Περιεχόμενα
Kαι κάπως έτσι ετοιμάζεται να γραφτεί το τελευταίο κεφάλαιο αυτής της ταξιδιωτικής ιστορίας που ονομάζεται «ένα πολύ σύντομο πέρασμα από την πρωτεύουσα Μπογκοτά». Το αεροπλάνο από τον εξωτικό παράδεισο San Andres προσγειώνεται για δεύτερη φορά σε αυτό το ταξίδι μας στο αεροδρόμιο El Dorado και ξεχνάμε τη ζέστη, τη θάλασσα και τα καλοκαιρινά ρούχα μας, μιας και ο καιρός στη Μπογκοτά είναι σαφέστατα πιο κρύος. Aναμενόμενο λόγω του υψομέτρου μιας και η πρωτεύουσα είναι χτισμένη σε υψόμετρο 2640m. Πάμε λοιπόν να γνωρίσουμε τη μεγαλύτερη πόλη της χώρας και 3η ψηλότερα χτισμένη πρωτεύουσα του κόσμου μετά τη Λα Παζ της Βολιβίας και το Κίτο του Ιισημερινού.
Η Μπογκοτά ιδρύθηκε stiw 6 Αυγούστου 1538 ως πρωτεύουσα του Νέου Βασιλείου της Γρανάδας από τον Ισπανό κονκισταδόρ Gonzalo Jimenez de Quesada. Μετά το 1540 μετονομάστηκε σε Santa Fe de Bogota και από το 1717 αποτέλεσε την πρωτεύουσα του μετονομασμένου πια Αντιβασιλείου της Νέας Γρενάδας ενώ στις 07 Αυγούστου 1819 αποτέλεσε την πρωτεύουσα του ανεξάρτητου πια έθνους της Μεγάλης Κολομβίας. Το τωρινό της όνομα ωστόσο το οφείλει στον παν-εθνικό απελευθερωτή της Νότιας Αμερικής, Simon Bolivar, o οποίος μετονόμασε την πόλη σε Μπογκοτά σε μία προσπάθεια απελευθέρωσης από τα δεσμά της εξουσίας της ισπανικής βασιλείας. Είτε την ονομάσετε Κυρία των Άνδεων είτε Κυρία του λαμπερού βουνού (ονομασίες που έχουν αποδοθεί στο παρελθόν σε μία προσπάθεια ερμηνείας της λέξης Μπογκοτά), είναι αδιαμφισβήτητα το κύριο και μεγαλύτερο διοικητικό, οικονομικό και εμπορικό κέντρο της χώρας με περίπου 7.000.000 κατοίκους.
Η πρώτη γνωριμία μας με την πόλη θα ξεκινήσει γνωρίζοντας τη νυχτερινή της πλευρά. Κι αυτό γιατί τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο όταν είχε ήδη νυχτώσει. Ευτυχώς, οι γνωριμίες κι οι κύκλοι του συνταξιδώτη «Κ» μας έβγαλαν για άλλη μία φορά ασπροπρόσωπους και συναντήσαμε μια παρέα Κολομβιανών που μας έβγαλαν στο κέντρο της πρωτεύουσας σε ένα φαντασμαγορικό, εκκεντρικό μαγαζί «τα έχω όλα και συμφέρω- εστιατόριο, μπαράκι, πίστα χορού» που ακούει στο όνομα Andres Carne De Res! Εξαιρετική βραδυά με ομολογουμένως αρκετό κέφι σε ένα μαγαζί που έχει αρκετό τουριστικο-κεντρικό προσανατολισμό με ωραίες μουσικές, κοκτέιλ και φαγητό!
Όμως η νύχτα θα απογειωθεί ακόμη περισσότερο σε ένα ακόμη μεγαλύτερο, τεραστιότερο, νυχτερικό club που θα μας οδηγήσουν αργότερα οι Κολομβιανές φίλες μας με απίστευτα συνωστισμένο κόσμο στα διάφορα επίπεδα του μαγαζιού, κάθε ένα με διαφορετικό είδος μουσικής! Κι έτσι αφηνόμαστε σε Κολομβιάνικους-λάτιν αγαπημένους ρυθμούς συνοδεία αγουαρδιέντε για τελευταία φορά...!
