psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.649
- Likes
- 51.327
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ο μεγάλος & απρόβλεπτος σχεδιασμός της εκδρομής
- Μια τετραετία μετά…
- Νησιά & ποτά, τι πιο σύνηθες!
- Έχει όαση το Περού;
- Ώρα για βουνά
- Από νωρίς, με την αντάρα
- Η συνέχεια στην Sacred Valley
- Ollantaytambo για λίγο ακόμη
- Ξεκινώντας για το θαύμα
- Machu Picchu μέρος 2ο κι αλλαγή πόλης
- Cuzco, απ’ την αρχή ως τη βροχή
- Η αναζήτηση συνεχίζεται
- Centro Historico και πέριξ
- Ως την τελευταία νύχτα στις Άνδεις
- Εκδρομή στην Ιερή Κοιλάδα
- Μυθική πόλη για λίγο ακόμα & επιστροφή στην πρωτεύουσα
- Το ιστορικό κέντρο της Λίμα
- Μέχρι να φτάσει το βράδυ
- Τι, αυτό ήταν όλο κι όλο;
- Απολογισμός & συμπεράσματα 🇵🇪
Έχει όαση το Περού;
Ένα μισάωρο μόνο κράτησε η διαδρομή με το λεωφορείο να ξεφεύγει εντελώς πλέον από τις αποτρεπτικές εικόνες της Ica. Το τοπίο είχε αλλάξει ολότελα με την περιοχή να περιστοιχίζεται από αμμόλοφους κάνοντας μας να ανυπομονούμε ακόμη περισσότερο για το επερχόμενο σπουδαίο μέρος που επρόκειτο να δούμε. Ραντεβού εδώ σε μιάμιση ώρα φώναξε η ξεναγός, όσοι έχετε δραστηριότητα (ανάβαση με ειδικό όχημα ή Sandboarding) ακολουθήστε με. Όχι εμείς, μιας και η μόνη δραστηριότητα που είχαμε στο μυαλό μας ήταν άλλη ξεκινώντας αμέσως την ανακάλυψη του χωριού Huacachina:
Είναι απ’ τις περιπτώσεις που ότι και να ‘χεις δει ή διαβάσει μέχρι να φτάσεις ως εκεί, ωχριά μπροστά σ’ αυτό που βλέπουν τα μάτια σου. Κάψα με κοντά 35 βαθμούς κελσίου, άμμος, φοίνικες και ξαφνικά μπροστά μας μια λίμνη:
Τα ποδήλατα και οι μικρές βαρκούλες προς ενοικίαση περιμένουν όσους θέλουν να εξασκήσουν το σπορ, με το κολύμπι φυσικά να απαγορεύεται ρητώς:
Ξεκινήσαμε την πολύ ωραία διαδρομή γύρω απ’ τη λίμνη, αφού πρώτα ψωνίσαμε δύο παγωμένες για το καλό. Μας περίμενε άλλωστε ανάβαση, πληρώνοντας ένα μικρό αντίτιμο τριών pen κατ’ άτομο στην αρχή του δύσκολου μονοπατιού:
Η άμμος ήταν πολύ ψιλή με το πόδι αυτομάτως να βουλιάζει σ' αυτήν και ο συνδυασμός του ήλιου με την απίστευτη ζέστη καθιστούσε το όλο εγχείρημα πολύ πιο δύσκολο, φτάνοντας αρχικά στο επίπεδο που αναχωρούν και τα μηχανοκίνητα, με τη θέα προς την όαση όμως να έχει αρχίσει ήδη να μας αποζημιώνει για τον κόπο μας:
Τι ήταν αυτό τέλος πάντων που βλέπαν τα μάτια μας; Κάτι ιδιαίτερο, κάτι μοναδικό, κάτι ακόμα που περιμέναμε εδώ και τόσο καιρό! Ανεβήκαμε σ’ ένα ακόμα πιο ψηλό σημείο κι ανοίξαμε τις μπυρίτσες μας που είχαμε κερδίσει με το σπαθί μας, τις οποίες απολαύσαμε καθήμενοι πάνω στην άμμο την καυτή που λέει και το άσμα:
Βλέποντας το χρόνο που μας κυνηγούσε αποφασίσαμε να κατεβούμε, κάνοντας μια δεκάλεπτη στάση αρχικά σ’ ένα παγκάκι προκειμένου ν’ αδειάσουμε την άμμο από παπούτσια, κάλτσες κι όπου αλλού μπορείτε να φανταστείτε, συνεχίζοντας για λίγο προς την ανοικτή αγορά:
Πολύ θα θέλαμε να μείνουμε εκεί ένα βράδυ, σίγουρα θα ήταν λιγότερο τουριστικό σε σχέση με μια απλή επίσκεψη, όσο κι αν το ‘χαμε ψάξει όμως μέρες πριν δε μας έβγαινε με τίποτα. Ας είναι, θα πνίγαμε το πόνο μας σε μπυρίτσες στο ωραίο υπαίθριο μπαρ ενός ωραίου τύπου που είχαμε σταμπάρει κατά την άφιξη μας:
Από κει και πέρα, ξεκινούσε η δύσκολη πορεία της επιστροφής, αρκετές ώρες και χιλιόμετρα μετά από τέτοια κούραση, σε μια διαδρομή που ήταν σχεδόν ίδια με το Σαλονίκη – Αθήνα. Δύσκολο όλο αυτό μέσα σε μια μέρα, λίγο τουριστικό, περισσότερο τραβηγμένο απ’ τα μαλλιά, ωστόσο ήταν ο μόνος τρόπος και δε το μετανιώσαμε επ’ ουδενί!
Γύρω στις έντεκα ήμασταν και πάλι στο Miraflores κι ανεβαίνοντας την Av. José Larco με προορισμό το ξενοδοχείο βρήκαμε μπροστά μας ως από θαύμα το «Caños del Santero» με τα εξαιρετικά βαρέλια του. Ήταν ότι χρειαζόταν για το κλείσιμο μιας αρκετά μεγάλης και κουραστικής ημέρας:
Εντάξει, σχεδόν. Δε μπορούσαμε να μη πάρουμε κι ένα πακέτο για το roof garden προκειμένου να κοιμηθούμε καλύτερα.
Ακόμα δεν είχαμε φτάσει κι έπρεπε να ετοιμαστούμε γι’ αναχώρηση…
Ένα μισάωρο μόνο κράτησε η διαδρομή με το λεωφορείο να ξεφεύγει εντελώς πλέον από τις αποτρεπτικές εικόνες της Ica. Το τοπίο είχε αλλάξει ολότελα με την περιοχή να περιστοιχίζεται από αμμόλοφους κάνοντας μας να ανυπομονούμε ακόμη περισσότερο για το επερχόμενο σπουδαίο μέρος που επρόκειτο να δούμε. Ραντεβού εδώ σε μιάμιση ώρα φώναξε η ξεναγός, όσοι έχετε δραστηριότητα (ανάβαση με ειδικό όχημα ή Sandboarding) ακολουθήστε με. Όχι εμείς, μιας και η μόνη δραστηριότητα που είχαμε στο μυαλό μας ήταν άλλη ξεκινώντας αμέσως την ανακάλυψη του χωριού Huacachina:
Είναι απ’ τις περιπτώσεις που ότι και να ‘χεις δει ή διαβάσει μέχρι να φτάσεις ως εκεί, ωχριά μπροστά σ’ αυτό που βλέπουν τα μάτια σου. Κάψα με κοντά 35 βαθμούς κελσίου, άμμος, φοίνικες και ξαφνικά μπροστά μας μια λίμνη:
Τα ποδήλατα και οι μικρές βαρκούλες προς ενοικίαση περιμένουν όσους θέλουν να εξασκήσουν το σπορ, με το κολύμπι φυσικά να απαγορεύεται ρητώς:
Ξεκινήσαμε την πολύ ωραία διαδρομή γύρω απ’ τη λίμνη, αφού πρώτα ψωνίσαμε δύο παγωμένες για το καλό. Μας περίμενε άλλωστε ανάβαση, πληρώνοντας ένα μικρό αντίτιμο τριών pen κατ’ άτομο στην αρχή του δύσκολου μονοπατιού:
Η άμμος ήταν πολύ ψιλή με το πόδι αυτομάτως να βουλιάζει σ' αυτήν και ο συνδυασμός του ήλιου με την απίστευτη ζέστη καθιστούσε το όλο εγχείρημα πολύ πιο δύσκολο, φτάνοντας αρχικά στο επίπεδο που αναχωρούν και τα μηχανοκίνητα, με τη θέα προς την όαση όμως να έχει αρχίσει ήδη να μας αποζημιώνει για τον κόπο μας:
Τι ήταν αυτό τέλος πάντων που βλέπαν τα μάτια μας; Κάτι ιδιαίτερο, κάτι μοναδικό, κάτι ακόμα που περιμέναμε εδώ και τόσο καιρό! Ανεβήκαμε σ’ ένα ακόμα πιο ψηλό σημείο κι ανοίξαμε τις μπυρίτσες μας που είχαμε κερδίσει με το σπαθί μας, τις οποίες απολαύσαμε καθήμενοι πάνω στην άμμο την καυτή που λέει και το άσμα:
Βλέποντας το χρόνο που μας κυνηγούσε αποφασίσαμε να κατεβούμε, κάνοντας μια δεκάλεπτη στάση αρχικά σ’ ένα παγκάκι προκειμένου ν’ αδειάσουμε την άμμο από παπούτσια, κάλτσες κι όπου αλλού μπορείτε να φανταστείτε, συνεχίζοντας για λίγο προς την ανοικτή αγορά:
Πολύ θα θέλαμε να μείνουμε εκεί ένα βράδυ, σίγουρα θα ήταν λιγότερο τουριστικό σε σχέση με μια απλή επίσκεψη, όσο κι αν το ‘χαμε ψάξει όμως μέρες πριν δε μας έβγαινε με τίποτα. Ας είναι, θα πνίγαμε το πόνο μας σε μπυρίτσες στο ωραίο υπαίθριο μπαρ ενός ωραίου τύπου που είχαμε σταμπάρει κατά την άφιξη μας:
Από κει και πέρα, ξεκινούσε η δύσκολη πορεία της επιστροφής, αρκετές ώρες και χιλιόμετρα μετά από τέτοια κούραση, σε μια διαδρομή που ήταν σχεδόν ίδια με το Σαλονίκη – Αθήνα. Δύσκολο όλο αυτό μέσα σε μια μέρα, λίγο τουριστικό, περισσότερο τραβηγμένο απ’ τα μαλλιά, ωστόσο ήταν ο μόνος τρόπος και δε το μετανιώσαμε επ’ ουδενί!
Γύρω στις έντεκα ήμασταν και πάλι στο Miraflores κι ανεβαίνοντας την Av. José Larco με προορισμό το ξενοδοχείο βρήκαμε μπροστά μας ως από θαύμα το «Caños del Santero» με τα εξαιρετικά βαρέλια του. Ήταν ότι χρειαζόταν για το κλείσιμο μιας αρκετά μεγάλης και κουραστικής ημέρας:
Εντάξει, σχεδόν. Δε μπορούσαμε να μη πάρουμε κι ένα πακέτο για το roof garden προκειμένου να κοιμηθούμε καλύτερα.
Ακόμα δεν είχαμε φτάσει κι έπρεπε να ετοιμαστούμε γι’ αναχώρηση…
Last edited:
