psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.649
- Likes
- 51.327
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ο μεγάλος & απρόβλεπτος σχεδιασμός της εκδρομής
- Μια τετραετία μετά…
- Νησιά & ποτά, τι πιο σύνηθες!
- Έχει όαση το Περού;
- Ώρα για βουνά
- Από νωρίς, με την αντάρα
- Η συνέχεια στην Sacred Valley
- Ollantaytambo για λίγο ακόμη
- Ξεκινώντας για το θαύμα
- Machu Picchu μέρος 2ο κι αλλαγή πόλης
- Cuzco, απ’ την αρχή ως τη βροχή
- Η αναζήτηση συνεχίζεται
- Centro Historico και πέριξ
- Ως την τελευταία νύχτα στις Άνδεις
- Εκδρομή στην Ιερή Κοιλάδα
- Μυθική πόλη για λίγο ακόμα & επιστροφή στην πρωτεύουσα
- Το ιστορικό κέντρο της Λίμα
- Μέχρι να φτάσει το βράδυ
- Τι, αυτό ήταν όλο κι όλο;
- Απολογισμός & συμπεράσματα 🇵🇪
Cuzco, απ’ την αρχή ως τη βροχή
Βαρύ κι ασήκωτο το πρώτο πρωινό ξύπνημα στο Κούσκο, με το πολύ ωραίο πρόγευμα όμως με καφέ, τσάι, αυγά, αβοκάντο και φρέσκα φρούτα στον τελευταίο όροφο του χόστελ έχοντας θέα τις σκεπές της πόλης να μας δίνει το απαραίτητο έναυσμα:
Σκοπός μας ήταν να κινηθούμε εντός πόλεως την ημέρα αυτή, ξεκινώντας αρχικά από τη Sta. Clara. Σχεδόν απέναντι από το μέρος διαμονής μας ήταν η καθολική εκκλησία του San Pedro, ένα από τα κτίσματα που κατέταξαν το κέντρο του Κούσκο ως μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco. Ομοίως και η εκκλησία/μοναστήρι Santa Clara που μπορεί να συναντήσει κανείς λίγα μόνο μέτρα στην ίδια ευθεία:
Η τουριστική κίνηση ήταν έντονη, με τα αξιοθέατα να διαδέχονται το ένα το άλλο, όπως καλή ώρα η Plaza San Francisco που φτάσαμε κι εμείς, με ακόμη μια εκκλησία και το ομώνυμο μουσείο. Η προτομή του Μπολιβάρ δε μπορεί να αποτελεί έκπληξη, στη Λατινική Αμερική βρισκόμαστε:
Θαρρώ πως θα ‘χετε αρχίσει ήδη ν’ αντιλαμβάνεστε για πόσο όμορφο μέρος μιλάμε, μέρος που δε ξέρεις πραγματικά ποιο δρόμο ν’ ακολουθήσεις και να φωτογραφήσεις:
Η διαδρομή μας έβγαλε σε άλλη μια πλατεία που βρισκόταν εκεί κοντά, με το όνομα Plaza Regocijo, η οποία βέβαια συνορεύει με την αμέσως μεγαλύτερη:
Η Plaza de Armas φάνταζε ακόμη ωραιότερη στα μάτια μας με το ηλιακό φως. Η σημαντικότερη πλατεία του Κούσκο βρίσκεται στο ιστορικό κέντρο από τον 16ο αιώνα, πριν την κατάκτηση από τους Ισπανούς που έφερε και τους καθεδρικούς ναούς όπως είναι λογικό, αποτελώντας χώρο τελετών κατά κύριο λόγο και γιορτών του στρατού των Ίνκας:
Πολλών ειδών καταστήματα περιβάλλουν την πλατεία, με τα καφέ, τα εστιατόρια και όπως είναι γνωστό τα κοσμηματοπωλεία μαζί με τα είδη αναμνηστικών, αλλά και τους δύο τεράστιους ναούς φυσικά να ‘χουν τον πρώτο λόγο. Σε περίοπτη θέση στο κέντρο βρίσκεται και το χρυσό άγαλμα του Pachacuti, ηγεμόνα του βασιλείου του Κούσκο και αυτοκράτορα των Ίνκας μεταγενέστερα:
Ευτυχώς ήταν νωρίς ακόμα, διότι παρόλο που είχαμε ένα βασικό πλάνο για την ημέρα δε μπορούσαμε να σταματήσουμε την περιήγηση μας στο ιστορικό κέντρο και την πλατεία:
Θαυμάστε την απίστευτη λεπτομέρεια στην ιστορική εκκλησία των Ιησουϊτών «de la Compañía de Jesús» χτισμένη και αυτή πάνω σε προγενέστερα κτήρια των Ίνκας, ‘όπως και πολλά άλλα βέβαια:
Ίσως στις παρακάτω φωτογραφίες από τα πολλά δρομάκια που καταλήγουν στο κέντρο να είναι περισσότερο ορατό αυτό που αναφέρω, μιας και η δόμηση των κτηρίων αποδεικνύει του λόγου το αληθές:
Μέχρι εκείνη την ώρα ο καιρός δεν έδειχνε ανησυχητικά σημάδια πέρα από μια συννεφιά, έτσι αφού τριγυρίσαμε λίγο ακόμη είπαμε να συνεχίσουμε όπως είχαμε αποφασίσει νωρίτερα, ξεκινώντας σιγά την ανηφόρα:
Απρόοπτο πρώτο; Το εντελώς κλειστό για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο «Museo Inka» που αποτελούσε ένα από τα στάνταρντ της επίσκεψης μας στην πόλη. Μεγάλο κρίμα μεν αλλά τι να κάνεις ,πέρα απ’ το να συνεχίσεις τη μικρή ανάβαση απτόητος (σχεδόν) ξεκινώντας ήδη να βλέπεις τις πρώτες εικόνες του Κούσκο από ψηλά:
Λίγα μόνο μέτρα μακριά από την Plaza de armas και η θέα αρχίζει να επιβεβαιώνει το όλο εγχείρημα. Σιγά το κατόρθωμα θα μου πείτε και υπό άλλες συνθήκες θα είχατε δίκιο, όχι όμως σ’ ένα υψόμετρο 3,5 χιλιάδων μέτρων που το κάθε βήμα στην ανηφόρα κοστίζει σε κόπο κι ανάσες:
Φτάσαμε αγκομαχώντας ως το ναό του San Cristobal, που βρίσκεται στην ομώνυμη πλατεία και το σημείο θέασης προς τους γύρω πυκνοκατοικημένους λόφους, με μια στάση για να επανέλθει η αναπνοή στα φυσιολογικά της να είναι άκρως απαραίτητη:
Κάτι αραιές ψιχάλες που ξεκίνησαν να πέφτουν δε μας πτόησαν ιδιαίτερα, ψάχνοντας αρχικά τον τρόπο να πάμε ως το άγαλμα του Χριστού «Cristo Blanco» που βρίσκεται ψηλότερα με ακόμη καλύτερη θέα, μικρογραφία του αντίστοιχου στο Rio de Janeiro αλλά και τον αρχαιολογικό χώρο «Saqsaywaman» που βρίσκεται δίπλα, παρόλο που ξέραμε ότι και αυτή η ανάβαση θα είχε εξίσου μεγάλο κόπο, ξεκινώντας τη διαδρομή μας από τις γειτονιές της περιοχής που νομίζω είναι περιττό να ξαναμιλήσω για την ομορφιά τους:
Πάνω που σχολιάζαμε τη θλιβερή εικόνα με τα ζωάκια προς εκμετάλλευση και ψάχναμε τον δρόμο ώστε να ξεκινήσουμε την ανάβαση, ο καιρός μας φανέρωσε τα σχέδια του για τις επόμενες ώρες με τη βροχή ν’ αρχίσει να χοντραίνει επικίνδυνα. Είχαμε αφήσει και τα αδιάβροχα πόντσο στο δωμάτιο (πανέξυπνο) όχι ότι θα μας έσωζαν σε κάτι βέβαια:
Η μόνη διέξοδος προς ώρας ήταν να καλυφθούμε, αναζητώντας καταφύγιο στη θαλπωρή κάποιου φιλόξενου σκοτεινού μπαρ, γεγονός που άργησε να γίνει ψάχνοντας με τη βροχή να μας έχει μουσκέψει για άλλη μια φορά στην εκδρομή ως το κόκκαλο. Δε βαριέσαι, πάλι καλά που το «viewhouse resto bar» ήταν ορθάνοιχτο και μας περίμενε, με το βαρέλι της κόκκινης ευτυχώς να μην έχει τελειώσει:
Φυσικά η βροχή αντί να κοπάζει εντεινόταν όλο και περισσότερο, με μας πλέον να το παίρνουμε απόφαση ότι έχουμε κι άλλες -χαμένες- ώρες υπομονής μπροστά μας. Έτσι ανέβηκα έως το δεύτερο όροφο με την εξαιρετική θέα παρόλη τη μουντάδα της ημέρας προκειμένου να φωτογραφίσω, την ίδια στιγμή που ξεκίνησαν να φτιάχνονται τα πρώτα Pisco Sour. Ε κάπως έπρεπε να περάσει η ώρα:
Βαρύ κι ασήκωτο το πρώτο πρωινό ξύπνημα στο Κούσκο, με το πολύ ωραίο πρόγευμα όμως με καφέ, τσάι, αυγά, αβοκάντο και φρέσκα φρούτα στον τελευταίο όροφο του χόστελ έχοντας θέα τις σκεπές της πόλης να μας δίνει το απαραίτητο έναυσμα:
Σκοπός μας ήταν να κινηθούμε εντός πόλεως την ημέρα αυτή, ξεκινώντας αρχικά από τη Sta. Clara. Σχεδόν απέναντι από το μέρος διαμονής μας ήταν η καθολική εκκλησία του San Pedro, ένα από τα κτίσματα που κατέταξαν το κέντρο του Κούσκο ως μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco. Ομοίως και η εκκλησία/μοναστήρι Santa Clara που μπορεί να συναντήσει κανείς λίγα μόνο μέτρα στην ίδια ευθεία:
Η τουριστική κίνηση ήταν έντονη, με τα αξιοθέατα να διαδέχονται το ένα το άλλο, όπως καλή ώρα η Plaza San Francisco που φτάσαμε κι εμείς, με ακόμη μια εκκλησία και το ομώνυμο μουσείο. Η προτομή του Μπολιβάρ δε μπορεί να αποτελεί έκπληξη, στη Λατινική Αμερική βρισκόμαστε:
Θαρρώ πως θα ‘χετε αρχίσει ήδη ν’ αντιλαμβάνεστε για πόσο όμορφο μέρος μιλάμε, μέρος που δε ξέρεις πραγματικά ποιο δρόμο ν’ ακολουθήσεις και να φωτογραφήσεις:
Η διαδρομή μας έβγαλε σε άλλη μια πλατεία που βρισκόταν εκεί κοντά, με το όνομα Plaza Regocijo, η οποία βέβαια συνορεύει με την αμέσως μεγαλύτερη:
Η Plaza de Armas φάνταζε ακόμη ωραιότερη στα μάτια μας με το ηλιακό φως. Η σημαντικότερη πλατεία του Κούσκο βρίσκεται στο ιστορικό κέντρο από τον 16ο αιώνα, πριν την κατάκτηση από τους Ισπανούς που έφερε και τους καθεδρικούς ναούς όπως είναι λογικό, αποτελώντας χώρο τελετών κατά κύριο λόγο και γιορτών του στρατού των Ίνκας:
Πολλών ειδών καταστήματα περιβάλλουν την πλατεία, με τα καφέ, τα εστιατόρια και όπως είναι γνωστό τα κοσμηματοπωλεία μαζί με τα είδη αναμνηστικών, αλλά και τους δύο τεράστιους ναούς φυσικά να ‘χουν τον πρώτο λόγο. Σε περίοπτη θέση στο κέντρο βρίσκεται και το χρυσό άγαλμα του Pachacuti, ηγεμόνα του βασιλείου του Κούσκο και αυτοκράτορα των Ίνκας μεταγενέστερα:
Ευτυχώς ήταν νωρίς ακόμα, διότι παρόλο που είχαμε ένα βασικό πλάνο για την ημέρα δε μπορούσαμε να σταματήσουμε την περιήγηση μας στο ιστορικό κέντρο και την πλατεία:
Θαυμάστε την απίστευτη λεπτομέρεια στην ιστορική εκκλησία των Ιησουϊτών «de la Compañía de Jesús» χτισμένη και αυτή πάνω σε προγενέστερα κτήρια των Ίνκας, ‘όπως και πολλά άλλα βέβαια:
Ίσως στις παρακάτω φωτογραφίες από τα πολλά δρομάκια που καταλήγουν στο κέντρο να είναι περισσότερο ορατό αυτό που αναφέρω, μιας και η δόμηση των κτηρίων αποδεικνύει του λόγου το αληθές:
Μέχρι εκείνη την ώρα ο καιρός δεν έδειχνε ανησυχητικά σημάδια πέρα από μια συννεφιά, έτσι αφού τριγυρίσαμε λίγο ακόμη είπαμε να συνεχίσουμε όπως είχαμε αποφασίσει νωρίτερα, ξεκινώντας σιγά την ανηφόρα:
Απρόοπτο πρώτο; Το εντελώς κλειστό για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο «Museo Inka» που αποτελούσε ένα από τα στάνταρντ της επίσκεψης μας στην πόλη. Μεγάλο κρίμα μεν αλλά τι να κάνεις ,πέρα απ’ το να συνεχίσεις τη μικρή ανάβαση απτόητος (σχεδόν) ξεκινώντας ήδη να βλέπεις τις πρώτες εικόνες του Κούσκο από ψηλά:
Λίγα μόνο μέτρα μακριά από την Plaza de armas και η θέα αρχίζει να επιβεβαιώνει το όλο εγχείρημα. Σιγά το κατόρθωμα θα μου πείτε και υπό άλλες συνθήκες θα είχατε δίκιο, όχι όμως σ’ ένα υψόμετρο 3,5 χιλιάδων μέτρων που το κάθε βήμα στην ανηφόρα κοστίζει σε κόπο κι ανάσες:
Φτάσαμε αγκομαχώντας ως το ναό του San Cristobal, που βρίσκεται στην ομώνυμη πλατεία και το σημείο θέασης προς τους γύρω πυκνοκατοικημένους λόφους, με μια στάση για να επανέλθει η αναπνοή στα φυσιολογικά της να είναι άκρως απαραίτητη:
Κάτι αραιές ψιχάλες που ξεκίνησαν να πέφτουν δε μας πτόησαν ιδιαίτερα, ψάχνοντας αρχικά τον τρόπο να πάμε ως το άγαλμα του Χριστού «Cristo Blanco» που βρίσκεται ψηλότερα με ακόμη καλύτερη θέα, μικρογραφία του αντίστοιχου στο Rio de Janeiro αλλά και τον αρχαιολογικό χώρο «Saqsaywaman» που βρίσκεται δίπλα, παρόλο που ξέραμε ότι και αυτή η ανάβαση θα είχε εξίσου μεγάλο κόπο, ξεκινώντας τη διαδρομή μας από τις γειτονιές της περιοχής που νομίζω είναι περιττό να ξαναμιλήσω για την ομορφιά τους:
Πάνω που σχολιάζαμε τη θλιβερή εικόνα με τα ζωάκια προς εκμετάλλευση και ψάχναμε τον δρόμο ώστε να ξεκινήσουμε την ανάβαση, ο καιρός μας φανέρωσε τα σχέδια του για τις επόμενες ώρες με τη βροχή ν’ αρχίσει να χοντραίνει επικίνδυνα. Είχαμε αφήσει και τα αδιάβροχα πόντσο στο δωμάτιο (πανέξυπνο) όχι ότι θα μας έσωζαν σε κάτι βέβαια:
Η μόνη διέξοδος προς ώρας ήταν να καλυφθούμε, αναζητώντας καταφύγιο στη θαλπωρή κάποιου φιλόξενου σκοτεινού μπαρ, γεγονός που άργησε να γίνει ψάχνοντας με τη βροχή να μας έχει μουσκέψει για άλλη μια φορά στην εκδρομή ως το κόκκαλο. Δε βαριέσαι, πάλι καλά που το «viewhouse resto bar» ήταν ορθάνοιχτο και μας περίμενε, με το βαρέλι της κόκκινης ευτυχώς να μην έχει τελειώσει:
Φυσικά η βροχή αντί να κοπάζει εντεινόταν όλο και περισσότερο, με μας πλέον να το παίρνουμε απόφαση ότι έχουμε κι άλλες -χαμένες- ώρες υπομονής μπροστά μας. Έτσι ανέβηκα έως το δεύτερο όροφο με την εξαιρετική θέα παρόλη τη μουντάδα της ημέρας προκειμένου να φωτογραφίσω, την ίδια στιγμή που ξεκίνησαν να φτιάχνονται τα πρώτα Pisco Sour. Ε κάπως έπρεπε να περάσει η ώρα:
- Σε παίζω κι ένα μπιλιαρδάκι φίλε, το έχουμε καθιερώσει εξάλλου στις τελευταίες εκδρομές
- Στοίχημα σε κερασμένες μπύρες έτσι;
- Πάντα!
Last edited:
