stayros
Member
- Μηνύματα
- 78
- Likes
- 181
30 Απριλίου, Τετάρτη απομεσήμερο και βρισκόμαστε με το Σταύρο στο Πειραιά έτοιμοι προς αναχώρηση.
Προορισμός μας?
Αμοργός, πρό τελευταίο λιμάνι μιας άγονης γραμμής με τελικό προορισμό την Αστυπάλαια…
Το ταξίδι πολύωρο, κουραστικό και η άφιξή μας την άβολη ώρα μία μετά τα μεσάνυκτα. .. Η διαθεσή μου φτιάχνει μόλις αντιλαμβάνομαι το λεωφορείο του ξενοδοχείου που έχουμε κάνει κράτηση να μας περιμένει και τον οδηγό να μας καλωσορίζει. Η διαδρομή μέχρι το κατάλυμά μας, (ένα υπερσύχρονο 4στερο Hotel Spa), σύντομη και η σουίτα που θα μας φιλοξενήσει τις επόμενες 4 ημέρες , καταπληκτική. Από τον ενθουσιασμό μου ξέχασα την απίστευτη κούραση αλλά μόλις, μισή περίπου ώρα μετά, ξαπλώσαμε επάνω σε ένα αναπαυτικό στρώμα με τα πιο πουπουλένια μαξιλάρια, ο ύπνος μας κατακτά αμαχητί…..
Με το ξημέρωμα συνειδητοποιήσαμε ότι η ευρύχωρη και πολυτελής σουίτα μας ήταν προσανατολισμένη ακριβώς επάνω στη πιο καταπληκτική θέα του κόλπου της Αιγιαλίδας με φόντο το γραφικό λιμάνι και πέρα από αυτό το βαθύ, απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου, ενώ το πρωϊνό, μας σερβιρίστηκε σε απίστευτη ποικιλία μέσα σε μοντέρνα αλλά απέρριτη σάλα που έδινε στη τεράστια γυάλινη πισίνα ..Ουάου!!!!
Ναι τελικά είμαστε μέλη του πιο σπουδαίου, του πιο αξιόπιστου και πιο ταξιδιάρικου ταξιδιωτικού clubσε όλο τον κόσμο!!! αναφωνήσαμε με υπέρμετρο ενθουσιασμό και οι δυό μας….. και όλα αυτά σε τιμή που ούτε για μία διανυκτέρευση δεν θα επαρκούσε….
Με πολύ ανεβασμένη διάθεση ξεκινήσαμε την περιήγησή μας στο νησί αφού εμείς, η Πηνελόπη και ο Σταύρος , έχουμε μέσα μας, από μικρά παιδιά πιστεύω, το μικρόβιο του ταξιδευτή και πάντα προσπαθούμε να ανακαλύψουμε το μέρος που επισκεπτόμαστε ή μάλλον να το αναζητήσουμε με τρόπο ώστε να το κάνουμε να μας αποκαλυφθεί…
Το οδικό δίκτυο της Αμοργού, της στενόμακρης αυτής νήσου, μετράει μόλις 32 χιλιόμετρα. Πρόκειται για ένα μάλλον από χρόνια χωρίς συντήρηση ασφαλτοστρωμένο δίκτυο, γεμάτο στροφές, εξαιρετικά επικίνδυνο αφού, στο μεγαλύτερο μέρος του, εκτείνεται κατά μήκος μιάς άνευ προηγουμένου χαράδρας. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με το ότι τα πολυάριθμα γιδοπρόβατα του νησιού αισθάνονται επάνω στην άσφαλτο «σα στο σπίτι τους» και συνηθίζουν να κοιμούνται όλα μαζεμένα σε μία ομίγυρη καταμεσής, (ίσως επειδή τα θέλγει η θερμότητα που αναδύεται τη νύχτα από την άσφαλτο,) αλλά και με την πυκνή ομίχλη που πέφτει στο νησί τις πολύ πρωϊνές ώρες, καθιστά την οδήγηση αρκετά περιπετειώδη και σε κάθε περίπτωση συνιστάται τεταμένη προσοχή!
Νοικιάσαμε αυτοκίνητο (είναι απαραίτητο γιατί δεν υπάρχουν καθόλου συγκοινωνίες) και αποφασίσαμε να αρχίσουμε την κάθοδό μας προς το νότο με πρώτη στάση τη Χώρα! Πρόκειται για δείγμα κυκλαδίτικης απέρριτης αρχιτεκτονικής με ασβεστόλιθο και πέτρα, ότι δηλαδή προσφέρει η φύση. Φυσικά, αφού το νησί ήταν και είναι ακόμη αποκομμένο από τον υπόλοιπο κόσμο…. Πανέμορφη με τον τεράστιο βράχο να δεσπόζει από όπου κυμάτιζε μια γαλανόλευκη δίπλα από το εκκλησάκι ! Ο Σταύρος, λάτρης της φωτογραφίας, πρέπει κάθε φορά να φθάσει στο πιο ψηλό σημείο να πάρει τη πιο πανοραμική φωτο. Όμως ενώ σκαρφαλώσαμε γενναία το βράχο χρησιμοποιώντας τα λαξεμένα σκαλοπάτια, το πορτόνι ήταν κλειστό και συνεπώς το ύψωμα δεν κατακτήθηκε…. «Να πάτε στο ζαχαροπλαστείο παιδιά μου να σας δώσει το κλειδί ο ζαχαροπλάστης που το φυλάει»… μας ορμήνεψε μια γιαγιά που διάβασε την απογοήτευση στην έκφραση του Σταύρου.. Απίστευτα πράγματα σκέφτηκα, μόνο ο λαός, ο απλός άφθαρτος κόσμος είναι δυνατόν να σε καθοδηγεί με αυτό τον τρόπο και να σου παραδίδει τα ντόπια μυστικά ώστε να γίνεις κοινωνός. Ο τρόπος? η συμπάθεια, το τίμημα? Ένα χαμόγελο…
Δίπλα από τη χώρα, λίγο πιο κάτω εκτείνονται τα Κατάπολα. Πρόκειται για τρεις συνοικισμούς που ενώθηκαν και αποτελούν το ένα και κύριο λιμάνι της νήσου με δεύτερο την Αιγιαλίδα. Εκεί κτυπά η εμπορική καρδιά της Αμοργού. Διάφορες εμπορίες καθώς και η μοναδική τράπεζα του νησιού… Όμορφα και καθαρά, αξίζει να περιηγηθείς με τα πόδια και δή στο δεξί τμήμα από την άλλη μεριά του λιμανιού, στο Ξυλοκερατίδι, το πιο παλιό συνοικισμό με τα ασπρισμένα σκαλιά και τα στενά σοκάκια πνιγμένα στα γεράνια και τις βιόλες….
Η πορεία μας προς το νοτιώτερο σημείο του νησιού συνεχίζεται την επομένη μέσα από το στενό σχεδόν φιδωτό και απόκρυμνο δρόμο και το αυτοκίνητό μας συναντιέται αυτή την εποχή με κοπάδια από ελεύθερα αιγοπρόβατα που πότε αδιαφορούν εντελώς για την παρουσία μας, και πότε τρέχουν πανικόβλητα στο αντίκρυσμά μας, σκαρφαλώνοντας αξιοπερίεργα γρήγορα τις πιο απόκρυμνες πλαγές κατάσπαρτες από κίτρινα σχίνα και φασκόμηλο…..
Πράγματι η Αμοργός είναι αντιπροσωπευτική κυκλάδα. Σκέτος ασβαστόλιθος, με παντελή έλλειψη δένδρων, γεμάτη πουρνάρια, σχοίνα και ποώδη βλάστηση. Ορεινή με θέα στη θάλασσα που κόβει την ανάσα αφού δεν διαταράσσεται από τίποτα. Απέραντο γαλάζιο στη κυριολεξία.
Μέσα από αυτή τη διαδρομή, οσφραίνοντας μύριες μυρωδιές από βότανα και νοτισμένη γη, φτάσαμε στο ναυάγιο. Το νοτιότερο σημείο του νησιού, εκεί που ο δρόμος τελειώνει…. Ναυάγιο όμως δεν βλέπαμε… Παίρνοντας το δρόμο του γυρισμού, κοιτούσαμε προσεχτικά και ξαφνικά εκεί κάτω, χαμηλά, αγναντέψαμε κάτι που έφερνε σε σκουριασμένο κατάρτι ανάμεσα σε κάποιο κενό του τοπίου που πρόδιδε πως υπήρχε εκεί ένας μικρός κόλπος. Εκεί λοιπόν είναι … άρα δεν υπάρχει δρόμος.. «Θεωρώ πως κατεβαίνεις από το αυτοκίνητο και το αγναντεύεις από ψηλά», τόλμησα να προτείνω…. «Σίγουρα όχι εμείς! Θα πάμε κάτω!», είπε ο Σταύρος σε κατάσταση έξαψης…
Αφήσαμε το Ι.Χ και ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε το κακοτράχαλο βουνό. Σε κάποιο σημείο η κατηφόρα έγινε πολύ απότομη που τα χρειάστηκα… Ευτυχώς ο Σταύρος πρόσεξε πως κάποιοι είχαν σημαδέψει με πέτρες ένα μονοπάτι, (μόνο στρατιωτικός ή πρόσκοπος θα το έβλεπε αυτό), που τελικά στάθηκε σωτήριο. Φτάσαμε με τον τρόπο αυτό της επιμονής και της προσπάθειας σε απόσταση αναπνοής από ένα χρυσαφένιο από τη σκουριά κουφάρι που θαρρείς πως η θάλασσα ρουφάει αργά μέσα της προμηνύοντας έναν αργό θάνατο από το φως του ήλιου. Κι όμως εκείνο στέκει ακόμη εκεί, αγέρωχο και θαρρείς περήφανο. Το μεσαίο τμήμα του, ίσως πιο αδύναμο, έχει καταποντιστεί μέσα στον υγρό του τάφο και το φαντάστηκα, κοιτώντας το, να διασχίζει θάλασσες να μπαίνει καμαρωτό μέσα σε θαυμαστά λιμάνια με το πλήρωμά του έτοιμο να ξεχυθεί στα κατατόπια για να γευτεί ανείπωτες χαρές… Ο Σταύρος πατούσε μανιωδώς τη σκανδάλη της ΝΙΚΟΝ και σίγουρα δεν άφησε οπτική γωνία που να μην αποθανατίσει. Η άνοδός μας απεδείχθη πιο εύκολη από την κάθοδο που είχε προηγηθεί. Φθάνοντας στο αυτοκίνητο ήμουν συνεπαρμένη και ξαναμμένη από την πεζοπορεία.
Τι ωραία βόλτα είχαμε κάνει. Τι ωραίο το ναυάγιο! Όποιος έρθει εδώ πρέπει οπωσδήποτε να δει το ναυάγιο και μάλιστα από κοντά. Αυτό θα το γράψω στην ιστορία μου, σκέφτηκα!
Την επομένη ήταν η μεγάλη μέρα! Θα πηγαίναμε στη μονή της Χοζοβιώτισσας!
Της Παναγιάς από την Παλαιστίνη που οι πιστοί φορτώσανε την εποχή των εικονομαχιών πάνω σε μια βάρκα για να την σώσουν. Και η θάλασσα τους ξέβρασε εδώ! Η μάλλον η Παναγιά διάλεξε να μείνει εδώ??.... Πάντως πιο άγρια περιοχή δεν θα μπορούσε εύκολα να βρεί… Ο βράχος γκρεμίζεται σχεδόν κάθετα μέσα στη θάλασσα και το μοναστήρι είναι κτισμένο παράλληλα επάνω του σε μήκος 40 μέτρα ενώ το μεγαλύτερο πλάτος του φθάνει μετά βίας τα 5 μέτρα γι αυτό και λέγεται ‘’το Μοναστήρι του εν τοίχου’’ .
Αφήσαμε στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο το αυτοκίνητο και αποβιβαστήκαμε. Με το που πήραμε τη στροφή την αντικρίσαμε και ένιωσα το δέος να με κατακλύζει αλλά και τη συγκίνηση να με πλημυρίζει… Ξαφνικά είδα μπροστά μου ένα θαύμα, μια ολόλευκα βαμμένη μονή να κρέμεται από ένα βράχο σα μετέωρη και να σε κάνει να αναρωτιέσαι μήπως δεν βλέπεις καλά… Και αίφνης θυμήθηκα πόσες φορές από την εποχή που ήμουν φοιτήτρια δεν είχα σκεφτεί ξεφυλλίζοντας κάποια περιοδικά και βλέποντας τη φωτογραφία της Μονής αυτής, πόσες φορές δεν είχα πει «εδώ θέλω να πάω, στην Αμοργό, να δω αυτή τη Μονή!» Και να τώρα είμαι εδώ!
Όταν όμως αποφασίσαμε με το Σταύρο να πραγματοποιήσουμε αυτό το ταξίδι στην Αμοργό, μας είχε δελεάσει η μοναδική τιμή που το club που ανήκουμε προσέφερε στα μέλη του και ουδόλως είχα σκεφτεί τη Μονή… Κι όμως η από εκείνα τα χρόνια επιθυμία μου, η κοιμώμενη πλέον επιθυμία, μόλις είχε γίνει πραγματικότητα! Χωρίς καν να το έχω επιδιώξει, η Παναγιά με είχε φέρει εκεί και μάλιστα σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής μου…..
Κατατροπωμένη από τη συγκίνηση άρχισα να ανεβαίνω τα 350 φαρδιά σκαλοπάτια που είναι λαξεμένα στο βράχο και ζητούν από τον επισκέπτη μικρό τίμημα κόπωσης και λαχανιάσματος για τη Χάρη Της.
Με το που μπήκαμε στη Μονή έπρεπε να κάνουμε στην άκρη για να κατέβει τη μία και μοναδική αλλά και εξαιρετικά στενή σκάλα ένας μοναχός ώστε εμείς μετά να την ανέβουμε. Τον παρατήρησα. Κρατούσε μπαστούνι και ένα μεγάλο μπόγο. Καλημέρα είπα. « Καλώς τους Χριστός Ανέστη!» απάντησε ζωηρά. Ωχ σκέφτηκα, 10 μέρες μόνο μετά το Πάσχα, πράγματι «Χριστός Ανέστη» έπρεπε να πώ… Τα μάτια του ήταν γαλανά και ήρεμα καίτοι σπινθηροβόλα και εντυπωσιασμένη από το μπαστούνι του είπα «Πως ανεβαίνεις τα σκαλιά με το μπαστούνι? » «Ααα έχω υγρό στο γόνατο, πηγαινοέρχομαι για δουλειές, πότε στα ζωντανά πότε στη πόλη, δυό, τρείς φορές την ημέρα, αλλά δεν είναι τα σκαλιά έξω , μέσα να δεις τι γίνεται, ακόμη πιο δύσκολα, όλο σκάλες στενές, να πας στο κελί σου, να πάς στη λειτουργία, στη κουζίνα.. άσε..» Και πως τα καταφέρνεις? Επέμεινα. «Με τη βοήθεια της Παναγιάς» που λέει ο Ηγούμενός μας!... Πόσοι μοναχοί είστε εδώ ? ρώτησα. 3 και μισός μου απαντά. Ποιος είναι ο μισός του λέω? Ένας δόκιμος, έτσι λέει ο Ηγούμενος ότι αυτός είναι ακόμη μισός όχι ολόκληρος, γιατί μπορεί να φύγει αν θέλει….ποιός ξέρει…
Τελικά αυτός ο ζωηρός και ευφάνταστος μοναχός, ο Σπυρίδων όπως μου είπε, αυτός ήταν ο Ηγούμενος και ενώ στην αρχή απόρησα, όταν το έμαθα αφού είχε φύγει, γρήγορα κατάλαβα ότι η στάση του αυτή ήταν απλά μια άσκηση ταπεινότητας που συνηθίζει να κάνει στον εαυτό του…
Τι να πω για τη Μονή? Πρέπει να την δείτε! Θα σας ξεναγήσει κάποιος στην εκκλησία, θα σας δείξει τη θαυματουργή εικόνα, μετά θα σας βγάλει σε ένα μικρό μπαλκονάκι από όπου θα θαυμάσετε τη θέα στην αλίμανη θάλασσα με κομμένη ανάσα και τέλος θα καθίσετε στο αρχονταρίκι πλημυρισμένο από φωτογραφίες ιερέων όπου θα σας τρατάρουν λουκουμάκι, ψημένη ρακί και ελληνικό φρεσκοφτιαγμένο καφέ. Αξίζει να πάτε στην Αμοργό μόνο για την Παναγιά τη Χοζοβιώτισσα!!!
Μετά την συγκλονιστική αυτή επίσκεψή μας στη Παναγιά, κατεβήκαμε τα σκαλιά του βράχου λες και είχαμε βγάλει φτερά, γεμάτοι αγαλλίαση και κάναμε αριστερά στη παραλία της Αγ. Άννας εκεί που το φίλμ «LEGRANDEBLUE», απέραντο γαλάζιο, γυρίστηκε. Πράγματι το τοπίο είναι ειδυλιακό…
Σειρά τώρα πήραν στο εξερευνητικό μας πλάνο, τα χωριά στο βόρειο τμήμα του νησιού. Ο Ποταμός, τα Θολάρια και η Λαγκάδα. Πρόκειται για πανέμορφα ορεινά χωριά και ειδικά η Λαγκάδα και τα Θολάρια που είναι αντικριστά, φημίζονται για τα προϊόντα τους, οργανικής καλλιέργειας και τις αγροτουριστικές μονάδες που έχουν αναπτύξει.
Στη Λαγκάδα αξίζει να φάτε τοπική κουζίνα στη ταβέρνα «ΝΙΚΟΣ» . Επίσης μην εγκαταλείψετε το νησί χωρίς να προμηθευτείτε την τοπική ρακί που φτιάχνεται (ψήνεται) από βότανα και ανακατεύεται με τοπικό μέλι το οποίο επίσης είναι εξαιρετικό.
Όπου όμως και να φας στο νησί, το φαγητό είναι πολύ καλό! Είναι σχεδόν βέβαιο ότι τα λαχανικά, οι πατάτες και τα κηπευτικά είναι από μπακσέ, ενώ το κρέας είναι ντόπιο! Αυτό που πρέπει οπωσδήποτε να δοκιμάσετε είναι τα τυριά τους. Εκτός από τη φανταστική φρέσκια ξυνομιζήθρα ζητήστε τη γραβιέρα τους καθώς και ένα καταπληκτικό λαδοτύρι που τυροκομείται εδώ!
Το τελευταίο μας πρωϊνό στο νησί, αποφασίσαμε να το περάσουμε στο ξενοδοχείο μας αφού το 4ημερο πακέτο που το ταξιδιωτικό μας club μας προσέφερε, περιελάμβανε στην καταπληκτική του τιμή, όχι μόνο το πρωϊνό και έκπτωση στο μπαρ αλλά και ελεύθερη χρήση της κλειστής πισίνας με θαλασσινό θερμαινόμενο νερό, του χαμάμ, της σάουνας, του γυμναστηρίου και τέλος μία θεραπεία σώματος ή προσώπου ανά άτομο εντελώς δωρεάν!! Οπότε καταλαβαίνετε ότι απολαύσαμε την απόλυτη χαλάρωση!!!!
Τελικά είναι αλήθεια. Χάρη στο μοναδικό ταξιδιωτικό club στο οποίο ανήκουμε, το καλύτερο στο κόσμο αφού για το 2013 πήρε το παγκόσμιο Βραβείο του καλύτερου TRAVELCLUB, μπορούμε να κάνουμε τα ταξιδιωτικά μας όνειρα (και όχι μόνο) πραγματικότητα ακόμη και σε αυτές τις δύσκολες οικονομικές στιγμές που διανύουμε!
Γυρίζουμε από αυτόν τον πολύ όμορφο ταξιδιωτικό προορισμό, με τους απλούς και φιλόξενους κατοίκους, γεμάτοι υπέροχες εικόνες και αναμνήσεις συλλογιζόμενοι για μια ακόμη φορά πως ΝΑΙ….Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΟΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΜΕ ΤΑ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΑ ΝΗΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΚΟΣΜΟ!!!!!!
Εμπιστευθείτε μας και βάλτε στο ταξιδιωτικό σας χάρτη με τα ταξίδια που ΠΡΕΠΕΙ να κάνετε σε αυτή τη ζωή και την ΑΜΟΡΓΟ.
Αξίζει και με το παραπάνω!!!!!!!
Προορισμός μας?
Αμοργός, πρό τελευταίο λιμάνι μιας άγονης γραμμής με τελικό προορισμό την Αστυπάλαια…
Το ταξίδι πολύωρο, κουραστικό και η άφιξή μας την άβολη ώρα μία μετά τα μεσάνυκτα. .. Η διαθεσή μου φτιάχνει μόλις αντιλαμβάνομαι το λεωφορείο του ξενοδοχείου που έχουμε κάνει κράτηση να μας περιμένει και τον οδηγό να μας καλωσορίζει. Η διαδρομή μέχρι το κατάλυμά μας, (ένα υπερσύχρονο 4στερο Hotel Spa), σύντομη και η σουίτα που θα μας φιλοξενήσει τις επόμενες 4 ημέρες , καταπληκτική. Από τον ενθουσιασμό μου ξέχασα την απίστευτη κούραση αλλά μόλις, μισή περίπου ώρα μετά, ξαπλώσαμε επάνω σε ένα αναπαυτικό στρώμα με τα πιο πουπουλένια μαξιλάρια, ο ύπνος μας κατακτά αμαχητί…..
Με το ξημέρωμα συνειδητοποιήσαμε ότι η ευρύχωρη και πολυτελής σουίτα μας ήταν προσανατολισμένη ακριβώς επάνω στη πιο καταπληκτική θέα του κόλπου της Αιγιαλίδας με φόντο το γραφικό λιμάνι και πέρα από αυτό το βαθύ, απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου, ενώ το πρωϊνό, μας σερβιρίστηκε σε απίστευτη ποικιλία μέσα σε μοντέρνα αλλά απέρριτη σάλα που έδινε στη τεράστια γυάλινη πισίνα ..Ουάου!!!!
Ναι τελικά είμαστε μέλη του πιο σπουδαίου, του πιο αξιόπιστου και πιο ταξιδιάρικου ταξιδιωτικού clubσε όλο τον κόσμο!!! αναφωνήσαμε με υπέρμετρο ενθουσιασμό και οι δυό μας….. και όλα αυτά σε τιμή που ούτε για μία διανυκτέρευση δεν θα επαρκούσε….
Με πολύ ανεβασμένη διάθεση ξεκινήσαμε την περιήγησή μας στο νησί αφού εμείς, η Πηνελόπη και ο Σταύρος , έχουμε μέσα μας, από μικρά παιδιά πιστεύω, το μικρόβιο του ταξιδευτή και πάντα προσπαθούμε να ανακαλύψουμε το μέρος που επισκεπτόμαστε ή μάλλον να το αναζητήσουμε με τρόπο ώστε να το κάνουμε να μας αποκαλυφθεί…
Το οδικό δίκτυο της Αμοργού, της στενόμακρης αυτής νήσου, μετράει μόλις 32 χιλιόμετρα. Πρόκειται για ένα μάλλον από χρόνια χωρίς συντήρηση ασφαλτοστρωμένο δίκτυο, γεμάτο στροφές, εξαιρετικά επικίνδυνο αφού, στο μεγαλύτερο μέρος του, εκτείνεται κατά μήκος μιάς άνευ προηγουμένου χαράδρας. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με το ότι τα πολυάριθμα γιδοπρόβατα του νησιού αισθάνονται επάνω στην άσφαλτο «σα στο σπίτι τους» και συνηθίζουν να κοιμούνται όλα μαζεμένα σε μία ομίγυρη καταμεσής, (ίσως επειδή τα θέλγει η θερμότητα που αναδύεται τη νύχτα από την άσφαλτο,) αλλά και με την πυκνή ομίχλη που πέφτει στο νησί τις πολύ πρωϊνές ώρες, καθιστά την οδήγηση αρκετά περιπετειώδη και σε κάθε περίπτωση συνιστάται τεταμένη προσοχή!
Νοικιάσαμε αυτοκίνητο (είναι απαραίτητο γιατί δεν υπάρχουν καθόλου συγκοινωνίες) και αποφασίσαμε να αρχίσουμε την κάθοδό μας προς το νότο με πρώτη στάση τη Χώρα! Πρόκειται για δείγμα κυκλαδίτικης απέρριτης αρχιτεκτονικής με ασβεστόλιθο και πέτρα, ότι δηλαδή προσφέρει η φύση. Φυσικά, αφού το νησί ήταν και είναι ακόμη αποκομμένο από τον υπόλοιπο κόσμο…. Πανέμορφη με τον τεράστιο βράχο να δεσπόζει από όπου κυμάτιζε μια γαλανόλευκη δίπλα από το εκκλησάκι ! Ο Σταύρος, λάτρης της φωτογραφίας, πρέπει κάθε φορά να φθάσει στο πιο ψηλό σημείο να πάρει τη πιο πανοραμική φωτο. Όμως ενώ σκαρφαλώσαμε γενναία το βράχο χρησιμοποιώντας τα λαξεμένα σκαλοπάτια, το πορτόνι ήταν κλειστό και συνεπώς το ύψωμα δεν κατακτήθηκε…. «Να πάτε στο ζαχαροπλαστείο παιδιά μου να σας δώσει το κλειδί ο ζαχαροπλάστης που το φυλάει»… μας ορμήνεψε μια γιαγιά που διάβασε την απογοήτευση στην έκφραση του Σταύρου.. Απίστευτα πράγματα σκέφτηκα, μόνο ο λαός, ο απλός άφθαρτος κόσμος είναι δυνατόν να σε καθοδηγεί με αυτό τον τρόπο και να σου παραδίδει τα ντόπια μυστικά ώστε να γίνεις κοινωνός. Ο τρόπος? η συμπάθεια, το τίμημα? Ένα χαμόγελο…
Δίπλα από τη χώρα, λίγο πιο κάτω εκτείνονται τα Κατάπολα. Πρόκειται για τρεις συνοικισμούς που ενώθηκαν και αποτελούν το ένα και κύριο λιμάνι της νήσου με δεύτερο την Αιγιαλίδα. Εκεί κτυπά η εμπορική καρδιά της Αμοργού. Διάφορες εμπορίες καθώς και η μοναδική τράπεζα του νησιού… Όμορφα και καθαρά, αξίζει να περιηγηθείς με τα πόδια και δή στο δεξί τμήμα από την άλλη μεριά του λιμανιού, στο Ξυλοκερατίδι, το πιο παλιό συνοικισμό με τα ασπρισμένα σκαλιά και τα στενά σοκάκια πνιγμένα στα γεράνια και τις βιόλες….
Η πορεία μας προς το νοτιώτερο σημείο του νησιού συνεχίζεται την επομένη μέσα από το στενό σχεδόν φιδωτό και απόκρυμνο δρόμο και το αυτοκίνητό μας συναντιέται αυτή την εποχή με κοπάδια από ελεύθερα αιγοπρόβατα που πότε αδιαφορούν εντελώς για την παρουσία μας, και πότε τρέχουν πανικόβλητα στο αντίκρυσμά μας, σκαρφαλώνοντας αξιοπερίεργα γρήγορα τις πιο απόκρυμνες πλαγές κατάσπαρτες από κίτρινα σχίνα και φασκόμηλο…..
Πράγματι η Αμοργός είναι αντιπροσωπευτική κυκλάδα. Σκέτος ασβαστόλιθος, με παντελή έλλειψη δένδρων, γεμάτη πουρνάρια, σχοίνα και ποώδη βλάστηση. Ορεινή με θέα στη θάλασσα που κόβει την ανάσα αφού δεν διαταράσσεται από τίποτα. Απέραντο γαλάζιο στη κυριολεξία.
Μέσα από αυτή τη διαδρομή, οσφραίνοντας μύριες μυρωδιές από βότανα και νοτισμένη γη, φτάσαμε στο ναυάγιο. Το νοτιότερο σημείο του νησιού, εκεί που ο δρόμος τελειώνει…. Ναυάγιο όμως δεν βλέπαμε… Παίρνοντας το δρόμο του γυρισμού, κοιτούσαμε προσεχτικά και ξαφνικά εκεί κάτω, χαμηλά, αγναντέψαμε κάτι που έφερνε σε σκουριασμένο κατάρτι ανάμεσα σε κάποιο κενό του τοπίου που πρόδιδε πως υπήρχε εκεί ένας μικρός κόλπος. Εκεί λοιπόν είναι … άρα δεν υπάρχει δρόμος.. «Θεωρώ πως κατεβαίνεις από το αυτοκίνητο και το αγναντεύεις από ψηλά», τόλμησα να προτείνω…. «Σίγουρα όχι εμείς! Θα πάμε κάτω!», είπε ο Σταύρος σε κατάσταση έξαψης…
Αφήσαμε το Ι.Χ και ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε το κακοτράχαλο βουνό. Σε κάποιο σημείο η κατηφόρα έγινε πολύ απότομη που τα χρειάστηκα… Ευτυχώς ο Σταύρος πρόσεξε πως κάποιοι είχαν σημαδέψει με πέτρες ένα μονοπάτι, (μόνο στρατιωτικός ή πρόσκοπος θα το έβλεπε αυτό), που τελικά στάθηκε σωτήριο. Φτάσαμε με τον τρόπο αυτό της επιμονής και της προσπάθειας σε απόσταση αναπνοής από ένα χρυσαφένιο από τη σκουριά κουφάρι που θαρρείς πως η θάλασσα ρουφάει αργά μέσα της προμηνύοντας έναν αργό θάνατο από το φως του ήλιου. Κι όμως εκείνο στέκει ακόμη εκεί, αγέρωχο και θαρρείς περήφανο. Το μεσαίο τμήμα του, ίσως πιο αδύναμο, έχει καταποντιστεί μέσα στον υγρό του τάφο και το φαντάστηκα, κοιτώντας το, να διασχίζει θάλασσες να μπαίνει καμαρωτό μέσα σε θαυμαστά λιμάνια με το πλήρωμά του έτοιμο να ξεχυθεί στα κατατόπια για να γευτεί ανείπωτες χαρές… Ο Σταύρος πατούσε μανιωδώς τη σκανδάλη της ΝΙΚΟΝ και σίγουρα δεν άφησε οπτική γωνία που να μην αποθανατίσει. Η άνοδός μας απεδείχθη πιο εύκολη από την κάθοδο που είχε προηγηθεί. Φθάνοντας στο αυτοκίνητο ήμουν συνεπαρμένη και ξαναμμένη από την πεζοπορεία.
Τι ωραία βόλτα είχαμε κάνει. Τι ωραίο το ναυάγιο! Όποιος έρθει εδώ πρέπει οπωσδήποτε να δει το ναυάγιο και μάλιστα από κοντά. Αυτό θα το γράψω στην ιστορία μου, σκέφτηκα!
Την επομένη ήταν η μεγάλη μέρα! Θα πηγαίναμε στη μονή της Χοζοβιώτισσας!
Της Παναγιάς από την Παλαιστίνη που οι πιστοί φορτώσανε την εποχή των εικονομαχιών πάνω σε μια βάρκα για να την σώσουν. Και η θάλασσα τους ξέβρασε εδώ! Η μάλλον η Παναγιά διάλεξε να μείνει εδώ??.... Πάντως πιο άγρια περιοχή δεν θα μπορούσε εύκολα να βρεί… Ο βράχος γκρεμίζεται σχεδόν κάθετα μέσα στη θάλασσα και το μοναστήρι είναι κτισμένο παράλληλα επάνω του σε μήκος 40 μέτρα ενώ το μεγαλύτερο πλάτος του φθάνει μετά βίας τα 5 μέτρα γι αυτό και λέγεται ‘’το Μοναστήρι του εν τοίχου’’ .
Αφήσαμε στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο το αυτοκίνητο και αποβιβαστήκαμε. Με το που πήραμε τη στροφή την αντικρίσαμε και ένιωσα το δέος να με κατακλύζει αλλά και τη συγκίνηση να με πλημυρίζει… Ξαφνικά είδα μπροστά μου ένα θαύμα, μια ολόλευκα βαμμένη μονή να κρέμεται από ένα βράχο σα μετέωρη και να σε κάνει να αναρωτιέσαι μήπως δεν βλέπεις καλά… Και αίφνης θυμήθηκα πόσες φορές από την εποχή που ήμουν φοιτήτρια δεν είχα σκεφτεί ξεφυλλίζοντας κάποια περιοδικά και βλέποντας τη φωτογραφία της Μονής αυτής, πόσες φορές δεν είχα πει «εδώ θέλω να πάω, στην Αμοργό, να δω αυτή τη Μονή!» Και να τώρα είμαι εδώ!
Όταν όμως αποφασίσαμε με το Σταύρο να πραγματοποιήσουμε αυτό το ταξίδι στην Αμοργό, μας είχε δελεάσει η μοναδική τιμή που το club που ανήκουμε προσέφερε στα μέλη του και ουδόλως είχα σκεφτεί τη Μονή… Κι όμως η από εκείνα τα χρόνια επιθυμία μου, η κοιμώμενη πλέον επιθυμία, μόλις είχε γίνει πραγματικότητα! Χωρίς καν να το έχω επιδιώξει, η Παναγιά με είχε φέρει εκεί και μάλιστα σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής μου…..
Κατατροπωμένη από τη συγκίνηση άρχισα να ανεβαίνω τα 350 φαρδιά σκαλοπάτια που είναι λαξεμένα στο βράχο και ζητούν από τον επισκέπτη μικρό τίμημα κόπωσης και λαχανιάσματος για τη Χάρη Της.
Με το που μπήκαμε στη Μονή έπρεπε να κάνουμε στην άκρη για να κατέβει τη μία και μοναδική αλλά και εξαιρετικά στενή σκάλα ένας μοναχός ώστε εμείς μετά να την ανέβουμε. Τον παρατήρησα. Κρατούσε μπαστούνι και ένα μεγάλο μπόγο. Καλημέρα είπα. « Καλώς τους Χριστός Ανέστη!» απάντησε ζωηρά. Ωχ σκέφτηκα, 10 μέρες μόνο μετά το Πάσχα, πράγματι «Χριστός Ανέστη» έπρεπε να πώ… Τα μάτια του ήταν γαλανά και ήρεμα καίτοι σπινθηροβόλα και εντυπωσιασμένη από το μπαστούνι του είπα «Πως ανεβαίνεις τα σκαλιά με το μπαστούνι? » «Ααα έχω υγρό στο γόνατο, πηγαινοέρχομαι για δουλειές, πότε στα ζωντανά πότε στη πόλη, δυό, τρείς φορές την ημέρα, αλλά δεν είναι τα σκαλιά έξω , μέσα να δεις τι γίνεται, ακόμη πιο δύσκολα, όλο σκάλες στενές, να πας στο κελί σου, να πάς στη λειτουργία, στη κουζίνα.. άσε..» Και πως τα καταφέρνεις? Επέμεινα. «Με τη βοήθεια της Παναγιάς» που λέει ο Ηγούμενός μας!... Πόσοι μοναχοί είστε εδώ ? ρώτησα. 3 και μισός μου απαντά. Ποιος είναι ο μισός του λέω? Ένας δόκιμος, έτσι λέει ο Ηγούμενος ότι αυτός είναι ακόμη μισός όχι ολόκληρος, γιατί μπορεί να φύγει αν θέλει….ποιός ξέρει…
Τελικά αυτός ο ζωηρός και ευφάνταστος μοναχός, ο Σπυρίδων όπως μου είπε, αυτός ήταν ο Ηγούμενος και ενώ στην αρχή απόρησα, όταν το έμαθα αφού είχε φύγει, γρήγορα κατάλαβα ότι η στάση του αυτή ήταν απλά μια άσκηση ταπεινότητας που συνηθίζει να κάνει στον εαυτό του…
Τι να πω για τη Μονή? Πρέπει να την δείτε! Θα σας ξεναγήσει κάποιος στην εκκλησία, θα σας δείξει τη θαυματουργή εικόνα, μετά θα σας βγάλει σε ένα μικρό μπαλκονάκι από όπου θα θαυμάσετε τη θέα στην αλίμανη θάλασσα με κομμένη ανάσα και τέλος θα καθίσετε στο αρχονταρίκι πλημυρισμένο από φωτογραφίες ιερέων όπου θα σας τρατάρουν λουκουμάκι, ψημένη ρακί και ελληνικό φρεσκοφτιαγμένο καφέ. Αξίζει να πάτε στην Αμοργό μόνο για την Παναγιά τη Χοζοβιώτισσα!!!
Μετά την συγκλονιστική αυτή επίσκεψή μας στη Παναγιά, κατεβήκαμε τα σκαλιά του βράχου λες και είχαμε βγάλει φτερά, γεμάτοι αγαλλίαση και κάναμε αριστερά στη παραλία της Αγ. Άννας εκεί που το φίλμ «LEGRANDEBLUE», απέραντο γαλάζιο, γυρίστηκε. Πράγματι το τοπίο είναι ειδυλιακό…
Σειρά τώρα πήραν στο εξερευνητικό μας πλάνο, τα χωριά στο βόρειο τμήμα του νησιού. Ο Ποταμός, τα Θολάρια και η Λαγκάδα. Πρόκειται για πανέμορφα ορεινά χωριά και ειδικά η Λαγκάδα και τα Θολάρια που είναι αντικριστά, φημίζονται για τα προϊόντα τους, οργανικής καλλιέργειας και τις αγροτουριστικές μονάδες που έχουν αναπτύξει.
Στη Λαγκάδα αξίζει να φάτε τοπική κουζίνα στη ταβέρνα «ΝΙΚΟΣ» . Επίσης μην εγκαταλείψετε το νησί χωρίς να προμηθευτείτε την τοπική ρακί που φτιάχνεται (ψήνεται) από βότανα και ανακατεύεται με τοπικό μέλι το οποίο επίσης είναι εξαιρετικό.
Όπου όμως και να φας στο νησί, το φαγητό είναι πολύ καλό! Είναι σχεδόν βέβαιο ότι τα λαχανικά, οι πατάτες και τα κηπευτικά είναι από μπακσέ, ενώ το κρέας είναι ντόπιο! Αυτό που πρέπει οπωσδήποτε να δοκιμάσετε είναι τα τυριά τους. Εκτός από τη φανταστική φρέσκια ξυνομιζήθρα ζητήστε τη γραβιέρα τους καθώς και ένα καταπληκτικό λαδοτύρι που τυροκομείται εδώ!
Το τελευταίο μας πρωϊνό στο νησί, αποφασίσαμε να το περάσουμε στο ξενοδοχείο μας αφού το 4ημερο πακέτο που το ταξιδιωτικό μας club μας προσέφερε, περιελάμβανε στην καταπληκτική του τιμή, όχι μόνο το πρωϊνό και έκπτωση στο μπαρ αλλά και ελεύθερη χρήση της κλειστής πισίνας με θαλασσινό θερμαινόμενο νερό, του χαμάμ, της σάουνας, του γυμναστηρίου και τέλος μία θεραπεία σώματος ή προσώπου ανά άτομο εντελώς δωρεάν!! Οπότε καταλαβαίνετε ότι απολαύσαμε την απόλυτη χαλάρωση!!!!
Τελικά είναι αλήθεια. Χάρη στο μοναδικό ταξιδιωτικό club στο οποίο ανήκουμε, το καλύτερο στο κόσμο αφού για το 2013 πήρε το παγκόσμιο Βραβείο του καλύτερου TRAVELCLUB, μπορούμε να κάνουμε τα ταξιδιωτικά μας όνειρα (και όχι μόνο) πραγματικότητα ακόμη και σε αυτές τις δύσκολες οικονομικές στιγμές που διανύουμε!
Γυρίζουμε από αυτόν τον πολύ όμορφο ταξιδιωτικό προορισμό, με τους απλούς και φιλόξενους κατοίκους, γεμάτοι υπέροχες εικόνες και αναμνήσεις συλλογιζόμενοι για μια ακόμη φορά πως ΝΑΙ….Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΟΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΜΕ ΤΑ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΑ ΝΗΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΚΟΣΜΟ!!!!!!
Εμπιστευθείτε μας και βάλτε στο ταξιδιωτικό σας χάρτη με τα ταξίδια που ΠΡΕΠΕΙ να κάνετε σε αυτή τη ζωή και την ΑΜΟΡΓΟ.
Αξίζει και με το παραπάνω!!!!!!!
