varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 6.167
- Likes
- 11.215
Οι ταυρομαχίες κινδυνεύουν με εξαφάνιση στη Βαρκελώνη, πρωτεύουσα της Καταλωνίας. Παρά τα πανάκριβα εισιτήρια, το υψηλό κόστος οργάνωσης και τη δραστική μείωση στον αριθμό των ταυρομαχιών, ο Χοσέ Τομάς συνεχίζει να προσελκύει τα πλήθη.
Για τους ρέκτες του βάρβαρου σπορ, ο Τομάς είναι η ύστατη μεγάλη ελπίδα για το «τορέο», όπως λέγεται στα καταλανικά η ταυρομαχία. Απόμακρος, ατρόμητος και πάντα ψύχραιμος, ο Τομάς αποχώρησε το 2002 από την ενεργό δράση σε ηλικία μόλις 27 ετών και ενώ είχε φθάσει στο απόγειο της σταδιοδρομίας και της δημοτικότητάς του. Η επάνοδός του στις αρένες το 2007 έκανε ανάρπαστα και τα 19.000 εισιτήρια της αρένας Πλάζα Μονουμεντάλ, για πρώτη φορά σε είκοσι χρόνια.
Την Κυριακή που μας πέρασε, ο Τομάς αγωνίστηκε πάλι σε μια ταυρομαχία, που ίσως είναι η τελευταία στην Καταλωνία.
Το μειωμένο ενδιαφέρον των νέων της Καταλωνίας για την ταυρομαχία, οι πιέσεις για την κατάργησή τους που ασκούν οργανώσεις υπέρ των δικαιωμάτων των ζώων, αλλά και οι αντιδράσεις Καταλανών εθνικιστών, που θεωρούν την ταυρομαχία καστιλιάνικη συνήθεια, επιβεβλημένη από το δικτατορικό καθεστώς του Φράνκο, οδήγησαν στη διοργάνωση δημοψηφίσματος με θέμα την οριστική κατάργηση του «τορέο». Την Κυριακή, έξω από την Πλάζα Μονουμεντάλ, μια δεκαριά μέλη οργανώσεων υπέρ των δικαιωμάτων των ζώων πραγματοποίησαν διαμαρτυρία, κρατώντας πανό πιτσιλισμένα με κόκκινη μπογιά.
Στα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα, η Βαρκελώνη διέθετε τρεις αρένες ταυρομαχίας, ενώ η πόλη εθεωρείτο πραγματική Μέκκα για το βάρβαρο αγώνισμα μέχρι και τη δεκαετία του 1960. Οι Καταλανοί εθνικιστές, όμως, διατείνονται ότι το «τορέο» επιβλήθηκε στην περιοχή τους από το φασιστικό φρανκικό καθεστώς, που προώθησε την ταυρομαχία –όπως και το φλαμένκο– ως πατριωτικό σύμβολο.
Η αντίσταση στην ταυρομαχία ταυτίσθηκε έτσι με τον καταλανικό εθνικισμό. Η πολιτική φύση της διένεξης είναι εμφανής στην άλλη πλευρά των συνόρων, στην Ανατολική Γαλλία όπου οι ταυρομαχίες είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς, εξαιτίας της απαγόρευσής τους στην υπόλοιπη Γαλλία.
Ο Πάκο Μαρς, υπεύθυνος της στήλης για την ταυρομαχία στην εφημερίδα «Λα Βανκγουάρδια» της Βαρκελώνης, λέει ότι οι συμμαθητές της 15χρονης κόρης του την αποκαλούν «φασίστρια» όταν βλέπουν τη φωτογραφία ταυρομάχου, που έχει κολλήσει στο τετράδιό της. «Νιώθω οργή, στο όνομα της δημοκρατίας. Μία μειοψηφία αντιπάλων της ταυρομαχίας απειλούν τα δικαιώματα μιας άλλης μειοψηφίας: όσων αγαπούν το τορέο, ένα καθ’ όλα νόμιμο θέαμα που εκφράζει τις μεγάλες αλήθειες γύρω από τη ζωή και το θάνατο», λέει ο κ. Μαρς.
Αυτά είναι τα επιχειρήματα των υποστηρικτών της ταυρομαχίας, που επισημαίνουν ότι το άθλημα φέρνει τον θάνατο κοντά στον θεατή, σε μια εποχή κατά την οποία η κοινωνία προτιμά να αγνοεί την πραγματικότητα. Ορισμένοι άνθρωποι, που τρώνε ευχαρίστως βόειο κρέας από βιομηχανικά σφαγεία, καταδικάζουν τις ταυρομαχίες ως απάνθρωπες ή επιλέγουν να τις παρακολουθήσουν στην Πορτογαλία, όπου οι ταύροι δεν σκοτώνονται στην αρένα, αλλά σφάζονται αμέσως μετά τον αγώνα, μακριά από τα βλέμματα του κοινού.
Για τους ταυρομάχους, αυτό αποτελεί κατάφωρη αδικία, καθώς τους στερεί την ύστατη συγκίνηση της θανάτωσης του ζώου, που θεωρείται μάλιστα ιδιαίτερα επικίνδυνο τη στιγμή εκείνη. Παρά την πρωτοβουλία της Βαρκελώνης, όμως, η Ισπανία αντιδρά σθεναρά στις ευρωπαϊκές εκκλήσεις για κατάργηση της ταυρομαχίας. «Την ώρα που η Ευρώπη διευρύνεται, υιοθετώντας νέα πολιτιστικά πρότυπα, η Βαρκελώνη συρρικνώνεται πολιτιστικά. Θέλουμε τώρα να μη σκοτώνονται οι ταύροι», λέει ο λάτρης της ταυρομαχίας και ταξιδιωτικός συγγραφέας Ρόμπερτ Ελμς.
New York Times
Για τους ρέκτες του βάρβαρου σπορ, ο Τομάς είναι η ύστατη μεγάλη ελπίδα για το «τορέο», όπως λέγεται στα καταλανικά η ταυρομαχία. Απόμακρος, ατρόμητος και πάντα ψύχραιμος, ο Τομάς αποχώρησε το 2002 από την ενεργό δράση σε ηλικία μόλις 27 ετών και ενώ είχε φθάσει στο απόγειο της σταδιοδρομίας και της δημοτικότητάς του. Η επάνοδός του στις αρένες το 2007 έκανε ανάρπαστα και τα 19.000 εισιτήρια της αρένας Πλάζα Μονουμεντάλ, για πρώτη φορά σε είκοσι χρόνια.
Την Κυριακή που μας πέρασε, ο Τομάς αγωνίστηκε πάλι σε μια ταυρομαχία, που ίσως είναι η τελευταία στην Καταλωνία.
Το μειωμένο ενδιαφέρον των νέων της Καταλωνίας για την ταυρομαχία, οι πιέσεις για την κατάργησή τους που ασκούν οργανώσεις υπέρ των δικαιωμάτων των ζώων, αλλά και οι αντιδράσεις Καταλανών εθνικιστών, που θεωρούν την ταυρομαχία καστιλιάνικη συνήθεια, επιβεβλημένη από το δικτατορικό καθεστώς του Φράνκο, οδήγησαν στη διοργάνωση δημοψηφίσματος με θέμα την οριστική κατάργηση του «τορέο». Την Κυριακή, έξω από την Πλάζα Μονουμεντάλ, μια δεκαριά μέλη οργανώσεων υπέρ των δικαιωμάτων των ζώων πραγματοποίησαν διαμαρτυρία, κρατώντας πανό πιτσιλισμένα με κόκκινη μπογιά.
Στα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα, η Βαρκελώνη διέθετε τρεις αρένες ταυρομαχίας, ενώ η πόλη εθεωρείτο πραγματική Μέκκα για το βάρβαρο αγώνισμα μέχρι και τη δεκαετία του 1960. Οι Καταλανοί εθνικιστές, όμως, διατείνονται ότι το «τορέο» επιβλήθηκε στην περιοχή τους από το φασιστικό φρανκικό καθεστώς, που προώθησε την ταυρομαχία –όπως και το φλαμένκο– ως πατριωτικό σύμβολο.
Η αντίσταση στην ταυρομαχία ταυτίσθηκε έτσι με τον καταλανικό εθνικισμό. Η πολιτική φύση της διένεξης είναι εμφανής στην άλλη πλευρά των συνόρων, στην Ανατολική Γαλλία όπου οι ταυρομαχίες είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς, εξαιτίας της απαγόρευσής τους στην υπόλοιπη Γαλλία.
Ο Πάκο Μαρς, υπεύθυνος της στήλης για την ταυρομαχία στην εφημερίδα «Λα Βανκγουάρδια» της Βαρκελώνης, λέει ότι οι συμμαθητές της 15χρονης κόρης του την αποκαλούν «φασίστρια» όταν βλέπουν τη φωτογραφία ταυρομάχου, που έχει κολλήσει στο τετράδιό της. «Νιώθω οργή, στο όνομα της δημοκρατίας. Μία μειοψηφία αντιπάλων της ταυρομαχίας απειλούν τα δικαιώματα μιας άλλης μειοψηφίας: όσων αγαπούν το τορέο, ένα καθ’ όλα νόμιμο θέαμα που εκφράζει τις μεγάλες αλήθειες γύρω από τη ζωή και το θάνατο», λέει ο κ. Μαρς.
Αυτά είναι τα επιχειρήματα των υποστηρικτών της ταυρομαχίας, που επισημαίνουν ότι το άθλημα φέρνει τον θάνατο κοντά στον θεατή, σε μια εποχή κατά την οποία η κοινωνία προτιμά να αγνοεί την πραγματικότητα. Ορισμένοι άνθρωποι, που τρώνε ευχαρίστως βόειο κρέας από βιομηχανικά σφαγεία, καταδικάζουν τις ταυρομαχίες ως απάνθρωπες ή επιλέγουν να τις παρακολουθήσουν στην Πορτογαλία, όπου οι ταύροι δεν σκοτώνονται στην αρένα, αλλά σφάζονται αμέσως μετά τον αγώνα, μακριά από τα βλέμματα του κοινού.
Για τους ταυρομάχους, αυτό αποτελεί κατάφωρη αδικία, καθώς τους στερεί την ύστατη συγκίνηση της θανάτωσης του ζώου, που θεωρείται μάλιστα ιδιαίτερα επικίνδυνο τη στιγμή εκείνη. Παρά την πρωτοβουλία της Βαρκελώνης, όμως, η Ισπανία αντιδρά σθεναρά στις ευρωπαϊκές εκκλήσεις για κατάργηση της ταυρομαχίας. «Την ώρα που η Ευρώπη διευρύνεται, υιοθετώντας νέα πολιτιστικά πρότυπα, η Βαρκελώνη συρρικνώνεται πολιτιστικά. Θέλουμε τώρα να μη σκοτώνονται οι ταύροι», λέει ο λάτρης της ταυρομαχίας και ταξιδιωτικός συγγραφέας Ρόμπερτ Ελμς.
New York Times
Last edited by a moderator:
