Μελένικο Βουλγαρίας και Αγκιστρο Σερρών

[fenia42]

Θα ήθελα να γράψω κάποιες πληροφορίες για το πρόσφατο ταξίδι μας , τριών διανυχτερευσεων στο όμορφο Μελενικο και τη λουτρόπολη του Αγκίστρου.
Ψάχναμε ένα προορισμό από τη Θεσσαλονίκη σε σχετικά κοντινή απόσταση, κάπου να μην έχουμε ξαναπάει ώστε να το εξερευνήσουμε από το μηδέν. Κάπου να είναι κοντά στη φύση, κατά προτίμηση σε βουνό και να έχει κρύο! Αποφασίσαμε να πάμε στο Μελένικο για εξερεύνηση και στο Αγκιστρο για χαλάρωση.
Για την είσοδο στη Βουλγαρία βγάλαμε πράσινη κάρτα αλλά δε μας ζητήθηκε. Ίσως και να μη χρειάζεται πλέον, δε το τσέκαρα,ο ασφαλιστής μας την έβγαλε μέχρι και τον Απρίλιο οπότε ίσως την ξαναχρησιμοποιησουμε. Τα διαβατήρια δε μας τα έλεγξαν και ο έλεγχος ήταν μηδενικός.
Κυριακη είμασταν στο Μελένικο, Мелник στα βουλγαρικά και επιτέλους αντικρίζω την κυριλλική γραφή.
Στα εστιατόρια οι σερβιτόροι δε μιλούν αγγλικά, λένε όμως πως μιλούν ρωσικά. Τελικά δε μιλούν ούτε αυτά αλλά ερμηνεύουν απλά όποια λέξη μοιάζει με τη βουλγαρική. Παραγγέλνω εύκολα γευμα χωρίς κρέας και χυμό μήλου! Καταφέρνω να ερμηνεύσω και τον κατάλογο.
Στον ξενώνα είμαστε οι μόνοι επισκέπτες και μας δίνουν το πιο μεγάλο δωμάτιο. Φέραμε και μουσικά όργανα γιατί ετοιμάζουμε ένα ντουέτο αλλά για καλή τους τύχη δε τα αγγίξαμε! Ο ξενώνας, όπως και όλα τα υπόλοιπα σπίτια είναι στην κλασική οθωμανική αρχιτεκτονική, με τα λευκά σπίτια και τα ξύλινα παράθυρα με τα σαχνισιά. Όμοια τους έχω δει στην Αλβανία, το Κόσοβο, την Τουρκία, τη Βόρεια Μακεδονία και φυσικά σε πολλές περιοχές της βόρειας Ελλάδας. Αυτή την τεχνική πολλοί την ονομάζουν «μακεδονική».
Η οικοδέσποινα μιλά πολύ καλά ελληνικά γιατί έχει ζήσει στην Ελλάδα, φτιάχνει και πολύ ωραία αυγά. Τρώμε πολύ καλά στη Βουλγαρία -όχι όπως στη Σερβία που μείναμε με την όρεξη. Ιβάνα ελπίζω να μη με διαβάζεις.

(Αυτό είναι βουλγαρικό μπουγιουρντί με αυγό -αξιόλογο- σαλάτα χωριάτικη (από βουλγαρικό χωριό) και κοτόσουπα με φιδέ. Καλή εναλλακτική- ίσως έχει και η Βουλγαρία τον Πετρετζίκη της)

Αυτό είναι το ξενοδοχείο μας.

Το Μελένικο είναι 28 χιλιόμετρα από τα σύνορα του Προμαχώνα. Λένε πως είναι η πιο μικρή πόλη της χώρας, στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για χωριό. Ο δρόμος μέχρι εδώ ήταν κακός, χωρίς φωτισμό. Ολόγυρα στην περιοχή υπάρχουν απέραντοι αμπελώνες και οι ντόπιοι ασχολούνται κυρίως με το κρασί : ένα μοναδικό απαλό κρασί με ελαφριά γεύση, κόκκινο, μυρωδάτο, όχι μεθυστικό !
Ο κόσμος συρρέει λοιπόν εδώ για οινογνωσία, καλό φαγητό και χαλαρές βόλτες. Η περιοχή όμως φημίζεται και για ένα γεωλογικό φαινόμενο που θυμίζει λίγο τους όγκους της Καππαδοκίας. Περιστοιχίζεται από όγκους που μοιάζουν πήλινοι, είναι στην πραγματικότητα από ψαμμίτη και ακόμα κι οι πιο έμπειροι ορειβάτες δε μπορούν να τους σκαρφαλώσουν, γιατί αποδομούνται.

Το 1912 κατοικούσαν κυρίως Έλληνες και υπήρχαν πάνω απο 1000 ελληνικά σπίτια. Ωστόσο μετά την ένταξη του στο Βουλγαρικό έδαφος το μεγαλύτερο ποσοστό μετακόμισε στην Ελλάδα. Φεύγοντας οι Έλληνες, τρύπησαν τα βαρέλια τους, και το ξακουστό κόκκινο κρασί τους, έρρεε στους δρόμους του Μελένικου σαν κόκκινο ποτάμι.

Στον Μεσαίωνα ήταν μια συνοριακή πόλη ανάμεσα στη βουλγαρική και τη βυζαντινή αυτοκρατορία. Ήταν μια μεγάλη πόλη στον κεντρικό δρόμο προς τη Θεσσαλονίκη. Ήταν ένας τόπος όπου οι βυζαντινοί αυτοκράτορες εξόριζαν κάποιους από τους αριστοκράτες με τους οποίους δεν ήταν ικανοποιημένοι. Γι ‘αυτό το λόγο το Μελένικο αναπτύχθηκε ως επί το πλείστον σε βυζαντινό ύφος. Ακόμη και τώρα μπορείτε να δείτε ερείπια βυζαντινών κτισμάτων γύρω από την πόλη.
Το πιο σημαντικό αξιοθέατο της περιοχής μαζί με τις «πυραμίδες» οπως ονομάζονται οι χωμάτινοι όγκοι ,είναι το Αρχοντικό του Μανώλη Κορδόπουλου. Βρίσκεται στο ψηλότερο σημείο του Μελένικου και η κατασκευή του χρονολογείται το 1754. Ένα σπίτι με τέσσερις ορόφους και υπόγεια κελάρια που θυμίζουν λαβύρινθο. Ο Μανώλης Κορδόπουλος ήταν πλούσιος Έλληνας, έμπορος και παραγωγός εκλεκτών κρασιών.

Δίπλα εκεί βρήκαμε κι ένα οινοποιείο όπου με πέντε λέβα το άτομο δοκιμάσαμε κρασί και ξεναγηθήκαμε στο κελάρι του ευγενικού ιδιοκτήτη που συμπαθούσε ιδιαιτέρως τους Έλληνες. Ώσπου στο χώρο μπήκε Ιάπωνας μόνος τουρίστας και δεν έλαχε της ίδιας αντιμετώπισης. Λυπηρό! Σκέφτομαι βέβαια ότι κι εγώ στο Κιργιστάν πχ έχω αντιμετωπιστεί με καχυποψία, ειδικά ως γυναίκα που ταξιδεύει μόνη. Δε βαριέσαι..

Κι ένα βίντεο που τραβήχτηκε εν άγνοια μου :

Τη Δεύτερη μέρα μας στο Μελένικο, που ήταν και Δευτέρα πετύχαμε ένα ελληνικό σχολείο που κατέκλεισε τις ταβέρνες. Ούτως ή άλλως δεν είχαμε πολλές επιλογές γιατί κάποια ήταν κλειστά. Γενικά όμως το μέρος δεν είχε πολλά μέρη να βγεις. Ήταν μια φάση ταβέρνα/ καφετέρια/ ξενώνας.
Ήπιαμε καφέ σε ένα τέτοιο αλλά καθίσαμε έξω γιατί μέσα ήταν ΤΕΚΕΣ! Balkan spirit κι έτσι η φάση. Δίπλα μας εφαπτόμενος έκατσε ένας κυριος με την εφημερίδα του και έστησε αυτί στην κουβέντα μας. Μας έπιασε «αναγκαστικά» την κουβέντα. Είχε μεγάλη ανάγκη να επικοινωνήσει. Όταν δε, κατάλαβε ότι μιλάω ρώσικα, έδωσε πόνο! Έπιανε τον Γ.Α. από του μπουφάν και τον αγκάλιαζε για να μας δείξει «τι κάνει η Αμερική στις βάσεις του ΝΑΤΟ» και τι έκανε τώρα στην Ουκρανία. Ο Γ.Α. μετά από αυτό άρχισε να μιλάει ρωσικα.

Υπάρχει ένα αποξηραμένο ποτάμι που διασχίζει το Μελενικο και το χωρίζει στα δυο. Δεν είναι ακριβώς ποτάμι, δεν είναι καν κάποιος παραποταμος του Στρυμώνα, αλλά ένα έργο προστασίας γιατί χωρίς αυτό, το Μελένικο γίνεται Βενετία. Θα ήταν πάντως πολύ όμορφο να υπήρχε ποτάμι! Το μέρος μου θύμιζε αρκετά το Πρίζρεν του Κοσόβου.

(πίσω μου φαίνεται το ξηραμένο κανάλι)

to be continued

 

[fenia42]

Όσα ταξίδια και να κάνω στη γειτονική Βουλγαρία, όσες αναμνήσεις κι αν συλλέξω, όσα μέρη της κι αν δω, αυτό που θα με συνδέει κυρίως με τη χώρα είναι η παιδική μου φίλη Ε. .
Η Ε., με πατέρα ομογενή του Ουζμπεκιστάν και μητέρα από τη Φιλιππούπολη ήρθε στην Ελλάδα όταν πηγαίναμε Ε’ δημοτικού. Έμαθε ελληνικά σε δυο βδομάδες, έμαθε και γαλλικά και αγγλικά μόνη της. Πέρασε στη νομική χωρίς φροντιστήριο. Ήταν πάντα υποστηρικτική, πάντα με τον καλό λόγο, πάντα μάζευε γνώσεις. Το σοβιετικό καθεστώς όμως στο οποίο είχε γαλουχηθεί της άφησε και κάποια κατάλοιπα. «Δε πρέπει να ξεχωριζεις, μη δείχνεις ότι ξέρεις, μη διεκδικείς κάτι καλύτερο» ήταν οι φωνές που άκουγε στο μυαλό της, την ώρα που σε μένα φώναζε «μη ζήσεις τη συμβατική ζωούλα σου» . Η Ε. έμεινε στη ζωή μου, υπάρχει στη ζωή μου, ήταν αυτή που μου έμαθε και τα πρώτα μου ρωσικά, ήταν αυτή που πρώτη πίστευε σε μένα. Ήταν η μόνη που τότε στα σχολικά τα χρόνια έφερε διαφορετικές ιδέες μαζί με μια σπουδαία ενσυναισθηση στο σκληρό και προπαντώς αναίσθητο κόσμο των 90’.
Στην πορεία της ζωής μου είχα την ευκαιρία να γνωρίσω κι άλλους Βούλγαρους, όλοι τους με κοινό χαρακτηριστικό το πηγαίο χιούμορ, το ακομπλεξάριστο, την ευγένεια, τη διάθεση να σε βοηθήσουν, την αλληλεγγύη, τη φροντίδα.
Σιγουρα το δείγμα μου δεν είναι αντιπροσωπευτικό. Είναι όμως ικανό να σκέφτομαι «Βουλγαρία» και να χαμογελώ.

Κάτι όμως που δε μπορώ με την κουλτούρα των γειτόνων είναι αυτή η τάση τους να παντρεύουν το μοντέρνο με το φολκλόρ στη μουσική, και να το συνδυάζουν και με βαρύγδουπο ντύσιμο !! Είναι καλό που κρατούν το παραδοσιακο τους στοιχείο αλλά είναι κουραστικό από ένα σημείο και μετά! Σε κάθε ταβέρνα και καφέ που πήγαμε παιζόταν αυτή η μουσική, συνοδευόμενη ενίοτε από οπτικοακουστικό υλικό. Φανταστείτε ένα κράμα Γωγώ Τσαμπά με παραδοσιακο χορό ντυμένο με φορεσιές τοπικές αλλά και μπαλέτα τύπου Φουρέιρα,μουσικούς ντυμένους αλά Γιώργο Μάγκα και τραγουδίστριες με τουαλέτες και χτενίσματα «κουμπαρας».
Ο,τι πρέπει για Eurovision δηλαδή #not

 

[McElk]

Το κελάρι που πήγατε δίπλα στου Κορδόπουλου πρέπει να ήταν του Μίτκο Μανόλεφ. Αν πήρατε κρασί σε μπουκάλια που τα γεμίζει εκείνη τη στιγμή από τα βαρέλια καταναλώστε τα σε ένα – ενάμισι μήνα γιατί δεν περιέχουν συντηρητικά.

 

[fenia42]

Το κελάρι που πήγατε δίπλα στου Κορδόπουλου πρέπει να ήταν του Μίτκο Μανόλεφ. Αν πήρατε κρασί σε μπουκάλια που τα γεμίζει εκείνη τη στιγμή από τα βαρέλια καταναλώστε τα σε ένα – ενάμισι μήνα γιατί δεν περιέχουν συντηρητικά.

Όχι δε πήραμε από εκεί κρασί αλλά ναι, σε αυτόν πήγαμε θαρρώ. Θα κοιτάξω την κάρτα του για επιβεβαίωση το βράδυ, την έχω μες το διαβατήριό μου κ τώρα είμαι στη δουλειά. Κρασί πήραμε εμφιαλωμένο από αλλού.

 

[fenia42]

Ένα διαφορετικό trek που σκοπευαμε να κάνουμε ήταν ανάμεσα στους αμμώδεις όγκους, επτά χιλιόμετρα προς τη μονή Ροζινού. Ωστόσο ο καιρός δε μας το επέτρεπε καθώς έβρεχε και το μονοπάτι εκτός από ολισθηρό ειναι και αρκετά δύσβατο. Ίσως μια άλλη φορά, άλλη εποχή.
Αναγκαστικά πήγαμε με το αμάξι. Η βροχή μάλιστα δυνάμωνε αλλά ευτυχώς δε συνεχίστηκε για πολύ.
Η μονή αυτή αποτελεί και ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της περιοχής και βρίσκεται στους πρόποδες του όρους Πίριν. Εδώ οι «πυραμιδες» έχουν ακόμα πιο έντονο σχήμα!

Χτίστηκε στα τέλη του 13ου αιώνα και ανακατακεύαστηκε το 1597 μετά από πυρκαγιά. Το 1912 πέρασε στη δικαιοδοσία της Βουλγαρικής Εξαρχίας, αλλά η αντιδικία σχετικά με την υπαγωγή της έληξε μόλις το 1921, όταν το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης την επιδίκασε στη Βουλγαρία. Είναι αφιερωμένη στο Γενέθλιον της Θεοτόκου και πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα μοναστηριακά συγκροτήματα της Βουλγαρίας. Ένα από τα πιο εντυπωσιακά πράγματα της μονής είναι η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας που πιστεύεται ότι θεραπεύει αρρώστους. Είναι αντίγραφο μιας άλλης θαυματουργής εικόνας που βρέθηκε στη θάλασσα κοντά στο Άγιο Όρος πριν 1000 περίπου χρόνια. Χιλιάδες άνθρωποι επισκέπτονται το μοναστήρι κάθε χρόνο για να προσευχηθούν μπροστά της. Σταθήκαμε κι εμείς μπας και μας γιατρέψει από τα αυτοάνοσα αλλά ακόμα δεν είδαμε διαφορά!

Το μοναστήρι έφτασε στο απόγειό του το 19ο αιώνα, οπότε ήταν τοπικό κέντρο της Ορθοδοξίας και κατείχε πολλές γαίες στην περιοχή. Κοντά στο μοναστήρι βρίσκεται ο τάφος του περίφημου Βούλγαρου επαναστάτη Γιάνε Σαντάνσκι.

Σήμερα, παρά την χρόνια έλλειψη μοναχών, η μονή εξακολουθεί και λειτουργεί κανονικά. Ο φύλακας βέβαια δε πήρε τα μάτια του από το κινητό του και δε μας έδωσε καμία σημασία.

(καθ’οδόν για Ρόζεν και μονή Ροζινού)

Και μια ενδιαφέρουσα ιστορία :
Το 1910 τοποθετήθηκε με την υπόδειξη του Εθνικού κέντρου από την Μονή Ιβήρων ως ενοικιαστής των κτημάτων της Μονής Ροζινού ο Γεώργιος Τριανταφυλλίδης, υπαξιωματικός του Βασιλικού Ναυτικού, που εμφανίσθηκε με κανονικό γαλλικό διαβατήριο ως Γάλλος πολίτης Georges Putois, που είχε εργασθεί σε κάποια γαλλική αποικία όπου έμαθε καλά τη γαλλική γλώσσα και απέκτησε και γαλλική ιθαγένεια.
Ο Γάλλος αυτός από … την Κυψέλη λειτουργούσε ως φροντιστής της μονής και των κτημάτων της και ύψωσε τη γαλλική σημαία, όμως πλάι της τοποθέτησε και την ελληνική. Η πατριωτική του δράση βέβαια δεν έφτασε μόνο εδώ• συνέστησε αντάρτικο σώμα με το πρόσχημα της προστασίας από κάποια επικείμενη απειλή, δρώντας γενικότερα υπογείως για το συμφέρον των Ελλήνων.

(Θέα πέρα από τη μονή)

Έχουμε δει στη ζωή μας αρκετά μοναστήρια οπότε ένα ακόμα δε μας εντυπωσίασε. Πιο πολύ μας άρεσε αυτή η εικόνα, λίγο έξω από τη Μονή Ροζινού.

Μιας και δε κάναμε το τρεκ που θέλαμε, επιστρέψαμε στο Μελένικο και το περπατήσαμε από άκρη σε άκρη. Χωθήκαμε σε κάθε του γωνιά, είδαμε σπίτια ντόπιων με τις απλωμένες μπουγάδες να προδίδουν την ύπαρξη απλής καθημερινής ζωής, ανακαλύψαμε ένα παλιό εγκαταλελειμένο τουρκικό χαμάμ, περπατήσαμε ανάμεσα σε βυζαντινά χαλάσματα, γνωρίσαμε όλες τις γάτες της περιοχής και γίναμε φίλοι με δυο σκυλάκια που μας πήραν στο κατόπι, ακολουθώντας μας σε όλη τη βόλτα και μας άφησαν τελικά στην πόρτα του ξενοδοχείου μας.

Οταν βράδιασε και αφού πια δεν υπήρχε κομμάτι που δεν επισκεφτήκαμε αποφασίσαμε να πάμε μια βόλτα μέχρι το κοντινό Σαντάνσκι μήπως βρούμε ένα γλυκάκι να φάμε. Είχαμε ακούσει πως το Μελενικο φημίζεται για το παγωτό σύκο αλλά δε βρήκαμε!
Το Σαντάνσκι είναι ένα κακέκτυπο πόλης χωρίς κανένα χαρακτήρα. Τόσο άσχημο που δε τραβήξαμε ούτε μια φωτογραφία, με κατοίκους αγελαστους σκυθρωπούς και αγενείς, που έμαθαν στο εύκολο χρήμα από τους Έλληνες που ψωνίζουν αβέρτα από το 2000 και μετά. Πήραμε μια κρέπα που μας τη σέρβιραν κρύα και απρόθυμα. Λυπηρό, τουλάχιστον.
«Πάμε να φύγουμε από δω και μη ρωτάς που πάμε»

 

[fenia42]

Πάμε να φύγουμε από δω και μη ρωτάς που πάμε. Είκοσι περίπου χιλιόμετρα μέχρι τα σύνορα, και λίγα ακόμα από τον Προμαχώνα μέχρι το Αγκιστρο. Στη διαδρομή κάναμε στάση στο οινοποιείο Ρούπελ ( Рупел) για προμήθειες σε ερυθρό οίνο.

Μπορεί η βουλγαρική επαρχία να είναι καταθλιπτική, είναι όμως ομοιόμορφη. Μπαίνοντας στην επίσης καταθλιπτική ελληνική επαρχία η αναρχία στη δόμηση μου χαλάει την αισθητική.
Πάμε λοιπόν στο Αγκιστρο των Σερρών, τη φημισμένη αυτή λουτρόπολη με το ιαματικό νερό που φημίζεται για τη μοναδική του σύσταση.

Το Άγκιστρο (μέχρι το 1927 Τσιγγέλι) είναι χωριό του δήμου Σιντικής, της περιφερειακής ενότητας Σερρών. Βρίσκεται σε υψόμετρο 180 μέτρων και 9 χιλιόμετρα από τον Προμαχώνα. Είναι το βορειότερο χωριό του νομού Σερρών.
Κατά τη διάρκεια των οθωμανικών χρόνων, το χωριό ήταν γνωστό ως Τσιγγέλι ή Σεγκέλοβο. Τα βυζαντινά λουτρά χρησιμοποιήθηκαν από τον τοπικό μπέη και το χαρέμι του.
Μετά τον Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο, το 1913, το Άγκιστρο βρέθηκε εντός ελληνικών συνόρων και στα επόμενα χρόνια λόγω των ψυχρών σχέσεων με τις γειτονικές χώρες ήταν πλήρως στρατικοποιημένη ζώνη. Με την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου, το Άγκιστρο και οι γύρω οικισμοί εκκενώθηκαν. Το Άγκιστρο σε μεγάλο βαθμό καταστράφηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου και του εμφυλίου.
Μετά τη λήξη των πολέμων, το Άγκιστρο ξαναχτίστηκε με χρηματοδότηση από το σχέδιο Μάρσαλ. Τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, το Άγκιστρο και ο Προμαχώνας χαρακτηρίστηκαν ως στρατιωτικές απαγορευμένες ζώνες.
Που πήγε ακριβώς η χρηματοδότηση ; Δε ξέρω. Θλιβερό πάντως να κάνει ο καθένας του κεφαλιού του ως προς τη δόμηση και την πρόσοψη των σπιτιών.
Και σα να μην έφταναν όλα αυτά ,δεν υπήρχε ούτε μια πλατεία να κάνουμε τη βόλτα μας. Παντού με το αυτοκίνητο.
Μόνη όαση όχι δροσιάς αλλά καλαισθησίας, το Ξύλινο Χωριό το οποίο αποτελεί μονόδρομο για τη διαμονή αλλά και τη διατροφή των θαμώνων.
Κλείσαμε δωμάτιο τηλεφωνικά (ευτυχισμένο 1998) αφού δεν υπήρχε στις πλατφόρμες διαθεσιμότητα, και μάλιστα το βρήκαμε σε πολύ καλή τιμή. Για ΣΚ και αργίες βέβαια κλείνονται άμεσα τα καταλύματα οπότε χρειάζεται προνοητικότητα. Το Ξύλινο Χωριό είναι ένας πολύ όμορφος οικισμός με ξύλινα σπιτάκια και δωμάτια, κάποια με Τζακι και κάποια άνευ. Υπάρχει και ταβερνάκι με μαγειρευτά και της ώρας, όπου μπορεί να βρουν οι φανς του είδους και κυνήγι. Εμείς δοκιμάσαμε τραχανά και κεφτεδάκια. Το βράδυ μετά τα Λουτρά δοκιμάσαμε χυλοπίτες και ήταν φανταστικές (αλλά βαρυστομαχιάσαμε )

(ήδη μας έλειπε το βουλγαρικό κρασί)

(η θέα από το δωμάτιό μας)

Μόνη αξιόλογη πρόταση για καφέ αλλά και γευμα, το Παραδοσιακό, ένα πέτρινο όμορφο και επιτέλους φροντισμένο κτίσμα που σέρβιρε καφεδάκι με γλυκό του κουταλιού αλλά και μεζέδες.

Επίσης πουλούσε και παραδοσιακά προϊόντα και τσίμπησα ένα μελι.
Όλο τρώμε όμως, μήπως έχει έρθει η ώρα για λίγη κίνηση ;

 

[fenia42]

Για να δικαιολογήσουμε το πόθεν έσχες των ποσοτήτων φαγητού που καταναλώνουμε με τον Γ.Α. οφείλουμε να είμαστε διαρκώς σε κίνηση για να μη γίνουμε σαν εκείνα τα ζευγάρια που μόνο τρώνε Χορός, προπόνηση, κολύμπι και τρεκ είναι το εβδομαδιαίο μας πρόγραμμα που προσπαθούμε να τηρούμε με ευλάβεια. Απλά μωρέ όλο τυχαίνει να παίζει ο ΠΑΟΚ τη μέρα του κολυμβητηρίου και ο Γ.Α. κάνει κοπάνες

Μονοπάτι του Μεταξά λοιπόν, μήκους 11 χιλιομέτρων. Δε σκοπεύανε να το κάνουμε όλο, διακοπές ήρθαμε!
Πρόκειται ουσιαστικά για την περίφημη «Γραμμή Μεταξά», τη σειρά οχυρωματικών έργων, υπόγειων και επίγειων, κατά μήκος των ελληνοβουλγαρικών συνόρων, που κατασκευάστηκαν με σκοπό την άμυνα της Ελλάδας σε περίπτωση εισβολής κατά τον επικείμενο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ξεκινησαμε τη διαδρομή μας από τα Λουτρά που είναι στο τελος του χωριού. Το μονοπάτι ξεκινα με γερό ανήφορο. Στα πέντε πρώτα λεπτά είχαμε ήδη ιδρώσει.
Ανεβαίνουμε στο ορος Άγκιστρο. Ένα Βουνό με ανεξάντλητη φύση και πλούσια ιστορία που ξεκινάει από τα αρχαία Μεταλλεία του βασιλιά Φιλίππου της Μακεδονίας (4ος αιώνας π.Χ) και φτάνει έως τον Β΄ Π.Π. και τη γερμανική επίθεση στα θρυλικά οχυρά της “Γραμμής Μεταξά” το 1941
.Ανηφορίζοντας για περίπου 1χλμ. σε δασικό δρόμο, θα συναντήσουμε την είσοδο από το μονοπάτι του Μεταξά. Πρόσφατα μια εθελοντική ομάδα της περιοχής έφτιαξε νέα σήμανση, άκρως βοηθητική.
Ακολουθούμε το προπολεμικό «Μονοπάτι του Μεταξά» (4χλμ διάρκεια).
Πρόκειται για ένα μονοπάτι που προπολεμικά χρησιμοποιούσαν οι ντόπιοι για να φτάσουν στις «Τρεις Βρύσες» και από εκεί στο Σιδηρόκαστρο, αλλά το 1936 που ξεκίνησαν οι εργασίες κατασκευής των Οχυρών, απαγορεύτηκε η πρόσβαση του για λόγους μυστικότητας.

Η διαδρομή μέσα στο δάσος είναι βατή και ευχάριστη σ’ ένα πλούσιο φυσικό περιβάλλον, από πεύκα, έλατα και οξιές, ενώ η θέα προς το Άγκιστρο και πέρα των συνόρων αποζημιώνει.
Θαρρώ πως έχουμε έρθει την κατάλληλη εποχή αφού όλα είναι σε καφέ και κίτρινες αποχρώσεις, λατρεμένο φθινόπωρο !

Συνεχίζοντας την πορεία μας μέσα σε ένα καταπράσινο περιβάλλον στις πλαγιές του βουνού, φτάνουμε στη θέση «Τρεις Βρύσες» όπου υπάρχουν εγκαταλελειμμένα τα πέτρινα επιβλητικά κτίρια στα οποία διέμενε η φρουρά του οχυρού σε καιρό ειρήνης. Τα περισσότερα κατασκευάστηκαν την περίοδο 1936-1940, μαζί με τις υπόγειες οχυρώσεις και ήταν σε χρήση από τον Ε.Σ. έως τις αρχές της δεκαετίας του 2000.
Αφήνοντας την Θέση Τρείς Βρύσες κατηφορίζουμε πλέον για το Άγκιστρο. Ακολουθεί δασικός δρόμος για περίπου 6χλμ ο οποίος καταλήγει στα λουτρά του Αγκίστρου.

Αυτό που με συγκλονίζει απίστευτα είναι ότι τα βουνά αυτά τα βλέπουμε ξεκάθαρα από την Ανατολική πλευρά του Χορτιάτη!

(Τέλος μονοπατιού)

Πάμε για βουτιά τώρα !

 

[duty_free]

πραγματικά, δεν εχω δει περισσοτερο απωθητικα ασχημο μερος απο το Σαντάνσκι, σε καθε επιπεδο, ενώ στην φώτο τα δύο κρασοπότηρα, ενας μουσάτος κύριος, μικρός το δέμας, φτιάχνει μια ατμόσφαιρα πολυ πολύ σπούκι. περιμένουμε φώτος απο το βαλανείον!

 

[underwater]

Πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες!
Παρότι έχω γυρίσει κάμποσο τη Βουλγαρία, στο Μελένικο δεν έχει φτάσει η χάρη μου.
Νομίζω μια καλή επιλογή, ιδιαίτερα για εσάς τους Βορειοελλαδίτες!
Περιμένω τη συνέχεια και για Άγκιστρο.

 

[Dr Snoopy]

Το 1912 κατοικούσαν κυρίως Έλληνες και υπήρχαν πάνω απο 1000 ελληνικά σπίτια.

Μια πληροφορία (μπορεί και άχρηστη),στο Μελένικο γεννήθηκε το 1802 ο Αναστάσιος Πολυζωΐδης, πολιτικός, δημοσιογράφος, συγγραφέας και δικαστικός.Ηταν ο πρόεδρος στο πενταμελές δικαστήριο του Ναυπλίου (1834) που αρνήθηκε να υπογράψει μαζί με το δικαστή Γ. Τερτσέτη την απόφαση καταδίκης εις θάνατον “επί εσχάτη προδοσία” του Θ. Κολοκοτρώνη και του Δ. Πλαπούτα και για το λόγο αυτό καταδιώχτηκε και φυλακίστηκε.

