Περού Περού τέσσερα χρόνια αργότερα, ή αλλιώς «Ο επιμένων νικά»

[psilos3]

Μυθική πόλη για λίγο ακόμα & επιστροφή στην πρωτεύουσα



Το ζευγάρι μας ξεφόρτωσε σ’ ένα παράλληλο δρόμο της κεντρικής πλατείας, κι αφού τους πληρώσαμε τους ευχαριστήσαμε για τη βοήθεια τους και την ωραία περιήγηση. Είχαμε ακόμα χρόνο μπροστά μας, ωστόσο η πείνα που εμφανίστηκε για πολλοστή φορά ξαφνικά δεν έδινε περιθώρια για άλλες βόλτες:

• Πάμε στη μπυραρία να χτυπήσουμε κανένα περουβιανό μπεργκεράκι και καμιά παγωμένη;
• Πάμε, καλή ιδέα
• Θα τσεκάρω ένα μαγαζί με μπλουζάκια, ανέβα κι έρχομαι

Παραγγείλαμε και κατευθύνθηκα στο μπαρ για να πληρώσω με κάρτα, όπου ο μπάρμαν μου έπιασε την κουβέντα προμοτάροντας την παμπ με το ίδιο όνομα, προφανώς υπό την ίδια ιδιοκτησία:

• Θα πάτε στη Λίμα;
• Ναι, σε λίγες ώρες.
• Μένετε στο Μιραφλόρες έτσι;
• Ακριβώς
• Αν πάτε για καμιά μπύρα στη Molly’s ορίστε ένα κουπόνι από εμένα για δύο κερασμένα Pint
• Δε το ‘χαμε σκοπό αλλά αφού το λες…

Το φαγητό γι’ άλλη μια φορά ήταν εξαιρετικό και το ευχαριστηθήκαμε ιδιαίτερα, παίρνοντας νωρίς το απόγευμα για τελευταία φορά το δρόμο προς το χόστελ, αφού πρώτα προνοήσαμε να αγοράσουμε κι από ένα δώρο για πάρτη μας ως οφείλαμε, κάτι που παραμελούμε στις τελευταίες εκδρομές.

Θέλαμε όσο γινόταν να μαζέψουμε ακόμα λίγες εικόνες από αυτή την υπέροχη, τη συναισθηματική, τη μαγική & αισθαντική πόλη που μας φιλοξένησε τις τελευταίες τρεις ημέρες και μπήκε αμέσως στην καρδιά μας παρόλες τις αντικειμενικές δυσκολίες:

Το Κούσκο βρισκόταν σε αναβρασμό πολυκοσμίας. Όλη η πόλη για άλλη μια φορά θύμιζε υπαίθριο εστιατόριο, με τις μικρές αυτοσχέδιες καντίνες να παίζουν το χαρακτηριστικό ρόλο τους σ’ αυτό:

Αναρίθμητοι Περουβιανοί έκαναν τα τελευταία ψώνια της ημέρας από τα μικρά πολύχρωμα καταστήματα στις γειτονιές του ιστορικού κέντρου. Μια τεράστια στην κυριολεξία λαϊκή αγορά!

Φτάσαμε στο χόστελ και παραλάβαμε τα πράγματα μας, φτιάχνοντας πρόχειρα τις ασφυκτικά γεμάτες χειραποσκευές μας. Η κοπέλα κάλεσε ταξί για τις έξι, όπου με κόστος 22 soles μας έφερε μισή ώρα μετά στο αεροδρόμιο του Κούσκο, εν μέσω κυκλοφοριακού χάους στην αρχή της διαδρομής:

Αφού επιβιβαστήκαμε και πάλι στο αεροσκάφος με ευλάβεια τήρησης προτεραιότητας, σταθήκαμε αρκετά τυχεροί καθώς είχαν ανάγκη από άτομα για τις εξόδους κινδύνου, έτσι αναλάβαμε από μια τριάδα θέσεων έκαστος βλέποντας λίγο μετά τα φώτα της όμορφης πόλης από κάτω μας:

Η πτήση διάρκειας μιας ώρας+ έφτανε στη Λίμα με συνεπέστατα, με το νέφος και τις άθλιες ατμοσφαιρικές συνθήκες να κάνουν την εμφάνιση τους πάνω που τις είχαμε ξεχάσει. Μη μπερδεύεστε, δεν είναι θολή η φωτογραφία, απλά απεικονίζει την πραγματικότητα της Πρωτεύουσας:

Με τον οδηγό του τρασνφερ να δείχνει άλλη μια φορά εξαιρετικό επαγγελματισμό, φτάσαμε ως το μιραφλόρες και το ξενοδοχείο μας, με το μεγάλο δωμάτιο να μας κάνει εντύπωση, όπως και το κλαμπ στο ισόγειο που ίσως (λέμε τώρα) επανερχόμασταν, μιας και πολύς ήταν ο κόσμος που ερχόταν στο ξενοδοχείο με αυτόν το σκοπό.

Φρεσκαριστήκαμε και ξεκινήσαμε βαδίζοντας σε γνωστά πλέον μονοπάτια, κάνοντας πρώτα μια αναγνωριστική και με ευκολία καταλήξαμε στη γεμάτη –και με σεκιουριτά στην πόρτα- Molly’s, προκειμένου να πιούμε τα κερασμένα αλλά και να αυτοκεραστούμε μερικά από μόνοι μας:

Γι’ ακόμη ένα βράδυ όμως η κούραση μας κέρδισε, αναγκάζοντας μας να γυρίσουμε λίγο μετά τη μία παράλληλα από το πάρκο Κένεντι προς το ξενοδοχείο μας, στάζοντας από ιδρώτα λόγω ζέστης και υγρασίας:

*Η τελευταία εικόνα είναι από ένα σούπερ μάρκετ της περιοχής που δούλευε κανονικά και είχε μάλιστα και αρκετή πελατεία.
Μία η ώρα. Ξημερώματα Κυριακής του Πάσχα…

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 15
• 16
• 17
• 18
• 19
• 21
• 21

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 17 of 21

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[gkalla]

Περού τέσσερα χρόνια αργότερα, ή αλλιώς «Ο επιμένων νικά»


​

Σάββατο 14 Μαρτίου 2020, Castrop - Γερμανία

Μ’ ένα άδειο βλέμμα απορίας στέκομαι στην πλατφόρμα περιμένοντας το τρένο που θα με πάει πίσω στο αεροδρόμιο του Düsseldorf. Έχω κοιμηθεί ελάχιστα, όχι μόνο γιατί δε μπορούσα, αλλά προκειμένου να καταφέρω τελικά στις πέντε τα ξημερώματα να βγάλω γραμμή στην Aegean.

• Πότε θέλετε να γίνει η αλλαγή του εισιτηρίου σας κύριε;
• Σήμερα, το συντομότερο δυνατόν για να γυρίσω στη Θεσσαλονίκη
• Εννοείτε σε λίγες ώρες από τώρα;
• Μάλιστα αυτό ακριβώς εννοώ, ας προχωρήσουμε στην πληρωμή παρακαλώ μιας και τα συστήματα σας είναι πεσμένα από χθες.

Τα ερωτήματα που στροβιλίζονται μέσα στο κεφάλι μου είναι πολλά κι αναπάντητα, σε μια κατάσταση τουλάχιστον εξωφρενική και σίγουρα πρωτόγνωρη:

View attachment 467260

Τι κάνω εγώ εδώ;
Γιατί δε προσγειώνομαι τέτοια ώρα στη Λίμα όπως ήταν κανονικά να συμβεί;
Τι σημαίνει καραντίνα και ότι τα πάντα είναι κλειστά;
Με το ταξίδι και τα πολλά έξοδα που έγιναν τι κατάληξη θα έχουμε;

Ήταν νωρίς το πρωί της 13ης του Μάρτη όταν οι Ηνωμένες πολιτείες ανακοίνωναν το κλείσιμο των συνόρων όπως ίσως να θυμάστε, με τις εξελίξεις που ακολούθησαν σε κάθε κράτος να είναι απανωτές κι αλυσιδωτές. Λίγες ώρες πριν είχε ανακηρυχθεί κι επισήμως από τον ΠΟΥ η κατάσταση πανδημίας, με τις αεροπορικές πτήσεις όπως είναι λογικό να επηρεάζονται άμεσα.

Εκείνη τη μέρα ξύπνησα στις επτά μετά από επίμονες προσπάθειες του Νίκου να με βρει στο τηλέφωνο ενώ προσπαθούσε παράλληλα να βγάλει μια άκρη εν μέσω παραλογισμού ευρισκόμενος στο αεροδρόμιο Βενιζέλος, γεγονός πρακτικά αδύνατον αυτές τις πρώτες ώρες... Δέκα αναπάντητες, μάλλον δε θα ‘ναι για καλό σκέφτηκα. Δεν ήταν. Άνοιξα ειδησεογραφικές ιστοσελίδες, κυριότερα όμως το Travelstories που με βοήθησε ακόμα μια φορά σε δύσκολη κατάσταση, καταλήγοντας στο αποτέλεσμα που φαινόταν ήδη αναπόφευκτο.

Το ταξίδι δεν έπρεπε να ξεκινήσει, εγώ ήμουν -ευτυχώς- αποκλεισμένος ακόμη σε ευρωπαϊκό έδαφος και το Περού έμοιαζε μέσα σε λίγες μόνο στιγμές πλέον άπιαστο όνειρο, από σχεδόν πραγματικότητα.



Τετάρτη 27 Μαρτίου 2024, Ιερό βουνό «Machu Picchu»

Τα σύννεφα έχουν σχεδόν διαλυθεί πάνω από τον αρχαιολογικό χώρο με το χαμόγελο να σκάει για πρώτη φορά στο πρόσωπο μου, μετά από τρεις και πλέον ώρες ασύστολου βρισίματος, όχι αδικαιολόγητα. Η βροχή είχε ήδη στεγνώσει δύο φορές στα ρούχα και τα παπούτσια μου από τις έξι το χάραμα, το κρύο εντός τρένου σίγουρα δεν έκανε την κατάσταση καλύτερη, ε μόνο η ομίχλη μας έλειπε. Η τύχη όμως ήταν με το μέρος μας, κάτι που ήδη γνωρίζαμε εκ των προτέρων:

• Μην ανησυχείς, ο καιρός θα βοηθήσει, μου ‘πε με περίσσιο θράσος ο Περουβιανός ξεναγός.
• Σου μοιάζει να βοηθάει; Του απάντησα με απορημένο ύφος δυσανασχετώντας.
• Εμπιστέψου με και δες σε λίγα λεπτά, αποκρίθηκε με βεβαιότητα!

Και να που βρισκόμουν απέναντι σε τούτο δω το μεγαλείο, εκπληρώνοντας ένα μεγάλο ταξιδιωτικό στόχο ετών.

View attachment 467262

Πατούσα με τα πόδια μου το Machu Picchu τέσσερα χρόνια μετά, κάτι που βεβαίως ήθελα χρόνο για να το συνειδητοποιήσω και να αντιληφθώ.
Ήμουν στο Περού ήδη μερικές μέρες και το ζούσα!
Ζούσα το όνειρο μου, που παρόλες τις δυσκολίες και την ασύλληπτη αυτή περίπτωση του 2020 ήταν πλέον γεγονός αδιαπραγμάτευτο, με την όλη αναποδιά να μπαίνει κι επισήμως στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, ως μια κακή παρένθεση. Το κακό ξορκίστηκε όπως έπρεπε…



Σάββατο 29 Ιούνη 2024, Θεσσαλονίκη

Μήνες μετά την εκδρομή και οι εικόνες μαζί με τα συναισθήματα μέσα μου δεν έχουν ακόμη κατασταλάξει. Ήταν βλέπετε τόσα πολλά μέσα στο μικρό αυτό διάστημα που έτσι κι αλλιώς είχαμε στη διάθεση μας που δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα. Θαρρώ πως με τη συγγραφή αυτής εδώ της ιστορίας θα μπουν και τα εναπομείναντα στη θέση τους, βοηθάει πάντα το γράψιμο άλλωστε γι΄ αυτό.

Μια αφήγηση που εν τέλει έγινε πολύ αργότερα απ’ ότι υπολόγιζα, να που όμως η ζωή φέρνει καμιά φορά εμπόδια που ούτε να τα φανταστούμε μπορούμε, εν προκειμένω μια πανδημία που όλοι θέλουμε να ξεχάσουμε. Μια κατάσταση που κόστισε σε όλους ταξιδιωτικά και σε ‘μένα ένα κλικ παραπάνω μιας και είχα ξεκινήσει γυρίζοντας άπραγος.

Δεν έχει νόημα βέβαια να αναφερθώ περισσότερο σ’ εκείνη την κατάσταση. Δεν ωφελεί, δε φέρνει σε κανέναν ευχάριστες αναμνήσεις και στο φινάλε δεν έχει και αξία, μιας και το πρόγραμμα του τότε που θα μπορούσε να τεθεί στη συζήτηση διαφοροποιήθηκε αρκετά και οι συνθήκες παγκοσμίως έχουν αλλάξει πολύ.

View attachment 467261

Πάμε στο σήμερα, στο φρέσκο, στο ταξίδι του 2024. Στο ταξίδι που έγινε τελικά εξαιτίας της επιμονής μας τέσσερα χρόνια αργότερα, κλείνοντας μ’ αυτό τον τρόπο μια μεγάλη εκκρεμότητα που κρατούσε χρόνια. Ένα μικρό βασανάκι που έβγαινε κάθε φορά που συζητούσαμε κι έπεφτε η λέξη «Περού» στην κουβέντα, ένα «αχ» που έλεγα αυθόρμητα όποτε διάβαζα μια είδηση, ένα νέο, ή πολύ περισσότερο μια ιστορία στο φόρουμ από τη χώρα αυτή και να που τώρα ξεκινάω κι εγώ τη δική μου.

Πάμε να δούμε παρέα, νικάει τελικά ο επιμένων;

Πάνω που ήμουν έτοιμος να σου βάλω χέρι για την αργοπορία, ξεκίνησες!
Περιμένουμε με αγωνία και χαρά την συνέχεια.

 

[varioAthens]

Γνωριζω απο προσωπικη εμπειρια πώς ειναι να προγραμματιζεις ταξιδι και ενω εχεις μπει στην τελικη ευθεια προετοιμασιας, ξαφνικα να ερχεται ολος ο κοσμος τουμπα και το ταξιδι να ακυρωνεται. Και ξερω επισης πώς ειναι οταν μετα απο χρονια ερχεται η στιγμη να πραγματοποιηθει το ταξιδι τελικα, την τεραστια συγκινηση που νιωθεις, το αγχος μηπως ξανασυμβει κατι, η αισθηση «τωρα το ζω αληθεια ή ονειρευομαι;».
Αλλα να εχεις ηδη ξεκινησει και να σε γυριζουν πισω ενω ταυτοχρονα επικρατει ενα κλιμα τρομου και πανικου, ε αυτο ειναι βαρυ ταξιδιωτικο τραυμα. Χαιρομαι που τελικα πηρες το αιμα σου πισω κ ανυπομονω να διαβασω λατινοαμερικανικη ιστορια!

 

[paefstra]

Ειχα καταλαβει οτι το ακυρωσες πριν βγεις απο Ελλαδα! Πωπω...

 

[psilos3]

Πάνω που ήμουν έτοιμος να σου βάλω χέρι για την αργοπορία, ξεκίνησες!
Περιμένουμε με αγωνία και χαρά την συνέχεια.

Δείχτε επιείκεια, δε περισσεύει μυαλό και χρόνος τελευταία

Γνωριζω απο προσωπικη εμπειρια πώς ειναι να προγραμματιζεις ταξιδι και ενω εχεις μπει στην τελικη ευθεια προετοιμασιας, ξαφνικα να ερχεται ολος ο κοσμος τουμπα και το ταξιδι να ακυρωνεται. Και ξερω επισης πώς ειναι οταν μετα απο χρονια ερχεται η στιγμη να πραγματοποιηθει το ταξιδι τελικα, την τεραστια συγκινηση που νιωθεις, το αγχος μηπως ξανασυμβει κατι, η αισθηση «τωρα το ζω αληθεια ή ονειρευομαι;».

Με καταλαβαίνεις πάρα πολύ καλά, είναι ακριβώς όπως το περιγράφεις, με τη διαφορά ότι πήγε να ξαναστραβώσει αλλά ευτυχώς δεν έγινε. Στο επόμενο κεφάλαιο τα περισσότερα γι' αυτό.

Αλλα να εχεις ηδη ξεκινησει και να σε γυριζουν πισω ενω ταυτοχρονα επικρατει ενα κλιμα τρομου και πανικου, ε αυτο ειναι βαρυ ταξιδιωτικο τραυμα. Χαιρομαι που τελικα πηρες το αιμα σου πισω κ ανυπομονω να διαβασω λατινοαμερικανικη ιστορια!

Να προσπαθείς να γυρίσεις πίσω και να μη βρίσκεις τρόπο, ιστοσελίδες πεσμένες, αεροπορικές στα χαμένα, τα μυαλά όλων μπερδεμένα, τι να λέμε τώρα ήταν και οι πρώτες μέρες. Έφυγα υπο καθεστώς απλού φόβου και γύρισα σε μια Ελλάδα με τα πάντα κλειστά μέσα σ' ένα τριήμερο... Δύσκολες, πρωτόγνωρες συνθήκες για όλους.

Ειχα καταλαβει οτι το ακυρωσες πριν βγεις απο Ελλαδα! Πωπω...

Ευτυχώς να λέω που ήμουν εντός Ε.Ε. Θα είχα μπλέξει πολύ περισσότερο εάν...

 

[GTS]

Έχω ακυρώσει ΤΡΕΙΣ φορές ταξίδι για Χιλή Αργεντινή λόγω κοβιντ, τι να μας πει ο κύριος αυγολεμονος…

 

[evaT]

Επιτέλους!!
Για δυό μήνες η εκκωφαντική σου σιωπή, απλά μεγάλωσε την προσμονή για να διαβάσουμε την ιστορία σου από το συγκεκριμένο ταξίδι.

Υπέροχη η αρχή, η σύνδεση με το τότε και το τώρα, αναμένουμε τη συνέχεια

 

[spiros_athens]

Περού, ένας διακαής πόθος. Αναμένω πληροφορίες ελπίζοντας ότι το 25 θα καταφέρω να πραγματοποιήσω το ταξίδι-όνειρο.

 

[psilos3]

Έχω ακυρώσει ΤΡΕΙΣ φορές ταξίδι για Χιλή Αργεντινή λόγω κοβιντ, τι να μας πει ο κύριος αυγολεμονος…

Κι εγώ άλλες τρεις στο Εδιμβούργο αλλά αυτά δε μετράνε. Άλλο ν' ακυρώσεις, άλλο να ξεκινήσεις και να γυρίσεις πίσω σα να μη πω τι..

Για δυό μήνες η εκκωφαντική σου σιωπή, απλά μεγάλωσε την προσμονή για να διαβάσουμε την ιστορία σου από το συγκεκριμένο ταξίδι.

Μεγάλες κουβέντες! Για να δούμε αν θα δικαιωθείς.

Περού, ένας διακαής πόθος. Αναμένω πληροφορίες ελπίζοντας ότι το 25 θα καταφέρω να πραγματοποιήσω το ταξίδι-όνειρο.

Στο εύχομαι ολόψυχα, καιρός είναι να ξεκινήσεις τα σχέδια.

 

[varioAthens]

Επιτέλους!!
Για δυό μήνες η εκκωφαντική σου σιωπή, απλά μεγάλωσε την προσμονή για να διαβάσουμε την ιστορία σου από το συγκεκριμένο ταξίδι.

Δεν πιστευω η 2μηνη σιωπη να ηταν marketing strategy για να δημιουργηθει αναμονη κοινου για την ιστορια;!;!

 

[fotast]

Δεν πιστευω η 2μηνη σιωπη να ηταν marketing strategy για να δημιουργηθει αναμονη κοινου για την ιστορια;!;!

Ακριβώς αυτό και για περισσότερα like...τα έχουν κάνει και άλλοι...τους μάθαμε πια τους συγγραφείς μας

 

[Viajero93]

Ήταν δίκαιο και γίνεται πράξη. Αναμένουμε τη συνέχεια με ανυπομονησία!