Ηνωμένο Βασίλειο Ραντεβού στο Manchester :)

[Grerena]

Ημέρα εξοχής (με ένα χωριό «εποχής» και μια γέφυρα Unesco)
Δεν ξημερώσαμε πολύ καλά. Η Lily αρρώστησε. Μια λοίμωξη που νόμιζε ότι της πέρασε … αναζωπυρώθηκε ξανά. Ψαχτήκαμε για ώρα σκεπτόμενες τι να κάνουμε. Ύστερα από τηλεφώνημα στο γιατρό μάθαμε ότι η λύση είναι μία και μόνη: αντιβίωση. Η αντιβίωση όμως αποτελεί … ανέκδοτο για την Αγγλία. Δεν ξέρω τι θα κάναμε αν η Diana δεν είχε μία αντιβίωση (έτσι .. προληπτικά) στην τσάντα της. Χαλάλι της η όπερα!

Καθυστερημένα αλλά αρκετά ανακουφισμένες ξεκίνησε η σημερινή εξόρμηση. Μια βόλτα στην εξοχή έλεγε το πρόγραμμα, η οποία όμως θα συνδυαζόταν με βόλτα σε ένα χωριό πολύ Αγγλικό και παράλληλα πολύ … Βικτωριανό.

“Victorian Blist Hills Old town” λέγεται το χωριό που θέλαμε να επισκεφτούμε ή μάλλον εγώ ήθελα διακαώς για πάρα πολλούς λόγους. Ο ένας ήταν ότι θεωρούσα ότι ήταν το πλέον χαρακτηριστικό Αγγλικό χωριό “εποχής”. Ένας άλλος ήταν ότι είναι Unesco. Ένας τρίτος ήταν ότι το χωριό αυτό ήταν … μεταλλευτικό. Δεδομένου ότι έχω μεγάλη αδυναμία στο βιομηχανικό τουρισμό…ένα μεταλλευτικό χωριό “εποχής” στην Αγγλική επαρχία (και Unesco) αποτελούσε σχεδόν το καλύτερό μου.

Σκάρτες δυο ώρες και 85 μίλια είχαμε να κάνουμε έως το Blist Hills. Εμείς το κάναμε λίγο παραπάνω γιατί κάναμε και μια στάση για καφέ. Φύγαμε αργά, νύχτωνε και νωρίς οπότε ένα άγχος για το αν θα προλαβαίναμε να δούμε το χωριό το είχα.

Η οδήγηση με Ι.Χ. στην Αγγλική επαρχία ήταν μια εμπειρία για μένα. Όμορφη καταπράσινη η εξοχή αλλά οι επαρχιακοί δρόμοι μου φάνηκαν στενοί και είχα την αίσθηση ότι όλα τα αυτοκίνητα έρχονταν καταπάνω μας.

Δεν φτάνει η «αναποδιά» του δρόμου αλλά είχαμε και άλλες καθυστερήσεις. Συναντήσαμε ένα άλογο! Ναι, και σύμφωνα με τον Αγγλικό κοκ (μας είπε η Zana), όταν συναντάς άλογο στο δρόμο δεν το προσπερνάς γιατί θα τρομάξει, αλλά απλά το ακολουθείς. Δηλαδή ... πόσο συχνά συναντάς άλογο στο δρόμο; (ώστε να αναφέρεται και στον κοκ

Μ’ αυτά και μ’ αυτά στην είσοδο του χωριού φτάσαμε 2:35!!!
Μπήκα μέσα τρέχοντας φοβούμενη ότι παραείχαμε έρθει αργά και πιθανά να μην προλάβουμε ακόμα και το last entry!
«4 εισιτήρια παρακαλώ»
Η κοπέλα που ήταν στην είσοδο έκανε πολλές προσπάθειες για να μην ... εισέλθουμε.
Ακολούθησαν στιχομυθίες του τύπου:
«Μέχρι τις 4 είμαστε ανοιχτά»
-Οκ. 4 εισιτήρια παρακαλώ
«Τα μαγαζιά να ξέρετε κλείνουν στις 3:30»
-Οκ. 4 εισιτήρια παρακαλώ
«Το τρενάκι είναι κλειστό τέτοια ώρα»
-Οκ. 4 εισιτήρια παρακαλώ.
Είδε πόσο αποφασισμένη ήμουν και τελικά πείστηκε να μου κόψει αυτά τα ρημαδοτέσσερα εισιτήρια.
Και η συνέχεια …

Προχωρήσαμε, ανεβήκαμε μια σκάλα, στο τέλος της οποίας υπήρχε μια πόρτα, την οποία ανοίξαμε και …. Σαν πόρτα χρονομηχανής μου φάνηκε, αφού με το που την άνοιξα βρέθηκα σε άλλη εποχή και σε άλλο τόπο.
Βρέθηκα στον κεντρικό δρόμο του χωριού Blists Hill.

Το “Blists Hill Victorian town” χαρακτηρίζεται σαν ένα υπαίθριο μουσείο χτισμένο πάνω σε ένα πρώην Βιομηχανικό συγκρότημα. Εγώ αυτό που είδα ήταν ένα ζωντανό Βικτωριανό χωριό του 19ου αι.

Είχε τα πάντα από καταστήματα. Τράπεζα, αρτοποιείο, ζαχαροπλαστείο, κατάστημα ποδηλάτων, ταχυδρομείο, τυπογραφείο. Η Τράπεζα την ώρα που φτάσαμε δεν λειτουργούσε. Το ζαχαροπλαστείο έκλεινε. Τα υπόλοιπα όμως ήταν ανοιχτά κανονικά με προσωπικό και πελάτες. Βέβαια την ώρα που εμείς μπήκαμε μέσα, που ήταν ήδη αρκετά αργά, πιο πολύ ήταν το προσωπικό παρά οι πελάτες. Μέσα σε αυτή τη μιάμιση ώρα που περιδιαβαίναμε στο χωριό συναντήσαμε ελάχιστους επισκέπτες.

Το χωριό έχει τρεις συνοικίες. Μια περιοχή με σπίτια και καταστήματα βικτωριανής εποχής, μια βιομηχανική συνοικία που παρείχε θέσεις εργασίας στους κατοίκους (σε υψικάμινο και σε εργοστάσιο παραγωγής προϊόντων σιδήρου) και μια εξοχική συνοικία με αγροτόσπιτα και την εκκλησία του χωριού.

Αρχικά ο λόφος Blists ήταν μια βιομηχανική περιοχή αποτελούμενη από υψικάμινους και ορυχεία άνθρακα, σιδήρου και πυροπηλού. Κάποια από τα κτίρια ήταν ήδη μέρος του βιομηχανικού χώρου κάποια άλλα είναι πρωτότυπα κτίρια, που έχουν μεταφερθεί από αλλού στο χώρο.
Ίσως αυτός είναι ο λόγος που δεν βλέπεις ένα μουσείο με τα εκθέματά του όπως συμβαίνει συνήθως στα διάφορα υπαίθρια λαογραφικά μουσεία της Ευρώπης, αλλά βλέπεις ένα "ζωντανό" και λειτουργικό χωριό και νιώθεις λίγο σαν "big brother" που έχεις εισχωρήσει στη ζωή αυτών των ανθρώπων που έζησαν σε ένα τέτοιου τύπου χωριό, στη «Βιομηχανική Αγγλία» στις αρχές του αιώνα.

Περπατάς στο δρόμο και βλέπεις μια γυναίκα να φροντίζει το άλογό της, να ταίζει τα ζώα της, βλέπεις το σιδερά εν ώρα εργασίας, τη δασκάλα του σχολείου στο σχόλασμά της, τον τυπογράφο να δουλεύει.

Ανοίγαμε την πόρτα ενός καταστήματος και ω! Τι έκπληξη! Δεν ήταν απλώς μια ρέπλικα τύπου έκθεμα. Ήταν ένα «ζωντανό» κατάστημα, που λειτουργούσε σαν κατάστημα, με τον ιδιοκτήτη παρόντα, ο οποίος σε καλημέριζε και σε ρωτούσε «Πως μπορώ να εξυπηρετήσω;»

Συναντήσαμε και επαγγελματίες εποχής αλλά και ... επαγγέλματα μιας άλλης εποχής.
Οικοδομικές εργασίες, σιδηρουργεία, χυτήρια, «τροχοποιοί», κηροποιοί, "Άλογα και άμαξες" προς ενοικίαση, “γιακάδες και λουριά”-makers , είδη κυνηγιού.

Σε πολλά από αυτά συναντήσαμε τον τεχνίτη εν ώρα εργασίας. Έτσι πετύχαμε τον σιδερά να δουλεύει...

Και ο τυπογράφος είχε κόσμο την ώρα που το επισκεφτήκαμε...

Εκτός από τα καταστήματα που λειτουργούσαν σαν καταστήματα υπήρχαν και πολλά σπίτια που λειτουργούσαν σαν ... σπίτια. Πολλά έδειχναν να ... κατοικούνται. Έτσι και εμείς ανοίξαμε μια πόρτα που βρήκαμε στο δρόμο μας και ήταν αυτή του αρχιμηχανικού του βιομηχανικού συγκροτήματος του χωριού.

Όπου μας υποδέχτηκε και μας ξενάγησε ο ίδιος ο αρχιμηχανικός και η ... γυναίκα του!

Σε λίγο μπήκαμε στη «βιομηχανική συνοικία» του χωριού.
Εκεί βρισκόταν όλη η γραμμή παραγωγής. Υψικάμινοι, εργοστάσιο, μεταποίηση.

Το συγκεκριμένο χωριό/αξιοθέατο σε συνδυασμό με τη γειτονική γέφυρα που θα βλέπαμε αργότερα ήταν η δική μου επιθυμία. Το θέατρο ήταν της Diana, το Blackpool (μια παραθαλάσσια πόλη) που θα πηγαίναμε αύριο ήταν της Zana και της Lilly ήταν απλά το … reunion. Αυτό το αναφέρω γιατί στο χωριό ένιωθα ότι τις … έσερνα λίγο τις φιλενάδες μου. Έλπιζα ότι θα είναι κάτι που θα τις εντυπωσιάσει. Εμένα με είχε εντυπωσιάσει. Εκείνες όμως; Δεν έβλεπα να “χοροπηδάνε” απ΄τη χαρά τους σαν και μένα. Με τεχνικά επαγγέλματα και ενασχολήσεις στο backround μας (η Diana πιο πολύ), Πολυτεχνίτισσες γαρ, περίμενα και εγώ μια … ευαισθησία με το site. Δεν ήταν τυχαία η επιλογή του χωριού έχοντας τη συγκεκριμένη παρέα.
Ώσπου κάποια στιγμή είδα τη συγκίνηση στα μάτια της Diana! Επιτέλους! Η αρχαία υψικάμινος την είχε “αγγίξει”. Μάλλον όλες μας αφού εδώ ήταν το σημείο που βγάλαμε μια ομαδική selfie.

Προχωρήσαμε προς τα περίχωρα του χωριού. Εδώ τα σπίτια ήταν πιο αραιά χτισμένα. Εδώ ήταν και το σχολείο, εδώ και η εκκλησία.

Είχαμε πια βρεθεί να περπατάμε μέσα στη φύση, όταν μπροστά μας βρέθηκε ένα σπίτι...

Παρόλο που δεν φαινόταν απ’ έξω να έχει σημεία ζωής η Diana επιχείρησε να ανοίξει την πόρτα και ωωωω! Πίσω από την πόρτα βρισκόταν η ιδιοκτήτρια του σπιτιού, η οποία μας καλωσόρισε και μας ξενάγησε σε ένα καθ’ όλα ζεστό και λειτουργικό σπιτάκι. Ως και τζάκι αναμμένο είχε.

Αυτό ήταν το σπίτι ενός μέσου εισοδήματος (απ’ ότι μας είπε η χαμογελαστή Αγγλίδα).
Στη συνέχεια πέσαμε πάνω στο σπίτι του χαμηλού εισοδήματος …

Με τη νοικοκυρά του, να μας υποδέχεται στην αυλόπορτα …

Του πλουσίου το σπίτι δεν το είδαμε. Ήταν κάπου στην κορυφή του λόφου και ήταν δύσκολο τέτοια ώρα κιόλας να ψάχνουμε να το βρούμε.

Περπατήσαμε ως άκρη το χωριό και τα περίχωρά του. Στο γυρισμό η Diana και εγώ ακολουθήσαμε άλλο δρόμο περπατώντας και καλύπτοντας και την τελευταία σπιθαμή του.

Στο τέλος η Diana ακολούθησε τα άλλα κορίτσια και εγώ έμεινα μόνη μου βγαίνοντας έξω μαζί με τον τελευταίο κάτοικο του χωριού.

Συνάντησα τα κορίτσια στο gift Shop. Πρόλαβα και εγώ να ρίξω ένα βλέφαρο και ψώνισα κιόλας κάτι μικροδωράκια φτιαγμένα από τι άλλο; από σίδηρο.

Ήταν αργά και σε μισή ώρα νύχτωνε. Στις 4:00 το μεσημέρι δύει ο ήλιος στην Αγγλία τέλος Νοεμβρίου και στις 4:30 έχει σκοτεινιάσει τελείως. Πίκρα μεγάλη. Προλαβαίναμε δεν προλαβαίναμε να δούμε τη (προαναγγελθείσα) γέφυρα πριν σκοτεινιάσει.

Στη γέφυρα "Iron Bridge" φτάσαμε στις 4:30 και όπως βλέπετε … ήταν ήδη φωταγωγημένη...

Έχει ένα κεραμιδί χρώμα που με τους κίτρινους προβολείς που τη φωτίζουν δείχνει έντονο πορτοκαλί!
Εκπληκτικό σκηνικό!
Μπορεί τελικά να ήταν πιο δύσκολο να την πετύχω … νύχτα και ίσως τελικά να ήταν και πιο ωραία!

Τα της γέφυρας αυτής είχα μάθει στο παρελθόν, όταν έψαχνα τα Unesco της Αγγλίας. Για το ταξίδι τα φρέσκαρα λίγο.
Έτσι, λίγα λόγια για τη γέφυρα…
Πρόκειται για την πρώτη σιδερένια γέφυρα στον κόσμο. Ανεγέρθηκε το 1779 (όπως με σαφήνεια αναγράφεται) πάνω από τον ποταμό Severn, στο Shropshire της Αγγλίας.

Ο σιδηρομάστορας Abraham Darby πρωτοστάτησε στην τήξη του σιδήρου (σε υψικάμινο την οποία τροφοδότησε με οπτάνθρακα), μια διαδικασία που αποτέλεσε πολύ σημαντικό βήμα στην παραγωγή χυτοσιδήρου ως πρώτη ύλη και κατ’ επέκταση και για τη Βιομηχανική επανάσταση.
Αρχιτέκτονας του έργου ήταν ένας ξυλουργός, ο Thomas Pritchard, ο οποίος συναρμολόγησε την κατασκευή με δοκιμασμένες τεχνικές αρμολόγησης … ξυλείας. Χρησιμοποίησε δηλαδή “χελιδονοουρές”, σφήνες, καβύλιες και “δόντια” από χυτοσίδηρο προσδίδοντας έτσι αντοχή και ποιότητα στην κατασκευή.

Η γέφυρα του Darby ήταν η πρώτη στον κόσμο, στην οποία χρησιμοποιήθηκε δομικά ο χυτοσίδηρος και καλλιτέχνες, συγγραφείς, κατάσκοποι και μηχανικοί ήρθαν από όλον τον κόσμο για να θαυμάσουν αυτό το ασύγκριτο κομμάτι αρχιτεκτονικής.
Μετά την κατασκευή της ο χυτοσίδηρος άρχισε να χρησιμοποιείται ευρέως στην κατασκευή γεφυρών, υδραγωγείων και κτιρίων.
Η πρωτοποριακή αυτή γέφυρα ήταν τόσο επιτυχημένη που έδωσε το όνομά της σε ολόκληρη τη δασώδη κοιλάδα που την περιβάλλει, "Iron Bridge Gorge", που σήμερα αναγνωρίζεται ως Μνημείο Παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco.

Ωραία όλα αυτά αλλά … πεινούσαμε.
Σε κομβικό σημείο είναι η γέφυρα και ολόκληρη πόλη είναι χτισμένη δεξιά και αριστερά της. Πολλά είναι και τα μαγαζάκια της και όμορφα και γραφικά αλλά είχαμε δρόμο και μάλιστα μέσα στη νύχτα να κάνουμε και … ανάποδα.
Μπήκαμε στο “Eley's Pork Pies” και το … αδειάσαμε. Μια πίτα για τώρα για την καθεμιά και το υπόλοιπο μαγαζί για αργότερα. Δώσαμε συνολικά 35 λίρες για πίτες! Δεν ήταν και φθηνές. Όσες μπορέσαμε τις φάγαμε στο δρόμο.

Κάναμε ένα δυωράκι για να φτάσουμε στο Manchester. Κατά τις 8:00 παρκάραμε.
Μέχρι να ανεβούμε λίγο στο σπίτι, να κάνουμε ένα service, να περπατήσουμε ως το κέντρο, να διαφωνήσουμε εεεε!! να συζητήσουμε εννοούσα, για το που θα πάμε η ώρα είχε φτάσει 9:30.

Τι να μας κάνουν οι Pies; Μας “έπιασαν” για ένα δυωράκι, όσο και το ταξίδι μας για πίσω. Τώρα θέλαμε μια Pub, ένα εστιατόριο, ένα … γυράδικο, κάτι για να φάμε τέλος πάντων.

Βγήκαμε ψάχνοντας λίγο στην τύχη.
Μία λύση ήταν βέβαια να πάμε πάλι στην Chinatown αλλά να μη δούμε και κάτι άλλο;
Η πιο κοντινή γειτονιά ήταν η gay γειτονιά.

Το κεντρικός δρόμος που βρίσκεται πλάι σε κανάλι δεν είχε φαγάδικα. Μόνο bars χορευτικά και μη είχε και πολλούς … κράχτες, στους οποίους δεν υποκύψαμε γιατί εμείς πεινούσαμε, δεν διψούσαμε.
Το πρόβλημα ήταν ότι ήταν λίγο αργά για φαγητό για τα Αγγλικά δεδομένα. Σχεδόν 10:00 το βράδυ και στη γειτονιά που γυρνοβολάγαμε ένα κινέζικο φαστφουντάδικο της κακιάς ώρας ήταν ανοιχτό και μόνο και οι πρώτες … γκρίνιες στην παρέα εμφανίστηκαν.
«Πάμε όπου να ’ναι. Και στο κινέζικο στην ανάγκη»
«Εγώ δεν μπαίνω εκεί μέσα. Να βρούμε κάπου καλύτερα»
«Σε λίγο δεν θα υπάρχει τίποτα. Κλείνουν όλα»
Ο από μηχανής θεός εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά μας και δεν ήταν άλλο από ένα … ινδικό εστιατόριο. Ούτε ο Σούνακ να ήταν! Παραλίγο να μη το δούμε και αυτό γιατί ήταν άδειο από κόσμο. Μόνο μια … Ινδή καθόταν μόνη της και έτρωγε. Καλό σημάδι βέβαια αλλά δεν υπήρχε χρόνος για ψάξουμε στο trip advisor. Είπαμε ήταν 10:00 η ώρα.

«Σερβίρετε;» ρωτήσαμε.
«Μόνο αν παραγγείλετε αμέσως, γιατί ο σεφ σχολάει»
Εντάξει είπαμε και μπήκαμε και καθίσαμε.
Ούτε κατάλογο μας έδωσε, ούτε τίποτα. "Τι έχετε;" ρωτήσαμε.
«Πολλά έχουμε αλλά εσείς “αυτό” θα πάρετε γιατί ΦΕΥΓΕΙ ο σεφ!»
Οκ. "Αυτό" θα πάρουμε τότε.
Το “αυτό” ήταν κοτόπουλο με κάρυ και ρύζι φυσικά. Πήραμε και 2 μπουκάλια κρασί.

Ωραιότατο μου φάνηκε. Ή πεινούσα πολύ ή το Ινδικό της Αγγλίας είναι πιο νόστιμο από της Ελλάδας.
Κλασικά πράγματα. Κοτόπουλο με ρύζι και κάρυ, αλλά δεν νομίζω ότι έχω φάει νοστιμότερο. “Arnero Restaurant” λέγεται το εστιατόριο, το οποίο στην αρχή δεν μας γέμισε το μάτι. Ευτυχώς θα πω, γιατί ήταν προϊόν … τύχης αλλά και λίγης … γκρίνιας και χωρίς αυτές θα τρώγαμε τώρα χάμπουγκερ στο Κινέζικο της γωνίας. Πάντως έτσι για την ιστορία θα πω ότι ήταν λίγο τσιμπημένο, αλλά … χαλάλι του!

Γυρίσαμε σπίτι και αράξαμε στο σαλόνι μας. Καθίσαμε ως αργά τιμώντας το reunion! Πρωταγωνιστής της συζήτησης ήταν το ... ιατρικό σύστημα στην Αγγλίας. Τι θα κάναμε χωρίς την αντιβίωση;
Έτσι έκλεισε η «ημέρα εξοχής»

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• …

  Go to chapter

  Go
• 10

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 10

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Sassenach77]

Συνήθως εγώ τα κανονίζω, εγώ ψάχνω, επιλέγω και οργανώνω και ανακοινώνω. Μου είναι πολύ «ξένο» να κάνει κάτι απ’ όλα αυτά κάποιος άλλος.

Εγώ πάντως δεν θα σου έφερνα καμία αντίρρηση στην οργάνωση! Άλλωστε θα έβλεπα ότι θα διάλεγα και εγώ

 

[Grerena]

Εγώ πάντως δεν θα σου έφερνα καμία αντίρρηση στην οργάνωση! Άλλωστε θα έβλεπα ότι θα διάλεγα και εγώ

Χα, χα. Είμαι σίγουρη ότι αν φτιάχναμε πρoγράμματα και εσύ και εγώ για τον ίδιο προορισμό ... ελάχιστα θα διέφεραν μεταξύ τους.

 

[Grerena]

Το ταξίδι για Manchester (& η πρώτη εντύπωση)
Τι ήξερα για το Manchester; Λίγα πράγματα. Ένα πέρασμα στο μοναδικό interrail της “ταξιδιωτικής καριέρας” μου είχα κάνει σε αυτό πριν πολλά χρόνια, στο οποίο είχα δει το (παλιό) γήπεδο του Old Trafford και από τότε σε αυτή τη γνώση και μόνη ανάμνηση της πόλης παρέμεινα. Άντε και να είχα ακούσει κάπου ότι η πόλη να είναι η καρδιά της εργατιάς. Τίποτα άλλο.
Γι’ αυτό και στο άκουσμα της ιδέας του να μείνουμε και τα 5 βράδια στο Manchester έναν μικροπανικό τον έπαθα. «Τι θα κάνουμε 5 μέρες στο Manchester;» Θα πλήξω. Έχει τίποτα; Τι να έχει; Άρχισα να ψάχνω τα δρομολόγια των τρένων και τις ημερήσιες με πρακτορείο για να έχω καβάντζα στο πίσω μέρος του μυαλού μου στην ανάγκη.
Τελικά …
Τα πάντα έχει το Manchester. Και το ποδόσφαιρό του, και τις βιβλιοθήκες του, και τις pub του (και τι pub!), και την gay γειτονιά του και την κινέζικη (από τις λίγες), και τις αγορές του και τα Χριστούγεννά του.
Έχει και το Λίβερπουλ κοντά του. Βέβαια θα προτιμούσα να μοιράζαμε κάπως τις διανυκτερεύσεις ανάμεσα στις δυο πόλεις γιατί το Λίβερπουλ δεν … “παίζεται” (έχει απίστευτο vibe) αλλά δεδομένων των συνθηκών (είπαμε, τέσσερις είμαστε … πολλές) μια χαρά ήταν και το Manchester.

Με easy-jet πετάξαμε. Είχα πολύ καιρό να ταξιδέψω με easy-jet. Μια χαρά ήταν και η πτήση μας. Στην ώρα της έφυγε και μας έβαλαν και καθίσαμε και οι τρεις μαζί, χωρίς extra χρέωση. Όχι σαν τη ryan που μας τα κάνει τα καψόνια της .
Καψόνια μου έκαναν και οι φίλες μου όμως. Η μία ήθελε παράθυρο, η άλλη διάδρομο. Τι μένει για μένα; Η μέση. Εντάξει είπα αλλά με έναν όρο: «Δεν θα μιλάτε, γιατί θέλω να κοιμηθώ» Χα, χα. Έτσι και έγινε. Φτάσαμε και στην ώρα μας, με εμένα φρέσκια – φρέσκια απ’ τον ύπνο (είχαμε και τη φωτογράφιση επανένωσης βλέπετε).

Στις 16:05 ακριβώς με το που κατεβήκαμε από το αεροπλάνο είδαμε την Zana να μας χαιρετάει από μακριά. Ζήσαμε μια κινηματογραφική υποδοχή με χαιρετούρες, φιλιά, αγκαλιές και … selfie. Πάντα ήθελα να το ζήσω αυτό.

Φτάσαμε στο αυτοκίνητο της Zana. Είχαμε και αυτοκίνητο και σοφέρ! Χλιδή δηλαδή ... όχι αστεία!

Τι κι αν είναι toyota aygo; Μια χαρά μας χώρεσε. Όλοι οι καλοί χωράνε. Δεν είναι θέμα όγκου, αλλά καλής … διάθεσης. Χα, χα, χα!!!
Μπήκαμε μέσα όλες μαζί με τα μπαγκάζια μας!!! Να σημειωθεί ότι εγώ είχα μόνο ένα βαλιτσάκι 45x36x20 δηλ. την ελάχιστη επιτρεπόμενη για το “γυμνό” εισιτήριο της easy-jet (100αρικάκι χωρίς βαλίτσα). Το αναφέρω γιατί αυτό το βαλιτσάκι που κουβαλούσα είχε διαστάσεις χειραποσκευής αλλά εμφάνιση … βαλιτσούλας. Αν είχε Instagram θα είχε γίνει viral! Αν είχα κανονική βαλίτσα μπορεί να μη χωράγαμε στο αυτοκίνητο. Τόσο οριακά! Πρέπει να το είπα άπειρες φορές αυτό και παίζει να τους έσπασα και λίγο τα νεύρα.
Ύστερα από τη Νάπολη του περυσινού καλοκαιριού που πήρα για πρώτη φορά μία χειραποσκευή, … είπα να δοκιμάσω να ταξιδέψω με μία και μόνη χειραποσκευή και μέσα στο χειμώνα. Τι να κάνω; Έπρεπε να κατεβάσω λίγο το budget για να μου βγει και η … όπερα.
Όχι, όχι δεν πήγαμε Μιλάνο, μην μπερδεύεστε. Πήγαμε Manchester, αλλά είπαμε είμαστε τέσσερεις και είναι πολλά τα γούστα! Και ανάμεσα στις τέσσερις βρίσκεται και η Diana, που θα μπορούσα να την αποκαλώ και … Τάσο (Δούση), αφού η φιλενάδα μου έχει ανάλογα ταξιδιωτικά γούστα με αυτόν! Πως να ανταποκριθώ εγώ η Grerena που ακολουθώ νοοτροπία … Ευτύχη;
Θα επανέλθω αργότερα στην όπερα.

Ούτε μισή ώρα δεν κάναμε έως να φτάσουμε στο κατάλυμα. Το πως φτάσαμε βέβαια … μόνο η Zana το ξέρει.

Το ανάποδο της υπόθεσης το … βλέπετε ετσι δεν είναι;

Φτάσαμε πάντως αισίως. Για την ακρίβεια πρώτα πήγαμε σε ένα Super Market κοντά στο κατάλυμα για να παραλάβουμε τα κλειδιά του διαμερίσματος σύμφωνα με τις οδηγίες που είχαμε. Πήραμε τα κλειδιά, παρκάραμε στο κοντινότερο υπαίθριο parking και φτάσαμε στο συγκρότημα διαμερισμάτων, που θα μας φιλοξενούσε. Η είσοδος ήταν μοντέρνα και μας προδιέθεσε θετικά.

Το διαμέρισμά μας ήταν μια χαρά. Δύο υπνοδωμάτια, δύο μπάνια και κουζίνα, όλα σε minimal διακόσμηση και μπαλκόνι παρακαλώ. Ότι πρέπει για τις τέσσερεις μας.

Οι δύο από μας βγήκαμε για λίγο στην αγορά για προμήθειες. Πέντε βράδια θα μέναμε και αφού είχαμε και κουζίνα, ένα πρωινό θα το φτιάχναμε. Ψωνίσαμε βέβαια και διάφορα άλλα που έπρεπε να έχει το κατάλυμα, αλλά τι να κάνουμε; Αυτό ήταν το τίμημα για τα δύο μπάνια που είχε. Αυτό από μόνο του ήταν η χλίδα. Κατά τα άλλα δεν είχε ούτε είχε χαρτί υγείας, ούτε απορρυπαντικό για το πλυντήριο, ούτε καφέ, ούτε καν ολοκληρωμένα σερβίτσια. Είχε όμως 2 ολόκληρα φακελάκια τσάι για 4 άτομα για 5 ημέρες! Δεν πειράζει όμως, αφού είχε 2 μπάνια, τα συγχωρούμε όλα.
Μέχρι να ψωνίσουμε και να ετοιμαστούμε (δεν είμαστε και το πλέον ευέλικτο σχήμα) πήγε 8:00 η ώρα.

Οι επιλογές για φαγητό στο Manchester και γενικά για βραδινή έξοδο είναι πολλές, όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια.
Για αρχή όμως, πρώτη νύχτα στην πόλη είπαμε να μην το ψάξουμε και πολύ. Θα ξεκινούσαμε με την
κοντινή γειτονιά (και must see) Chinatown της πόλης. Η Diana ειδική των πολιτιστικο-γαστρονομικών
της παρέας διάλεξε να πάμε στο “Teppanyaki”. Το Teppanyaki ήταν … γιαπωνέζικο και καταπληκτικό.

Διασχίσαμε την Oxford Str., περνώντας μπροστά από το εμβληματικό κτίριο του “Kimpton Clocktower” και από το πολύ λαμπερό “Palace Theater”.
Αυτά είναι δύο πολύ χαρακτηριστικά κτίρια στην κεντρική Oxford str., τα οποία αποτελούσαν για μας (στα διάφορα νυχτοπερπατήματά μας) «σημάδι» ότι … φτάνουμε στο σπίτι. Όπου πήγαμε τις επόμενες ημέρες στο Manchester αυτά τα χαρακτηριστικά σημεία βλέπαμε από μακριά και καταλαβαίναμε ότι φτάναμε.

Τελικά με όλο εμβληματικά κτίρια είναι γεμάτη αυτή η πόλη…

Δεν λείπουν και τα κανάλια από το Manchester. Παρακλάδια δύο μάλιστα ποταμών των Mersey και Irvell περνούν μέσα από την πόλη.

Η Chinatown δεν ήταν καθόλου μακριά. Μόλις για 10’ περπατήσαμε για να φτάσουμε στη δεύτερη μεγαλύτερη Chinatown του Ηνωμένου Βασιλείου. Η περιοχή είναι στο κέντρο του Manchester και οριοθετείται από δύο κεντρικούς δρόμους της πόλης, την Mosley str. και την Princess str. και αποτελείται από καμιά 10αριά οικοδομικά τετράγωνα. Οι Faulkner str. και η George str. είναι οι δύο πιο δημοφιλείς δρόμοι της.

Τώρα όμως εμείς δεν είμαστε για βόλτες γιατί … πεινούσαμε.
Χωρίς καθυστερήσεις φτάσαμε ως την George str. και σχεδόν «καρφωτές» μπήκαμε μέσα στο μαγαζί.

Όλως τυχαίως είχε ελεύθερο τραπέζι. Αυτό μάλλον μπορεί να θεωρηθεί μεγάλη κ$#@-φαρδία, γιατί στο συγκεκριμένο μαγαζί ελεύθερο τραπέζι σημαίνει και ελεύθερος …σεφ. Τα τραπέζια εδώ είχαν το καθένα δική τους … κουζίνα. Είχαν ενσωματωμένη μια συμπαγή μεταλλική επιφάνεια μαγειρέματος (τύπου ταψιού), αντί σχάρας/ψησταριάς & έναν απορροφητήρα!

Φυσικά η κάθε κουζίνα χρειαζόταν και έναν … μάγειρα. Έτσι και εμείς είχαμε τον προσωπικό μας σεφ.

Εμάς μας έτυχε ένας μάγειρας πολύ ευχάριστος, χαρούμενος και αρκετά λογάς! Ψιλή κουβεντούλα πιάσαμε όσο μας μαγείρευε μπρος στα μάτια μας. Ήταν και φαν του τένις. Μιλήσαμε μέχρι και για τον Murray, τον Τσιτσιπά αλλά και τον Παγδατή (που τον θυμήθηκε! Είχε και ολίγον show η όλη προετοιμασία με φωτιές, ζέστη και επιφωνήματα και … το φαγητό; Από τα νοστιμότερα ασιατικά που έχω φάει ποτέ.

Ήπιαμε και το σάκε μας, φάγαμε και τα χτένια μας, φάγαμε και την πάπια μας, το περιβάλλον ήταν τέλειο και η διάθεση μας ήταν στα ύψη. Βρισκόμασταν στην Chinatown του Manchester τέσσερις φίλες απ’ τα παλιά και ήταν σαν … να μην πέρασε μια μέρα.

Και τα άλλα τραπέζια «δούλευαν» συνέχεια. Κάθε τρεις και λίγο «έσκαγε» και μια φωτιά δίπλα μας.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή που φάγαμε πίστευα ότι Teppanyaki ήταν το όνομα του μαγαζιού. Αργότερα κατάλαβα ότι ο όρος Teppanyaki είναι το είδος ιαπωνικής κουζίνας, που χρησιμοποιεί μια σιδερένια σχάρα για να μαγειρεύει φαγητό.

Όταν πια βγήκαμε έξω παρόλο που ήταν ψιλοαργά είδαμε αρκετή κίνηση στη γειτονιά. Ήταν Παρασκευόβραδο και μάλλον η σωστή ώρα, αφού η George str. «έσφυζε» από κόσμο. Ουρά είχε για το διπλανό karaoke και παρέες για bachelor-party περίμεναν για το κινέζικο “Jade City” και για το δικό μας το Teppanyaki!

Εγώ άρχισα να ψάχνω την χαρακτηριστική αψίδα που έχουν συνήθως οι απανταχού της γης Chinatowns, με τη βοήθεια του χάρτη. Είχα φτάσει κοντά της, θα έπρεπε να είναι μπροστά μου, αλλά εγώ δεν την … έβλεπα! Είχαμε πλησιάσει βλέπετε από λάθος γωνία, η οποία ήταν αφώτιστη και να βλέπω το ανθρωπάκι μου (το στίγμα μου δηλαδή) στο χάρτη να είναι πάνω στο αστεράκι (την αψίδα δηλαδή), αλλά να μη βλέπω τίποτα στο live. Απίστευτο! Ώσπου λύθηκε το μυστήριο. Να τη η αψίδα! Τελικά ήταν μπρος στα μάτια μου. Ήταν πολύ εντυπωσιακή και αυτό είναι το λιγότερο που μπορώ να πω για αυτήν.

ΔΕΝ περπατήσαμε στα στενά της Chinatown.
Πριν δεν μπορέσαμε γιατί πεινάγαμε, τώρα δεν μπορούμε γιατί είναι αργά.
«Θα ξαναέρθουμε», με καθησύχασαν. «Είναι κοντά μας άλλωστε»

Πολύ μου άρεσε η Κινέζικη γειτονιά του Manchester...

Δέκα λεπτά περπάτημα είχαμε ως το σπίτι μας, δηλ. περίπου 0,6 μίλια (μιλάμε με Αγγλικούς όρους, έτσι για μπαίνουμε στο κλίμα).
Σύντομα φτάσαμε στα δυο ορόσημα, θέατρο και “Kimpton Clocktower”...

... με προσοχή πάντα ... “Look right” !!! (Πως να το συνηθίσω αυτό; )

Περάσαμε και από Underground σημεία (κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά )

Και φτάσαμε στο σπίτι μας (τα 5 σερί βράδια του έδωσαν τον τίτλο "σπίτι").
Αυτό στο βάθος είναι που μοιάζει με ουρανοξύστη, πίσω από το εργοστάσιο. Άλλη ώρα θα σας πω λεπτομέρειες γι’ αυτά.

Αυτά τα πολλά για σήμερα. Για πρώτη μέρα (και νύχτα κυρίως) ήταν πολύ καλά.

.................... .... post ............................

 

[Grerena]

Liverpool (St. George Quarter & Cavern Club)
Το Αμβούργο των Beatles πίστευα ότι θα συναντούσα πρώτο μιας και το είχα βάλει στόχο εδώ και καιρό, αλλά το Λίβερπουλ των Beatles τελικά μου προέκυψε.

Η σημερινή ημέρα ήταν η μόνη ξεκάθαρη του προγράμματος μας. Σίγουρη και αμετακίνητη στο πρόγραμμα. Θα πηγαίναμε στο Λίβερπουλ. Πόλη που απείχε μόλις 35 μίλια από το Manchester και που σήμερα ημέρα Σάββατο είχαμε κλείσει να πάμε να παρακολουθήσουμε το βράδυ … όπερα.
Ναι, καλά διαβάσατε. Όπερα στο Λίβερπουλ! Τς, τς δηλ. άβυσσος … η ψυχή! Ίσως θα έπρεπε να πάμε για όπερα στο Μιλάνο ή στη Βενετία, άντε στη Νάπολη. Ε! όχι δα! Αυτό θα ήταν αναμενόμενο. Εμείς θα πάμε όπερα στο Λίβερπουλ. Βέβαια όταν τόλμησα δειλά δειλά να πω ότι εδώ συνήθως το Must είναι να πάμε να δούμε αγώνα γύρισαν και οι τρεις φιλενάδες μου και με ρώτησαν: «Τι αγώνα;» Δηλαδή … δεν ήταν προφανές! Έπρεπε να διευκρινίσω: «Ποδόσφαιρο». Με την ερώτηση αυτή κατάλαβα ότι θα χρειαζόταν πολύς …αγώνας για να τις πείσω να πάμε ένα γήπεδο. Βέβαια δεν χρειάστηκε να τον κάνω γιατί διαλέξαμε να πάμε Λίβερπουλ την εποχή του μουντιάλ. Έλειπαν τα παιδιά στο Κατάρ. «Κίνησε ο Εβραίος να πάει στο παζάρι και ήταν ημέρα Σάββατο».
Ε! Καλά. Δεν πειράζει. Θα μπορούσαμε να πάμε μια pub το βράδυ. Στο Λίβερπουλ είμαστε.
Τελικά σας είπα; Διαλέξαμε να πάμε στην Όπερα.

Καλό θα ήταν να φεύγαμε το πρωί νωρίτερα. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που έκανα (σηκώθηκα πρώτη, ετοίμασα πρωινό με ομελέτες (είπαμε … είμαι οπαδός Ευτύχη), ετοιμάστηκα για να δώσω το καλό παράδειγμα) και παρά τα 2 μπάνια που διαθέταμε (!!!) κατά τις 11: 00 καταφέραμε να είμαστε στην πόρτα έτοιμες για να φύγουμε.

Στη συνέχεια είχαμε μια σοβαρή έκπληξη/απογοήτευση, όταν πήγαμε να πάρουμε το αυτοκίνητο. Όχι μόνο μας είχαν γράψει για παρκάρισμα (παρόλο που είχαμε πληρώσει με εμφανέστατη απόδειξη στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου) αλλά μας είχαν διαρρήξει και κλέψει το gps του αυτοκινήτου. Ήττα για .. πρώτη ημέρα. Ψαχτήκαμε για λίγο αναρωτώμενες τι στο (#$%@#*) κάναμε λάθος και μετά μη μπορώντας να κάνουμε και τίποτα φύγαμε για Λίβερπουλ.

Μία ωρίτσα αργότερα (κατά τις 12:00) μπήκαμε στην πόλη...

Φτάσαμε και παρκάραμε σε ανοιχτό μεν αλλά φυλασσόμενο parking κοντά στην όπερα, στην οποία θα καταλήγαμε το βράδυ ύστερα από το ολοήμερο (λέμε τώρα) tour. Στην ουσία το «ολοήμερο» είχε μετουσιωθεί σε 6ωρο tour. Εντάξει … δεδομένου ότι σε μουσεία δεν θα μπαίναμε και ο καιρός δεν σήκωνε βαρκάδα στο λιμάνι, οπότε θεωρητικά το 6ωρο μας έφτανε, για τα στοιχειώδη.
Με το που κατεβήκαμε τη Lord Nelson str. «πέσαμε» πάνω στη St. George Quarter.

Είναι μια συνοικία/μνημείο με πλήθος αρχιτεκτονικών αριστουργημάτων της Βικτωριανής εποχής.
Το «Παγκόσμιο μουσείο», η “Walker art Gallery” (με Rembrant, Rubens, Turner, Monet), η Κεντρική Βιβλιοθήκη, το “St. George Concert Hall”, το “Empire Theatre” που θα πηγαίναμε το βράδυ κ.α.

Ανάμεσα σε όλα αυτά τα εντυπωσιακά κτίρια εκτείνεται η Χριστουγεννιάτικη αγορά του Λίβερπουλ.

Δεν χωράνε όλα αυτά στο εξάωρο πρόγραμμα.
Εμένα όμως τα μάτια μου γούρλωσαν παρουσία όλων των παραπάνω και πολύ σύντομα εκδήλωσα το ενδιαφέρον μου να κάνω τα γνωστά … χιλιάδες πράγματα που θέλω να κάνω συνήθως στα ταξίδια, που θέλω να τα δω … όλα. Ή μάλλον θα το πω διαφορετικά: θέλω να εκμεταλλευτώ και το τελευταίο διαθέσιμο λεπτό προς όφελος των αξιοθεάτων. Ή ακόμα μπορώ να το πω και αλλιώς; πιστεύω ότι … όλα χωράνε και τα πάντα είναι θέμα διάθεσης. Κάτι που δεν … πιστεύουν οι φίλες μου.
Έτσι επήλθε ο πρώτος … χωρισμός.
«Θα πεταχτώ μια βολτίτσα έως τη βιβλιοθήκη όσο εσείς κάνετε μια βόλτα στην αγορά. Ραντεβού σε μισή ώρα ακριβώς εδώ, στην είσοδο της αγοράς». Τώρα υπήρχε δεν υπήρχε δυσαρέσκεια σε αυτήν μου την απόφαση για να είμαι ειλικρινής έκανα ότι δεν την κατάλαβα και έφυγα με γοργό βήμα για να χαρώ το μισάωρο μόνη μου όπως ήθελα.

Το οποίο και χάρηκα. Τώρα θα μου πείτε ότι αυτό θα έλεγα για να υποστηρίξω την ορθότητα της αποσκίρτησης από την ομάδα, αλλά μπορείτε να δείτε και μόνοι σας μέσα από τις φωτογραφίες μου
.

Βλέποντας την Κεντρική Βιβλιοθήκη του Λίβερπουλ απ’ έξω, ένα κτίριο με ημικυκλική πρόσοψη και Κορινθιακούς κίονες περιμένεις να δεις ένα ανάλογο (κλασικό στυλ) και μέσα.

Περπατάς τον γρανιτένιο διάδρομο έως την είσοδο, ο οποίος έχει χαραγμένους τίτλους κλασικών λογοτεχνικών έργων και μετά περιμένεις να δεις κάτι που να αρμόζει στο 1860, έτος που κτίστηκε το μεγαλύτερο μέρος της βιβλιοθήκης.
Αντ’ αυτού βλέπεις το εξής … αποσβολωτικό!

Ένα κεντρικό αίθριο με μια σειρά από ορόφους ενιαίας διαρρύθμισης, το οποίο αίθριο ολοκληρώνεται με έναν γυάλινο θόλο στην κορυφή.

Όλοι οι όροφοι είναι εφοδιασμένοι με μοντέρνα γραφεία με υπολογιστές, που βλέπουν προς το αίθριο, με σκάλες περιμετρικές και εγκάρσιες και βέβαια βιβλιοθήκες, φως και ησυχία για … διάβασμα.

Ανέβηκα σε ότι σκάλα έβρισκα στο διάβα μου χαζεύοντας και βγάζοντας φωτογραφίες όσο πιο διακριτικά μπορούσα.

Η βιβλιοθήκη έχει και άλλες αίθουσες όπως το επονομαζόμενο αναγνωστήριο Picton, στο οποίο και μπήκα.

Πρόκειται για μία τεράστια κυκλική αίθουσα, η οποία όπως και να το κάνουμε έχει μια αίσθηση χλιδής άλλης εποχής. Ο δε σχεδιασμός της αίθουσας, τα μπαλκόνια, τα κιγκλιδώματα, οι λεπτομέρειες είναι όλα άξια θαυμασμού. Απ’ ότι διάβασα η βιβλιοθήκη έχει και άλλες αίθουσες, όπως την αίθουσα Hornby και την Oak room, που διαθέτουν σπάνια βιβλία και εκτεταμένες συλλογές μεγάλης αξίας, τις οποίες όμως … πως να “χωρέσω” στο μισάωρο που διέθετα;

Είδα και τη θέα από την ταράτσα της Βιβλιοθήκης. Όπως είδα και το Χριστουγεννιάτικο Λίβερπουλ από ψηλά...

Στην ώρα μου γύρισα στο ραντεβού μας, στην καρδιά της Χριστουγεννιάτικης αγοράς...

Κρίμα που δεν ήρθαν μαζί μου τα κορίτσια. Δεν τους μετέφερα τον ενθουσιασμό μου (για να μη ζηλέψουν) αλλά τους έδειξα φωτογραφίες. Το ίδιο ήταν!

Κατηφορίσαμε προς το κέντρο της πόλης…

Περάσαμε από κλασικούς εμπορικούς πεζόδρομους, που συνήθως όλες οι πόλεις διαθέτουν...

Ώσπου φτάσαμε στο παλαιό, γνωστό, διάσημο, μοδάτο κέντρο και γειτονιά του “Cavern Club”.
To Cavern Club θεωρείται ένα από τα πιο διάσημα club στον κόσμο. Από την ίδρυσή του (το 1957) ευδοκιμεί σαν χώρος σύγχρονης Βρετανικής μουσικής καλύπτοντας όλα τα είδη της ξεκινώντας από iazz bar συνεχίζοντας ως κέντρο του Rock&roll, για να θεωρείται σήμερα βασικό στοιχείο της κουλτούρας και της ιστορίας του Λίβερπουλ. Γύρω από αυτό έχει «χτιστεί» ένας μεγάλος αριθμός από bars, pubs και μουσικές σκηνές δημιουργώντας έτσι μια «μουσική» γειτονιά.
Ok. Που να πρωτοκοιτάξω; Είχα διάφορα και πολλά αστεράκια στο χάρτη μου. Τι να πρωτοκάνω; Να κυνηγήσω τα αστεράκια μου, να βγάζω φωτογραφίες; selfie; να έχω το νου μου να μη χάσω την προπορευόμενη παρέα μου, που τα προσπερνούσε όλα σαν να μην υπάρχουν;
-«Grerena, από δω πάμε».
-«Προχωρήστε και θα σας προλάβω».
Ήθελα να βγάλω και τις φωτογραφίες μου. Οι φιλενάδες μου από την άλλη δεν ήταν και πολύ φίλες με τη … φωτογραφία. Μεγάλο χάσμα ανάμεσά μας, το οποίο προσπαθούσε κάπως να το γεφυρώσει η Lilly. Όταν οι δυο (Diana & Zana) προχωρούσαν μπροστά αναζητώντας cafe και εγώ ξέμενα πίσω αναζητώντας πλάνα, η Lilly έμενε στη μέση προσπαθώντας να μη χάσει από το οπτικό της πεδίο καμιά από τις τρεις.

Σε μια από τις μικρές μοναχικές εξορμήσεις μου σε ένα δρομάκι είδα και φιγούρα της Eleonor Rigby. Πρόκειται για ένα παγκάκι της οδού Stanley που είναι αφιερωμένο σε «όλους τους μοναχικούς ανθρώπους» του Λίβερπουλ. «All The Lonely People»

Το άγαλμα-παγκάκι είναι ένας φόρος τιμής στο επιτυχημένο τραγούδι των Beatles «Eleanor
Rigby», που κυκλοφόρησε το 1966 και ήταν Νο.1 επιτυχία στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Η Eleanor Rigby των Beatles είναι ένας φανταστικός χαρακτήρας, αν και μια γυναίκα με το ίδιο όνομα έχει ταφεί στο St Peter church στο προάστιο Woolton του Λίβερπουλ. Η «πραγματική» Eleanor Rigby πέθανε το 1939 και ο τάφος της έχει γίνει πόλος έλξης για πολλούς θαυμαστές των Beatles που επισκέπτονται την πόλη.
Σε αυτή μου την επίσκεψη με ακολούθησε και η Diana αφού κατάλαβε ότι «όποιος θέλει οπίσω μου ελθεί» και δεν θα χάσει! Χα, χα, χα.

Και φθάσαμε και στη Matthew street!

Και τι είναι η Matthew street; Είναι ο διασημότερος δρόμος του Λίβερπουλ, γιατί αποτελεί τον καλύτερο δρόμο για νυχτερινή ζωή και ειδικότερα για ζωντανή μουσική. Ο πιο διάσημος χώρος σε αυτό το στενό (γιατί η Matthew είναι στενάκι) είναι αναμφίβολα το Cavern Club, το bar το οποίο είναι σχεδόν ταυτόσημο με τους Beatles.
Ο John Lenon, o Paul McCartney και ο George Harrison έπαιξαν εδώ με άλλα συγκροτήματα πριν σχηματίσουν τους Beatles. To Club φιλοξένησε την πρώτη εμφάνιση των Beatles στις 9 Φεβρουαρίου του 1961 και έκτοτε πολλές άλλες εμφανίσεις τους μέσα στη δεκαετία του 1960.

Και τι δεν έχει Matthew street. Εκτός από το Cavern club, το Cavern restaurant, το Cavern hair boutique, το Wall of Fame, το μουσείο των Beatles, μαγαζιά και πολλά άλλα bars, που και αυτά πήραν πολύ από τη λάμψη του Cavern, το σημαντικότερο είναι η .. party διάθεση που είχαν όλοι οι θαμώνες, περαστικοί, τουρίστες και ντόπιοι.

Τέτοιο κέφι μέρα μεσημέρι δεν έχω ξαναδεί σε άλλο μέρος. Bars με Rοck, Disco και pop μουσική και γενικά με ότι κατά καιρούς έχει παράξει η πόλη και η χώρα γενικότερα, ακούγονταν σε όλο το δρόμο. Υπήρχε κόσμος που χόρευε μέσα στα bar, at this time!!! Ήταν μόλις 1:00 το μεσημέρι! Στο Cavern club είχε … ουρά για να μπουν μέσα. Είχε κίνηση και κόσμο λες και ήταν 10:00 το βράδυ και μάλιστα σε μια μέρα που έβρεχε και έκανε και κρύο. Απίστευτος δρόμος!

Όμορφα bars, γκράφιτι, πόστερ των Beatles, μουσικές και γενικά υπήρχε μια καταπληκτική ατμόσφαιρα...

Και ο … John Lennon σε ια γωνία στεκόταν και παρατηρούσε…

Ίσως θα προτιμούσα να πάμε σε ένα από τα μπαράκια της Matthew, είτε στο “The Grapes” με το jubox του, που εκείνη την ώρα χόρευαν Bee Gees, είτε στο “Legends Sports Bar” με τις οθόνες του να δούμε γιατί όχι; ποδόσφαιρο. Σε καιρό Μουντιάλ είμαστε, και είμαστε στο Liverpool!

Η παρέα όμως ήθελε καφεδάκι.
Ύστερα από αρκετές γυροβολιές και μερικές λάθος απόπειρες εύρεσης καφενείου (που να το βρούμε το καφέ μέσα στην pubο-γειτονιά τελικά καταλήξαμε να καθίσουμε στο “Strawberry Fields”, το παράθυρο του οποίου «έβλεπε» την Eleonor!

Έτσι, ήπιαμε ένα καφεδάκι παρέα με τον John Lenon και την Eleonor, στο “Strawberry Fields” (γνωστό τραγούδι των Beatles)...

Σαν να είσαι σε θεματικό πάρκο με θέμα: "Beatles"
Αν διακτινιστείς ξαφνικά στο κέντρο της πόλης χωρίς να ξέρεις που είσαι με την τόση έντονη την παρουσία παντού των "σκαθαριών", δεν μπορείς να πεις τίποτα άλλο από το: «Στο Λίβερπουλ είμαι».

Μετά λοιπόν το καφεδάκι και το γλυκό μας πήραμε το δρόμο προς τη θάλασσα...

…………………………….. post …………………………………..

 

[psilos3]

Μ΄ έπιασε ρίγος συγκίνησης με το σημείο της Eleanor Rigby (τι τραγουδάρα αλήθεια) και μου αρέσουν πολύ οι εικόνες από το Liverpool. Ίσως έδωσες ακόμα μια ιδέα...
Περιμένω με ανυπομονησία τη συνέχεια!

 

[evaT]

Απολαυστική η διήγησή σου, είναι ένα μικρό απωθημένο η βόλτα προς Λίβερπουλ. Θέλω να δω το 'Ανφιλντ έστω απέξω, και να ακούσω υπέροχη Brit Rock στις pub, δυστυχώς ούτε οι δικές μου οι φίλες σετάρονται με αυτό το σκηνικό, μάλλον θα πρέπει να το κάνω με άλλη παρέα.

 

[turms]

εμενα με έπιασε τρελή nostalgia με αυτά που βλέπω....ειδικά το Manchester
Σε εκείνο τον σταθμό έπρεπε να πάρω κάπου 25 χρονια πριν μια απόφαση ζωής...
τέλος πάντων. Εύχομαι να έχει πολύ φωτογραφικό υλικό ακόμα

Αλλα στις βράδυνες φωτό δεν είδα αγγλιδουλες να κυκλοφορούνε χειμωνιάτικα με mini χωρίς καλσόν, k από πάνω με ένα αμάνικο....αλλάξανε τα πράγματα k εκεί? πάνε τα 90s ???

 

[Grerena]

Απολαυστική η διήγησή σου

Ευχαριστωωωωωώ!

ένα μικρό απωθημένο η βόλτα προς Λίβερπουλ. Θέλω να δω το 'Ανφιλντ έστω απέξω, και να ακούσω υπέροχη Brit Rock στις pub, δυστυχώς ούτε οι δικές μου οι φίλες σετάρονται με αυτό το σκηνικό, μάλλον θα πρέπει να το κάνω με άλλη παρέα.

Εγώ παραλίγο να δω το Άνφιλντ πριν πολλά πολλά χρόνια, τότε που έκανα το μοναδικό interrail της ζωής μου. Στο ίδιο ταξίδι είχα δει το Old Trafford στο Manchester και όταν ήρθε η ώρα του Λίβερπουλ έπρεπε να διαλέξω: ή Anfield θα έβλεπα ή την αποβάθρα Royal Albert και προτίμησα το δεύτερο. Είναι βέβαια τόσα πολλά τα χρόνια που πέρασαν που και την αποβάθρα που είδα ξανά στο τωρινό ταξίδι ήταν σαν να την είδα πρώτη φορά.
Η αλήθεια είναι ότι δεν πειράζει που δεν πήγαμε γήπεδο. Κάποια στιγμή θα πάω με «σεταρισμένη» παρέα (που λες και εσύ) για να το ευχαριστηθώ περισσότερο.

Μ΄ έπιασε ρίγος συγκίνησης με το σημείο της Eleanor Rigby (τι τραγουδάρα αλήθεια)

Το καλύτερο τραγούδι τους για μένα. Και βέβαια το γεγονός ότι έχει αποδοθεί ένας ιδιαίτερος φόρος τιμής στο συγκεκριμένο τραγούδι με το γλυπτό αυτό, εγώ το βρίσκω πολύ ... ρομαντικό. Ο δημιουργός της "Eleonor" Tommy Steel είναι τραγουδιστής (και γλύπτης) και εργάστηκε αφιλοκερδώς για το συγκεκριμένο έργο.

μου αρέσουν πολύ οι εικόνες από το Liverpool.

Το Λίβερπουλ είναι πιο όμορφο απ’ ότι δείχνουν οι φωτογραφίες μου.

εμενα με έπιασε τρελή nostalgia με αυτά που βλέπω....ειδικά το Manchester
Σε εκείνο τον σταθμό έπρεπε να πάρω κάπου 25 χρονια πριν μια απόφαση ζωής...
τέλος πάντων. Εύχομαι να έχει πολύ φωτογραφικό υλικό ακόμα

Έχει υλικό, πως δεν έχει. Και μάλιστα έχω και πρόβλημα επιλογής φωτογραφιών γιατί μου αρέσουν όλες και δεν ξέρω ποια να πρωτο-ανεβάσω. Πάρε και μία προκαταβολή για τη Nostalgia σου, γιατί τα περί Manchester κεφάλαια είναι αρκετά αργότερα.

Αλλα στις βράδυνες φωτό δεν είδα αγγλιδουλες να κυκλοφορούνε χειμωνιάτικα με mini χωρίς καλσόν, k από πάνω με ένα αμάνικο....αλλάξανε τα πράγματα k εκεί? πάνε τα 90s ???

Μπαα! Στα 90s έμειναν. Η εμφάνισή τους ήταν ένα από τα βασικά θέματα συζήτησής μας. Εμείς φορούσαμε καλσόν μέσα απ’ το παντελόνι και αυτές…. όπως τις περιγράφεις ακριβώς. Πως γίνεται; Άλλο DNA υποθέτω.
Δυστυχώς … δεν έχω φωτογραφίες με τις ξε- κάλτσωτες, γιατί είχα μεγάλη λογοκρισία από την παρέα μου. Δεν με άφηναν να βγάζω φωτογραφίες γιατί δεν ήμουν λέει … διακριτική.

 

[paefstra]

[QUOTE="Grerena, post: 927874, member: 1262}

Μπαα! Στα 90s έμειναν. Η εμφάνισή τους ήταν ένα από τα βασικά θέματα συζήτησής μας. Εμείς φορούσαμε καλσόν μέσα απ’ το παντελόνι και αυτές…. όπως τις περιγράφεις ακριβώς. Πως γίνεται; Άλλο DNA υποθέτω.
Δυστυχώς … δεν έχω φωτογραφίες με τις ξε- κάλτσωτες, γιατί είχα μεγάλη λογοκρισία από την παρέα μου. Δεν με άφηναν να βγάζω φωτογραφίες γιατί δεν ήμουν λέει … διακριτική.
[/QUOTE]
Τα ρουχα τους σε ολη τη σχολικη ηλικια ειναι πουκαμισο με κοντο μανικι και τα κοριτσια φουστα με ψηλη καλτσα.
Τους μενει συνηθεια να ψιλοκρυωνουν.
Το βραδυ στα κλαμπ τα κοριτσια δεν κουβαλανε πανωφορι για να μην πληρωνουν τη γκαρνταρομπα.

 

[turms]

DNA + πολύ alkohol ίσως ??? δεν ξέρω.

Σκέψου ακόμα k στην Γερμανία ήταν θέμα πριν κάποια χρονια , k είχανε σκηνές από το Newcastle...
έριχνε χιονόνερο με -2 k αυτές κυκλοφορούσαν έτσι χύμα έξω...
μάλιστα κάνανε k πρόταση (πονηρή) στον κάμεραμαν του RTL για να τους δώσει την κουβέρτα που σκέπαζε την κάμερα.

 

[Grerena]

Liverpool (Λιμάνι, Royal Albert Dock & Empire Theatre)
Στην προκυμαία του Λίβερπουλ, στο παραλιακό του … μέτωπο βρίσκονται οι “3 Graces”.
Είναι τρία μεγαλοπρεπή κτίρια που από τις αρχές του 1900 συμβολίζουν το διεθνές κύρος του Liverpool και αποτελούν το έμβλημα της εμπορικής του ικανότητας. Τα τρία κτίρια είναι τα “Royal Liver Building”, “Cunard Building” και “Port of Liverpool Building”. Η εικόνα τους ορίζουν έναν από τους πιο αναγνωρισμένους ορίζοντες στον κόσμο. Το παραλιακό μέτωπο του Liverpool.

Το όνομα “3 Graces” είναι εμπνευσμένο από τις μυθολογικές Ελληνίδες … τρεις Χάριτες! Τις θεές της γοητείας, της ομορφιάς και της δημιουργικότητας.

Από το 2015 το landmark των τριών κτιρίων συνοδεύουν και ... τέσσερα "σκαθάρια"...

Ένα υπερμεγέθες μπρούτζινο άγαλμα των Beatles «έφτασε» στην προκυμαία του Λίβερπουλ τον Δεκέμβριο του 2015, στην επέτειο δηλαδή των 50 χρόνων από την τελευταία συναυλία του συγκροτήματος στο Liverpool Empire Theatre.
Ααα! Γι’ αυτό θα πάμε το βράδυ στο Empire Theatre. Για να δούμε που έπαιξαν οι Beatles για τελευταία φορά. Τι νομίζετε; Για την όπερα θα πάμε;

Οι «Beatles περπατώντας στο δρόμο», όπως εικονίζονται στο εξώφυλλο του «On Air - Live At The BBC Volume 2», ενός συλλογικού άλμπουμ του 2013 ήταν η έμπνευση για αυτό το τόσο “ζωντανό” άγαλμα, το οποίο χρηματοδοτήθηκε από το Cavern Club!

Οι “Beatles Pier Head” ήταν ένα από τα highlight της παραλιακής βόλτας. Ήδη από μακριά έβλεπες ένα μικρό “χαμούλη” από κόσμο γύρω του...

Σειρά έπρεπε να πάρουμε για να βγάλουμε μια φωτογραφία μαζί με του Beatles. Αλλά άξιζε τον κόπο:

Πολύ μου άρεσε αυτή η φωτογραφία (όταν δεν είναι θολή ).
Τέσσερις αυτοί, τέσσερις και εμείς.

Φτάσαμε στην παραλία. Εδώ καταλαβαίνεις ότι η πόλη είναι λιμάνι. Μύριζε θάλασσα. Βέβαια μύριζε μανιασμένη θάλασσα. Λυσσομανούσε ο αέρας σήμερα και έκανε και ψωφόκρυο. Οι γλάροι βγήκαν στη …στεριά. Η παραλία του Λίβερπουλ δεν είναι ακριβώς … θαλασσινή, αλλά ποταμίσια. Βρίσκεται πάνω στην εκβολή του ποταμού Mersey σε μικρή απόσταση από την έξοδο του ποταμού στην Ιρλανδική θάλασσα. Άμα εδώ στο ποτάμι έχει τόσο αέρα και κρύο φαντάζομαι τι θα γίνεται πιο μέσα στη θάλασσα.

Αλλά θεωρητικά δεν γίνεται να έρθεις στο Λίβερπουλ και να μην κάνεις τη βόλτα πλάι στον Mersey ποταμό. Για βαρκάδα όμως σήμερα… ούτε λόγος. Δεν είναι ότι δεν θέλαμε, ήταν ότι δεν έπλεε τίποτα! Ε! Δεν πειράζει, τουλάχιστον δεν έχω την σκασίλα ότι δεν προλάβαμε. Δεν πήραμε το ferry γιατί δεν είχε ferry σήμερα λόγω καιρού. Τι ferry; Εδώ δεν είχε άνθρωπο, πλεούμενο θα είχε; Βασικά ο καιρός ήταν … ένα βήμα πριν ξεσπάσει τυφώνας.

Τι οι ομπρέλες να γυρνάνε ανάποδα, τι οι σταγόνες να καλύπτουν το φακό της μηχανής, εμείς … εκεί … πιστές τουρίστριες, να κάνουμε βόλτα δίπλα στο Mersey και να φωτογραφίζουμε (πιο πολύ … εγώ )

Στο Μουσείο του Λίβερπουλ που βρέθηκε στο διάβα μας ήταν μια όαση για μας. Μπήκαμε για λίγο μέσα για να πάρουμε μια δόση … ζέστης. Επί τη ευκαιρία ψωνίσαμε τα σουβενίρ μας από το μαγαζάκι του. Για μένα είναι must και το μουσείο αλλά ήθελε χαλαρά ένα 3ωρο.

Ένα «ανοιχτό» ναυτικό μουσείο είναι μεγάλο μέρος της αποβάθρας του Λίβερπουλ, το οποίο σηκώνει πολύ χρόνο για χάζεμα, αλλά ίσως μια άλλη φορά, γιατί τώρα το κρύο δεν μας άφηνε.

Είχε φτάσει η ώρα να πάμε στην περίφημη αποβάθρα του Λίβερπουλ “Royal Albert Docks”.

Πρόκειται για μια εμβληματική αποβάθρα με πρώην αποθήκες, οι οποίες τώρα έχουν μετατραπεί σε μουσεία, γκαλερί και όμορφα μαγαζιά.

Το “Royal Albert Dock” άνοιξε επίσημα το 1846 και αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια του κόσμου την εποχή που η Αγγλία ήταν μεγάλη αυτοκρατορία. Ο σχεδιασμός και η κατασκευή του λιμανιού θεωρήθηκε επαναστατικός για την εποχή του, για πολλούς λόγους. Κατασκευάστηκε από χυτοσίδηρο, τούβλο και πέτρα, χωρίς δομικό ξύλο, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί έτσι το πρώτο μη εύφλεκτο σύστημα αποθήκης στον κόσμο. Η φορτοεκφόρτωση των εμπορευμάτων από τα πλοία προς και από τις αποθήκες γινόταν απευθείας με χρήση του πρώτου (στο είδος του) στον κόσμο υδραυλικού συστήματος μεταφοράς εμπορευμάτων. Κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Dock Albert χρησίμευσε και ως βάση για τον Βρετανικό Στόλο.
Η ταχεία ανάπτυξη όμως της ναυτιλιακής τεχνολογίας και ο ανταγωνισμός από πολλά νεότερα λιμάνια του Ηνωμένου Βασιλείου οδήγησαν στο κλείσιμο του λιμανιού του 1972.

Σήμερα το Albert Dock αποτελεί την καρδιά της τουριστικής ζωής της πόλης και ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα του Ηνωμένου Βασιλείου.

Ήταν υπέροχα. Δεν ξέρω τι μου αρέσει πιο πολύ. Το ότι είναι λιμάνι; Το ότι είναι παλιό λιμάνι; Το ότι είναι Αγγλικό παλιό λιμάνι; Το κόκκινο τούβλο των κτιρίων του; Η αύρα του; Η ιστορία του; 15 βόλτες κάναμε γύρω γύρω περπατώντας απ’ άκρη σ’ άκρη την κάθε γωνιά.

Βλέπαμε παντού στοιχεία του παλιού λιμανιού, τα οποία ήταν διατηρημένα σε άψογη κατάσταση. Αποθήκες-κελάρια, γερανούς, αντλιοστάσια και πύργους…

Το Royal Albert Dock φιλοξενεί και πολλά ενδιαφέροντα μουσεία που όρεξη να έχεις και χρόνο …
"Tate", "Beatles Story", "Maritime"...

Στην πρώτη γυροβολιά χαζεύαμε τα μουσεία και τα εμπορικά, στη δεύτερη βγάζαμε φωτογραφίες ψάχνοντας τα καλύτερα πλάνα και στην τρίτη αρχίζαμε να κοιτάμε που να καθίσουμε για φαγητό. Ήταν δύσκολο να βρεις. Το ένα ήταν καλύτερο από το άλλο και όλα ήθελαν κράτηση γιατί ήταν και Σάββατο βράδυ. Μερικά είχαν και τραπεζάκια έξω, αλλά αυτά δεν «έπαιζαν» για μας.

Νομίζω ότι δεν αφήσαμε σπιθαμή της αποβάθρας που να μην την «πατήσαμε».

Πολύ στενοχωρήθηκα που το πειρατικό “The Smugglers cove” δεν είχε τραπέζι. Μετά τις 5:00 θα έχει, μας είπαν. Η διακόσμηση ήταν καταπληκτική. Η μόνη παραφωνία στην όλη εικόνα ήταν οι … θαμώνες με το αταίριαστο με το περιβάλλον ... dress code τους.

Το απόλυτο must ήταν η “Pumproom”, αλλά ούτε όρθιοι δεν θα τα καταφέρναμε να πιούμε καμιά μπύρα από τον άπειρο κόσμο που είχε μέσα.

Τελικά καθίσαμε στο “What’s Cooking”. Αμερικάνικο το στυλάκι. Φάγαμε gourmet … χάμπουργκερ. Ωραιότατο ήταν.

Στις αποβάθρες μας έπιασε η νύχτα. Συνολικά στις αποβάθρες ήδη είχαμε κλείσει ένα τρίωρο. Είχαμε «φάει» τις 3 από τις 6 ώρες που είχαμε στη διάθεσή μας στην πόλη (χωρίς την όπερα).
Εδώ στις Χριστουγεννιάτικα στολισμένες αποβάθρες του Αλβέρτου νομίζω ότι είδα την ομορφότερη εικόνα του ταξιδιού …

με ορατές και τις "3 Graces" στο βάθος.

Το Λίβερπουλ χαρακτηρίστηκε μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco το 2004. Εντάχθηκε στον κατάλογο κληρονομιάς για το ρόλο του ως ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια του κόσμου κατά τον 18ο & 19ο αι. και για την αρχιτεκτονική του ομορφιά. To 2021 η Επιτροπή της Unesco το αφαίρεσε από τον κατάλογο των μνημείων εκτιμώντας ότι οι νέες προσθήκες-κατασκευές του λιμανιού είναι επιζήμιες για την αυθεντικότητα και ακεραιότητα του χώρου.

Είναι η δεύτερη φορά που έρχομαι στο Λίβερπουλ και δεν το «πετυχαίνω» στην Unesco. Ήρθα μία φορά πριν μπει στη λίστα της Unesco και μία αφού ... είχε βγει.

Φύγαμε παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής.
Κόψαμε δρόμο διασχίζοντας το πολύ ζωηρό, στολισμένο εμπορικό κέντρο...

Ώσπου φτάσαμε ξανά εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε τη σημερινή βόλτα, στο St. George Quarter με τα πομπώδη Βικτωριανά κτίρια.

Πολύ όμορφη βόλτα κάναμε. Ένιωθα αρκετά «γεμάτη» από το Λίβερπουλ αν και μου είχε μείνει ένα μικρό απωθημένο …
Ήθελα να πάω σε μια Pub. Στο Λίβερπουλ είμαστε. Τόσες pub έχει και μάλιστα … ιστορικές Pub.
Μία από αυτές που ήθελα να είχα βρεθεί στη σημερινή μου βόλτα ήταν η "Philharmonic Dining Rooms". Είναι μια pub, στην οποία σύχναζε μικρός ως θαμώνας ο Paul Mc Cartney και που το 2018 έκανε μια εμφάνιση έκπληξη μαζί με την μπάντα του στους θαμώνες της όταν εμφανίστηκε ξαφνικά πίσω από μια κουρτίνα ερμηνεύοντας το “A hard Day’s Night”.

Το Philharmonic Dining Rooms είναι μια περίτεχνη βικτοριανή pub με ξύλινη επένδυση, πλούσια πλακάκια, δερμάτινους καναπέδες, βιτρό, πολυελαίους και πραγματικά όχι εκεί που θα περίμενε κανείς να βρει τον Sir Paul Mc Cartney να ερμηνεύει μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του.
Αλλά παρηγοριέμαι γιατί ... μια φορά γίνονται αυτά. Τι πιθανότητες είχα να πετύχω τον Paul σε μια pub στο Λίβερπουλ; Αλλά από την άλλη όσο κυκλοφορώ… ελπίζω. Χα, χα,χα!
Παρόλο που δεν πήγαμε, την αναφέρω γιατί η συγκεκριμένη pub είναι στα δικά μου must και όποιος πάει στο Λίβερπουλ κατά τη γνώμη μου δεν θα έπρεπε να παραλείψει μία αυθεντική και μη τουριστική pub σαν αυτή.
Αλλά εμείς αντί για Pub θα πηγαίναμε στην … όπερα!

Φτάσαμε στο αυτοκίνητο. Αλλάξαμε ρούχα, μακιγιαριστήκαμε και γενικά καλλωπιστήκαμε. Όπερα θα πηγαίναμε και έπρεπε να αλλάξουμε Look! Γιατί ασθενείς και οδοιπόροι συγχωρούνται κατά κανόνα αλλά και το στυλ είναι απαραίτητο.

Στις 6:15 είμαστε έξω από το "Liverpool Empire Theatre"...

Το θέατρο ήταν κατάμεστο. Δεδομένου ότι φτάσαμε και αρκετά νωρίς είπαμε να πάμε για ένα ποτό στο φουαγιέ.
Το ποτό συνοδεύτηκε από μια ευχάριστη έκπληξη. Η συμπρωταγωνίστρια της παράστασης που θα βλέπαμε σε λίγο τραγούδησε ενώπιον μας για να μας βάλει στο κλίμα. Φωτογραφία από αυτό το happening ΔΕΝ έχω γιατί απλούστατα οι φίλες μου ΔΕΝ με άφησαν να βγάλω. Μία κλεφτή μόνο κατάφερα, στην οποία μόνο τον πιανίστα "έπιασα"…

Μετά από αυτό μπήκαμε στην αίθουσα και τακτοποιηθήκαμε στις θέσεις μας, οι οποίες δεν ήταν όποιες κι όποιες. Πρώτο «τραπέζι-πίστα» ήταν. Ή πάμε όπερα ή …

Έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε ... σε αυτό το θέατρο οι Beatles έχουν παίξει 11 φορές, με τελευταία το 1965!

Εμείς σήμερα είδαμε το “La Boheme” του Puccini. (ή πάμε όπερα ή …. ).

Η παράσταση ήταν αρκετά μεγάλη με ένα μικρό διάλειμμα. Σκηνικά κοστούμια και ερμηνείες ήταν πολύ ωραία. Τόσο ωραία που σε κάνει να αναρωτιέσαι πως μια επαρχιακή πόλη να έχει τόσο δυνατό θέατρο! Γιατί το Λίβερπουλ δεν είναι … Λονδίνο! Είναι μια πόλη 500.000 κατοίκων γνωστή για τον ποδοσφαιρικό της σύλλογο, άντε .. και για … τους Beatles. Μάλλον θα πρέπει να βάλουμε και το θέατρο μέσα. Θεωρώ ότι το θέατρο γενικά είναι μέσα στην γενικότερη Αγγλική παράδοση.

Εδώ θέλω να ξεκαθαρίσω ότι η παράσταση ήταν πολύ καλή. Απλά την όπερα την ευχαριστιέμαι κάτω από … συγκεκριμένες συνθήκες. Σε μια La Scala, σε ένα La Fenice, σε μια Ιταλία δηλαδή. Όχι στην Αγγλία της Pop μουσικής, των Beatles και των Bee Gees και στο Liverpool του ποδοσφαίρου. Και όταν μάλιστα αυτή η δραστηριότητα «τρώει» χρόνο από τις άλλες και μάλιστα κοστίζει κιόλας τότε «το φυσάω και δεν κρυώνει».

Το Λίβερπουλ ήθελε άλλη μια μέρα για τα … “ψιλά” και άλλη μια μέρα για … μπύρες (εννοώ για άραγμα και χαλαρές βόλτες, για να μην παρεξηγηθώ).
Εκτός από τη βαρκάδα που δεν κάναμε, ήθελα να πάμε στην pub του Paul και στους δυο Καθεδρικούς, για να πω ότι είδα όλα όσα ήθελα στο Λίβερπουλ. Αλλά δεδομένου ότι βαρκάδα δεν μπορούσαμε να κάνουμε, τον Paul μάλλον δεν θα τον … συναντούσα και από Καθεδρικούς έχω “κλείσει” από καιρό, τότε θα πω ότι μάλλον ευχαριστημένη έφυγα από το Λίβερπουλ.

Χαιρετίσαμε.
Μια ωρίτσα κάναμε ως το σπίτι...

Κατά τις 11:00 φτάσαμε και παρκάραμε σε υπέργειο πολυόροφο garage λίγο πιο μακριά από το σπίτι μας. Το λέω συνέχεια «σπίτι» γιατί ακόμα δεν το έχω χωνέψει ότι μείναμε εκεί …5 ολόκληρα βράδια. Πολλά είναι, για μένα που συνήθως αλλάζω κατάλυμα κάθε δυο μέρες.

Εγώ την έπεσα αμέσως για ύπνο. Τα κορίτσια έμειναν ως αργά να συζητάνε περί ανέμων και υδάτων.

………………………… post …………………………………………………………