Η δεύτερη και δυστυχώς τελευταία ημέρα στην πρωτεύουσα μόλις ξημέρωσε στην upmarket συνοικία του Chapinero όπου μένουμε και η πρωινή γνωριμίας μας με την Μπογκοτά δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει με άλλο μέρος από την περίφημη Candelaria, την αποικιακή καρδιά της πόλης. Μια μικρή παρένθεση για να πω ότι θα πρέπει να έχετε υπόψη ότι η περιοχή της Candelaria θέλει πολύ προσοχή όταν νυχτώνει οπότε και δεν συστήνεται να κάνουν βόλτα οι τουρίστες. Και για του λόγου το αληθές, γνωρίσαμε ζευγάρι ξένων που τους επιτέθηκαν με μαχαίρι για να τους αποσπάσουν λεφτά αργά το απόγευμα σε κάποιο απομονωμένο στενό της Candelaria. Κακή στιγμή, άτυχη στιγμή, στο λάθος σημείο τη λάθος ώρα, πάντως συνέβη. Κλείνει η παρένθεση και πάμε να δούμε την κεντρική πλατεία στην καρδιά του ιστορικού κέντρου της πρωτεύουσας με το όνομα πλατεία ....τι άλλο;;; Bolivar (!) όπου στέκουν τα κυβερνητικά κτίρια με χαρακτηριστικότερα το παλάτι της Δικαιοσύνης και το Εθνικό Καπιτώλιο, το παλάτι Lievano με το γραφείο του δημάρχου αλλά και τον καθεδρικό ναό της Μπογκοτά. Περιπλανηθείτε μαζί μας στο συννεφιασμένο τοπίο.
Ακολουθεί βόλτα στα πλακόστρωτα δρομάκια της Candelaria για να θαυμάσουμε τα όμορφα σπίτια
αλλά και άλλα κτίρια όπως το Παλάτι Narino που αποτελεί την επίσημα έδρα του προέδρου της χώρας, το Παλάτι του Αγίου Φραγκίσκου, και την απαστράπτουσα εκκλησία (πια μουσείο) της Santa Clara (Iglesia museo de Santa Clara), μία από τις παλαιότερες και πιο πλούσια διακοσμημένες με τοιχογραφίες και πίνακες εκκλησίες της Μπογκοτά.
Εννοείται ο δρόμος μας έφερε στο μουσείο του Fernando Botero που φιλοξενεί μία από τις σημαντικότερες συλλογές έργων τέχνης της Νοτίου Αμερικής όπου κυρίαρχο μέρος καταλαμβάνουν οι πίνακες και τα γλυπτά του ομώνυμου διάσημου καλλιτέχνη. Ποιος δεν γνωρίζει άλλωστε τους χοντρούς κύριους και κυρίες του Botero ! Αυτούς που είχαμε δει νωρίτερα στο ταξίδι μας ως υπαίθρια γλυπτά στην κεντρική πλατεία της Medellin! Πάμε τώρα να απολαύσουμε περισσότερα από τα έργα του στο μουσείο του...
Και αφού μιλάμε για τέχνες και πεμπτουσία, δεν θα μπορούσαμε σαν επόμενο προορισμό να μην επισκεφτούμε το διάσημο μουσείο του χρυσού (Museo de oro). Φτιαγμένο έτσι που να θυμίζει θησαυροφυλάκιο, έχει μια συλλογή από 55.000 κομμάτια (η μεγαλύτερη συλλογή χρυσών αντικειμένων στον κόσμο), από τα οποία 6000 εκθέτονται στις προθήκες του και αφορούν κυρίως την προ-Κολομβιανή εποχή πριν την κατάκτηση της Αμερικής από τους Ισπανούς.
Κι αφού θαμπωθήκαμε από τον πολύ χρυσό, ήρθε η ώρα να συνεχίσουμε τη βόλτα μας σε ένα πιο αστικό και λιγότερο απαστράπτον τμήμα της πόλης, στα σύνορα με την Candelaria
και να κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα για την πιο διάσημη σούπα της πρωτεύουσας, το Αjiaco....μιας κοτόσουπας δηλαδή με πατάτες, καλαμπόκι, πιπεριές και μπαχαρικά! Οκ, νομίζω πως η κοτόσουπα της γιαγιάς μου ήταν σαφώς καλύτερη (!) αλλά περί ορέξεως...
αφού πήραμε δυνάμεις, ώρα για να σκαρφαλώσουμε ψηλά... στο λόφο με την πανοραμική θέα στην πρωτεύουσα που ακούει στο όνομα Cerro de Monserrate. Το Monserrate λοιπόν που ονομάστηκε από το ομώνυμο βουνό Montserrat στην Καταλωνία, κυριαρχεί επιβλητικά πάνω από κέντρο της πρωτεύουσας με ύψος 3152m πάνω από το επίπεδο της θάλασσας. Η πρόσβαση γίνεται πολύ εύκολα με το funicular που πήραμε εμείς είτε το τελεφερικ (που δεν λειτουργούσε τότε) που βρίσκονται δυτικά της Candelaria και ξεκινάνε από τον κεντρικό δρόμο Carrera 1, πολύ κοντά στο μουσείο Casa Museo Quinta de Bolivar. Στην κορυφή του βουνού μπορείτε να περιηγηθείτε στην εκκλησία του 17ου αιώνα αφιερωμένη στο Έκπτωτο Κύριο (El Senor Caido), τους όμορφους κήπους και πρωτίστως να απολαύσετε τη μαγευτική θέα προς όοολη την πρωτεύουσα ! Απολαύστε κι εσείς μαζί μας την θέα (παρά τη βροχούλα και τη συννεφιά και το κρύο που είχε εκείνη τη στιγμή!). Κι επειδή πολύ παγώσαμε εκεί πάνω, ακολούθησε ζεστό τσαγάκι με φύλλα κόκας σε μία κοντινή καφετέρια.
Ήρθε η ώρα να κατέβουμε και να αισθανθούμε λίγο Ελλάδα τις τελευταίες μας ώρες στην Κολομβία! Ο λόγος για το ελληνικό εστιατόριο που διατηρεί γνωστός travelstoritis τον οποίο είχα γνωρίσει παλαιότερα διαδικτυακά και είχα κρατήσει την επαφή. Σίγουρα πολλοί θα τον ξέρετε. Ο Γιώργος λοιπόν «αποπλανήθηκε» πριν χρόνια στην Κολομβία και διατηρεί ένα πολύ επιτυχημένο και όμορφο εστιατόριο προσφέροντας εξαιρετικά, πολύ νόστιμα ελληνικά πιάτα στο κοινό της Κολομβίας. Τα έχει καταφέρει περίφημα και εμείς απολαύσαμε γευστικά ένα κομμάτι Ελλάδας σε αυτή την τόσο μακρινή γωνιά!
Του δώσαμε και τα απαραίτητα ελληνικά δωράκια μας από την πατρίδα που τόσο λαχαράει και χορτάτοι επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο καθώς νωρίς το πρωί το αεροπλάνο πετά....και κάπως έτσι είχε έρθει η ώρα να πετάξουμε πίσω στην Ελλάδα και να τελειώσει αυτή η ιστορία. Ευχαριστώ όλους εσάς τους αναγνώστες που μας κάνατε παρέα, ελπίζω να απολαύσατε την ιστορία και να μας ακολούθησετε στην επόμενη ταξιδιωτική περιπέτεια... Ηasta luego Colombia !!!!!!!!
Η Μπογκοτά ιδρύθηκε stiw 6 Αυγούστου 1538 ως πρωτεύουσα του Νέου Βασιλείου της Γρανάδας από τον Ισπανό κονκισταδόρ Gonzalo Jimenez de Quesada. Μετά το 1540 μετονομάστηκε σε Santa Fe de Bogota και από το 1717 αποτέλεσε την πρωτεύουσα του μετονομασμένου πια Αντιβασιλείου της Νέας Γρενάδας ενώ στις 07 Αυγούστου 1819 αποτέλεσε την πρωτεύουσα του ανεξάρτητου πια έθνους της Μεγάλης Κολομβίας. Το τωρινό της όνομα ωστόσο το οφείλει στον παν-εθνικό απελευθερωτή της Νότιας Αμερικής, Simon Bolivar, o οποίος μετονόμασε την πόλη σε Μπογκοτά σε μία προσπάθεια απελευθέρωσης από τα δεσμά της εξουσίας της ισπανικής βασιλείας. Είτε την ονομάσετε Κυρία των Άνδεων είτε Κυρία του λαμπερού βουνού (ονομασίες που έχουν αποδοθεί στο παρελθόν σε μία προσπάθεια ερμηνείας της λέξης Μπογκοτά), είναι αδιαμφισβήτητα το κύριο και μεγαλύτερο διοικητικό, οικονομικό και εμπορικό κέντρο της χώρας με περίπου 7.000.000 κατοίκους.
Η πρώτη γνωριμία μας με την πόλη θα ξεκινήσει γνωρίζοντας τη νυχτερινή της πλευρά. Κι αυτό γιατί τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο όταν είχε ήδη νυχτώσει. Ευτυχώς, οι γνωριμίες κι οι κύκλοι του συνταξιδώτη «Κ» μας έβγαλαν για άλλη μία φορά ασπροπρόσωπους και συναντήσαμε μια παρέα Κολομβιανών που μας έβγαλαν στο κέντρο της πρωτεύουσας σε ένα φαντασμαγορικό, εκκεντρικό μαγαζί «τα έχω όλα και συμφέρω- εστιατόριο, μπαράκι, πίστα χορού» που ακούει στο όνομα Andres Carne De Res! Εξαιρετική βραδυά με ομολογουμένως αρκετό κέφι σε ένα μαγαζί που έχει αρκετό τουριστικο-κεντρικό προσανατολισμό με ωραίες μουσικές, κοκτέιλ και φαγητό!
Όμως η νύχτα θα απογειωθεί ακόμη περισσότερο σε ένα ακόμη μεγαλύτερο, τεραστιότερο, νυχτερικό club που θα μας οδηγήσουν αργότερα οι Κολομβιανές φίλες μας με απίστευτα συνωστισμένο κόσμο στα διάφορα επίπεδα του μαγαζιού, κάθε ένα με διαφορετικό είδος μουσικής! Κι έτσι αφηνόμαστε σε Κολομβιάνικους-λάτιν αγαπημένους ρυθμούς συνοδεία αγουαρδιέντε για τελευταία φορά...!
Η δεύτερη και δυστυχώς τελευταία ημέρα στην πρωτεύουσα μόλις ξημέρωσε στην upmarket συνοικία του Chapinero όπου μένουμε και η πρωινή γνωριμίας μας με την Μπογκοτά δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει με άλλο μέρος από την περίφημη Candelaria, την αποικιακή καρδιά της πόλης. Μια μικρή παρένθεση για να πω ότι θα πρέπει να έχετε υπόψη ότι η περιοχή της Candelaria θέλει πολύ προσοχή όταν νυχτώνει οπότε και δεν συστήνεται να κάνουν βόλτα οι τουρίστες. Και για του λόγου το αληθές, γνωρίσαμε ζευγάρι ξένων που τους επιτέθηκαν με μαχαίρι για να τους αποσπάσουν λεφτά αργά το απόγευμα σε κάποιο απομονωμένο στενό της Candelaria. Κακή στιγμή, άτυχη στιγμή, στο λάθος σημείο τη λάθος ώρα, πάντως συνέβη. Κλείνει η παρένθεση και πάμε να δούμε την κεντρική πλατεία στην καρδιά του ιστορικού κέντρου της πρωτεύουσας με το όνομα πλατεία ....τι άλλο;;; Bolivar (!) όπου στέκουν τα κυβερνητικά κτίρια με χαρακτηριστικότερα το παλάτι της Δικαιοσύνης και το Εθνικό Καπιτώλιο, το παλάτι Lievano με το γραφείο του δημάρχου αλλά και τον καθεδρικό ναό της Μπογκοτά. Περιπλανηθείτε μαζί μας στο συννεφιασμένο τοπίο.
Ακολουθεί βόλτα στα πλακόστρωτα δρομάκια της Candelaria για να θαυμάσουμε τα όμορφα σπίτια
αλλά και άλλα κτίρια όπως το Παλάτι Narino που αποτελεί την επίσημα έδρα του προέδρου της χώρας, το Παλάτι του Αγίου Φραγκίσκου, και την απαστράπτουσα εκκλησία (πια μουσείο) της Santa Clara (Iglesia museo de Santa Clara), μία από τις παλαιότερες και πιο πλούσια διακοσμημένες με τοιχογραφίες και πίνακες εκκλησίες της Μπογκοτά.
Εννοείται ο δρόμος μας έφερε στο μουσείο του Fernando Botero που φιλοξενεί μία από τις σημαντικότερες συλλογές έργων τέχνης της Νοτίου Αμερικής όπου κυρίαρχο μέρος καταλαμβάνουν οι πίνακες και τα γλυπτά του ομώνυμου διάσημου καλλιτέχνη. Ποιος δεν γνωρίζει άλλωστε τους χοντρούς κύριους και κυρίες του Botero ! Αυτούς που είχαμε δει νωρίτερα στο ταξίδι μας ως υπαίθρια γλυπτά στην κεντρική πλατεία της Medellin! Πάμε τώρα να απολαύσουμε περισσότερα από τα έργα του στο μουσείο του...
Και αφού μιλάμε για τέχνες και πεμπτουσία, δεν θα μπορούσαμε σαν επόμενο προορισμό να μην επισκεφτούμε το διάσημο μουσείο του χρυσού (Museo de oro). Φτιαγμένο έτσι που να θυμίζει θησαυροφυλάκιο, έχει μια συλλογή από 55.000 κομμάτια (η μεγαλύτερη συλλογή χρυσών αντικειμένων στον κόσμο), από τα οποία 6000 εκθέτονται στις προθήκες του και αφορούν κυρίως την προ-Κολομβιανή εποχή πριν την κατάκτηση της Αμερικής από τους Ισπανούς.
Κι αφού θαμπωθήκαμε από τον πολύ χρυσό, ήρθε η ώρα να συνεχίσουμε τη βόλτα μας σε ένα πιο αστικό και λιγότερο απαστράπτον τμήμα της πόλης, στα σύνορα με την Candelaria
και να κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα για την πιο διάσημη σούπα της πρωτεύουσας, το Αjiaco....μιας κοτόσουπας δηλαδή με πατάτες, καλαμπόκι, πιπεριές και μπαχαρικά! Οκ, νομίζω πως η κοτόσουπα της γιαγιάς μου ήταν σαφώς καλύτερη (!) αλλά περί ορέξεως...
αφού πήραμε δυνάμεις, ώρα για να σκαρφαλώσουμε ψηλά... στο λόφο με την πανοραμική θέα στην πρωτεύουσα που ακούει στο όνομα Cerro de Monserrate. Το Monserrate λοιπόν που ονομάστηκε από το ομώνυμο βουνό Montserrat στην Καταλωνία, κυριαρχεί επιβλητικά πάνω από κέντρο της πρωτεύουσας με ύψος 3152m πάνω από το επίπεδο της θάλασσας. Η πρόσβαση γίνεται πολύ εύκολα με το funicular που πήραμε εμείς είτε το τελεφερικ (που δεν λειτουργούσε τότε) που βρίσκονται δυτικά της Candelaria και ξεκινάνε από τον κεντρικό δρόμο Carrera 1, πολύ κοντά στο μουσείο Casa Museo Quinta de Bolivar. Στην κορυφή του βουνού μπορείτε να περιηγηθείτε στην εκκλησία του 17ου αιώνα αφιερωμένη στο Έκπτωτο Κύριο (El Senor Caido), τους όμορφους κήπους και πρωτίστως να απολαύσετε τη μαγευτική θέα προς όοολη την πρωτεύουσα ! Απολαύστε κι εσείς μαζί μας την θέα (παρά τη βροχούλα και τη συννεφιά και το κρύο που είχε εκείνη τη στιγμή!). Κι επειδή πολύ παγώσαμε εκεί πάνω, ακολούθησε ζεστό τσαγάκι με φύλλα κόκας σε μία κοντινή καφετέρια.
Ήρθε η ώρα να κατέβουμε και να αισθανθούμε λίγο Ελλάδα τις τελευταίες μας ώρες στην Κολομβία! Ο λόγος για το ελληνικό εστιατόριο που διατηρεί γνωστός travelstoritis τον οποίο είχα γνωρίσει παλαιότερα διαδικτυακά και είχα κρατήσει την επαφή. Σίγουρα πολλοί θα τον ξέρετε. Ο Γιώργος λοιπόν «αποπλανήθηκε» πριν χρόνια στην Κολομβία και διατηρεί ένα πολύ επιτυχημένο και όμορφο εστιατόριο προσφέροντας εξαιρετικά, πολύ νόστιμα ελληνικά πιάτα στο κοινό της Κολομβίας. Τα έχει καταφέρει περίφημα και εμείς απολαύσαμε γευστικά ένα κομμάτι Ελλάδας σε αυτή την τόσο μακρινή γωνιά!
Του δώσαμε και τα απαραίτητα ελληνικά δωράκια μας από την πατρίδα που τόσο λαχαράει και χορτάτοι επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο καθώς νωρίς το πρωί το αεροπλάνο πετά....και κάπως έτσι είχε έρθει η ώρα να πετάξουμε πίσω στην Ελλάδα και να τελειώσει αυτή η ιστορία. Ευχαριστώ όλους εσάς τους αναγνώστες που μας κάνατε παρέα, ελπίζω να απολαύσατε την ιστορία και να μας ακολούθησετε στην επόμενη ταξιδιωτική περιπέτεια... Ηasta luego Colombia !!!!!!!!
.
Είμαστε αταξίδευτοι ένα χρόνο, έχουμε ψυχολογικά! Ελπίζω να μην αργήσει το κεφάλαιο ε? Λεπτομέρειες και φωτογραφίες μη σε πιάσουν τσιγκουνιές στο καλύτερο κομμάτι 
