psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.649
- Likes
- 51.324
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ο μεγάλος & απρόβλεπτος σχεδιασμός της εκδρομής
- Μια τετραετία μετά…
- Νησιά & ποτά, τι πιο σύνηθες!
- Έχει όαση το Περού;
- Ώρα για βουνά
- Από νωρίς, με την αντάρα
- Η συνέχεια στην Sacred Valley
- Ollantaytambo για λίγο ακόμη
- Ξεκινώντας για το θαύμα
- Machu Picchu μέρος 2ο κι αλλαγή πόλης
- Cuzco, απ’ την αρχή ως τη βροχή
- Η αναζήτηση συνεχίζεται
- Centro Historico και πέριξ
- Ως την τελευταία νύχτα στις Άνδεις
- Εκδρομή στην Ιερή Κοιλάδα
- Μυθική πόλη για λίγο ακόμα & επιστροφή στην πρωτεύουσα
- Το ιστορικό κέντρο της Λίμα
- Μέχρι να φτάσει το βράδυ
- Τι, αυτό ήταν όλο κι όλο;
- Απολογισμός & συμπεράσματα 🇵🇪
Μέχρι να φτάσει το βράδυ
Εντυπωσιασμένοι από το μοναστήρι και τις κατακόμβες βγήκαμε και πάλι στον «καθαρό» αέρα του πεζοδρομημένου κέντρου. Είδες τι ωραία καλπάζουμε στα σκαλιά τώρα που έχουμε ανάσες σε μηδέν υψόμετρο αποκρίθηκα στο Νίκο που απάντησε γελώντας, με το «βάσανο» της ανάβασης στο Pisac να φαντάζει ήδη μακρινό!
Σύντομα βρεθήκαμε έξω από το «Casa de la Literatura Peruana», διάσημου μουσείου πλέον, κατάλοιπο κι αυτό της αποικιακής περιόδου όπου εκτός των άλλων μάθαμε από την ξεναγό το λόγο για τον οποίο το Περού έχει δύο σημαίες. Όπου βλέπετε έμβλημα στη σημαία, σημαίνει κυβερνητικό κτήριο ή υπηρεσία, τόσο απλά:
Ο μεγάλος γύρος του τετραγώνου μας οδηγούσε ξανά στην Plaza Mayor όπου μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη:
Σιγά μη χάναμε την ευκαιρία να φωτογραφηθούμε με τις φανέλες του Περού με το εννιάρι του παικταρά Paolo Guerrero, άλλο που δε θέλαμε κι εμείς:
Ομολογώ πως ζήλεψα λίγο τους αραχτούς στο γρασίδι της πλατείας τύπους που πάλευαν μ’ αυτό τον τρόπο τη ζέστη και την υγρασία, έπρεπε όμως να συνεχίσουμε το πρόγραμμα της περιήγησης, περνώντας αρχικά απ’ το κυβερνητικό παλάτι και κατόπιν από το μουσείο «Casa de la Gastronomía peruana» στο οποίο η ξεναγός έδωσε μεγάλη έμφαση και πρότεινε να επισκεφτούμε, μένοντας άναυδη όταν της εξήγησα (προφέροντας την αργά) ότι η λέξη αυτή είναι Ελληνική:
Ακολούθησε και μια επίσκεψη στην εκκλησία «Basilica and Convent of Santo Domingo», έχοντας τον απαραίτητο χρόνο να δούμε και τον καθεδρικό ναό εσωτερικά, με τις φωτογραφίες τη φορά αυτή ευτυχώς να επιτρέπονται:
Απείχαμε πλέον λίγη ώρα από το τέλος της ξενάγησης και λίγα μόνο μέτρα από το κατάμεστο πάρκο «Alameda Chabuca Granda» όπου λαμβάνουν χώρα διάφορα δρώμενα, σκετς, standup comedy, θεατρικά, και φυσικά πολύς χορός, με μικρούς και μεγάλους να δοκιμάζουν την ικανότητα τους στη salsa, αφήνοντας προς στιγμήν τα προβλήματα ξοπίσω τους. Αυτή είναι η Λατινική Αμερική:
Περιττό είναι να αναφέρω και τα αμέτρητα σημεία παρασκευής πρόχειρου φαγητού που υπήρχαν στο πάρκο και προσέλκυαν πολύ κόσμο. Αφού τα προσπεράσαμε συναντηθήκαμε και πάλι με τον οδηγό μας στο σημείο κάτω από τις γέφυρες του ποταμού Rimac, με την επιστροφή στο Miraflores να γίνεται το ίδιο εύκολα, καταλήγοντας και οι δύο μας πως η ξενάγηση στο ιστορικό κέντρο ήταν εξαιρετική και μας δικαίωσε απόλυτα που την επιλέξαμε, συμφωνώντας ν’ αφήσουμε και κάτι ως φιλοδώρημα:
Δεν ήταν πολύ αργά όταν ξαναβγήκαμε πάλι για τη βόλτα μας, ανανεωμένοι και με καθαρά ρούχα χωρίς ιδρώτα, ξεκινώντας από έναν ωραίο χώρο με πολλά καταστήματα εστίασης που αν και ψηθήκαμε προς στιγμήν γιατί είχε όντως ωραία πράγματα, δεν ήταν αυτό που ψάχναμε:
Ας πιούμε μια μπύρα εδώ απέναντι στο μπαρ της «La Cerveceria» κι ας το συζητήσουμε με ψυχραιμία σκέφτηκα φωναχτά, με το Νίκο βέβαια να στηρίζει την πρόταση μου άλλη μια φορά:
Θα ήμασταν απαράδεκτοι αν δε δοκιμάζαμε το φαγητό των Περουβιανών, κι επιτρέψτε μου την αγένεια, δε μιλάω για το διάσημο Σεβίτσε αλλά για το κοτόπουλο στη σούβλα. Κολλητά με το μπαρ βρισκόταν το εστιατόριο «Lima pollo26» που κι αν εκ πρώτης δε σου γέμιζε το μάτι αποφασίσαμε να εμπιστευτούμε μιας και οι κριτικές ήταν διθυραμβικές.
Μη πάρετε ολόκληρο κοτόπουλο, δε θα μπορέσετε να το φάτε δύο άτομα μας είπε η σερβιτόρα, και αποδείχτηκε ότι είχε δίκιο μιας και οι μερίδες ήταν γενναιότατες, με μια ποικιλία σαλτσών να τις συνοδεύουν αλλά και δύο απαραίτητα Pisco Sour που δε μπορούσαν να λείπουν απ’ το επικό τραπέζι:
Τι έμενε; Μα τι άλλο από μια ακόμα εξερεύνηση στα μπαρ του Μιραφλόρες, με τα οποία είχαμε ανοικτές εκκρεμότητες. Ξεκινήσαμε από το «Lúpulo Draft Bar» απέναντι από το Kennedy park, του οποίου ο φωτισμός και η διακόσμηση παρέπεμπαν σε Trance party (ευτυχώς όχι η μουσική), σκεπτόμενος αν γύρισα με τη χρονομηχανή στο 1996 κι έμπαινα στο acid, με τα βαρέλια του όμως να είναι εγγύηση.
Στρίβοντας λίγο μετά στην οδό Manuel Bonilla με τα αρκετά μπαράκια της, πέσαμε πάνω στη μπυραρία «BarBarian Bonilla 108» με τα πολλά βαρέλια και τις μουσικάρες της που μόνο αδιάφορους δε μπορούσαν να μας αφήσουν καταθέτοντας εαυτό για κάποια ώρα, μέχρι να ξαναβγούμε στο δρόμο για συνέχεια:
Σχεδόν γεμάτοι ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο λίγο μετά τη μία και κάνοντας στάση για να πάρει τσιγάρα ο Νίκος, βρήκαμε την ευκαιρία να τσιμπήσουμε κι ένα hot dog μιας και μ’ αυτά και με ‘κείνα είχαμε σκυλοπεινάσει. Παραδόξως για μας δε πήραμε μπύρες, αλλά από ένα μικρό μπουκαλάκι Inca Cola που δεν έπρεπε να φύγουμε από τη χώρα χωρίς να δοκιμάσουμε όπως λέγανε όλοι. Προσωπικά για μένα ήταν ακόμα πιο δύσκολη δοκιμασία μιας και έχω να πιώ αναψυκτικό 20 χρόνια, με το συγκεκριμένο ζαχαρούχο και με γεύση τσιχλόφουσκα ρόφημα να καταλήγει στον κάδο από τη πρώτη γουλιά:
Και πήγαμε…
Εντυπωσιασμένοι από το μοναστήρι και τις κατακόμβες βγήκαμε και πάλι στον «καθαρό» αέρα του πεζοδρομημένου κέντρου. Είδες τι ωραία καλπάζουμε στα σκαλιά τώρα που έχουμε ανάσες σε μηδέν υψόμετρο αποκρίθηκα στο Νίκο που απάντησε γελώντας, με το «βάσανο» της ανάβασης στο Pisac να φαντάζει ήδη μακρινό!
Σύντομα βρεθήκαμε έξω από το «Casa de la Literatura Peruana», διάσημου μουσείου πλέον, κατάλοιπο κι αυτό της αποικιακής περιόδου όπου εκτός των άλλων μάθαμε από την ξεναγό το λόγο για τον οποίο το Περού έχει δύο σημαίες. Όπου βλέπετε έμβλημα στη σημαία, σημαίνει κυβερνητικό κτήριο ή υπηρεσία, τόσο απλά:
Ο μεγάλος γύρος του τετραγώνου μας οδηγούσε ξανά στην Plaza Mayor όπου μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη:
- Είστε τυχεροί, έχουν επιτρέψει την είσοδο στην πλατεία, πάμε να βολτάρουμε
Σιγά μη χάναμε την ευκαιρία να φωτογραφηθούμε με τις φανέλες του Περού με το εννιάρι του παικταρά Paolo Guerrero, άλλο που δε θέλαμε κι εμείς:
Ομολογώ πως ζήλεψα λίγο τους αραχτούς στο γρασίδι της πλατείας τύπους που πάλευαν μ’ αυτό τον τρόπο τη ζέστη και την υγρασία, έπρεπε όμως να συνεχίσουμε το πρόγραμμα της περιήγησης, περνώντας αρχικά απ’ το κυβερνητικό παλάτι και κατόπιν από το μουσείο «Casa de la Gastronomía peruana» στο οποίο η ξεναγός έδωσε μεγάλη έμφαση και πρότεινε να επισκεφτούμε, μένοντας άναυδη όταν της εξήγησα (προφέροντας την αργά) ότι η λέξη αυτή είναι Ελληνική:
Ακολούθησε και μια επίσκεψη στην εκκλησία «Basilica and Convent of Santo Domingo», έχοντας τον απαραίτητο χρόνο να δούμε και τον καθεδρικό ναό εσωτερικά, με τις φωτογραφίες τη φορά αυτή ευτυχώς να επιτρέπονται:
Απείχαμε πλέον λίγη ώρα από το τέλος της ξενάγησης και λίγα μόνο μέτρα από το κατάμεστο πάρκο «Alameda Chabuca Granda» όπου λαμβάνουν χώρα διάφορα δρώμενα, σκετς, standup comedy, θεατρικά, και φυσικά πολύς χορός, με μικρούς και μεγάλους να δοκιμάζουν την ικανότητα τους στη salsa, αφήνοντας προς στιγμήν τα προβλήματα ξοπίσω τους. Αυτή είναι η Λατινική Αμερική:
Περιττό είναι να αναφέρω και τα αμέτρητα σημεία παρασκευής πρόχειρου φαγητού που υπήρχαν στο πάρκο και προσέλκυαν πολύ κόσμο. Αφού τα προσπεράσαμε συναντηθήκαμε και πάλι με τον οδηγό μας στο σημείο κάτω από τις γέφυρες του ποταμού Rimac, με την επιστροφή στο Miraflores να γίνεται το ίδιο εύκολα, καταλήγοντας και οι δύο μας πως η ξενάγηση στο ιστορικό κέντρο ήταν εξαιρετική και μας δικαίωσε απόλυτα που την επιλέξαμε, συμφωνώντας ν’ αφήσουμε και κάτι ως φιλοδώρημα:
Δεν ήταν πολύ αργά όταν ξαναβγήκαμε πάλι για τη βόλτα μας, ανανεωμένοι και με καθαρά ρούχα χωρίς ιδρώτα, ξεκινώντας από έναν ωραίο χώρο με πολλά καταστήματα εστίασης που αν και ψηθήκαμε προς στιγμήν γιατί είχε όντως ωραία πράγματα, δεν ήταν αυτό που ψάχναμε:
Ας πιούμε μια μπύρα εδώ απέναντι στο μπαρ της «La Cerveceria» κι ας το συζητήσουμε με ψυχραιμία σκέφτηκα φωναχτά, με το Νίκο βέβαια να στηρίζει την πρόταση μου άλλη μια φορά:
Θα ήμασταν απαράδεκτοι αν δε δοκιμάζαμε το φαγητό των Περουβιανών, κι επιτρέψτε μου την αγένεια, δε μιλάω για το διάσημο Σεβίτσε αλλά για το κοτόπουλο στη σούβλα. Κολλητά με το μπαρ βρισκόταν το εστιατόριο «Lima pollo26» που κι αν εκ πρώτης δε σου γέμιζε το μάτι αποφασίσαμε να εμπιστευτούμε μιας και οι κριτικές ήταν διθυραμβικές.
Μη πάρετε ολόκληρο κοτόπουλο, δε θα μπορέσετε να το φάτε δύο άτομα μας είπε η σερβιτόρα, και αποδείχτηκε ότι είχε δίκιο μιας και οι μερίδες ήταν γενναιότατες, με μια ποικιλία σαλτσών να τις συνοδεύουν αλλά και δύο απαραίτητα Pisco Sour που δε μπορούσαν να λείπουν απ’ το επικό τραπέζι:
Τι έμενε; Μα τι άλλο από μια ακόμα εξερεύνηση στα μπαρ του Μιραφλόρες, με τα οποία είχαμε ανοικτές εκκρεμότητες. Ξεκινήσαμε από το «Lúpulo Draft Bar» απέναντι από το Kennedy park, του οποίου ο φωτισμός και η διακόσμηση παρέπεμπαν σε Trance party (ευτυχώς όχι η μουσική), σκεπτόμενος αν γύρισα με τη χρονομηχανή στο 1996 κι έμπαινα στο acid, με τα βαρέλια του όμως να είναι εγγύηση.
Στρίβοντας λίγο μετά στην οδό Manuel Bonilla με τα αρκετά μπαράκια της, πέσαμε πάνω στη μπυραρία «BarBarian Bonilla 108» με τα πολλά βαρέλια και τις μουσικάρες της που μόνο αδιάφορους δε μπορούσαν να μας αφήσουν καταθέτοντας εαυτό για κάποια ώρα, μέχρι να ξαναβγούμε στο δρόμο για συνέχεια:
- Μα καλά, βγήκαμε μετά από τόση ώρα για να ξαναμπούμε αμέσως σε μπαρ;
- Εννοείται, τι καλύτερο έχεις να κάνεις; Πάμε εδώ απέναντι στο «Nuevo Mundo», το τσέκαρα πριν είναι ωραίο.
- Έγινε φίλε μπαίνουμε, πάρε πάνω σου την παραγγελία, πάω τουαλέτα.
- Βρήκα πράσινη μπύρα φίλε και την πήρα.
- Εντάξει, που το πρωτότυπο, κι αν δεν έχουμε πιει πράσινες lager στη ζωή μας!
- Όχι δε κατάλαβες, όταν λέω πράσινη εννοώ πράσινη:
Σχεδόν γεμάτοι ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο λίγο μετά τη μία και κάνοντας στάση για να πάρει τσιγάρα ο Νίκος, βρήκαμε την ευκαιρία να τσιμπήσουμε κι ένα hot dog μιας και μ’ αυτά και με ‘κείνα είχαμε σκυλοπεινάσει. Παραδόξως για μας δε πήραμε μπύρες, αλλά από ένα μικρό μπουκαλάκι Inca Cola που δεν έπρεπε να φύγουμε από τη χώρα χωρίς να δοκιμάσουμε όπως λέγανε όλοι. Προσωπικά για μένα ήταν ακόμα πιο δύσκολη δοκιμασία μιας και έχω να πιώ αναψυκτικό 20 χρόνια, με το συγκεκριμένο ζαχαρούχο και με γεύση τσιχλόφουσκα ρόφημα να καταλήγει στον κάδο από τη πρώτη γουλιά:
- Τι τα θέλουμε τα πειράματα ρε μαλάκα, δεν είμαστε για τέτοια, πάμε εδώ στο μπαρ του ξενοδοχείου που έχει μουσική, χορό και χαβαλέ να πιούμε τα τελευταία της εκδρομής;
Και πήγαμε…
Last edited:
