Sassenach77
Member
- Μηνύματα
- 7.612
- Likes
- 22.491
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γη του Πυρός
Εισαγωγή
Χειμώνας του 1988
Είναι απόγευμα καθημερινής, μετά το σχολείο. Βρίσκομαι στο μαγαζί του πατέρα μου, καθισμένη σε ένα σκαμπό δίπλα του, με ανοιχτό το βιβλίο της γεωγραφίας μπροστά μου. Έξω χιονίζει!
Όταν πήγαινα δημοτικό διάβαζα παρέα με τον πατέρα μου, στο μαγαζί που συντηρούσε τότε κάτω από το σπίτι μας στο χωριό. Είχαμε καθιερώσει αυτό το τρόπο διαβάσματος από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού και το συνεχίζαμε μέχρι και τις τελευταίες, γιατί κατά πρώτον, δεν μπορούσε να αφήσει την δουλειά του για να με διαβάζει και κατά δεύτερον μου μάθαινε πολλές φορές πράγματα που με βοηθούσαν να αφομειώσω καλύτερα το μάθημα που διάβαζα κάθε φορά, και αυτό με ευχαριστούσε!
- Μπ: Τι μάθημα έχουμε σήμερα στη γεωγραφία;
- Για τις οροσειρές του κόσμου.
- Μπ: Δείξε μου στο βιβλίο από που έως που έχεις να διαβάσεις. Σας έβαλαν και κάποια εργασία;
- Να, από εδώ μέχρι εδώ, και έχουμε να κάνουμε και μία πατιτούρα.
- Μπ: Πιο είναι το θέμα της πατιτούρας;
- Η οροσειρά των Άνδεων.
- Μπ: Τι είναι αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει, από όλες τις άλλες οροσειρές;
- Είναι η μεγαλύτερη οροσειρά του κόσμου σε μήκος!
- Μπ: Σωστά! Και τι άλλο την κάνει να ξεχωρίζει;
- Εεεεμ…..δεν μας είπε κάτι άλλο η κυρία
Γελάει ο πατέρας μου με την παιδική μου αφέλεια και μου λέει:
- Μπ: Να θυμάσαι ότι στην οροσειρά των Άνδεων γεννήθηκε ένας από τους σημαντικότερους πολιτισμούς του κόσμου, αυτός των Ίνκας!....και μπλά μπλά μπλά….
Άνοιξη του 1997
Είναι ένα ηλιόλουστο πρωινό. Κάθομαι στο τραπέζι της κουζίνας και πίνω τον καφέ μου, καπνίζοντας ένα τσιγάρο. Είναι περίοδος εξεταστικής και στο τραπέζι υπάρχουν απλωμένα βιβλία και σημειώσεις της σχολής. Ο νούς μου όμως είναι αλλού…
Χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι ο Μάριος, ένας πολύ καλός φίλος και συμφοιτητής μου.
- Μ: καλημέρα!
- Καλημέρα!
- Μ: Τι κάνεις;
- Πίνω καφέ και προσπαθώ να διαβάσω, αλλά μάταια…
- Μ: Γιατί; Συμβαίνει κάτι;
- Απλά δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Εχθές στη δουλειά είχα μία συζήτηση με έναν φίλο, για ένα ταξίδι που έκανε ένας γνωστός του. Που είσαι;
- Μ: Ωχ…Στη βιβλιοθήκη είμαι και διαβάζω. Γι’ αυτό σε πήρα, να έρθεις, για να διαβάσουμε παρέα. Σου έχω κρατήσει και θέση. Δουλεύεις σήμερα;
- Το απόγευμα δουλεύω. Κλείσε, έρχομαι!
Ντύνομαι γρήγορα, παίρνω την τσάντα μου, πετάω μερικά βιβλία μέσα και φεύγω. Η βιβλιοθήκη του ΑΠΘ απείχε ένα τέταρτο με τα πόδια από το σπίτι που έμενα τότε. Εγώ σε 10 λεπτά ήμουν εκεί. Μπαίνω μέσα και ψάχνω τον Μάριο. Καθόταν στο γνωστό σημείο. Τον πλησιάζω με γοργό βήμα, και φτάνοντας του λέω:
- Σήκω! Πάμε κάτω στο κυλικείο να πιούμε ένα καφέ, θέλω να σου πω!
Εκείνη την ώρα στο κυλικείο γινόταν ένας μικρός χαμούλης. Πήραμε το καφέ μας και πήγαμε λίγο παραπέρα για να είμαστε πιο ήσυχα. Ανάβουμε ένα τσιγάρο και οι δύο και για λίγο δεν μιλάμε.
- Μ: Ξέρω τι θέλεις να μου πείς. Το κατάλαβα από αυτό που μου είπες στο τηλέφωνο. Που πήγε αυτός ο γνωστός σου;
- Στην Αργεντινή.
- Το ξέρω ότι θέλεις να πάς στο Περού, αλλά νομίζω ότι είναι κομματάκι δύσκολο…
- Έχω ρωτήσει για εισιτήρια και τα σχετικά σε ένα ταξιδιωτικό γραφείο και έχω ξεκινήσει να βάζω χρήματα στην άκρη….
Έμεινε να με κοιτάζει άφωνος. Μέχρι τότε είχε συνηθίσει να με ακούει να του λέω ότι θέλω να πάω, αλλά ποτέ δεν είχα κάνει λόγο για ενέργειες που να αποσκοπούν στην υλοποίηση του ταξιδιού.
- Μ: Είσαι σίγουρη;
- Θέλω να δώ το Μάτσου Πίκτσου και ας πεθάνω μετά!
Πόσο τραγικές δηλώσεις έκανα τότε….
2007
Όλα αυτά τα χρόνια είχα μαζέψει ένα ευκαταφρόνητο χρηματικό ποσό που μου επέτρεπε να υλοποιήσω, όχι μόνο το ταξίδι στο Περού, αλλά και κάποια ακόμα που ονειρευόμουν πάντα! Ήταν όμως αυτό αρκετό;…
Το 2007 λοιπόν ήταν η αρχή για την υλοποίηση αυτού του ταξιδιού. Δημιούργησα για τον εαυτό μου οικονομικο-κοινωνικές ευκαιρίες από την μία, αλλά και οικονομικές υποχρεώσεις από την άλλη, απαραίτητες όμως για να θέσω τις σωστές βάσεις για την πραγματοποίηση των στόχων μου! Είχε έρθει η ώρα να πετάξω τα "σκουπίδια" από τη ζωή μου! Τα χρήματα που είχα μαζέψει τότε για το Περού, και όχι μόνο, ήταν τα πρώτα που δαπάνησα για την "ανοικοδόμηση" της ζωής μου…φτου κι απ’ την αρχή!
Άνοιξη του 2012
Μόλις έχει εκτυπώσει ο αδερφός μου την κράτηση των αεροπορικών εισιτηρίων για Μάλτα. Μου τα φέρνει και μου λέει:
- Π: Σιγά σιγά να αρχίσουμε να κοιτάμε και για Περού.
-
Πως σου ήρθε αυτό;
- Π: Τόσα χρόνια το λές και το ξαναλές….άντε να το κάνεις και πράξη!
- Προηγούνται οι υποχρεώσεις…
- Π: Οι υποχρεώσεις δεν τελειώνουν ποτέ!
- Αυτό ξαναπέστο!...
- Π: Οι υποχρεώσεις δεν τελειώνουν ποτέ!
-
θέλω να δώ το Μάτσου Πίκτσου….σκέτο!
- Π: Έτσι μπράβο! Μετά σου απαγορεύω να πεθάνεις, γιατί έχεις να δείς πολλά ακόμα!
- Το Περού δεν είναι μόνο Μάτσου Πίκτσου και η Γη έχει άπειρες ομορφιές….
21 Φεβρουαρίου 2018
Πάντα έλεγα ότι θα κόψω το τσιγάρο όταν το θελήσω και όχι επειδή "πρέπει". Το ταξίδι στο Περού ήταν ένα από τα βασικά κίνητρα για να το κάνω! Το να κόψω το τσιγάρο και το να ταξιδέψω στο Περού, είναι απο τα μεγαλύτερα δώρα που έχω κάνει στον εαυτό μου!
04 Απριλίου 2018
Η ώρα είναι 11 το πρωί, ώρα Ολλανδίας. Βρίσκομαι με τον αδερφό μου στο αεροδρόμιο Schiphol, στο χώρο της πύλης επιβίβασης, από την οποία θα αναχωρήσει η πτήση KL0743, της KLM από Άμστερνταμ για Λίμα. Κάθομαι σε μία θέση που μου επιτρέπει να παρατηρώ την φυσούνα που βρίσκεται στην πύλη. Μόλις έχει έρθει το αεροσκάφος και παρακολουθώ την προετοιμασία του. Εξακολουθώ να μην μπορώ να πιστέψω ότι σε λίγες ώρες θα βρίσκομαι στο Περού….είναι σαν να παρακολουθώ την προετοιμασία ενός αεροσκάφους, στο οποίο θα επιβιβαστεί κάποιος άλλος! Τα λεπτά κυλούν γρήγορα και ακούω την αναγγελία επιβίβασης. Τότε μου λέει ο αδερφός μου:
- Π: Που θα σε πάω;;;
- Εγώ σε πάω, όχι εσύ!
- Π: Όχι εγώ σε πάω και σε πάω κάπου πολύ ωραία!
- Περούυυυυυυ
Ποιός πάει ποιόν....πιο παιδιά και από παιδιά!
Η διάρκεια της πτήσης ήταν 12μιση ώρες, Όλες αυτές τις ώρες είχα μία ανησυχία, που έφτανε στα όρια της αγωνίας…και δεν κοιμήθηκα καθόλου σε όλη την διάρκεια της πτήσης! Μόνο όταν αντίκρισα τον Ειρηνικό ωκεανό από το παράθυρο, λίγο πριν φτάσουμε στη Λίμα, ηρέμησα. Τότε αντιλήφθηκα ότι η αγωνία μου οφειλόταν στην δυσπιστία μου για την πραγματοποίηση του ταξιδιού. Έμεινα να κοιτάζω βουβή και ήρεμη το ηλιοβασίλεμα πάνω από τον Ειρηνικό, καθώς πλησιάζαμε στο διεθνές αεροδρόμιο Jorge Chavez. Ήταν το ομορφότερο ηλιοβασίλεμα που είχα δεί στη ζωή μου!
Ποιος είπε ότι τα ταξίδια που ονειρευόμαστε δεν μπορούν να γίνουν πραγματικότητα;….
Χειμώνας του 1988
Είναι απόγευμα καθημερινής, μετά το σχολείο. Βρίσκομαι στο μαγαζί του πατέρα μου, καθισμένη σε ένα σκαμπό δίπλα του, με ανοιχτό το βιβλίο της γεωγραφίας μπροστά μου. Έξω χιονίζει!
Όταν πήγαινα δημοτικό διάβαζα παρέα με τον πατέρα μου, στο μαγαζί που συντηρούσε τότε κάτω από το σπίτι μας στο χωριό. Είχαμε καθιερώσει αυτό το τρόπο διαβάσματος από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού και το συνεχίζαμε μέχρι και τις τελευταίες, γιατί κατά πρώτον, δεν μπορούσε να αφήσει την δουλειά του για να με διαβάζει και κατά δεύτερον μου μάθαινε πολλές φορές πράγματα που με βοηθούσαν να αφομειώσω καλύτερα το μάθημα που διάβαζα κάθε φορά, και αυτό με ευχαριστούσε!
- Μπ: Τι μάθημα έχουμε σήμερα στη γεωγραφία;
- Για τις οροσειρές του κόσμου.
- Μπ: Δείξε μου στο βιβλίο από που έως που έχεις να διαβάσεις. Σας έβαλαν και κάποια εργασία;
- Να, από εδώ μέχρι εδώ, και έχουμε να κάνουμε και μία πατιτούρα.
- Μπ: Πιο είναι το θέμα της πατιτούρας;
- Η οροσειρά των Άνδεων.
- Μπ: Τι είναι αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει, από όλες τις άλλες οροσειρές;
- Είναι η μεγαλύτερη οροσειρά του κόσμου σε μήκος!
- Μπ: Σωστά! Και τι άλλο την κάνει να ξεχωρίζει;
- Εεεεμ…..δεν μας είπε κάτι άλλο η κυρία
Γελάει ο πατέρας μου με την παιδική μου αφέλεια και μου λέει:
- Μπ: Να θυμάσαι ότι στην οροσειρά των Άνδεων γεννήθηκε ένας από τους σημαντικότερους πολιτισμούς του κόσμου, αυτός των Ίνκας!....και μπλά μπλά μπλά….
Άνοιξη του 1997
Είναι ένα ηλιόλουστο πρωινό. Κάθομαι στο τραπέζι της κουζίνας και πίνω τον καφέ μου, καπνίζοντας ένα τσιγάρο. Είναι περίοδος εξεταστικής και στο τραπέζι υπάρχουν απλωμένα βιβλία και σημειώσεις της σχολής. Ο νούς μου όμως είναι αλλού…
Χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι ο Μάριος, ένας πολύ καλός φίλος και συμφοιτητής μου.
- Μ: καλημέρα!
- Καλημέρα!
- Μ: Τι κάνεις;
- Πίνω καφέ και προσπαθώ να διαβάσω, αλλά μάταια…
- Μ: Γιατί; Συμβαίνει κάτι;
- Απλά δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Εχθές στη δουλειά είχα μία συζήτηση με έναν φίλο, για ένα ταξίδι που έκανε ένας γνωστός του. Που είσαι;
- Μ: Ωχ…Στη βιβλιοθήκη είμαι και διαβάζω. Γι’ αυτό σε πήρα, να έρθεις, για να διαβάσουμε παρέα. Σου έχω κρατήσει και θέση. Δουλεύεις σήμερα;
- Το απόγευμα δουλεύω. Κλείσε, έρχομαι!
Ντύνομαι γρήγορα, παίρνω την τσάντα μου, πετάω μερικά βιβλία μέσα και φεύγω. Η βιβλιοθήκη του ΑΠΘ απείχε ένα τέταρτο με τα πόδια από το σπίτι που έμενα τότε. Εγώ σε 10 λεπτά ήμουν εκεί. Μπαίνω μέσα και ψάχνω τον Μάριο. Καθόταν στο γνωστό σημείο. Τον πλησιάζω με γοργό βήμα, και φτάνοντας του λέω:
- Σήκω! Πάμε κάτω στο κυλικείο να πιούμε ένα καφέ, θέλω να σου πω!
Εκείνη την ώρα στο κυλικείο γινόταν ένας μικρός χαμούλης. Πήραμε το καφέ μας και πήγαμε λίγο παραπέρα για να είμαστε πιο ήσυχα. Ανάβουμε ένα τσιγάρο και οι δύο και για λίγο δεν μιλάμε.
- Μ: Ξέρω τι θέλεις να μου πείς. Το κατάλαβα από αυτό που μου είπες στο τηλέφωνο. Που πήγε αυτός ο γνωστός σου;
- Στην Αργεντινή.
- Το ξέρω ότι θέλεις να πάς στο Περού, αλλά νομίζω ότι είναι κομματάκι δύσκολο…
- Έχω ρωτήσει για εισιτήρια και τα σχετικά σε ένα ταξιδιωτικό γραφείο και έχω ξεκινήσει να βάζω χρήματα στην άκρη….
Έμεινε να με κοιτάζει άφωνος. Μέχρι τότε είχε συνηθίσει να με ακούει να του λέω ότι θέλω να πάω, αλλά ποτέ δεν είχα κάνει λόγο για ενέργειες που να αποσκοπούν στην υλοποίηση του ταξιδιού.
- Μ: Είσαι σίγουρη;
- Θέλω να δώ το Μάτσου Πίκτσου και ας πεθάνω μετά!
Πόσο τραγικές δηλώσεις έκανα τότε….
2007
Όλα αυτά τα χρόνια είχα μαζέψει ένα ευκαταφρόνητο χρηματικό ποσό που μου επέτρεπε να υλοποιήσω, όχι μόνο το ταξίδι στο Περού, αλλά και κάποια ακόμα που ονειρευόμουν πάντα! Ήταν όμως αυτό αρκετό;…
Το 2007 λοιπόν ήταν η αρχή για την υλοποίηση αυτού του ταξιδιού. Δημιούργησα για τον εαυτό μου οικονομικο-κοινωνικές ευκαιρίες από την μία, αλλά και οικονομικές υποχρεώσεις από την άλλη, απαραίτητες όμως για να θέσω τις σωστές βάσεις για την πραγματοποίηση των στόχων μου! Είχε έρθει η ώρα να πετάξω τα "σκουπίδια" από τη ζωή μου! Τα χρήματα που είχα μαζέψει τότε για το Περού, και όχι μόνο, ήταν τα πρώτα που δαπάνησα για την "ανοικοδόμηση" της ζωής μου…φτου κι απ’ την αρχή!
Άνοιξη του 2012
Μόλις έχει εκτυπώσει ο αδερφός μου την κράτηση των αεροπορικών εισιτηρίων για Μάλτα. Μου τα φέρνει και μου λέει:
- Π: Σιγά σιγά να αρχίσουμε να κοιτάμε και για Περού.
-
Πως σου ήρθε αυτό;- Π: Τόσα χρόνια το λές και το ξαναλές….άντε να το κάνεις και πράξη!
- Προηγούνται οι υποχρεώσεις…
- Π: Οι υποχρεώσεις δεν τελειώνουν ποτέ!
- Αυτό ξαναπέστο!...
- Π: Οι υποχρεώσεις δεν τελειώνουν ποτέ!
-
θέλω να δώ το Μάτσου Πίκτσου….σκέτο!- Π: Έτσι μπράβο! Μετά σου απαγορεύω να πεθάνεις, γιατί έχεις να δείς πολλά ακόμα!
- Το Περού δεν είναι μόνο Μάτσου Πίκτσου και η Γη έχει άπειρες ομορφιές….
21 Φεβρουαρίου 2018
Πάντα έλεγα ότι θα κόψω το τσιγάρο όταν το θελήσω και όχι επειδή "πρέπει". Το ταξίδι στο Περού ήταν ένα από τα βασικά κίνητρα για να το κάνω! Το να κόψω το τσιγάρο και το να ταξιδέψω στο Περού, είναι απο τα μεγαλύτερα δώρα που έχω κάνει στον εαυτό μου!
04 Απριλίου 2018
Η ώρα είναι 11 το πρωί, ώρα Ολλανδίας. Βρίσκομαι με τον αδερφό μου στο αεροδρόμιο Schiphol, στο χώρο της πύλης επιβίβασης, από την οποία θα αναχωρήσει η πτήση KL0743, της KLM από Άμστερνταμ για Λίμα. Κάθομαι σε μία θέση που μου επιτρέπει να παρατηρώ την φυσούνα που βρίσκεται στην πύλη. Μόλις έχει έρθει το αεροσκάφος και παρακολουθώ την προετοιμασία του. Εξακολουθώ να μην μπορώ να πιστέψω ότι σε λίγες ώρες θα βρίσκομαι στο Περού….είναι σαν να παρακολουθώ την προετοιμασία ενός αεροσκάφους, στο οποίο θα επιβιβαστεί κάποιος άλλος! Τα λεπτά κυλούν γρήγορα και ακούω την αναγγελία επιβίβασης. Τότε μου λέει ο αδερφός μου:
- Π: Που θα σε πάω;;;
- Εγώ σε πάω, όχι εσύ!
- Π: Όχι εγώ σε πάω και σε πάω κάπου πολύ ωραία!
- Περούυυυυυυ
Ποιός πάει ποιόν....πιο παιδιά και από παιδιά!
Η διάρκεια της πτήσης ήταν 12μιση ώρες, Όλες αυτές τις ώρες είχα μία ανησυχία, που έφτανε στα όρια της αγωνίας…και δεν κοιμήθηκα καθόλου σε όλη την διάρκεια της πτήσης! Μόνο όταν αντίκρισα τον Ειρηνικό ωκεανό από το παράθυρο, λίγο πριν φτάσουμε στη Λίμα, ηρέμησα. Τότε αντιλήφθηκα ότι η αγωνία μου οφειλόταν στην δυσπιστία μου για την πραγματοποίηση του ταξιδιού. Έμεινα να κοιτάζω βουβή και ήρεμη το ηλιοβασίλεμα πάνω από τον Ειρηνικό, καθώς πλησιάζαμε στο διεθνές αεροδρόμιο Jorge Chavez. Ήταν το ομορφότερο ηλιοβασίλεμα που είχα δεί στη ζωή μου!
Ποιος είπε ότι τα ταξίδια που ονειρευόμαστε δεν μπορούν να γίνουν πραγματικότητα;….
Last edited:
