psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.649
- Likes
- 51.324
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ο μεγάλος & απρόβλεπτος σχεδιασμός της εκδρομής
- Μια τετραετία μετά…
- Νησιά & ποτά, τι πιο σύνηθες!
- Έχει όαση το Περού;
- Ώρα για βουνά
- Από νωρίς, με την αντάρα
- Η συνέχεια στην Sacred Valley
- Ollantaytambo για λίγο ακόμη
- Ξεκινώντας για το θαύμα
- Machu Picchu μέρος 2ο κι αλλαγή πόλης
- Cuzco, απ’ την αρχή ως τη βροχή
- Η αναζήτηση συνεχίζεται
- Centro Historico και πέριξ
- Ως την τελευταία νύχτα στις Άνδεις
- Εκδρομή στην Ιερή Κοιλάδα
- Μυθική πόλη για λίγο ακόμα & επιστροφή στην πρωτεύουσα
- Το ιστορικό κέντρο της Λίμα
- Μέχρι να φτάσει το βράδυ
- Τι, αυτό ήταν όλο κι όλο;
- Απολογισμός & συμπεράσματα 🇵🇪
Από νωρίς, με την αντάρα
Σηκωθήκαμε πρωί με τον καιρό να ‘χει αλλάξει εντελώς και τα σύννεφα να σκεπάζουν τα τριγύρω βουνά. Αρχικά φάγαμε ένα ωραίο φρεσκότατο πρωινό μαζί με εξαιρετικό καφέ και τσάι κόκας, συζητώντας περί της βροχής που ίσως δυσκόλευε τα σχέδια της ημέρας, κάτι που φάνηκε με το που βγήκαμε στο δρόμο:
Οι σκέψεις βέβαια πάνε περίπατο όταν αντικρύζουν τα μάτια σου τέτοια ομορφιά, πλέον υπό το φως της -έστω βροχερής- ημέρας. Αυτό είναι το Ollantaytambo!
Μόλις βγήκαμε στην κεντρική πλατεία καταλάβαμε πως δε γλιτώναμε το μουσκίδι, περιμένοντας για λίγα λεπτά κάτω από μια τέντα μπας και κοπάσει το όλο θέμα:
Όπως αποδείχτηκε περιμέναμε ανώφελα καθώς χάναμε απλά το χρόνο μας, συνεχίσαμε έτσι την βόλτα μας στο χωριό στα σημεία που είχαμε περάσει και το προηγούμενο μόλις βράδυ:
Αυτό βέβαια που δεν είχαμε δει ήταν ο ένας από τους πολλούς αρχαιολογικούς χώρους του χωριού, καθώς και η ανοικτή αγορά, στα οποία βέβαια θα επανερχόμασταν κάποιες ώρες αργότερα:
Έτσι αρχικά πήραμε το δρόμο προς το σιδηροδρομικό σταθμό, ρουφώντας ασταμάτητα τις εικόνες του υπέροχου αυτού χωριού των Άνδεων:
Μ’ ένα ακόμη τσάι κόκας στο χέρι ολοκληρώσαμε το τσεκάρισμα των εισιτηρίων της αυριανής ημέρας προτού πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Ήταν μια τυπική διαδικασία που θέλαμε να την κάνουμε απλά και μόνο ως επιβεβαίωση για να είμαστε έτοιμοι:
Έπρεπε να γυρίσουμε στο Hostel μιας και η ώρα ήταν περίπου δέκα και μισή, κι ακολουθούσε η περιήγηση που είχαμε κλείσει σε τιμή 210 pen στο σύνολο, ερχόμενοι σε συνεννόηση με τον ιδιοκτήτη του ξενώνα.
Πάμε στη πλατεία μας αποκρίθηκε μόλις φτάσαμε, σας περιμένει ο οδηγός με το όνομα Rambo, δημιουργώντας μας ήδη πολλές προσδοκίες οι οποίες βέβαια δεν άργησαν να διαψευστούν, μιας και μόλις τον είδα περισσότερο για σερβιτόρος σε ψαροταβέρνα στην Περαία μου έκανε παρά για Τζον Ράμπο… Ευγενική φυσιογνωμία και κάτι κεφάλια κοντύτερος ο άνθρωπος όπως είναι λογικό.
Η περιπέτεια της ημέρας είχε μόλις ξεκινήσει, μ’ εμάς καθισμένους στο αναπαυτικό SUV να απολαμβάνουμε τη διαδρομή περίπου μιας ώρας στην ιερή κοιλάδα, κάνοντας και μια-δυο φωτογραφικές στάσεις σε σημεία κλειδιά που μας υπέδειξε ο Ράμπο, όπως για παράδειγμα πάνω από την μικρή πόλη της Urubamba
Όταν αρχίσαμε ν’ ανεβαίνουμε και να απομακρυνόμαστε αρκετά από τον πολιτισμό, καταλάβαμε πως είχαμε φτάσει σχεδόν στο πρώτο αξιοθέατο. Δε χρειάστηκε να του πω να σταματήσει νωρίτερα για την πανοραμική φωτογραφία όπως είχα διαβάσει, γιατί το έκανε μόνος του:
Προφανώς τόση ώρα δε σας περιγράφω τίποτα περισσότερο από το «Salinas de Maray» του οποίου τη πύλη περνούσαμε λίγα λεπτά μετά την κατάβαση μας από το στριφογυριστό χωματόδρομο προς το πολύ πηγμένο πάρκινγκ του. Είχαμε ήδη εκδόσει εισιτήριο κόστους 10 soles, μαζί με το οποίο μας δόθηκε κι ένα σακουλάκι χονδρό αλάτι ως αναμνηστικό:
Οι διάσημες αλυκές χρονολογούνται από την προ-ίνκας εποχή και χρησιμοποιούν τα υπόγεια ρεύματα της περιοχής προκειμένου να γεμίσουν τις αμέτρητες αυτές μικρές δεξαμενές που παράγουν άνω των 100 κιλών αλατιού (ή ιερών δακρύων σύμφωνα με τους Ίνκας) ανά μήνα. Ξεκινήσαμε την κατάβαση ακούγοντας ένα τραγούδι των Beatles παιγμένο από παραδοσιακά όργανα:
Δυστυχώς η συννεφιά κι ο νεφελώδης πρωινός καιρός δεν ευνοούσαν τις συνθήκες θέασης του μοναδικού αυτού φαινομένου, τουλάχιστον ως προς τα χρώματα, μιας κι αυτά έχουν την τάση να μεταλλάσσονται υπό το ηλιακό φως:
Εν τω μεταξύ μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα νιώσει τίποτα από υψόμετρο, όμως δύο απλώς γρήγορα ανεβοκατεβάσματα πάνω στα σκαλιά σ’ ένα μπαλονάκι προκειμένου να δώσω το κινητό σε μια Καλιφορνέζα γι' αναμνηστική φωτογραφία, μ’ έκαναν να τα δω όλα με την ανάσα μου να κόβεται. Μου πήρε λίγη ώρα να συνέλθω και χρειαζόμουν δροσιά:
Σηκωθήκαμε πρωί με τον καιρό να ‘χει αλλάξει εντελώς και τα σύννεφα να σκεπάζουν τα τριγύρω βουνά. Αρχικά φάγαμε ένα ωραίο φρεσκότατο πρωινό μαζί με εξαιρετικό καφέ και τσάι κόκας, συζητώντας περί της βροχής που ίσως δυσκόλευε τα σχέδια της ημέρας, κάτι που φάνηκε με το που βγήκαμε στο δρόμο:
Οι σκέψεις βέβαια πάνε περίπατο όταν αντικρύζουν τα μάτια σου τέτοια ομορφιά, πλέον υπό το φως της -έστω βροχερής- ημέρας. Αυτό είναι το Ollantaytambo!
Μόλις βγήκαμε στην κεντρική πλατεία καταλάβαμε πως δε γλιτώναμε το μουσκίδι, περιμένοντας για λίγα λεπτά κάτω από μια τέντα μπας και κοπάσει το όλο θέμα:
Όπως αποδείχτηκε περιμέναμε ανώφελα καθώς χάναμε απλά το χρόνο μας, συνεχίσαμε έτσι την βόλτα μας στο χωριό στα σημεία που είχαμε περάσει και το προηγούμενο μόλις βράδυ:
Αυτό βέβαια που δεν είχαμε δει ήταν ο ένας από τους πολλούς αρχαιολογικούς χώρους του χωριού, καθώς και η ανοικτή αγορά, στα οποία βέβαια θα επανερχόμασταν κάποιες ώρες αργότερα:
Έτσι αρχικά πήραμε το δρόμο προς το σιδηροδρομικό σταθμό, ρουφώντας ασταμάτητα τις εικόνες του υπέροχου αυτού χωριού των Άνδεων:
Μ’ ένα ακόμη τσάι κόκας στο χέρι ολοκληρώσαμε το τσεκάρισμα των εισιτηρίων της αυριανής ημέρας προτού πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Ήταν μια τυπική διαδικασία που θέλαμε να την κάνουμε απλά και μόνο ως επιβεβαίωση για να είμαστε έτοιμοι:
Έπρεπε να γυρίσουμε στο Hostel μιας και η ώρα ήταν περίπου δέκα και μισή, κι ακολουθούσε η περιήγηση που είχαμε κλείσει σε τιμή 210 pen στο σύνολο, ερχόμενοι σε συνεννόηση με τον ιδιοκτήτη του ξενώνα.
Πάμε στη πλατεία μας αποκρίθηκε μόλις φτάσαμε, σας περιμένει ο οδηγός με το όνομα Rambo, δημιουργώντας μας ήδη πολλές προσδοκίες οι οποίες βέβαια δεν άργησαν να διαψευστούν, μιας και μόλις τον είδα περισσότερο για σερβιτόρος σε ψαροταβέρνα στην Περαία μου έκανε παρά για Τζον Ράμπο… Ευγενική φυσιογνωμία και κάτι κεφάλια κοντύτερος ο άνθρωπος όπως είναι λογικό.
Η περιπέτεια της ημέρας είχε μόλις ξεκινήσει, μ’ εμάς καθισμένους στο αναπαυτικό SUV να απολαμβάνουμε τη διαδρομή περίπου μιας ώρας στην ιερή κοιλάδα, κάνοντας και μια-δυο φωτογραφικές στάσεις σε σημεία κλειδιά που μας υπέδειξε ο Ράμπο, όπως για παράδειγμα πάνω από την μικρή πόλη της Urubamba
Όταν αρχίσαμε ν’ ανεβαίνουμε και να απομακρυνόμαστε αρκετά από τον πολιτισμό, καταλάβαμε πως είχαμε φτάσει σχεδόν στο πρώτο αξιοθέατο. Δε χρειάστηκε να του πω να σταματήσει νωρίτερα για την πανοραμική φωτογραφία όπως είχα διαβάσει, γιατί το έκανε μόνος του:
Προφανώς τόση ώρα δε σας περιγράφω τίποτα περισσότερο από το «Salinas de Maray» του οποίου τη πύλη περνούσαμε λίγα λεπτά μετά την κατάβαση μας από το στριφογυριστό χωματόδρομο προς το πολύ πηγμένο πάρκινγκ του. Είχαμε ήδη εκδόσει εισιτήριο κόστους 10 soles, μαζί με το οποίο μας δόθηκε κι ένα σακουλάκι χονδρό αλάτι ως αναμνηστικό:
Οι διάσημες αλυκές χρονολογούνται από την προ-ίνκας εποχή και χρησιμοποιούν τα υπόγεια ρεύματα της περιοχής προκειμένου να γεμίσουν τις αμέτρητες αυτές μικρές δεξαμενές που παράγουν άνω των 100 κιλών αλατιού (ή ιερών δακρύων σύμφωνα με τους Ίνκας) ανά μήνα. Ξεκινήσαμε την κατάβαση ακούγοντας ένα τραγούδι των Beatles παιγμένο από παραδοσιακά όργανα:
Δυστυχώς η συννεφιά κι ο νεφελώδης πρωινός καιρός δεν ευνοούσαν τις συνθήκες θέασης του μοναδικού αυτού φαινομένου, τουλάχιστον ως προς τα χρώματα, μιας κι αυτά έχουν την τάση να μεταλλάσσονται υπό το ηλιακό φως:
Εν τω μεταξύ μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα νιώσει τίποτα από υψόμετρο, όμως δύο απλώς γρήγορα ανεβοκατεβάσματα πάνω στα σκαλιά σ’ ένα μπαλονάκι προκειμένου να δώσω το κινητό σε μια Καλιφορνέζα γι' αναμνηστική φωτογραφία, μ’ έκαναν να τα δω όλα με την ανάσα μου να κόβεται. Μου πήρε λίγη ώρα να συνέλθω και χρειαζόμουν δροσιά:
- Έχεις πιει μπυρίτσα σε υψόμετρο 3200 μέτρων φίλε;
- Όχι ακόμα.
- Αναλαμβάνω!
Last edited:
