Λουξεμβούργο Λουξεμβούργο - Ταξίδι στην πόλη του παραμυθιου

[taver]

Μέρος 1.

Έχει πλέον νυχτώσει, και το τρένο που ξεκίνησε νωρίτερα από τη Γαλλία φτάνει σιγά-σιγά στον προορισμό του. Κάτι που είναι η πρώτη μέρα μετά την αλλαγή προς τη χειμερινή ώρα, κάτι που είμαστε και αρκετά πιο βόρεια από την Ελλάδα, μου φαίνεται περίεργο που έχει ήδη νυχτώσει για τα καλά στια 17:20.
Αυτή τη φορά, ταξιδεύω μόνος μου. Οι φίλοι και συχνοί συνταξιδιώτες μου δεν μπορούσαν να με ακολουθήσουν, οπότε το ταξίδι έγινε ατομικό. Ένα ταξίδι με μεταφορικό μέσο το τρένο, που φτάνει τώρα στον τελευταίο του σταθμό. Προηγήθηκαν το Freiburg im Breisgau στη Baden-Württemberg της Γερμανίας, το Στρασβούργο στην Αλσατία της Γαλλίας, και ο προηγούμενος σταθμός ήταν η πόλη Νανσί, στη Λωρραίνη της Γαλλίας.
Στη μετά Σένγκεν εποχή, δεν κάνει εντύπωση το πόσο εύκολα περνάει κανείς τα δυτικοευρωπαϊκά σύνορα. Από τα 5 τρένα που είχα χρησιμοποιήσει τις προηγούμενες μέρες (2 Γερμανικά, 2 Γαλλικά, κι ένα Γαλλικό με Γερμανικό εισιτήριο), τα 4 είχαν και διεθνές κομμάτι κάπου στο δρομολόγιο τους. Και τώρα, το τρένο με το οποίο μετακινούμαι είναι ένα τοπικό (διώροφο) Γαλλικό τρένο της επαρχίας της Λωρραίνης, που εκτελεί κανονικά την διαδρομή Νανσί-Μέτζ-Θιονβιλλ, και που ενίοτε (κάθε μια ώρα) συνεχίζει και μέχρι την πόλη του Λουξεμβούργου. Τα σύνορα, απλά μια γραμμή στο χάρτη, κατά τον ίδιο τρόπο που αλλάζει κανείς νομό στην Ελλάδα. Ούτε στους σταθμούς υπάρχει κάποια διαφοροποίηση για τα διεθνή τρένα. Δεν υπάρχουν συνοριακοί σταθμοί, ούτε στάσεις στα σύνορα, ούτε έλεγχοι ασφαλείας, ούτε έλεγχος διαβατηρίων, ούτε τίποτα που να θυμίζει ότι επίκειται μια αλλαγή χώρας. Είναι ένα ακόμα απλό τοπικό τρένο, σα να πήγαινα σε μια μικρή πόλη της Γαλλικής επαρχίας.
Το τρένο είχε μέσα πολύ κόσμο, ο οποίος κατέβηκε πολύ πριν περάσουμε τα σύνορα. Συνεχίζει σχεδόν άδειο μέχρι το Λουξεμβούργο. Τέσσερα άτομα έχουμε μείνει όλα κι όλα στο βαγόνι. Καλά, κανείς πια δεν ενδιαφέρεται να πάει στο Λουξεμβούργο? Ρε, τι πάω εγώ να κάνω σ’ αυτή την πόλη?
Στο σταθμό, βγαίνω γρήγορα γρήγορα από το τρένο, και τρέχω να βγω έξω να προλάβω να βρω τα ταξί πριν τα πάρουν όλα. Η συνήθεια από την Ελλάδα... Ο σταθμός είναι μικρός, γρήγορος, και άνετος. Η ανησυχία μου αποδεικνύεται μάλλον μάταια – τα ταξί που περιμένουν είναι μάλλον περισσότερα από τους επιβάτες που κατεβήκαμε από το τρένο. Ακόμα και όλοι να παίρνανε ταξί, πάλι θα φτάνανε. Θα μπορούσα και να περπατήσω ή να πάρω το αστικό λεωφορείο για να πάω στο ξενοδοχείο, αλλά βαριέμαι. Είναι και νύχτα, το καρτιέ του σταθμού διαβάζω ότι είναι γενικώς αδιάφορο, έχω και τη βαλίτσα να σέρνω…
Ο ταρίφας κλασσικός Γάλλος. Δεν μιλάμε γρι Αγγλικά, μέχρις ότου είναι για να εισπράξουμε την αμοιβή και το φιλοδώρημα, οπότε όλα τα καταλαβαίνουμε, όλα τα πιάνουμε, όλα τα μιλάμε. Με πάει πάντως μια χαρά – κι από τη διαδρομή που μου προτείνει το GPS που κουβαλάω. Ενάμισι χιλιόμετρο, οκτώ ευρώ. Δεν το λες φτηνά…. Ίσως γι αυτό είναι ελεύθερα τόσα πολλά ταξί στο σταθμό.
10 λεπτά μετά, ανεβαίνω στο δωμάτιο του ξενοδοχείου. Grand Hotel Cravat. Παλιομοδίτικο ξενοδοχείο, αλλά κεντρικότατο και με φοβερά reviews. Tόσο το ξενοδοχείο, όσο και ειδικά το δωμάτιο που διάλεξα είναι ακριβά. Θυμίζει τη γοητεία της παλιάς αριστοκρατίας - ακριβώς στο πνεύμα του μεγάλου Δουκάτου, δηλαδή. Δε λυπήθηκα το budget στην κράτηση, αλλά με διαφορά τα πιο καλοξοδεμένα επιπλέον χρήματα σε δωμάτιο ξενοδοχείου. Ο χώρος τεράστιος. Άνετα χωράγανε 3-4 διπλά κρεβάτια. Έχω δικό μου καναπέ, 2 επιφάνειες εργασίας με καρέκλες, πολυθρόνες, coffee table, καφετιέρα, τρίφυλλη κτιστή ντουλάπα, προθάλαμο, μπάνιέρα… Κοιτάζω το floor plan, που έχει τις εξόδους κινδύνου κλπ, και έχω το μεγαλύτερο δωμάτιο στον όροφο. Και το καλύτερο, θα έρθει το πρωί, όταν ανοίξω το παράθυρο. Ο χάρτης λέει ότι ακριβώς μπροστά από το δωμάτιο μου, στο δρόμο, είναι το vantage point όπου έχει μια από τις καλύτερες θέες στην κοιλάδα. Προς το παρόν, όμως, δε φαίνεται τίποτα – είναι νύκτα, και η κοιλάδα δεν είναι φωτισμένη. Μόνο κάτι λίγα φώτα απέναντι, δείχνουν σα να προέρχονται από φαναράκια τα σπίτια και τα κάστρα μιας παλιάς πόλης. Σε λίγο όμως θα διαπιστώσω ότι αυτά είναι απλώς τα προάστια, η παλιά πόλη είναι από την «από δω» πλευρά της κοιλάδας, εκεί που βρίσκομαι.
Αφού οργανώνω λίγο τα πράγματά μου, και χωρίς άλλο άγχος για το ρολόι, αφού με τα τρένα ξεμπέρδεψα και δεν έχω τίποτε άλλο προγραμματισμένο, τα μουσεία έχουν κλείσει, ξεκινάω για μια βραδινή εξερεύνηση στην πόλη.

(συνεχίζεται)

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 7

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 7

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[taver]

Μέρος 2

Στην πρώτη ουσιαστικά επαφή μου με την πόλη, δύο εκπλήξεις με περιμένουν.
Η πρώτη, ένα φεστιβάλ που γίνεται στην πόλη αυτή την εποχή. Λέγεται Abres et Lumieres. Έχουν πάρει 10 σημεία στην πόλη, ένα δέντρο (η περισσότερα) στο κάθε σημείο και έχουν κάνει assign στο καθένα από ένα καλλιτέχνη της σύγχρονης τέχνης όπου έχουν σχεδιάσει και υλοποιήσει τις δημιουργίες τους, πάντα σε σχέση με τα δέντρα και το φωτισμό. Ένα φεστιβάλ που ξεκίνησε από τη Γενεύη, και μεταφέρθηκε φέτος και στο Λουξεμβούργο. Τα 9 από τα 10 έργα που είδα (το 10ο στο Grund δεν το βρήκα…), ήταν πολύ ενδιαφέροντα.
Η Δεύτερη έκπληξη, ήταν ο κόσμος στην πόλη. Μιλάμε για την απόλυτη ερημιά. Πουθενά δεν υπήρχε ψυχή. Κυριακή απόγευμα ώρα 7 παρά, και η πόλη έρημη. Τίποτα δεν κινείται, πουθενά.
Η πόλη του Λουξεμβούργου, είναι μια πόλη με 80.000 κάτοικους, αλλά με περί τις 120.000 θέσεις εργασίας (σύμφωνα με μια επιγραφή που διάβασα στο μουσείο της ιστορίας της πόλης). Το αποτέλεσμα είναι τη μέρα να έρχονται όλοι στην πόλη, από την επαρχία της χώρας ή από τις γύρω χώρες, να δουλεύουν στη δουλειά τους (λογικά, σε κάποια τράπεζα), και το απόγευμα όλοι να φεύγουν. Το κέντρο της πόλης επίσης είναι ένα σημαντικό (για τα μεγέθη της χώρας και της πόλης) εμπορικό κέντρο. Όταν είναι ανοικτά τα μαγαζιά, οι κεντρικοί πεζόδρομοι σφύζουν από διερχόμενους περαστικούς. Το βράδυ, ερημώνουν.
Δυο μεγάλες πλατείες κυριαρχούν στο κέντρο. Η Place d’ Armes είναι το κεντρικό hub, περιτριγυρισμένη από καφέ, δημόσια κτήρια, δέντρα, κλπ. Πιο κάτω, κρυμμένη πίσω από κτήρια και προσβάσιμη μέσα από στοές, η Place Guillaume II. Στην πλατεία αυτή βρίσκεται το δημαρχείο της πόλης (Hotel de Ville), το παλάτι του Δούκα (και δίπλα σ’ αυτό, το κοινοβούλιο), το tourist information της πόλης και κάνα δυο ακόμα όμορφα κτήρια του 19ου αιώνα. Λίγο πιο κάτω, πίσω από το δημαρχείο, βρίσκεται κι ο καθεδρικός της Notre Dame de Luxembourg.
Προχωρώντας λίγο περισσότερο στα στενά, αρχίζω και αντιλαμβάνομαι την πολύ συχνή παρουσία των access points ενός ασύρματου δικτύου HOTCITY. Βλέπω ένα σε κάθε τετράγωνο, περίπου. Περίεργη συχνότητα για εμπορικό δίκτυο, σκέφτομαι. Βγάζω το pda από την τσέπη και δοκιμάζω να συνδεθώ. Bingo! Ναι, η πόλη προσφέρει δωρεάν ασύρματο internet σε όλους τους κατοίκους και τους επισκέπτες της, σε όλη την πόλη. Εκείνη την ώρα όποιος έτυχε να περάσει από την πίσω γωνία του παλατιού, θα έβλεπε ένα αλλόφρονα Έλληνα να προσπαθεί μανιωδώς να συνδεθεί και να σιχτιρίζει τη μπαταρία του pda του.
Μετά το σοκ της ερημιάς, και με internet, αρχίζω και σκέφτομαι σοβαρά ακόμα και να φύγω την επόμενη μέρα. Έχω κλείσει 2 μέρες σ’ αυτή την πόλη, αλλά τι θα κάνω 2 μέρες σε τόση ερημιά? Προς στιγμήν ψάχνω για εναλλακτικούς προορισμούς για καμιά ημερήσια εκδρομή, ωστόσο πέφτει το μάτι μου στην πρόγνωση του καιρού και αποθαρρύνομαι – θα έχω βροχερό καιρό και τις 2 επόμενες μέρες, και αποφασίζω να μείνω και να το πάρω χαλαρά το πράμα.
Βγάζω το Lonely planet από το τσαντάκι μου, και αρχίζω να ψάχνω εστιατόρια. Ο τύπος που έχει γράψει το κομμάτι του Λουξεμβούργου, μάλλον είχε έρθει καλοκαίρι στην πόλη. Έτσι μόνο εξηγείται ότι αναφέρει σχεδόν αποκλειστικά «θερινά» μαγαζιά, με τραπεζάκια έξω κλπ. Κι από τα υπόλοιπα, κάποια είναι black tie, κάποια μόνο μεσημέρι, κάποια κλειστά τις Κυριακές, κάποια με ασιατική κουζίνα (δεν ήρθα δα στις παρυφές της Γαλλίας για να φάω κινέζικο… Θα ήταν τουλάχιστον ιεροσυλία)!…. Απομένει μόνο ένα, από το οποίο πέρασα απ’ έξω και δε μου γέμισε το μάτι. Οπότε, ψάχνω να βρω κάτι άλλο μόνος μου. Αλλά όλα είναι έρημα. Ώρα 20:00, κατ’ εξοχήν ώρα φαγητού, και παρ’ όλ’ αυτά, όλα τα εστιατόρια που βλέπω είναι άδεια. Σε ένα μόνο υπάρχει ένας ακόμα πελάτης – μάλλον κάποιος business traveler που ξέμεινε. Κοιτάω το μενού, μοιάζει Γαλλικό, good enough λέω, δε θα είμαι και μόνος μου, και μπαίνω μέσα.
Παρότι στο κέντρο πολύγλωσσης υποτίθεται ευρωπαϊκής πρωτεύουσας, η σερβιτόρα μιλάει μόνο Γαλλικά. Με το ζόρι παραγγέλνω ένα Kir για απεριτίφ. Οπότε κι εγώ λέω να μην το παραζαλίζω, το παίρνω απόφαση ότι τα Γαλλικά μου δεν είναι και τόσο καλά, και παραγγέλλω το μενού της ημέρας (που προέκυψε να είναι μια σαλάτα, μια μπριζόλα Αργεντίνικου στυλ και μια κρεμ καραμελέ. Δεν είναι δα και οι παραδοσιακότερες επιλογές, αλλά τι να κάνουμε…). Συν, επιπλέον, ένα πιάτο με escargots (σαλιγκάρια), που τα δοκίμασα μια φορά στο Παρίσι σαν καλός Κρητικός, κι από τότε τα λάτρεψα και τα παραγγέλλω όπου τα βρω, και ένα carafon (όπως έμαθα ότι λέγεται η ατομική καραφούλα που χωράει ¼ του λίτρου) από λευκό κρασί (αταίριαστο, αλλά σιγά μην ήξερα όταν το παράγγελνα τι ήταν το κυρίως που είχα παραγγείλει J).
Μετά το φαγητό, ξανά βόλτα για χώνεψη και για φωτογραφίες, στις πλατείες του κέντρου και κατά μήκος της λεωφόρου μπροστά από το ξενοδοχείο. Έχει πια πάει αργά όταν μαζεύομαι στο ξενοδοχείο. Φόρτισμα τις μπαταρίες της μηχανής, αλλαγή μπαταρίας στο GPS, και νανάκια.

(συνεχίζεται)

 

[taver]

Μέρος 3

Το πρωί ο καιρός είναι βροχερός. Μετά το πλουσιότατο πρωινό στο ξενοδοχείο, που το πέρασα κοιτώντας έξω από το παράθυρο του εστιατορίου τη βροχή να πέφτει και τον κόσμο να βρέχεται, αρχίζει η πρώτη μέρα στην πόλη. Παίρνω την ομπρέλα μου, και ξεκινώ. Επίσης είναι Δευτέρα και τα περισσότερα μουσεία είναι κλειστά, οπότε παίρνω απόφαση ότι θα βραχώ σήμερα.
Πλέον είναι ημέρα, και η ορατότητα είναι πλήρης. Το Λουξεμβούργο λοιπόν, είναι μια όμορφη μικρή και γραφική πόλη, χτισμένη πάνω στο γείσο μιας απότομης χαράδρας (η κοιλάδα που έλεγα αποδεικνύεται να είναι απόκρημνη και βαθιά), στο μέρος που το τοπικό ποτάμι ακολουθεί μια περίεργη πορεία σαν κλειστό S, και μάλιστα με διασταύρωση με παραπόταμο. Όλο το μέρος πάνω από τη χαράδρα είναι η άνω πόλη (Ville Haute), ενώ υπάρχει και η κάτω πόλη (Grund), στο βάθος της χαράδρας. Η πάνω πόλη είναι γενικά «παριζιάνικη» σε ύφος και αρχιτεκτονική, με νέο-αναγεννησιακά και νεοκλασικά κτήρια, Hotel de Ville και Notre Dame, ενώ η μικρούλα κάτω πόλη είναι πιο Γερμανική, με παλιό και νέο Münster, και γερμανίζουσα αρχιτεκτονική. Σε μια περίεργη βραχώδη προεξοχή της άνω πόλης, το Βock, χτίστηκε πριν από πάνω από 1000 χρόνια το πρώτο κάστρο της πόλης, αυτό του Sigefroi.
Πρώτη στάση, η χαράδρα μπροστά από το ξενοδοχείο, που μου κίνησε την περιέργεια από το προηγούμενο βράδυ. Μια παρέλαση από φυλλοβόλα δέντρα, με τα φύλλα τους σε διάφορα στάδια της πτώσης. Αλλού βλέπει κανείς πράσινες τούφες, αλλού κίτρινες, αλλού κόκκινες, αλλού πορτοκαλί, και όλα αυτά πάνω από ένα ομοιόμορφο καφέ χαλί από ήδη πεσμένα φύλλα. Κι αυτό να απλώνεται σε όλες τις κατευθύνσεις, με την απέναντι πλευρά της κοιλάδας να είναι σα σκαλωτή βιτρίνα που φροντίζει να δείχνει ένα-ένα τα εκθέματά της. Μπροστά από το ξενοδοχείο και στην άκρη της χαράδρας, βρίσκεται ένας παλιός προμαχώνας των τειχών της πόλης, που χρησιμεύει ταυτόχρονα ως επέκταση του πεζοδρομίου, παρκινγκ, πλατεία και παρατηρητήριο. Ο δρόμος που περνάει από κει, συνδέει μεταξύ τους τις 2 μεγάλες γέφυρες που συνδέουν την παλιά πόλη με τις γύρω περιοχές, και ως εκ τούτου έχει σχετικά αυξημένη κυκλοφορία. Αυτό όμως δεν εμποδίζει τους οδηγούς να παραχωρούν προτεραιότητα στους πεζούς στις διαβάσεις, και να σταματάνε τα αυτοκίνητα ακόμα και στην υποψία ότι ο πεζός θέλει να περάσει απέναντι. Τόσο ευρωπαϊκό, ωστόσο τόσο ασυνήθιστο στις διπλανές πρωτεύουσες Βρυξέλλες και Παρίσι. Πάω πάνω κάτω όλο το δρόμο, περνάω και τις γέφυρες απέναντι, γεμίζοντας τις μνήμες της φωτογραφικής μου.
Στη συνέχεια, προσπερνώντας κάποια έργα που εκτελούνται, ανεβαίνω στο Plateau du St Esprit (του Αγ. Πνεύματος υποθέτω ότι είναι η σωστή μετάφραση), όπου βρίσκονται μαζεμένα όλων των ειδών τα δικαστικά και διοικητικά μέγαρα της πόλης και της χώρας. Από δω έχει υποτίθεται την πανοραμικότερη θέα κάτω στη χαράδρα, αλλά λόγω των έργων εν εξελίξει η θέα είναι περιορισμένη. Δεν πτοούμαι και προχωρώ, και περνώντας ανάμεσα στους κουστουμάτους δικηγόρους, τους σεκιουριτάδες και τους αστυνομικούς που τραβολογάνε ένα νεαρό κρατούμενο, αποχωρώ από τη δικαστική περιοχή. Η χώρα έχει ελάχιστο μισθό κάπου στα 1500 ευρώ (και πολύ λίγους που αμείβονται με τον ελάχιστο), και θα περίμενε κανείς να μην καταφεύγει κανείς στο έγκλημα, αλλά πάραυτα κι εδώ τα δικαστήρια έχουν την κίνησή τους.
Μετά τα δικαστήρια, συνεχίζω τη βόλτα στην πόλη στα στενάκια της παλιάς πόλης. Μεσαιωνικής όψης πέτρινα στενάκια, με παλιά η αναπαλαιωμένα πέτρινα κτήρια παντού, διαφημιστικές πινακίδες με πάρα πολύ μέτρο, και βέβαια χωρίς κοπάδια τουριστών. Η εικόνα θυμίζει έντονα τα στενάκια της Montmartre στο Παρίσι, χωρίς όμως το χαμό των τουριστών. Περνάω και κάτω από μια τεράστια πέτρινη πύλη – κάπου εδώ ήταν το άκρο της πόλης σε κάποια από τις πολλές φάσεις της ιστορίας της. Και είχε πολλές φάσεις. Και μόνο που ξεκίνησα να τις διαβάζω ζαλίστηκα.
Από δω πέρασαν περισσότεροι κατακτητές και κυρίαρχοι παρά ίσως από οποιοδήποτε άλλο μέρος στην Ευρώπη. Η ιστορία του Λουξεμβούργου είναι σαν παραμύθι, γεμάτη πρίγκιπες, δούκες, βασιλιάδες, πολιτικούς γάμους, ιστορίες με νεράιδες, κλπ. Όπως λέει και το Lonely planet, μόνο ο δράκος λείπει από αυτή την ιστορία. Όλοι οι βασιλικοί οίκοι της Ευρώπης έχουν βασιλέψει κάποτε εδώ, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Μέχρι και τόσο μακρινοί λαοί όπως Ισπανοί, Πολωνοί, Αυστριακοί…. Και όλοι κάτι έχτιζαν, κάτι άλλαζαν στη μορφή των οχυρώσεων της πόλης – που την είχαν κάνει να είναι ένα από τα πιο ισχυρά οχυρά στην Ευρώπη. Ώσπου κάποια στιγμή στα τέλη του 19ου αιώνα, οι Λουξεμβούργιοι αποφάσισαν ότι δεν πάει άλλο, και αποφάσισαν να κηρύξουν τη χώρα τους ουδέτερη ζώνη, για να μοιάσουν στην Ελβετία. Και γκρέμισαν τις οχυρώσεις τους.
Δεν τους βγήκε και πολύ σε καλό όμως η ουδετερότητα. Δύο οι παγκόσμιοι πόλεμοι, και στους 2 μπήκαν μέσα οι Γερμανοί. Στο Δεύτερο, μάλιστα, οι Ναζί θεωρούσαν τον πληθυσμό της χώρας γερμανικό, και ξεκίνησαν έναν ανηλεή αγώνα για τη Γερμανοποίησή του. Στρατολόγησαν με το ζόρι κόσμο, τιμωρούσαν όποιον δήλωνε ότι δεν ήταν γερμανός, δώσανε έμφαση στην προπαγάνδα κλπ.
Τα στενά οδηγούν τελικά στο Chemin de la Corniche, ή την περατζάδα στο γείσο της χαράδρας. Ένα εντυπωσιακό μονοπάτι στην άκρη της πόλης, στην άκρη του βράχου, πάνω από τη χαράδρα, με θέα στην κάτω πόλη (Grund), και αναπόσπαστο μέρος από όλα τα walking tours της πόλης. Η βροχή δεν έχει σταματήσει, αλλά τόσο η θέα, όσο και το ίδιο το πέτρινο μονοπάτι είναι παραπάνω από εντυπωσιακά. Οι πέτρες που σχηματίζουν το μονοπάτι στο οποίο πατάμε, ή που έχουν χρησιμοποιηθεί στο πλάι στο κτιστό κάγκελο, έχουν δέσει χρωματικά με τα βρύα και την πρασινάδα που έχει αναπτυχθεί πάνω της, ενώ τα πεσμένα φύλλα από τα δέντρα συμπληρώνουν αρμονικότατα το θέαμα. Βάλτε και τη θέα στην εξίσωση... Προσθέστε και την αντανάκλαση της απέναντι πλαγιάς στο ποτάμι που διατρέχει το Grund στο βάθος της χαράδρας… Η φωτογραφική παίρνει μπρος, τα megabytes γεμίζουν τάχιστα.

(συνεχίζεται)

 

[taver]

Μερος 4

Μετά από μια σύντομη επιστροφή στο ξενοδοχείο για μια σύντομη στάση, και μετά από μια επίσκεψη στο tourist information για να πάρω καλύτερο χάρτη και λίγα σουβενίρ, συνεχίζω. Οι κάρτες μνήμης που έχω μαζί μου για τη φωτογραφική όπου να’ναι εξαντλούνται, οπότε βρίσκω ένα ηλεκτρονικάδικο, βλέπω από μακριά τις κάρτες που θέλω να με περιμένουν στο ράφι, και στέκομαι στην ουρά. Δεν ξέρω πως θα ζητήσω στα Γαλλικά 2 κάρτες SDHC των 8GB, αλλά αν ο υπάλληλος δε μιλάει Αγγλικά θα μπορώ πάντα να του δείξω αυτό που θέλω. Ο Υπάλληλος τώρα εξυπηρετεί κάποιον άλλο, και τον έχει διακόψει κι αυτόν για να μιλήσει στο τηλέφωνο. Όταν το κλείνει, δεν προλαβαίνει να πει 2 κουβέντες στον πελάτη, και δώστου πάλι τηλεφώνημα. Η ουρά εν τω μεταξύ μαζεύεται. Κάποιοι αγανακτισμένοι Λουξεμβουργέζοι δε θέλουν να περιμένουν άλλο στην ουρά και φεύγουν αγανακτισμένοι. Η απάθεια του υπαλλήλου εντυπωσιακή. Μισή ώρα έκανα να εξυπηρετηθώ, κι αυτό επειδή ένας άλλος υπάλληλος έπιασε δουλειά – ο άλλος πελάτης μάλλον ακόμα περιμένει το τηλεφώνημα να τελειώσει. Θα μου πείτε, σιγά το πράμα. Και θα ήταν ασήμαντο μεμονωμένο περιστατικό, αν δεν το παρατηρούσα κι αλλού αυτό. Το προηγούμενο βράδυ η σερβιτόρα στο εστιατόριο με είχε κάνα τέταρτο να περιμένω το γλυκό, ώσπου να μιλήσει στο τηλέφωνο. Την επόμενη μέρα, στο checkout στο ξενοδοχείο, πάλι περίμενα να μιλήσει ο receptionist στη γραμμή. Έχουν μια ιδιαίτερη σχέση οι άνθρωποι με την τηλεφωνική επικοινωνία – λες και το να τους πάρει κάποιος στο τηλέφωνο είναι ένα κατόρθωμα που πρέπει να τιμήσουν, και έτσι να διακόψουν ότι άλλο κάνουν προκειμένου να μιλήσουν. Αν θέλετε να εξυπηρετηθείτε άμεσα στο Λουξεμβούργο, μην πάτε εκεί: πάρτε τους τηλέφωνο. Βάζω τα ψώνια στην τσάντα μου, και συνεχίζω.
Η βροχή έχει σταματήσει, επιτέλους. Αυτή τη φορά το χοντρικό μου πρόγραμμα λέει να περάσω από τις πλατείες στο κέντρο της πόλης, και από δυο παρατηρητήρια, με σκοπό να φτάσω τελικά στο Kirchberg, την αντίστοιχη Defence του Λουξεμβούργου, το business ghetto της πόλης.
Η οικονομία του Λουξεμβούργου είναι περίεργη υπόθεση. Κάποτε είχαν ανακαλύψει αποθέματα σε σιδηρομετάλλευμα, κάτι που είχε δώσει σημαντική ώθηση στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας, ωστόσο με την ανακάλυψη και την ευρεία χρήση του χάλυβα, η σημασία του σιδηρομεταλλεύματος πρακτικά εκμηδενίστηκε. Έκτοτε, η οικονομία της χώρας στράφηκε στις υπηρεσίες. Με χαμηλούς επιχειρηματικούς φόρους και κίνητρα επενδύσεων, και μια σχεδόν άνευ όρων οικονομική εξωστρέφεια, η χώρα κατάφερε να γίνει ένα από τα σημαντικότερα διεθνή τραπεζικά και οικονομικά κέντρα, και να πρωτοπορεί στον τριτογενή οικονομικό τομέα την ώρα που ο υπόλοιπος κόσμος ίσα που ανακάλυπτε τη σημασία του.
Προσωπικότητες όπως ο Schuman, που προώθησαν την ιδέα για μια Ευρωπαϊκή ενοποίηση, σε εποχές πολύ πριν από τη σημερινή, συνέβαλλαν επίσης στο να έχει η χώρα ένα πρωταγωνιστικό ρόλο στις διεθνείς υποθέσεις, και η πόλη του Λουξεμβούργου να είναι μια από τις 3 έδρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης σήμερα. Μια λειτουργία που επίσης φέρνει μαζί της και μια σειρά από υποστηρικτικές οικονομικές δραστηριότητες, και ανάπτυξη.
Έτσι, το Λουξεμβούργο σήμερα φιγουράρει στις κορυφαίες θέσεις των διαφόρων ευρωπαϊκών και παγκόσμιων δεικτών. Με βάση τα στοιχεία στη Wikipedia, είναι νούμερο 1 η 2 κάθε χρόνο στον κόσμο σε κατά κεφαλήν ΑΕΠ, σταθερά στην πρώτη εικοσάδα του human development index, κλπ. Μάλιστα, παρά τη σημασία του τραπεζικού τομέα στην τοπική οικονομία, οι ντόπιοι δε δείχνουν να ανησυχούν ιδιαίτερα με τη φετινή κρίση. Κάτι θα ξέρουν…. Η ονομασία του λαού στα Γαλλικά κάνει κι ένα ωραίο λογοπαίγνιο. Luxembourgeoise λέγονται, ή Luxem-bourgeoisie, και είναι όντως η μπουρζουαζία της Ευρώπης.
Υπάρχει λοιπόν μια ειδική περιοχή λίγο έξω από την πόλη, το υψίπεδο Kirchberg, στο οποίο έχουν μαζευτεί όλα τα Ευρωκρατικά (κατά το γραφειοκρατικά) κτήρια, όλα τα τραπεζικά γραφεία, κλπ. Για όποιους έχουν πάει στο Παρίσι, μιλάμε για ένα γκέτο σαν τη La Defense. Εκεί βρίσκεται και η Φιλαρμονική της πόλης, ένα περίεργο αρχιτεκτόνημα που φιγουράρει ως landmark του Λουξεμβούργου σε διάφορους οδηγούς, και το Mudam (Musée d'art moderne Grand-Duc Jean), το μουσείο μοντέρνας τέχνης της πόλης, ένα γυάλινο κτήριο που έχει σχεδιάσει ο Pei (αυτός με την πυραμίδα στο Λούβρο). Μανία που ‘χει ό άνθρωπος με τα πυραμιδοειδή τζαμένια κτήρια, κι αυτό τέτοιο είναι. Το Μουσείο αυτό είναι κλειστό τις Τρίτες, οπότε είτε βρέχει είτε χιονίζει, αν θέλω να το δω πρέπει να πάω σήμερα. Αλλά είναι μακριά, έχει ενδιαφέροντα πράματα στο δρόμο, και πρέπει να προλάβω να πάω εγκαίρως, κάνοντας και στάσεις.
Ξεκινάω λοιπόν από τις πλατείες και τη Grand Rue της πόλης. Κάτι σα να λέμε το High street σε μια Αγγλική πόλη, η Grand Rue είναι ο κεντρικός δρόμος της πόλης, με όλα τα ακριβά μαγαζιά (Louis Vuitton, Cartier κλπ). Αυτή τη φορά, η εικόνα είναι εντελώς διαφορετική από αυτή που είχα συναντήσει το προηγούμενο βράδυ. Πανικός. Κόσμος πάει, κόσμος έρχεται, μικροπωλητές, χαμός. Μετά από όσα έχω δει ως τώρα, σκέφτομαι πόσο καλά έκανα που δεν μίκρυνα το ταξίδι μου. