Αίγυπτος Ο πηλιορείτης εν Αιγύπτω !!

[SingleTraveller]

Κεφάλαιο 1ο.
Όλα ξεκίνησαν πριν δύο χρόνια, όταν έψαχνα τα συμβόλαια του παππού για το κτηματολόγιο και έπεσα πάνω στο συμβόλαιο του προπάππου αρχές του 1900 για το σπίτι στην Αλεξάνδρεια, μέχρι τότε η Αλεξάνδρεια ήταν σαν όνειρο παιδικό από τις ιστορίες του παππού, μα τώρα σκέφτηκα είναι καιρός σιγά σιγά να οργανώσω κάτι τέτοιο.
Τα εισιτήρια κλείστηκαν τέλη Μαΐου με προσφορά της Aegean για Κάιρο στα 200 ευρώ....από εκεί και πέρα όλα εξαρτιόταν από μένα για την οργάνωση του πρώτου δεκαημέρου του Νοεμβρίου. Ιδέες και επιλογές πολλές όμως η χώρα είναι τεράστια και με μεγάλες αποστάσεις λόγω πολλών ελλείψεων στις υποδομές, τόσο στο οδικό δίκτυο όσο και στο νσιδηροδρομικό. Τελικά λίγο ο φόβος μου μετά από κάτι βομβιστικές το καλοκαίρι σε τουρίστες, λίγο τα στερεότυπα που επικρατούσαν στο κύκλο μου αλλά και γενικά στην ιδέα ενός τέτοιου ταξιδιού χωρίς παρέα κατέληξα στην επιλογή που αποδείχθηκε σωστότατη, να κάτσω 3 μέρες μόνος μου και να δω σαν ντόπιος τη ζωή στους δρόμους της Καΐρου και της Αλεξάνδρειας και μετά να επιλέξω μέσω του Tourrandar ένα οικονομικό πακέτο για μια εβδομάδα ώστε να αναλάβει άλλος την οργάνωση του ταξιδιού, μιας και είχα δέκα συνεχόμενα ταξίδια σε δύο χρόνια οργανωμένα από εμένα.

 

[SingleTraveller]

Κεφάλαιο 2ο. Κάιρο.
Επιτέλους η μεγάλη μέρα έφτασε, και κατά τις δέκα το πρωί ήμουν στην Αίγυπτο. Η διαδικασία της βίζας είναι αρκετά απλή, συμπληρώνεις το έντυπο κατά την πτήση και πριν φτάσεις στο immigration στα αριστερά σου έχει ανταλλακτήρια όπου μπορείς να αγοράσεις την βίζα σου κάπου στα 25δολάρια. Τελικά όπως αποδείχθηκε καλό θα είναι να κάνεις και συνάλλαγμα εκεί γιατί τα ανταλλακτήρια που υπάρχουν στο κέντρο είναι ελάχιστα και φυσικά χωρίς να αναγράφουν πουθενά τις ισοτιμίες. Δεύτερο απαραίτητο στο αεροδρόμιο είναι η αγορά μιας τοπικής Sim για να έχεις Internet, εγώ επέλεξα τις Vodafon με 10GB για 2 βδομάδες στα 12 ευρώ, δίνεις το κινητό στα κορίτσια και σου το δίνουν έτοιμο!! Τέλος το αιώνιο πρόβλημα ανά το κόσμο με τους Ταρίφες να πέφτουν πάνω σου σε κάθε αεροδρόμιο το έλυσα με το Uber το οποίο είναι πολύ οικονομικό και δε χρειάζεται κ ο οδηγός να ξέρει αγγλικά για το που θα σε πάει .
Τώρα η κίνηση και η οδηγική συμπεριφορά των Αιγυπτίων και των Αράβων γενικά είναι μια εμπειρία από μόνη της που δεν περιγράφεται, 20.000.000 κάτοικοι το Κάιρο με 5 φανάρια όλα και όλα στο κέντρο, κόρνες ακόμα και όταν ο δρόμος είναι άδειος, λεωφορεία με τις πόρτες ανοιχτες και το κόσμο να κρέμεται, το βράδυ τα περισσότερα αυτοκίνητα χωρίς φώτα για να μην χαλάνε τις λάμπες μάλλον, και γενικά μια κατάσταση που έχουν γραφτεί πολλά εδώ στο φόρουμ, αλλά άλλο να τα ζείσεις.
Για τη διαμονή τις πρώτες μέρες επέλεξα ένα Hostel στο κέντρο με καλές κριτικές, πράγμα που όπως αποδείχθηκε είναι πλασματικό μιας κ όλοι όσοι ασχολούνται με το τουρισμό, από ξεναγοί μέχρι εστιατόρια και ξενοδόχοι, σου γίνονται τσιμπούρια για να τους γράψεις καλή κριτική στο TripAdvisor
Πρώτη μου εξόρμηση το Κοπτικό Κάιρο με την περίφημη Κοπτική Ορθόδοξη Κρεμαστή Εκκλησία της Παρθένου Μαρίας (El Muallaqa ) στα αραβικά για να μπορέσετε να την αναζητήσετε. Έχει την ονομασία αυτή γιατί το κλίτος της είναι πάνω από ένα πέρασμα στο παλιό Φρούριο της Βαβυλώνας και δίνει την αίσθηση ότι αιωρείται. Είναι χτισμένη περίπου το 3ο αιώνα μ.Χ. και αποτελεί την έδρα του Κόπτη Ορθόδοξου Πάπα.

Συνέχεια είχε ο παρακείμενος Ελληνορθόδοξος ναός του Αγίου Γεωργίου, ο οποίος χτίστηκε πάνω στα θεμέλια του παλιού οχυρού της Βαβυλώνας κατ εντολή του Μ.Θεοδοσίου. Λέγεται πως το 80% των επισκεπτών είναι Μουσουλμάνοι οι οποίοι φέρνουν Τασιμάρια δεχόμενοι τα θαύματά του. Ακριβώς δίπλα είναι το παρεκκλήσιο της Θεοτόκου όπου είναι και τόπος ταφής των Πατριαρχών Αλεξανδρείας. Στο εσωτερικό του ναού βρίσκεται και το πηγάδι της Παναγίας, όπου κατά την παράδοση η Θεοτόκος άντλησε νερό περνώντας από αυτό το σημείο. Τέλος το Ιερό του Αγίου Γεωργίου είναι αφιερωμένο στον άγιο μιας και στο Οχυρό βασανίσθηκε και τελικά αποκεφαλίστηκε.

Η μέρα έκλεισε στις όχθες του Νείλου, όπου απόλαυσα ένα καταπληκτικό ηλιοβασίλεμα ενώ δεν παρέλειψα να δοκιμάσω το τοπικό Street Food που δεν είναι κάτι άλλο πέρα από το Σαουρμά, σαν τα δικά μας τα γυράδικα μόνο που το κρέας είναι Αρνί, κοτόπουλο ή μοσχάρι. Φυσικά για τους Δυτικο-τραφείς υπάρχουν πληθώρα από KFC McDonalds κ.α. αλυσίδες, τις οποίες εννοείται δεν επισκέφτηκα γιατί θέλω να δοκιμάζω τις τοπικές γεύσεις κ όχι αυτές που μπορώ να βρω και αλλού.

 

[SingleTraveller]

Κεφάλαιο 3ο. Αλεξάνδρεια.
Going Back to My Roots!! Αυτό το τραγούδι έπαιζε συνεχώς στο μυαλό μου λίγο πριν το ξεκίνημα της μεγάλης Μέρας. Οι επιλογές που έχει κάποιος ταξιδιώτης για μονοήμερη στην Αλεξάνδρεια είναι κυρίως τρεις: Το τρένο που είναι ο πιο οικονομικός, κάπου στα 5-6 ευρώ, το λεωφορείο κάπου στα 8-10 ευρώ (για όσους ενδιαφέρονται είναι τις εταιρείας GoBus και σε πάνε στις σημαντικότερες πόλεις τις Αιγύπτου και είναι αρκετά άνετα και σύγχρονα, μέχρι VIP κατηγορία έχουν). Προσωπικά επέλεξα μια πριβέ εκδρομή στα 70δολάρια, η οποία περιελάμβανε μεταφορά με αυτοκίνητο, οδηγό, ξεναγό αιγυπτιολόγο (όλοι τέτοιοι δηλώνουν και όπως παραδέχονται δεν έχουν καμία σχέση με τους αρχαιολόγους, είναι κάτι σαν διπλωματούχοι ξεναγοί πάνω στην αιγυπτιολογία), εισόδους στα σημεία ενδιαφέροντος που θα σας πω παρακάτω και φαγητό σε εστιατόριο στη παραλιακή. (Μα ποιός είμαι τέλος πάντων??)
Ο δρόμος Κάιρο - Αλεξάνδρεια (3ώρες) λέγεται ότι είναι ο καλύτερος της Αφρικής και όχι άδικα, αποτελείται από τέσσερις λωρίδες ανά κατεύθυνση για τα Ι.Χ. και τα τουριστικά λεωφορεία και άλλες τρεις για τα φορτηγά, όμως το καλύτερο είναι τα διόδια λίγο πριν μπεις στην Αλεξάνδρεια όπου ο ξεναγός μου σταμάτησε για να τραβήξω μια φωτογραφία και για ένα καφέ στα γρήγορα.

Ναι πολύ καλά είδατε, δεν είναι στην Ημαθία, αλλά στην Αίγυπτο, όπου ακόμη σέβονται την μικρή πλέον Ελληνική κοινότητα και στις συζητήσεις τους αν σου ανοιχθούν αρκετά, παραδέχονται πως ήταν πολιτικό λάθος του Νάσερ να εκδιώξει τις αλλοδαπές κοινότητες από την Αίγυπτο με αποτέλεσμα να μείνουν αρκετά χρόνια πίσω. Βέβαια και οι αλλοδαπές κοινότητες δεν ήταν άμοιρες των ευθυνών τους, σύμφωνα με μαρτυρίες του παππού πάντοτε, αποικιοκράτες ήταν, απλά οι Έλληνες ήταν πιο soft (Υ.Γ.: η φωτογραφία είναι από το διαδύκτυο, εγώ δε ρίσκαρα να πάω στη μέση του δρόμου με τους τρελούς !!).
Λίγα ιστορικά στοιχεία πιστεύω είναι απαραίτητα, ιδρύθηκε από το Μ.Αλέξανδρο το 331π.Χ. και έγινε πρωτεύουσα της Αιγύπτου από τον Πτολεμαίο Α' τον Σωτήρα και παρέμεινε μέχρι πρωτεύουσα και κατά τη Ρωμαϊκή και Βυζαντινή περίοδο (γιατί ήταν κοντά στη θάλασσα και είχαν εύκολη πρόσβαση) μέχρι το 642 όπου πέρασε στη κυριαρχία των Αράβων και έχασε πλέον τη παλιά της αίγλη λόγω της μείωσης του θαλασσίου εμπορίου. Αυτό σε συνδιασμό ότι οι Άραβες και μετέπειτα οι Μαμελούκοι επειδή δεν ήταν ναυτικοί λαοί και φοβόταν κάποια επίθεση κυρίως από τους σταυροφόρους, είχε ως αποτέλεσμα την μεταφορά της πρωτεύουσας της Αιγύπτου στο Κάιρο, όπου εξακολουθεί να είναι μέχρι τις μέρες μας.
Πρώτη στάση η Νέα Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, έργο συλλογικό από όλο το κόσμο προς τιμήν της αρχαίας βιβλιοθήκης, είναι ένα σύγχρονο δισκοειδές επικλινές κτήριο με προσανατολισμό προς την μεσόγειο, θέλοντας να συμβολίσει τον αρχαίο Αιγυπτιακό ήλιο που προβάλει από τη θάλασσα. Φυσικά κύριο θεματικό στην είσοδο της βιβλιοθήκης η προτομή της παγκόσμιας μορφής των γραμμάτων με αλεξανδρινή καταγωγή, τον Καβάφη.

Συνέχεια είχε η παραλία και το φρούριο Qaitbay που χτίστικε το 15ο αιώνα από τον Μεχμέτ Πασά πάνω στα ερείπια του νησιού Φάρου, όπου βρισκόταν ο περίφημος Φάρος της Αλεξάνδρειας ο οποίος θεωρείται ένα από τα Επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου. Κατασκευάστηκε τον 3ο αιώνα π.Χ. και παρέμεινε σε λειτουργία ως την πλήρη καταστροφή του από δύο σεισμούς τον 14ο αιώνα μ.Χ.

Ακριβώς δίπλα από το λιμάνι για τα τουριστικά σκάφη που σχηματίζει το φρούριο, υπάρχει ακόμη ο εν λειτουργία ο Ελληνικός Ναυτικός Όμιλος Αλεξανδρείας, άλλη έκπληξη που δεν την περίμενα.

Γενικά η Αλεξάνδρεια δεν με πολυενθουσίασε ίσως γιατί θα την επισκιάζει πάντοτε το φάντασμα του ενδόξου παρελθόντος της, το οποίο δυστυχώς για την ανθρωπότητα και την εξελιξή της δεν νομίζω ότι έχει δημιουργηθεί έκτοτε κάποια αντίστοιχη κοιτίδα πολιτισμού, ίσως λίγο να την έφτασε το Παρίσι του μεσοπολέμου, ίσως και λίγο η σημερινή Νέα Υόρκη την οποία δεν είχα τη τύχη να επισκεφτώ.
Έτσι λοιπόν αργά το απόγευμα, σαν έτοιμος από καιρό, σαν θαρραλέος αποχαιρέτησα την Αλεξάνδρεια που έχασα όμως θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που αξιώθηκε να επισκεφτεί αυτά τα χώματα, μιας και το Απολείπειν Ο Θεός Αντώνιον, το είχα αποστηθήσει από τα παιδικά μου χρόνια.