Σταθήκαμε κι εμείς μπας και μας γιατρέψει από τα αυτοάνοσα αλλά ακόμα δεν είδαμε διαφορά!

Αυτά καλή μου δεν φεύγουν ούτε με θαύματα

 

[fenia42]

Ιαματικός τουρισμός στην Ελλάδα : αυτό το ανέκδοτο
Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι έλεγαν πως δώδεκα Λουτρά το χρόνο αρκούν για να χτίσουμε μια καλή υγεία. Τα νερά του Αγκίστρου είναι ιαματικά και θεραπευτικά για μυαλγίες, ισχιαλγίες, δισκοπαθειες, ρευματοπάθειες, αρθροπάθειες, καρδιοπάθειες, απ’τις πολλές συμπάθειες. Όπου ιαματικός τουρισμός δυστυχώς όμως στην Ελλάδα, και ένα μικρό δραμα. Στις περισσότερες των περιπτώσεων τα Λουτρά δεν αξιοποιούνται όπως θα έπρεπε και συχνά οι εγκαταστάσεις είναι σε παρακμή. Χειρότερη εκείνη των λουτρών στη Θερμη έξω από τη Θεσσαλονίκη, τα οποία πλέον είναι σε εγκατάλειψη. Τραγική η κατάσταση και στα πραγματικά «θαυματουργά» νερά της Πικρολίμνης όπου πας κουτσός και φεύγεις τρέχοντας. Κρίμα! Τη στιγμή που χώρες όπως η Τσεχία, η Ουγγαρία κι η Ρουμανία θησαυρίζουν από τον ιαματικό τουρισμό, εμείς ακόμα μια φορά γυρνάμε το κεφάλι με αδιαφορία.
Το Άγκιστρο λοιπόν δε θα είχε καμία φήμη αν δε φιλοξενούσε τις θερμές πηγες του. Το νερό εδώ δεν ειναι καυτό, ειναι όμως ευεργετικό και σε κάνει να χαλαρώσεις. Απευθύνεται μόνο σε πριβέ χώρους με τιμή 7€ το άτομο, το μισάωρο. Δε χρειάζεσαι και παρά πάνω, μετά επέρχεται η κούραση. 40’ είναι η συνιστώμενη ώρα.
Το πριβέ λουτρό μας ειναι πρόσφατα ανακαινισμένο, με ωραίο πλακάκι αλλά χωρίς καμία μπριζα, και χωρίς θέρμανση. Τα επιτοίχια καλοριφέρ δε λειτουργούσαν, και το ζεστό νερό στο ντους άργησε σημαντικά να έρθει! Η έλλειψη μπρίζας σημαίνει ότι θα φύγετε με βρεγμένο μαλλί ακόμα κι αν έξω έχει μείον, γι’ αυτό συνίσταται οπωσδήποτε μια πετσέτα για τα μαλλιά για έξοδο από το λουτρό αλά Γιάσερ Αραφάτ.
Πάντως ήταν πεντακάθαρα και φροντισμένα!

Landscape in the mist

Το βυζαντινό χαμάμ στο Άγκιστρο Σερρών χρονολογείται γύρο στο 950 μ.Χ. και χαρακτηρίζεται ως ένα πραγματικό πολιτισμικό μνημείο. Ευτυχώς έχει διατηρηθεί ο χαρακτήρας του.

Το καφέ θα μπορούσε να είναι ένα ωραίο σημείο για άραγμα πριν ή μετά το μπάνιο αλλά από αισθητική δε το’ χει και πολύ.

Προφέρονται και υπηρεσίες μασάζ αλλά οι τιμές απευθύνονται σε ανίδεους μάλλον.
Αυτά για το Αγκιστρο και το Μελένικο.

Σκοπεύουμε να επισκεφτούμε σύντομα και το Σιδηρόκαστρο, στο οποίο τα Λουτρά έχουν υπερβολικά υψηλές θερμοκρασίες. Θα επανέλθω με πληροφορίες για τα 5 πιο σημαντικά Λουτρά της βορείου Ελλάδας ~ενδεχομένως~.