psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.649
- Likes
- 51.324
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ο μεγάλος & απρόβλεπτος σχεδιασμός της εκδρομής
- Μια τετραετία μετά…
- Νησιά & ποτά, τι πιο σύνηθες!
- Έχει όαση το Περού;
- Ώρα για βουνά
- Από νωρίς, με την αντάρα
- Η συνέχεια στην Sacred Valley
- Ollantaytambo για λίγο ακόμη
- Ξεκινώντας για το θαύμα
- Machu Picchu μέρος 2ο κι αλλαγή πόλης
- Cuzco, απ’ την αρχή ως τη βροχή
- Η αναζήτηση συνεχίζεται
- Centro Historico και πέριξ
- Ως την τελευταία νύχτα στις Άνδεις
- Εκδρομή στην Ιερή Κοιλάδα
- Μυθική πόλη για λίγο ακόμα & επιστροφή στην πρωτεύουσα
- Το ιστορικό κέντρο της Λίμα
- Μέχρι να φτάσει το βράδυ
- Τι, αυτό ήταν όλο κι όλο;
- Απολογισμός & συμπεράσματα 🇵🇪
Νησιά & ποτά, τι πιο σύνηθες!
Με ελάχιστο ύπνο κανένα σκάρτο τρίωρο, από τις τέσσερις το ξημέρωμα ήμασταν ήδη στο δρόμο, παρατηρώντας τους ξενύχτηδες που έψαχναν ταξί, ή καλύτερα το ανάποδο, σε μια διαδικασία που δε ξέρω κατά πόσο είναι νόμιμη μιας και ότι όχημα κυκλοφορούσε εκείνη την ώρα μπορούσε να γίνει ταξί.
Το σημείο συνάντησης ήταν στην παραλιακή, με τον περισσότερο κόσμο να βρίσκει τη θέση του στη λίστα και να επιβιβάζεται κανονικά, όχι όμως εμάς που δε μπορούσαν να βρουν με τίποτα το όνομα μου, καλά δε συζητώ για το επώνυμο… Το Ioannis έγινε κάτι σαν Anis ή Avis ή τέλος πάντων απροσδιόριστο, με τη λύση να δίνει η επιμονή του Νίκου στο παρά ένα και να ανεβαίνουμε επιτέλους στο λεωφορείο γλιτώνοντας το κάζο:
*Η συγκεκριμένη εκδρομή είχε κλειστεί 20 μέρες νωρίτερα μέσω της Viator σε κόστος περίπου 60€ το άτομο συμπεριλαμβάνοντας τα πάντα απ’ όσα θα δείτε στη συνέχεια πλην του φαγητού.
Αφού παραλάβαμε τους αργοπορημένους που πρόλαβαν το λεωφορείο στα προάστια της Λίμα συνεχίσαμε την πορεία μας προς το νότο της χώρας, με τις εικόνες αντίθεσης να μην είναι καθόλου θελκτικές στα μάτια μου. Από τη μία πλευρά οι περιφραγμένες πολυτελείς βιλίτσες, από την άλλη οι παραγκουπόλεις στα προάστια. Φριχτό! Λίγο πιο κάτω συναντήσαμε ορισμένα παραθαλάσσια μέρη τα οποία ήταν φημισμένα για κολύμπι & εσωτερικό τουρισμό κάτι που μαρτυρούσε η ύπαρξη καντινών και ομπρελών, όπως κι άπειρα εκτροφεία με κοτόπουλα. Η πρώτη στάση για προμήθειες και τουαλέτα έγινε σ’ ένα μαγαζί με ατελείωτες ουρές που έψηνε όμως πολύ ωραία πράγματα στον ξυλόφουρνο του:
Η ώρα πέρασε αρκετά γρήγορα στη διαδρομή έως την πρώτη μεγάλη στάση που ανυπομονούσαμε να γίνει. Το λεωφορείο προσέγγισε την προκυμαία και την παραλία του Paracas όπου μας κατέβασε προκειμένου να μας δοθούν τα εισιτήρια και οι οδηγίες, γνωρίζοντας παράλληλα τον ξεναγό μας για την επόμενη μιάμιση ώρα, όσο εμείς πασαλειφόμασταν με αντηλιακό μιας και ο ήλιος ζεματούσε ήδη κι ας ήταν πρωί:
Η πλεύση ξεκίνησε παράλληλα με τις ακτές αλλά διακόπηκε απότομα λίγα μέτρα μετά μιας και τα δελφίνια της περιοχής αποφάσισαν να κάνουν την έκπληξη με την εμφάνιση τους:
Σίγουρα το πιο εντυπωσιακό κομμάτι της θαλάσσιας διαδρομής αποτελεί το γεωγλυφικό του «Candelabro de Paracas», αρχαιολογικό & προστατευόμενο πλέον μνημείο του Περού αρκετά μεγάλων διαστάσεων (100Χ80 μέτρα) κάτι που το κάνει ορατό από αρκετά μακριά:
Ο ξεναγός μας βοήθησε πολύ σύμφωνα με τα πιθανότερα ενδεχόμενα ύπαρξης του συγκεκριμένου έργου, άγνωστης μέχρι τώρα χρονολόγησης. Ίσως ναυτικό σημάδι, ίσως δέηση σε κάποια θεότητα, το γεγονός είναι πως όλο αυτό το μυστήριο παραμένει εντυπωσιακό στα μάτια ενός επισκέπτη.
Δεκαπέντε μόνο λεπτά πορείας μας χώριζαν από το σημαντικότερο αξιοθέατο που δεν ήταν άλλο από το φυλασσόμενο οικοσύστημα των «Islas Ballestas» που είδαμε μπροστά μας αμέσως μετά:
Τα βραχώδη νησιά αποτελούν σημαντικό καταφύγιο για τη θαλάσσια πανίδα, μεταξύ άλλων για πτηνά όπως το guanay, οι πιγκουίνοι και τα θαλάσσια λιοντάρια:
Αξιοθαύμαστες αν μη τι άλλο εικόνες με ζώα που βλέπαμε όπως είναι λογικό πρώτη φορά στη ζωή μας από κοντά:
Το επόμενο νησάκι φιλοξενούσε ακόμη περισσότερα θαλάσσια λιοντάρια ακόμη και νεογέννητα, με τη φασαρία απ’ τις φωνές τους να είναι ιδιαίτερα μεγάλη, απαιτώντας ίσως την προσοχή μας:
Η πολύ ωραία βόλτα ολοκληρώθηκε τελικά σύντομα όπως αποδείχτηκε και ίσως ευτυχώς, μιας και ο ήλιος ήταν στην κορύφωση του κι έκαιγε ασύστολα. Πάλι καλά που για την εκδρομή είχαμε προνοήσει με καπελάκι κι αντηλιακό, κάτι που μας κόστισε την προηγούμενη στη Λίμα. Η οδηγός της εκδρομής μας οδήγησε παραλιακά σε ένα κατάστημα – εργαστήριο σοκολατοειδών (προφανώς πέφτει προμήθεια) προκειμένου να δοκιμάσουμε κι εν δυνάμει να ψωνίσουμε, χρησιμοποιώντας αν θέλουμε την τουαλέτα που στην αρχή ήταν δωρεάν, όταν όμως πήγαινες στην ουρά ερχόταν τα εκπαιδευμένα παιδάκια του μαγαζιού να σου ζητήσουν χρήματα:
Μέσα σε ανυπόφορη ζέστη επιβιβαστήκαμε και πάλι στο λεωφορείο προκειμένου να συνεχίσουμε την εκδρομή μας προς την πόλη Ica, όπου θα φτάναμε σχεδόν μιάμιση ώρα αργότερα. Μια πόλη που την κατακαίει ο ήλιος και την ρημάζει η σκόνη, πάνω σε πλίνθινα και τούβλινα ως επί το πλείστον σπίτια. Πολύ το χάλι αντικειμενικά, όπως βλέπετε στις εικόνες που κατάφερα και πήρα από το παράθυρο:
Ευτυχώς η στάση έγινε λίγο πιο έξω από την Ica, σ’ έναν πολυχώρο όπου θα μπορούσαμε αρχικά να φάμε στο εστιατόριο του και στη συνέχεια να κάνουμε την επόμενη δραστηριότητα της ημέρας που αφορούσε γευσιγνωσία τοπικών ποτών. Ήταν η πρώτη μας επαφή με την ξακουστή κουζίνα του Περού, επιλέγοντας το εξαιρετικό πιάτο που λέγεται «pollo saltado» φτιαγμένο από κοτόπουλο φυσικά ως κύριο συστατικό, παρέα πάντα με μια παγωμένη cusqueña negra:
Η ώρα που περιμέναμε είχε φτάσει, μ’ εμένα αρχικά να κοροϊδεύω ως υπερτουριστική την όλη φάση, να που όμως μου άρεσε και είχε το ξεχωριστό ενδιαφέρον της. Το Pisco είναι το εθνικό ποτό του Peru, αρκετά δυνατό μαλιστα και βγαίνει σε πολλές παραλλαγές, από κρεμώδη λικέρ μέχρι αμέτρητες γεύσεις με φρούτα. Μ΄ ένα σφηνοπότηρο στο χέρι δοκιμάζαμε διαδοχικά τα περισσότερα από αυτά, ορισμένα εκ των οποίων ήταν αξιόλογα και καθόλου αθώα σας πληροφορώ:
Κοντεύαμε τα δεκαπέντε σφηνάκια έκαστος, μέχρι που ο «παρουσιαστής» του event ρώτησε από μικροφώνου:
Ήπια ένα, ξέχασα να κάνω πρόποση και με ξαναγέμισαν μέχρι που ο τύπος μ’ έδιωξε, με τον Νίκο να βρίζει γιατί δεν έκανα επίτηδες λάθος, αφήνοντας πάνω τον διπλανό μου (νομίζω Παναμέζος) μισών διαστάσεων τον οποίο και τέντωσε στα σφηνάκια!
Με ελάχιστο ύπνο κανένα σκάρτο τρίωρο, από τις τέσσερις το ξημέρωμα ήμασταν ήδη στο δρόμο, παρατηρώντας τους ξενύχτηδες που έψαχναν ταξί, ή καλύτερα το ανάποδο, σε μια διαδικασία που δε ξέρω κατά πόσο είναι νόμιμη μιας και ότι όχημα κυκλοφορούσε εκείνη την ώρα μπορούσε να γίνει ταξί.
Το σημείο συνάντησης ήταν στην παραλιακή, με τον περισσότερο κόσμο να βρίσκει τη θέση του στη λίστα και να επιβιβάζεται κανονικά, όχι όμως εμάς που δε μπορούσαν να βρουν με τίποτα το όνομα μου, καλά δε συζητώ για το επώνυμο… Το Ioannis έγινε κάτι σαν Anis ή Avis ή τέλος πάντων απροσδιόριστο, με τη λύση να δίνει η επιμονή του Νίκου στο παρά ένα και να ανεβαίνουμε επιτέλους στο λεωφορείο γλιτώνοντας το κάζο:
*Η συγκεκριμένη εκδρομή είχε κλειστεί 20 μέρες νωρίτερα μέσω της Viator σε κόστος περίπου 60€ το άτομο συμπεριλαμβάνοντας τα πάντα απ’ όσα θα δείτε στη συνέχεια πλην του φαγητού.
Αφού παραλάβαμε τους αργοπορημένους που πρόλαβαν το λεωφορείο στα προάστια της Λίμα συνεχίσαμε την πορεία μας προς το νότο της χώρας, με τις εικόνες αντίθεσης να μην είναι καθόλου θελκτικές στα μάτια μου. Από τη μία πλευρά οι περιφραγμένες πολυτελείς βιλίτσες, από την άλλη οι παραγκουπόλεις στα προάστια. Φριχτό! Λίγο πιο κάτω συναντήσαμε ορισμένα παραθαλάσσια μέρη τα οποία ήταν φημισμένα για κολύμπι & εσωτερικό τουρισμό κάτι που μαρτυρούσε η ύπαρξη καντινών και ομπρελών, όπως κι άπειρα εκτροφεία με κοτόπουλα. Η πρώτη στάση για προμήθειες και τουαλέτα έγινε σ’ ένα μαγαζί με ατελείωτες ουρές που έψηνε όμως πολύ ωραία πράγματα στον ξυλόφουρνο του:
Η ώρα πέρασε αρκετά γρήγορα στη διαδρομή έως την πρώτη μεγάλη στάση που ανυπομονούσαμε να γίνει. Το λεωφορείο προσέγγισε την προκυμαία και την παραλία του Paracas όπου μας κατέβασε προκειμένου να μας δοθούν τα εισιτήρια και οι οδηγίες, γνωρίζοντας παράλληλα τον ξεναγό μας για την επόμενη μιάμιση ώρα, όσο εμείς πασαλειφόμασταν με αντηλιακό μιας και ο ήλιος ζεματούσε ήδη κι ας ήταν πρωί:
Η πλεύση ξεκίνησε παράλληλα με τις ακτές αλλά διακόπηκε απότομα λίγα μέτρα μετά μιας και τα δελφίνια της περιοχής αποφάσισαν να κάνουν την έκπληξη με την εμφάνιση τους:
Σίγουρα το πιο εντυπωσιακό κομμάτι της θαλάσσιας διαδρομής αποτελεί το γεωγλυφικό του «Candelabro de Paracas», αρχαιολογικό & προστατευόμενο πλέον μνημείο του Περού αρκετά μεγάλων διαστάσεων (100Χ80 μέτρα) κάτι που το κάνει ορατό από αρκετά μακριά:
Ο ξεναγός μας βοήθησε πολύ σύμφωνα με τα πιθανότερα ενδεχόμενα ύπαρξης του συγκεκριμένου έργου, άγνωστης μέχρι τώρα χρονολόγησης. Ίσως ναυτικό σημάδι, ίσως δέηση σε κάποια θεότητα, το γεγονός είναι πως όλο αυτό το μυστήριο παραμένει εντυπωσιακό στα μάτια ενός επισκέπτη.
Δεκαπέντε μόνο λεπτά πορείας μας χώριζαν από το σημαντικότερο αξιοθέατο που δεν ήταν άλλο από το φυλασσόμενο οικοσύστημα των «Islas Ballestas» που είδαμε μπροστά μας αμέσως μετά:
Τα βραχώδη νησιά αποτελούν σημαντικό καταφύγιο για τη θαλάσσια πανίδα, μεταξύ άλλων για πτηνά όπως το guanay, οι πιγκουίνοι και τα θαλάσσια λιοντάρια:
Αξιοθαύμαστες αν μη τι άλλο εικόνες με ζώα που βλέπαμε όπως είναι λογικό πρώτη φορά στη ζωή μας από κοντά:
Το επόμενο νησάκι φιλοξενούσε ακόμη περισσότερα θαλάσσια λιοντάρια ακόμη και νεογέννητα, με τη φασαρία απ’ τις φωνές τους να είναι ιδιαίτερα μεγάλη, απαιτώντας ίσως την προσοχή μας:
Η πολύ ωραία βόλτα ολοκληρώθηκε τελικά σύντομα όπως αποδείχτηκε και ίσως ευτυχώς, μιας και ο ήλιος ήταν στην κορύφωση του κι έκαιγε ασύστολα. Πάλι καλά που για την εκδρομή είχαμε προνοήσει με καπελάκι κι αντηλιακό, κάτι που μας κόστισε την προηγούμενη στη Λίμα. Η οδηγός της εκδρομής μας οδήγησε παραλιακά σε ένα κατάστημα – εργαστήριο σοκολατοειδών (προφανώς πέφτει προμήθεια) προκειμένου να δοκιμάσουμε κι εν δυνάμει να ψωνίσουμε, χρησιμοποιώντας αν θέλουμε την τουαλέτα που στην αρχή ήταν δωρεάν, όταν όμως πήγαινες στην ουρά ερχόταν τα εκπαιδευμένα παιδάκια του μαγαζιού να σου ζητήσουν χρήματα:
Μέσα σε ανυπόφορη ζέστη επιβιβαστήκαμε και πάλι στο λεωφορείο προκειμένου να συνεχίσουμε την εκδρομή μας προς την πόλη Ica, όπου θα φτάναμε σχεδόν μιάμιση ώρα αργότερα. Μια πόλη που την κατακαίει ο ήλιος και την ρημάζει η σκόνη, πάνω σε πλίνθινα και τούβλινα ως επί το πλείστον σπίτια. Πολύ το χάλι αντικειμενικά, όπως βλέπετε στις εικόνες που κατάφερα και πήρα από το παράθυρο:
Ευτυχώς η στάση έγινε λίγο πιο έξω από την Ica, σ’ έναν πολυχώρο όπου θα μπορούσαμε αρχικά να φάμε στο εστιατόριο του και στη συνέχεια να κάνουμε την επόμενη δραστηριότητα της ημέρας που αφορούσε γευσιγνωσία τοπικών ποτών. Ήταν η πρώτη μας επαφή με την ξακουστή κουζίνα του Περού, επιλέγοντας το εξαιρετικό πιάτο που λέγεται «pollo saltado» φτιαγμένο από κοτόπουλο φυσικά ως κύριο συστατικό, παρέα πάντα με μια παγωμένη cusqueña negra:
Η ώρα που περιμέναμε είχε φτάσει, μ’ εμένα αρχικά να κοροϊδεύω ως υπερτουριστική την όλη φάση, να που όμως μου άρεσε και είχε το ξεχωριστό ενδιαφέρον της. Το Pisco είναι το εθνικό ποτό του Peru, αρκετά δυνατό μαλιστα και βγαίνει σε πολλές παραλλαγές, από κρεμώδη λικέρ μέχρι αμέτρητες γεύσεις με φρούτα. Μ΄ ένα σφηνοπότηρο στο χέρι δοκιμάζαμε διαδοχικά τα περισσότερα από αυτά, ορισμένα εκ των οποίων ήταν αξιόλογα και καθόλου αθώα σας πληροφορώ:
Κοντεύαμε τα δεκαπέντε σφηνάκια έκαστος, μέχρι που ο «παρουσιαστής» του event ρώτησε από μικροφώνου:
- Έχει κανείς γενέθλια;
- Εγώ, απάντησα μαζί με κάποιους άλλους (για την ακρίβεια την περασμένη μέρα, έγινα 42 κυριολεκτικά στον αέρα).
- Πάρε το σφηνοπότηρο σου και σήκω.
Ήπια ένα, ξέχασα να κάνω πρόποση και με ξαναγέμισαν μέχρι που ο τύπος μ’ έδιωξε, με τον Νίκο να βρίζει γιατί δεν έκανα επίτηδες λάθος, αφήνοντας πάνω τον διπλανό μου (νομίζω Παναμέζος) μισών διαστάσεων τον οποίο και τέντωσε στα σφηνάκια!
- Κόφτε τον αυτόν
και κατεβάστε τον κάτω, he is a professional drinker είπε από μικροφώνου. Άντε καλά…
Last edited:
