Maria Lamprou
Member
- Μηνύματα
- 41
- Likes
- 32
- Επόμενο Ταξίδι
- NEW YORK ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΠΕΡΟΥ - ΑΝΔΕΙΣ - ΑΜΑΖΟΝΙΟ
Μια πολύ τυχερή παρέα 6 συναδέλφων που εργάζονταν στην Florida για λίγες εβδομάδες, αποφασίζει πως θα ήταν κρίμα να μην εκμεταλλευτεί το γεγονός πως είναι τόσο κοντά σε ένα τόσο εξωτικό μέρος και να μην το επισκεφτεί... Δυστυχώς δεν μπορούσαμε να πάρουμε άδεια για παραπάνω μέρες, οπότε η μόνη λύση ήταν να φύγουμε Παρασκευή μετά τη δουλειά και να επιστρέψουμε Κυριακή απόγευμα.
Η κράτηση έγινε φυσικά από το internet και συγκεκριμένα από το Expedia, με πακέτο αεροπορικού εισιτηρίου και διαμονής, το οποίο στοίχισε γύρω στα 250 ευρώ (έτος 2007). Μια χαρά! Δυστυχώς μέχρι τα 6 άτομα να αποφασίσουν και να συμφωνήσουν για τη διαμονή, το Boeing είχε γεμίσει και έτσι εγώ με έναν συνάδελφο είμασταν οι τυχεροί που θα ταξιδεύαμε με ένα αεροπλανάκι της Continental και με αναχώρηση μισή ώρα νωρίτερα...
Παρασκευή απόγευμα και ως συνήθως (για τα δεδομένα της Florida) πιάνει βροχή. Αντί να σταματήσει όμως, η βροχή όλο και δυνάμωνε. Στον I95, στο δρόμο προς το αεροδρόμιο του Fort Lauderdale, ρίχνει καρέκλες και η ορατότητα είναι μικρή. Επιτέλους φτάνουμε στο αεροδρόμιο και βρίσκουμε το τεράστιο parking του αεροδρομίου στο παρά πέντε. Παίρνουμε τους σάκους μας και περνάμε πάλι από αυτή τη μυστήρια καμπίνα που σε φυσάει για έλεγχο (μα τι στο καλό κάνει αυτό το πράγμα?). Μόλις αντικρίζω το αεροπλάνο παθαίνω σοκ! Είναι το πιο μικρό που έχω ταξιδέψει ποτέ μου, μέσα είχε θέσεις για 15-10 άτομα, σε συνδυασμό με την καταιγίδα αυτό που βλέπω δε μου αρέσει καθόλου ως μέσο για να πετάξω πάνω από τον Ατλαντικό... Φυσικά είχε προηγηθεί και ολόκληρη ιστορία τρέλας αφού όταν έκλεισα το εισιτήριο googlαρα το μοντέλο αεροπλάνου και φρίκαρα γιατί δίπλα είχε reports ατυχημάτων (μα γιατί τα βγάζουν τέτοια πράγματα στο internet)! Περιττό να σας πω ότι ο συνάδελφός μου είχε εφιάλτες ότι πέφταμε και με έβριζε που το 'ψαξα! Εμένα πάλι με είχε καθησυχάσει το αγόρι μου που είχε κάποιες γνώσεις περί αεροπλάνων λέγοντάς μου ότι: τα ελικοφόρα είναι πιο ασφαλή...
Μπαίνουμε στο αεροπλάνο (εμείς και οι υπόλοιποι 10 επιβάτες) και οι 2 καπετάνιοι. Ο ένας μάλιστα κλείνει την πόρτα και μετά σκουπίζει με ένα χαρτί τα νερά από τη βρεγμένη σκάλα που γέμισαν τον διάδρομο. Σκέφτομαι από μέσα μου ότι για αυτούς πρέπει να είναι ρουτίνα να πετάνε με τέτοιο καιρό στην Florida κι ότι είμαι βλαμμένη που έχω μάθει μέχρι και για να κλείσω ferry-boat στην Ελλάδα να τσεκάρω τα beaufort... O συνάδελφός μου δε, έχει φρικάρει γιατί στον ύπνο του που πέφταμε καθόμασταν λέει ακριβώς σε αυτήν τη θέση. Τα επόμενα 45 λεπτά που περνάμε μέσα από μαύρα σύννεφα και κουνιόμαστε συνεχώς, λέω χαζά ανέκδοτα στο συνάδελφο και ό,τι βλακεία μου έρχεται στο μυαλό για να μη μιλάμε για τον καιρό!
Επιτέλους προσγειωνόμαστε και αμέσως ξυπνάει η τουρίστρια μέσα μου και βγάζω φωτογραφία τον πιλότο. Το αεροδρόμιο είναι παμπάλαιο, καθόλου μαγαζιά και μόνο 2 mini-markets για snacks. Στο μήκος των διαδρόμων οι τοίχοι είναι καλυμμένοι με φωτογραφίες των ολυμπιονικών αθλητών τους, που πράγματι είναι πολλοί και με πολλές διακρίσεις στον στίβο. Ρωτάω για βοήθεια έναν φύλακα που αμέσως βρίσκει ευκαιρία να φλερτάρει με την τουρίστρια. Είναι κατάμαυρος, χοντρούλης και έχει τουλάχιστον 2 χρυσά δόντια! Με ρωτάει αν είμαι η Miss Greece και σκάω στα γέλια, αναρωτιέμαι σε πόσες να το λέει αυτό την ημέρα άραγε?
Παίρνουμε ένα ταξί για το ξενοδοχείο. Ο ταξιτζής τρέχει σαν τρελός και δεν προλαβαίνουμε να δούμε πολλά από το τοπίο, έχει ήδη σκοτεινιάσει. Φτάνουμε στο ξενοδοχείο και δυστυχώς μας λένε πρέπει να πάμε στην διπλανή μονάδα γιατί εκείνη ήταν πλήρης. Κάνουμε check-in και μας βάζουν στον καρπό του χεριού ένα κίτρινο πλαστικό βραχιολάκι με το όνομα του ξενοδοχείου που δε λέει να βγει με τίποτα! Μας βάζουν σε μια μαύρη λιμουζίνα (πανάρχαια!) για μια διαδρομή 4 λεπτών, παίρνουν τα πράγματά μας και πάμε στο δωμάτιο. Το δωμάτιο είναι συμπαθητικό, είναι ψηλά με θέα, αλλά μυρίζει η μοκέτα από την υγρασία. Όταν όμως είσαι στις Μπαχάμες WHO F* CARES για τη μουχλιασμένη μοκέτα?
Οι υπόλοιποι συνάδελφοι θα ερχόντουσαν αργότερα με την άλλη πτήση οπότε έχουμε χρόνο να χαζέψουμε. Κατεβαίνουμε κάτω στο casino του ξενοδοχείου που είναι αρκετά μεγάλο, και με πολύ κόσμο! Εγώ πάλι δε δίνω δεκάρα για τα τυχερά παιχνίδια αλλά ψάχνω κάτι που να τρώγεται και παίρνω σαντουιτσάκι από ένα Starbucks. Του συναδέλφου που έβγαλε κάμερα στο casino του έκαναν παρατήρηση και απ' ότι κατάλαβα ήθελαν να του πάρουν και την κάρτα, αλλά όλα καλά. Μετά από λίγο φτάνουν και οι υπόλοιποι και αφού χαζεύουν κι αυτοί λίγο το casino, χτυπάνε μια pizza, αλλάζουμε ρούχα και ετοιμαζόμαστε για βραδινή έξοδο στο Nassau!
Παίρνουμε όλοι μαζί ένα ταξί-βανάκι (πολύ πρακτικά) και μας κατεβάζει στο κέντρο. Δεν έχει πολύ κόσμο στους δρόμους, περπατάμε κι έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά για κανένα καλό μαγαζάκι. Ακούμε ξαφνικά μια υπέροχη μουσική και κόσμο από ένα μπαράκι στον πρώτο όροφο ενός κτιρίου. Το μπαράκι το λένε "Da Balcony", όνομα και πράγμα! Κόβουμε είσοδο, μας βάζουν μια "σφραγίδα" στο χέρι και ανεβαίνουμε τα σκαλιά. Ένα υπέροχο μικρό μπαράκι με πολύ κόσμο και τέλεια μουσική! Ρέγγε σε συνδυασμό με r'n'b...το καλύτερο καλωσόρισμα στην Καραϊβική! Επίσης ακόμα και οι ντόπιοι έχουν μανία με τον Bob Marley, o dj έπαιζε απίστευτες διασκευές από τα τραγούδια του! Παίρνουμε από ένα cocktail Bahama Mamma και πιάνουμε θέση στο μπαλκονάκι χαζεύοντας τους περαστικούς. Είμαστε οι μόνοι λευκοί στο μπαράκι και ο ιδιοκτήτης (επίσης κατάμαυρος, χοντρούλης και με χρυσά δόντια) έρχεται και μας ρωτάει από πού είμαστε κτλ. Βγάζουμε και μια φωτογραφία μαζί του και συνεχίζουμε να πίνουμε τα ποτά μας. Πετυχαίνουμε μια όμορφη ρεπόρτερ ενός τοπικού καναλιού που ρωτάει τον κόσμο για ένα φεστιβάλ και πώς περνάει. Μας παίρνει κι εμάς συνέντευξη που δυστυχώς δε θα μάθουμε ποτέ αν βγήκε στον αέρα! Φεύγουμε από το μπαράκι και πάμε σε ένα club που μας είπαν ότι το έχουν Έλληνες. Απ' ότι έμαθα, πολλοί Έλληνες από την Κω έχουν μεταναστεύσει στις Μπαχάμες. Το clubάκι παίζει πιο mainstream μουσική, έχει πολύ κόσμο κι εμείς διασκεδάζουμε εκεί μέχρι τα ξημερώματα... Αποκορύφωμα 2 ελληνικά τραγούδια που έπαιξε ο dj (σουξεδάκια της περιόδου εκείνης), ένα του Ρέμου κι ένα ντουέτο Σαρμπέλ με Μερκούρη (sorry, δεν το ‘χω στα ελληνικά), σουρεάλ και περίεργο αλλά πολύ ωραία έκπληξη για εμάς εκείνη τη στιγμή!! Αφού φάγαμε πίτσα σε ένα μαγαζάκι που ήταν ανοιχτό εκείνη την ώρα, γυρίσαμε πτώματα με ταξί στο ξενοδοχείο και μπορώ να πω πως εκμεταλλευτήκαμε την πρώτη μας βραδιά στο Nassau (αφού φτάσαμε μετά τις 9 το βράδυ μόνο τα after μας έμεναν...).
Την επόμενη μέρα, ως συνήθως ενώ έχω κοιμηθεί λίγο, ξυπνάω στις 9 η ώρα το πρωί. Βλέπω από τα κλειστά παντζούρια τον ήλιο και νιώθω ανακούφιση μετά από την χτεσινή βροχερή μέρα. Ο συνάδελφος κοιμάται και προσπαθώ να δω έξω από τις σχισμές του παντζουριού...τότε συνειδητοποιώ πού βρίσκομαι αφού το δωμάτιο έχει θέα σε μια πανέμορφη αμμουδερή παραλία! Βάζω σιγά-σιγά το μαγιώ μου και κατεβαίνω στην παραλία. Έχει μόνο 2-3 παρέες, αμερικάνους τουρίστες που δυστυχώς είναι και λίγο φωνακλάδες. Τους αγνοώ, ξαπλάρω σε μια ξαπλώστρα και χαίρομαι τον ήλιο. Το κίτρινο βραχιολάκι στο χέρι αρχίζει και μου τη δίνει οπότε με τα χίλια ζόρια το βγάζω και το βάζω στην τσάντα μου. Σύντομα όμως θα διαπιστώσω ότι υπάρχει έλεγχος στην παραλία και μάλιστα μου ζητάνε να τους το δείξω, oooops... Αυτό το βραχιολάκι δεν πρέπει ποτέ να το βγάζεις γιατί έτσι ελέγχουν ποιος είναι όντως ένοικος του ξενοδοχείου και ποιος όχι, μάλιστα επειδή και οι άλλοι το έβγαλαν μας ζήτησαν 100 δολάρια από τη ρεσεψιόν για να μας δώσουν άλλο! Κλασικοί Έλληνες κάναμε φασαρία γιατί δεν μας είχε εξηγήσει κανένας πώς δουλεύει το σύστημα με το «βραχιολάκι» και δεν μας χρέωσαν τελικά. Τέλος πάντων, κάνω μια βουτιά στη θάλασσα αλλά δεν αισθάνομαι και πολύ άνετα, η παραλία δεν έχει καθόλου κόσμο και βλέπω σημαδούρες σε πολύ κοντινή απόσταση. Λες να έχει καρχαριάκια? Παρόλα αυτά η θάλασσα είναι ζεστή και υπέροχη και το νερό τυρκουάζ...
Αφού ξύπνησαν και οι υπόλοιποι κάνουμε ένα meeting και αποφασίζουμε να πάμε εκεί που μας είχαν προτείνει κάποιοι άλλοι συνάδελφοι που είχαν έρθει 2 μήνες πριν: στο ξενοδοχείο Atlantis! Αργότερα θα μάθω ότι το ίδιο ξενοδοχείο και μάλιστα με την ίδια αρχιτεκτονική έχει ανοίξει και στο Dubai. Αυτή τη φορά παίρνουμε το λεωφορείο που έχει στάση έξω από το ξενοδοχείο και πάμε στο Nassau. Μετά τη χτεσινή σκοτεινή διαδρομή, τώρα μπορούμε να χαζέψουμε έξω τα χαμηλά ξύλινα σπιτάκια, και τον κόσμο να περπατάει ή να κάνει ποδήλατο στις φτωχογειτονιές... Η διαδρομή είναι γύρω στα 20 λεπτά και το εισιτήριο πρέπει να ήταν 1 δολάριο.
Φτάνοντας εκεί να σας πω την αλήθεια ήθελα να εξερευνήσω την πόλη (είχε κι ένα μουσείο πειρατών αλλά έκανα πίσω αφού είχα πάει σε ένα στα Key West) αλλά οι υπόλοιποι ήθελαν να πάμε στο Atlantis κατευθείαν, αφού δεν είχαμε πολύ χρόνο... Ως η μόνη κοπέλα φοβήθηκα μήπως χαθούμε και μετά όλη μέρα τη βγάλω μόνη μου, κάτι που δεν το ήθελα καθόλου! Περπατήσαμε λίγο στους δρόμους του Nassau, φάγαμε ένα σαντουιτσάκι στα SubWay και μετά περπατήσαμε προς το περίφημο ξενοδοχείο Atlantis... Πραγματικά άξιζε τον κόπο γιατί το ξενοδοχείο είναι ένα αξιοθέατο από μόνο του!!! Απ' έξω έχουν φτιάξει σπιτάκια ξύλινα που πουλούσαν διάφορα, πισίνες, μέσα είναι μέσα στη χλιδή, το καζίνο καμία σχέση με του δικού μας ξενοδοχείου, ενυδρεία με σαλάχια και ό,τι ψάρια μπορείς να φανταστείς, συντριβανάκια, αγαλματάκια... Απίστευτό μέρος και, ναι, όποιος πάει Μπαχάμες ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΕΔΩ!!! (εμείς λόγω οικονομικών δεν κλείσαμε εκεί, αλλά αν πήγαινα με το αμόρε δε θα το συζητούσα για αλλού!!!). Αφού περπατήσαμε αρκετά, ψάχναμε να βρούμε πώς πάνε στις πισίνες που μας είχαν πάει οι άλλοι συνάδελφοι. Τελικά δεν μας άφησαν να μπούμε (αφού δεν μέναμε εκεί) και εμείς αναρωτιόμαστε πώς στο καλό ξετρύπωσαν και μπήκαν οι άλλοι?? Τέλος πάντων, 2nd best η κοντινότερη παραλία... Περπατήσαμε αρκετά αλλά τη βρήκαμε! Άσπρη αμμουδιά, τυρκουάζ νερά αλλά (δυστυχώς για εμένα που ΔΕΝ είμαι δελφίνι στο νερό) λίγο κυματάκι. Απλώνουμε πετσέτες και απολαμβάνουμε την παραλία πίνοντας πάλι Bahama Mamma αυτή τη φορά σερβιρισμένο μέσα σε μια κομμένη καρύδα με καλαμάκι. Η παραλία είχε πολύ κόσμο και μάλιστα ντόπιους, όχι τουρίστες, πράγμα που μου άρεσε γιατί αυτό σήμαινε πως αν και φτωχός λαός τουλάχιστον χαίρονταν τα καλά της χώρας τους! Ω του θαύματος μας βρίσκεί κι ένας συνάδελφος που είχε αποσυρθεί νωρίτερα από την "αγέλη" (κάτι που φοβόμουν να κάνω εγώ) και μας φαίνεται μάλιστα κουλό το πώς μας βρήκε. Καθήσαμε μέχρι τις 5, και μετά, πτώματα από την κούραση μετά από τόσο περπάτημα στον ήλιο και τη ζέστη, επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο με το λεωφορείο.
Φτάνοντας στο ξενοδοχείο εγώ δεν μπορώ να ηρεμήσω, δε θέλω να πάω στο δωμάτιο να κοιμηθώ, οπότε κατεβαίνω πάλι στην παραλία. Βρίσκω εκεί μια κοπέλα που έφτιαχνε κοτσιδάκια στα μαλλιά και ως γνήσια τουρίστρια "τσιμπάω" και της λέω να μου τα φτιάξει. Είναι κι αυτή παχουλή και μόλις είχε τσακωθεί με τον άντρα της για 100ή φορά και τα έλεγε σε μια γριά που καθόταν εκεί δίπλα σε ένα σκαμπώ. Όση ώρα μου μαδούσε το μαλλί φτιάχνοντάς μου τα κοτσιδάκια έβριζε τον άντρα της που θα τον πέταγε έξω και θα μετά θα έπαιρνε το παιδί της και θα έφευγε. Είχα την εντύπωση ότι ξέσπαγε στο κεφάλι μου, αλλά ευτυχώς η γυναίκα ήταν ΤΟΣΟ γρήγορη που μου έκανε τα κοτσιδάκια σε ένα μισάωρο! Η προφορά της δε, μου φαινόταν τόσο διασκεδαστική που δε χόρταινα να την ακούω! Δυστυχώς με έπιασε κορόιδο, αφού πλήρωσα 50 δολάρια για να μου κάνει το μισό κεφάλι...Όταν με είδαν οι συνάδελφοι έπαθαν πλάκα γιατί φαινόταν το σκαλπ μου λίγο, αλλά αν δεν τα κάνεις αυτά εκεί, ΠΟΥ θα τα κάνεις?!
Χαζεύω λίγο τα μαγαζιά του ξενοδοχείου αλλά δεν αγοράζω τίποτα, τσιμπάμε κάτι στο καζίνο και μετά, ΕΚΠΛΗΞΗ πάλι η παρέα ήθελε club!! Στην αρχή το σκεφτόμουν γιατί είχα βρει κάτι εκδρομές για την Κυριακή που πήγαινες σε άλλα νησάκια ή έβλεπες καρχαρίες αλλά 1) ήταν τσίμα-τσίμα η ώρα για την πτήση της επιστροφής και δε θα προλάβαινα, 2) κανένας άλλος δεν ήθελε να ακολουθήσει σε τέτοιες δραστηριότητες... Οπότε λέω αφού το πρωί δε θα ξυπνήσω, ας πάω! Και ναι, ξαναπήγαμε στο Atlantis σε ένα μεγάλο club που είναι μέσα στο ξενοδοχείο και που όντως ήταν φοβερό... Στην επιστροφή στο ξενοδοχείο βρίσκουμε κάτι αιώρες στην παραλία και δε θέλουμε να σηκωθούμε, μα τι χαλάρωση είναι αυτή??
Ξυπνάω πάλι νωρίς την επόμενη μέρα, και το κεφάλι μου πονάει απίστευτα από τα σφιχτοδεμένα κοτσιδάκια. Η ώρα της επιστροφής από τις Μπαχάμες πλησιάζει... Έχει συννεφιά και κυματάκι και χαίρομαι τελικά που δεν πήγα να δω καρχαρίες με τέτοιο καιρό. Απολαμβάνουμε όσο μπορούμε την παραλία και τις πισίνες... Μάλιστα πριν ξυπνήσουν όλοι οι υπόλοιποι, με έπιασε ένας που ήθελε να με πείσει για το time sharing (12000 δολάρια το πακέτο για ξενοδοχεία Radisson, αλλά δεν τσίμπησα!). Μου έκανε εντύπωση πώς είχαν πείσει τόσους τουρίστες, μαζί με μένα, να περάσουν μια ώρα των διακοπών τους εκεί μέσα! Τελικά οι άνθρωποι στις Μπαχάμες είναι τόσο χαμογελαστοί και επικοινωνιακοί που δεν μπορείς να πεις όχι! Του πιάνω κουβέντα γενικά για το νησί και αυτός χαίρεται που του δίνω την ευκαιρία να μιλήσει για το νησί του... Μου λέει και για το μικρό νησάκι που φαίνεται απέναντι ότι το έχει αγοράσει ο Eddie Murphy. Το μεσημέρι αρχίζει και με πιάνει αυτό που με πιάνει σε όλα τα ταξίδια, να δω όσα περισσότερα μπορώ! Οι υπόλοιποι αρνούνται να αφήσουν την ξαπλώστρα και το τεράστιο ποτό τους, αλλά ευτυχώς 2 συνάδελφοι μετά χαράς θέλουν να κάνουν κάτι παραπάνω. Παίρνουμε το λεωφορείο και κατεβαίνουμε σε ένα μέρος που είχαμε σταμπάρει ότι έχει ψαροταβέρνες. Δυο-τρία ξύλινα σπιτάκια στη σειρά πάνω στη θάλασσα που φαινόταν ότι είχαν κόσμο. Διαλέγουμε αυτό που μας αρέσει πιο πολύ και καθόμαστε σε ένα τραπεζάκι. Όλα είναι ξύλινα, έχει ένα μεγάλο μπαρ που καθόταν κόσμος κι έπινε, και η διακόσμηση ήταν πολύ '80ς εμπνευσμένη φυσικά από τη θάλασσα και το ψάρεμα. Παραγγείλαμε snapper και grouper, φρέσκα ψάρια που τα έβαζαν σε αλουμινόχαρτο με λαχανικά και τα έψηναν στα κάρβουνα με λάιμ, και συνοδεύονταν με πατάτες τηγανητές. Πεντανόστιμο! Μέσα στο αλουμινόχαρτο ήταν και κάτι κομματάκια που έμοιαζαν με φέτες μπανάνας αλλά είχαν γεύση πατάτας (δε θυμάμαι πώς μου το είπαν, αλλά μπανάνα δεν ήταν). Φυσικά ο σερβιτόρος είχε και αυτός χρυσό δόντι αλλά ήταν αδύνατος και μόλις του ζήτησα να τον βγάλω φωτογραφία κατευθείαν πήρε πόζα! Όταν κατεβήκαμε κάτω, εκεί που ήταν να φύγουμε, με ρωτάει ένας στο μπαρ αν θέλω "snow". Εγώ φυσικά, η άσχετη δεν καταλαβαίνω τι εννοεί ο κύριος, χαμογελάω λέω νοου θενκς και φεύγω. Μετά μου είπαν ότι έτσι λένε την άσπρη σκόνη...ε με συγχωρείτε, πού να ξέρω η έρμη???
Στην επιστροφή κατεβαίνουμε σε μια αγορά που είναι στημένη απέναντι από το ξενοδοχείο. Εκεί πουλούσαν ένα σωρό τουριστικές βλακείες, κούπες, φουλάρια, ρούχα, bob marley παντού, ρέγγε καπέλα, μαξιλάρια και γενικά διακοσμητικά για το σπίτι... Τελικά πήρα 2 ποτηράκια σφηνάκια και ένα album φωτογραφιών φτιαγμένο από μπανανόφυλλα (το οποίο αργότερα ανακάλυψα ότι είναι Made in China και το ίδιο είχε και σε άλλες χώρες στα τουριστικά με αλλαγή το όνομα της χώρας γκρρρ). Εκεί στην αγορά μια κοπελίτσα με ρωτάει πού έκανα τα μαλλιά, και γιατί δεν μου τα έκανε όλα, και πόσα μου πήρε. Της είπα για την κοπέλα στην παραλία και όταν τους είπα 50 δολάρια, η μια κοίταζε την άλλη με έκπληξη...μου λέει: εγώ θα σου τα έκανα όλα με 30! Suckeeeer! Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο και βρήκαμε τους υπόλοιπους μέσα στην τρελή χαρά ακόμα να τα πίνουν μέσα στην πισίνα και να χαλαρώνουν! Το ίδιο κάναμε κι εμείς αλλά δυστυχώς όχι για πολύ αφού είχε φτάσει η ώρα να φύγουμε...
Στη διαδρομή για το αεροδρόμιο με το ταξί είδαμε πράγματα που την πρώτη μέρα που είχε σκοτεινιάσει δεν είχαμε δει, όπως κάποια μνημεία για τους σκλάβους που μου φάνηκαν λίγο μακάβρια, αλλά είναι μέρος της ιστορίας τους δυστυχώς.
Η επιστροφή ήταν δράμα. Το αεροπλανάκι είχε μια μηχανική βλάβη κι έπρεπε να περιμένουμε το επόμενο (2 ώρες αναμονή σε ένα πανάθλιο αεροδρόμιο με κλειστά ακόμα και τα 2 mini-markets!!!). Όλη αυτήν την ώρα σκεφτόμουν ότι αν το 'ξερα θα είχα πάει σε αυτή την ρημαδοεκδρομή στο νησάκι που ταΐζεις σαλάχια και βλέπεις καρχαρίες...δε βαριέσαι σε όλα τα ταξίδια μια αναποδιά τυχαίνει πάντα.
Τελικά δεν πρόλαβα να δω πάρα πολλά από το νησί, μακάρι να είχα μέρες να γυρίσω κι άλλα νησάκια της Καραϊβικής, αυτό που θα μου μείνει όμως περισσότερο είναι αυτές οι χαμογελαστές φάτσες με τα χρυσά δόντια! Το σίγουρο είναι ότι οι ρυθμοί εδώ είναι χαλαροί και ξέγνοιαστοι και ό,τι πρέπει για διακοπές...
Την επόμενη μέρα, Δευτέρα πρωί, πριν πάω στη δουλειά χάλασα και τα κοτσιδάκια για να μη με δουν έτσι στο γραφείο οι Αμερικάνοι συνάδελφοι...κρίμα που δεν μπορώ να τα κρατήσω αλλά τα άτιμα, πονάνε!
Η κράτηση έγινε φυσικά από το internet και συγκεκριμένα από το Expedia, με πακέτο αεροπορικού εισιτηρίου και διαμονής, το οποίο στοίχισε γύρω στα 250 ευρώ (έτος 2007). Μια χαρά! Δυστυχώς μέχρι τα 6 άτομα να αποφασίσουν και να συμφωνήσουν για τη διαμονή, το Boeing είχε γεμίσει και έτσι εγώ με έναν συνάδελφο είμασταν οι τυχεροί που θα ταξιδεύαμε με ένα αεροπλανάκι της Continental και με αναχώρηση μισή ώρα νωρίτερα...
Παρασκευή απόγευμα και ως συνήθως (για τα δεδομένα της Florida) πιάνει βροχή. Αντί να σταματήσει όμως, η βροχή όλο και δυνάμωνε. Στον I95, στο δρόμο προς το αεροδρόμιο του Fort Lauderdale, ρίχνει καρέκλες και η ορατότητα είναι μικρή. Επιτέλους φτάνουμε στο αεροδρόμιο και βρίσκουμε το τεράστιο parking του αεροδρομίου στο παρά πέντε. Παίρνουμε τους σάκους μας και περνάμε πάλι από αυτή τη μυστήρια καμπίνα που σε φυσάει για έλεγχο (μα τι στο καλό κάνει αυτό το πράγμα?). Μόλις αντικρίζω το αεροπλάνο παθαίνω σοκ! Είναι το πιο μικρό που έχω ταξιδέψει ποτέ μου, μέσα είχε θέσεις για 15-10 άτομα, σε συνδυασμό με την καταιγίδα αυτό που βλέπω δε μου αρέσει καθόλου ως μέσο για να πετάξω πάνω από τον Ατλαντικό... Φυσικά είχε προηγηθεί και ολόκληρη ιστορία τρέλας αφού όταν έκλεισα το εισιτήριο googlαρα το μοντέλο αεροπλάνου και φρίκαρα γιατί δίπλα είχε reports ατυχημάτων (μα γιατί τα βγάζουν τέτοια πράγματα στο internet)! Περιττό να σας πω ότι ο συνάδελφός μου είχε εφιάλτες ότι πέφταμε και με έβριζε που το 'ψαξα! Εμένα πάλι με είχε καθησυχάσει το αγόρι μου που είχε κάποιες γνώσεις περί αεροπλάνων λέγοντάς μου ότι: τα ελικοφόρα είναι πιο ασφαλή...
Μπαίνουμε στο αεροπλάνο (εμείς και οι υπόλοιποι 10 επιβάτες) και οι 2 καπετάνιοι. Ο ένας μάλιστα κλείνει την πόρτα και μετά σκουπίζει με ένα χαρτί τα νερά από τη βρεγμένη σκάλα που γέμισαν τον διάδρομο. Σκέφτομαι από μέσα μου ότι για αυτούς πρέπει να είναι ρουτίνα να πετάνε με τέτοιο καιρό στην Florida κι ότι είμαι βλαμμένη που έχω μάθει μέχρι και για να κλείσω ferry-boat στην Ελλάδα να τσεκάρω τα beaufort... O συνάδελφός μου δε, έχει φρικάρει γιατί στον ύπνο του που πέφταμε καθόμασταν λέει ακριβώς σε αυτήν τη θέση. Τα επόμενα 45 λεπτά που περνάμε μέσα από μαύρα σύννεφα και κουνιόμαστε συνεχώς, λέω χαζά ανέκδοτα στο συνάδελφο και ό,τι βλακεία μου έρχεται στο μυαλό για να μη μιλάμε για τον καιρό!
Επιτέλους προσγειωνόμαστε και αμέσως ξυπνάει η τουρίστρια μέσα μου και βγάζω φωτογραφία τον πιλότο. Το αεροδρόμιο είναι παμπάλαιο, καθόλου μαγαζιά και μόνο 2 mini-markets για snacks. Στο μήκος των διαδρόμων οι τοίχοι είναι καλυμμένοι με φωτογραφίες των ολυμπιονικών αθλητών τους, που πράγματι είναι πολλοί και με πολλές διακρίσεις στον στίβο. Ρωτάω για βοήθεια έναν φύλακα που αμέσως βρίσκει ευκαιρία να φλερτάρει με την τουρίστρια. Είναι κατάμαυρος, χοντρούλης και έχει τουλάχιστον 2 χρυσά δόντια! Με ρωτάει αν είμαι η Miss Greece και σκάω στα γέλια, αναρωτιέμαι σε πόσες να το λέει αυτό την ημέρα άραγε?
Παίρνουμε ένα ταξί για το ξενοδοχείο. Ο ταξιτζής τρέχει σαν τρελός και δεν προλαβαίνουμε να δούμε πολλά από το τοπίο, έχει ήδη σκοτεινιάσει. Φτάνουμε στο ξενοδοχείο και δυστυχώς μας λένε πρέπει να πάμε στην διπλανή μονάδα γιατί εκείνη ήταν πλήρης. Κάνουμε check-in και μας βάζουν στον καρπό του χεριού ένα κίτρινο πλαστικό βραχιολάκι με το όνομα του ξενοδοχείου που δε λέει να βγει με τίποτα! Μας βάζουν σε μια μαύρη λιμουζίνα (πανάρχαια!) για μια διαδρομή 4 λεπτών, παίρνουν τα πράγματά μας και πάμε στο δωμάτιο. Το δωμάτιο είναι συμπαθητικό, είναι ψηλά με θέα, αλλά μυρίζει η μοκέτα από την υγρασία. Όταν όμως είσαι στις Μπαχάμες WHO F* CARES για τη μουχλιασμένη μοκέτα?
Οι υπόλοιποι συνάδελφοι θα ερχόντουσαν αργότερα με την άλλη πτήση οπότε έχουμε χρόνο να χαζέψουμε. Κατεβαίνουμε κάτω στο casino του ξενοδοχείου που είναι αρκετά μεγάλο, και με πολύ κόσμο! Εγώ πάλι δε δίνω δεκάρα για τα τυχερά παιχνίδια αλλά ψάχνω κάτι που να τρώγεται και παίρνω σαντουιτσάκι από ένα Starbucks. Του συναδέλφου που έβγαλε κάμερα στο casino του έκαναν παρατήρηση και απ' ότι κατάλαβα ήθελαν να του πάρουν και την κάρτα, αλλά όλα καλά. Μετά από λίγο φτάνουν και οι υπόλοιποι και αφού χαζεύουν κι αυτοί λίγο το casino, χτυπάνε μια pizza, αλλάζουμε ρούχα και ετοιμαζόμαστε για βραδινή έξοδο στο Nassau!
Παίρνουμε όλοι μαζί ένα ταξί-βανάκι (πολύ πρακτικά) και μας κατεβάζει στο κέντρο. Δεν έχει πολύ κόσμο στους δρόμους, περπατάμε κι έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά για κανένα καλό μαγαζάκι. Ακούμε ξαφνικά μια υπέροχη μουσική και κόσμο από ένα μπαράκι στον πρώτο όροφο ενός κτιρίου. Το μπαράκι το λένε "Da Balcony", όνομα και πράγμα! Κόβουμε είσοδο, μας βάζουν μια "σφραγίδα" στο χέρι και ανεβαίνουμε τα σκαλιά. Ένα υπέροχο μικρό μπαράκι με πολύ κόσμο και τέλεια μουσική! Ρέγγε σε συνδυασμό με r'n'b...το καλύτερο καλωσόρισμα στην Καραϊβική! Επίσης ακόμα και οι ντόπιοι έχουν μανία με τον Bob Marley, o dj έπαιζε απίστευτες διασκευές από τα τραγούδια του! Παίρνουμε από ένα cocktail Bahama Mamma και πιάνουμε θέση στο μπαλκονάκι χαζεύοντας τους περαστικούς. Είμαστε οι μόνοι λευκοί στο μπαράκι και ο ιδιοκτήτης (επίσης κατάμαυρος, χοντρούλης και με χρυσά δόντια) έρχεται και μας ρωτάει από πού είμαστε κτλ. Βγάζουμε και μια φωτογραφία μαζί του και συνεχίζουμε να πίνουμε τα ποτά μας. Πετυχαίνουμε μια όμορφη ρεπόρτερ ενός τοπικού καναλιού που ρωτάει τον κόσμο για ένα φεστιβάλ και πώς περνάει. Μας παίρνει κι εμάς συνέντευξη που δυστυχώς δε θα μάθουμε ποτέ αν βγήκε στον αέρα! Φεύγουμε από το μπαράκι και πάμε σε ένα club που μας είπαν ότι το έχουν Έλληνες. Απ' ότι έμαθα, πολλοί Έλληνες από την Κω έχουν μεταναστεύσει στις Μπαχάμες. Το clubάκι παίζει πιο mainstream μουσική, έχει πολύ κόσμο κι εμείς διασκεδάζουμε εκεί μέχρι τα ξημερώματα... Αποκορύφωμα 2 ελληνικά τραγούδια που έπαιξε ο dj (σουξεδάκια της περιόδου εκείνης), ένα του Ρέμου κι ένα ντουέτο Σαρμπέλ με Μερκούρη (sorry, δεν το ‘χω στα ελληνικά), σουρεάλ και περίεργο αλλά πολύ ωραία έκπληξη για εμάς εκείνη τη στιγμή!! Αφού φάγαμε πίτσα σε ένα μαγαζάκι που ήταν ανοιχτό εκείνη την ώρα, γυρίσαμε πτώματα με ταξί στο ξενοδοχείο και μπορώ να πω πως εκμεταλλευτήκαμε την πρώτη μας βραδιά στο Nassau (αφού φτάσαμε μετά τις 9 το βράδυ μόνο τα after μας έμεναν...).
Την επόμενη μέρα, ως συνήθως ενώ έχω κοιμηθεί λίγο, ξυπνάω στις 9 η ώρα το πρωί. Βλέπω από τα κλειστά παντζούρια τον ήλιο και νιώθω ανακούφιση μετά από την χτεσινή βροχερή μέρα. Ο συνάδελφος κοιμάται και προσπαθώ να δω έξω από τις σχισμές του παντζουριού...τότε συνειδητοποιώ πού βρίσκομαι αφού το δωμάτιο έχει θέα σε μια πανέμορφη αμμουδερή παραλία! Βάζω σιγά-σιγά το μαγιώ μου και κατεβαίνω στην παραλία. Έχει μόνο 2-3 παρέες, αμερικάνους τουρίστες που δυστυχώς είναι και λίγο φωνακλάδες. Τους αγνοώ, ξαπλάρω σε μια ξαπλώστρα και χαίρομαι τον ήλιο. Το κίτρινο βραχιολάκι στο χέρι αρχίζει και μου τη δίνει οπότε με τα χίλια ζόρια το βγάζω και το βάζω στην τσάντα μου. Σύντομα όμως θα διαπιστώσω ότι υπάρχει έλεγχος στην παραλία και μάλιστα μου ζητάνε να τους το δείξω, oooops... Αυτό το βραχιολάκι δεν πρέπει ποτέ να το βγάζεις γιατί έτσι ελέγχουν ποιος είναι όντως ένοικος του ξενοδοχείου και ποιος όχι, μάλιστα επειδή και οι άλλοι το έβγαλαν μας ζήτησαν 100 δολάρια από τη ρεσεψιόν για να μας δώσουν άλλο! Κλασικοί Έλληνες κάναμε φασαρία γιατί δεν μας είχε εξηγήσει κανένας πώς δουλεύει το σύστημα με το «βραχιολάκι» και δεν μας χρέωσαν τελικά. Τέλος πάντων, κάνω μια βουτιά στη θάλασσα αλλά δεν αισθάνομαι και πολύ άνετα, η παραλία δεν έχει καθόλου κόσμο και βλέπω σημαδούρες σε πολύ κοντινή απόσταση. Λες να έχει καρχαριάκια? Παρόλα αυτά η θάλασσα είναι ζεστή και υπέροχη και το νερό τυρκουάζ...
Αφού ξύπνησαν και οι υπόλοιποι κάνουμε ένα meeting και αποφασίζουμε να πάμε εκεί που μας είχαν προτείνει κάποιοι άλλοι συνάδελφοι που είχαν έρθει 2 μήνες πριν: στο ξενοδοχείο Atlantis! Αργότερα θα μάθω ότι το ίδιο ξενοδοχείο και μάλιστα με την ίδια αρχιτεκτονική έχει ανοίξει και στο Dubai. Αυτή τη φορά παίρνουμε το λεωφορείο που έχει στάση έξω από το ξενοδοχείο και πάμε στο Nassau. Μετά τη χτεσινή σκοτεινή διαδρομή, τώρα μπορούμε να χαζέψουμε έξω τα χαμηλά ξύλινα σπιτάκια, και τον κόσμο να περπατάει ή να κάνει ποδήλατο στις φτωχογειτονιές... Η διαδρομή είναι γύρω στα 20 λεπτά και το εισιτήριο πρέπει να ήταν 1 δολάριο.
Φτάνοντας εκεί να σας πω την αλήθεια ήθελα να εξερευνήσω την πόλη (είχε κι ένα μουσείο πειρατών αλλά έκανα πίσω αφού είχα πάει σε ένα στα Key West) αλλά οι υπόλοιποι ήθελαν να πάμε στο Atlantis κατευθείαν, αφού δεν είχαμε πολύ χρόνο... Ως η μόνη κοπέλα φοβήθηκα μήπως χαθούμε και μετά όλη μέρα τη βγάλω μόνη μου, κάτι που δεν το ήθελα καθόλου! Περπατήσαμε λίγο στους δρόμους του Nassau, φάγαμε ένα σαντουιτσάκι στα SubWay και μετά περπατήσαμε προς το περίφημο ξενοδοχείο Atlantis... Πραγματικά άξιζε τον κόπο γιατί το ξενοδοχείο είναι ένα αξιοθέατο από μόνο του!!! Απ' έξω έχουν φτιάξει σπιτάκια ξύλινα που πουλούσαν διάφορα, πισίνες, μέσα είναι μέσα στη χλιδή, το καζίνο καμία σχέση με του δικού μας ξενοδοχείου, ενυδρεία με σαλάχια και ό,τι ψάρια μπορείς να φανταστείς, συντριβανάκια, αγαλματάκια... Απίστευτό μέρος και, ναι, όποιος πάει Μπαχάμες ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΕΔΩ!!! (εμείς λόγω οικονομικών δεν κλείσαμε εκεί, αλλά αν πήγαινα με το αμόρε δε θα το συζητούσα για αλλού!!!). Αφού περπατήσαμε αρκετά, ψάχναμε να βρούμε πώς πάνε στις πισίνες που μας είχαν πάει οι άλλοι συνάδελφοι. Τελικά δεν μας άφησαν να μπούμε (αφού δεν μέναμε εκεί) και εμείς αναρωτιόμαστε πώς στο καλό ξετρύπωσαν και μπήκαν οι άλλοι?? Τέλος πάντων, 2nd best η κοντινότερη παραλία... Περπατήσαμε αρκετά αλλά τη βρήκαμε! Άσπρη αμμουδιά, τυρκουάζ νερά αλλά (δυστυχώς για εμένα που ΔΕΝ είμαι δελφίνι στο νερό) λίγο κυματάκι. Απλώνουμε πετσέτες και απολαμβάνουμε την παραλία πίνοντας πάλι Bahama Mamma αυτή τη φορά σερβιρισμένο μέσα σε μια κομμένη καρύδα με καλαμάκι. Η παραλία είχε πολύ κόσμο και μάλιστα ντόπιους, όχι τουρίστες, πράγμα που μου άρεσε γιατί αυτό σήμαινε πως αν και φτωχός λαός τουλάχιστον χαίρονταν τα καλά της χώρας τους! Ω του θαύματος μας βρίσκεί κι ένας συνάδελφος που είχε αποσυρθεί νωρίτερα από την "αγέλη" (κάτι που φοβόμουν να κάνω εγώ) και μας φαίνεται μάλιστα κουλό το πώς μας βρήκε. Καθήσαμε μέχρι τις 5, και μετά, πτώματα από την κούραση μετά από τόσο περπάτημα στον ήλιο και τη ζέστη, επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο με το λεωφορείο.
Φτάνοντας στο ξενοδοχείο εγώ δεν μπορώ να ηρεμήσω, δε θέλω να πάω στο δωμάτιο να κοιμηθώ, οπότε κατεβαίνω πάλι στην παραλία. Βρίσκω εκεί μια κοπέλα που έφτιαχνε κοτσιδάκια στα μαλλιά και ως γνήσια τουρίστρια "τσιμπάω" και της λέω να μου τα φτιάξει. Είναι κι αυτή παχουλή και μόλις είχε τσακωθεί με τον άντρα της για 100ή φορά και τα έλεγε σε μια γριά που καθόταν εκεί δίπλα σε ένα σκαμπώ. Όση ώρα μου μαδούσε το μαλλί φτιάχνοντάς μου τα κοτσιδάκια έβριζε τον άντρα της που θα τον πέταγε έξω και θα μετά θα έπαιρνε το παιδί της και θα έφευγε. Είχα την εντύπωση ότι ξέσπαγε στο κεφάλι μου, αλλά ευτυχώς η γυναίκα ήταν ΤΟΣΟ γρήγορη που μου έκανε τα κοτσιδάκια σε ένα μισάωρο! Η προφορά της δε, μου φαινόταν τόσο διασκεδαστική που δε χόρταινα να την ακούω! Δυστυχώς με έπιασε κορόιδο, αφού πλήρωσα 50 δολάρια για να μου κάνει το μισό κεφάλι...Όταν με είδαν οι συνάδελφοι έπαθαν πλάκα γιατί φαινόταν το σκαλπ μου λίγο, αλλά αν δεν τα κάνεις αυτά εκεί, ΠΟΥ θα τα κάνεις?!
Χαζεύω λίγο τα μαγαζιά του ξενοδοχείου αλλά δεν αγοράζω τίποτα, τσιμπάμε κάτι στο καζίνο και μετά, ΕΚΠΛΗΞΗ πάλι η παρέα ήθελε club!! Στην αρχή το σκεφτόμουν γιατί είχα βρει κάτι εκδρομές για την Κυριακή που πήγαινες σε άλλα νησάκια ή έβλεπες καρχαρίες αλλά 1) ήταν τσίμα-τσίμα η ώρα για την πτήση της επιστροφής και δε θα προλάβαινα, 2) κανένας άλλος δεν ήθελε να ακολουθήσει σε τέτοιες δραστηριότητες... Οπότε λέω αφού το πρωί δε θα ξυπνήσω, ας πάω! Και ναι, ξαναπήγαμε στο Atlantis σε ένα μεγάλο club που είναι μέσα στο ξενοδοχείο και που όντως ήταν φοβερό... Στην επιστροφή στο ξενοδοχείο βρίσκουμε κάτι αιώρες στην παραλία και δε θέλουμε να σηκωθούμε, μα τι χαλάρωση είναι αυτή??
Ξυπνάω πάλι νωρίς την επόμενη μέρα, και το κεφάλι μου πονάει απίστευτα από τα σφιχτοδεμένα κοτσιδάκια. Η ώρα της επιστροφής από τις Μπαχάμες πλησιάζει... Έχει συννεφιά και κυματάκι και χαίρομαι τελικά που δεν πήγα να δω καρχαρίες με τέτοιο καιρό. Απολαμβάνουμε όσο μπορούμε την παραλία και τις πισίνες... Μάλιστα πριν ξυπνήσουν όλοι οι υπόλοιποι, με έπιασε ένας που ήθελε να με πείσει για το time sharing (12000 δολάρια το πακέτο για ξενοδοχεία Radisson, αλλά δεν τσίμπησα!). Μου έκανε εντύπωση πώς είχαν πείσει τόσους τουρίστες, μαζί με μένα, να περάσουν μια ώρα των διακοπών τους εκεί μέσα! Τελικά οι άνθρωποι στις Μπαχάμες είναι τόσο χαμογελαστοί και επικοινωνιακοί που δεν μπορείς να πεις όχι! Του πιάνω κουβέντα γενικά για το νησί και αυτός χαίρεται που του δίνω την ευκαιρία να μιλήσει για το νησί του... Μου λέει και για το μικρό νησάκι που φαίνεται απέναντι ότι το έχει αγοράσει ο Eddie Murphy. Το μεσημέρι αρχίζει και με πιάνει αυτό που με πιάνει σε όλα τα ταξίδια, να δω όσα περισσότερα μπορώ! Οι υπόλοιποι αρνούνται να αφήσουν την ξαπλώστρα και το τεράστιο ποτό τους, αλλά ευτυχώς 2 συνάδελφοι μετά χαράς θέλουν να κάνουν κάτι παραπάνω. Παίρνουμε το λεωφορείο και κατεβαίνουμε σε ένα μέρος που είχαμε σταμπάρει ότι έχει ψαροταβέρνες. Δυο-τρία ξύλινα σπιτάκια στη σειρά πάνω στη θάλασσα που φαινόταν ότι είχαν κόσμο. Διαλέγουμε αυτό που μας αρέσει πιο πολύ και καθόμαστε σε ένα τραπεζάκι. Όλα είναι ξύλινα, έχει ένα μεγάλο μπαρ που καθόταν κόσμος κι έπινε, και η διακόσμηση ήταν πολύ '80ς εμπνευσμένη φυσικά από τη θάλασσα και το ψάρεμα. Παραγγείλαμε snapper και grouper, φρέσκα ψάρια που τα έβαζαν σε αλουμινόχαρτο με λαχανικά και τα έψηναν στα κάρβουνα με λάιμ, και συνοδεύονταν με πατάτες τηγανητές. Πεντανόστιμο! Μέσα στο αλουμινόχαρτο ήταν και κάτι κομματάκια που έμοιαζαν με φέτες μπανάνας αλλά είχαν γεύση πατάτας (δε θυμάμαι πώς μου το είπαν, αλλά μπανάνα δεν ήταν). Φυσικά ο σερβιτόρος είχε και αυτός χρυσό δόντι αλλά ήταν αδύνατος και μόλις του ζήτησα να τον βγάλω φωτογραφία κατευθείαν πήρε πόζα! Όταν κατεβήκαμε κάτω, εκεί που ήταν να φύγουμε, με ρωτάει ένας στο μπαρ αν θέλω "snow". Εγώ φυσικά, η άσχετη δεν καταλαβαίνω τι εννοεί ο κύριος, χαμογελάω λέω νοου θενκς και φεύγω. Μετά μου είπαν ότι έτσι λένε την άσπρη σκόνη...ε με συγχωρείτε, πού να ξέρω η έρμη???
Στην επιστροφή κατεβαίνουμε σε μια αγορά που είναι στημένη απέναντι από το ξενοδοχείο. Εκεί πουλούσαν ένα σωρό τουριστικές βλακείες, κούπες, φουλάρια, ρούχα, bob marley παντού, ρέγγε καπέλα, μαξιλάρια και γενικά διακοσμητικά για το σπίτι... Τελικά πήρα 2 ποτηράκια σφηνάκια και ένα album φωτογραφιών φτιαγμένο από μπανανόφυλλα (το οποίο αργότερα ανακάλυψα ότι είναι Made in China και το ίδιο είχε και σε άλλες χώρες στα τουριστικά με αλλαγή το όνομα της χώρας γκρρρ). Εκεί στην αγορά μια κοπελίτσα με ρωτάει πού έκανα τα μαλλιά, και γιατί δεν μου τα έκανε όλα, και πόσα μου πήρε. Της είπα για την κοπέλα στην παραλία και όταν τους είπα 50 δολάρια, η μια κοίταζε την άλλη με έκπληξη...μου λέει: εγώ θα σου τα έκανα όλα με 30! Suckeeeer! Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο και βρήκαμε τους υπόλοιπους μέσα στην τρελή χαρά ακόμα να τα πίνουν μέσα στην πισίνα και να χαλαρώνουν! Το ίδιο κάναμε κι εμείς αλλά δυστυχώς όχι για πολύ αφού είχε φτάσει η ώρα να φύγουμε...
Στη διαδρομή για το αεροδρόμιο με το ταξί είδαμε πράγματα που την πρώτη μέρα που είχε σκοτεινιάσει δεν είχαμε δει, όπως κάποια μνημεία για τους σκλάβους που μου φάνηκαν λίγο μακάβρια, αλλά είναι μέρος της ιστορίας τους δυστυχώς.
Η επιστροφή ήταν δράμα. Το αεροπλανάκι είχε μια μηχανική βλάβη κι έπρεπε να περιμένουμε το επόμενο (2 ώρες αναμονή σε ένα πανάθλιο αεροδρόμιο με κλειστά ακόμα και τα 2 mini-markets!!!). Όλη αυτήν την ώρα σκεφτόμουν ότι αν το 'ξερα θα είχα πάει σε αυτή την ρημαδοεκδρομή στο νησάκι που ταΐζεις σαλάχια και βλέπεις καρχαρίες...δε βαριέσαι σε όλα τα ταξίδια μια αναποδιά τυχαίνει πάντα.
Τελικά δεν πρόλαβα να δω πάρα πολλά από το νησί, μακάρι να είχα μέρες να γυρίσω κι άλλα νησάκια της Καραϊβικής, αυτό που θα μου μείνει όμως περισσότερο είναι αυτές οι χαμογελαστές φάτσες με τα χρυσά δόντια! Το σίγουρο είναι ότι οι ρυθμοί εδώ είναι χαλαροί και ξέγνοιαστοι και ό,τι πρέπει για διακοπές...
Την επόμενη μέρα, Δευτέρα πρωί, πριν πάω στη δουλειά χάλασα και τα κοτσιδάκια για να μη με δουν έτσι στο γραφείο οι Αμερικάνοι συνάδελφοι...κρίμα που δεν μπορώ να τα κρατήσω αλλά τα άτιμα, πονάνε!
