Περού Περού τέσσερα χρόνια αργότερα, ή αλλιώς «Ο επιμένων νικά»

[psilos3]

Η αναζήτηση συνεχίζεται



Η μισή και παραπάνω μέρα είχε πάει κιόλας στράφι, με μια κούραση να μας βαραίνει ανεξήγητα λες και σκάβαμε. Ήταν από την εκδρομή και τη μεγάλη ταλαιπωρία, ήταν από τα αλλεπάλληλα ξυπνήματα το χάραμα και τα αμέτρητα χιλιόμετρα με τα πόδια, από τη ζέστη, το υψόμετρο του Κούσκο ή μήπως όλα μαζί; Ποιος ξέρει, δε μπορούσαμε να κάνουμε και πολλά γι’ αυτό παρά μόνο να αναπροσαρμόσουμε το πρόγραμμα της ημέρας και να το αφιερώσουμε στην περαιτέρω εξερεύνηση της πόλης καιρού επιτρέποντος.

Η αρχή έγινε από το «Mirador de San Blas» πριν αρχίσουμε να κατηφορίζουμε, με μια ψιλή εκνευριστική μεν, χαλαρή δε βροχή να συνεχίζει να πέφτει:

Προφανώς βέβαια τέτοιοι (όπως κι άλλοι) προβληματισμοί πρέπει να πηγαίνουν περίπατο, ειδικότερα όταν κινείσαι και βιώνεις με τον καλύτερο τρόπο μια πόλη σαν αυτή:

Αμέτρητες πλατείες σαν την San Blas που περνούσαμε, γραφικά και προσεγμένα γι’ άλλη μια φορά στενάκια, ωραίοι άνθρωποι, σ’ ένα σκηνικό που τείνει να επαναλαμβάνεται αλλά πιστέψτε με, δε κουράζει καθόλου:

Ακόμα και το -δεμένο δυστυχώς- λάμα ήταν γλυκύτατο, σε μια περιοχή που παρόλο που ήταν αστική μόνο για τέτοια δε την έλεγες. Η αγορά του San Blas μας απασχόλησε μόνο για μια σύντομη περιήγηση για λίγα λεπτά της ώρας:

Η κατηφορική πορεία μας διακόπηκε απότομα όταν διαπιστώσαμε πως πεινάμε, χώρια από τη δίψα που δε σβήνει με τίποτα, κάνοντας στάση για ένα εξαιρετικό σάντουιτς με κρέας, τυρί, αυγό κι αβοκάντο σ’ ένα πολύ όμορφο μαγαζάκι που βρέθηκε μπροστά μας, σε συνδυασμό φυσικά μ’ ακόμη ένα Pisco Sour. Ωραίο & τιμιότατο μεσημεριανό:

Η υπέροχη πόλη των Άνδεων είναι η έβδομη πιο πυκνοκατοικημένη στο Περού, με τα σημάδια της έντονης ιστορίας του παρελθόντος της να είναι εμφανή σε κάθε βήμα ενός ταξιδιώτη, που όπως είναι λογικό είναι αρκετοί:

Αποτελούσε την πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας των Ίνκας για τρεις αιώνες μέχρι την κατάληψη της από τους Ισπανούς και σήμερα θεωρείται βεβαίως η ιστορική πρωτεύουσα του Περού:

Δε γνωρίζω με βεβαιότητα αν ευσταθεί το προσωνύμιο «Ρώμη της Λατινικής Αμερικής» ωστόσο με την ύπαρξη τόσων μνημείων σε απόσταση βολής δεν είναι κάτι που θα μου έκανε εντύπωση:

Σούρουπο πλέον και μετά από μερικές σύντομες στάσεις φτάναμε έξω από την αγορά San Francisco, φημισμένη κυρίως για τα είδη ρουχισμού αλλά και εξοπλισμού όσων ασχολούνται με τις πολλές περιπατητικές διαδρομές της περιοχής:

Από την αψίδα της Santa Clara περνούσαμε κάθε φορά που πηγαινοερχόμασταν στο χόστελ, κατασκευής του 1835 προς τιμής της έναρξης της ίδρυσης της Περου-Βολιβιανής Συνομοσπονδίας, ιδιαίτερης ομορφιάς και αυτή:

Είχαμε πάρει ήδη το δρόμο της επιστροφής όπως καταλαβαίνετε, την ώρα που ο πεζόδρομος ήταν και πάλι κατάμεστος από τουρίστες και ντόπιους, αγοράζοντας παράλληλα δύο μπυρίτσες προκειμένου να τις απολαύσουμε στο πάρκο San Francisco λίγο πριν πάμε για ξεκούραση, κάτι που ήταν επιβεβλημένο με όλα αυτά που ανέφερα πιο πάνω:

Αφού σιεστάραμε κι ετοιμαστήκαμε βγήκαμε και πάλι στο δρόμο νωρίς το βραδάκι. Η περιοχή του ιστορικού κέντρου που προχωρούσαμε θα ‘λεγε κανείς ότι είχε μετατραπεί σ’ ένα τεράστιο ανοικτό εστιατόριο, δίνοντας μας ακόμα ένα δείγμα γραφής για την έτσι κι αλλιώς εξαιρετική κουζίνα του Περού, γεγονός που μας θύμισε προς στιγμή και τη δική μας πείνα:

Αυτό που προείχε όμως ήταν κάτι άλλο και πιο συγκεκριμένα μια σύσταση του @Yorgos (τελικά ξέρει κι από μπαρ, όχι μόνο από εστιατόρια), με τα βήματα μας να μας φέρνουν στο πολύ ωραίο «Republica Del Pisco», όπου είχαμε την ευκαιρία εκτός των άλλων να δοκιμάσουμε Pisco Sour με γεύση κόκα, υπό τους ήχους εξαιρετικής μουσικής:

Το ζητούμενο από κει και μετά ήταν η συνέχεια στη νύχτα, αγνοώντας τις επιταγές του στομαχιού για άλλη μια φορά, με τον πεζόδρομο Tecsecocha να δίνει τη λύση, μιας και πρόκειται για πολυσύχναστο σημείο νυχτερινής ζωής με αρκετά ροκάδικα μπαρ (αρκετά εκ των οποίων υπόγεια), στην πρώτη μας επαφή με τη νυχτερινή ζωή του Κούσκο, με τον ευγενικό Περουβιανό μαγαζάτορα να μας «αρπάζει» κυριολεκτικά μπάζοντας μας μέσα. Ωραία πράγματα:

Επιστρέψαμε αργά από διαφορετική διαδρομή στους άδειους νυχτερινούς δρόμους της πόλης,

γεμάτοι ομορφιά αλλά και περισσότερη κούραση…

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 11
• 12
• 13
• 14
• 15
• …

  Go to chapter

  Go
• 21

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 13 of 21

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[gkalla]

Περού τέσσερα χρόνια αργότερα, ή αλλιώς «Ο επιμένων νικά»


​

Σάββατο 14 Μαρτίου 2020, Castrop - Γερμανία

Μ’ ένα άδειο βλέμμα απορίας στέκομαι στην πλατφόρμα περιμένοντας το τρένο που θα με πάει πίσω στο αεροδρόμιο του Düsseldorf. Έχω κοιμηθεί ελάχιστα, όχι μόνο γιατί δε μπορούσα, αλλά προκειμένου να καταφέρω τελικά στις πέντε τα ξημερώματα να βγάλω γραμμή στην Aegean.

• Πότε θέλετε να γίνει η αλλαγή του εισιτηρίου σας κύριε;
• Σήμερα, το συντομότερο δυνατόν για να γυρίσω στη Θεσσαλονίκη
• Εννοείτε σε λίγες ώρες από τώρα;
• Μάλιστα αυτό ακριβώς εννοώ, ας προχωρήσουμε στην πληρωμή παρακαλώ μιας και τα συστήματα σας είναι πεσμένα από χθες.

Τα ερωτήματα που στροβιλίζονται μέσα στο κεφάλι μου είναι πολλά κι αναπάντητα, σε μια κατάσταση τουλάχιστον εξωφρενική και σίγουρα πρωτόγνωρη:

View attachment 467260

Τι κάνω εγώ εδώ;
Γιατί δε προσγειώνομαι τέτοια ώρα στη Λίμα όπως ήταν κανονικά να συμβεί;
Τι σημαίνει καραντίνα και ότι τα πάντα είναι κλειστά;
Με το ταξίδι και τα πολλά έξοδα που έγιναν τι κατάληξη θα έχουμε;

Ήταν νωρίς το πρωί της 13ης του Μάρτη όταν οι Ηνωμένες πολιτείες ανακοίνωναν το κλείσιμο των συνόρων όπως ίσως να θυμάστε, με τις εξελίξεις που ακολούθησαν σε κάθε κράτος να είναι απανωτές κι αλυσιδωτές. Λίγες ώρες πριν είχε ανακηρυχθεί κι επισήμως από τον ΠΟΥ η κατάσταση πανδημίας, με τις αεροπορικές πτήσεις όπως είναι λογικό να επηρεάζονται άμεσα.

Εκείνη τη μέρα ξύπνησα στις επτά μετά από επίμονες προσπάθειες του Νίκου να με βρει στο τηλέφωνο ενώ προσπαθούσε παράλληλα να βγάλει μια άκρη εν μέσω παραλογισμού ευρισκόμενος στο αεροδρόμιο Βενιζέλος, γεγονός πρακτικά αδύνατον αυτές τις πρώτες ώρες... Δέκα αναπάντητες, μάλλον δε θα ‘ναι για καλό σκέφτηκα. Δεν ήταν. Άνοιξα ειδησεογραφικές ιστοσελίδες, κυριότερα όμως το Travelstories που με βοήθησε ακόμα μια φορά σε δύσκολη κατάσταση, καταλήγοντας στο αποτέλεσμα που φαινόταν ήδη αναπόφευκτο.

Το ταξίδι δεν έπρεπε να ξεκινήσει, εγώ ήμουν -ευτυχώς- αποκλεισμένος ακόμη σε ευρωπαϊκό έδαφος και το Περού έμοιαζε μέσα σε λίγες μόνο στιγμές πλέον άπιαστο όνειρο, από σχεδόν πραγματικότητα.



Τετάρτη 27 Μαρτίου 2024, Ιερό βουνό «Machu Picchu»

Τα σύννεφα έχουν σχεδόν διαλυθεί πάνω από τον αρχαιολογικό χώρο με το χαμόγελο να σκάει για πρώτη φορά στο πρόσωπο μου, μετά από τρεις και πλέον ώρες ασύστολου βρισίματος, όχι αδικαιολόγητα. Η βροχή είχε ήδη στεγνώσει δύο φορές στα ρούχα και τα παπούτσια μου από τις έξι το χάραμα, το κρύο εντός τρένου σίγουρα δεν έκανε την κατάσταση καλύτερη, ε μόνο η ομίχλη μας έλειπε. Η τύχη όμως ήταν με το μέρος μας, κάτι που ήδη γνωρίζαμε εκ των προτέρων:

• Μην ανησυχείς, ο καιρός θα βοηθήσει, μου ‘πε με περίσσιο θράσος ο Περουβιανός ξεναγός.
• Σου μοιάζει να βοηθάει; Του απάντησα με απορημένο ύφος δυσανασχετώντας.
• Εμπιστέψου με και δες σε λίγα λεπτά, αποκρίθηκε με βεβαιότητα!

Και να που βρισκόμουν απέναντι σε τούτο δω το μεγαλείο, εκπληρώνοντας ένα μεγάλο ταξιδιωτικό στόχο ετών.

View attachment 467262

Πατούσα με τα πόδια μου το Machu Picchu τέσσερα χρόνια μετά, κάτι που βεβαίως ήθελα χρόνο για να το συνειδητοποιήσω και να αντιληφθώ.
Ήμουν στο Περού ήδη μερικές μέρες και το ζούσα!
Ζούσα το όνειρο μου, που παρόλες τις δυσκολίες και την ασύλληπτη αυτή περίπτωση του 2020 ήταν πλέον γεγονός αδιαπραγμάτευτο, με την όλη αναποδιά να μπαίνει κι επισήμως στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, ως μια κακή παρένθεση. Το κακό ξορκίστηκε όπως έπρεπε…



Σάββατο 29 Ιούνη 2024, Θεσσαλονίκη

Μήνες μετά την εκδρομή και οι εικόνες μαζί με τα συναισθήματα μέσα μου δεν έχουν ακόμη κατασταλάξει. Ήταν βλέπετε τόσα πολλά μέσα στο μικρό αυτό διάστημα που έτσι κι αλλιώς είχαμε στη διάθεση μας που δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα. Θαρρώ πως με τη συγγραφή αυτής εδώ της ιστορίας θα μπουν και τα εναπομείναντα στη θέση τους, βοηθάει πάντα το γράψιμο άλλωστε γι΄ αυτό.

Μια αφήγηση που εν τέλει έγινε πολύ αργότερα απ’ ότι υπολόγιζα, να που όμως η ζωή φέρνει καμιά φορά εμπόδια που ούτε να τα φανταστούμε μπορούμε, εν προκειμένω μια πανδημία που όλοι θέλουμε να ξεχάσουμε. Μια κατάσταση που κόστισε σε όλους ταξιδιωτικά και σε ‘μένα ένα κλικ παραπάνω μιας και είχα ξεκινήσει γυρίζοντας άπραγος.

Δεν έχει νόημα βέβαια να αναφερθώ περισσότερο σ’ εκείνη την κατάσταση. Δεν ωφελεί, δε φέρνει σε κανέναν ευχάριστες αναμνήσεις και στο φινάλε δεν έχει και αξία, μιας και το πρόγραμμα του τότε που θα μπορούσε να τεθεί στη συζήτηση διαφοροποιήθηκε αρκετά και οι συνθήκες παγκοσμίως έχουν αλλάξει πολύ.

View attachment 467261

Πάμε στο σήμερα, στο φρέσκο, στο ταξίδι του 2024. Στο ταξίδι που έγινε τελικά εξαιτίας της επιμονής μας τέσσερα χρόνια αργότερα, κλείνοντας μ’ αυτό τον τρόπο μια μεγάλη εκκρεμότητα που κρατούσε χρόνια. Ένα μικρό βασανάκι που έβγαινε κάθε φορά που συζητούσαμε κι έπεφτε η λέξη «Περού» στην κουβέντα, ένα «αχ» που έλεγα αυθόρμητα όποτε διάβαζα μια είδηση, ένα νέο, ή πολύ περισσότερο μια ιστορία στο φόρουμ από τη χώρα αυτή και να που τώρα ξεκινάω κι εγώ τη δική μου.

Πάμε να δούμε παρέα, νικάει τελικά ο επιμένων;

Πάνω που ήμουν έτοιμος να σου βάλω χέρι για την αργοπορία, ξεκίνησες!
Περιμένουμε με αγωνία και χαρά την συνέχεια.

 

[varioAthens]

Γνωριζω απο προσωπικη εμπειρια πώς ειναι να προγραμματιζεις ταξιδι και ενω εχεις μπει στην τελικη ευθεια προετοιμασιας, ξαφνικα να ερχεται ολος ο κοσμος τουμπα και το ταξιδι να ακυρωνεται. Και ξερω επισης πώς ειναι οταν μετα απο χρονια ερχεται η στιγμη να πραγματοποιηθει το ταξιδι τελικα, την τεραστια συγκινηση που νιωθεις, το αγχος μηπως ξανασυμβει κατι, η αισθηση «τωρα το ζω αληθεια ή ονειρευομαι;».
Αλλα να εχεις ηδη ξεκινησει και να σε γυριζουν πισω ενω ταυτοχρονα επικρατει ενα κλιμα τρομου και πανικου, ε αυτο ειναι βαρυ ταξιδιωτικο τραυμα. Χαιρομαι που τελικα πηρες το αιμα σου πισω κ ανυπομονω να διαβασω λατινοαμερικανικη ιστορια!

 

[paefstra]

Ειχα καταλαβει οτι το ακυρωσες πριν βγεις απο Ελλαδα! Πωπω...

 

[psilos3]

Πάνω που ήμουν έτοιμος να σου βάλω χέρι για την αργοπορία, ξεκίνησες!
Περιμένουμε με αγωνία και χαρά την συνέχεια.

Δείχτε επιείκεια, δε περισσεύει μυαλό και χρόνος τελευταία

Γνωριζω απο προσωπικη εμπειρια πώς ειναι να προγραμματιζεις ταξιδι και ενω εχεις μπει στην τελικη ευθεια προετοιμασιας, ξαφνικα να ερχεται ολος ο κοσμος τουμπα και το ταξιδι να ακυρωνεται. Και ξερω επισης πώς ειναι οταν μετα απο χρονια ερχεται η στιγμη να πραγματοποιηθει το ταξιδι τελικα, την τεραστια συγκινηση που νιωθεις, το αγχος μηπως ξανασυμβει κατι, η αισθηση «τωρα το ζω αληθεια ή ονειρευομαι;».

Με καταλαβαίνεις πάρα πολύ καλά, είναι ακριβώς όπως το περιγράφεις, με τη διαφορά ότι πήγε να ξαναστραβώσει αλλά ευτυχώς δεν έγινε. Στο επόμενο κεφάλαιο τα περισσότερα γι' αυτό.

Αλλα να εχεις ηδη ξεκινησει και να σε γυριζουν πισω ενω ταυτοχρονα επικρατει ενα κλιμα τρομου και πανικου, ε αυτο ειναι βαρυ ταξιδιωτικο τραυμα. Χαιρομαι που τελικα πηρες το αιμα σου πισω κ ανυπομονω να διαβασω λατινοαμερικανικη ιστορια!

Να προσπαθείς να γυρίσεις πίσω και να μη βρίσκεις τρόπο, ιστοσελίδες πεσμένες, αεροπορικές στα χαμένα, τα μυαλά όλων μπερδεμένα, τι να λέμε τώρα ήταν και οι πρώτες μέρες. Έφυγα υπο καθεστώς απλού φόβου και γύρισα σε μια Ελλάδα με τα πάντα κλειστά μέσα σ' ένα τριήμερο... Δύσκολες, πρωτόγνωρες συνθήκες για όλους.

Ειχα καταλαβει οτι το ακυρωσες πριν βγεις απο Ελλαδα! Πωπω...

Ευτυχώς να λέω που ήμουν εντός Ε.Ε. Θα είχα μπλέξει πολύ περισσότερο εάν...

 

[GTS]

Έχω ακυρώσει ΤΡΕΙΣ φορές ταξίδι για Χιλή Αργεντινή λόγω κοβιντ, τι να μας πει ο κύριος αυγολεμονος…

 

[evaT]

Επιτέλους!!
Για δυό μήνες η εκκωφαντική σου σιωπή, απλά μεγάλωσε την προσμονή για να διαβάσουμε την ιστορία σου από το συγκεκριμένο ταξίδι.

Υπέροχη η αρχή, η σύνδεση με το τότε και το τώρα, αναμένουμε τη συνέχεια

 

[spiros_athens]

Περού, ένας διακαής πόθος. Αναμένω πληροφορίες ελπίζοντας ότι το 25 θα καταφέρω να πραγματοποιήσω το ταξίδι-όνειρο.

 

[psilos3]

Έχω ακυρώσει ΤΡΕΙΣ φορές ταξίδι για Χιλή Αργεντινή λόγω κοβιντ, τι να μας πει ο κύριος αυγολεμονος…

Κι εγώ άλλες τρεις στο Εδιμβούργο αλλά αυτά δε μετράνε. Άλλο ν' ακυρώσεις, άλλο να ξεκινήσεις και να γυρίσεις πίσω σα να μη πω τι..

Για δυό μήνες η εκκωφαντική σου σιωπή, απλά μεγάλωσε την προσμονή για να διαβάσουμε την ιστορία σου από το συγκεκριμένο ταξίδι.

Μεγάλες κουβέντες! Για να δούμε αν θα δικαιωθείς.

Περού, ένας διακαής πόθος. Αναμένω πληροφορίες ελπίζοντας ότι το 25 θα καταφέρω να πραγματοποιήσω το ταξίδι-όνειρο.

Στο εύχομαι ολόψυχα, καιρός είναι να ξεκινήσεις τα σχέδια.

 

[varioAthens]

Επιτέλους!!
Για δυό μήνες η εκκωφαντική σου σιωπή, απλά μεγάλωσε την προσμονή για να διαβάσουμε την ιστορία σου από το συγκεκριμένο ταξίδι.

Δεν πιστευω η 2μηνη σιωπη να ηταν marketing strategy για να δημιουργηθει αναμονη κοινου για την ιστορια;!;!

 

[fotast]

Δεν πιστευω η 2μηνη σιωπη να ηταν marketing strategy για να δημιουργηθει αναμονη κοινου για την ιστορια;!;!

Ακριβώς αυτό και για περισσότερα like...τα έχουν κάνει και άλλοι...τους μάθαμε πια τους συγγραφείς μας

 

[Viajero93]

Ήταν δίκαιο και γίνεται πράξη. Αναμένουμε τη συνέχεια με ανυπομονησία!