MilouM
Member
- Μηνύματα
- 11
- Likes
- 8
- Επόμενο Ταξίδι
- Εκτός Ελλάδας, όπου ναναι
- Ταξίδι-Όνειρο
- Φίτζι, Ιαπωνία, Κορέα...
Γεια σας, με λένε Αιμιλία και είμαι 15 χρονών. Διαβάζω εδώ και καιρό τις ιστορίες σας, κι αποφάσισα να συμμετέχω κι εγώ. Έχω πάει σε περίπου 15 χώρες... Το πιο πρόσφατο ταξίδι μου ήταν τα Χριστούγεννα, και θέλω να το περιγράψω... Αρχίζω λοιπόν!
Ξημερώνει Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2014. Ξυπνάω κατά τις 5 το πρωί, και με την οικογένειά μου επιβιβαζόμαστε στο αυτοκίνητό μας. Το βράδυ πρέπει να είμαστε στη Σερβία.
Και εδώ συμβαίνει η πρώτη γκαντεμιά: Είχαμε δεν είχαμε απομακρυνθεί 100 μέτρα, οχ, ξέχασα το μπουφάν μου...
Τι γίνεται, ο πατέρας μου να μη γυρίζει πίσω... Ευτυχώς είχε προνοήσει για ένα δεύτερο η μάνα μου, οπότε κάπως τη βόλεψα... Τέλος πάντων, κατά τις 12 το πρωί, κοντεύαμε στα ελληνοσκοπιανά σύνορα... Πραγματικά όμορφη η θέα των ελληνικών βουνών, περάσαμε και από την Τρεμπεσινα, και μου ήρθαν στο νου οι στίχοι του Βρεττάκου <<...ποτέ δεν έδυσε ο ήλιος αλάβωτος απ' τ' αρπάγια της Τρεμπεσίνας.>>... Συγκινήθηκα που πέρναγα ειρηνικά από εκεί που κάποτε πολεμούσαν για την ελευθερία οι παππούδες μου...
Ένα μπέρδεμα στο δρόμο προς τα φυλάκια το φάγαμε, ας είναι καλά ο προσανατολισμός και η ψυχραιμία μου, εμένα και της μάνας μου ( ο πατέρας οδηγούσε, λογικό να έχει και νεύρα 7 ώρες στο τιμόνι), τα βρήκαμε τα φυλάκια. Στα ελληνικά σύνορα οκέι, δυο τυπικά λόγια και περάσαμε. Στα Σκοπιανά, έλεγχος στο αυτοκίνητο, η δική μου κόκκινη βαλίτσα φάνηκε προκλητική, αλλά τέλος πάντων, ήταν εκεί κι ένας υπάλληλος, που μίλαγε καλούτσικα ελληνικά και μας βοήθησε, όλα εντάξει.
Γύρισα να κοιτάξω λίγο μια τελευταία φορά τα βουνά της πατρίδας μου, προτού γυρίσω μια ώρα πίσω το ρολόι μου... Έστειλα ένα σιωπηλό << Αντίο>> στην Ελλάδα, σκέφτηκα πώς για μισό μήνα τα Ελληνικά δε θα είναι αυτονόητη γλώσσα για μένα, και... Καλωσήρθατε στα Σκόπια...
Μας έδωσαν ένα χαρτί για να εισέλθουμε στη χώρα, θα το δίναμε πάλι στα σερβοσκοπιανά σύνορα.
Η ώρα τρεις το μεσημέρι.
Στα Σκόπια, μας υποδέχτηκε μια πινακίδα, αμέσως μετά τον έλεγχο, που έγραφε με ανορθόγραφα Ελληνικά << ΚΑΘΕ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΜΕΓΑΛΑ ΚΕΡΔΙ>>, αναφερόμενη στα καζίνο προφανώς... Εγώ είχα το μάτι γαρίδα, παρά την κούραση τόσων ωρών ταξιδιού, σκεφτόμουν άρθρα που είχα διαβάσει και βίντεο που είχα δει για τα Σκόπια... Είδα και το όνομα Makedonija στο χαρτί, κάπως ένιωσα, σα να θίχτηκε η εθνική μου υπερηφάνεια... Όπως και όταν είδα το << ΚΑΛΩΣ ΟΡΙΣΑΤΕ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ>>, ή όταν λάβαμε μηνύματα στα κινητά μας από την τηλεφωνική τους εταιρία, που μας καλωσόριζε και μας προέτρεπε να επισκεφτούμε τα μνημεία τους...
Προχωράμε λοιπόν. Ξέρω να διαβάζω Σλάβικα, οπότε το να βλέπεις παντού το όνομα του Μεγαλέξανδρου ή τη Μακεδονία σε πληγώνει... Και κατά τα άλλα, η χώρα να είναι ερημωμένη, Ελλάδα δεκαετίας του '30 και χειρότερα... Οι άνθρωποι να ανοίγουν τους δρόμους χωρίς υποδομές, με φτυάρια και αξίνες...
Φτάσαμε σε ένα σημείο όμορφο. Ένα εκκλησάκι κοντά σε κάποιο παρακλάδι του Αξιού. Το είδα και σκέφτηκα την αντίθεση, γιατί είχα δει και μιναρέδες... Προσευχόμουν σιωπηλά για την ειρήνη...
Φτάνουμε και στα σερβοσκοπιανά σύνορα. Είχαμε περάσει 4 φορές διόδια, ποσό τάξης 8 ευρώ...
Ο Σκοπιανός μας έλεγξε, μας ρώτησε αν είχαμε ούζο... Ούζο είχαμε για ένα φίλο στην Αυστρία ( λεπτομέρειες αργότερα), οπότε λέμε ας πάει και το παλιάμπελο, από το να μείνουμε εδώ, του το δώσαμε, thank you much friend, have a good trip, bye και φτάνουμε στα Σέρβικα. Αμ δε όμως! Μας έβαλαν σε μια ουρά τεράστια, τουλάχιστον 3 ώρες αναμονή. Βλέπω τότε έναν Έλληνα φορτηγατζή, κατεβαίνω, τον ρωτάω, ευτυχώς μας ξέμπλεξε και φτάσαμε γρήγορα...
Ο Σέρβος τελωνειακός μας σφράγισε τα διαβατήρια, πάλι έλεγχος στην προκλητική κόκκινη βαλίτσα, αφού όμως είδε ότι είχα μόνο το καλάσνικοφ και τις χειροβομβίδες μας άφησε και περάσαμε
!!
Οι δρόμοι της Σερβίας καμία σχέση με Σκόπια, δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι είχαν πόλεμο εδώ κάποτε...
Λέγαμε να διανυκτερεύσουμε Νις, και μετά να πάμε Βουδαπέστη μέσω Βελιγραδίου. Αμ δε!
Σταματήσαμε σε ένα βενζινάδικο, να πάρουμε και μια πορτοκαλάδα, κανένα σάντουιτς ( νερό είχαμε πάρει μαζί μας μπουκαλάκια αμέτρητα, φτάσανε για όλο το ταξίδι)... Ακούω ελληνικά, λέω οπ, λες να πέσαμε σε πατριωτάκια? Ρωτάω, τελικά όντως Έλληνες ήταν, ταξίδευαν από Αθήνα για Βελιγράδι, Πράγα, Βουδαπέστη και πίσω. Γνωριστήκαμε, λέμε τελικά να τους ακολουθήσουμε ως το Βελιγράδι, άλλες 2 ώρες δρόμο τι είναι μπροστά στις 9 που είχαμε ήδη κάνει?
Σερβία δεν είχαμε κλείσει κατάλυμα πουθενά, ό,τι βρίσκαμε επιτόπου. Οι δε Αθηναίοι είχαν κλείσει μέσω booking.com ένα διαμερισματάκι, ελάτε μαζί μας να γνωρίσετε τον ιδιοκτήτη και βλέπουμε μας λένε. Τον ιδιοκτήτη όχι μόνο τον γνωρίσαμε, αλλά από 60 ευρώ που το είχαν πάρει οι άλλοι μας άφησε 45 ευρώ το διαμερισματάκι, μας είπε αν χρειαστούμε οτιδήποτε να τον πάρουμε... Μπαίνουμε στο διαμέρισμά μας, ξεκουραζόμαστε, η ώρα 9 το βράδυ, και πάμε να ανακαλύψουμε το Βελιγράδι...
Έκπληξη! Πίσω ακριβώς ήταν η Ελληνική Πρεσβεία!! Γελάσαμε με τους δικούς μου... Α ρε πατρίδα...
Πάμε σε ένα εστιατόριο, φαγητό πεντανόστιμο!!! Ήταν και ένα κουαρτέτο, μας τραγουδίσανε δυο τραγούδια ( Ο Γιώργος είναι πονηρός, Μαρία με τα κόκκινα) σε σπαστά Ελληνικά κι ένα Σέρβικο << This is a gift from us to you>> μας είπαν, φιλοξενία, πολύ καλοί όλοι τους...
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Ξημερώνει Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2014. Ξυπνάω κατά τις 5 το πρωί, και με την οικογένειά μου επιβιβαζόμαστε στο αυτοκίνητό μας. Το βράδυ πρέπει να είμαστε στη Σερβία.
Και εδώ συμβαίνει η πρώτη γκαντεμιά: Είχαμε δεν είχαμε απομακρυνθεί 100 μέτρα, οχ, ξέχασα το μπουφάν μου...
Τι γίνεται, ο πατέρας μου να μη γυρίζει πίσω... Ευτυχώς είχε προνοήσει για ένα δεύτερο η μάνα μου, οπότε κάπως τη βόλεψα... Τέλος πάντων, κατά τις 12 το πρωί, κοντεύαμε στα ελληνοσκοπιανά σύνορα... Πραγματικά όμορφη η θέα των ελληνικών βουνών, περάσαμε και από την Τρεμπεσινα, και μου ήρθαν στο νου οι στίχοι του Βρεττάκου <<...ποτέ δεν έδυσε ο ήλιος αλάβωτος απ' τ' αρπάγια της Τρεμπεσίνας.>>... Συγκινήθηκα που πέρναγα ειρηνικά από εκεί που κάποτε πολεμούσαν για την ελευθερία οι παππούδες μου...Ένα μπέρδεμα στο δρόμο προς τα φυλάκια το φάγαμε, ας είναι καλά ο προσανατολισμός και η ψυχραιμία μου, εμένα και της μάνας μου ( ο πατέρας οδηγούσε, λογικό να έχει και νεύρα 7 ώρες στο τιμόνι), τα βρήκαμε τα φυλάκια. Στα ελληνικά σύνορα οκέι, δυο τυπικά λόγια και περάσαμε. Στα Σκοπιανά, έλεγχος στο αυτοκίνητο, η δική μου κόκκινη βαλίτσα φάνηκε προκλητική
, αλλά τέλος πάντων, ήταν εκεί κι ένας υπάλληλος, που μίλαγε καλούτσικα ελληνικά και μας βοήθησε, όλα εντάξει.Γύρισα να κοιτάξω λίγο μια τελευταία φορά τα βουνά της πατρίδας μου, προτού γυρίσω μια ώρα πίσω το ρολόι μου... Έστειλα ένα σιωπηλό << Αντίο>> στην Ελλάδα, σκέφτηκα πώς για μισό μήνα τα Ελληνικά δε θα είναι αυτονόητη γλώσσα για μένα, και... Καλωσήρθατε στα Σκόπια...
Μας έδωσαν ένα χαρτί για να εισέλθουμε στη χώρα, θα το δίναμε πάλι στα σερβοσκοπιανά σύνορα.
Η ώρα τρεις το μεσημέρι.
Στα Σκόπια, μας υποδέχτηκε μια πινακίδα, αμέσως μετά τον έλεγχο, που έγραφε με ανορθόγραφα Ελληνικά << ΚΑΘΕ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΜΕΓΑΛΑ ΚΕΡΔΙ>>, αναφερόμενη στα καζίνο προφανώς... Εγώ είχα το μάτι γαρίδα, παρά την κούραση τόσων ωρών ταξιδιού, σκεφτόμουν άρθρα που είχα διαβάσει και βίντεο που είχα δει για τα Σκόπια... Είδα και το όνομα Makedonija στο χαρτί, κάπως ένιωσα, σα να θίχτηκε η εθνική μου υπερηφάνεια... Όπως και όταν είδα το << ΚΑΛΩΣ ΟΡΙΣΑΤΕ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ>>, ή όταν λάβαμε μηνύματα στα κινητά μας από την τηλεφωνική τους εταιρία, που μας καλωσόριζε και μας προέτρεπε να επισκεφτούμε τα μνημεία τους...
Προχωράμε λοιπόν. Ξέρω να διαβάζω Σλάβικα, οπότε το να βλέπεις παντού το όνομα του Μεγαλέξανδρου ή τη Μακεδονία σε πληγώνει... Και κατά τα άλλα, η χώρα να είναι ερημωμένη, Ελλάδα δεκαετίας του '30 και χειρότερα... Οι άνθρωποι να ανοίγουν τους δρόμους χωρίς υποδομές, με φτυάρια και αξίνες...
Φτάσαμε σε ένα σημείο όμορφο. Ένα εκκλησάκι κοντά σε κάποιο παρακλάδι του Αξιού. Το είδα και σκέφτηκα την αντίθεση, γιατί είχα δει και μιναρέδες... Προσευχόμουν σιωπηλά για την ειρήνη...
Φτάνουμε και στα σερβοσκοπιανά σύνορα. Είχαμε περάσει 4 φορές διόδια, ποσό τάξης 8 ευρώ...
Ο Σκοπιανός μας έλεγξε, μας ρώτησε αν είχαμε ούζο..
. Ούζο είχαμε για ένα φίλο στην Αυστρία ( λεπτομέρειες αργότερα), οπότε λέμε ας πάει και το παλιάμπελο, από το να μείνουμε εδώ, του το δώσαμε, thank you much friend, have a good trip, bye και φτάνουμε στα Σέρβικα. Αμ δε όμως! Μας έβαλαν σε μια ουρά τεράστια, τουλάχιστον 3 ώρες αναμονή. Βλέπω τότε έναν Έλληνα φορτηγατζή, κατεβαίνω, τον ρωτάω, ευτυχώς μας ξέμπλεξε και φτάσαμε γρήγορα...Ο Σέρβος τελωνειακός μας σφράγισε τα διαβατήρια, πάλι έλεγχος στην προκλητική κόκκινη βαλίτσα, αφού όμως είδε ότι είχα μόνο το καλάσνικοφ και τις χειροβομβίδες μας άφησε και περάσαμε
!!Οι δρόμοι της Σερβίας καμία σχέση με Σκόπια, δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι είχαν πόλεμο εδώ κάποτε...
Λέγαμε να διανυκτερεύσουμε Νις, και μετά να πάμε Βουδαπέστη μέσω Βελιγραδίου. Αμ δε!
Σταματήσαμε σε ένα βενζινάδικο, να πάρουμε και μια πορτοκαλάδα, κανένα σάντουιτς ( νερό είχαμε πάρει μαζί μας μπουκαλάκια αμέτρητα, φτάσανε για όλο το ταξίδι)... Ακούω ελληνικά, λέω οπ, λες να πέσαμε σε πατριωτάκια? Ρωτάω, τελικά όντως Έλληνες ήταν, ταξίδευαν από Αθήνα για Βελιγράδι, Πράγα, Βουδαπέστη και πίσω. Γνωριστήκαμε, λέμε τελικά να τους ακολουθήσουμε ως το Βελιγράδι, άλλες 2 ώρες δρόμο τι είναι μπροστά στις 9 που είχαμε ήδη κάνει?
Σερβία δεν είχαμε κλείσει κατάλυμα πουθενά, ό,τι βρίσκαμε επιτόπου. Οι δε Αθηναίοι είχαν κλείσει μέσω booking.com ένα διαμερισματάκι, ελάτε μαζί μας να γνωρίσετε τον ιδιοκτήτη και βλέπουμε μας λένε. Τον ιδιοκτήτη όχι μόνο τον γνωρίσαμε, αλλά από 60 ευρώ που το είχαν πάρει οι άλλοι μας άφησε 45 ευρώ το διαμερισματάκι, μας είπε αν χρειαστούμε οτιδήποτε να τον πάρουμε... Μπαίνουμε στο διαμέρισμά μας, ξεκουραζόμαστε, η ώρα 9 το βράδυ, και πάμε να ανακαλύψουμε το Βελιγράδι...
Έκπληξη! Πίσω ακριβώς ήταν η Ελληνική Πρεσβεία!! Γελάσαμε με τους δικούς μου... Α ρε πατρίδα...
Πάμε σε ένα εστιατόριο, φαγητό πεντανόστιμο!!! Ήταν και ένα κουαρτέτο, μας τραγουδίσανε δυο τραγούδια ( Ο Γιώργος είναι πονηρός, Μαρία με τα κόκκινα) σε σπαστά Ελληνικά κι ένα Σέρβικο << This is a gift from us to you>> μας είπαν, φιλοξενία, πολύ καλοί όλοι τους...
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Last edited:
