Νικαράγουα Νικαράγουα: η αυθεντικότερη της Κεντρικής Αμερικής

[varioAthens]

KEIMENO - ΦΩTOΓPAΦIEΣ MAΓIA TΣOKΛH

Η Νικαράγουα είναι περισσότερο γνωστή για τη δικτατορία, τον εμφύλιο και τις φυσικές καταστροφές παρά για τα δυνατά τοπία της, την φιλική της ατμόσφαιρα και τον πολιτιστικό της πλούτο. Τώρα, η χώρα προσπαθεί να ορθοποδήσει μέσω του τουρισμού.
Αναρωτιόμασταν: Να πάμε Νικαράγουα ή Αϊτή; Και οι δύο χώρες ήταν φορτωμένες με διεθνείς ταξιδιωτικές οδηγίες που απέτρεπαν τον σώφρονα ταξιδιώτη να τις επισκεφθεί. Λίγο από διαίσθηση διαλέξαμε να πάμε στη χώρα των Σαντινίστας. «Εν πάση περιπτώσει, οι άνθρωποι είχαν όραμα», είπαμε, και ξεκινήσαμε.
Φτάσαμε στο υπό ανακαίνιση αεροδρόμιο Augusto Sandino της πρωτεύουσας Μανάγουα όπου κατοικεί το ένα πέμπτο των 5,7 εκατομμυρίων Nικαραγουανών. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένα δικό μας επαρχιακό αεροδρόμιο, με τα μεταλλικά του στέγαστρα, τα γυαλιστερά του πατώματα, τις εταιρείες ενοικίασης αυτοκινήτων. Μόνο τα πρόσωπα είναι διαφορετικά και η πιεστική επιθυμία τους να σε εξυπηρετήσουν με την ελπίδα ενός γενναίου φιλοδωρήματος.
Νοικιάσαμε λοιπόν ένα Γιάρις «με ουρά», απ' αυτά που δεν κυκλοφορούν στην Ελλάδα και ξεκινήσαμε προς εξερεύνηση αυτής της περίεργης χώρας που γνωρίζαμε μόνο από τα επί σειράν ετών δυσοίωνα νέα της.
Μια πρωτη διαπιστωση: Οι Νικαραγουανοί είναι πάρα πολύ πρόθυμοι να σε βοηθήσουν να βρεις το -χαμένο- δρόμο σου. Για κάποιο περίεργο λόγο, πρέπει πάντα να πηγαίνεις ευθεία: «ρρρρέκτο». Η λεκτική κατεύθυνση συνοδεύεται από υποστηρικτική και παραστατικότατη χειρονομία που διαρκεί όσο και η ώρα που χρειάζεσαι για να φτάσεις στον προορισμό σου! Αντί να δυσανασχετείς όμως με τους ράθυμους ρυθμούς της Kεντρικής Αμερικής, τους γεύεσαι, και επί τη ευκαιρία παίρνεις και ένα μαθηματάκι ευγένειας και φιλοξενίας από ένα λαό που έχει μεγάλη ανάγκη να πείσει ότι κατοικεί σε μια χώρα ασφαλή, γεμάτη συνταρακτικά τοπία, ιστορικές πόλεις, ακόμη και μοναδικούς αρχαιολογικούς χώρους. Κάπως έτσι την πατάς και βρίσκεσαι, συνοδεία ξεναγού να περιφέρεσαι στο παλιό Λεόν (Leon Viejo) στους πρόποδες του ηφαιστείου Μομοτόμπο, προσπαθώντας να κατανοήσεις γιατί στην ευχή του Θεού τελεί υπό την προστασία της Ουνέσκο. «Εδώ», μας εξήγησε η Σόνια, «βρίσκονται τα απομεινάρια της πρωτεύουσας της ισπανικής αποικιακής επαρχίας της Νικαράγουας. Το παλιό Λεόν ιδρύθηκε το 1524 από τον κονκισταδόρ Φρανσίσκο Φερνάντεζ ντε Κόρδομπα, ο οποίος δολοφονήθηκε από το ισπανικό στέμμα όταν πήραν τα μυαλά του αέρα…». Δείξαμε μεγάλο ενδιαφέρον για το ιστορικό τούτο γεγονός, την ακολουθήσαμε σε ένα ύψωμα απ' όπου είχαμε μια εξαιρετική θέα στη λίμνη της Μανάγουα, στο ηφαίστειο Μομοτόμπο και στα λιγοστά αρχαιολογικά ευρήματα. «Η Νικαράγουα είναι η χώρα των ηφαιστείων και των λιμνών», μας δήλωσε περήφανα η Σόνια που ποτέ δεν είχε απομακρυνθεί από το χωριό της. «Eχουμε 58 ηφαίστεια εκ των οποίων τα 6 ενεργά, η λίμνη της Νικαράγουα καλύπτει 8.262 τ. χλμ., η πανίδα και η χλωρίδα μας είναι εξαιρετικά πλούσια, διαθέτουμε αποικιακές πόλεις μεγάλης γοητείας που έχει εξάλλου εκτιμήσει και η Ουνέσκο». Την ευχαριστήσαμε θερμά, εκπροσωπούσε τη χώρα της με μεγάλο ζήλο. Μια χώρα που βρήκε το δρόμο προς τη δημοκρατία πολύ πρόσφατα.

 

[varioAthens]

Η σύγχρονη ιστορία

Χωρίς σημαντικούς φυσικούς πόρους, η Νικαράγουα εξαρτιόταν παραδοσιακά από τις αγροτικές της εξαγωγές για να συντηρήσει την οικονομία της. Oμως από τις εξαγωγές αυτές δεν επωφελούνταν παρά κάποιες ισπανικής καταγωγής οικογένειες και κυρίως η οικογένεια Σομόσα που κυβέρνησε τη χώρα με την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών από το 1937 έως και την επανάσταση των Σαντινίστας το 1979. Οι Σαντινίστας, επικεφαλής των οποίων ήταν ο Ντανιέλ Ορτέγα, άρχισαν να μοιράζουν τη γη στο λαό και να κάνουν τεράστιες προόδους σε θέματα υγείας και εκπαίδευσης. Kερδίζοντας, ωστόσο, τις εκλογές του 1984, η αριστερή ιδεολογία τους έφερε αντιμέτωπους με την εχθρικότητα των Ηνωμένων Πολιτειών, πράγμα που τους έστρεψε προς τη Σοβιετική Eνωση και την Κούβα. Αυτό προκάλεσε τη γνωστή αντίδραση των ΗΠΑ που χρηματοδότησε μια ομάδα ανταρτών, τους Κόντρας, για να επιτεθούν στη Νικαράγουα από τις αμερικανικές βάσεις της Ονδούρας. Επίσης, η Αμερική επέβαλε εμπορικές κυρώσεις στη χώρα και ναρκοθέτησε τα λιμάνια της. Oταν οι Σαντινίστας έχασαν τις στημένες εκλογές του 1990, η οικονομία της χώρας έχει πια καταρρεύσει! Το βιοτικό επίπεδο είχε πέσει, οι υποδομές είχαν καταστραφεί και η όποια τουριστική βιομηχανία είχε αποδιοργανωθεί.
Η ειρήνη που ακολούθησε, με τις απαραίτητες ξένες παρεμβάσεις και χρηματικές υπεξαιρέσεις από τους διοικούντες φυσικά, βοήθησε στη βελτίωση των συνθηκών ζωής, όμως η φύση είχε άλλα σχέδια για τη Νικαράγουα. Το 1992 ένας σεισμός άφησε 16 χιλιάδες αστέγους, το 1998 ο τυφώνας Μιτς πήρε μαζί του χιλιάδες ζωές, κατέστησε άστεγο το 20% του πληθυσμού και κόστισε δισεκατομμύρια δολάρια στη χώρα για την αποκατάσταση των ζημιών. Το δράμα ολοκληρώθηκε με το παγκόσμιο κρας της τιμής του καφέ, το μοναδικό σημαντικό εξαγωγικό προϊόν της χώρας. Eπειτα από διεθνείς συμφωνίες, πολλά από τα χρέη της Νικαράγουα προς την Παγκόσμια Τράπεζα και την τέως Σοβιετική Eνωση έχουν τελευταία παραγραφεί.

 

[varioAthens]

Στο Λεόν
Ας επιστρέψουμε όμως στο ηφαίστειο Μομοτόμπο που ξύπνησε το 1610 και προκάλεσε σεισμό τέτοιας έντασης που το παλιό Λεόν ισοπεδώθηκε. Eτσι οι άνθρωποι πήγαν λίγο πιο δυτικά και ίδρυσαν το νέο Λεόν, τη νέα πρωτεύουσα που κράτησε τα σκήπτρα της μέχρι να τα παραδώσει στη Μανάγουα το 1857. Το Λεόν είναι μια γλυκύτατη αποικιακή πόλη με τα έγχρωμα χαμηλά της κτίρια, τα μεγάλα κυβερνητικά μέγαρα, τις ονειρικές οικίες με τα καταπράσινα αίθρια, τις αμέτρητες εκκλησίες και τα μοναστήρια που δεν σε αφήνουν να ξεχάσεις ότι η μεγαλύτερη αποικιακή δύναμη σε αυτήν την πλευρά του κόσμου ήταν για πολλούς αιώνες η Καθολική Εκκλησία. Είναι το πολιτιστικό κέντρο της χώρας και παραδοσιακά το πιο προοδευτικό, το οποίο πολέμησε ενεργά κατά τη διάρκεια της επανάστασης τις δυνάμεις του δικτάτορα Σομόσα. Οι απανταχού παρούσες τοιχογραφίες είναι οι ζωντανές μαρτυρίες εκείνης της ηρωικής εποχής.
Μείναμε στο εξαιρετικό El Convento, σε ένα αποικιακού χαρακτήρα ξενοδοχείο που κάποτε υπήρξε φραγκισκανό μοναστήρι, κάναμε μια ήρεμη βόλτα στους πλακοστρωμένους δρόμους, ρίξαμε κλεφτές ματιές στα χρωματιστά εσωτερικά των σπιτιών που σαν θεατρικές σκηνές έπαιζαν σε κοινή θέα την ιστορία της ζωής τους. Η επόμενη μέρα μάς βρήκε να επισκεπτόμαστε τον καθεδρικό ναό της Asuncion που ξεκίνησε να χτίζεται το 1747 και ολοκληρώθηκε εκατό χρόνια αργότερα ως ο μεγαλύτερος της Kεντρικής Αμερικής. Περπατήσαμε ασκόπως στη μάλλον φτωχική σκεπαστή αγορά και πριν αποχωρήσουμε δοκιμάσαμε και το τοπικό ποτό, το Semilla de hicaro, που ακόμη δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς ήταν.
Προς τη «συντηρητική» Γρανάδα

Ο δρόμος για την «ανταγωνιστική» Γρανάδα περνάει από τη Μασάγια όπου βρίσκεται και η πιο γνωστή αγορά «λαϊκών ειδών» της χώρας. Μεταξύ μας, η προσφάτως ανακαινισμένη Παλιά Aγορά (Mercado Viejo) είναι μάλλον απογοητευτική. Oμως αν σκεφτεί κανείς ότι η πόλη ταλαιπωρήθηκε φρικτά τον Ιούλιο του 2000 από σεισμούς που άφησαν τα σημάδια τους σε όλα τα κτίρια του κέντρου της πόλης, πάλι καλά στέκει.
Νύχτα μπήκαμε στη Γρανάδα, στην αρχαιότερη πόλη της Νικαράγουας (μια και δεν καταστράφηκε όπως το Λεόν για να ξαναχτιστεί). Ιδρύθηκε το 1524 από τον γνωστό μας Φρανσίσκο Φερνάντες ντε Κόρδομπα στα πόδια του ηφαιστείου Μομπάτσο στις βορειοδυτικές όχθες της λίμνης της Νικαράγουα. Με πρόσβαση στην Καραϊβική μέσω του ποταμού Σαν Χουάν, η Γρανάδα ήκμασε γρήγορα ως εμπορικό κέντρο, ταλαιπωρήθηκε από πειρατικές επιδρομές αρκετές φορές και παρέμεινε πλούσια μέχρι και τον 19ο αιώνα. Πολύ νωρίς ανέπτυξε ένα συντηρητικό χαρακτήρα σε σχέση με το φιλελεύθερο Λεόν. Ο ανταγωνισμός των δύο πόλεων έγινε εντονότερος μετά την απελευθέρωση από τους Ισπανούς του 1821 και εξελίχθηκε σε εμφύλιο τη δεκαετία του 1850. Το Λεόν -ανοήτως- ζήτησε τη βοήθεια ενός Aμερικανού τυχοδιώκτη για να νικήσει τη Γρανάδα. Ο Γουίλιαμ Γουόκερ την κατέκτησε, την ανέδειξε σε διοικητικό του κέντρο και την κατέστρεψε όταν εκδιώχθηκε από εκεί βιαίως, αφήνοντας την ειδεχθή επιγραφή: «Εδώ βρισκόταν η Γρανάδα»… Σήμερα πρόκειται για μια φιλήσυχη πόλη που περπατήσαμε το βραδάκι χωρίς να αισθανθούμε ανασφάλεια. Το πρωί η έκπληξη ήταν μεγάλη στις όχθες της λίμνης, στο Centro Turistico, όπου χιλιάδες κόσμος διασκέδαζε στους «οργανωμένους» χώρους πικ νικ, στα εστιατόρια και τα υπαίθρια καφενεία. Μουσική, χορός, ξυλοπόδαροι, πλανόδιοι μικροπωλητές, μυρωδιές πικάντικων φρεσκοψημένων φαγητών, αιώρες με εγκαταλελειμμένα λάγνα κορμιά όλων των ηλικιών, τεράστια χρωματιστά μπαλόνια, ξέμπαρκα μωρά, μαλλί της γριάς, ανεμελιά και λατινοαμερικάνικοι έρωτες για τους -τοπικιστές κατά τους υπόλοιπους Nικαραγουανούς- κατοίκους της Γρανάδα που λιάζονταν και κολυμπούσαν αμέριμνοι προσπαθώντας να ξεχάσουν πόσο μολυσμένη είναι η λίμνη της Νικαράγουας τόσο κοντά στην πόλη.

 

[varioAthens]

Η λιμνη και το νησι Ομετεπε
Το ταξίδι μας στη Νικαράγουα σταμάτησε στο ψαροχώρι του Ειρηνικού Σαν Χουάν ντελ Σουρ που έχει εξελιχθεί σ' ένα κανονικό θέρετρο με ξενοδοχεία όλων των κατηγοριών, με παραλιακές ψαροταβέρνες που διαφημίζουν τα θαλασσινά τους και θορυβώδη κλαμπ όπου λικνίζονται προκλητικά εντυπωσιακά σφριγηλά οπίσθια στους τοπικούς ρυθμούς. Περιττό να σας πω πως λικνιστήκαμε κι εμείς (όσο πιο προκλητικά μπορούσαμε) ξυπόλητοι στην αμμουδερή παραλία στους ήχους ενός δυναμικού γκρουπ από την Κόστα Ρίκα που είχε τεράστια επιτυχία.
Μετά το κοσμικό, για τα δεδομένα της Νικαράγουας Σαν Χουάν ντελ Σουρ αποφασίσαμε να γνωρίσουμε τον «οικολογικό της παράδεισο» όπως διαλαλούν τα τουριστικά φυλλάδια και φύγαμε για το περίφημο νησί Ομετέπε! Πήραμε το φέρι από το Σαν Χόρχε και αρμενίσαμε μέσα στη λίμνη της Νικαράγουα. Η Κοσιμπόλκα όπως τη ξέρουν οι ντόπιοι, η «γλυκιά θάλασσα», είναι η τρίτη μεγαλύτερη λίμνη της Λατινικής Αμερικής. Δέχεται τα νερά 45 ποταμών και συνδέεται τόσο με τη λίμνη της Μανάγουας, όσο και με την Καραϊβική. Λένε ότι φιλοξενεί διάφορα σπάνια υδρόβια είδη, μέχρι και τους μοναδικούς στον κόσμο καρχαρίες του γλυκού νερού! Το φέρι μας εναπόθεσε στο λιμάνι Μογιογάλπα, το πιο ανεπτυγμένο χωριό του νησιού και παρατηρώντας το χάρτη διαπιστώσαμε ότι το Ομετέπε αποτελείται από δύο ηφαίστεια που η λάβα κάποιας έκρηξης ένωσε για πάντα. Η βόλτα στο εσωτερικό του νησιού μάς οδήγησε σε μικρούς οικισμούς με κατοίκους-καβαλάρηδες, σε ποταμάκια όπου λούζονταν και κολυμπούσαν γυναίκες του καθήκοντος, σε φυτείες μπανάνας και σε υγιείς καλλιέργειες που χαίρονταν την εύφορη ηφαιστειακή γη. Μετά την πιο κόκκινη δύση του κόσμου, εγκατασταθήκαμε στο ξενώνα Ελ Παραΐσο στην παραλία Σάντο Ντομίνγο, ήπιαμε Πίνια Κολάδα και φάγαμε -άνοστους για τα ελληνικά γούστα- αστακούς του γλυκού νερού. Την άλλη μέρα, ο ήλιος ανέτειλε μέσα από το νερό, ακριβώς απέναντι από το δωμάτιό μου, και ξεκινήσαμε με τον οδηγό μας Ντούγκλας, για την κορυφή του ηφαιστείου Μαδέρας.
Hταν ένα δύσκολο περπάτημα, εξαιρετικά ανηφορικό, μέσα σ' ένα τροπικό δάσος με άγρια ανεπτυγμένα δέντρα, ατίθασες ρίζες, πετρογραφίες των προγόνων Τσοροτέγα, γλιστερά, κάθετα μονοπάτια και αξέχαστη εμψυχωτική ψυχαγωγία! Μεγάλες σταγόνες υγρασίας κυλούσαν πάνω σε τεράστια καταπράσινα φύλλα, ο ήλιος έψαχνε να καρφώσει τις ακτίνες του μέσα στην πυκνή βλάστηση, φωνακλάδικα πιθήκια ακολουθούσαν τα βήματά μας και πράσινοι παπαγάλοι μας παρατηρούσαν από απόσταση. Εξουθενωμένοι αλλά βαθιά ικανοποιημένοι φτάσαμε στην κορυφή, στον κρατήρα-λίμνη, στη laguna του Μαδέρας. Φάγαμε γλυκά φρούτα, εγκαταλείψαμε εαυτούς στους χαλαρωτικούς ήχους του νερού και αφεθήκαμε στην απρόσμενη γοητεία της Νικαράγουα που μας υποδέχθηκε α «brazos abiertos»…

 

[varioAthens]

METAKINHΣH
Απευθείας πτήσεις από το «Ελ. Βενιζέλος» δεν υπάρχουν. Η καλύτερη λύση που βρήκαμε, από Αθήνα, είναι της Iberia. Με μία στάση στη Μαδρίτη καί μία στο Μαϊάμι, η πτήση Αθήνα - Μανάγουα - Αθήνα, κοστίζει από 1.008 συν τους φόρους του αεροδρομίου.
ΔΙΑΜΟΝH
Λεον
El Convento (www.hotelelcon vento.com.ni). Τοποθετημένος ιδανικά μέσα στο ιστορικό κέντρο, αυτός ο ρομαντικός ξενώνας φτιάχτηκε μέσα σ' ένα παλιό μοναστήρι. Eχει ανακαινισθεί πρόσφατα, διαθέτει όλα τα κομφόρ και είναι χωρίς αμφιβολία η καλύτερη διεύθυνση του Λεόν. Η σουίτα υπέροχη, οι τιμές είναι τσιμπημένες.Los Balcones (www.hotel balco nes. com). Μέσα σε μια παλιά αποικιακή βίλα, αυτή η μικρή μονάδα απευθύνεται σ' εκείνους που αγαπούν την αυθεντικότητα χωρίς όμως να θέλουν να ξοδευτούν. Από 55 δολάρια το δίκλινο.
Γραναδα
La Gran Francia (www.lagran francia.com). Είναι ιδανικά τοποθετημένο πάνω στην κεντρική πλατεία της πόλης και μπορεί να υπερηφανεύεται ότι η ιστορία του συνδέεται με την ίδρυση της ίδιας της Γρανάδας. Αναστηλώθηκε εκ βάθρων τη δεκαετία του '90. Από 100 δολάρια το δίκλινο.
Σαν Χουαν ντελ ΣουρΤο Pelican Eyes, Piedras y Olas βλέπει τη θάλασσα να βουτάει στον Ειρηνικό και το χαριτωμένο παραθαλάσσιο χωριό Σαν Χουάν. Ποντάρει στον οικοτουρισμό πολυτελείας. Τα σπίτια και οι κοινόχρηστοι χώροι σέβονται το περιβάλλον, το εστιατόριο είναι το καλύτερο της περιοχής. Οι υπάλληλοι λατρεύουν την ελληνική μυθολογία και είναι εξαιρετικά φιλικοί. Από 100 δολάρια το δίκλινο.
Ομετέπε
Η Villa Paraiso (www.paraiso. com.ni) είναι μία μικρή οικοτουριστική μονάδα πάνω στην παραλία Σάντο Ντομίγκο. Ανήκει σε Γερμανούς με ότι αυτό συνεπάγεται. Διαθέτει μικρά μπαγκαλόους και ένα ικανοποιητικό μπαρ και εστιατόριο.
ΦΑΓHTO
Στο ΛΕΟN δοκίμασα και μπορώ να σας συστήσω:
-Dona Conchi's, Calle Εl Caimito ωραίος χώρος, προσεγμένο φαί, εξαιρετικά μακαρόνια.
-La Jarochita, Calle El Caimito, απέναντι από το προηγούμενο: οι καλύτεροι χυμοί που έχω πιει ποτέ όχι όμως σε ποτήρι, αλλά και τα γνωστά λατινοαμερικάνικα πιάτα.
Στο Σαν ΧΟΥΑΝ και το Ομετεπε, τα εστιατόρια των ξενοδοχείων ήταν η νοστιμότερη και καλύτερη επιλογή.
ΠΛΗΡΟΦΟΡIΕΣ
Για τη Νικαράγουα δεν χρειάζεται βίζα. Φροντίστε το διαβατήριό σας να ισχύει για τουλάχιστον 6 μήνες από την ημερομηνία εισόδου σας στη χώρα.
ΥΓΕIΑ
Eχουν αναφερθεί κρούσματα ελονοσίας. Προσωπικά δεν πήρα καμία ιδιαίτερη προστασία, χρησιμοποίησα ωστόσο αρκετά σπρέι εντομοαπωθητικών. Πληροφορίες μπορείτε να πάρετε στην υγειονομική υπηρεσία της περιοχής σας.


Ταξιδέψτε εικονικa με CentralAmerica.Com Nicaragua - The most informative Nicaraguan site on the internet