Μια σύντομη εξόρμηση στην Αργιθέα

[Όνομα χρήστη xvan]

Αν και νησιώτης μου αρέσουν τα βουνά. Ισχυρός λόγος για αυτό, αποτελεί η εδώ και χρόνια διαμονή μου στην Φωκίδα.

Κάτι ακόμη που επιδιώκω, είναι να μην γυρίζω ποτέ από την ίδιο δρόμο. Πιστός λοιπόν στις παραπάνω αρχές, ξεκίνησα άλλη μια φορά αμέσως μετά το φετινό Πάσχα με παρέα 3 άτομα για μια σύντομη χρονικά περιήγηση στους γειτονικούς νομούς.

Φυσικά πορεία από βουνά. Από καιρό σκεφτόμουν τα χωριά της Αργιθέας. Το ψάξιμο τους όμως απαιτεί αρκετό χρόνο που δεν υπήρχε. Μια γρήγορη, αλλά κουραστική πρώτη ματιά σαν πρόλογο μιας άλλης φοράς όμως μπορούσε να γίνει . Και ξεκινήσαμε.

Η διαδρομή κάπως διαφορετική από τα συνηθισμένα. Μετά την Λαμία και τη Μακρακώμη, στο χωριό Βίτολη, στρίψαμε δεξιά για Λιτόσελο και Ροβολιάρι. Ασφάλτινη διαδρομή με δρόμο που ανεβαίνει περικλείοντας όλη τη μαγεία της φύσης, της άνοιξης του βουνού. Το Ροβολιάρι παραδόξως, είχε λίγο κόσμο που προφανώς είχε

παραμείνει μετά το Πάσχα.(την προηγούμενη φορά που έψαχνα στην περιοχή ήταν άδειο). Πνιγμένο στα χρώματα εκτείνεται σε δύο πλαγιές και αναμετριέται με την προηγούμενη ιστορία του όπως συνάγεται από το εγκαταλειμμένο κτίριο του 2ου παρακαλώ δημοτικού σχολείου του. Φεύγοντας από το χωριό, φεύγει επιτέλους και η άσφαλτος και ανεβαίνοντας προς το διάσελο μέσα από χωμάτινη διαδρομή ανακαλύπτεις την διαφορετική αίσθηση που μόνο το 4χ4 μπορεί να σου δίνει

. Από το διάσελο ξεκινούν 3 διαδρομές και διακλαδίζονται σε δεκάδες. Από τα διασκορπισμένα φυσίγγια καταλαβαίνεις ότι είναι ο παράδεισος των κυνηγών, κατά καιρούς και των καλλιεργητών χόρτου (2012);

Κάποιες διασταυρώσεις οδηγούν σε κορυφές κάποιες σε βαθύσκια ρέματα Εμείς είχαμε προορισμό το μοναστήρι της Ρεντίνας με τις 3 καλόγριες. Η διαδρομή πραγματικά καταπληκτική. Σχετικά εύκολη εφόσον δεν βρέχει. Μεριές μεριές είναι τόσο πικνή η δενδροκάλυψη που ο ήλιος σταματάει στα φυλλώματα. 10δες οι αποχρώσεις του πράσινου αλλά και άλλων χρωμάτων – ανάλογα την εποχή. Φτάσαμε. Φιλόξενες όπως κάθε φορά οι μοναχές. Πήγε να νυχτώνει σχεδόν στο τελευταίο φώς φύγαμε από την μονή αφού περιηγηθήκαμε όσα περισσότερα σημεία μπορούσαμε.

Ξεκινήσαμε λοιπόν χωρίς να έχουμε αποφασίσει το που και πως. Μα αυτό είναι το καλλίτερο .

Το προσιτό απρόοπτο .

Το χωριό της Ρεντίνα άρχισε να ανάβει τα φώτα όταν φτάσαμε στη διασταύρωση προς Φουρνά αριστερά και Καρδίτσα δεξιά. Πριν το άγαλμα του Ν Παρούση με το παλιό αεροπλάνο στο χώρο που άλλη μια φορά τράβηξε το ενδιαφέρον του ερασιτέχνη φωτογράφου της παρέας...Να πάμε Ρεντίνα; Μπα, καλλίτερα Μουζάκι, επέμενε η πλειοψηφία. Εντάξει στρίβουμε δεξιά. Αλλά στη διασταύρωση για Καρδίτσα. Τι; Μουζάκι; Να πάμε Καρδίτσα και αμέσως μετά .

Φυσικά Τρίκαλα!! Πριν όμως από όλα αυτά μια στάση στα λουτρά Σμοκόβου την θεώρησα επιβεβλημένη. Τα λουτρά φυσικά κλειστά. Μόνο Σαββατοκύριακο ανοίγουν αυτή την εποχή (Απρίλης γαρ).

Όμως ήθελα να δείξω στους συνεπιβάτες τι άλλο; Τη βρύση του νερού που ανάβει φωτιά!!! Δεν είναι υπερβολή. Ανοίγοντας την βρύση ξεχύνεται πρώτα το υδρόθειο οπότε με αναπτήρα νάσου και η φλόγα - μέχρι να βγει και το νερό. Εντυπωσιακό το θέαμα.. Είχε νυχτώσει για τα καλά όταν μπήκαμε Τρίκαλα. Ακολούθησαν τα συνηθισμένα. Ξενοδοχείο, βόλτα στους πεζόδρομους, φαγητό. Αγαπημένο μου στέκι το ταβερνάκι του Καρδούτσου. Μετά έχουμε λίγο καιρό και για τα μανάβικα…

Η άλλη ημέρα είναι αφιερωμένη στην Αργιθέα αλλά δυστυχώς και στην επιστροφή στο σπίτι. Γιατί όμως δυστυχώς; Φεύγεις και επιστρέφεις για να μπορείς να ξαναφεύγεις.

Από το Μουζάκι πήραμε τον δρόμο άσφαλτο που μέσα από το Τύμπανο των 1500 μέτρων υψόμετρο καταλήγει στα Μικρά Βραγγιανά. Δεν παρεκλίναμε από τον δρόμο παρά τις προκλήσεις. Τα χιλιόμετρα της επιστροφής βάραιναν. Αρκεστήκαμε μόνο στην παρατήρηση στην ενημέρωση και στην φωτογράφηση.

Φυσικά τα περάσματα Καρδίτσα Άρτα, και αντίστοιχα Αιτωλοακαρνανία η Ευρυτανία έχουν μπεί στο πρόγραμμα. Μέχρι τότε οι φωτό μας θυμίζουν πως υπάρχουν και μας περιμένουν.