kipi
Member
- Μηνύματα
- 414
- Likes
- 221
- Επόμενο Ταξίδι
- Ταυλάνδη
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μαλδίβες
Το ταξίδι αυτό σχεδιάστηκε, κατά ένα μεγάλο ποσοστό, με τη βοήθεια των μελών του Travelstories και για το λόγο αυτό, αν και δεν είμαι πολύ καλή στο γραπτό λόγο, θεωρώ υποχρέωσή μου, να μοιραστώ τις εμπειρίες και όσες πληροφορίες μπόρεσα να συγκεντρώσω για δύο πόλεις που δεν συμπεριλαμβάνονται στα top των ευρωπαϊκών προορισμών . Ελπίζω να συμβάλλω και γω με το δικό μου λιθαράκι ώστε οι επόμενοι επισκέπτες –ταξιδευτές να σχεδιάσουν το δικό τους ταξίδι όσο γίνεται καλύτερα και να απολαύσουν αυτούς τους τόπους τόσο, όσο τους απόλαυσα και εγώ.
Στην παρούσα ιστορία θα αναφερθώ στην πρώτη πόλη που επισκέφθηκα φέτος το καλοκαίρι, τη Μαδρίτη.
Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα κάποιο όνειρο να επισκεφτώ αυτή την πόλη. Ισως επειδή είναι από αυτές που δεν ακούγονται πολύ, δεν είναι Παρίσι, Λονδίνο,Ρώμη ούτε και η έτερη ιβιρική σταρ, η Βαρκελώνη.
Ο περσινός χειμώνας πέρασε ψάχνοντας προσφορές για «κάπου», κάνοντας σκέψεις διακοπικές, ψάχνοντας προορισμούς πότε κοντινούς και πότε μακρινούς και τότε ήρθε η ιδέα από το συντροφάκι μου στη ζωή και τα ταξίδια: “Δεν κοιτάζουμε για Μαδρίτη- Λισαβώνα? “Συμφώνησα αμέσως δε, με σκεπτικισμό δε . “ Μαδρίτη καλοκαιριάτικα? Ούτε παραλίες με κοκοφοίνικες, ούτε ένα πλατσούρισμα στη θάλασσα?”Όμως αφού έπεσε η ιδέα στο τραπέζι ,όφειλα τουλάχιστον να κάνω μια σχετική έρευνα.Οι μηχανές αναζήτησης εισιτηρίων και ξενοδοχείων πήραν φωτιά και αφού βρέθηκαν αρκετά οικονομικά εισητήρια , έγιναν οι κρατήσεις.Καταρτίστηκε το πρόγραμμα μέρα -μέρα( να’ναι καλά το Travelstories) και στις 12 Ιουλίου είμασταν πανέτοιμοι για ένα 10 ημερο ταξίδι που μάλλον με μισή καρδιά το ξεκινούσα τελικά. Ηταν τυχαίο που δεν έβρισκα πολλές πληροφορίες στο φόρουμ? Μήπως είχαμε επιλέξει τους πιο ξενέρωτους προορισμούς?χωρίς ενδιαφέρον? Θα δείξει.
Το πλάνο ήταν 5 μέρες Μαδρίτη και 5 Λισαβώνα. Το ξενοδοχείo στη Μαδρίτη ήταν το ExeMoncloaHotel 4αρακι, όπου για 5 βράδυα με πρωινό και δωρεάν ακύρωση πληρώσαμε 290 ευρώ.Καθόλου άσχημα. Και το δυνατό του σημείο? Απέναντι ακριβώς από την είσοδο του ξενοδοχείου, η έξοδος ενός από τους τερματικούς σταθμούς μετρό. Ο καιρός ήταν ζεστός όλες τις μέρες, με θερμοκρασίες 36, 37 αλλά δεν μας κούρασε τόσο όσο η ζέστη της Αθήνας.
Ημέρα 1η: Ετσι λοιπόν, ξημερώματα Σαββάτου ,βρισκόμαστε στο Ελ.Βενιζέλος όπου με πτήση της Ryanair(υπεύθυνη για τα οικονομικά εισητήρια)βρισκόμαστε νωρίς το πρωί στον ενδιάμεσό μας, το Bergamo. Αναμονή περίπου 9 ώρες (για τη βόλτα μας εδώ θα γράψω ίσως κάποια άλλη φορά)και αργά το βράδυ φτάνουμε επιτέλους στη Μαδρίτη. Όλα προχωρούν βάσει σχεδίου.Από το αεροδρόμιο στο μετρό (πολύ οργανωμένο δίκτυο με πάρα πολλές γραμμές) όπου βγάλαμε εισιτήριο 10 διαδρομών από τα μηχανήματα (18 ευρώ με το εισητήριο του αεροδρομίου, 12 ευρώ το απλό 10αρι) και σε 45 λεπτά είμασταν στο ξενοδοχείο μας . Αξιοπρεπές και καθαρό. Check in και βουρ για το δωμάτιο.Ντούς στα γρήγορα και έξω για την πρώτη βόλτα. Αλλωστε μπορεί να ήταν 9.30 το βράδυ, όμως έξω ήταν ακόμη μέρα.
Μετρό και πρώτος σταθμός Puerta del Sol, το σήμα κατατεθέν της Μαδρίτης. Δύο συντριβάνια στις δύο άκρες της πλατείας, κόσμος να πηγαινοέρχεται, το άγαλμα με την αρκούδα όρθια στα δυό της πόδια να τρώει από μια φραουλιά,πρώτες φωτο και περπάτημα μέχρι την Plaza Mayor.Κλειστή γύρω γύρω από κτήρια, μεγάλη, επιβλητική, γεμάτη μαγαζιά για τάπας και bogadillos με calamares (σάντουιτς με καλαμάρια). Κάνουμε μια περιμετρική βόλτα και βγαίνοντας απο μια έξοδο της πλατείας ,πέφτουμε πάνω στο Mercado de San Miguel,έναν τεράστιο χώρο γεμάτο μαγαζιά ,βιτρίνες με άπειρα είδη τάπας, γλυκά,ποτά, μπύρες, σαγκρία λευκή (δεν ήξερα ότι υπήρχε)και ό,τι φαγόσιμο μπορείς να φανταστείς. Στη μέση ,κοινόχρηστοι πάγκοι με σκαμπώ, όπου ο κόσμος ,αφού έκανε τις γύρες του στα μαγαζιά και αγόραζε λογιών λογιών λιχουδιές ,καθόταν να τις απολαύσει. Μια και ταξιδεύαμε από τα ξημερώματα και το στομάχι είχε αρχίσει να διαμαρτύρεται, καθίσαμε και μεις και δοκιμάσαμε σχεδόν απ’όλα : από τάπας με 1 ευρώ το τεμάχιο μέχρι κρέμα καταλάνα και φυσικά δροσερή λευκή σαγκρία που έγινα φαν της από την πρώτη γουλιά . Όμως το μεγάλο φαγοπότι έφερε τη χαλάρωση και αυτή με τη σειρά της την κούραση που μας θύμησε ότι δεν είμαστε πια 20χρονα για να συνεχίσουμε την περιπλάνηση μετά από 20 περίπου ώρες ταξιδιού και έτσι αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο δωμάτιο για ύπνο, έναν ύπνο βαθύ και λυτρωτικό που κράτησε αδιάκοπος μέχρι το πρωί. Κάπως έτσι τελείωσε η πρώτη μέρα .
Ημέρα 2η. Νωρίς το πρωί ,ούτε ξυπνητήρι δε χρειάστηκε. Κυριακή 8 η ώρα είμασταν έτοιμοι για πρωινό και νέες περιπέτειες. Μετρό και μετά από μερικές στάσεις και ελάχιστο περπάτημα, βρισκόμαστε στο Museu Reina Sofia,τον πρώτο σταθμό για σήμερα.
Κατά το σχεδιασμό του ταξιδιού, είχαμε πληροφορηθεί ποιές μέρες και ώρες τα μουσεία είναι δωρεάν για το κοινό και έτσι αποφασίσαμε για λόγους οικονομικούς και μια που δεν είμαστε και πολύ της τέχνης, να προσαρμόσουμε το πρόγραμμά μας βάσει αυτής της διευκόλυνσης. Το συγκεκριμένο μουσείο ήταν από τις 1.30 το μεσημέρι και μέχρι τις 5 το απόγευμα ,χωρίς είσοδο (6 ευρώ), πράγμα που το ανακαλύψαμε επιτόπου ,γιατι από δω οι πληροφορίες ήταν οτι είναι όλη την ημέρα, αλλά αυτό μόνο μια μικρή ανατροπή προκάλεσε στο κατά τα άλλα άρτια οργανομένο πρόγραμμά μας. Μια και ήταν λοιπόν νωρίς ακόμη, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε τη βόλτα μας από το πάρκο Retiro που είναι πάρα πολύ κοντά.Μπήκαμε από την είσοδο που βρίσκεται στην πλευρά του σταθμού Atocha, από όπου φεύγουν τα τρένα εκτός Μαδρίτης. Το κτίριο όμορφο απέξω αλλά το εσωτερικό του αφήσαμε να το δούμε κάποια άλλη στιγμή .
Το πάρκο εκτείνεται σε μια τεράστια έκταση και είναι κυριολεκτικά ένας από τους μεγαλύτερους πνεύμονες της πόλης.Πνιγμένο στο πράσινο,με διαφόρων ειδών δένδρα,παρτέρια με πολύχρωμα λουλούδια,παγκάκια για ξεκούραση και δροσιά, λιμνούλες, δρομάκια. Μια και ήταν Κυριακή, πολύς κόσμος ήδη κυκλοφορούσε από νωρίς. Ανθρωποι όλων των ηλικιών έκαναν τζόκινγκ, μαμάδες με τα καρότσια, παιδιά με πατίνια και ζευγάρια πιασμένα από το χέρι, περιδιάβαιναν σε όλο το μήκος και πλάτος του πάρκου. Με το χάρτη της πόλης ανά χείρας, αρχίσαμε και μεις ως άλλοι Μαδριλένοι να το διασχίζουμε, ώσπου φτάσαμε στο Palacio de Cristal,ένα γυάλινο οικοδόμημα πάνω σε μεταλλικό πλαίσιο, το οποίο “χτίστηκε” το 1887 με σκοπό να εκτεθεί η χλωρίδα και η πανίδα των Φιλιππινών.Σήμερα λειτουργεί ως εκθεσιακός χώρος και η έκθεση που είχε αυτή την περίοδο ήταν διάσπαρτες ξύλινες πολυθρόνες της «γιαγιάς» που η κάθε μια είχε επάνω της ένα βιβλίο . Η αλήθεια είναι ότι δεν κατάλαβα το θέμα αυτής της «έκθεσης» όμως το κτήριο ήταν πολύ εντυπωσιακό, όπως επίσης και η λίμνη με το συντριβάνι που κοσμούσε τον εξωτερικό χώρο.
Αφού βγάλαμε τις απαραίτητες φωτό, πήραμε ένα μονοπάτι και περνώντας μέσα από πρασιές ,υπαίθρια καφέ και το Palacio deVelazquez που είναι και αυτό εκθεσιακός χώρος, φτάσαμε στο Μνημείο του AlfonsoXII, που φάνταζε επιβλητικό, έχοντας μπροστά του μια τεχνητή λίμνη ,όπου μπορούσες να νοικιάσεις βαρκάκι με κουπιά και να κάνεις βόλτα . Δεν το τολμήσαμε ,γιατί ο ήλιος είχε ήδη αρχίσει να καίει και η θερμοκρασία ανέβαινε λεπτό το λεπτό.
Συνεχίσαμε την βόλτα μας διασχίζοντας κάθετα το πάρκο και μέσω της Avenida de Mejico, φτάσαμε στην έξοδο από την πλευρά της Puerta de Alcala, μια νεοκλασική πύλη στην Plaza de la Independencia,με μια μεγάλη ημικεντρική αψίδα στην κορυφή, που πλαισιώνεται από δύο παρόμοια τόξα και αυτά με τη σειρά τους από δύο τετράγωνες καμάρες, όλα περίτεχνα διακοσμημένα και αφού συμβουλευτήκαμε το χάρτη,πήραμε το δρόμο Fuente de Cibelles προς την πλατεία de Cibelesγια να δούμε το συντριβάνι με το άγαλμα της Θεάς Κυβέλης πάνω στο άρμα που το σέρνουν λιοντάρια.Από τις γνωστότερες και ωραιότερες πλατείες της πόλης. Γύρω στην πλατεία υπάρχει το Παλάτι Τηλεπικοινωνιών (PALACIO DE TELECOMUNICACIONES) με μία τεράστια πρόσοψη σε μνημειακό ρυθμό. Επίσης εκεί είναι και η Τράπεζα της Ισπανίας, το παλάτι Λινάρες και το παλάτι Μπουεναβίστα, σήμερα στρατιωτική διοίκηση της Μαδρίτης.
Κατηφορίζοντας περάσαμε από το μουσείο Naval (Ναυτικό μουσείο) όπου η είσοδος είναι μεν δωρεάν, αλλά για να δεις τα εκθέματα, σου λένε” δώσε αν θέλεις 3 ευρώ για ενίσχυση του μουσείου”. Συνεχίσαμε περνώντας από το μουσείο Thyssen–Bornemisza(δεν μπήκαμε γιατί ήταν προγραμματισμένο για άλλη μέρα) και φτάσαμε στο Prado όπου η ουρά ήταν κάτι το ασύλληπτο. Εδώ η είσοδος είναι 14 ευρώ, αλλά από τις 5 μέχρι τις 7 κάθε μέρα είναι δωρεάν. Μέχρι τον Οκτώβριο εκτίθενται 25 έργα του El Greco και άλλων καλλιτεχνών, οπότε καταλαβαίνετε για τι ουρές μιλάμε. Δεν θέλαμε να περιμένουμε γιατί θα χάναμε όλη τη μέρα, οπότε συνεχίσαμε προς τα κάτω όπου τελειώνοντας το μουσείο αρχίζει ο Βοτανικός κήπος. Είσοδος 3 ευρώ.
Μια που είχε φτάσει η ώρα για να μπούμε στο Reina Sofia, κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί. Συμβουλή: όταν λέμε την τάδε ώρα αρχίζει η δωρεάν είσοδος, να πηγαίνετε μισή ώρα αργότερα, για να έχει μπεί ο μεγάλος όγκος του πλήθους. Αυτό βέβαια προυποθέτει ότι δεν έχετε σκοπό να αφιερώσετε πολύ χρόνο στα εκθέματα.Ετσι κάναμε και μεις και όταν πήγαμε γύρω στις 2 ,μπήκαμε αμέσως. Το μουσείο έχει πολλά έργα μοντέρνας ζωγραφικής και τέχνης , αλλά το ενδιαφέρον όλων φυσικά στρέφεται στα έργα των Dali και Picasso και κυρίως στη Guernika (Γκερνίκα όπως τη λενε οι Ισπανοί). Βρίσκεται στο 2ο όροφο στην αίθουσα 206.6. Το αναφέρω γιατί ταλαιπωρηθήκαμε μέχρι να το βρούμε.
Κανονικά το πρόγραμμα της ημέρας θα είχε τελειώσει εδώ , γιατί η συμφωνία ήταν να είναι όσο το δυνατόν πιο χαλαρό αφού οι μέρες ήταν αρκετές, αλλά η ακόρεστη δίψα μας για ακόμη περισσότερες πληροφορίες και εικόνες , μας έκανε να κλέψουμε και από τις άλλες μέρες.
Μετρό λοιπόν και βουρ για την Plaza de Colon.Βγαίνοντας από το σταθμό ,στο υπόγειο, συναντήσαμε το Museo de Cera (μουσείο τρόμου). Είσοδος 17 ευρώ για ενήλικες, 12 για παιδιά.
Στην πλατεία δεσπόζει το άγαλμα του Κολόμβου ,(εξ ου και το όνομά της), πάνω σε μια στήλη ,ο οποίος κοιτάζει δείχνοντας τη Δύση, το δρόμο προς το νέο κόσμο(όχι της Αθήνας).
Συνεχίσαμε διασχίζοντας τους μεγάλους δρόμους της περιοχής Σαλαμάνκα και αφού πια είχαν πονέσει τα πόδια μας , αποφασίσαμε να πάμε προς Plaza Mayor να τσιμπήσουμε κάτι στο αγαπημένο μας στέκι (Mercado de san Miquel) και να επιστρέψουμε για επαναφόρτιση δυνάμεων στο ξενοδοχείο. Κάπως έτσι τελείωσε και η δεύτερη μέρα.
Ημέρα 3η. Σήμερα το πρόγραμμα έχει μουσείο Thyssen. Δωρεάν είσοδος όλη την ημέρα (Δευτέρες). Μας πήρε περίπου 2 ώρες και από κει φύγαμε για μια βόλτα με το teleferico. Το παίρνεις από την casa de campoκαι η διαδρομή είναι πάνω από την περιοχή Chamartin.Ειναι σε μια άκρη της πόλης, δεν βλέπεις και πολλά πράγματα, μόνο λοφάκια , ένα ποτάμι,κάποια όμορφα κτίρια. Πολύ τουριστικό.Δεν θα το πρότεινα. Το εισητήριο με επιστροφή 5,80, το απλό 4 και τους καλοκαιρινούς μήνες λειτουργεί από τις 12 μέχρι τις 9 το βράδυ.
Τελειώνοντας και από κει πήραμε μετρό και κατεβήκαμε στη πλατεία Chueca. Βγαίνοντας από το σταθμό,δεξιά είναι το Mercado san Antonio.Καμιά σχέση με το San Miguel.Ελάχιστα μαγαζιά, ανάμεσά τους και ένα ελληνικό με τζατζίκι, και μουζάκα, λίγο ξενέρωτο και γιαυτό δεν το τιμήσαμε.
Τα πόδια στον ώμο και ο δρόμος μας βγάζει στην Calle de lamontera όπου βλέπουμε το κτίριο της Telefonica και πατάμε στη GranVia. Εδώ λοιπόν παθαίνω ένα σοκ. Σε όλο το μήκος του κάθετου δρόμου που βγάζει στη Sol και που σφύζει από κόσμο και μαγαζιά, μέρα μεσημέρι, κορίτσια το πολύ μέχρι 25 χρόνων, ντυμένα προκλητικά και έντονα μακιγιαρισμένα κάνουν πεζοδρόμιο, παρενοχλώντας τους περαστικούς. Ηταν κάτι που δεν περίμενα να δω .
Διασχίζοντας έναν από τους παράπλευρους δρόμους της Gran Via ξαναβγαίνουμε στη πλατεία Sol όπου επκρατεί το αδιαχώρητο, με δεκάδες καλλιτέχνες του δρόμου που δίνουν υποτυπώδεις παραστάσεις για μερικά ευρώ. Εδώ αραχτοί κάθε καρυδιάς καρύδι.
Η μέρα τελειώνει με ταλαιπωρία για να βρούμε το El Rastro (μια αγορά σαν το Μοναστηράκι) το οποίο όμως όταν φτάσαμε πληροφορηθήκαμε ότι λειτουργεί μόνο Κυριακές. Απογοήτευση και πίσω στο ξενοδοχείο για ξεκούραση γιατί το βράδυ είχαμε κάνει κράτηση σε Flamenco show στο Kafetin LaQuimera. Όμορφος χώρος,μικρός αλλά ζεστός και αντιπροσωπευτικός, εξαίρετο ζευγάρι χορευτών και υπέροχα φωνητικά. Το απολαύσαμε με το παραπάνω. Τιμή 14,50 με ποτό, διάρκεια 1,30 ώρα. Υπέροχο.
4η μερα: Αφιερωμένη στο Τολέδο. Επιλέξαμε να πάμε με λεωφορείο από την plaza Eliptica που πας με μετρό στον ομώνυμο σταθμό. Μόλις βγεις από το μετρό αριστερά έχει μηχανήματα έκδοσης εισιτηρίων. Το τελευταίο δρομολόγιο από Μαδρίτη είναι στις 9 το βράδυ και η επιστροφή από Τολέδο μέχρι τις 10 το βράδυ κάθε μισή ώρα .Η εταιρεία είναι η Alsa με εισητήριο 10,31 ευρώ με επιστροφή, όπου έχεις συγκεκριμένη ώρα αναχώρησης αλλα μπορείς να γυρίσεις ο,τι ώρα θέλεις (πολύ εξυπηρετικό)και η διαδρομή είναι 50 λεπτά .Το τρένο στοίχιζε 20 ευρώ με επιστροφή και 30 λεπτά η διαδρομή από το σταθμό Atocha, ο οποίος είναι μόνος του ένα αξιοθέατο.Πήγαμε για να πάρουμε πληροφορίες και πραγματικά αξίζει τον κόπο να τον επισκευθεί κάποιος.Μέσα έχει ακόμη και λίμνη με χελωνάκια.
Μόλις βγεις από το σταθμό των λεωφορείων μπορείς να προσεγγίσεις το κέντρο είτε με τα πόδια σε 10 λεπτά (το συνιστώ) είτε με τα τοπικά λεωφορεία 61 και 62 που σε πάνε κέντρο με 1 ευρώ.Ξεκινήσαμε ποδαράτο φτάνοντας στη Puerta de Bisagra και διασχίζοντας τη La Carrera φτάσαμε στην είσοδο της παλιάς πόλης. Το Τολέδο είναι πανέμορφο. Δεν χορταίναμε να βγάζουμε φωτογραφίες. Μεσαιωνικά κτήρια,κάστρα, μικρά πλακόστρωτα δρομάκια, όλο το χωριό ένα μουσείο. Περίτεχνος και τεράστιος ο καθεδρικός ναός του.Επισκεφτήκαμε το σπίτι –μουσείο του δικού μας El Greco,όπου, μεταξύ μας ,δεν έζησε ποτέ εκεί, αλλά αξίζει μια επίσκεψη για τα έργα του που εκτίθενται σε όλους τους χώρους. Είσοδος 3 ευρώ. Περπατήσαμε όλο το χωριό, και πράγματι άξιζε κάθε λεπτό που περάσαμε σαυτόν τον παραμυθένιο τόπο. Αργά το απόγευμα επιστροφή στη Μαδρίτη γεμάτοι εικόνες .
5η ημερα: Σήμερα το πρόγραμμα είχε πάλι περιφέρεια. Σεγκόβια λοιπόν . Αναχώρηση από το σταθμό μετρό Principe Pio όπου στο επίπεδο -1 αναχωρούν τα λεωφορεία της εταιρείας La Sepulvedana από τις εξόδους 6 και 7 με εισητήριο μετ’ επιστροφής 14,75 ευρώ και διάρκεια ταξιδιού 1 ώρα . Εδώ το εισητήριο βγαίνει με συγκεκριμένη ώρα επιστροφής . Το τρένο φεύγει από το σταθμό chamartinκαι στοιχίζει 20 ευρώ με επιστροφή και διάρκεια περίπου 45 λεπτά. Και η Σεγκόβια σαν βγαλμένη από παραμύθι. Από το τουριστικό γραφείο της πλατείας Mayor προμηθευτήκαμε το χάρτη της πόλης και η ευγενέστατη υπάλληλος μας έδωσε οδηγίες προς τα πού να κατευθυνθούμε για να προλάβουμε να δούμε τα κυριότερα αξιοθέατα μέσα στις λίγες ώρες που είχαμε στη διάθεσή μας. Περπατήσαμε κατά μήκος της πόλης, θαυμάζοντας τα μεσαιωνικά της κτήρια, τους ναούς και τα στενά δρομάκια της και φτάσαμε στο εντυπωσιακό της κάστρο το Alcazar που γύρω του υπάρχει μια μεγάλη τάφρος η οποία το προστάτευε από τις επιθέσεις . Είσοδος 7 ευρώ και αν ήθελες να ανέβεις και στον πύργο 2 ευρώ επιπλέον. Τις αίθουσες στόλιζαν πανοπλίες, όπλα, ιππότες στρογγυλής τραπέζης πάνω σε άλογα που σε μεταφέρουν σε μια άλλη εποχή…...ρομαντική και ξεχασμένη.Αφού μείναμε αρκετή ώρα στο κάστρο, επιστρέψαμε περνώντας από την εβραϊκή συνοικία και σταματήσαμε στην πλατεία για έναν καφέ μέχρι να έρθει η ώρα της επιστροφής. Αργά το απόγευμα είμασταν στη βάση μας.
Σύντομη ξεκούραση και εφόρμηση για την Plaza Espana . Σχετικά μικρότερη από τις άλλες 2 γνωστές πλατείες, όμως έχει κι αυτή τη χάρη της. Για δείπνο επιλέξαμε να δοκιμάσουμε την καλύτερη ,όπως μας είπαν, paella της Μαδρίτης στο La paella de Reina κάπου σε έναν παράδρομο της Gran Via. Κόστος για 2 άτομα με μια μπύρα και ένα ποτήρι κρασί 52 ευρώ. Νόστιμη αλλά λίγο “αλμυρή” .
Τελευταίες βόλτες στην Puerta del Sol και Plaza Mayor και υπόσχεση να επιστρέψουμε κάποτε.
6ημερα: Αναχώρηση νωρίς το μεσημέρι για Λισαβώνα με πτήση της easyjet.
Από τη Μαδρίτη θα θυμάμαι :τις άπειρες γεύσεις τάπας, την paella,τη λευκή σαγκρία,την κρέμα καταλάνα, τις υπέροχες πλατείες, την αριστοκρατορική GranVia,το flamengo ,τους φαρδείς δενδροφυτεμένους δρόμους, τα μνημεία της αλλά και τα ατέλειωτα σκουπίδια στους δρόμους, τα μακιγιαρισμένα κοριτσόπουλα και τους άστεγους που για άλλη μια φορά με έκαναν να καταλάβω ότι όλοι έχουμε κοινή μοίρα σε τούτο τον κόσμο.
Στην παρούσα ιστορία θα αναφερθώ στην πρώτη πόλη που επισκέφθηκα φέτος το καλοκαίρι, τη Μαδρίτη.
Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα κάποιο όνειρο να επισκεφτώ αυτή την πόλη. Ισως επειδή είναι από αυτές που δεν ακούγονται πολύ, δεν είναι Παρίσι, Λονδίνο,Ρώμη ούτε και η έτερη ιβιρική σταρ, η Βαρκελώνη.
Ο περσινός χειμώνας πέρασε ψάχνοντας προσφορές για «κάπου», κάνοντας σκέψεις διακοπικές, ψάχνοντας προορισμούς πότε κοντινούς και πότε μακρινούς και τότε ήρθε η ιδέα από το συντροφάκι μου στη ζωή και τα ταξίδια: “Δεν κοιτάζουμε για Μαδρίτη- Λισαβώνα? “Συμφώνησα αμέσως δε, με σκεπτικισμό δε . “ Μαδρίτη καλοκαιριάτικα? Ούτε παραλίες με κοκοφοίνικες, ούτε ένα πλατσούρισμα στη θάλασσα?”Όμως αφού έπεσε η ιδέα στο τραπέζι ,όφειλα τουλάχιστον να κάνω μια σχετική έρευνα.Οι μηχανές αναζήτησης εισιτηρίων και ξενοδοχείων πήραν φωτιά και αφού βρέθηκαν αρκετά οικονομικά εισητήρια , έγιναν οι κρατήσεις.Καταρτίστηκε το πρόγραμμα μέρα -μέρα( να’ναι καλά το Travelstories) και στις 12 Ιουλίου είμασταν πανέτοιμοι για ένα 10 ημερο ταξίδι που μάλλον με μισή καρδιά το ξεκινούσα τελικά. Ηταν τυχαίο που δεν έβρισκα πολλές πληροφορίες στο φόρουμ? Μήπως είχαμε επιλέξει τους πιο ξενέρωτους προορισμούς?χωρίς ενδιαφέρον? Θα δείξει.
Το πλάνο ήταν 5 μέρες Μαδρίτη και 5 Λισαβώνα. Το ξενοδοχείo στη Μαδρίτη ήταν το ExeMoncloaHotel 4αρακι, όπου για 5 βράδυα με πρωινό και δωρεάν ακύρωση πληρώσαμε 290 ευρώ.Καθόλου άσχημα. Και το δυνατό του σημείο? Απέναντι ακριβώς από την είσοδο του ξενοδοχείου, η έξοδος ενός από τους τερματικούς σταθμούς μετρό. Ο καιρός ήταν ζεστός όλες τις μέρες, με θερμοκρασίες 36, 37 αλλά δεν μας κούρασε τόσο όσο η ζέστη της Αθήνας.
Ημέρα 1η: Ετσι λοιπόν, ξημερώματα Σαββάτου ,βρισκόμαστε στο Ελ.Βενιζέλος όπου με πτήση της Ryanair(υπεύθυνη για τα οικονομικά εισητήρια)βρισκόμαστε νωρίς το πρωί στον ενδιάμεσό μας, το Bergamo. Αναμονή περίπου 9 ώρες (για τη βόλτα μας εδώ θα γράψω ίσως κάποια άλλη φορά)και αργά το βράδυ φτάνουμε επιτέλους στη Μαδρίτη. Όλα προχωρούν βάσει σχεδίου.Από το αεροδρόμιο στο μετρό (πολύ οργανωμένο δίκτυο με πάρα πολλές γραμμές) όπου βγάλαμε εισιτήριο 10 διαδρομών από τα μηχανήματα (18 ευρώ με το εισητήριο του αεροδρομίου, 12 ευρώ το απλό 10αρι) και σε 45 λεπτά είμασταν στο ξενοδοχείο μας . Αξιοπρεπές και καθαρό. Check in και βουρ για το δωμάτιο.Ντούς στα γρήγορα και έξω για την πρώτη βόλτα. Αλλωστε μπορεί να ήταν 9.30 το βράδυ, όμως έξω ήταν ακόμη μέρα.
Μετρό και πρώτος σταθμός Puerta del Sol, το σήμα κατατεθέν της Μαδρίτης. Δύο συντριβάνια στις δύο άκρες της πλατείας, κόσμος να πηγαινοέρχεται, το άγαλμα με την αρκούδα όρθια στα δυό της πόδια να τρώει από μια φραουλιά,πρώτες φωτο και περπάτημα μέχρι την Plaza Mayor.Κλειστή γύρω γύρω από κτήρια, μεγάλη, επιβλητική, γεμάτη μαγαζιά για τάπας και bogadillos με calamares (σάντουιτς με καλαμάρια). Κάνουμε μια περιμετρική βόλτα και βγαίνοντας απο μια έξοδο της πλατείας ,πέφτουμε πάνω στο Mercado de San Miguel,έναν τεράστιο χώρο γεμάτο μαγαζιά ,βιτρίνες με άπειρα είδη τάπας, γλυκά,ποτά, μπύρες, σαγκρία λευκή (δεν ήξερα ότι υπήρχε)και ό,τι φαγόσιμο μπορείς να φανταστείς. Στη μέση ,κοινόχρηστοι πάγκοι με σκαμπώ, όπου ο κόσμος ,αφού έκανε τις γύρες του στα μαγαζιά και αγόραζε λογιών λογιών λιχουδιές ,καθόταν να τις απολαύσει. Μια και ταξιδεύαμε από τα ξημερώματα και το στομάχι είχε αρχίσει να διαμαρτύρεται, καθίσαμε και μεις και δοκιμάσαμε σχεδόν απ’όλα : από τάπας με 1 ευρώ το τεμάχιο μέχρι κρέμα καταλάνα και φυσικά δροσερή λευκή σαγκρία που έγινα φαν της από την πρώτη γουλιά . Όμως το μεγάλο φαγοπότι έφερε τη χαλάρωση και αυτή με τη σειρά της την κούραση που μας θύμησε ότι δεν είμαστε πια 20χρονα για να συνεχίσουμε την περιπλάνηση μετά από 20 περίπου ώρες ταξιδιού και έτσι αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο δωμάτιο για ύπνο, έναν ύπνο βαθύ και λυτρωτικό που κράτησε αδιάκοπος μέχρι το πρωί. Κάπως έτσι τελείωσε η πρώτη μέρα .
Ημέρα 2η. Νωρίς το πρωί ,ούτε ξυπνητήρι δε χρειάστηκε. Κυριακή 8 η ώρα είμασταν έτοιμοι για πρωινό και νέες περιπέτειες. Μετρό και μετά από μερικές στάσεις και ελάχιστο περπάτημα, βρισκόμαστε στο Museu Reina Sofia,τον πρώτο σταθμό για σήμερα.
Κατά το σχεδιασμό του ταξιδιού, είχαμε πληροφορηθεί ποιές μέρες και ώρες τα μουσεία είναι δωρεάν για το κοινό και έτσι αποφασίσαμε για λόγους οικονομικούς και μια που δεν είμαστε και πολύ της τέχνης, να προσαρμόσουμε το πρόγραμμά μας βάσει αυτής της διευκόλυνσης. Το συγκεκριμένο μουσείο ήταν από τις 1.30 το μεσημέρι και μέχρι τις 5 το απόγευμα ,χωρίς είσοδο (6 ευρώ), πράγμα που το ανακαλύψαμε επιτόπου ,γιατι από δω οι πληροφορίες ήταν οτι είναι όλη την ημέρα, αλλά αυτό μόνο μια μικρή ανατροπή προκάλεσε στο κατά τα άλλα άρτια οργανομένο πρόγραμμά μας. Μια και ήταν λοιπόν νωρίς ακόμη, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε τη βόλτα μας από το πάρκο Retiro που είναι πάρα πολύ κοντά.Μπήκαμε από την είσοδο που βρίσκεται στην πλευρά του σταθμού Atocha, από όπου φεύγουν τα τρένα εκτός Μαδρίτης. Το κτίριο όμορφο απέξω αλλά το εσωτερικό του αφήσαμε να το δούμε κάποια άλλη στιγμή .
Το πάρκο εκτείνεται σε μια τεράστια έκταση και είναι κυριολεκτικά ένας από τους μεγαλύτερους πνεύμονες της πόλης.Πνιγμένο στο πράσινο,με διαφόρων ειδών δένδρα,παρτέρια με πολύχρωμα λουλούδια,παγκάκια για ξεκούραση και δροσιά, λιμνούλες, δρομάκια. Μια και ήταν Κυριακή, πολύς κόσμος ήδη κυκλοφορούσε από νωρίς. Ανθρωποι όλων των ηλικιών έκαναν τζόκινγκ, μαμάδες με τα καρότσια, παιδιά με πατίνια και ζευγάρια πιασμένα από το χέρι, περιδιάβαιναν σε όλο το μήκος και πλάτος του πάρκου. Με το χάρτη της πόλης ανά χείρας, αρχίσαμε και μεις ως άλλοι Μαδριλένοι να το διασχίζουμε, ώσπου φτάσαμε στο Palacio de Cristal,ένα γυάλινο οικοδόμημα πάνω σε μεταλλικό πλαίσιο, το οποίο “χτίστηκε” το 1887 με σκοπό να εκτεθεί η χλωρίδα και η πανίδα των Φιλιππινών.Σήμερα λειτουργεί ως εκθεσιακός χώρος και η έκθεση που είχε αυτή την περίοδο ήταν διάσπαρτες ξύλινες πολυθρόνες της «γιαγιάς» που η κάθε μια είχε επάνω της ένα βιβλίο . Η αλήθεια είναι ότι δεν κατάλαβα το θέμα αυτής της «έκθεσης» όμως το κτήριο ήταν πολύ εντυπωσιακό, όπως επίσης και η λίμνη με το συντριβάνι που κοσμούσε τον εξωτερικό χώρο.
Αφού βγάλαμε τις απαραίτητες φωτό, πήραμε ένα μονοπάτι και περνώντας μέσα από πρασιές ,υπαίθρια καφέ και το Palacio deVelazquez που είναι και αυτό εκθεσιακός χώρος, φτάσαμε στο Μνημείο του AlfonsoXII, που φάνταζε επιβλητικό, έχοντας μπροστά του μια τεχνητή λίμνη ,όπου μπορούσες να νοικιάσεις βαρκάκι με κουπιά και να κάνεις βόλτα . Δεν το τολμήσαμε ,γιατί ο ήλιος είχε ήδη αρχίσει να καίει και η θερμοκρασία ανέβαινε λεπτό το λεπτό.
Συνεχίσαμε την βόλτα μας διασχίζοντας κάθετα το πάρκο και μέσω της Avenida de Mejico, φτάσαμε στην έξοδο από την πλευρά της Puerta de Alcala, μια νεοκλασική πύλη στην Plaza de la Independencia,με μια μεγάλη ημικεντρική αψίδα στην κορυφή, που πλαισιώνεται από δύο παρόμοια τόξα και αυτά με τη σειρά τους από δύο τετράγωνες καμάρες, όλα περίτεχνα διακοσμημένα και αφού συμβουλευτήκαμε το χάρτη,πήραμε το δρόμο Fuente de Cibelles προς την πλατεία de Cibelesγια να δούμε το συντριβάνι με το άγαλμα της Θεάς Κυβέλης πάνω στο άρμα που το σέρνουν λιοντάρια.Από τις γνωστότερες και ωραιότερες πλατείες της πόλης. Γύρω στην πλατεία υπάρχει το Παλάτι Τηλεπικοινωνιών (PALACIO DE TELECOMUNICACIONES) με μία τεράστια πρόσοψη σε μνημειακό ρυθμό. Επίσης εκεί είναι και η Τράπεζα της Ισπανίας, το παλάτι Λινάρες και το παλάτι Μπουεναβίστα, σήμερα στρατιωτική διοίκηση της Μαδρίτης.
Κατηφορίζοντας περάσαμε από το μουσείο Naval (Ναυτικό μουσείο) όπου η είσοδος είναι μεν δωρεάν, αλλά για να δεις τα εκθέματα, σου λένε” δώσε αν θέλεις 3 ευρώ για ενίσχυση του μουσείου”. Συνεχίσαμε περνώντας από το μουσείο Thyssen–Bornemisza(δεν μπήκαμε γιατί ήταν προγραμματισμένο για άλλη μέρα) και φτάσαμε στο Prado όπου η ουρά ήταν κάτι το ασύλληπτο. Εδώ η είσοδος είναι 14 ευρώ, αλλά από τις 5 μέχρι τις 7 κάθε μέρα είναι δωρεάν. Μέχρι τον Οκτώβριο εκτίθενται 25 έργα του El Greco και άλλων καλλιτεχνών, οπότε καταλαβαίνετε για τι ουρές μιλάμε. Δεν θέλαμε να περιμένουμε γιατί θα χάναμε όλη τη μέρα, οπότε συνεχίσαμε προς τα κάτω όπου τελειώνοντας το μουσείο αρχίζει ο Βοτανικός κήπος. Είσοδος 3 ευρώ.
Μια που είχε φτάσει η ώρα για να μπούμε στο Reina Sofia, κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί. Συμβουλή: όταν λέμε την τάδε ώρα αρχίζει η δωρεάν είσοδος, να πηγαίνετε μισή ώρα αργότερα, για να έχει μπεί ο μεγάλος όγκος του πλήθους. Αυτό βέβαια προυποθέτει ότι δεν έχετε σκοπό να αφιερώσετε πολύ χρόνο στα εκθέματα.Ετσι κάναμε και μεις και όταν πήγαμε γύρω στις 2 ,μπήκαμε αμέσως. Το μουσείο έχει πολλά έργα μοντέρνας ζωγραφικής και τέχνης , αλλά το ενδιαφέρον όλων φυσικά στρέφεται στα έργα των Dali και Picasso και κυρίως στη Guernika (Γκερνίκα όπως τη λενε οι Ισπανοί). Βρίσκεται στο 2ο όροφο στην αίθουσα 206.6. Το αναφέρω γιατί ταλαιπωρηθήκαμε μέχρι να το βρούμε.
Κανονικά το πρόγραμμα της ημέρας θα είχε τελειώσει εδώ , γιατί η συμφωνία ήταν να είναι όσο το δυνατόν πιο χαλαρό αφού οι μέρες ήταν αρκετές, αλλά η ακόρεστη δίψα μας για ακόμη περισσότερες πληροφορίες και εικόνες , μας έκανε να κλέψουμε και από τις άλλες μέρες.
Μετρό λοιπόν και βουρ για την Plaza de Colon.Βγαίνοντας από το σταθμό ,στο υπόγειο, συναντήσαμε το Museo de Cera (μουσείο τρόμου). Είσοδος 17 ευρώ για ενήλικες, 12 για παιδιά.
Στην πλατεία δεσπόζει το άγαλμα του Κολόμβου ,(εξ ου και το όνομά της), πάνω σε μια στήλη ,ο οποίος κοιτάζει δείχνοντας τη Δύση, το δρόμο προς το νέο κόσμο(όχι της Αθήνας).
Συνεχίσαμε διασχίζοντας τους μεγάλους δρόμους της περιοχής Σαλαμάνκα και αφού πια είχαν πονέσει τα πόδια μας , αποφασίσαμε να πάμε προς Plaza Mayor να τσιμπήσουμε κάτι στο αγαπημένο μας στέκι (Mercado de san Miquel) και να επιστρέψουμε για επαναφόρτιση δυνάμεων στο ξενοδοχείο. Κάπως έτσι τελείωσε και η δεύτερη μέρα.
Ημέρα 3η. Σήμερα το πρόγραμμα έχει μουσείο Thyssen. Δωρεάν είσοδος όλη την ημέρα (Δευτέρες). Μας πήρε περίπου 2 ώρες και από κει φύγαμε για μια βόλτα με το teleferico. Το παίρνεις από την casa de campoκαι η διαδρομή είναι πάνω από την περιοχή Chamartin.Ειναι σε μια άκρη της πόλης, δεν βλέπεις και πολλά πράγματα, μόνο λοφάκια , ένα ποτάμι,κάποια όμορφα κτίρια. Πολύ τουριστικό.Δεν θα το πρότεινα. Το εισητήριο με επιστροφή 5,80, το απλό 4 και τους καλοκαιρινούς μήνες λειτουργεί από τις 12 μέχρι τις 9 το βράδυ.
Τελειώνοντας και από κει πήραμε μετρό και κατεβήκαμε στη πλατεία Chueca. Βγαίνοντας από το σταθμό,δεξιά είναι το Mercado san Antonio.Καμιά σχέση με το San Miguel.Ελάχιστα μαγαζιά, ανάμεσά τους και ένα ελληνικό με τζατζίκι, και μουζάκα, λίγο ξενέρωτο και γιαυτό δεν το τιμήσαμε.
Τα πόδια στον ώμο και ο δρόμος μας βγάζει στην Calle de lamontera όπου βλέπουμε το κτίριο της Telefonica και πατάμε στη GranVia. Εδώ λοιπόν παθαίνω ένα σοκ. Σε όλο το μήκος του κάθετου δρόμου που βγάζει στη Sol και που σφύζει από κόσμο και μαγαζιά, μέρα μεσημέρι, κορίτσια το πολύ μέχρι 25 χρόνων, ντυμένα προκλητικά και έντονα μακιγιαρισμένα κάνουν πεζοδρόμιο, παρενοχλώντας τους περαστικούς. Ηταν κάτι που δεν περίμενα να δω .
Διασχίζοντας έναν από τους παράπλευρους δρόμους της Gran Via ξαναβγαίνουμε στη πλατεία Sol όπου επκρατεί το αδιαχώρητο, με δεκάδες καλλιτέχνες του δρόμου που δίνουν υποτυπώδεις παραστάσεις για μερικά ευρώ. Εδώ αραχτοί κάθε καρυδιάς καρύδι.
Η μέρα τελειώνει με ταλαιπωρία για να βρούμε το El Rastro (μια αγορά σαν το Μοναστηράκι) το οποίο όμως όταν φτάσαμε πληροφορηθήκαμε ότι λειτουργεί μόνο Κυριακές. Απογοήτευση και πίσω στο ξενοδοχείο για ξεκούραση γιατί το βράδυ είχαμε κάνει κράτηση σε Flamenco show στο Kafetin LaQuimera. Όμορφος χώρος,μικρός αλλά ζεστός και αντιπροσωπευτικός, εξαίρετο ζευγάρι χορευτών και υπέροχα φωνητικά. Το απολαύσαμε με το παραπάνω. Τιμή 14,50 με ποτό, διάρκεια 1,30 ώρα. Υπέροχο.
4η μερα: Αφιερωμένη στο Τολέδο. Επιλέξαμε να πάμε με λεωφορείο από την plaza Eliptica που πας με μετρό στον ομώνυμο σταθμό. Μόλις βγεις από το μετρό αριστερά έχει μηχανήματα έκδοσης εισιτηρίων. Το τελευταίο δρομολόγιο από Μαδρίτη είναι στις 9 το βράδυ και η επιστροφή από Τολέδο μέχρι τις 10 το βράδυ κάθε μισή ώρα .Η εταιρεία είναι η Alsa με εισητήριο 10,31 ευρώ με επιστροφή, όπου έχεις συγκεκριμένη ώρα αναχώρησης αλλα μπορείς να γυρίσεις ο,τι ώρα θέλεις (πολύ εξυπηρετικό)και η διαδρομή είναι 50 λεπτά .Το τρένο στοίχιζε 20 ευρώ με επιστροφή και 30 λεπτά η διαδρομή από το σταθμό Atocha, ο οποίος είναι μόνος του ένα αξιοθέατο.Πήγαμε για να πάρουμε πληροφορίες και πραγματικά αξίζει τον κόπο να τον επισκευθεί κάποιος.Μέσα έχει ακόμη και λίμνη με χελωνάκια.
Μόλις βγεις από το σταθμό των λεωφορείων μπορείς να προσεγγίσεις το κέντρο είτε με τα πόδια σε 10 λεπτά (το συνιστώ) είτε με τα τοπικά λεωφορεία 61 και 62 που σε πάνε κέντρο με 1 ευρώ.Ξεκινήσαμε ποδαράτο φτάνοντας στη Puerta de Bisagra και διασχίζοντας τη La Carrera φτάσαμε στην είσοδο της παλιάς πόλης. Το Τολέδο είναι πανέμορφο. Δεν χορταίναμε να βγάζουμε φωτογραφίες. Μεσαιωνικά κτήρια,κάστρα, μικρά πλακόστρωτα δρομάκια, όλο το χωριό ένα μουσείο. Περίτεχνος και τεράστιος ο καθεδρικός ναός του.Επισκεφτήκαμε το σπίτι –μουσείο του δικού μας El Greco,όπου, μεταξύ μας ,δεν έζησε ποτέ εκεί, αλλά αξίζει μια επίσκεψη για τα έργα του που εκτίθενται σε όλους τους χώρους. Είσοδος 3 ευρώ. Περπατήσαμε όλο το χωριό, και πράγματι άξιζε κάθε λεπτό που περάσαμε σαυτόν τον παραμυθένιο τόπο. Αργά το απόγευμα επιστροφή στη Μαδρίτη γεμάτοι εικόνες .
5η ημερα: Σήμερα το πρόγραμμα είχε πάλι περιφέρεια. Σεγκόβια λοιπόν . Αναχώρηση από το σταθμό μετρό Principe Pio όπου στο επίπεδο -1 αναχωρούν τα λεωφορεία της εταιρείας La Sepulvedana από τις εξόδους 6 και 7 με εισητήριο μετ’ επιστροφής 14,75 ευρώ και διάρκεια ταξιδιού 1 ώρα . Εδώ το εισητήριο βγαίνει με συγκεκριμένη ώρα επιστροφής . Το τρένο φεύγει από το σταθμό chamartinκαι στοιχίζει 20 ευρώ με επιστροφή και διάρκεια περίπου 45 λεπτά. Και η Σεγκόβια σαν βγαλμένη από παραμύθι. Από το τουριστικό γραφείο της πλατείας Mayor προμηθευτήκαμε το χάρτη της πόλης και η ευγενέστατη υπάλληλος μας έδωσε οδηγίες προς τα πού να κατευθυνθούμε για να προλάβουμε να δούμε τα κυριότερα αξιοθέατα μέσα στις λίγες ώρες που είχαμε στη διάθεσή μας. Περπατήσαμε κατά μήκος της πόλης, θαυμάζοντας τα μεσαιωνικά της κτήρια, τους ναούς και τα στενά δρομάκια της και φτάσαμε στο εντυπωσιακό της κάστρο το Alcazar που γύρω του υπάρχει μια μεγάλη τάφρος η οποία το προστάτευε από τις επιθέσεις . Είσοδος 7 ευρώ και αν ήθελες να ανέβεις και στον πύργο 2 ευρώ επιπλέον. Τις αίθουσες στόλιζαν πανοπλίες, όπλα, ιππότες στρογγυλής τραπέζης πάνω σε άλογα που σε μεταφέρουν σε μια άλλη εποχή…...ρομαντική και ξεχασμένη.Αφού μείναμε αρκετή ώρα στο κάστρο, επιστρέψαμε περνώντας από την εβραϊκή συνοικία και σταματήσαμε στην πλατεία για έναν καφέ μέχρι να έρθει η ώρα της επιστροφής. Αργά το απόγευμα είμασταν στη βάση μας.
Σύντομη ξεκούραση και εφόρμηση για την Plaza Espana . Σχετικά μικρότερη από τις άλλες 2 γνωστές πλατείες, όμως έχει κι αυτή τη χάρη της. Για δείπνο επιλέξαμε να δοκιμάσουμε την καλύτερη ,όπως μας είπαν, paella της Μαδρίτης στο La paella de Reina κάπου σε έναν παράδρομο της Gran Via. Κόστος για 2 άτομα με μια μπύρα και ένα ποτήρι κρασί 52 ευρώ. Νόστιμη αλλά λίγο “αλμυρή” .
Τελευταίες βόλτες στην Puerta del Sol και Plaza Mayor και υπόσχεση να επιστρέψουμε κάποτε.
6ημερα: Αναχώρηση νωρίς το μεσημέρι για Λισαβώνα με πτήση της easyjet.
Από τη Μαδρίτη θα θυμάμαι :τις άπειρες γεύσεις τάπας, την paella,τη λευκή σαγκρία,την κρέμα καταλάνα, τις υπέροχες πλατείες, την αριστοκρατορική GranVia,το flamengo ,τους φαρδείς δενδροφυτεμένους δρόμους, τα μνημεία της αλλά και τα ατέλειωτα σκουπίδια στους δρόμους, τα μακιγιαρισμένα κοριτσόπουλα και τους άστεγους που για άλλη μια φορά με έκαναν να καταλάβω ότι όλοι έχουμε κοινή μοίρα σε τούτο τον κόσμο.
) τώρα είμαστε στο αεροδρόμιο και ετοιμαζόμαστε για τη πτήση της επιστροφής..
