπολης (με έναν κακόγουστο κόκκορα που δεν καταλάβαμε τι συμβόλιζε), όπου ξαναβάζουμε τα παπούτσια μας αποφασίζουμε να κάτσουμε στην καφετέρια για ένα δροσιστικό διάλειμμα, πριν συνεχίσουμε στα αρχαία.
Έχει επίσης και ένα μαγαζάκι με ωραία σουβενίρ (αρκετά από τα οποία έχουν ελληνικές επιγραφές πάνω -τι κι αν οι Τούρκοι ξεναγοί έλεγαν στους τουρίστες ότι τα μνημεία ήταν ρωμαϊκά)
Εκεί ανακαλύπτουμε την αυτοσχέδια πισίνα μέσα στα αρχαία και στους κίονες (την οποία πλήρωνες εξτρά στην είσοδο):
Τελικά συνεχίσαμε το οδοιπορικό μας στα αρχαία, σε έναν πολύ περιποιημένο χώρο, με τους υπαλλήλους να καθαρίζουν ασταμάτητα και εμάς να θαυμάζουμε τον αρχαίο πολιτισμό μας!
Μετά την 5ωρη επίσκεψή μας εκεί (τραβήξαμε κάτι φωτογραφίες παραπάνω ! ) αποφασίσαμε να μην κάτσουμε στο τουριστικό Παμούκαλε περαιτέρω, μιας και δεν έχει κάτι παραπάνω να κάνεις, παρά να επισκεφθούμε το χωριό της Διδώς Σωτηρίου (εκεί εκτυλίσσεται η πλοκή του βιβλίου 'Ματωμένα χώματα') - Κιρκιντζές- το οποίο ήταν σχετικά στο δρόμο μας (άλλη μια ώρα περίπου απόσταση), για φαγητό και βόλτα !
Σύμφωνα με την ιστορία το χωριό ονομάστηκε αρχικά Kirkinca - που σημαίνει «άσχημο» έτσι ώστε να αποτρέψουν κι άλλους να εγκατασταθούν. Αργότερα, ένας κυβερνήτης αποφάσισε να το μετονομάσει σε Sirince -η σημερινή του ονομασία,που στα τούρκικα σημαίνει «ευχάριστο».
Σε αυτό το χωριό θα νιώσετε σαν να μην σταμάτησε ποτέ ο χρόνος.
Ένα χωριό που κρατάει την παράδοσή του και θα σας θυμίσει εικόνες από τοπίο της Αρκαδίας...
Στην είσοδο του θα βρείτε το παλιό ελληνικό σχολείο του 1884, το οποίο λειτούργησε μέχρι το 1922:
Last edited:
και γω περιμενω να δω τι εχασα...γιατι δεν μπορει..κατι θα εχασα.....
