ipanag
Member
- Μηνύματα
- 316
- Likes
- 151
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γύρος του κόσμου
Περιεχόμενα
Αγία Πετρούπολη και Μόσχα, Ρωσία
Τα αρχικά σχέδια ήταν για ένα πολύ πιο περιπετειώδες ταξίδι με τον υπερσιβηρικό σιδηρόδρομο, καταλήγοντας στη Μογγολία και στη Κίνα! Δυστυχώς δεν υπήρχε δυνατότητα για ταξίδι 3 εβδομάδων (τόσο θα χρειαζόμασταν με σχετικά σφιχτό πρόγραμμα), οπότε αρκεστήκαμε σε μια βόλτα μιας εβδομάδας στις δύο μεγαλύτερες πόλεις της Ρωσίας, τη Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη. Άλλωστε είχαμε μάθει και λίγο τη ρώσικη γλώσσα, κάτι που τελικά μας βοήθησε αρκετά στη συνεννόηση. Τα διαδικαστικά για να ταξιδέψει κάποιος στη Ρωσία δεν είναι απλή υπόθεση. Χρειάζεται ταξιδιωτική βίζα, για την έκδοση της οποίας απαιτείται πρόσκληση από κάποιο επίσημο ταξιδιωτικό πρακτορείο στη Ρωσία. Πρακτικά, επειδή κανείς δε θέλει να δεσμευτεί με ένα οργανωμένο πρόγραμμα ενός τοπικού πρακτορείου, υπάρχουν websites στο internet που φροντίζουν να σου εκδώσουν μια τέτοια πρόσκληση με μια εικονική κράτηση σε κάποιο ξενοδοχείο. Η αποστολή της πρόσκλησης έγινε με email και την προσκόμισα στο ρώσικο προξενείο μαζί με μερικά ακόμη έγγραφα. Τα κατέθεσα και σε μερικές μέρες πέρασα για να παραλάβω το διαβατήριό μου με τη βίζα. Όλη αυτή η διαδικασία σε κάνει να αισθάνεσαι ότι θα επισκεφθείς κρυφά και μυστικά μέρη. Το τελικό πλάνο του ταξιδιού περιελάμβανε πτήση προς Αγία Πετρούπολη μέσω Μόσχας, επιστροφή στη Μόσχα με τρένο και ξανά πτήση προς Αθήνα. Κλείσαμε εισιτήρια με τις ρώσικες αερογραμμές, βρήκαμε ανθρώπους να μας φιλοξενήσουν (couchsurfing) και περιμέναμε εναγωνίως το ταξίδι.
Η πρώτη μέρα ήταν μια πραγματική οδύσσεια και ταλαιπωρία μέχρι να καταλήξουμε στην Αγ. Πετρούπολη. Λόγω των δικών μου ξεχωριστών εισιτηρίων για τις δύο πτήσεις, έπρεπε να παραλάβω τη δική μου αποσκευή από το αεροδρόμιο της Μόσχας. Αυτό όμως σήμαινε να περάσουμε από το immigration control. Δε μπορούσαμε να φανταστούμε πόση ώρα αναμονής θα σήμαινε αυτό. Η ουρά προχωρούσε με πολύ αργούς ρυθμούς, καθώς οι τελωνειακοί ρώσοι υπάλληλοι έκαναν αργά αργά και σχολαστικά τον έλεγχο των διαβατηρίων. Είχαμε ήδη μια μικρή καθυστέρηση και όλα έδειχναν ότι δε θα προλαβαίναμε να πάμε στο διπλανό terminal που ήταν η επόμενη πτήση μας. Αφού περάσαμε τον έλεγχο, τρέξαμε να πάρουμε τις αποσκευές, αλλά η αποσκευή του φίλου μου δεν ερχόταν. Προσπαθούσαμε να ρωτήσουμε κάποιους υπαλλήλους, καθώς είχαμε ελάχιστα χρονικά περιθώρια για να προλάβουμε την επόμενη πτήση. Τα ρώσικα μας δεν ήταν και τόσο καλά και δεν ήμασταν σίγουροι τι ακριβώς μας λένε. Αγγλικά δε μιλούσε κανείς. Το μόνο που καταλάβαμε ήταν ότι δε θα πετούσαμε για Αγ. Πετρούπολη με την προγραμματισμένη πτήση μας. Μάλλον ακυρώθηκε, ή απλώς προσπαθούσαν να μας πουν ότι δεν προλαβαίνουμε. Εν τω μεταξύ πηγαινοερχόμασταν από το γκισέ πληροφοριών στον ιμάντα αποσκευών για να βρούμε τη χαμένη αποσκευή. Τελικά μια ευγενική υπάλληλος μας βοήθησε, βρήκαμε την αποσκευή και μας οδήγησε στο γραφείο της εταιρείας για να κανονίσουμε την επόμενη πτήση μας. Ευτυχώς μας έβαλαν στην επόμενη πτήση μετά από αρκετή ώρα αναζήτησης στα τερματικά τους. Με ένα εσωτερικό λεωφορείο μεταφερθήκαμε στο άλλο terminal για τις τοπικές πτήσεις, όπου η ατμόσφαιρα είχε πολύ πιο έντονο το σοβιετικό στοιχείο. Φθάσαμε στην πύλη αναχώρησής μας, χωρίς καμία ενημερωτική ταμπέλα. Κάθε φορά που μαζευόταν κόσμος για να περάσει, πηγαίναμε και μεις, αλλά οι ελεγκτές μας έλεγαν "όχι ακόμη, αργότερα". Η ώρα περνούσε, κόντευε να φθάσει μεσάνυχτα και εμείς περιμέναμε σε έναν υποτυπώδες χώρο αναμονής, χωρίς να ξέρουμε τίποτα. Τελικά ήρθε η στιγμή που επιβιβαστήκαμε και εμείς. Το αεροπλάνο αντί για Boeing που ήταν στην κανονική μας πτήση, ήταν ένα Tupolev και μάλιστα ο λόγος της νέας καθυστέρησης ήταν κάποια τεχνικά προβλήματα. Ήμουν αρκετά κουρασμένος για να ανησυχήσω και πολύ γρήγορα αποκοιμήθηκα στο αεροπλάνο, παρατηρώντας ότι οι χειραποσκευές πάνω από τα καθίσματα ήταν ελεύθερες να πέσουν με το πρώτο τράνταγμα ή κλίση. Περίπου 2 τα ξημερώματα φθάσαμε στον προορισμό μας. Είχαμε όμως ένα πρόβλημα. Τέτοια ώρα πώς θα πηγαίναμε στο κέντρο της πόλης. Ρωτήσαμε και μάθαμε για ένα νυχτερινό λεωφορείο, όμως και εδώ υπήρχε πρόβλημα, το επόμενο έφευγε σε 2 ώρες! Υποθέτω ότι έχει να κάνει με τις γέφυρες της πόλης που ανοίγουν το βράδυ, κατά τις λευκές νύχτες στην Αγ. Πετρούπολη. Λευκές νύχτες. Πράγματι, αν και τόσο αργά ο ουρανός δεν ήταν εντελώς σκοτεινός, σα να είχε δύσει ο ήλιος πριν λίγη ώρα. Τελικά η μόνη μας επιλογή ήταν ένα (πανάκριβο) ταξί και αναζήτηση του διαμερίσματος που θα μέναμε. Κάπου εκεί τέλειωνε η πιο κουραστική μέρα και άρχιζε η γνωριμία με μια πιο καλή πλευρά της ρώσικης κουλτούρας.
Η συνέχεια ακολουθεί. Όλο το κείμενό μου εδώ:
http://www.periplanisi.com/travel/world/russia.html
Τα αρχικά σχέδια ήταν για ένα πολύ πιο περιπετειώδες ταξίδι με τον υπερσιβηρικό σιδηρόδρομο, καταλήγοντας στη Μογγολία και στη Κίνα! Δυστυχώς δεν υπήρχε δυνατότητα για ταξίδι 3 εβδομάδων (τόσο θα χρειαζόμασταν με σχετικά σφιχτό πρόγραμμα), οπότε αρκεστήκαμε σε μια βόλτα μιας εβδομάδας στις δύο μεγαλύτερες πόλεις της Ρωσίας, τη Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη. Άλλωστε είχαμε μάθει και λίγο τη ρώσικη γλώσσα, κάτι που τελικά μας βοήθησε αρκετά στη συνεννόηση. Τα διαδικαστικά για να ταξιδέψει κάποιος στη Ρωσία δεν είναι απλή υπόθεση. Χρειάζεται ταξιδιωτική βίζα, για την έκδοση της οποίας απαιτείται πρόσκληση από κάποιο επίσημο ταξιδιωτικό πρακτορείο στη Ρωσία. Πρακτικά, επειδή κανείς δε θέλει να δεσμευτεί με ένα οργανωμένο πρόγραμμα ενός τοπικού πρακτορείου, υπάρχουν websites στο internet που φροντίζουν να σου εκδώσουν μια τέτοια πρόσκληση με μια εικονική κράτηση σε κάποιο ξενοδοχείο. Η αποστολή της πρόσκλησης έγινε με email και την προσκόμισα στο ρώσικο προξενείο μαζί με μερικά ακόμη έγγραφα. Τα κατέθεσα και σε μερικές μέρες πέρασα για να παραλάβω το διαβατήριό μου με τη βίζα. Όλη αυτή η διαδικασία σε κάνει να αισθάνεσαι ότι θα επισκεφθείς κρυφά και μυστικά μέρη. Το τελικό πλάνο του ταξιδιού περιελάμβανε πτήση προς Αγία Πετρούπολη μέσω Μόσχας, επιστροφή στη Μόσχα με τρένο και ξανά πτήση προς Αθήνα. Κλείσαμε εισιτήρια με τις ρώσικες αερογραμμές, βρήκαμε ανθρώπους να μας φιλοξενήσουν (couchsurfing) και περιμέναμε εναγωνίως το ταξίδι.
Η πρώτη μέρα ήταν μια πραγματική οδύσσεια και ταλαιπωρία μέχρι να καταλήξουμε στην Αγ. Πετρούπολη. Λόγω των δικών μου ξεχωριστών εισιτηρίων για τις δύο πτήσεις, έπρεπε να παραλάβω τη δική μου αποσκευή από το αεροδρόμιο της Μόσχας. Αυτό όμως σήμαινε να περάσουμε από το immigration control. Δε μπορούσαμε να φανταστούμε πόση ώρα αναμονής θα σήμαινε αυτό. Η ουρά προχωρούσε με πολύ αργούς ρυθμούς, καθώς οι τελωνειακοί ρώσοι υπάλληλοι έκαναν αργά αργά και σχολαστικά τον έλεγχο των διαβατηρίων. Είχαμε ήδη μια μικρή καθυστέρηση και όλα έδειχναν ότι δε θα προλαβαίναμε να πάμε στο διπλανό terminal που ήταν η επόμενη πτήση μας. Αφού περάσαμε τον έλεγχο, τρέξαμε να πάρουμε τις αποσκευές, αλλά η αποσκευή του φίλου μου δεν ερχόταν. Προσπαθούσαμε να ρωτήσουμε κάποιους υπαλλήλους, καθώς είχαμε ελάχιστα χρονικά περιθώρια για να προλάβουμε την επόμενη πτήση. Τα ρώσικα μας δεν ήταν και τόσο καλά και δεν ήμασταν σίγουροι τι ακριβώς μας λένε. Αγγλικά δε μιλούσε κανείς. Το μόνο που καταλάβαμε ήταν ότι δε θα πετούσαμε για Αγ. Πετρούπολη με την προγραμματισμένη πτήση μας. Μάλλον ακυρώθηκε, ή απλώς προσπαθούσαν να μας πουν ότι δεν προλαβαίνουμε. Εν τω μεταξύ πηγαινοερχόμασταν από το γκισέ πληροφοριών στον ιμάντα αποσκευών για να βρούμε τη χαμένη αποσκευή. Τελικά μια ευγενική υπάλληλος μας βοήθησε, βρήκαμε την αποσκευή και μας οδήγησε στο γραφείο της εταιρείας για να κανονίσουμε την επόμενη πτήση μας. Ευτυχώς μας έβαλαν στην επόμενη πτήση μετά από αρκετή ώρα αναζήτησης στα τερματικά τους. Με ένα εσωτερικό λεωφορείο μεταφερθήκαμε στο άλλο terminal για τις τοπικές πτήσεις, όπου η ατμόσφαιρα είχε πολύ πιο έντονο το σοβιετικό στοιχείο. Φθάσαμε στην πύλη αναχώρησής μας, χωρίς καμία ενημερωτική ταμπέλα. Κάθε φορά που μαζευόταν κόσμος για να περάσει, πηγαίναμε και μεις, αλλά οι ελεγκτές μας έλεγαν "όχι ακόμη, αργότερα". Η ώρα περνούσε, κόντευε να φθάσει μεσάνυχτα και εμείς περιμέναμε σε έναν υποτυπώδες χώρο αναμονής, χωρίς να ξέρουμε τίποτα. Τελικά ήρθε η στιγμή που επιβιβαστήκαμε και εμείς. Το αεροπλάνο αντί για Boeing που ήταν στην κανονική μας πτήση, ήταν ένα Tupolev και μάλιστα ο λόγος της νέας καθυστέρησης ήταν κάποια τεχνικά προβλήματα. Ήμουν αρκετά κουρασμένος για να ανησυχήσω και πολύ γρήγορα αποκοιμήθηκα στο αεροπλάνο, παρατηρώντας ότι οι χειραποσκευές πάνω από τα καθίσματα ήταν ελεύθερες να πέσουν με το πρώτο τράνταγμα ή κλίση. Περίπου 2 τα ξημερώματα φθάσαμε στον προορισμό μας. Είχαμε όμως ένα πρόβλημα. Τέτοια ώρα πώς θα πηγαίναμε στο κέντρο της πόλης. Ρωτήσαμε και μάθαμε για ένα νυχτερινό λεωφορείο, όμως και εδώ υπήρχε πρόβλημα, το επόμενο έφευγε σε 2 ώρες! Υποθέτω ότι έχει να κάνει με τις γέφυρες της πόλης που ανοίγουν το βράδυ, κατά τις λευκές νύχτες στην Αγ. Πετρούπολη. Λευκές νύχτες. Πράγματι, αν και τόσο αργά ο ουρανός δεν ήταν εντελώς σκοτεινός, σα να είχε δύσει ο ήλιος πριν λίγη ώρα. Τελικά η μόνη μας επιλογή ήταν ένα (πανάκριβο) ταξί και αναζήτηση του διαμερίσματος που θα μέναμε. Κάπου εκεί τέλειωνε η πιο κουραστική μέρα και άρχιζε η γνωριμία με μια πιο καλή πλευρά της ρώσικης κουλτούρας.
Η συνέχεια ακολουθεί. Όλο το κείμενό μου εδώ:
http://www.periplanisi.com/travel/world/russia.html
!
