Τουρκία Μια πρόσκληση.

[gelf]

1. Εισαγωγή

Άρχισε και πάλι η Ethiopian τις πτήσεις της Αθήνα – Αντίς Αμπέμπα. Από 22/06/2022. Το πληροφορήθηκα στις αρχές του Ιούνη, γεγονός το οποίο με χαροποίησε ιδιαίτερα. Έτσι άμεσα έκλεισα δυο εισιτήρια. Το πρώτο με μίλια, από 29/06/2022 έως 04/07/2022 για Abidjan. Αυτό business. 110.000 μίλια (μίλια έχουμε) + 123 ευρώ. Το δεύτερο δεν είχε μίλια. Έκλεισα για Bangkok με 539 ευρώ, από 11/01/2023 έως 23/01/2023. Αυτά έγιναν το Σαββατοκύριακο 4-5 του Ιούνη 2022. Πανευτυχής τη Δευτέρα 06/06/2022 έφυγα για δουλειές στη Βόρειοανατολική Ελλάδα. Σκεφτόμουν το πενθήμερο στην Ακτή. Επιτέλους μια απ’ τις λίγες φορές που θα πήγαινα στην Αφρική για ξεκούραση. Και μάλιστα στο Μανχάταν της Αφρικής. Στο Abidjan. Ακόμα πιο πολύ σκεφτόμουν την Ταϊλάνδη. Και ιδιαίτερα το βόρειο τμήμα της. Έχω αρκετά χρόνια να την επισκεφτώ. Έτσι άρχισαν να περνούν οι ημέρες στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη και ενώ από τη Δράμα είχα καταλήξει στην Κομοτηνή και στη συνέχεια στην Αλεξανδρούπολη, την Τετάρτη 08/06/2022 το απόγευμα, το τηλέφωνο χάλασε τη ξεκούρασή μου. Γνωστό το νούμερο του κινητού τηλεφώνου, οπότε απαντώ. Στο τηλέφωνο ήταν μια φίλη μου Τουρκάλα (η Α.), η οποία δουλεύει σε μια συνεργαζόμενη εταιρεία στο Λονδίνο, ως επικεφαλής του ευρωπαϊκού τμήματος της εταιρείας. Στο τηλέφωνο μου είπε ότι είχε άδεια, είναι στο σπίτι της στην Πόλη, έμαθε πως τριγυρίζω στη βόρεια Ελλάδα και μου πρότεινε να με φιλοξενήσει στο εξοχικό της στα μικρασιατικά παράλια, απέναντι της Τενέδου και της Μυτιλήνης (κάπου ανάμεσα). Της απάντησα ότι καλύτερα να περνούσε αυτή το ποτάμι και να τη φιλοξενούσα στο ξενοδοχείο μου στην Αλεξανδρούπολη, στο Egnatia. Μου ανταπάντησε, ότι έχει έρθει πολλές φορές στην Ελλάδα για να με δει και ότι για μια φορά πρέπει να της κάνω το χατήρι. Κλείσαμε τη γραμμή, τεντώθηκα στο καλό στρώμα του Egnatia, πέρασε ένα εικοσάλεπτο οπότε και το τηλέφωνο ξαναχτύπησε. Ήταν πάλι η φίλη μου. Τη γνωρίζω πολύ καλά, δεν θα το έβαζε κάτω τόσο εύκολα. Με την πρώτη μου είπε μια αγαπημένη μου φράση:
«-Θα σου κάνω μια πρόταση την οποία δεν θα μπορείς να μου αρνηθείς».
Με χτύπησε στο αδύνατο σημείο. Μια από τις αγαπημένες μου φράσεις στον κινηματογράφο, από τον «Νονό».
«-Μου αρέσει αυτό. Δηλαδή τι σκέφτεσαι;». Απαντώ.
«-Να λάβεις υπ’ όψη σου ότι έχουμε γυρίσει μαζί όλη την Ελλάδα. Ότι με έχεις φιλοξενήσει αρκετές φορές. Ότι αγαπώ τον Κορινθιακό. Έλα μια φορά κι από την ανατολική πλευρά του Αιγαίου. Είναι πολύ όμορφα. Και έχω και δυο επιπλέον παράγοντες. Ο ένας είναι ότι θα πάμε για οινογνωσία στην Τένεδο. Ο δεύτερος είναι ότι θα έρθει ο Ν. με τη γυναίκα του (Δ.) να σε παραλάβουν από το Egnatia και να περάσετε τα σύνορα. Θα βρεθούμε στο Keşan (Κεσσάνη). Έτσι θα αποφύγεις τη μικροταλαιπωρία των συνόρων».
Σκέφτηκα για λίγο. Ο Ν. είναι κοινός μας φίλος και συνεργάτης της φίλης μου Α., υπεύθυνος της εταιρείας τους για την Ελλάδα. Το πρώτο δεδομένο ήταν, ότι είναι καλό που δεν θα περνούσα το ποτάμι (Έβρο) με το αυτοκίνητό μου. Το δεύτερο και καλύτερο δεδομένο ήταν ότι θα πήγαινα για οινογνωσία στην Τένεδο. Το τρίτο δεδομένο ήταν ότι θα ήταν αγενές να απορρίψω άλλη μια πρόταση της εξαιρετικής φίλης μου. Οπότε η απάντηση στην πρόσκλησή της (την οποία δεν θα μπορύσα να αρνηθώ ήταν:
«-Ναι! Έρχομαι!!».
Κάπως έτσι το δεύτερο δεκαήμερο του Ιούνη του έτους 2022, βρέθηκα να τριγυρίζω στα μικρασιατικά παράλια καθώς και στην Ίμβρο και στην Τένεδο και όχι μόνον εκεί.

Έκανα σωστή επιλογή. Την άλλη ημέρα το πρωί πέρασαν ο Ν. και η Δ, και με πήραν από το ξενοδοχείο μου. Το αυτοκίνητό μου το είχα αφήσει στο parking του Egnatia. Μπαίνω στο δικό τους προχωράμε προς Κήπους, περνώντας τα Ελληνικά σύνορα γίνεται αυστηρός έλεγχος, ο τελωνειακός έδειξε τσαντίλα που πάμε προς Τουρκία, μόλις περάσαμε είπα στον Ν. και στη Δ. να με περιμένουν δυο λεπτά, ορμάω στο duty free, αγοράζω πέντε μπουκάλια malt Glenlivet σε άριστη τιμή, αγοράζω επίσης και μια κούτα τσιγάρα για τη Δ. στο ένα τρίτο της τιμής που τα βρίσκει στην Ελλάδα, μπαίνω στο αυτοκίνητο περνάμε τον Έβρο, περνάμε το Τούρκικο τελωνείο και κατευθυνόμαστε στην Κεσσάνη όπου συναντήσαμε την Α.. Εκεί ο Ν. ήθελε το αυτοκίνητό του μήπως επιστρέψει νωρίτερα, εγώ μπήκα στο αυτοκίνητο της Α. και ξεκινήσαμε για το σπίτι της. Το εξοχικό στα μικρασιατικά παράλια. Η Α. μου λέει: «-Θα περάσουμε πάρα πολύ όμορφα. Ήρθα με σκληρό νόμισμα κι εδώ η λίρα καταρρέει. Σαν σουλτάνοι θα περάσουμε». Σκέφτηκα ότι είχε απόλυτο δίκιο. Η τούρκικη λίρα που μετά την απαλοιφή των μηδενικών κράτησε για λίγα χρόνια την ισοτιμία ευρώ 1= τλ 2 (ο Ερντογάν πανηγύριζε περί σκληρού νομίσματος!!!) και που το έτος 2017 είχε φτάσει σε ισοτιμία ευρώ 1= τλ 4, τώρα έχει καταρρεύσει σε ισοτιμία ευρώ 1= τλ 18 και καταρρέει συνεχώς.
Για να φτάσουμε στο σπίτι της Α. περάσαμε από την Ευρώπη (χερσόνησο Καλλίπολης) στην Ασία μέσω της πριν από λίγους μήνες ολοκληρωθείσας γέφυρας των Δαρδανελίων ή όπως επίσημα ονομάστηκε «Γέφυρα Τσανάκκαλε 1915». Τα πάντα στην περιοχή είναι αφιερωμένα στη μάχη της Καλλίπολης, έτσι και το (έτος) 1915, στην ονομασία της γέφυρας, της μεγαλύτερης κρεμαστής γέφυρας στον κόσμο, αφού για 32,0m ξεπερνά σε μήκος την κρεμαστή γέφυρα Ακάσι-Καϊκιό στην Ιαπωνία.
Πολλοί θα αναρωτηθούν γιατί γράφω αυτή την ιστορία, για τόπους τους οποίους πολλοί έχουν επισκεφτεί και πολλοί πανεύκολα μπορούν να επισκεφτούν. Την ιστορία την έγραψα μετά το τέλος του ταξιδιού με κίνητρο να αποδώσω τιμή στους Ρωμιούς που έχουν διωχθεί και καταπιεστεί, αλλά και στους Τούρκους των μικρασιατικών παραλίων, οι οποίοι δυσανασχετούν έντονα με την πολεμική ρητορική του Ερντογάν. Αυτή ήταν η γενική εμπειρία μου από το ταξίδι. Η ειδική εμπειρία; Η ειδική εμπειρία ήταν ότι πέρασα πολύ όμορφα. Με κλειστό το κινητό τηλέφωνο, προφανώς.
Επίσης, προφανώς, δεν θα αναφερθώ στις ημέρες και ώρες χαλάρωσης στο παραλιακό σπίτι της φίλης μου. Από το μικρό αυτό ταξίδι, θα αναφερθώ σε πέντε ενότητες και συγκεκριμένα στο ταξίδι μας στην Τένεδο για οινογνωσία και όχι μόνο, το ταξίδι μας στην Ίμβρο και την αναγκαστική διαμονή μας στο Τσανάκκαλε, τη βόλτα μας στην Τροία και την επιστροφή μας στην Ελλάδα, μέσω Αδριανούπολης.


ΥΓ. 1. Τη νύχτα έχω πτήση για Abidjan, μέσω Αντίς Αμπέμπα. Η παρούσα ιστορία θα συνεχιστεί μετά την επιστροφή μου. Ελπίζω να έχω το χρόνο για να την ολοκληρώσω. Ελπίζω να μην είναι μια ακόμα ανολοκλήρωτη ιστορία.

ΥΓ. 2. Την ιστορία αυτή την αναρτώ, γιατί δεν είδα κάποια παρόμοια ιστορία (πιθανότατα και να μην πρόσεξα) για τα νησιά Ίμβρο και Τένεδο τα οποία παραχωρήσαμε (έναντι ανταλλαγμάτων). Σύμφωνα με τη σχετική συνθήκη θα αυτοδιοικούντο από Ρωμιούς. Όμως η συνθήκη καταπατήθηκε και οι Ρωμιοί εξαναγκάστηκαν σε φυγή. Η παρούσα ιστορία είναι και φόρος τιμής στους λίγους εναπομείναντες Ρωμιούς, όπως προανέφερα και οι οποίοι μας συγκίνησαν με την υποδοχή τους, όπου τους συναντήσαμε.

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 7

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 7

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[psilos3]

Τρομερή επάνοδος στο forum με αφήγηση για ένα τόπο που δεν έχουμε πολλές πληροφορίες.
@gelf - οινογνωσία & νησιά Αιγαίου με πλούσια (και πονεμένη) ιστορία, πόσο πιο καλός συνδυασμός;
Περιμένω με ανυπομονησία!

 

[gkalla]

Το πρώτο με μίλια, από 29/06/2022 έως 04/07/2022 για Abidjan.

Ε και μια ιστοριούλα για Ακτή Ελεφαντοστού δεν θα μας χάλαγε...

Έκλεισα για Bangkok με 539 ευρώ, από 11/01/2023 έως 23/11/2023.

10 και βάλε μήνες στην Bangkok θα βαρεθείς, νομίζω...

 

[Delmem38110]

1. Εισαγωγή

Άρχισε και πάλι η Ethiopian τις πτήσεις της Αθήνα – Αντίς Αμπέμπα. Από 22/06/2022. Το πληροφορήθηκα στις αρχές του Ιούνη, γεγονός το οποίο με χαροποίησε ιδιαίτερα. Έτσι άμεσα έκλεισα δυο εισιτήρια. Το πρώτο με μίλια, από 29/06/2022 έως 04/07/2022 για Abidjan. Αυτό business. 110.000 μίλια (μίλια έχουμε) + 123 ευρώ.

το να κλείσεις εισιτήρια με αιθιοπιαν σε τόσο κοντινή ημερομηνία και μάλιστα μπίζνες θεωρείτε σχεδόν αδύνατον. παίξε κάνα λότο.
αλλά από ότι είδα έχει όντως κενές θέσεις..

 

[Smaragda53]

"Νάμαστε πάλι εδώ", Gelf!!!

 

[gelf]

Σας ευχαριστώ πολύ όλους που κάνετε τον κόπο να διαβάσετε τη μικρή ταξιδιωτική ιστορία. Ευχαριστώ πολύ όλους και για τις παρεμβάσεις.

@psilos3, καταλαβαινόμαστε απόλυτα. Πάντως δεν κάνω «τρομερή επάνοδο» όπως γράφεις, αν και σε ευχαριστώ πάρα πολύ γι' αυτό. Μια μικρή ιστορία πήγα να γράψω. Θα προσπαθήσω να αναρτήσω και κάποιες ιστορίες που είναι μισοτελειωμένες.
Ταξίδια, μουσική και ποτό. Γι' αυτά ζούμε.
Όσον αφορά στην Ακτή, βρέθηκα και με ένα φίλο από τα παλιά. Εσύ ξέρεις. Και μόλις με είδε μου είπε: «Καλώς ήρθες στην πραγματική Αφρική!».

@gkalla, σε ευχαριστώ πάρα πολύ. Διόρθωσα το τυπογραφικό λάθος άμεσα, αλλά επειδή ήμουν στο αεροδρόμιο και έπινα Cardhu δεν είχα χρόνο να σε ευχαριστήσω και να κάνω την αυτοκριτική μου. Επίσης θα προσπαθήσω να γράψω μια ιστορία για την Ακτή. Όμως αυτή τη φορά πήγα μόνο στην πρώην πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη την οποία ίδρυσαν οι Γάλλοι για την αντιμετώπιση της ελονοσίας. Στο Abidjan. Πολλά και πολύ ενδιαφέροντα έμαθα και σ’ αυτό το ταξίδι. Σε ευχαριστώ και πάλι και υπόσχομαι να γράψω ιστορία για την Ακτή. Για την πληρότητα, πιθανώς θα βάλω και στοιχεία από προηγούμενα ταξίδια.

@moοnκλπ, η Ethiopan σου έδινε και τη δυνατότητα να ταξιδέψεις business με μίλια έως και σαράντα (40) λεπτά πριν από την πτήση!!!! Αργότερα δεν δοκίμασα να ζητήσω εισιτήρια. Γιατί όμως; Μα το εξηγώ στο κείμενο της ιστορίας μου.
Και τα πρακτορεία δεν γνώριζαν ότι η Ethiopan ξεκίνησε τις πτήσεις από Αθήνα. Μάλιστα φίλος μου και μακροσυνεργάτης, που συνεργάζεται με συγκεκριμένο πρακτορείο, πλήρωσε 900 ευρώ επί πλέον (από το economy εισιτήριο της Ethiopan) για να πάει για δουλειές στη Αντίς Αμπέμπα μέσω Πόλης (με Turkish). Την ίδια ημερομηνία. Και το εισιτήριο αυτό, τον έβαλε να περιμένει στο αεροδρόμιο της Πόλης επτά ώρες. Και δεν έχει και χρυσή κάρτα. Να έπινε κάτι στο lounge για να περνούσε η ώρα. Και έχασε και την αποσκευή του, απ’ ότι μου είπε σε σημερινή τηλεφωνική επικοινωνία.
Γι' αυτό καλό είναι να μην είμαστε απόλυτοι πριν ελέγξουμε το τι γράφουμε. Πρέπει να ενημερωνόμαστε πριν γράψουμε κάτι, για να μην παίρνουμε κόσμο στο λαιμό μας με εσφαλμένες πληροφορίες, στην ιστορία μου. Ταξιδεύω συνεχώς για πολλές δεκαετίες. Που εκμεταλλευόμενος τη διακοπή πτήσεων της Ethiopian και την επαναφορά αυτών αποφάσισα να κάνω ένα πενθήμερο στο Abidjan. Και λόγω των πολλών ετών έχω και επαφές με αρκετούς υπεύθυνους αεροπορικών εταιρειών στην Ελλάδα. Βέβαια προς τιμή σου, προσπάθησες να διορθώσεις, όταν έκανες τον στοιχειώδη έλεγχο (ο οποίος έπρεπε να είχε προηγηθεί). Επίσης πρέπει να σε ενημερώσω ότι λαχεία δεν έχω πάρει ποτέ στη ζωή μου. Πιστεύω ότι την τύχη τη δημιουργεί ο άνθρωπος.

@Smaragda53, σε ευχαριστώ πολύ για το κείμενό σου. Νάμαστε πάλι εδώ!! Όσο με πληγώνει αυτή η φράση, τόσο μου αρέσει. Τη χρησιμοποίησα προ διετίας, σε ένα ταξίδι Καναδά - Κούβα. Στις ζωντανές ταξιδιωτικές ανταποκρίσεις. Τίτλος: «Νάμαστε πάλι εδώ Αντρέα». Ο αγαπημένος μου φίλος Αντρέας ήταν ο μόνος επιζών από το ταξίδι που είχαμε κάνει τη δεκαετία του 1970, στην Κούβα. Τώρα ούτε ο αγαπημένος μου φίλος και συμπότης βρίσκεται στη ζωή. Τώρα, πλέον, προχωρώ μόνος.


Και τώρα που επέστρεψα από την «πραγματική» Αφρική, ας προχωρήσω στη συνέχεια της μικρής ταξιδιωτικής ιστορίας μου.




2. Τένεδος

Αφού ξεκουραστήκαμε δυο ημέρες στο σπίτι της φίλης μας Α., αποφασίσαμε να κάνουμε την πρώτη μας βόλτα. Εκεί έβαλα βέτο. Θα πηγαίναμε για οινογνωσία στην Τένεδο. Έτσι μπήκαμε και οι τέσσερις στο αυτοκίνητο του Ν. (το αυτοκίνητο της Α. είναι διθέσιο κάμπριο) κατευθυνθήκαμε για λίγο βόρεια, φτάσαμε στο μικρό λιμανάκι του Geyikli, όπου αφήσαμε το αυτοκίνητο, (αφού είχαμε αποφασίσει ότι δεν θα πηγαίναμε για μπάνιο στο νησί – άλλωστε η θάλασσα ήταν μπροστά μας, στο σπίτι της Α.) και επιβιβαστήκαμε στο ferry (μια πλατφόρμα όπως αυτές του Ρίου-Αντιρρίου με είσοδο-έξοδο και από τις δυο πλευρές).
Μπήκαμε στο ferry και ανεβήκαμε επάνω στο υψηλότερο τμήμα του καταστρώματος. Ξεκινήσαμε,

αφήνοντας πίσω μας τα μικρασιατικά παράλια.

Το ferry είχε πληρότητα 100% σε αυτοκίνητα.

Ευτυχώς που είχαμε αποφασίσει να μην πάρουμε αυτοκίνητο Σοφή ιδέα. Θα καθυστερούσαμε υπερβολικά. Άσε που με αυτοκίνητο δεν μας είχαν εγγυηθεί την επιστροφή. Έβγαλα ένα στεναγμό ανακούφισης και πήγα από την άλλη πλευρά που είχε γίνει μπροστινή πλέον. Η Τένεδος είχε αρχίσει να διακρίνεται.

Σε λίγο προσεγγίσαμε το νησί.

Στις παρακάτω φωτογραφίες φαίνεται το κάστρο και η χώρα-λιμάνι.

Φτάσαμε στο νησί της Τενέδου και κατεβήκαμε από το ferry. Η Τένεδος (στα Τουρκικά: Bozcaada) είναι νησί του Αιγαίου, που απέχει 52 μίλια από την είσοδο των στενών των Δαρδανελλίων και μόλις 3 μίλια δυτικά από την ακτή της Τρωάδας. Έχει έκταση 32km² και πληθυσμό 2.500 κατοίκους, από τους οποίους, δυστυχώς, μόνον 20-25 είναι οι εναπομείναντες Έλληνες. Η Τένεδος είναι γραφικό και μικρό νησί, είναι όμως το τρίτο μεγαλύτερο της Τουρκίας.
Γεωμορφολογικά το νησί έχει μικρά υψόμετρα. Το μεγαλύτερο υψόμετρο ανέρχεται στα 205m, στην κορυφή του Προφήτη Ηλία. Οι μέγιστες διαστάσεις του νησιού είναι κατά διεύθυνση Δ.ΒΔ. - Α.ΝΑ. 6 μίλια και κατά Β-Ν 3 μίλια. Το ανάπτυγμα της ακτογραμμής του νησιού φθάνει τα 15 μίλια. Ακρωτήρια έχει τον Πουνέντη (στο δυτικό τμήμα), και άλλα μικρότερα ακρωτήρια στην περίμετρο του νησιού.
Το νησί ανήκει στην Τουρκία και συγκεκριμένα – διοικητικά - στην περιφέρεια του Τσανάκκαλε. Για το καθεστώς στο νησί, καθώς και για αυτό της Ίμβρου, θα αναφερθώ στο εδάφιο της Ίμβρου.
Το έδαφός του νησιού είναι αρκετά εύφορο. Άλλωστε το νησί είναι γνωστό για τις αμμώδεις παραλίες, τους ανεμόμυλους και κυρίως για τους αμπελώνες του. Σημειώνεται ότι στο παρελθόν, η καλλιεργούμενη απ΄ τους Έλληνες έκταση του νησιού έφθανε τα 13.000 στρέμματα. Τότε κυρίως ήταν εύφοροι αμπελώνες, από τους οποίους και γινόταν εξαγωγή εξαιρετικής ποιότητας οίνου. Το ίδιο βέβαια ισχύει και σήμερα. Μάλιστα μερικοί από τους ιδιοκτήτες οινοποιείων είναι Ρωμιοί.
Μόλις κατεβήκαμε από το ferry, κατευθυνθήκαμε προς το Κάστρο (είσοδος 10τλ).

Παρατήρησα κι ένα ωραίο καθιστικό,

με θέα προς τη χώρα. Κι από άλλα σημεία υπήρχε ανεμπόδιστη θέα προς τη χώρα.

Κατεβήκαμε από το κάστρο και αρχίσαμε να περπατάμε στα σοκάκια της χώρας.

Κάποια στιγμή φτάσαμε στην Ελληνορθόδοξη εκκλησία.

Προχωρήσαμε προς το εσωτερικό της εκκλησίας.

Στην είσοδο της εκκλησίας συναντηθήκαμε με τον ιερέα και με τη γυναίκα του, καθώς και με τρεις ακόμα Ρωμιούς. Ο ιερέας φορούσε πολιτικά ρούχα, όπως επιβάλλεται από το τουρκικό κράτος. Όπως είναι γνωστό, μόνο ο Οικουμενικός Πατριάρχης επιτρέπεται να κυκλοφορεί με εκκλησιαστικά ρούχα (με συγχωρείτε για τυχόν ατυχείς εκφράσεις μου, αλλά δεν ξέρω πολλά από εκκλησία, γιατί έχω να μπω από την περίοδο που ήμουν πάρα πολύ μικρός και μας υποχρέωνε η χούντα σε αναγκαστικό εκκλησιασμό).
Μας ευχαρίστησαν πάρα πολύ για τη συμπαράσταση. Μας είπαν, με συγκίνηση, ότι τους δίνουμε πολύ κουράγιο για να συνεχίσουν.
Δεν άντεξα, συγκινήθηκα κι εγώ.
Ναι!!! Συγκινήθηκα, εγώ ο άθεος, εγώ ο αλκοολικός, εγώ ο άπιστος, εγώ ο διεθνιστής, εγώ ο λικβινταριστής, εγώ που έχω κάνει και συνεχίζω να κάνω πολλές αμαρτίες. Ο λαιμός μου με έσφιγγε. Τότε θυμήθηκα τον Έλληνα τελωνειακό στα σύνορα, ο οποίος στραβομουτσούνιασε επειδή θα πηγαίναμε Τουρκία και μας καθυστέρησε όσο μπορούσε. Ο άθλιος γραφειοκράτης. Μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει και ο μισθός κατατίθεται στο λογαριασμό του κάθε μήνα. Από το Ελληνικό κράτος. Ο άθλιος γραφειοκράτης, ο βολεμένος που να σκεφτεί αυτούς τους ανθρώπους και τη χαρά που παίρνουν όταν συναντούν Έλληνες. Εκείνη τη στιγμή θα ήθελα να τον έχω στα χέρια μου.
Πήγα προς το παγκάρι, με ακολούθησε η Α. καθώς και ο Ν. με τη σύζυγό του Δ. και ρίξαμε αρκετά χαρτονομίσματα και σε ευρώ και σε στερλίνες.
Συζητήσαμε αρκετά. Οι άνθρωποι εκεί στην κατεχόμενη Τένεδο το είχαν ανάγκη. Βάλσαμο γι' αυτούς που μας είδαν. Σε όλη τη διάρκεια της συζήτησης, έκρυψα επιμελώς τα αντιεκκλησιαστικά μου φρονήματα. Το ίδιο και οι άλλοι. Από την παρέα μας, μόνο η Δ. είχε επαφή με την εκκλησία.
Ύστερα από αρκετή ώρα αποχαιρετιστήκαμε με τον ιερέα και με τη γυναίκα του, καθώς και με τους λοιπούς τρεις Ρωμιούς και αφού μας παρακάλεσαν να τους ξαναεπισκεφτούμε στο μέλλον, βγήκαμε έξω από τον χώρο της εκκλησίας.
Μόλις βγήκαμε, ξαναμεταμορφώθηκα στη ψυχή του πάρτι. Φώναξα: «Πάμε για οινογνωσία!!!!».
Αρχίσαμε να περπατάμε και πάλι στους δρόμους της χώρας του νησιού.

Παρά την έντονη διαφωνία μου, σταματήσαμε στο – θεωρητικά - κέντρο του οικισμού για ένα τσάι.

Συνεχίσαμε τη βόλτα στα σοκάκια του οικισμού,

μέχρι που επί τέλους ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε την οινογνωσία. Μάλιστα το πρώτο στέκι που συναντήσαμε το έγραφε με κεφαλαία ελληνικά γράμματα: «ΚΡΑΣΙ».

Μπήκαμε μέσα κι αρχίσαμε την οινογνωσία. Ευτυχώς το «κρασί» υπάρχει και τώρα. Έτσι έκατσα για την πρώτη οινογνωσία στο bar-restaurant με τίτλο «ΚΡΑΣΙ», απολαμβάνοντας τους εκλεκτούς τοπικούς οίνους.

Συνεχίσαμε την οινογνωσία και σε άλλα bar, κοντά στο «ΚΡΑΣΙ». Αισθανόμουν υπέροχα. Το ίδιο και οι άλλοι. Όμως ο χρόνος είναι αμείλικτος, όπως είναι πάντα σε παρόμοιες περιπτώσεις για κάποιον που περνάει πολύ όμορφα. Έτσι επιστρέψαμε στο λιμανάκι της Τενέδου και πήραμε το ferry.

Ήμουν ευτυχής, λόγω της οινογνωσίας. Φτάσαμε στο λιμανάκι του Geyikli και πήγαμε προς το αυτοκίνητο. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο του Ν. και δεν αργήσαμε να επιστρέψουμε στο καταφύγιό μας. Στο παραλιακό σπίτι της Α., όπου μας πήρε το πρωί, πίνοντας Glenlivet.

 

[gkalla]

Επίσης θα προσπαθήσω να γράψω μια ιστορία για την Ακτή. Όμως αυτή τη φορά πήγα μόνο στην πρώην πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη την οποία ίδρυσαν οι Γάλλοι για την αντιμετώπιση της ελονοσίας. Στο Abidjan. Πολλά και πολύ ενδιαφέροντα έμαθα και σ’ αυτό το ταξίδι. Σε ευχαριστώ και πάλι και υπόσχομαι να γράψω ιστορία για την Ακτή. Για την πληρότητα, πιθανώς θα βάλω και στοιχεία από προηγούμενα ταξίδια.

Άψογα!!! Θα περιμένουμε υπομονετικά να διαβάσουμε για την "πραγματική" Αφρική.

Όσο για το λάθος στις ημερομηνίες, για να πω την αλήθεια, στην αρχή δεν το θεώρησα παράλογο για σένα. Όταν τελικά μέτρησα τους μήνες τότε μου φάνηκε υπερβολικό το διάστημα.

 

[Delmem38110]

@moοnκλπ, η Ethiopan σου έδινε και τη δυνατότητα να ταξιδέψεις business με μίλια έως και σαράντα (40) λεπτά πριν από την πτήση!!!! Αργότερα δεν δοκίμασα να ζητήσω εισιτήρια. Γιατί όμως; Μα το εξηγώ στο κείμενο της ιστορίας μου.
Και τα πρακτορεία δεν γνώριζαν ότι η Ethiopan ξεκίνησε τις πτήσεις από Αθήνα. Μάλιστα φίλος μου και μακροσυνεργάτης, που συνεργάζεται με συγκεκριμένο πρακτορείο, πλήρωσε 900 ευρώ επί πλέον (από το economy εισιτήριο της Ethiopan) για να πάει για δουλειές στη Αντίς Αμπέμπα μέσω Πόλης (με Turkish). Την ίδια ημερομηνία. Και το εισιτήριο αυτό, τον έβαλε να περιμένει στο αεροδρόμιο της Πόλης επτά ώρες. Και δεν έχει και χρυσή κάρτα. Να έπινε κάτι στο lounge για να περνούσε η ώρα. Και έχασε και την αποσκευή του, απ’ ότι μου είπε σε σημερινή τηλεφωνική επικοινωνία.
Γι' αυτό καλό είναι να μην είμαστε απόλυτοι πριν ελέγξουμε το τι γράφουμε. Πρέπει να ενημερωνόμαστε πριν γράψουμε κάτι, για να μην παίρνουμε κόσμο στο λαιμό μας με εσφαλμένες πληροφορίες, στην ιστορία μου. Ταξιδεύω συνεχώς για πολλές δεκαετίες. Που εκμεταλλευόμενος τη διακοπή πτήσεων της Ethiopian και την επαναφορά αυτών αποφάσισα να κάνω ένα πενθήμερο στο Abidjan. Και λόγω των πολλών ετών έχω και επαφές με αρκετούς υπεύθυνους αεροπορικών εταιρειών στην Ελλάδα. Βέβαια προς τιμή σου, προσπάθησες να διορθώσεις, όταν έκανες τον στοιχειώδη έλεγχο (ο οποίος έπρεπε να είχε προηγηθεί). Επίσης πρέπει να σε ενημερώσω ότι λαχεία δεν έχω πάρει ποτέ στη ζωή μου. Πιστεύω ότι την τύχη τη δημιουργεί ο άνθρωπος.

αγαπητέ
την εταιρία την παρακολουθώ από τότε που άρχισε τις πτήσεις στην Ελλάδα και έχω ανοίξει ένα νήμα στο φόρουμ, έχω γράψει επίσης διάφορα...... σε άλλα νήματα.
Ethiopian Airlines
δεν είχα την πρόθεση να πω κάτι για να σε θίξω παρά μόνο να κάνω λίγο χιούμορ.
εσύ το προχώρησες τραβώντας με από το αυτί για να με βάλεις στη θέση μου λες και εγώ είχα όρεξη να διαστρεβλώσω την λεγόμενα σου η να παρασύρω τα πλήθη.

και προς θεού σταματήσανε τις πτήσεις μόνο λίγους μήνες λόγω Μόσχας.

τώρα όσον αφορά το κείμενο της ιστορίας σου για την Τένεδο....
φιλικά πάντα. και χωρίς καμία πρόθεση.
Τένεδος ή Bozcaada: η «Μύκονος της Τουρκίας», το νησάκι του Αιγαίου που έγινε αγαπημένος τουριστικός προορισμός και ο παράδεισος της τουρκικής ελίτ… | Redblueguide.com

 

[vanda]

Ζηλεύω. Εψαχνα κι εγώ να πάω Ιμβρο και Τένεδο από τη Λήμνο που θα πάω διακοπές, αλλά δεν έχει ακτοπλοϊκή σύνδεση.

Η μήπως έχει και δεν το ξέρω;

 

[Smaragda53]

Εμένα με πονάνε όλ΄αυτά. Δεν το θέλω αλλά με πονάνε, Ο πατέρας μου από Σμύρνη δεν θέλησε να επιστρέψει ποτέ. Ο παππούς μου πέθανε στη μεγάλη πορεία. Ούτε εγώ θέλησα να πάω. Ο γιος μου όμως πήγε δυο φορές Κωνσταντινούπολη. Χαίρομαι γι αυτόν.

 

[gelf]

@gkalla, σε ευχαριστώ πάρα πολύ και πάλι.
Θα γράψω ιστορία για την «πραγματική» Αφρική, αλλά μέχρι τότε, για όποιον δεν έχει πάει και σκοπεύει να πάει στο μέλλον ας κάνει εμβόλιο για τον κίτρινο πυρετό. Είναι υποχρεωτικό σε αρκετές χώρες και μετά τα εξήντα, πιθανώς δημιουργήσει σοβαρές επιπλοκές. Εγώ το είχα κάνει, γιατί πάω και για δουλειές σε διάφορες χώρες της Αφρικής. Πάντως δεν κατάλαβα γιατί μου το ζήτησαν στον έλεγχο αφού είπα ότι θα μείνω Abidjan, όπου η ρύπανση κρατάει τα κουνούπια μακριά.
Μακάρι να μπορούσα να μείνω Ταϊλάνδη δέκα μήνες. Αλλά οι δουλειές τρέχουν, οπότε είναι αδύνατο. Όταν θα καταφέρουμε να έχουμε χρόνο, δεν θα έχουμε υγεία. Δυστυχώς.

@moοn κλπ, είχα τελειώσει στην Αθήνα κάτι δουλειές πιο νωρίς και πήγα στο αεροδρόμιο για να πιω το Cardhu μου, εκεί έτυχε να διαβάσω την πρώτη έκδοση της ανάρτησής σου (μη δεοντολογική) και σου απάντησα καταλλήλως (όχι για να σου τραβήξω το αυτί), πίνοντας τα ποτά μου. Βέβαια μετά, όπως έγραψα, το διόρθωσες κάπως, αλλά τα γραπτά μένουν. Εγώ δίνω τις πληροφορίες μέσα από τις ιστορίες μου και η ακριβής πληροφορία που είχα από το Μάη είναι αυτή που αναφέρω στην ιστορία μου, ότι οι πτήσεις ATH-ADD θα ξεκινούσαν από 22-06-2022. Ποτέ δεν κάνω άσκοπες αναρτήσεις. Και αυτές είναι οι πρώτες για το έτος 2022. Για το άρθρο που αναφέρεις, από Redblue, αυτό έχει και σωστά και λανθασμένα στοιχεία. Σωστά είναι τα δημογραφικά και γεωμορφολογικά στοιχεία. Εν μέρει σωστό (κατ’ ουσία λανθασμένο) είναι για τις τιμές των οικημάτων (αυτό όμως οφείλεται στο ότι είναι λίγα – όπως υψηλές είναι οι τιμές των οικημάτων και σε κάποια Ελληνικά νησιά άγονης γραμμής λόγω ελλείψεως αυτών). Κατά τα λοιπά η Τένεδος δεν είναι η «Μύκονος» της Τουρκίας. Τα πάντα είναι φτηνά. Δεν πίνεις καφέ στο κεντρικότερο σημείο του οικισμού της Μυκόνου με 0,50 ευρώ. Ούτε η ελίτ πάει στην Τένεδο. Η μεσαία τάξη (ότι έχει απομείνει απ’ αυτή) πάει. Δεν υπάρχουν πολυτελή σκάφη στο λιμανάκι της. Δεν υπάρχουν πολυτελή καφέ, bar, restaurant, κέντρα διασκέδασης κλπ. Δεν αναφέρεις αν έχεις πάει και υιοθετείς τις παντελώς εσφαλμένες απόψεις περί ελίτ και Μυκόνου και λοιπών. Το κόστος διαβίωσης στην Τένεδο είναι μικρό. Μικρότερου του μέσου όρου των τουριστικών περιοχών της Τουρκίας. Γι’ αυτό σου έγραφα να μην αναφέρεις αδιασταύρωτες ή/και ανακριβείς πληροφορίες τουλάχιστον στις ιστορίες μου. Καλό είναι να γνωρίζουμε για το αντικείμενο για το οποίο γράφουμε.
Εγώ στην Τένεδο πήγα με δύο στόχους. Οινογνωσία και συζήτηση με Έλληνες που έχουν καταδιωχτεί. Για το καθεστώς που υπάρχει στην Ίμβρο και στην Τένεδο αναφέρομαι στην ενότητα της Ίμβρου (ως μεγαλύτερου νησιού – και ως νησιού που έγιναν οι περισσότερες διώξεις) παρακάτω.

@vanda, σε ευχαριστώ. Δεν υπάρχει ακτοπλοϊκή σύνδεση Λήμνου με Ίμβρο και Τένεδο. Ούτε και μεταξύ τους (Ίμβρου και Τενέδου) υπάρχει ακτοπλοϊκή σύνδεση. Κάποτε, πριν από μια δεκαετία περίπου, έγιναν προσπάθειες και αν θυμάμαι καλά υπήρχε τελωνείο στην Ίμβρο και στην Τένεδο για σύνδεση με Λήμνο, Σαμοθράκη και με ένα άλλο Ελληνικό νησί (δεν θυμάμαι ποιο). Τώρα όμως δεν υπάρχει σύνδεση.

@Smaragda53, σε ευχαριστώ και πάλι. Αν έβλεπες το βλέμμα αυτών των ανθρώπων, των Ρωμιών και στην Ίμβρο και στην Τένεδο, θα δικαιολογούσες απόλυτα τον πατέρα σου.

Ας προχωρήσω στη συνέχεια της μικρής ιστορίας.



3. Ίμβρος

Η επίσκεψη στην Ίμβρο, ήταν ένας από τους σημαντικότερους στόχους του ταξιδιού. Γνωρίζαμε ότι ενώ η Τένεδος είναι τουριστικό νησί (για τα δεδομένα της Τουρκίας – βέβαια), η Ίμβρος είναι το αντίθετο. Αποφασίσαμε ότι η επίσκεψη στην Ίμβρο θα διαρκούσε δυο ολόκληρες ημέρες. Επίσης για να είμαστε μια λογική ώρα στην Ίμβρο, αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε την προηγούμενη νύχτα στο Τσανάκκαλε.
Το πρωί κατευθυνθήκαμε προς το λιμάνι του Τσανάκκαλε και μπήκαμε στο ferry. Βγήκαμε από το αυτοκίνητο, ανεβήκαμε στο κατάστρωμα και παρατηρούσαμε την πόλη του Τσανάκκαλε.

Κι αυτό το ferry ήταν μια πλατφόρμα όπως αυτές του Ρίου-Αντιρρίου με είσοδο-έξοδο και από τις δυο πλευρές. Άλλωστε η απόσταση είναι μικρή. Το ferry διασχίζει το στενό των Δαρδανελλίων (Ελλήσποντος) με βορειοδυτική κατεύθυνση, ώστε να φτάσει στην ΕυρωπαΪκή Ήπειρο και συγκεκριμένα στο Eceabat. Είμαστε στο υψηλότερο τμήμα του καταστρώματος και παρατηρούσαμε απέναντι την ΕυρωπαΪκή πλευρά. Οι Τούρκοι έχουν «ξυρίσει» ένα τμήμα του βουνού και έχουν κατασκευάσει μια «βουνογραφία!» για τη μάχη της Καλλίπολης, για την οποία είναι πολύ υπερήφανοι.

Τα πάντα στην περιοχή είναι αφιερωμένα στη μάχη της Καλλίπολης. Όπως προανέφερα, οι Τούρκοι είναι υπερήφανοι για τη μάχη της Καλλίπολης, στην οποία η Ελλάδα είχε ουδετερότητα, παρά την αντίθετη άποψη του Βενιζέλου. Η εμπλοκή της Ελλάδας είναι σίγουρο (κατά τους ιστορικούς) ότι θα άλλαζε την έκβαση της μάχης της Καλλίπολης. Πάντως, όπως προανέφερα, τα πάντα στην ευρύτερη περιοχή αφορούν στη μάχη της Καλλίπολης.
Το ferry ζορίστηκε, λόγω των έντονων βόρειων ανέμων. Έτσι έφτασε στο Eceabat, ύστερα από 25 λεπτά αντί των συνήθων – όπως μου είπαν – 15 λεπτών. Για να φτάσουμε στην Ίμβρο, έπρεπε να διασχίσουμε τη χερσόνησο της Καλλίπολης και είχαμε αρχίσει να σκεφτόμαστε ότι θα χάσουμε το πλοίο για την Ίμβρο, οπότε θα ανατρεπόταν το πρόγραμμά μας. Όμως ένας Τούρκος, από την Ίμβρο, μας καθησύχασε. Μας εξήγησε ότι το πλοίο προς Ίμβρο περιμένει την ανταπόκριση του ferry από Τσανάκκαλε. Έτσι ησυχάσαμε. Περνούσαμε το στενό των Δαρδανελλίων ή τον Ελλήσποντο, όπως τον ονομάζουμε. Ο Ν. άρχισε να λέει την ιστορία για τον Ελλήσποντο. Όπως είναι γνωστό, πόντος σημαίνει θάλασσα. Τουλάχιστον όπως ανέφερε ο Ν., αλλά εγώ με τα αρχαία Ελληνικά δεν τα πήγαινα ιδιαίτερα καλά (πλην συντακτικού, το οποίο έχει μαθηματική λογική). Ο Ν. ανέφερε (σε μένα υπενθύμισε, στη Δ. και στην Α. έκανε μάθημα – του αρέσει αυτή η διαδικασία) για πως είχε ονομαστεί το στενό των Δαρδανελλίων, Ελλήσποντος. Σύμφωνα με τη μυθολογία, ο Φρίξος και η Έλλη πετούσαν στο βόρειο Αιγαίο και είχαν φτάσει στο στενό. Επίσης σύμφωνα με το μύθο κανείς δεν έπρεπε να κοιτάξει προς τα κάτω, Το παραπάνω παραβίασε η Έλλη, έπεσε στη θάλασσα, πνίγηκε και το στενό ονομάστηκε Ελλήσποντος.
Ύστερα από λίγο αρχίσαμε να διακρίνουμε την πόλη Eceabat.

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο του Ν., βγήκαμε από το ferry και κατευθυνόμενοι προς τα δυτικά φτάσαμε στο μικρό λιμανάκι του Kabatepe.
Τα εισιτήρια τα είχαμε βγάλει ηλεκτρονικά (ευτυχώς), την προηγούμενη νύχτα από το σπίτι της Α., πίνοντας Glenlivet.
Βγήκαμε έξω από το αυτοκίνητο του Ν. και ανεβήκαμε στο κατάστρωμα του πλοίου. Σύμφωνα με το πρόγραμμα, το ταξίδι αυτό στο Βόρειο Αιγαίο θα είχε διάρκεια 90 λεπτών.
Ύστερα από λίγο άρχισε να διακρίνεται η νήσος Ίμβρος.

Φτάσαμε στο λιμάνι της Ίμβρου.

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο του Ν. και ύστερα από λίγο φτάσαμε στη χώρα και πρωτεύουσα του νησιού της Ίμβρου (Παναγιά κατά τους Έλληνες ή Çınarlı– Gökçeada κατά τους Τούρκους). Gökçeada είναι το όνομα του νησιού στα τούρκικα.
Η Ίμβρος, είναι νησί του Αιγαίου, το οποίο ανήκει στην Τουρκία και διοικητικά στη νομαρχία του Τσανάκκαλε (όπως και η Τένεδος). Βρίσκεται στο βόρειο Αιγαίο, κοντά στην είσοδο του Ελλησπόντου και δυτικά αυτής. Η Ίμβρος έχει έκταση 279km² και πληθυσμό 10.106 κατοίκους, από τους οποίους περίπου 350 είναι Έλληνες, σύμφωνα με τα στοιχεία της βιβλιογραφίας.
Οι κύριες ασχολίες των κατοίκων της Ίμβρου, είναι η κτηνοτροφία, η αλιεία, η μελισσοκομική, η καλλιέργεια σιτηρών/ελαιόδενδρων και λίγο ο τουρισμός, ενώ το νησί φημίζεται επίσης για τα αμπέλια του και το εκλεκτό κρασί του. Στην πρωτεύουσα του νησιού, Παναγία, εδρεύει η Ιερά Μητρόπολις Ίμβρου και Τενέδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Σύμφωνα με τη σχετική συνθήκη και η Ίμβρος και η Τένεδος θα αυτοδιοικούντο από Ρωμιούς. Όμως η συνθήκη καταπατήθηκε και οι Έλληνες εξαναγκάστηκαν σε φυγή.
Όλα τα ελληνικά χωριά στην Ίμβρο έχουν χαρακτηριστεί ως διατηρητέα από την τουρκική κυβέρνηση. Έτσι, όποιος Ίμβριος θέλει να επισκευάσει το σπίτι του, θα πρέπει να το αναπαλαιώσει όπως ακριβώς ήταν αρχικά. Όμως οι Ίμβριοι (όλα ισχύουν και για την Τένεδο) που δεν έχουν την τουρκική υπηκοότητα δεν μπορούν να κληρονομήσουν περιουσία στην Ίμβρο. Αυτό αποτελεί πρόβλημα κυρίως στην περίπτωση των Ελλήνων Ιμβρίων ανδρών που δεν έχουν υπηρετήσει στον τουρκικό στρατό. Επίσης κανένας ξένος υπήκοος (δηλαδή χωρίς τουρκική υπηκοότητα - π.χ. Έλληνας, Ολλανδός, Αμερικανός κλπ) δεν μπορεί να αγοράσει οίκημα στην Ίμβρο, γιατί ολόκληρο το νησί θεωρείται παραμεθόριος περιοχή. Αυτό το καθεστώς ισχύει και για την Τένεδο. Όλοι αυτοί οι περιορισμοί (διατηρητέα σπίτια, τουρκική υπηκοότητα) αποτελούν εμπόδια στους Έλληνες Ιμβρίους που θέλουν να επισκευάσουν/κληρονομήσουν τα σπίτια τους. Όταν δεν υπάρχει κληρονόμος ο οποίος διαθέτει τούρκικη υπηκοότητα, η περιουσία μετά το θάνατο του ιδιοκτήτη περνάει στο τουρκικό δημόσιο. Και το χειρότερο.
Οι Τούρκοι για να διώξουν τους Έλληνες καταπατώντας κάθε διεθνή συνθήκη έφεραν στο νησί ανοιχτή φυλακή. Με τους κακοποιούς να λυμαίνονται τα πάντα.
Λέγοντας στην παρέα τα παραπάνω το στομάχι μου σφίχτηκε. Ακόμα μια φορά σ’ αυτό το ταξίδι.
Το ξενοδοχείο μας στο κέντρο της «Χώρας» το βρήκαμε πολύ εύκολα. Αμέσως κατευθυνθήκαμε προς αυτό. Εκεί αφήσαμε τις μικροαποσκευές μας στα δυο δωμάτια και μπήκαμε πάλι στο αυτοκίνητο του Ν. για να πάμε σε κάποιο από τα Ελληνικά χωριά.
Το πρώτο χωριό που επισκεφτήκαμε ήταν τα Αγρίδια.
Τα Αγρίδια (σήμερα Tepeköy = Κορφοβουνοχώρι) είναι χωριό της Ίμβρου στην περιφέρεια Gökçeada (Γκιοκτσέανα – δεν τα πάω καθόλου καλά με την τούρκικη γλώσσα) της επαρχίας Τσανάκκαλε της Τουρκίας. Τα Αγρίδια βρίσκονται περίπου 9 χλμ. δυτικά της πόλης της Ίμβρου. Σύμφωνα με την τελευταία απογραφή το χωριό είχε 114 κατοίκους. Ο πληθυσμός αποτελείται από 75% Έλληνες ορθόδοξους και 25% σουνίτες Τούρκους

Αφήσαμε το αυτοκίνητο και ανεβήκαμε με τα πόδια προς το χωριό. Να ξεμουδιάσουμε και λίγο.

Το χωριό είναι γνωστό για τα πλυντήρια που είχε από παλιά. Λόγω του νερού της Ίμβρου. Όπως είναι γνωστό η Ίμβρος είναι από τα ελάχιστα νησιά του Αιγαίου που έχει πολύ νερό. Μάλιστα στο κέντρο – σχεδόν – του νησιού υπάρχει φράγμα, το οποίο και επισκέφτηκα από επαγγελματική διαστροφή. Κάποιοι ταξιδιωτικοί οδηγοί παρομοίαζαν την Ίμβρο με τη Σαμοθράκη. Καμιά σχέση. Η Σαμοθράκη είναι υπέροχη. Ο επίγειος παράδεισος. Αν δεν είχα βολευτεί ως μόνιμη κατοικία σε μια υπέροχη κι ερημική παραλία, κοντά στη δουλειά μου, θα σκεφτόμουν πάρα πολύ να κατοικήσω μόνιμα στη Σαμοθράκη. Στον επίγειο παράδεισο. Πάντως αφού βρεθήκαμε στα Αγρίδια, στο Ελληνικό χωριό, επισκεφτήκαμε τα περίφημα πλυντήρια.

Δίπλα, σχεδόν, στα πλυντήρια δεσπόζει η Ελληνορθόδοξη εκκλησία.

Μετά την ανάβαση στο χωριό, ακολούθησε η κατάβαση. Σταματήσαμε στην καφετέρια, στην κεντρική οδό όπου είχαμε αφήσει το αυτοκίνητο, για να πιούμε μερικές μπίρες να δροσιστούμε. Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς Νότο, βρήκαμε μια υπέροχη κι ερημική (για την εποχή) παραλία (Laz Bay Beach), την αράξαμε κάναμε τα μπάνια μας, φύγαμε και επιστρέψαμε στη «Χώρα». Αφού φρεσκαριστήκαμε στο ξενοδοχείο μας, ξεκινήσαμε τις βόλτες στο κέντρο του οικισμού, στο πεζοδρομημένο κέντρο της «Χώρας» για τα ποτά μας.
Έχω αρχίσει να αναθεωρώ τις απόψεις μου για την Τουρκία (μόνο τουριστικά). Τα ποτά είναι πλέον φτηνά. Η τούρκικη λίρα καταρρέει και συνεχίζει να καταρρέει. Περπατήσαμε αρκετά.

Συνεχίσαμε τις βόλτες στο κέντρο της «Χώρας» και είδαμε τη Μητρόπολη Ίμβρου και Τενέδου και η οποία ανήκει στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Συνεχίσαμε τις βόλτες στο κέντρο του οικισμού.

Την άλλη ημέρα ολοκληρώσαμε τις βόλτες μας στο νησί. Μεταξύ άλλων πήγαμε στο Κάστρο (σήμερα Kaleköy = Καστροχώρι ή Κάστρο). Μετά το μπάνιο μας, σταματήσαμε για ένα ποτό. Στο Mustafa'nın Kayfesi.

Το Κάστρο είναι χωριό στην περιφέρεια Ίμβρου της επαρχίας Τσανάκκαλε της Τουρκίας. Το Κάστρο βρίσκεται περίπου 4 χλμ. βόρεια της πόλης (Χώρας) της Ίμβρου. Σύμφωνα με την τελευταία απογραφή, το Κάστρο είχε 90 κατοίκους. Παλαιότερα στο χωριό υπήρχε ένα κάστρο (διασώζεται εν μέρει) που χρησίμευε για την προστασία των ανθρώπων από τους πειρατές.
Κοντά, λοιπόν, στην Ελληνορθόδοξη εκκλησία, σταματήσαμε για ένα ρακί.
Όμορφο και δροσερό περιβάλλον, αλλά δεν… Όταν ζήτησα ρακί, ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού (φαντάζομαι ο Mustafa, μου είπε ότι δεν υπάρχει αλκοόλ). Σκέφτηκα λίγο και θυμήθηκα ότι ο Ν. κουβαλάει πάντα τσίπουρο. Ρωτώ τον Mustafa γιατί αυτό το μαγαζί δεν έχει αλκοόλ και και μου απάντησε ότι είναι δίπλα στην εκκλησία. Την Ελληνορθόδοξη!!!
Δεν έδειξα την τσαντίλα μου και του είπα να μας φέρει τέσσερα αδειανά ποτήρια. Μάλλον ήμουν πολύ εκνευρισμένος με τον Mustafa (όπως μου είπαν οι λοιποί της παρέας μετά) και ο νέος φίλος μας ο Mustafa, έφερε άμεσα τα ποτήρια. Βάλαμε το τσίπουρο του Ν. στα ποτήρια. Εξαιρετικό!
Αφού με συνοπτικές διαδικασίες τελειώσαμε το τσίπουρο που είχε ο Ν., φύγαμε. Οι γυναίκες της παρέας πήγαν προς την εκκλησία.
Εγώ και ο Ν., αφού στραγγίσαμε το μπουκάλι, πήγαμε προς το αυτοκίνητο, περιμένοντας τις γυναίκες. Ύστερα από λίγο ήρθαν. Ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητο. Επόμενη στάση ήταν στο χωριό καταγωγής του Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Άγιοι Θεόδωροι (σήμερα Zeytinli köyü =Ελαιοχώρι ή Ελαιώνας). Από τον κεντρικό δρόμο μετά τη στροφή προς τον οικισμό η κατά μήκος κλίση ξεπερνούσε το 10%. Το SUV του Ν. άρχισε να στενάζει στην ανηφόρα και ο Ν. άρχισε να γκρινιάζει. Τον επανάφερα στην τάξη, λέγοντάς του ότι ο άνθρωπος είναι ανώτερος από τη λαμαρίνα.
Όμορφο χωριό.

Ανεβήκαμε στο χωριό με το αυτοκίνητο, ο Ν. με τη Δ. πήγαν προς την εκκλησία, ενώ εγώ με την Α. πήγαμε στο εστιατόριο ενός Έλληνα για το οποίο μας είχαν πει άριστες κριτικές. Ύστερα από λίγη ώρα ήρθαν και ο Ν. με τη Δ.
Φάγαμε κατσικάκι, όχι τόσο νόστιμο σαν τα αγριοκάτσικα της Σαμοθράκης (άλλωστε εγώ δεν είμαι του κρέατος) και ήπιαμε ένα εξαιρετικό κρασί που είχε έρθει από τη Θράκη. Ζήτησα το όνομα του οινοποιείου, ο φίλος μας που είχε το εστιατόριο στους Άγιους Θεόδωρους μας είπε ότι εκείνη την ημέρα ο οινοποιός ήταν στο χωριό, του τηλεφώνησε, ήρθε, γνωριστήκαμε και συνεχίσαμε να πίνουμε.
Όμορφα ήταν εκεί. Οι λοιποί της παρέας (ακόμα και η Α, που είναι Τουρκάλα) πήγαν στο πατρικό – (μουσείο του Πατριάρχη. Εγώ δεν τους ακολούθησα και συνέχισα να πίνω. Όταν είχα πιεί τον αγλέουρα, η παρέα επέστρεψε, μπήκαμε στο αυτοκίνητο του Ν., επιστρέψαμε στη Χώρα, κάναμε τις τελευταίες βόλτες μας,

Κι εδώ όπου συναντήσαμε Έλληνες, το μήνυμά τους ήταν ένα. Αυτό που μας έδωσαν και οι Έλληνες στην Τένεδο: «Μην μας ξεχνάτε».
Κάνοντας τις τελευταίες βόλτες μας στη «Χώρα», φάγαμε και τα τελευταία μας γλυκά,

μαζέψαμε τις αποσκευές μας και κατευθυνθήκαμε προς το μικρό λιμάνι του νησιού. Ανέβηκα στο κατάστρωμα. Οι λοιποί της παρέας έμειναν στον εσωτερικό χώρο του πλοίου. Βγήκα έξω, στο κατάστρωμα. Ο βοριάς φυσούσε. Μόνον εγώ ήμουν στο κατάστρωμα. Λίγο πριν φτάσουμε στο μικρό λιμανάκι του Kabatepe, στα Ευρωπαϊκά παράλια της Τουρκίας, η επιμονή μου δικαιώθηκε. Παίρνω την Α στο τηλέφωνο και της λέω να έρθει γρήγορα στο κατάστρωμα του πλοίου. Ήρθε γρήγορα. Δεν έχει συνηθίσει να την καλώ έτσι έντονα. Όμως αποζημιώθηκε.
Φτάνοντας στο κατάστρωμα είδαμε απίστευτες εικόνες ηλιοβασιλέματος.

Υπέροχο θέαμα. Η Ίμβρος και κυρίως το πιο αγαπημένο μου νησί, η Σαμοθράκη στα χρώματα του ηλιοβασιλέματος.
Βγήκαμε από το πλοίο, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και φτάσαμε στο λιμανάκι του Kabatepe, διασχίσαμε το Ευρωπαϊκό τμήμα, πήραμε το ferry, παρατηρήσαμε το Eceabat το βράδυ.

Και ύστερα από λίγο περάσαμε στο Τσανάκκαλε και κατευθυνθήκαμε νότια στο παραλιακό σπίτι της φίλης μας.

 

[Delmem38110]

Για το άρθρο που αναφέρεις, από Redblue, αυτό έχει και σωστά και λανθασμένα στοιχεία.

το άρθρο που ανέφερα στο νήμα σου το βρήκα εντελώς τυχαία κάνοντας copy paste τα γραφόμενα σου.
δώσαμε αρκετή έκταση στο θέμα, να περνάς καλά και να συνεχίσεις να πίνεις τα ποτά σου στα αεροδρόμια και όχι μόνο.