Παλαμάκια να χτυπάς…

[dionysia]

Αφημένη ανέμελα στα δροσερά νερά του Rio de la Plata απολάμβανα, Φλεβάρη μήνα, το καλοκαίρι του νότιου ημισφαίριου στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης -αυτής της σχετικά «άγνωστης» γωνίτσας του κόσμου (που τόσο όμως ακούστηκε πριν δύο χρόνια για τις επιδόσεις της στο Μουντιάλ). Μια φωνή ήρθε να ταράξει την εξωτική στιγμή: «Χάθηκε ένα παιδάκι!» Κοίταξα την παραλία Pocitos αναζητώντας, πλην ματαίως, κάποια ανησυχητική ή έστω ασυνήθιστη κίνηση. Απορία. «Μα δεν είδες; Χτυπάγανε παλαμάκια!» ήρθε η διευκρίνιση να με κάνει ν' απορήσω ακόμα περισσότερο...

Η εξήγηση με άφησε άναυδη! Εδώ, κάθε φορά που ένα παιδί χάνεται σε κάποιο δημόσιο χώρο, ο κόσμος αναλαμβάνει τη λύση του προβλήματος με έναν πρωτότυπο, παιχνιδιάρικο και απλούστατο τρόπο: όταν το παιδί απευθύνεται σε κάποιον για βοήθεια, αυτός και η παρέα του αρχίζουν ρυθμικά παλαμάκια που σύντομα εξαπλώνονται προς όλες τις κατευθύνσεις της παραλίας/πλατείας/λαϊκής αγοράς. Ρωτώντας, ο ανήσυχος γονιός οδηγείται προς την κατεύθυνση απ' όπου ήρθε το χειροκρότημα μέχρι να φτάσει στην πηγή του!!!

Έτσι κι έγινε. Πέντε-έξι «κύματα» παλαμάκια έφεραν τη μάνα δίπλα στο μικρό της κανακάρη, ο οποίος ως τότε «έκανε χάζι» από το ναυαγοσωστικό παρατηρητήριο τη συλλογική αυτή πρακτική αλληλεγγύης που εξελισσόταν για πάρτη του. Το νέο, χαρούμενο, χειροκρότημα από το γύρω κοινό δεν ήταν αυτή τη φορά παρά η πανηγυρική αυλαία του ατυχούς συμβάντος και τα συχαρίκια του ευτυχούς -αν και με λίγες αναμενόμενες κατσάδες- σμιξίματος!

 

[alma]

Ευτυχής κατάληξη Πρωτότυπη αντιμετώπιση του προβλήματος