psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.649
- Likes
- 51.325
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ο μεγάλος & απρόβλεπτος σχεδιασμός της εκδρομής
- Μια τετραετία μετά…
- Νησιά & ποτά, τι πιο σύνηθες!
- Έχει όαση το Περού;
- Ώρα για βουνά
- Από νωρίς, με την αντάρα
- Η συνέχεια στην Sacred Valley
- Ollantaytambo για λίγο ακόμη
- Ξεκινώντας για το θαύμα
- Machu Picchu μέρος 2ο κι αλλαγή πόλης
- Cuzco, απ’ την αρχή ως τη βροχή
- Η αναζήτηση συνεχίζεται
- Centro Historico και πέριξ
- Ως την τελευταία νύχτα στις Άνδεις
- Εκδρομή στην Ιερή Κοιλάδα
- Μυθική πόλη για λίγο ακόμα & επιστροφή στην πρωτεύουσα
- Το ιστορικό κέντρο της Λίμα
- Μέχρι να φτάσει το βράδυ
- Τι, αυτό ήταν όλο κι όλο;
- Απολογισμός & συμπεράσματα 🇵🇪
Το ιστορικό κέντρο της Λίμα
Κοιμηθήκαμε ευχάριστα αποκλειστικά και μόνο λόγω κλιματισμού και σηκωθήκαμε εγκαίρως για να φάμε μια πρωινάρα στην ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα. Είχα ξεχάσει πως είναι να ξυπνάς σε τσιμεντούπολη, μιας και τις τελευταίες μέρες ή θα έβλεπα τις Άνδεις, ή τις στέγες του Κούσκο με τον πρώτο καφέ της ημέρας, ενώ τώρα τούτο δω το χάλι:
Αρχικά κάναμε μια μεγάλη γύρα χωρίς λόγο στο Μιραφλόρες, αποφασίζοντας να σκοτώσουμε μια ώρα που είχαμε στη διάθεση μας πίνοντας μπυρίτσα και βλέποντας premiership στη γνωστή παμπ, μαζί με κάτι ξεχασμένους φίλους της Άρσεναλ:
Κύριος σκοπός μας ήταν η δραστηριότητα της ημέρας που περιλάμβανε μια εκτενή περιήγηση στο ιστορικό κέντρο, την οποία είχαμε κλείσει σε τιμή 35€ κατ’ άτομο μέσω του Get your Guide. Ίσως τσιμπημένη, δεν υπήρχε όμως άλλος τρόπος, τόσο εύκολος μάλιστα καθώς συμπεριλάμβανε και τη μεταφορά από και προς το ξενοδοχείο μας.
Το βανάκι μας παρέλαβε μετά από δεκάλεπτη καθυστέρηση, μαζί με μια οικογένεια Αμερικανών που θα αποτελούσε και το γκρουπ μας, με τη χαριτωμένη ξεναγό να δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον πιάνοντας μας την Κουβέντα αρχικά για το ποδόσφαιρο, μιας και βγήκαμε στη γύρα φορώντας φανέλες της εθνικής του Περού. Κάτι λίγο σκάμπαζε από μπάλα, δε το περίμενα, είπαμε όμως πως οι Περουβιανοί έχουν τη δική τους λατρεία για το ποδόσφαιρο με αφορμή την εθνική ομάδα. Οι δρόμοι ήταν σχετικά άδειοι λόγω της αργίας, σε μια μεγαλούπολη που βράζει από κίνηση καθώς δε διαθέτει ούτε μετρό, ούτε άλλο τρένο παρά μόνο λεωφορεία, θυμίζοντας γνωστή Ελληνική συμπρωτεύουσα…
Η πρώτη στάση έγινε στο «Palacio de Justicia de la República del Perú», τo κτήριο του ανώτατου δικαστηρίου, άξιο αναφοράς για την ομοιότητα του με αντίστοιχο στις Βρυξέλλες αν θυμάμαι καλά τα λόγια της ξεναγού. Όλο το ιστορικό κέντρο άλλωστε είχε Ευρωπαϊκές επιρροές όπως μας κατάστησε σαφές κι επανέλαβε πολλές φορές:
Ο οδηγός μας άφησε κεντρικά, με τη μικρή ευέλικτη ομάδα μας να κατευθύνεται προς το «Gran Hotel Bolívar» κρατικής κατασκευής του 1924 όπου εκτός των άλλων φιλοξένησε σπουδαίες προσωπικότητες της πολιτικής σκηνής αλλά και του Hollywood
Εκτός από το διάσημο και ιστορικό Ford T, θαυμάσαμε την απαράλλαχτη όλα αυτά τα χρόνια reception καθώς και ένα από τα παλαιότερα ασανσέρ στον κόσμο που βρίσκεται σε πλήρη λειτουργία:
Το έργο ανήκει στον Περουβιανό αρχιτέκτονα Rafael Marquina, με τον γυάλινο θόλο του να ξεχωρίζει μοιάζοντας κατά πολύ νεότερος έως σύγχρονος:
Όλα αυτά βέβαια βρισκόντουσαν πάνω στην κεντρική πλατεία «San Martín» που παρέλειψα να αναφέρω, έναν από τους πιο αντιπροσωπευτικούς δημόσιους χώρους της περουβιανής πρωτεύουσας, που περιστοιχίζεται από εξίσου ιστορικά κτήρια:
Η πλατεία κατασκευάστηκε το 1921 με σκοπό την εορτή των 100 ετών της ανεξαρτησίας της χώρας και είναι αφιερωμένη στον στρατιωτικό San Martín, έφιππος αδριάντας του οποίου κοσμεί το κέντρο της:
Κάθε κτίσμα και μια σπουδαία ιστορία, όπως όλο το ιστορικό κέντρο, προστατευόμενο εδώ και χρόνια από την Unesco:
Ακολουθώντας το ταχύ βήμα της ξεναγού μπήκαμε στον πεζόδρομο «Jirón de la Unión», ίσως τον γνωστότερο του ιστορικού κέντρου, με άπειρο εκείνη την ώρα κόσμο. Πρέπει να δοκιμάσετε ψητό κοτόπουλο με Inca cola, το λατρεύουμε ως λαός μας αποκρίθηκε την ώρα που περνούσαμε από ένα ανάλογο κατάστημα, με τις σούβλες να μας παίρνουν τα μυαλά από τις μυρωδιές:
Η βόλτα είχε ήδη να μας αρέσει πολύ, μαζί και η αφήγηση όσων βλέπαμε, αφήνοντας πίσω μας την πολυκοσμία λίγο μετά. Η βλακεία μου ήταν ότι προσπαθώντας να αφιερωθώ στη φωτογράφιση, έχασα μία περιγραφή που αφορούσε τον ισλαμισμό στη Λίμα ακούγοντας την αποσπασματικά, περνώντας από ένα ανάλογο κτήριο. Αν θυμάμαι σωστά στο συγκεκριμένο κτήριο με το ξύλινο αίθριο (από τα πολλά που υπάρχουν στη Λίμα) αποτελούσε χώρο συγκέντρωσης γυναικών μουσουλμανικού θρησκεύματος:
Με πολλά και διάφορα καταλήξαμε έτσι εν μέσω περιηγήσεων κάπου ανάμεσα στην «Iglesia de La Merced» και στο υπέροχο κτίσμα της τράπεζας που βρισκόταν απέναντι της:
Συνεχίσαμε περνώντας τον κεντρικό δρόμο προκειμένου να κάνουμε στάση για να κεραστούμε ένα τοπικό τηγανιτό γλύκισμα (συμπεριλαμβανόταν στη τιμή της εκδρομής) με γέμιση βανίλια, του οποίου το όνομα βρίσκω ως Churros, γιατί σιγά να μη το θυμόμουν. Πολύ καλό, πεντανόστιμο αλλά ζεματιστό:
Μέσω του πεζόδρομου είχαμε φτάσει κιόλας στην δεύτερη πλατεία της ημέρας, σίγουρα όμως της πιο γνωστής και χαρακτηριστικής της πρωτεύουσας, με τον καθεδρικό ναό βέβαια να είναι το κτήριο που ξεχωρίζει μακράν ανάμεσα στα υπόλοιπα:
Κάναμε το γύρο της πλατείας με το όνομα «Plaza Mayor», μιας και τα κιγκλιδώματα μαζί με τις αστυνομικές δυνάμεις απαγόρευαν την είσοδο σ’ αυτήν, κάτι που είναι ο καθημερινός κανόνας όπως μάθαμε, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων:
Η Plaza mayor με τις σαφείς Ισπανικές επιρροές είναι το κέντρο, η ιδρυτική τοποθεσία θα έλεγε κανείς της πρωτεύουσας, στην οποία μεταξύ άλλων βρίσκονται το Κυβερνητικό Παλάτι του Περού, η Εκκλησία του Σαγκράριο, το Παλάτι του Αρχιεπισκόπου της Λίμα, το Δημοτικό Παλάτι της Λίμα το Club de la Unión και φυσικά ο προαναφερθέντας καθεδρικός:
Ήταν ώρα για την επόμενη και πολύ ωραία επίσκεψη της ημέρας που θα διαρκούσε εξήντα λεπτά, εισιτήριο της οποίας συμπεριλαμβανόταν στη τιμή και αυτό, κάτι που θα καταλαβαίναμε πολύ καλά μόλις είδαμε τη «Basílica and Convent of San Francisco».
Δυστυχώς στις κατακόμβες του Monasterio San Francisco δεν επιτρεπόταν η φωτογράφιση, αδιευκρίνιστο το γιατί, οπότε θα μείνετε με την όρεξη όπως κι εγώ, που δεν έχω ούτε μισή φωτογραφία απ’ αυτό το εκπληκτικό αξιοθέατο…
Κοιμηθήκαμε ευχάριστα αποκλειστικά και μόνο λόγω κλιματισμού και σηκωθήκαμε εγκαίρως για να φάμε μια πρωινάρα στην ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα. Είχα ξεχάσει πως είναι να ξυπνάς σε τσιμεντούπολη, μιας και τις τελευταίες μέρες ή θα έβλεπα τις Άνδεις, ή τις στέγες του Κούσκο με τον πρώτο καφέ της ημέρας, ενώ τώρα τούτο δω το χάλι:
Αρχικά κάναμε μια μεγάλη γύρα χωρίς λόγο στο Μιραφλόρες, αποφασίζοντας να σκοτώσουμε μια ώρα που είχαμε στη διάθεση μας πίνοντας μπυρίτσα και βλέποντας premiership στη γνωστή παμπ, μαζί με κάτι ξεχασμένους φίλους της Άρσεναλ:
Κύριος σκοπός μας ήταν η δραστηριότητα της ημέρας που περιλάμβανε μια εκτενή περιήγηση στο ιστορικό κέντρο, την οποία είχαμε κλείσει σε τιμή 35€ κατ’ άτομο μέσω του Get your Guide. Ίσως τσιμπημένη, δεν υπήρχε όμως άλλος τρόπος, τόσο εύκολος μάλιστα καθώς συμπεριλάμβανε και τη μεταφορά από και προς το ξενοδοχείο μας.
Το βανάκι μας παρέλαβε μετά από δεκάλεπτη καθυστέρηση, μαζί με μια οικογένεια Αμερικανών που θα αποτελούσε και το γκρουπ μας, με τη χαριτωμένη ξεναγό να δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον πιάνοντας μας την Κουβέντα αρχικά για το ποδόσφαιρο, μιας και βγήκαμε στη γύρα φορώντας φανέλες της εθνικής του Περού. Κάτι λίγο σκάμπαζε από μπάλα, δε το περίμενα, είπαμε όμως πως οι Περουβιανοί έχουν τη δική τους λατρεία για το ποδόσφαιρο με αφορμή την εθνική ομάδα. Οι δρόμοι ήταν σχετικά άδειοι λόγω της αργίας, σε μια μεγαλούπολη που βράζει από κίνηση καθώς δε διαθέτει ούτε μετρό, ούτε άλλο τρένο παρά μόνο λεωφορεία, θυμίζοντας γνωστή Ελληνική συμπρωτεύουσα…
Η πρώτη στάση έγινε στο «Palacio de Justicia de la República del Perú», τo κτήριο του ανώτατου δικαστηρίου, άξιο αναφοράς για την ομοιότητα του με αντίστοιχο στις Βρυξέλλες αν θυμάμαι καλά τα λόγια της ξεναγού. Όλο το ιστορικό κέντρο άλλωστε είχε Ευρωπαϊκές επιρροές όπως μας κατάστησε σαφές κι επανέλαβε πολλές φορές:
Ο οδηγός μας άφησε κεντρικά, με τη μικρή ευέλικτη ομάδα μας να κατευθύνεται προς το «Gran Hotel Bolívar» κρατικής κατασκευής του 1924 όπου εκτός των άλλων φιλοξένησε σπουδαίες προσωπικότητες της πολιτικής σκηνής αλλά και του Hollywood
Εκτός από το διάσημο και ιστορικό Ford T, θαυμάσαμε την απαράλλαχτη όλα αυτά τα χρόνια reception καθώς και ένα από τα παλαιότερα ασανσέρ στον κόσμο που βρίσκεται σε πλήρη λειτουργία:
Το έργο ανήκει στον Περουβιανό αρχιτέκτονα Rafael Marquina, με τον γυάλινο θόλο του να ξεχωρίζει μοιάζοντας κατά πολύ νεότερος έως σύγχρονος:
Όλα αυτά βέβαια βρισκόντουσαν πάνω στην κεντρική πλατεία «San Martín» που παρέλειψα να αναφέρω, έναν από τους πιο αντιπροσωπευτικούς δημόσιους χώρους της περουβιανής πρωτεύουσας, που περιστοιχίζεται από εξίσου ιστορικά κτήρια:
Η πλατεία κατασκευάστηκε το 1921 με σκοπό την εορτή των 100 ετών της ανεξαρτησίας της χώρας και είναι αφιερωμένη στον στρατιωτικό San Martín, έφιππος αδριάντας του οποίου κοσμεί το κέντρο της:
Κάθε κτίσμα και μια σπουδαία ιστορία, όπως όλο το ιστορικό κέντρο, προστατευόμενο εδώ και χρόνια από την Unesco:
Ακολουθώντας το ταχύ βήμα της ξεναγού μπήκαμε στον πεζόδρομο «Jirón de la Unión», ίσως τον γνωστότερο του ιστορικού κέντρου, με άπειρο εκείνη την ώρα κόσμο. Πρέπει να δοκιμάσετε ψητό κοτόπουλο με Inca cola, το λατρεύουμε ως λαός μας αποκρίθηκε την ώρα που περνούσαμε από ένα ανάλογο κατάστημα, με τις σούβλες να μας παίρνουν τα μυαλά από τις μυρωδιές:
Η βόλτα είχε ήδη να μας αρέσει πολύ, μαζί και η αφήγηση όσων βλέπαμε, αφήνοντας πίσω μας την πολυκοσμία λίγο μετά. Η βλακεία μου ήταν ότι προσπαθώντας να αφιερωθώ στη φωτογράφιση, έχασα μία περιγραφή που αφορούσε τον ισλαμισμό στη Λίμα ακούγοντας την αποσπασματικά, περνώντας από ένα ανάλογο κτήριο. Αν θυμάμαι σωστά στο συγκεκριμένο κτήριο με το ξύλινο αίθριο (από τα πολλά που υπάρχουν στη Λίμα) αποτελούσε χώρο συγκέντρωσης γυναικών μουσουλμανικού θρησκεύματος:
Με πολλά και διάφορα καταλήξαμε έτσι εν μέσω περιηγήσεων κάπου ανάμεσα στην «Iglesia de La Merced» και στο υπέροχο κτίσμα της τράπεζας που βρισκόταν απέναντι της:
Συνεχίσαμε περνώντας τον κεντρικό δρόμο προκειμένου να κάνουμε στάση για να κεραστούμε ένα τοπικό τηγανιτό γλύκισμα (συμπεριλαμβανόταν στη τιμή της εκδρομής) με γέμιση βανίλια, του οποίου το όνομα βρίσκω ως Churros, γιατί σιγά να μη το θυμόμουν. Πολύ καλό, πεντανόστιμο αλλά ζεματιστό:
Μέσω του πεζόδρομου είχαμε φτάσει κιόλας στην δεύτερη πλατεία της ημέρας, σίγουρα όμως της πιο γνωστής και χαρακτηριστικής της πρωτεύουσας, με τον καθεδρικό ναό βέβαια να είναι το κτήριο που ξεχωρίζει μακράν ανάμεσα στα υπόλοιπα:
Κάναμε το γύρο της πλατείας με το όνομα «Plaza Mayor», μιας και τα κιγκλιδώματα μαζί με τις αστυνομικές δυνάμεις απαγόρευαν την είσοδο σ’ αυτήν, κάτι που είναι ο καθημερινός κανόνας όπως μάθαμε, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων:
Η Plaza mayor με τις σαφείς Ισπανικές επιρροές είναι το κέντρο, η ιδρυτική τοποθεσία θα έλεγε κανείς της πρωτεύουσας, στην οποία μεταξύ άλλων βρίσκονται το Κυβερνητικό Παλάτι του Περού, η Εκκλησία του Σαγκράριο, το Παλάτι του Αρχιεπισκόπου της Λίμα, το Δημοτικό Παλάτι της Λίμα το Club de la Unión και φυσικά ο προαναφερθέντας καθεδρικός:
Ήταν ώρα για την επόμενη και πολύ ωραία επίσκεψη της ημέρας που θα διαρκούσε εξήντα λεπτά, εισιτήριο της οποίας συμπεριλαμβανόταν στη τιμή και αυτό, κάτι που θα καταλαβαίναμε πολύ καλά μόλις είδαμε τη «Basílica and Convent of San Francisco».
Δυστυχώς στις κατακόμβες του Monasterio San Francisco δεν επιτρεπόταν η φωτογράφιση, αδιευκρίνιστο το γιατί, οπότε θα μείνετε με την όρεξη όπως κι εγώ, που δεν έχω ούτε μισή φωτογραφία απ’ αυτό το εκπληκτικό αξιοθέατο…
Last edited:
