arny
Member
- Μηνύματα
- 45
- Likes
- 232
24 Δεκ.2004. Η θέα είναι υπέροχη από το ταχύπλοο καθώς πλησιάζουμε τα νησιά Πιπί. Βλέποντας τους χιλιάδες φοίνικες και τα κρυστάλλινα νερά αισθάνομαι τυχερός που βρίσκομαι σ’ αυτόν τον παράδεισο αποδεχόμενος την πρόταση των δυο Σουηδών φίλων μου που γνώρισα τις προηγούμενες μέρες στο Πουκέτ, να τους ακολουθήσω έστω και για μια νύχτα σ' αυτά τα νησάκια.
Πηδάμε στην αμμουδιά και κατευθυνόμαστε στα καταλύματα. Ο ενθουσιασμός μου μεγαλώνει βλέποντας δυο ξύλινα μπανκαλοους κάτω από τους φοίνικες δυο βήματα από τη θάλασσα να μας περιμένουν. Αφήνουμε βιαστικά τα πράματα και αρχίζουμε τις βόλτες στην παράλια εξερευνώντας το μέρος. Το νησί σφύζει από κόσμο και το κέφι ξεχειλίζει κολυμπώντας παίζοντας και φλερτάροντας τουρίστριες μέχρι να αρχίσει να δύει ο ήλιος.
Επιστρέφουμε στις καλύβες, μπανάκι, λίγο ριλαξ και προετοιμασία για νυχτερινή έξοδο. Έχει σκοτεινιάσει και η θέα της παράλιας κάτω από τον ξάστερο ουρανό σε συνδυασμό με την καλύβα καλυμμένη από φοίνικες είναι ότι πιο ωραίο έχω δει μέχρι τώρα. Αφήνουμε τα σπιτάκια και σε λίγα λεπτά είμαστε στα μπαράκια πίνοντας χορεύοντας και κάνοντας καινούριους φίλους μέχρι αργά τα μεσάνυχτα. Σε μια στιγμή περνάει από το μυαλό μου να κάτσω εδώ και τις επόμενες μέρες κάνοντας, Χριστούγεννα μαζί με τους Σουηδούς φίλους μου. Φεύγουμε απ'τα μπαρ και πάμε για ύπνο. Καθώς περπατάμε συναντάμε τον Μοντ έναν Ταϊλανδό βαρκάρη που με πολύ παζάρι συμφωνούμε να μας πάει με το ξημέρωμα μια βόλτα στις κοντινές παράλιες με 1000 μπατ. Τελικά αποφασίζω να γυρίσω στο Πουκετ την άλλη μέρα το μεσημέρι καθώς θα με περίμενε ο Νίκος, μάγειρας από Πάτρα για να ψήσουμε σουβλάκια στο ξενοδοχείο του κάνοντας όσο μπορούμε Ελληνικό ρεβεγιόν. Επίσης είχαμε και ένα παρτάκι το βράδυ όλοι οι Έλληνες που ήμασταν θαμώνες στο μπαρ του Γιώργου στη Μπανγκλα ροαντ. Πέφτω για ένα δίωρο ύπνο πριν το ραντεβού για τη βαρκαδα.
25 Δεκ 2004. Αποχαιρετώ τα φιλαράκια μου με βαριά καρδιά (σαν να μη τους ξανάβλεπα) και αποβιβάζομαι στο ταχύπλοο που θα επέστρεφε Πουκετ. Μετά το σύντομο ταξιδάκι τακτοποιούμαι στο δωμάτιο μου και φεύγω σφαίρα για τον Νίκο. Τέσσερα άτομα τόσα κρέατα πως θα τα φάμε ρε παιδία; Ελληνική μουσική φαγοπότι και οι Ταϊλανδοί στα γύρω καταστήματα να μας κοιτούν περίεργα. Τελικά τα μισά τα μοιράσαμε στα τρία μασατζιδικα απέναντι μας και στις κοπέλες της ρεσεψιόν. Έχει πάει δέκα το βράδυ και κατηφορίζουμε προς το μπαρ του Γιώργου. Ο πεζόδρομος γεμάτος τουρίστες να βολτάρουν ουρλιάζοντας με μια μπύρα στο χέρι και αγιοβασιλιάτικα σκουφάκια στο κεφάλι. Το ρεβεγιόν πέρασε ευχάριστα μαζί με Έλληνες και ξένους παρέα και αφού περάσαμε και λίγο από την ταιγκερ ντίσκο για χορό καταλήγουμε στην παράλια ξαπλωμένοι πίνοντας μπύρες να κοιτάμε τη θάλασσα. Τα μάτια μου έχουν αρχίσει να βαραίνουν απ'τη νύστα. Πάμε ρε παιδία για ύπνο λέω στους υπόλοιπους και προτείνω κατά τις δώδεκα το μεσημέρι να πάμε παράλια Λαμση για μπάνιο. Τους καληνυχτίζω και παίρνω το δρόμο για το δωμάτιο μου.
26 Δεκ.2004. Μες τον ύπνο μου ακούω το κινητό να χτυπάει. Με το ζόρι ανοίγω τα μάτια μου. Ο πατέρας μου από Ελλάδα, νυχτερινή βάρδια θα 'χει. Έλα που είσαι καλά είσαι μου λέει. Μια χαρά του απαντάω μόλις ξύπνησα. Τι έγινε μου λέει άκουσα στο ράδιο ότι έγινε σεισμός και έχετε πλημμύρες. Τον καθησυχάζω ότι είμαστε μια χαρά και μπορεί να έγινε κάτι σε άλλο μέρος προς τα βόρεια μάλλον, μακριά από μας. Σηκώνομαι απ'το κρεβάτι και βγαίνω στο μπαλκόνι. Ωραία μέρα σήμερα, μαγιό πετσέτα και παίρνω το μηχανάκι να πάω στην παρέα. Διασχίζω την Ναναι ροαντ και κάνω να στρίψω αριστερά. Συναντάω μπλόκο της αστυνομίας και μου λένε να μη οδηγήσω πιο κάτω γιατί ο δρόμος είναι κλειστός. Οκ τους λέω και τσουλάω καμιά πενηνταριά μέτρα να παρκάρω. Σαν κλασικός Έλληνας όμως με το που γυρνάνε πλάτη συνεχίζω το δρόμο μου κατηφορίζοντας προς τη Μπανγκλα ροαντ. Δεν προλαβαίνω να κάνω εκατό μέτρα και βρίσκομαι με το μηχανάκι σχεδόν μέχρι τη μέση βουτηγμένο στο νερό. Το αφήνω στην άκρη και συνεχίζω με τα ποδιά. Τόσο πολύ έβρεξε τα ξημερώματα αναρωτιέμαι. Γυρνάω το κεφάλι μου και βλέπω ένα τζετ σκι μέσα στη βιτρίνα τουριστικού γραφείου δίπλα στο ξενοδοχείο ντιβανα. Συνεχίζω τον δρόμο μου προς την παράλια έως ότου τα νερά έχουν φτάσει στη μέση μου. Σκαμπό απ'τα μπαρ και ξύλα επιπλέουνε. Ρωτάω έναν Ινδό καταστηματάρχη τι συμβαίνει. Μπιγκ γουειβ μου λέει. Σκέφτομαι ότι έβρεξε φυσώντας δυνατά και γίνανε κάποιες ζημίες, κάτι συνηθισμένο σ' αυτά τα μέρη. Γυρνάω πίσω και στρίβω δεξιά, περνώντας το στάδιο του κικ μποξ και κατηφορίζω από άλλο δρόμο περπατώντας. Η αστυνομία και τα ασθενοφόρα πηγαινοέρχονται. Κάτι με τραβάει να καταφέρω να φτάσω στην παράλια. Μπαίνω σ' ένα πιο στενό σοκάκι. Εδώ δεν έχει πολύ νερό αλλά έχουν γεμίσει τα ποδιά μου λάσπη. Όσο πλησιάζω αρχίζω να ακούω φωνές και κάποιες γυναίκες κλαίνε. Ξαναρωτάω μια κοπέλα και μου λέει με ένα θλιμμένο χαμόγελο ότι δεν ξέρει, μεγάλο κύμα ήρθε. Δεν καταλαβαίνω αλλά αρχίζω και αισθάνομαι ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει. Χτυπάει το τηλέφωνο είναι η φίλη μου η Σονγκ. Με ρωτάει αν είμαι καλά και δίνουμε ραντεβού αργότερα για φαΐ. Σχεδόν έχω φτάσει στην παράλια. Περνάω μπροστά από τον πύργο της Πατονγκ. Βαδίζω λίγο κατά μήκος της αμμουδιάς και στέκομαι ακίνητος. Κοιτάζω γύρω μου. Το αίμα μου έχει παγώσει, το κεφάλι μου αρχίζει και μουδιάζει. Μόνο μια λέξη βγήκε απ'το στόμα μου εκείνη τη στιγμή. Θεέ μου!
Πηδάμε στην αμμουδιά και κατευθυνόμαστε στα καταλύματα. Ο ενθουσιασμός μου μεγαλώνει βλέποντας δυο ξύλινα μπανκαλοους κάτω από τους φοίνικες δυο βήματα από τη θάλασσα να μας περιμένουν. Αφήνουμε βιαστικά τα πράματα και αρχίζουμε τις βόλτες στην παράλια εξερευνώντας το μέρος. Το νησί σφύζει από κόσμο και το κέφι ξεχειλίζει κολυμπώντας παίζοντας και φλερτάροντας τουρίστριες μέχρι να αρχίσει να δύει ο ήλιος.
Επιστρέφουμε στις καλύβες, μπανάκι, λίγο ριλαξ και προετοιμασία για νυχτερινή έξοδο. Έχει σκοτεινιάσει και η θέα της παράλιας κάτω από τον ξάστερο ουρανό σε συνδυασμό με την καλύβα καλυμμένη από φοίνικες είναι ότι πιο ωραίο έχω δει μέχρι τώρα. Αφήνουμε τα σπιτάκια και σε λίγα λεπτά είμαστε στα μπαράκια πίνοντας χορεύοντας και κάνοντας καινούριους φίλους μέχρι αργά τα μεσάνυχτα. Σε μια στιγμή περνάει από το μυαλό μου να κάτσω εδώ και τις επόμενες μέρες κάνοντας, Χριστούγεννα μαζί με τους Σουηδούς φίλους μου. Φεύγουμε απ'τα μπαρ και πάμε για ύπνο. Καθώς περπατάμε συναντάμε τον Μοντ έναν Ταϊλανδό βαρκάρη που με πολύ παζάρι συμφωνούμε να μας πάει με το ξημέρωμα μια βόλτα στις κοντινές παράλιες με 1000 μπατ. Τελικά αποφασίζω να γυρίσω στο Πουκετ την άλλη μέρα το μεσημέρι καθώς θα με περίμενε ο Νίκος, μάγειρας από Πάτρα για να ψήσουμε σουβλάκια στο ξενοδοχείο του κάνοντας όσο μπορούμε Ελληνικό ρεβεγιόν. Επίσης είχαμε και ένα παρτάκι το βράδυ όλοι οι Έλληνες που ήμασταν θαμώνες στο μπαρ του Γιώργου στη Μπανγκλα ροαντ. Πέφτω για ένα δίωρο ύπνο πριν το ραντεβού για τη βαρκαδα.
25 Δεκ 2004. Αποχαιρετώ τα φιλαράκια μου με βαριά καρδιά (σαν να μη τους ξανάβλεπα) και αποβιβάζομαι στο ταχύπλοο που θα επέστρεφε Πουκετ. Μετά το σύντομο ταξιδάκι τακτοποιούμαι στο δωμάτιο μου και φεύγω σφαίρα για τον Νίκο. Τέσσερα άτομα τόσα κρέατα πως θα τα φάμε ρε παιδία; Ελληνική μουσική φαγοπότι και οι Ταϊλανδοί στα γύρω καταστήματα να μας κοιτούν περίεργα. Τελικά τα μισά τα μοιράσαμε στα τρία μασατζιδικα απέναντι μας και στις κοπέλες της ρεσεψιόν. Έχει πάει δέκα το βράδυ και κατηφορίζουμε προς το μπαρ του Γιώργου. Ο πεζόδρομος γεμάτος τουρίστες να βολτάρουν ουρλιάζοντας με μια μπύρα στο χέρι και αγιοβασιλιάτικα σκουφάκια στο κεφάλι. Το ρεβεγιόν πέρασε ευχάριστα μαζί με Έλληνες και ξένους παρέα και αφού περάσαμε και λίγο από την ταιγκερ ντίσκο για χορό καταλήγουμε στην παράλια ξαπλωμένοι πίνοντας μπύρες να κοιτάμε τη θάλασσα. Τα μάτια μου έχουν αρχίσει να βαραίνουν απ'τη νύστα. Πάμε ρε παιδία για ύπνο λέω στους υπόλοιπους και προτείνω κατά τις δώδεκα το μεσημέρι να πάμε παράλια Λαμση για μπάνιο. Τους καληνυχτίζω και παίρνω το δρόμο για το δωμάτιο μου.
26 Δεκ.2004. Μες τον ύπνο μου ακούω το κινητό να χτυπάει. Με το ζόρι ανοίγω τα μάτια μου. Ο πατέρας μου από Ελλάδα, νυχτερινή βάρδια θα 'χει. Έλα που είσαι καλά είσαι μου λέει. Μια χαρά του απαντάω μόλις ξύπνησα. Τι έγινε μου λέει άκουσα στο ράδιο ότι έγινε σεισμός και έχετε πλημμύρες. Τον καθησυχάζω ότι είμαστε μια χαρά και μπορεί να έγινε κάτι σε άλλο μέρος προς τα βόρεια μάλλον, μακριά από μας. Σηκώνομαι απ'το κρεβάτι και βγαίνω στο μπαλκόνι. Ωραία μέρα σήμερα, μαγιό πετσέτα και παίρνω το μηχανάκι να πάω στην παρέα. Διασχίζω την Ναναι ροαντ και κάνω να στρίψω αριστερά. Συναντάω μπλόκο της αστυνομίας και μου λένε να μη οδηγήσω πιο κάτω γιατί ο δρόμος είναι κλειστός. Οκ τους λέω και τσουλάω καμιά πενηνταριά μέτρα να παρκάρω. Σαν κλασικός Έλληνας όμως με το που γυρνάνε πλάτη συνεχίζω το δρόμο μου κατηφορίζοντας προς τη Μπανγκλα ροαντ. Δεν προλαβαίνω να κάνω εκατό μέτρα και βρίσκομαι με το μηχανάκι σχεδόν μέχρι τη μέση βουτηγμένο στο νερό. Το αφήνω στην άκρη και συνεχίζω με τα ποδιά. Τόσο πολύ έβρεξε τα ξημερώματα αναρωτιέμαι. Γυρνάω το κεφάλι μου και βλέπω ένα τζετ σκι μέσα στη βιτρίνα τουριστικού γραφείου δίπλα στο ξενοδοχείο ντιβανα. Συνεχίζω τον δρόμο μου προς την παράλια έως ότου τα νερά έχουν φτάσει στη μέση μου. Σκαμπό απ'τα μπαρ και ξύλα επιπλέουνε. Ρωτάω έναν Ινδό καταστηματάρχη τι συμβαίνει. Μπιγκ γουειβ μου λέει. Σκέφτομαι ότι έβρεξε φυσώντας δυνατά και γίνανε κάποιες ζημίες, κάτι συνηθισμένο σ' αυτά τα μέρη. Γυρνάω πίσω και στρίβω δεξιά, περνώντας το στάδιο του κικ μποξ και κατηφορίζω από άλλο δρόμο περπατώντας. Η αστυνομία και τα ασθενοφόρα πηγαινοέρχονται. Κάτι με τραβάει να καταφέρω να φτάσω στην παράλια. Μπαίνω σ' ένα πιο στενό σοκάκι. Εδώ δεν έχει πολύ νερό αλλά έχουν γεμίσει τα ποδιά μου λάσπη. Όσο πλησιάζω αρχίζω να ακούω φωνές και κάποιες γυναίκες κλαίνε. Ξαναρωτάω μια κοπέλα και μου λέει με ένα θλιμμένο χαμόγελο ότι δεν ξέρει, μεγάλο κύμα ήρθε. Δεν καταλαβαίνω αλλά αρχίζω και αισθάνομαι ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει. Χτυπάει το τηλέφωνο είναι η φίλη μου η Σονγκ. Με ρωτάει αν είμαι καλά και δίνουμε ραντεβού αργότερα για φαΐ. Σχεδόν έχω φτάσει στην παράλια. Περνάω μπροστά από τον πύργο της Πατονγκ. Βαδίζω λίγο κατά μήκος της αμμουδιάς και στέκομαι ακίνητος. Κοιτάζω γύρω μου. Το αίμα μου έχει παγώσει, το κεφάλι μου αρχίζει και μουδιάζει. Μόνο μια λέξη βγήκε απ'το στόμα μου εκείνη τη στιγμή. Θεέ μου!
