vagantos
Member
- Μηνύματα
- 2.030
- Likes
- 1.618
- Επόμενο Ταξίδι
- Θιβέτ, K.Aμερική ή Αφρική
- Ταξίδι-Όνειρο
- στου Ν.Καββαδία τα μέρη
...ή και τα δυο.
Να μια ωραία ιστορία, για τους ποδοσφαιρόφιλους και οχι μόνο, του φόρουμ.
(Θα μπορούσε να ηταν κι ο δικός μας ο Χόρχε, μου τον θυμισε)
Από το SPORT 24
Ο ποδοσφαιριστής των πέντε ηπείρων
Δημοσίευση: 25 Δεκεμβρίου 2008 12:07
Είχε χειραψία με τον… Χάρο στην Αγγλία, θυμάται ακόμη την αποφορά των κελιών στη Σιγκαπούρη όπου έπινε νερό από τη λεκάνη της τουαλέτας, έβαψε τα μαλλιά του γκρι για να τιμήσει τον… Νικοπολίδη, ψάρευε στην Νορβηγία με την βάρκα που του παρείχε η ομάδα και έπειτα από την περιήγηση του σε όλες τις Ηπείρους, ο Λουτς Πφάνενστιλ θέλει να αγωνιστεί στην Ελλάδα!!!
Τα ημερολόγια ποδοσφαίρου του Κέρουακ των γκολπόστ!
"Βούλωστο λοιπόν! Ζήσε, ταξίδευε, έχε περιπέτειες και μη λυπάσαι". Το έγραφε με τέτοια ένταση ο Τζακ Κέρουακ που αν ο Λουτς Πφάνενστιλ το είχε διαβάσει στο κλειστοφοβικό βαυαρικό Τσβίζελ όπου μεγάλωνε θα είχε βγει στον "Δρόμο" νωρίτερα.
Στα 35 του ο κάποτε διεθνής τερματοφύλακας της εθνικής νέων της Γερμανίας μοιάζει όλο και περισσότερο στον εκφραστή της πεφωτισμένης κολεκτίβας των Beatniks!
Ένας ποδοσφαιρικός Κέρουακ, ο μοναδικός παίκτης που έχει αγωνιστεί σε όλες τις Ηπείρους στον κόσμο. Έχει φορέσει την φανέλα 24ων ομάδων και όπως ομολογεί στο SPORT 24 ο επόμενος του σταθμός επιθυμεί να είναι η Ελλάδα.
Ο τόπος όπου αγωνίζεται το ποδοσφαιρικό του είδωλο. "Ο Νικοπολίδης. Δεν σου κρύβω ότι είμαι μεγάλος θαυμαστής του.
Τον είχα δει στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 2004 και εντυπωσιάστηκα από την απόδοση του. Εκείνη την εποχή είχα βάψει τα μαλλιά μου γκρι για να τον τιμήσω με τον τρόπο μου. Είναι ένας από τους καλύτερους Ευρωπαίους γκολκίπερ" λέει με τέτοια φυσικότητα που σε αφοπλίζει.
Ήταν λίγο μετά το 2004 όταν ο ηλιοψημένος Λουτς είχε βάψει γκρι τους κροτάφους στην περιπέτεια του στη Νέα Ζηλανδία και την Οτάγκο Γιουνάιτεντ! Οι οπαδοί τον παρατηρούσαν με αμφιθυμία και με μάτια σαν σιντριβάνια που πετούσαν σπίθες περιέργειας.
Πριν από δύο χρόνια άρχισε να επισκέπτεται και την χώρα μας στην οποία θέλει και να τερματίσει την καριέρα του. "Έχω ταξιδέψει στην Ελλάδα την εποχή που αγωνιζόμουν στην Αλβανία(Βλάζνια). Επισκέφτηκα τη Θεσσαλονίκη, τον Βόλο.
Εκεί ήπια και ένα λευκό ποτό. Πολύ δυνατό (τσίπουρο). Δεν ήταν για εμένα. Τον τελευταίο καιρό έχω αρχίσει να παρακολουθώ τις μικρές κατηγορίες της Ελλάδας γιατί έχουμε αποφασίσει με τη σύζυγο μου πως πρέπει να πάμε σε μια ζεστή χώρα και να κάτσουμε μερικά χρόνια εκεί.
Έχουμε πλέον και ένα παιδί και δεν είναι εύκολο να μετακινείσαι συνεχώς. Η Ελλάδα θα ήταν η ιδανική χώρα για να μείνουμε και θα ήθελα πολύ να αγωνιστώ σε μια ομάδα της".
Αναθρεμμένος στον βαυαρικό δρυμό του Τσβίζελ ο Πφάνενστιλ επιθυμούσε να αποδράσει από τον αυστηρό κορσέ των αρχών της θρησκόληπτης οικογένειας του.
Με ταλέντο που καθήλωνε το μάτι βρέθηκε γρήγορα στα τμήματα υποδομής της Μπάγερν Μονάχου.
"Είχα την ευκαιρία να υπογράψω επαγγελματικό συμβόλαιο με την Μπάγερν Μονάχου όταν ήμουν στην ακαδημία της. Μου το πρότειναν αλλά δεν ήθελα να είμαι στην σκιά του Όλιβερ Καν.
Δεν μου αρέσει να κάθομαι στον πάγκο. Όταν αυτό συμβαίνει προτιμώ να φύγω. Έτσι έκανα και στα 17 μου παίρνοντας μεγάλο ρίσκο".
Αγωνίστηκε για δύο χρόνια στο βαυαρικό κλαμπ της Μπαντ Κέτσλινγκ και πριν κλείσει τα 20 χρόνια ταξίδεψε στην Μαλαισία. Από εκεί στην Αγγλία (Γουίμπλεντον, Νότιγχαμ Φόρεστ), την Μάλτα, την Σιγκαπούρη, την Νότια Αφρική.
Άπληστος σαν τους ήρωες του Μπαλζάκ κάθε φορά σχεδίαζε την επόμενη φυγή του.
"Είμαι ο μοναδικός ποδοσφαιριστής που έχει αγωνιστεί και στις έξι ηπείρους (σ.σ χωρίζει την Αμερική σε Βόρεια και Νότια).
Όπως καταλαβαίνεις ήταν πολύ δύσκολο για έναν Ευρωπαίο που προέρχεται από μια μικρή πόλη, θρησκόληπτων ανθρώπων να αρχίσει να ταξιδεύει σε όλον τον κόσμο και να παίζει ποδόσφαιρο.
Η οικογένεια μου πιστεύει πολύ στον Θεό και τίποτα δεν έδειχνε ότι θα είχα τέτοια πορεία. Χρειάζεται να είσαι και λίγο τρελός για να κάνεις τέτοια πράγματα".
Με την τρέλα να τον κρατάει με λύσσα στη ζωή ο Πφάνενστιλ ήταν πάντοτε πρωταγωνιστής περιέργων ιστοριών σε διαφορετικές χώρες στον κόσμο. Όπως στην γειτονική Αλβανία "που είναι ο πιο επικίνδυνος τόπος όπου αγωνίστηκα.
Τρέλα, δεν ήξερες ποτέ τι μπορεί να σου συμβεί. Στα εκτός έδρας ματς μου πετούσαν ότι μπορείς να φανταστείς. Θυμάμαι ένα ματς εκτός. Ο διαιτητής ήταν ακριβοδίκαιος στο πρώτο ημίχρονο και η εξέδρα κόχλαζε.
Στο ημίχρονο ακούσαμε φωνές και βγήκαμε από τα αποδυτήρια. Ακούγονταν από τον χώρο του διαιτητή. Μας είπαν ότι ο πρόεδρος της αντίπαλης ομάδας κρατούσε ένα πιστόλι στον κρόταφο του διαιτητή.
Πανικοβληθήκαμε. Το ματς συνεχίστηκε. Ήταν 0-0 ως το 85 και τότε σε μια φάση λίγο έξω από την μεγάλη περιοχή ένας παίκτης των αντιπάλων έπεσε και ο διαιτητής έδωσε πέναλτι...
Χάσαμε 1-0. Στο τέλος τον ρώτησα γιατί το έκανε αυτό και απάντησε ότι έχει δύο παιδιά και δεν θέλει να πεθάνει. Τι θα μπορούσα να του πω;" λέει και θυμάται ακόμη μια φορά που έζησε φόβο.
"Αγωνιζόμουν στην Γκέιλαγκ Γιουνάιτεντ της Σιγκαπούρης και δίναμε έναν αγώνα στο Ιράν. Στην Τεχεράνη αισθάνθηκα ότι αγωνιζόμουν μπροστά στις πύλες της κολάσεως.
Περίπου 100000 Ιρανοί είχαν δημιουργήσει μια απίστευτη ατμόσφαιρα. Ήταν τρομακτικά"! Όπως και στο κελί 10 τετραγωνικών μέτρων που έζησε για 101 ημέρες στη Σιγκαπούρη.
Έχασε 16 κιλά και έπινε νερό από την τουαλέτα σε μια περιπέτεια που μπροστά της το "Εξπρές του Μεσονυχτίου" φαντάζει εκπαιδευτική εκδρομή λεπτεπίλεπτων κορασίδων.
Κατηγορήθηκε ότι είχε "στήσει" ένα παιχνίδι της Γκέιλαγκ μαζί με τον Αυστραλό Μίρκο Γιούριλι, αν και ο ίδιος μέχρι σήμερα εμμένει στην αθωότητα του. "Αυτή ήταν μακράν η χειρότερη εμπειρία της ζωής μου. Ήμουν αθώος. Ο άνθρωπος που με είχαν κατηγορήσει ότι συνεννοήθηκα δεν τον είχα δει ποτέ.
Ήταν απίστευτα. Αν δεν ήμουν κάτοχος γερμανικού διαβατηρίου δεν ξέρω τι θα συνέβαινε σε εκείνα τα σκοτεινά κελιά που βρωμούσαν. Η Σιγκαπούρη είναι μια χώρα που δεν πρόκειται να επισκεφτώ ποτέ ξανά".
Ο Πφάνενστιλ, μια ακαταπόνητη μηχανή παραγωγής σαγηνευτικών ιστοριών, αντίκρισε τον θάνατο κατάματα στην Αγγλία.
Όταν αγωνιζόταν για την Μπράντφορντ Παρκ Άβενιου έχασε τις αισθήσεις του για αρκετά λεπτά και επανήλθε μόνο όταν του δόθηκε το φιλί της ζωής.
"Αυτό το συμβάν ήταν μια άτυχη στιγμή, ένα ατύχημα. Ο επιθετικός θέλησε να με αποφύγει αλλά με χτύπησε. Έχασα τις αισθήσεις μου αμέσως. Ήμουν νεκρός. Ξύπνησα πάλι στο νοσοκομείο.
Οπότε δεν έχω κακές αναμνήσεις από εκείνο το συμβάν. Φυσικά ξέρω τι συνέβη. Είδα τις φωτογραφίες, με σοκαρισμένους ποδοσφαιριστές να στέκονται από πάνω μου.
Αλλά συνήλθα στο νοσοκομείο και τα περισσότερα μοιάζουν με κακό όνειρο. Αργότερα έμαθα ότι λόγω της σοβαρότητας της κατάστασης μου ο διαιτητής διέκοψε το ματς".
Αγωνιζόμενος πάντως στην Αγγλία κατόρθωσε να "πραγματοποιήσω ένα από τα όνειρα μου. Είχα πολλά προβλήματα αλλά ήταν καλά. Στην Αγγλία υπάρχει πολύ thrash talk και το παιχνίδι είναι σκληρό.
Τραυματίζεσαι πολύ εύκολα, όπως συνέβαινε και με εμένα αλλά συνέχιζα να αγωνιζόμουν κάτι που εκτίμησαν ιδιαίτερα οι οπαδοί".
Τότε άρχισε να επεξεργάζεται στο μυαλό του και το σχέδιο να αγωνιστεί στη Λατινική Αμερική.
"Όταν κατέφτασε η πρόταση από την Βραζιλία ένιωσα απέραντα ευτυχισμένος. Εκεί βίωσα την απόλυτη ποδοσφαιρική εμπειρία.
Ζουν μόνο για το ποδόσφαιρο. Το κίνητρο για να πάω σε μια μικρή ομάδα που αγωνιζόταν στο περιφερειακό πρωτάθλημα ήταν ότι θα γινόμουν ο πρώτος Γερμανός που θα αγωνιζόταν στην Βραζιλία.
Εγκαταστάθηκα σε μια περιοχή, την Σάντα Καταρίνα, όπου το 70% των ανθρώπων είναι απόγονοι Γερμανών μεταναστών. Οι περισσότεροι μιλούσαν γερμανικά και ένιωθα πολύ άνετα. Ήταν πολύ όμορφο για αυτούς να βλέπουν έναν συμπατριώτη τους να αγωνίζεται εκεί".
Η εμπειρία του στη Βραζιλία μπορεί να ήταν η πραγμάτωση ποδοσφαιρικής φαντασίωσης αλλά όταν ο Πφάνενστιλ είναι σαφής για το που συνάντησε την ποιότητα ζωής που όλοι αναζητούν.
"Πέρασα πολύ καλά στη Νέα Ζηλανδία. Ήταν λίγο μετά την αποφυλάκιση μου και μου δόθηκε η ευκαιρία να επανέλθω στην αγωνιστική δράση. Επίσης μου άρεσε πολύ το Βανκούβερ. Ωραία πόλη, καλό ποδόσφαιρο, μακάρι να έμενα λίγο ακόμη εκεί πέρα".
Σε ράθυμους ρυθμούς κυλούσε η ζωή του στην Νορβηγία, τον τελευταίο προσώρας προορισμό του.
"Ζούσα στο νησάκι Φλεκερόι, όπου αγωνιζόμουν στην ομώνυμη ομάδα. Εκεί ζούσαν περίπου 3 με 4 χιλιάδες άνθρωποι, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν ψαράδες. Εγώ διέμενα στην περιοχή Σεεχάουσεν, όπου έξω από το σπίτι μου είχα μια βάρκα που μου παρείχε η ομάδα.
Συνήθιζα να πηγαίνω για ψάρεμα με αυτήν. Η Νορβηγία ήταν υπέροχο μέρος για να μείνεις και οι άνθρωποι πολύ φιλικοί" θυμάται ο Πφάνενστιλ, ο οποίος έχει διατελέσει και προπονητής.
"Στην Αρμενία!. Σε μια ομάδα που δεν είχε τίποτα. Ούτε ρούχα, ούτε μπάλες. Μέσα σε τέσσερις μήνες κατάφερα να φέρω τα πάντα στον σύλλογο μέσω των επαφών που έχω σε όλο τον κόσμο.
Αρχίσαμε να παίζουμε καλά και να κερδίζουμε τα παιχνίδια αλλά όλα σταμάτησαν όταν χρεοκόπησε η ομάδα"
Αν και η άμμος στην κλεψύδρα της ποδοσφαιρικής του ζωής αδειάζει σταθερά ο Πφάνενστιλ υποστηρίζει στο SPORT 24 ότι "θέλω να συνεχίζω να αγωνίζομαι ως τα 40 μου. Φυσικά μετά θα παραμείνω πολίτης του κόσμου.
Ίσως ως προπονητής, ίσως με το project μου. Θα δούμε, ακόμη έχω πέντε χρόνια ποδοσφαιρικής ζωής». Αυτό που επεξεργάζεται είναι « ένα σχέδιο με τη συμμετοχή των Ζιντάν, Μπέκαμ και άλλων ποδοσφαιριστών και αφορά το φαινόμενο του θερμοκηπίου.
Θα πρέπει να βρεθούμε όλοι σε εγρήγορση γιατί αυτό το φαινόμενο απειλεί τη ζωή μας. Αν έλθω στην Ελλάδα θα αναζητήσω και κάποιον εκπρόσωπο της πρωταθλήτριας Ευρώπης το 2004 για να ενταχθεί σε αυτό το project.
Θα ταξιδεύουμε στον κόσμο και θα αγωνιζόμαστε με ομάδες προσπαθώντας να ευαισθητοποιήσουμε τον κόσμο".
Να μια ωραία ιστορία, για τους ποδοσφαιρόφιλους και οχι μόνο, του φόρουμ.
(Θα μπορούσε να ηταν κι ο δικός μας ο Χόρχε, μου τον θυμισε)
Από το SPORT 24
Ο ποδοσφαιριστής των πέντε ηπείρων
Δημοσίευση: 25 Δεκεμβρίου 2008 12:07
Είχε χειραψία με τον… Χάρο στην Αγγλία, θυμάται ακόμη την αποφορά των κελιών στη Σιγκαπούρη όπου έπινε νερό από τη λεκάνη της τουαλέτας, έβαψε τα μαλλιά του γκρι για να τιμήσει τον… Νικοπολίδη, ψάρευε στην Νορβηγία με την βάρκα που του παρείχε η ομάδα και έπειτα από την περιήγηση του σε όλες τις Ηπείρους, ο Λουτς Πφάνενστιλ θέλει να αγωνιστεί στην Ελλάδα!!!
Τα ημερολόγια ποδοσφαίρου του Κέρουακ των γκολπόστ!
"Βούλωστο λοιπόν! Ζήσε, ταξίδευε, έχε περιπέτειες και μη λυπάσαι". Το έγραφε με τέτοια ένταση ο Τζακ Κέρουακ που αν ο Λουτς Πφάνενστιλ το είχε διαβάσει στο κλειστοφοβικό βαυαρικό Τσβίζελ όπου μεγάλωνε θα είχε βγει στον "Δρόμο" νωρίτερα.
Στα 35 του ο κάποτε διεθνής τερματοφύλακας της εθνικής νέων της Γερμανίας μοιάζει όλο και περισσότερο στον εκφραστή της πεφωτισμένης κολεκτίβας των Beatniks!
Ένας ποδοσφαιρικός Κέρουακ, ο μοναδικός παίκτης που έχει αγωνιστεί σε όλες τις Ηπείρους στον κόσμο. Έχει φορέσει την φανέλα 24ων ομάδων και όπως ομολογεί στο SPORT 24 ο επόμενος του σταθμός επιθυμεί να είναι η Ελλάδα.
Ο τόπος όπου αγωνίζεται το ποδοσφαιρικό του είδωλο. "Ο Νικοπολίδης. Δεν σου κρύβω ότι είμαι μεγάλος θαυμαστής του.
Τον είχα δει στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 2004 και εντυπωσιάστηκα από την απόδοση του. Εκείνη την εποχή είχα βάψει τα μαλλιά μου γκρι για να τον τιμήσω με τον τρόπο μου. Είναι ένας από τους καλύτερους Ευρωπαίους γκολκίπερ" λέει με τέτοια φυσικότητα που σε αφοπλίζει.
Ήταν λίγο μετά το 2004 όταν ο ηλιοψημένος Λουτς είχε βάψει γκρι τους κροτάφους στην περιπέτεια του στη Νέα Ζηλανδία και την Οτάγκο Γιουνάιτεντ! Οι οπαδοί τον παρατηρούσαν με αμφιθυμία και με μάτια σαν σιντριβάνια που πετούσαν σπίθες περιέργειας.
Πριν από δύο χρόνια άρχισε να επισκέπτεται και την χώρα μας στην οποία θέλει και να τερματίσει την καριέρα του. "Έχω ταξιδέψει στην Ελλάδα την εποχή που αγωνιζόμουν στην Αλβανία(Βλάζνια). Επισκέφτηκα τη Θεσσαλονίκη, τον Βόλο.
Εκεί ήπια και ένα λευκό ποτό. Πολύ δυνατό (τσίπουρο). Δεν ήταν για εμένα. Τον τελευταίο καιρό έχω αρχίσει να παρακολουθώ τις μικρές κατηγορίες της Ελλάδας γιατί έχουμε αποφασίσει με τη σύζυγο μου πως πρέπει να πάμε σε μια ζεστή χώρα και να κάτσουμε μερικά χρόνια εκεί.
Έχουμε πλέον και ένα παιδί και δεν είναι εύκολο να μετακινείσαι συνεχώς. Η Ελλάδα θα ήταν η ιδανική χώρα για να μείνουμε και θα ήθελα πολύ να αγωνιστώ σε μια ομάδα της".
Αναθρεμμένος στον βαυαρικό δρυμό του Τσβίζελ ο Πφάνενστιλ επιθυμούσε να αποδράσει από τον αυστηρό κορσέ των αρχών της θρησκόληπτης οικογένειας του.
Με ταλέντο που καθήλωνε το μάτι βρέθηκε γρήγορα στα τμήματα υποδομής της Μπάγερν Μονάχου.
"Είχα την ευκαιρία να υπογράψω επαγγελματικό συμβόλαιο με την Μπάγερν Μονάχου όταν ήμουν στην ακαδημία της. Μου το πρότειναν αλλά δεν ήθελα να είμαι στην σκιά του Όλιβερ Καν.
Δεν μου αρέσει να κάθομαι στον πάγκο. Όταν αυτό συμβαίνει προτιμώ να φύγω. Έτσι έκανα και στα 17 μου παίρνοντας μεγάλο ρίσκο".
Αγωνίστηκε για δύο χρόνια στο βαυαρικό κλαμπ της Μπαντ Κέτσλινγκ και πριν κλείσει τα 20 χρόνια ταξίδεψε στην Μαλαισία. Από εκεί στην Αγγλία (Γουίμπλεντον, Νότιγχαμ Φόρεστ), την Μάλτα, την Σιγκαπούρη, την Νότια Αφρική.
Άπληστος σαν τους ήρωες του Μπαλζάκ κάθε φορά σχεδίαζε την επόμενη φυγή του.
"Είμαι ο μοναδικός ποδοσφαιριστής που έχει αγωνιστεί και στις έξι ηπείρους (σ.σ χωρίζει την Αμερική σε Βόρεια και Νότια).
Όπως καταλαβαίνεις ήταν πολύ δύσκολο για έναν Ευρωπαίο που προέρχεται από μια μικρή πόλη, θρησκόληπτων ανθρώπων να αρχίσει να ταξιδεύει σε όλον τον κόσμο και να παίζει ποδόσφαιρο.
Η οικογένεια μου πιστεύει πολύ στον Θεό και τίποτα δεν έδειχνε ότι θα είχα τέτοια πορεία. Χρειάζεται να είσαι και λίγο τρελός για να κάνεις τέτοια πράγματα".
Με την τρέλα να τον κρατάει με λύσσα στη ζωή ο Πφάνενστιλ ήταν πάντοτε πρωταγωνιστής περιέργων ιστοριών σε διαφορετικές χώρες στον κόσμο. Όπως στην γειτονική Αλβανία "που είναι ο πιο επικίνδυνος τόπος όπου αγωνίστηκα.
Τρέλα, δεν ήξερες ποτέ τι μπορεί να σου συμβεί. Στα εκτός έδρας ματς μου πετούσαν ότι μπορείς να φανταστείς. Θυμάμαι ένα ματς εκτός. Ο διαιτητής ήταν ακριβοδίκαιος στο πρώτο ημίχρονο και η εξέδρα κόχλαζε.
Στο ημίχρονο ακούσαμε φωνές και βγήκαμε από τα αποδυτήρια. Ακούγονταν από τον χώρο του διαιτητή. Μας είπαν ότι ο πρόεδρος της αντίπαλης ομάδας κρατούσε ένα πιστόλι στον κρόταφο του διαιτητή.
Πανικοβληθήκαμε. Το ματς συνεχίστηκε. Ήταν 0-0 ως το 85 και τότε σε μια φάση λίγο έξω από την μεγάλη περιοχή ένας παίκτης των αντιπάλων έπεσε και ο διαιτητής έδωσε πέναλτι...
Χάσαμε 1-0. Στο τέλος τον ρώτησα γιατί το έκανε αυτό και απάντησε ότι έχει δύο παιδιά και δεν θέλει να πεθάνει. Τι θα μπορούσα να του πω;" λέει και θυμάται ακόμη μια φορά που έζησε φόβο.
"Αγωνιζόμουν στην Γκέιλαγκ Γιουνάιτεντ της Σιγκαπούρης και δίναμε έναν αγώνα στο Ιράν. Στην Τεχεράνη αισθάνθηκα ότι αγωνιζόμουν μπροστά στις πύλες της κολάσεως.
Περίπου 100000 Ιρανοί είχαν δημιουργήσει μια απίστευτη ατμόσφαιρα. Ήταν τρομακτικά"! Όπως και στο κελί 10 τετραγωνικών μέτρων που έζησε για 101 ημέρες στη Σιγκαπούρη.
Έχασε 16 κιλά και έπινε νερό από την τουαλέτα σε μια περιπέτεια που μπροστά της το "Εξπρές του Μεσονυχτίου" φαντάζει εκπαιδευτική εκδρομή λεπτεπίλεπτων κορασίδων.
Κατηγορήθηκε ότι είχε "στήσει" ένα παιχνίδι της Γκέιλαγκ μαζί με τον Αυστραλό Μίρκο Γιούριλι, αν και ο ίδιος μέχρι σήμερα εμμένει στην αθωότητα του. "Αυτή ήταν μακράν η χειρότερη εμπειρία της ζωής μου. Ήμουν αθώος. Ο άνθρωπος που με είχαν κατηγορήσει ότι συνεννοήθηκα δεν τον είχα δει ποτέ.
Ήταν απίστευτα. Αν δεν ήμουν κάτοχος γερμανικού διαβατηρίου δεν ξέρω τι θα συνέβαινε σε εκείνα τα σκοτεινά κελιά που βρωμούσαν. Η Σιγκαπούρη είναι μια χώρα που δεν πρόκειται να επισκεφτώ ποτέ ξανά".
Ο Πφάνενστιλ, μια ακαταπόνητη μηχανή παραγωγής σαγηνευτικών ιστοριών, αντίκρισε τον θάνατο κατάματα στην Αγγλία.
Όταν αγωνιζόταν για την Μπράντφορντ Παρκ Άβενιου έχασε τις αισθήσεις του για αρκετά λεπτά και επανήλθε μόνο όταν του δόθηκε το φιλί της ζωής.
"Αυτό το συμβάν ήταν μια άτυχη στιγμή, ένα ατύχημα. Ο επιθετικός θέλησε να με αποφύγει αλλά με χτύπησε. Έχασα τις αισθήσεις μου αμέσως. Ήμουν νεκρός. Ξύπνησα πάλι στο νοσοκομείο.
Οπότε δεν έχω κακές αναμνήσεις από εκείνο το συμβάν. Φυσικά ξέρω τι συνέβη. Είδα τις φωτογραφίες, με σοκαρισμένους ποδοσφαιριστές να στέκονται από πάνω μου.
Αλλά συνήλθα στο νοσοκομείο και τα περισσότερα μοιάζουν με κακό όνειρο. Αργότερα έμαθα ότι λόγω της σοβαρότητας της κατάστασης μου ο διαιτητής διέκοψε το ματς".
Αγωνιζόμενος πάντως στην Αγγλία κατόρθωσε να "πραγματοποιήσω ένα από τα όνειρα μου. Είχα πολλά προβλήματα αλλά ήταν καλά. Στην Αγγλία υπάρχει πολύ thrash talk και το παιχνίδι είναι σκληρό.
Τραυματίζεσαι πολύ εύκολα, όπως συνέβαινε και με εμένα αλλά συνέχιζα να αγωνιζόμουν κάτι που εκτίμησαν ιδιαίτερα οι οπαδοί".
Τότε άρχισε να επεξεργάζεται στο μυαλό του και το σχέδιο να αγωνιστεί στη Λατινική Αμερική.
"Όταν κατέφτασε η πρόταση από την Βραζιλία ένιωσα απέραντα ευτυχισμένος. Εκεί βίωσα την απόλυτη ποδοσφαιρική εμπειρία.
Ζουν μόνο για το ποδόσφαιρο. Το κίνητρο για να πάω σε μια μικρή ομάδα που αγωνιζόταν στο περιφερειακό πρωτάθλημα ήταν ότι θα γινόμουν ο πρώτος Γερμανός που θα αγωνιζόταν στην Βραζιλία.
Εγκαταστάθηκα σε μια περιοχή, την Σάντα Καταρίνα, όπου το 70% των ανθρώπων είναι απόγονοι Γερμανών μεταναστών. Οι περισσότεροι μιλούσαν γερμανικά και ένιωθα πολύ άνετα. Ήταν πολύ όμορφο για αυτούς να βλέπουν έναν συμπατριώτη τους να αγωνίζεται εκεί".
Η εμπειρία του στη Βραζιλία μπορεί να ήταν η πραγμάτωση ποδοσφαιρικής φαντασίωσης αλλά όταν ο Πφάνενστιλ είναι σαφής για το που συνάντησε την ποιότητα ζωής που όλοι αναζητούν.
"Πέρασα πολύ καλά στη Νέα Ζηλανδία. Ήταν λίγο μετά την αποφυλάκιση μου και μου δόθηκε η ευκαιρία να επανέλθω στην αγωνιστική δράση. Επίσης μου άρεσε πολύ το Βανκούβερ. Ωραία πόλη, καλό ποδόσφαιρο, μακάρι να έμενα λίγο ακόμη εκεί πέρα".
Σε ράθυμους ρυθμούς κυλούσε η ζωή του στην Νορβηγία, τον τελευταίο προσώρας προορισμό του.
"Ζούσα στο νησάκι Φλεκερόι, όπου αγωνιζόμουν στην ομώνυμη ομάδα. Εκεί ζούσαν περίπου 3 με 4 χιλιάδες άνθρωποι, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν ψαράδες. Εγώ διέμενα στην περιοχή Σεεχάουσεν, όπου έξω από το σπίτι μου είχα μια βάρκα που μου παρείχε η ομάδα.
Συνήθιζα να πηγαίνω για ψάρεμα με αυτήν. Η Νορβηγία ήταν υπέροχο μέρος για να μείνεις και οι άνθρωποι πολύ φιλικοί" θυμάται ο Πφάνενστιλ, ο οποίος έχει διατελέσει και προπονητής.
"Στην Αρμενία!. Σε μια ομάδα που δεν είχε τίποτα. Ούτε ρούχα, ούτε μπάλες. Μέσα σε τέσσερις μήνες κατάφερα να φέρω τα πάντα στον σύλλογο μέσω των επαφών που έχω σε όλο τον κόσμο.
Αρχίσαμε να παίζουμε καλά και να κερδίζουμε τα παιχνίδια αλλά όλα σταμάτησαν όταν χρεοκόπησε η ομάδα"
Αν και η άμμος στην κλεψύδρα της ποδοσφαιρικής του ζωής αδειάζει σταθερά ο Πφάνενστιλ υποστηρίζει στο SPORT 24 ότι "θέλω να συνεχίζω να αγωνίζομαι ως τα 40 μου. Φυσικά μετά θα παραμείνω πολίτης του κόσμου.
Ίσως ως προπονητής, ίσως με το project μου. Θα δούμε, ακόμη έχω πέντε χρόνια ποδοσφαιρικής ζωής». Αυτό που επεξεργάζεται είναι « ένα σχέδιο με τη συμμετοχή των Ζιντάν, Μπέκαμ και άλλων ποδοσφαιριστών και αφορά το φαινόμενο του θερμοκηπίου.
Θα πρέπει να βρεθούμε όλοι σε εγρήγορση γιατί αυτό το φαινόμενο απειλεί τη ζωή μας. Αν έλθω στην Ελλάδα θα αναζητήσω και κάποιον εκπρόσωπο της πρωταθλήτριας Ευρώπης το 2004 για να ενταχθεί σε αυτό το project.
Θα ταξιδεύουμε στον κόσμο και θα αγωνιζόμαστε με ομάδες προσπαθώντας να ευαισθητοποιήσουμε τον κόσμο".
Last edited by a moderator:
