psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.649
- Likes
- 51.326
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ο μεγάλος & απρόβλεπτος σχεδιασμός της εκδρομής
- Μια τετραετία μετά…
- Νησιά & ποτά, τι πιο σύνηθες!
- Έχει όαση το Περού;
- Ώρα για βουνά
- Από νωρίς, με την αντάρα
- Η συνέχεια στην Sacred Valley
- Ollantaytambo για λίγο ακόμη
- Ξεκινώντας για το θαύμα
- Machu Picchu μέρος 2ο κι αλλαγή πόλης
- Cuzco, απ’ την αρχή ως τη βροχή
- Η αναζήτηση συνεχίζεται
- Centro Historico και πέριξ
- Ως την τελευταία νύχτα στις Άνδεις
- Εκδρομή στην Ιερή Κοιλάδα
- Μυθική πόλη για λίγο ακόμα & επιστροφή στην πρωτεύουσα
- Το ιστορικό κέντρο της Λίμα
- Μέχρι να φτάσει το βράδυ
- Τι, αυτό ήταν όλο κι όλο;
- Απολογισμός & συμπεράσματα 🇵🇪
Machu Picchu μέρος 2ο κι αλλαγή πόλης
Μπορεί να ήταν ακόμη νωρίς αλλά η ώρα περνούσε εξωφρενικά γρήγορα όπως είναι λογικό να συμβαίνει όταν βρίσκεσαι σε μέρος με τόσο ιδιαίτερο ενδιαφέρον, δεχόμενος κάθε λίγο και λιγάκι νέες πληροφορίες κι αλλάζοντας τοποθεσίες.
Προχωρήσαμε κεντρικότερα, βλέποντας μάλιστα κι ένα σημείο με κάποια δείγματα καλλιέργειας, με ποικιλίες μερικές εκ των οποίων ευδοκιμούσαν από τα χρόνια των Ίνκας, κι άλλα πάλι φυτά που έφτασαν ως εδώ μέσω ακόμη και των τουριστών ανά τα έτη, χωρίς να υπάρχει πρότερη σύνδεση:
Ένα σύμπλεγμα ναών που είχαν να κάνουν και πάλι εν μέρει με τη λατρεία του θεού ήλιου και τη μελέτη της αστρονομίας ορθωνόταν μπροστά μας.
Πέρα απ’ αυτό, μας επισημάνθηκε να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή σ’ ένα μικρό βράχο – καθρέφτη, που αντανακλούσε πιστά σε θέση και συντεταγμένες τον αστερισμό του «σταυρού του νότου», ορατού μόνο από το νότιο ημισφαίριο όπως είναι γνωστό. Γι’ άλλη μια φορά μέσα σε λίγες στιγμές είχαμε μείνει άφωνοι:
Προσπεράσαμε τα παράθυρα που είχαν κι αυτά τους συμβολισμούς τους οποίους δε θυμάμαι ακριβώς, πλάι από ένα χώρο με αναβαθμίδες όχι όμως για καλλιέργειες αλλά προφανώς για εκδηλώσεις της κοινότητας όπως λέγεται βάσει ερευνών. Η δική μου απορία όμως ήταν άλλη, εύλογη, γυρνούσε εδώ και ώρα στο μυαλό μου και θέλησα να την εκφράσω στον Λίο:
Ακόμα ένα σημείο στο οποίο δώσαμε βαρύτητα ήταν ο ναός του Κόνδορα, σκαλισμένος επίσης πάνω σ' έναν πολύ μεγάλο βράχο με τη μορφή του, κάτι που δε φαίνεται νομίζω καλά απ’ την εικόνα αυτή:
Ένα εκ των περήφανων λάμα του αρχαιολογικού χώρου έκανε την εμφάνιση του ξαφνικά, δίνοντας μου εξαιρετικές λήψεις, πάντα από απόσταση ασφαλείας γιατί τα ζώα θέλουν το χώρο τους, δεν είναι αξιοθέατα και δικαίως αντιδρούν πολλές φορές:
Καταλαβαίναμε καλά πως η τρίωρη και πλέον περιήγηση έφτανε στο τέλος της, κάτι που με λύπη διαπιστώσαμε λίγο μετά, αντικρύζοντας το Machu Picchu από άλλη γωνία, αλλά και τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό ακριβώς από κάτω μας, σημείο όπου βγήκαμε κι εμείς μια τελευταία αναμνηστική:
Αποχαιρετούσαμε το μέρος που με τόση λαχτάρα περιμέναμε να δούμε εδώ και χρόνια, όντας ευτυχώς πολύ ευχαριστημένοι απ’ όσα είδαμε κι ακούσαμε, δίνοντας όλοι ως ομάδα κι ένα φιλοδώρημα στον ξεναγό μας, μια ομάδα στην οποία τη τελευταία ώρα είχε προστεθεί κι ένας χαζούλης Αμερικανός που ‘χε χαθεί απ’ το γκρουπ του, μάλλον γιατί ασχολούταν περισσότερο με το κινητό του και ο Λίο τον περιμάζεψε.
Αυτό ήταν το Μάτσου Πίτσου, το θαύμα του σύγχρονου κόσμου, ο σπουδαιότερος διασωθέντας χώρος αυτού του υπέρλαμπρου πραγματικά πολιτισμού και μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO που θεωρούταν χαμένο, ανακαλύφθηκε εκ νέου το 1911 και εικάζεται ότι εγκαταλείφθηκε από μια ξαφνική ασθένεια. Γραπτά άλλωστε δεν αφήσαν πίσω τους οι Ίνκας, έτσι σε πολλά πράγματα μόνο υποθέσεις και ιστορική έρευνα μπορεί να κάνει κάποιος. Κατά τα άλλα σαφώς και πρόκειται το Α και το Ω της χώρας ως αφορμή για να την επισκεφτεί κανείς και σίγουρα για το διασημότερο αξιοθέατο που θα υπάρχει όσο υπάρχει το Περού. Αυτό μόνο.
(Όπως ανάφερα και στο προηγούμενο κεφάλαιο δε θα πλατειάσω παραπάνω ούτε θα παραθέσω άλλα ιστορικά στοιχεία που πραγματικά δεν έχουν τέλος για ένα τόπο σαν αυτόν, μιας και πρώτο μου μέλημα σε κάθε ιστορία είναι να μη κουράζω κάτι που αμφιβάλλω πως πετυχαίνω. Το μόνο που ήθελα σίγουρα να κάνω, είναι να προσπαθήσω με το δικό μου αδέξιο ίσως τρόπο να μεταφέρω το συναίσθημα που νιώσαμε, όσο κάτι τέτοιο είναι εφικτό βεβαίως μέσω του γραπτού λόγου).
Με το μυαλό ακόμη αλλού και το στόμα ανοιχτό μη συνειδητοποιώντας ακόμη όσα είχαμε δει κατεβήκαμε με τον ίδιο τρόπο στο χωριό αναζητώντας τροφή μιας και ήμασταν ώρες νηστικοί, αλλά και κάποιες απαραίτητες σταγόνες δροσιάς:
Να πω την αλήθεια είχα διαβάσει μόνο άσχημα λόγια για το Aguas Calientes, σίγουρα δεν ήταν τίποτε το ιδιαίτερο, όχι όμως κι απογοητευτικό όπως λέγεται, χώρια που δε ξοδέψαμε και πολύ χρόνο σ’ αυτό μιας και με το πρόγραμμα μας δε χρειαζόταν. Αρκετοί βέβαια επιλέγουν το χωριό με το έντονο υδάτινο στοιχείο του για μια διανυκτέρευση, προκειμένου να έχουν προτεραιότητα στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου:
Κάπου εκεί ξανάρχισε ένα ψιλόβροχο ωστόσο δε μας ένοιαζε πλέον, μιας και νωρίς το απόγευμα θα ξαναμπαίναμε στο τρένο για να γυρίσουμε αυτή τη φορά. Η διαδρομή της επιστροφής ήταν σαφώς καλύτερη και με ωραίες εικόνες, αν εξαιρέσεις μια παρέα -μάλλον Ισπανών- που δεν έβαλε γλώσσα μέσα ενοχλώντας όλο το βαγόνι που ήθελε να ξεκουραστεί και τους έκανε παρατήρηση, τους οποίους λίγο ακόμα και θα πετούσα πολύ ευχαρίστως απ’ το τρένο. Αναγκαστικά λοιπόν ήπιαμε τις ΙΡΑ μας προκειμένου να την παλέψουμε, ήταν ένας τρόπος:
Η άφιξη μας στο Ollantaytambo έγινε δίχως χρονικές αποκλείσεις εν μέσω πολυκοσμίας από τα γεμάτα τουρίστες τρένα. Το μόνο που είχαμε να κάνουμε ήταν να παραλάβουμε τις μουσκεμένες αποσκευές μας από το χώρο φύλαξης και να μπούμε στο εννιαθέσιο όχημα που μας είχε υποδειχθεί προκειμένου να ξεκινήσουμε το κουραστικό δρομολόγιο άλλων δύο ωρών ως το ξενοδοχείο μας, σε μια ακόμα σπουδαία και ιστορική πόλη:
Η διαδρομή με το mini van μας κούρασε, οι στροφές μας εξουθένωσαν, η ζέστη μας βάρεσε και η νύστα ήρθε. Νιώσαμε τουλάχιστον ανακουφισμένοι όταν μας εναπόθεσαν στο κέντρο του Κούσκο όπου θα βρίσκαμε το ικανοποιητικό δωμάτιο που θα μας φιλοξενούσε τις επόμενες τρεις νύχτες.
Το πρώτο μου μέλημα ήταν να δώσω τα μέχρι τότε άπλυτα ρούχα μου για πλύσιμο, υπηρεσία που προσφέρουν σχεδόν όλα τα χοστελ, βλέποντας παράλληλα την πενταπλή κουβέρτα πάνω στο κρεβάτι. Τι φάση με το κρύο ρε παιδιά σ’ αυτό το μέρος; Αφού γίναμε άνθρωποι βγήκαμε την πρώτη αναγνωριστική βόλτα κατηφορίζοντας την γνωστή κεντρική αρτηρία Sta. Clara:
Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί εδώ μέσα γι’ αυτήν εδώ τη μαγική πόλη, πλέον καταλαβαίναμε το γιατί από τα πρώτα κιόλας βήματα. Ένα μοναδικό φαινόμενο αρχιτεκτονικής, μ’ ένα ιστορικό κέντρο να το πιείς στο ποτήρι:
Νομοτελειακά φτάσαμε κι ως την πολυσύχναστη «Plaza de Armas de Cuzco» λίγα μέτρα πιο κάτω, με την ομορφιά της σε συνθήκες νυχτερινού φωτισμού να ναι αδιαπραγμάτευτη:
Κάτι όμως έλειπε εδώ και ώρα, έτσι αφού αφήσαμε πίσω μας τη γεμάτη πλατεία ανηφορίσαμε λίγο πιο πάνω μέχρι την είσοδο της γνωστής ήδη «Molly’s», παράρτημα αυτής που σας έδειξα λίγα κεφάλαια πίσω στο Μιραφλόρες, προκειμένου να κορέσουμε πείνα και δίψα…
Με την ώρα να περνάει, την κούραση να έρχεται και μια μικρή αναζήτηση καταλήξαμε για τα τελευταία σε μια ακόμη Pub λίγο πιο κάτω με ωραία θέα στην πλατεία και το όνομα «Paddy's» και την ιδιαιτερότητα ότι είναι η «υψηλότερη» ιδιόκτητη Ιρλανδική μπυραρία του πλανήτη.
Για να γίνουμε μέρος του ρεκόρ πήγαμε παιδιά, μη φανταστείτε…
Μπορεί να ήταν ακόμη νωρίς αλλά η ώρα περνούσε εξωφρενικά γρήγορα όπως είναι λογικό να συμβαίνει όταν βρίσκεσαι σε μέρος με τόσο ιδιαίτερο ενδιαφέρον, δεχόμενος κάθε λίγο και λιγάκι νέες πληροφορίες κι αλλάζοντας τοποθεσίες.
Προχωρήσαμε κεντρικότερα, βλέποντας μάλιστα κι ένα σημείο με κάποια δείγματα καλλιέργειας, με ποικιλίες μερικές εκ των οποίων ευδοκιμούσαν από τα χρόνια των Ίνκας, κι άλλα πάλι φυτά που έφτασαν ως εδώ μέσω ακόμη και των τουριστών ανά τα έτη, χωρίς να υπάρχει πρότερη σύνδεση:
Ένα σύμπλεγμα ναών που είχαν να κάνουν και πάλι εν μέρει με τη λατρεία του θεού ήλιου και τη μελέτη της αστρονομίας ορθωνόταν μπροστά μας.
Πέρα απ’ αυτό, μας επισημάνθηκε να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή σ’ ένα μικρό βράχο – καθρέφτη, που αντανακλούσε πιστά σε θέση και συντεταγμένες τον αστερισμό του «σταυρού του νότου», ορατού μόνο από το νότιο ημισφαίριο όπως είναι γνωστό. Γι’ άλλη μια φορά μέσα σε λίγες στιγμές είχαμε μείνει άφωνοι:
Προσπεράσαμε τα παράθυρα που είχαν κι αυτά τους συμβολισμούς τους οποίους δε θυμάμαι ακριβώς, πλάι από ένα χώρο με αναβαθμίδες όχι όμως για καλλιέργειες αλλά προφανώς για εκδηλώσεις της κοινότητας όπως λέγεται βάσει ερευνών. Η δική μου απορία όμως ήταν άλλη, εύλογη, γυρνούσε εδώ και ώρα στο μυαλό μου και θέλησα να την εκφράσω στον Λίο:
- Μα καλά, δε κινδύνευσε ποτέ το Machu Picchu απ’ τους σεισμούς;
- Όχι, ούτε καν στον πολύ μεγάλο της δεκαετίας του ’50 στο Περού, έμεινε ανεπηρέαστο λόγω τις ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής στους λίθους που βλέπεις με το τραπεζοειδές σχήμα, αλλά και στις κλίσεις που υπάρχουν στους τοίχους!
Ακόμα ένα σημείο στο οποίο δώσαμε βαρύτητα ήταν ο ναός του Κόνδορα, σκαλισμένος επίσης πάνω σ' έναν πολύ μεγάλο βράχο με τη μορφή του, κάτι που δε φαίνεται νομίζω καλά απ’ την εικόνα αυτή:
Ένα εκ των περήφανων λάμα του αρχαιολογικού χώρου έκανε την εμφάνιση του ξαφνικά, δίνοντας μου εξαιρετικές λήψεις, πάντα από απόσταση ασφαλείας γιατί τα ζώα θέλουν το χώρο τους, δεν είναι αξιοθέατα και δικαίως αντιδρούν πολλές φορές:
Καταλαβαίναμε καλά πως η τρίωρη και πλέον περιήγηση έφτανε στο τέλος της, κάτι που με λύπη διαπιστώσαμε λίγο μετά, αντικρύζοντας το Machu Picchu από άλλη γωνία, αλλά και τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό ακριβώς από κάτω μας, σημείο όπου βγήκαμε κι εμείς μια τελευταία αναμνηστική:
Αποχαιρετούσαμε το μέρος που με τόση λαχτάρα περιμέναμε να δούμε εδώ και χρόνια, όντας ευτυχώς πολύ ευχαριστημένοι απ’ όσα είδαμε κι ακούσαμε, δίνοντας όλοι ως ομάδα κι ένα φιλοδώρημα στον ξεναγό μας, μια ομάδα στην οποία τη τελευταία ώρα είχε προστεθεί κι ένας χαζούλης Αμερικανός που ‘χε χαθεί απ’ το γκρουπ του, μάλλον γιατί ασχολούταν περισσότερο με το κινητό του και ο Λίο τον περιμάζεψε.
Αυτό ήταν το Μάτσου Πίτσου, το θαύμα του σύγχρονου κόσμου, ο σπουδαιότερος διασωθέντας χώρος αυτού του υπέρλαμπρου πραγματικά πολιτισμού και μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO που θεωρούταν χαμένο, ανακαλύφθηκε εκ νέου το 1911 και εικάζεται ότι εγκαταλείφθηκε από μια ξαφνική ασθένεια. Γραπτά άλλωστε δεν αφήσαν πίσω τους οι Ίνκας, έτσι σε πολλά πράγματα μόνο υποθέσεις και ιστορική έρευνα μπορεί να κάνει κάποιος. Κατά τα άλλα σαφώς και πρόκειται το Α και το Ω της χώρας ως αφορμή για να την επισκεφτεί κανείς και σίγουρα για το διασημότερο αξιοθέατο που θα υπάρχει όσο υπάρχει το Περού. Αυτό μόνο.
(Όπως ανάφερα και στο προηγούμενο κεφάλαιο δε θα πλατειάσω παραπάνω ούτε θα παραθέσω άλλα ιστορικά στοιχεία που πραγματικά δεν έχουν τέλος για ένα τόπο σαν αυτόν, μιας και πρώτο μου μέλημα σε κάθε ιστορία είναι να μη κουράζω κάτι που αμφιβάλλω πως πετυχαίνω. Το μόνο που ήθελα σίγουρα να κάνω, είναι να προσπαθήσω με το δικό μου αδέξιο ίσως τρόπο να μεταφέρω το συναίσθημα που νιώσαμε, όσο κάτι τέτοιο είναι εφικτό βεβαίως μέσω του γραπτού λόγου).
Με το μυαλό ακόμη αλλού και το στόμα ανοιχτό μη συνειδητοποιώντας ακόμη όσα είχαμε δει κατεβήκαμε με τον ίδιο τρόπο στο χωριό αναζητώντας τροφή μιας και ήμασταν ώρες νηστικοί, αλλά και κάποιες απαραίτητες σταγόνες δροσιάς:
Να πω την αλήθεια είχα διαβάσει μόνο άσχημα λόγια για το Aguas Calientes, σίγουρα δεν ήταν τίποτε το ιδιαίτερο, όχι όμως κι απογοητευτικό όπως λέγεται, χώρια που δε ξοδέψαμε και πολύ χρόνο σ’ αυτό μιας και με το πρόγραμμα μας δε χρειαζόταν. Αρκετοί βέβαια επιλέγουν το χωριό με το έντονο υδάτινο στοιχείο του για μια διανυκτέρευση, προκειμένου να έχουν προτεραιότητα στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου:
Κάπου εκεί ξανάρχισε ένα ψιλόβροχο ωστόσο δε μας ένοιαζε πλέον, μιας και νωρίς το απόγευμα θα ξαναμπαίναμε στο τρένο για να γυρίσουμε αυτή τη φορά. Η διαδρομή της επιστροφής ήταν σαφώς καλύτερη και με ωραίες εικόνες, αν εξαιρέσεις μια παρέα -μάλλον Ισπανών- που δεν έβαλε γλώσσα μέσα ενοχλώντας όλο το βαγόνι που ήθελε να ξεκουραστεί και τους έκανε παρατήρηση, τους οποίους λίγο ακόμα και θα πετούσα πολύ ευχαρίστως απ’ το τρένο. Αναγκαστικά λοιπόν ήπιαμε τις ΙΡΑ μας προκειμένου να την παλέψουμε, ήταν ένας τρόπος:
Η άφιξη μας στο Ollantaytambo έγινε δίχως χρονικές αποκλείσεις εν μέσω πολυκοσμίας από τα γεμάτα τουρίστες τρένα. Το μόνο που είχαμε να κάνουμε ήταν να παραλάβουμε τις μουσκεμένες αποσκευές μας από το χώρο φύλαξης και να μπούμε στο εννιαθέσιο όχημα που μας είχε υποδειχθεί προκειμένου να ξεκινήσουμε το κουραστικό δρομολόγιο άλλων δύο ωρών ως το ξενοδοχείο μας, σε μια ακόμα σπουδαία και ιστορική πόλη:
Η διαδρομή με το mini van μας κούρασε, οι στροφές μας εξουθένωσαν, η ζέστη μας βάρεσε και η νύστα ήρθε. Νιώσαμε τουλάχιστον ανακουφισμένοι όταν μας εναπόθεσαν στο κέντρο του Κούσκο όπου θα βρίσκαμε το ικανοποιητικό δωμάτιο που θα μας φιλοξενούσε τις επόμενες τρεις νύχτες.
Το πρώτο μου μέλημα ήταν να δώσω τα μέχρι τότε άπλυτα ρούχα μου για πλύσιμο, υπηρεσία που προσφέρουν σχεδόν όλα τα χοστελ, βλέποντας παράλληλα την πενταπλή κουβέρτα πάνω στο κρεβάτι. Τι φάση με το κρύο ρε παιδιά σ’ αυτό το μέρος; Αφού γίναμε άνθρωποι βγήκαμε την πρώτη αναγνωριστική βόλτα κατηφορίζοντας την γνωστή κεντρική αρτηρία Sta. Clara:
- Ρε φίλε μισό λεπτό, νιώθεις κι εσύ μούδιασμα και τσιμπιές στα χέρια και τα πόδια σου ή είναι απλά ιδέα μου;
- Εννοείται, ειδικά στα χέρια.
Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί εδώ μέσα γι’ αυτήν εδώ τη μαγική πόλη, πλέον καταλαβαίναμε το γιατί από τα πρώτα κιόλας βήματα. Ένα μοναδικό φαινόμενο αρχιτεκτονικής, μ’ ένα ιστορικό κέντρο να το πιείς στο ποτήρι:
Νομοτελειακά φτάσαμε κι ως την πολυσύχναστη «Plaza de Armas de Cuzco» λίγα μέτρα πιο κάτω, με την ομορφιά της σε συνθήκες νυχτερινού φωτισμού να ναι αδιαπραγμάτευτη:
Κάτι όμως έλειπε εδώ και ώρα, έτσι αφού αφήσαμε πίσω μας τη γεμάτη πλατεία ανηφορίσαμε λίγο πιο πάνω μέχρι την είσοδο της γνωστής ήδη «Molly’s», παράρτημα αυτής που σας έδειξα λίγα κεφάλαια πίσω στο Μιραφλόρες, προκειμένου να κορέσουμε πείνα και δίψα…
Με την ώρα να περνάει, την κούραση να έρχεται και μια μικρή αναζήτηση καταλήξαμε για τα τελευταία σε μια ακόμη Pub λίγο πιο κάτω με ωραία θέα στην πλατεία και το όνομα «Paddy's» και την ιδιαιτερότητα ότι είναι η «υψηλότερη» ιδιόκτητη Ιρλανδική μπυραρία του πλανήτη.
Για να γίνουμε μέρος του ρεκόρ πήγαμε παιδιά, μη φανταστείτε…
Last edited:
