Μικρές ταξιδιωτικές ιστορίες

[galat]

Από πολύ καιρό σκεφτόμουνα ένα θέμα στο οποίο να μπορεί ο καθένας από εμάς να γράφει μικρές ταξιδιωτικές ιστορίες, από απρόοπτα και συμβάντα που συνέβηκαν στην διάρκεια των ταξιδιών μας και τα οποία δεν είχαν την τύχη ή δεν άξιζαν τον κόπο να ενσωματωθούν σε μία κανονική ταξιδιωτική ιστορία. Αφορμή για να ξεκινήσω σήμερα το θέμα αυτό ήταν οι συνειρμοί που μου προκάλεσε το όνομα του καφέ στο οποίο πρόκειται να γίνει η συνάντηση για τα 8 χρόνια του travelstories, το cafe Ρουά.
Όταν πριν αρκετά χρόνια είχαμε επισκεφτεί την Νέα Υόρκη, είχαμε συναντήσει έναν φίλο Ελληνοαμερικάνο, ο οποίος και είχε αναλάβει να μας ξεναγήσει στην πόλη. Ένα βράδυ λοιπόν σε μία τηλεφωνική συνομιλία μας έδωσε ραντεβού σε ένα καφέ του Greenwich Village, το καφέ Χουά. Επειδή στην αρχή δεν ακούσαμε καλά το όνομα του καφέ, λόγω και της μη καλής τηλεφωνικής επικοινωνίας, ζητήσαμε να μας επαναλάβει το όνομα το καφέ, που και πάλι ακούγονταν ως καφέ Χουά. Δεδομένου ότι ο φίλος αυτός τύχαινε να μην αρθρώνει καλά το γράμμα ρ μείναμε όλοι με την εντύπωση, ότι το όνομα το καφέ ήταν καφέ Ρουά (που στα γαλλικά σημαίνει βασιλιάς) και έτσι βρεθήκαμε στο Greenwich Village να ψάχνουμε και να ρωτάμε για το που είναι το cafe Roi. Εν τέλει βέβαια cafe Roi δεν βρήκαμε, αλλά βρήκαμε το πασίγνωστο cafe Wha, το οποίο εμείς ως ανίδεοι τουρίστες αγνοούσαμε. Γιατί το cafe Wha ήταν ένα από τα πιό παλιά και γνωστά μπαρ της περιοχής με πολλούς κατά καιρούς διάσημους θαμώνες, από τον Ginsberg μέχρι τον Bob Dylan, τον Jimi Hendrix και τον Springsteen. Περιττό βέβαια να πω ότι περάσαμε υπέροχα. Αυτό δε που μου έχει αποτυπωθεί στο μυαλό, είναι μία εκπληκτική εκτέλεση του Roxanne του Sting, που ακούσαμε από μία "άσημη" μπάντα, που τραγουδούσε Live.

Υ.Γ. Περιττό βέβαια να προσθέσω, ότι καλείται όποιος επιθυμεί να συμπληρώσει παρακάτω δικές του μικρές ταξιδιωτικές ιστορίες.

 

[soudianos]

Πολύ ενδιαφέρον το θέμα galat, κι ο καθένας μας μπορεί να έχει αρκετές. Oταν πρωτογράφτηκα, ταξ. ιστορίες νόμιζα πως είναι τυχόν συμβάντα στα ταξίδια μας και όχι η περιγραφή ενός ταξιδιού. Γι αυτό προέκυψε η πρώτη και πολύ μίνι... (Παρίσι...χρυσάφι... κλπ) και η επόμενη: "Μπαγκλαντές....πειρατές κλπ"

 

[travelina]

Έτυχε χθες να συζητώ με ένα φίλο που ζητούσε πληροφορίες για την Ιαπωνία και ανησυχούσε κάπως για το θέμα της συνεννόησης στα εστιατόρια. Οπότε και ανέσυρα αυτό το μικρό συμβάν:
Δεύτερη μέρα στην Ιαπωνία, στην Οσάκα, και αφού είχαμε καταλάβει από νωρίς ότι θα συνεννοούμαστε με τη διεθνή χειρωνακτική, βρεθήκαμε σε ένα παραδοσιακό σούσι μπαρ στη Den Den Town. Το menu ήταν μόνο στα ιαπωνικά, κανείς δεν ήξερε αγγλικά, αρχίσαμε να δείχνουμε κάποια γνωστά ψαρικά για να μας τα ετοιμάσουν και αφήσαμε κατά μέρος κάποια άλλα που φαίνονταν ενδιαφέροντα αλλά δε γινόταν να καταλάβουμε τι είναι, παρά τα άπταιστα ιαπωνικά που μας επαναλάμβανε υπομονετικά ο σερβιτόρος. Σε κοντινό τραπέζι καθόταν ένας αμερικανός που παρακολουθούσε τη σκηνή και ήξερε λίγα ιαπωνικά, παρενέβη και με τα πολλά μας εξήγησε ότι ήταν χέλια, καλαμάρια και κάτι κοκοκόψαρα. Τα παραγγείλαμε. Μετά από λίγο ο σερβιτόρος συζητάει κάτι με τον αμερικανό και αυτός μας ρωτάει από που είμαστε. Του λέμε και του το λέει -παρεμπιπτόντως η χώρα μας ακούγεται "Γκερέσα". Σε λίγο μας έρχεται ο σερβιτόρος με ένα φύλλο χαρτί που γράφει: << Έχετε αλλεργίες;[/SIZE] >> σε άπταιστα, καλλιγραφικά, με τους τόνους του, με τα λ και τα γ, με τα όλα του!
Καταλαβαίνετε τι πάθαμε...

 

[soudianos]

Παδιά αν θέλει κανείς να γράψει για να πάρω μετά σειρά....

 

[galat]

Γράψε γράψε....

 

[soudianos]

Ειλάτ από τα παλιά

Σ΄ αυτή τη μίνι ιστορία θα σας περιγράψω πως πέρασα στο Ειλάτ του Ισραήλ κάποια χρονιά λίγο πριν το 85.

Στην ιστορία «ο γύρος του κόσμου… κλπ» γράφω ότι πριν μπούμε στην Ερυθρά Θάλασσα κοντά στη Σοκότρα, μας πέτυχαν τα 9-10 μποφόρ των Μουσώνων με αποτέλεσμα να λυθούν 5-6 κοντέινερς από το κατάστρωμα, γεμάτα με σακιά ρύζι κι άλλα διάφορα προϊόντα και το ένα πίσω από το άλλο να φουντάρουν στη θάλασσα, αφού πρώτα κάνανε ζημιά στην κουπαστή. Όχι χωρίς θλίψη βλέπαμε το φορτίο μας τα ταξιδεύει μόνο του πάνω στα κύματα! Εκτός τούτου, 15 από τα αυτοκίνητα Subaruπου είχαμε φορτώσει από την Ιαπωνία, δεμένα μέσα στο αμπάρι, λύσανε και επάθανε μικρές ή μεγάλες ζημιές. Μετά απ’ αυτή τη ζημιά στείλαμε ως είναι ευνόητο τηλεγραφική ενημέρωση στους παραλήπτες του φορτίου στο Ειλάτ.

Την πρώτη υποδοχή μας την έκαναν οι Εβραίοι στο αγκυροβόλιο έξω από το λιμάνι, βάζοντάς μας τρεις οπλισμένους στρατιώτες να κάνουν βάρδια στο κατάστρωμα του πλοίου. Αυτό δεν είχε σχέση με τη ζημιά αλλά ήταν, και θάναι ακόμη, μια κίνηση για προστασία του πλοίου με φορτίο για το Ισραήλ από εχθρικές ενέργειες.

Στην προβλήτα όπου πλησιάζαμε να δέσουμε, ένα ασυνήθιστος μεγάλος αριθμός ατόμων περίμενε το πλοίο της ταλαιπωρίας που έφερνε το λειψό φορτίο. Λιμενικοί, τελωνειακοί, στρατιωτικοί, παραλήπτες φορτίου, πράκτορες, εμπορικοί αντιπρόσωποι, διάφοροι χαρτογιακάδες κι άλλοι περίεργοι

Το καράβι με την κυανόλευκο στην πρύμη του, παρουσίαζε απ’ έξω ένα όχι και τόσο όμορφο θέαμα. Σπασμένη κουπαστή, ξεβαμμένο, σκουριασμένο, ταλαιπωρημένο από τα κύματα ενός ταξιδιού 35 ημερών. Σα να μην έφταναν όλα αυτά, είχε πιάσει ένα αεράκι που έκανε το δέσιμο των κάβων στην προβλήτα περιπετειώδη. Πράγμα το οποίο, για τους ευρισκόμενους στην προβλήτα άσχετους στη ναυτοσύνη, ερμηνεύτηκε σαν ένδειξη ατζαμοσύνης και προστέθηκε στις υπόνοιες των αιτιών της καταστροφής μέρους του φορτίου που περίμεναν. Τα ειρωνικά χαμόγελα ξεχώριζαν στα πρόσωπα των ιστορικών αντιπάλων του ελληνισμού.

Στην ερμηνεία αυτή των Εβραίων που πάντα βλέπουν εχθρούς, προστέθηκε και η υπόνοια για δολιοφθορά. Έτσι, την επόμενη μέρα μας είπαν ότι θα μας γίνει ανάκριση σε όλους μας καθένα ξεχωριστά. Ποια ήταν η θέση του στο καράβι, ο ρόλος του την ώρα της τρικυμίας, κλπ κλπ. Τι ανάκριση τώρα!! Περισσότερο συνέντευξη ήταν μπας και έβγαζαν συμπεράσματα. Όμως το θέμα ήταν απλό. Όταν τα κύματα έρχονται απ΄ όλες τις κατευθύνσεις όπως γίνεται σε κείνο το σημείο του Ινδικού, το καράβι δεν κυβερνιέται εύκολα και καταχτυπά. Είναι δυνατόν να επιχειρήσεις να καταστρέψεις μόνο το φορτίο, χωρίς να κινδυνέψει το πλοίο;

Κάποια στιγμή ήρθε η σειρά μου. Στο σαλόνι με περίμεναν τρία θηρία με φουσκωτά μαγουλά, σοβαροί, σκυθρωποί κι αγέλαστοι και με θλιμμένα πρόσωπα. Θυμήθηκα τον Ντοστογιέφσκι. «Στα πάντα θλιμμένα πρόσωπα των Εβραίων αντικατοπτρίζονται τα βάσανα χιλιετιών της φυλής τους». Με τα βλέμματα καρφωμένα πάνω μου είναι αλήθεια πως κάπως μπερδεύτηκα χωρίς λόγο. Φορτώνεσαι το αίσθημα ενοχής χωρίς να είσαι.

Το Ειλάτ που βρίσκεται στη κορυφή του τριγώνου της χερσονήσου Σινά, στην άκρη της ερήμου, είναι στρατηγικό λιμάνι, σημείο εξόδου του Ισραήλ προς την Ερυθρά , τον Ινδικό και όλη την υπόλοιπη Ασία, χωρίς νάχει την ανάγκη του Σουέζ της Αιγύπτου. Η πόλη ήταν ένας μικρός οικισμός τότε, κτισμένος στο ξερή κι άνυνδρη έρημο. Τα σπίτια απλά σαν κουτιά χωρίς αρχιτεκτονική, μόλις για να εξυπηρετούν τους κατοίκους που εργάζονταν στο λιμάνι, τους στρατιωτικούς και όλους αυτούς που ήταν απαραίτητοι για την ύπαρξη της πόλης σε αυτή τη σπουδαία γεωγραφική θέση. Το τοπίο ήταν άδενδρο, το πράσινο ελάχιστο, ο ήλιος καυτός η ζέστη αφόρητη εδώ στα πιο ζεστά μέρη της γης. Την Ερυθρά και τον Κόλπο. Στο βάθος διακρινόταν η Άκαμπα, με τους μιναρέδες της και οι ψηλές οικοδομές του κέντρου της πόλης. Υπήρχε ένας μικρός πεζόδρομος με λίγα μαγαζάκια, 2-3 πρακτορεία που έκαναν εκδρομές στην Αγ. Αικατερίνη του Σινά, ένα κοσμηματοπωλείο που ήταν και σαράφικο όπου αλλάζαμε τα δολάρια . Τότε ήταν μια ευκαιρία για μια βολτούλα στο Σινά στο δεκαήμερο που μείναμε, αλλά μέχρι τότε δεν είχα δει την γκαβούρα της Αγ. Αικατερίνης με το βράχο δίπλα της…

Στο μοναδικό μπαρ ήμασταν οι μόνοι αλλά τακτικοί του πελάτες στα ζεστά βραδάκια έξω στον πεζόδρομο και το πρώτο ποτήρι του ενός λίτρου μαύρης μπύρας άδειαζε σε χρόνο ρεκόρ. Πιο πέρα στο μοναδικό supermarket, ήταν το μόνο μέρος όπου έβλεπες ντόπιους.

Υπήρχε όμως και η πλαζ. Ήταν κατά μήκος του τέλους μιας κεντρικής λεωφόρου που κατέληγε στην πόλη και την ένωνε με την υπόλοιπη χώρα. Συμπληρώνω εδώ ότι η πόλη ήταν πεντακάθαρη. Έκανα μερικά μπάνια στην θάλασσα σε ώρες πρωινές , και με τις κατάλληλες προφυλάξεις από τον ήλιο. Τα νερά του κόλπου της Άκαμπας δε ήταν κάτι το ιδιαίτερο, και στην πλαζ όπως και στην πόλη επικρατούσε ερημιά.

Ήμουν πάντα ο μόνος κολυμβητής, μέχρι που κάποια μέρα την βαρεμάρα μου την χάλασε μια εβραιοπούλα στρατιωτίνα, κάτι που έβλεπα πρώτη φορά, η οποία αφού διέσχισε όλη την παραλία περπατώντας δίπλα στο κύμα κι΄ έχοντας το όπλο της στον ώμο ήρθε και κάθισε στα πέντε μέτρα από μένα. Άφησε το όπλο στα βότσαλα, έβγαλε τη στολή και τις αρβύλες της κι έμεινε με το κόκκινο μπικίνι. Ήταν γύρω στα 23 είχε ωραιότατο σώμα, όμορφο μελαχρινούλικο πρόσωπο, και γλυκύτατα μαύρα μάτια. Θυμήθηκα ένα φίλο που μου επαινούσε κάποτε τα μάτια των Ισραηλιτισσών. Δε ξέρω σήμερα από την πλευρά της Μεσογείου τι γίνεται με τις πολλαπλές προσμίξεις από άλλες χώρες αλλά η κοπέλα ανήκε καθαρά στη σημιτική φυλή. Θεωρώντας ότι η στολή και η υπηρεσία που συμβολίζει ενέχει δεσμεύσεις και απαγορεύσεις δεν της ανοίχτηκα ως συνήθως αλλά μόνο σε γενικά θέματα για τη χώρα της. Απαντούσε με μισόλογα και διστακτικά, πιθανώς να ήταν σε υπηρεσία. Μάλιστα σκέφτηκα μπας κι ήρθε να μάθει τι είμαι και να πάρει πληροφορίες. Αλλά και με το μπικίνι…! Κι όταν τη ρώτησα πόσα παιδιά κάνουν οι οικογένειες των Εβραίων, ε!! τότε δεν απάντησε καθόλου. Ύποπτη ερώτηση…. Όμως εκ των υστέρων τότε που ήταν όμως αργά…υποψιάστηκα ότι ίσως τα πράματα να ήταν πολύ απλά: Μια εξόδου είχε η φανταρίνα και ήθελε να διασκεδάσει όπως κάνουν και οι φαντάροι μας.... Ενώ εγώ το έριξα…στις αερολογίες!!!!

Το Ειλάτ όπως διαβάζω σήμερα είναι μια διαφορετική πόλη με ενυδρείο , υποθαλάσσιο πάρκο, καταδύσεις και από κει γίνονται οι εκδρομές στο Σινά.

 

[mikrh tsopana]

Ημέρα αναχώρησης από Βουδαπέστη για Ρώμη,αφού τη χαιρετώ,δίνω στη φίλη μου την κάρτα μετακινήσεων(συνέφερε να βγάλω μηνιαία γιατί κόστιζε μόνο 12 ευρώ και γιατί μπορούσε να τη χρησιμοποιήσει και αυτή μετά) και μου δίνει ένα εισιτήριο να χτυπήσω στο λεωφορείο που θα έπαιρνα για να πάω στο αεροδρόμιο.Mπαίνω στο λεωφορείο,ρωτάω τον οδηγώ τηλεγραφικά(δεν υπήρχε περίπτωση να καταλάβει αλλιώς) "airport?" μου γνέφει θετικά και κάθομαι.

Το αεροδρόμιο αναχώρησης το είχα κοιτάξει πριν καμια 15αριά μέρες,αλλά ήμουν σίγουρη πως ήταν το Ferihegy.Βλέπω καναδυό με βαλίτσες,λέω ωραία,μαζί θα κατεβούμε.Εκεί που καθόμουν αραχτή και λάιτ,ακούω "Ferihegy".Πατάω το κουμπί και κατεβαίνω,κάπως προβληματισμένη που δεν κατέβηκε κανείς άλλος.

Μα το αεροδρόμιο είναι εδώ,να,έχει και ταμπελίτσα!

Ακολουθώ την..ταμπελίτσα που με ορμηνεύει να ανέβω κάτι σκάλες.Στο τέλος τους(η τσάντα μου δεν ήταν και η πιο ελαφριά έβερ) έχει δύο στοές.Μια άλλη ταμπελίτσα μου δείχνει τη δεξιά στοά.Την ακολουθώ,κατεβαίνω τις σκάλες και πάω να μπω στο αεροδρόμιο.Κλειστό το terminal 1.

-Επιβάτες,είσοδος από το terminal2.

Κάπως ανήσυχη,όχι τόσο για το ότι έπρεπε να κάνω λίγο παραπάνω δρόμο όσο για το ότι δεν έβλεπα ψυχή,πάω στο terminal2.Μια ωραιότατη λέξη εμφανίστηκε μπροστά μου και το γλυκό έδεσε.

"Cargo!"

Cargo?Τί cargo?

Bλέπω δύο τυπάδες έξω από ένα αυτοκίνητο.Τους πλησιάζω και τους ρωτάω από πού να μπω.

-Από εδώ κούκλα μου δεν πετάς.Πρέπει να πας στο άλλο αεροδρόμιο!

Αλλάζω 5 χρώματα(το να ανέβω level και να συμπεριλάβω στο ενεργητικό μου το χάσιμο πτήσης πέραν απ το χάσιμο τρένων και λεωφορείων,δεν ήταν στα άμεσα σχέδιά μου).

Γυρνάω πίσω,έλα που εκτός των άλλων καλών(ή και κάλλων),το κεφάλι μου περιέχει και το ισχυρότερο αντι-gps στον γαλαξία και δεν μπορώ να καταλάβω από ποιά μεριά του δρόμου ήρθα.Πάω λοιπόν από εκεί που νόμιζα πως ήρθα(μα πώς πάντα τα έχω ανάποδα στο μυαλό μου και βλέπω στον πίνακα την άφιξη της χ λεωφορειακής γραμμής σε 5'.Ρωτάω μια γυναίκα(τον μόνο άνθρωπο που ευτυχώς βρήκα) αν αυτό πάει αεροδρόμιο.Δεν καταλαβαίνει.Της δείχνω το εισιτήριο.Μου δείχνει την άλλη πλευρά του δρόμου!Έκτακτα!Με την ευκαιρία κοιτάω κι εγώ το εισιτήριο.Ferihegy πουθενά.T2B έγραφε.

Πάω στην άλλη πλευρά του δρόμου.Εκεί είχε κόσμο.Ξαναρωτάω.Όλα καλά τώρα.Αν εξαιρέσουμε ότι δεν είχα εισιτήριο για το λεωφορείο...

1η σκέψη
Θα βγάλω από μέσα.

2η σκέψη
Έχω γύρω στα 200 HUF(το εισιτήριο κάνει γύρω στα 400 μέσα στο λεωφορείο).

Χρόνο για άλλες σκέψεις δεν είχα ευτυχώς.Ήρθε το λεωφορείο,μπήκα μέσα ταλιμπάν,έφτασα στο αεροδρόμιο.

Απ τις ελάχιστες φορές που έχω ξεκινήσει αρκετά νωρίτερα απ την ώρα αναχώρησης.Μια ώρα+ πριν την πτήση και το όλο λάθος με είχε πάει πίσω σχεδόν άλλη μία ώρα!Κι όλα αυτά γιατί βαρέθηκα να κοιτάξω το εισιτήριο,που το είχα στην τσέπη μου.

 

[echo2011]

Απ τις ελάχιστες φορές που έχω ξεκινήσει αρκετά νωρίτερα απ την ώρα αναχώρησης.Μια ώρα+ πριν την πτήση και το όλο λάθος με είχε πάει πίσω σχεδόν άλλη μία ώρα!Κι όλα αυτά γιατί βαρέθηκα να κοιτάξω το εισιτήριο,που το είχα στην τσέπη μου.

Τέλος καλό όλα καλά όμως ε; Πάντως αν ήταν μία ώρα πριν τη πτήση δε ξεκίνησες αρκετά νωρίτερα! Μία ώρα πριν είναι αργά! Μήπως δε κατάλαβα τι εννοείς;

 

[mikrh tsopana]

Τέλος καλό όλα καλά όμως ε; Πάντως αν ήταν μία ώρα πριν τη πτήση δε ξεκίνησες αρκετά νωρίτερα! Μία ώρα πριν είναι αργά! Μήπως δε κατάλαβα τι εννοείς;

ναι δεν το διευκρίνησα
δε ξεκίνησα μια ώρα πριν
ξεκίνησα περίπου 3μιση ώρες πριν,απλά μου πήρε μία ώρα περίπου να μετακινηθώ γιατί έπαιρνα λεωφορείο-μετρό όλη τη γραμμή και μετά πάλι λεωφορείο(η φίλη μου έμενε στην ujpest) και μία ώρα περίπου που χάθηκα
ε και ήμουν στο αεροδρόμιο μία ώρα νωρίτερα

 

[soudianos]

Από πολύ καιρό σκεφτόμουνα ένα θέμα στο οποίο να μπορεί ο καθένας από εμάς να γράφει μικρές ταξιδιωτικές ιστορίες, από απρόοπτα και συμβάντα που συνέβηκαν στην διάρκεια των ταξιδιών μας και τα οποία δεν είχαν την τύχη ή δεν άξιζαν τον κόπο να ενσωματωθούν σε μία κανονική ταξιδιωτική ιστορία. Αφορμή για να ξεκινήσω σήμερα το θέμα αυτό ήταν οι συνειρμοί που μου προκάλεσε το όνομα του καφέ στο οποίο πρόκειται να γίνει η συνάντηση για τα 8 χρόνια του travelstories, το cafe Ρουά.
Όταν πριν αρκετά χρόνια είχαμε επισκεφτεί την Νέα Υόρκη, είχαμε συναντήσει έναν φίλο Ελληνοαμερικάνο, ο οποίος και είχε αναλάβει να μας ξεναγήσει στην πόλη. Ένα βράδυ λοιπόν σε μία τηλεφωνική συνομιλία μας έδωσε ραντεβού σε ένα καφέ του Greenwich Village, το καφέ Χουά. Επειδή στην αρχή δεν ακούσαμε καλά το όνομα του καφέ, λόγω και της μη καλής τηλεφωνικής επικοινωνίας, ζητήσαμε να μας επαναλάβει το όνομα το καφέ, που και πάλι ακούγονταν ως καφέ Χουά. Δεδομένου ότι ο φίλος αυτός τύχαινε να μην αρθρώνει καλά το γράμμα ρ μείναμε όλοι με την εντύπωση, ότι το όνομα το καφέ ήταν καφέ Ρουά (που στα γαλλικά σημαίνει βασιλιάς) και έτσι βρεθήκαμε στο Greenwich Village να ψάχνουμε και να ρωτάμε για το που είναι το cafe Roi. Εν τέλει βέβαια cafe Roi δεν βρήκαμε, αλλά βρήκαμε το πασίγνωστο cafe Wha, το οποίο εμείς ως ανίδεοι τουρίστες αγνοούσαμε. Γιατί το cafe Wha ήταν ένα από τα πιό παλιά και γνωστά μπαρ της περιοχής με πολλούς κατά καιρούς διάσημους θαμώνες, από τον Ginsberg μέχρι τον Bob Dylan, τον Jimi Hendrix και τον Springsteen. Περιττό βέβαια να πω ότι περάσαμε υπέροχα. Αυτό δε που μου έχει αποτυπωθεί στο μυαλό, είναι μία εκπληκτική εκτέλεση του Roxanne του Sting, που ακούσαμε από μία "άσημη" μπάντα, που τραγουδούσε Live.

Υ.Γ. Περιττό βέβαια να προσθέσω, ότι καλείται όποιος επιθυμεί να συμπληρώσει παρακάτω δικές του μικρές ταξιδιωτικές ιστορίες.

Ξεχάσαμε ότι υπάρχει κι αυτό το θέμα; Ενδιαφέρον το βρίσκω!

 

[poised]

Πριν κάτι χρόνια φτάνω στο Los Angeles εν μέσω απροσδόκητου καύσωνα τέλος Οκτώβρη. Έχοντας ήδη χαλάσει πολύ περισσότερα απ' όσο περίμενα τις προηγούμενες δύο βδομάδες στο "Αμέρικα", επέλεξα να μείνω σε ένα φθηνότερο χοστέλ του Holywood που τουλάχιστον δεν είχε σχόλια για bed bugs, αναφορές για πολύ "περίεργους" επισκέπτες και στις φωτογραφίες δε φαινόταν εντελώς τρώγλη. Έτσι θα μπορούσα μερικές μέρες να είμαι κοντά στα αξιοθέατα και μετά να μεταφερθώ κάπου αλλού φθηνότερα και πιο ανθρωπινά στη πόλη για να μείνει και κάνα φράγκο να φάμε.

Το χοστέλ βρώμαγε βαριά κλεισούρα και μπάφο, ουσιαστικά ήταν αναδιαμορφωμένο frat house, με τυφλά δωμάτια χωρίς AC, υγρασία στο φουλ και έναν ανεμιστήρα που όταν τον έβαζες μπροστά ακουγόταν σαν μηχανουργείο σε πλήρη λειτουργία και όταν τον έκλεινες ίδρωνες αυτόματα σε μερικά δευτερόλεπτα. Μετά από μίνι συνέλευση στο δωμάτιο η απόφαση λήφθηκε ότι ο ανεμιστήρας έπρεπε να μείνει κλειστός και όσο αντέξουμε.

Πάω για ένα τελευταίο μπάνιο μήπως και με την δροσιά από το ντους καταφέρω να κοιμηθώ πιο άνετα και κατά το ανέβασμα στον "πάνω όροφο" (το κρεβάτι) πέφτει το κινητό με τη μούρη κάτω και η οθόνη γίνεται θρύψαλα. Τέλεια. Όχι μόνο πάει η δυνατότητα επικοινωνίας σε μια ανάγκη αλλά ούτε και το πολύ χρήσιμο GPS στο οποίο βασιζόμουν και είχα μαρκάρει τα σημεία που ήθελα να επισκεφτώ.

Την άλλη μέρα λοιπόν γραμμή στο κοντινότερο Best Buy για να αγοράσω νέο κινητό. Και όπως το λέω στον υπάλληλο, ένας τύπος που κοίταζε κινητά δίπλα του, γύρω στο 1.60 και 250 κιλά, με πέτσινο παλτό, γυρνάει διερευνητικά και λέει "that accent... where are you from?".

Και εκεί ξεκίνησε το δράμα.

"From Greece, Εurope του λέω" (για κάποιο λόγο που δε κατάλαβα τα 2/3 που κάνανε αυτή την ερώτηση χρειαζόταν και τον προσδιορισμό της ηπείρου για να προσανατολιστούν στο ότι δεν έχουν ιδέα τι είναι αυτό το greece τελικά).

"ΑΔΕΡΦΕ ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΛΛΗΝΑΣ, I can't believe it, I'm gonna cry, ΚΟΙΤΑ, σταυρός"

Ανοίγει το πέτσινο μπουφάν με ένα λευκό τύπου V φανελάκι από μέσα και πάνω στην τρίχα στην περιοχή που ορίζει το V ένας υπερτεράστιος σταυρός κολλημένος πάνω στην τρίχα και τον ιδρώτα.

Και εκεί ξεκίνησε το μαρτύριο.

Ο τύπος είχε για "βοηθό" ένα πιτσιρικά, μου είπε ότι ήταν αρμένιος, ένα ορφανό, πολύ sad story, που τον πήρε από τον θείο του για να του δίνει δουλειά γιατί "we're brothers, you know, ορθόδοξοι". Ο πιτσιρικάς, που έμοιαζε περισσότερο με μεξικανό ράπερ, είχε πάρει αυτά τα ηλεκτρικά καθίσματα για τους ανάπηρους και υπέρχοντρους και όσο μιλάγαμε έκανε βόλτες στο κατάστημα χτυπώντας πάγκους πότε πότε κάνοντας τους συναγερμούς ασφαλείας να χτυπάνε και να πρέπει να έρθει ένας φανερά τσαντισμένος υπάλληλος να τα σταματήσει.

Και εκεί άρχισε η παπάτζα.

Ο τύπος αρχικά μου δήλωσε μουσικός. Στη συνέχεια οικονομολόγος, προγραμματιστής, καθηγητής σε πανεπιστήμιο, τραπεζίτης, μηχανικός, φυσικός και δε θυμάμαι και τι άλλο. Αυτά βέβαια μέσα σε συζήτηση όπου σου έλεγε κάτι, δε προλάβαινες να ανοίξεις το στόμα σου και ξεκίναγε άλλη, ακόμα πιο απίστευτη ιστορία έχοντας μόλις ξεχάσει τι είχε πει 5 λεπτά πριν και ότι ήταν αντιφατικό. Περισσότερη μαλακία με περισσότερο στόμφο δεν έχω ακούσει στη ζωή μου.

Και εκεί άρχισε να μου γίνεται κολλιτσίδα.

Αφού προσφέρθηκε να μου αγοράσει το κινητό δώρο "από την χαρά του" και παρά τα "βρε παναθεμάσε δε θέλω άσε με", επέμενε να μου πει την ιστορία του και να πάρει τηλ. τη μάνα του (Ευτέρπη νομίζω την λέγανε) να πάμε σπίτι του να μαγειρέψει παστίτσιο να φάμε (!!!). Κάτι αγόρασε και αυτός από το μαγαζί, έβγαλε ένα πακέτο πιστωτικές να το πληρώσει, δεν έχω δει περισσότερες στη ζωή μου, σα να κράταγε τούβλο και άρχισε τα χρέωσε 5 δολάρια εδώ, 3 δολάρια εδώ, αυτή έχει cashback δώστο μου σε μετρητά πίσω, μια ώρα στο ταμείο. Στο ενδιάμεσο το δικό μου πλάνο της μέρας (παίρνω κινητό, ξαναφορτώνω χάρτες και φεύγω για τα σημεία ενδιαφέροντος) είχε αρχίσει να διαφαίνεται ότι δε θα βγει όπως είχε προγραμματιστεί και έκανα νοητικά πλάνα τι θα κόψω.

Και εκεί η κατάσταση έγινε σουρεάλ.

Με τα χίλια ζόρια με έπεισε να φάμε κάτι στα γρήγορα σε ένα μπουριτάδικο εκεί κοντά. Στο δρόμο (ούτε 500μ), με 40 βαθμούς, κοντό παντελόνι και κοντομάνικο εγώ, πέτσινο και 250 κιλά αυτός, άρχισε να ιδρώνει, να μη μπορεί να αναπνεύσει και να μου λέει "I hope you know CPR because I'm gonna need it soon". 500 μέτρα σε 1 ώρα γίνονται; γίνονται. Δύο βήματα και στάση. Στο μπουριτάδικο παράγγειλε 50 δολάρια μπουρίτο και... ΤΑ ΕΦΑΓΕ ΟΛΑ, μαζί και το ένα δικό μου που ούτε το μισό δε τέλειωσα. Πλήρωσε με δωροκάρτες, που στην ευχή τις βρήκε τόσες... Φυσικά ήξερε και την αλήθεια για το ποιος πραγματικά σκότωσε τον Κένεντι (αλλά δε θα μου έλεγε γιατί του το είχε πει εμπιστευτικά η CIA που όποτε έχουν πραγματικό πρόβλημα τον καλούνε να βοηθήσει) και άλλα παράλογα που ειλικρινά ξέρω ότι είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι έγιναν.

Και εκεί έφτασα στα όριά μου.

Με πολύ προσπάθεια, να με παίρνει από πίσω και να συνεχίζει να μιλάει ενώ ήδη είχαμε πει "γεια", τον αποχαιρετίστηκα για τελευταία φορά (χωρίς ασπασμούς, βρώμαγε μπουρίτο και είχε και αποφάγια στις τρίχες στο στήθος δίπλα στο σταυρό). Και πάλι όμως, δε με άφησε να φύγω χωρίς πρώτα να βάλει τον πιτσιρίκο να μου ραπάρει on cue. Σα τη μαϊμού τον είχε του έλεγε "ρήμα για λεφτά", ράπαρε ο πιτσιρίκος ένα δίστιχο στον δύστυχο (εμένα) σχετικό με τα λεφτά, "ρήμα για φιλία", "ρήμα για ομπάμα".

Μπόρεσα να φύγω (με υπόσχεση ότι θα του έστελνα μία κούτα Καρέλια από την Ελλάδα) 7 ώρες αφότου τον συνάντησα. Δε μπορούσα να το πιστέψω. Έχασα όλη μου τη μέρα και επιπλέον είχα εξαντληθεί. Πήγα σε ένα καφέ και κάθισα να συνέλθω γράφοντας σε ένα email τα περισσότερα από αυτά που σας λέω και έτσι τα θυμάμαι (και παραπάνω έχει).

Έχω ήδη ξεχάσει το όνομά του, αν και έχω μια υποψία ότι τον λέγανε Μανώλη ή Μιχάλη. Μπορεί να ξέχασα το όνομα, αλλά αυτό που πέρασα δεν θα το ξεχάσω ποτέ.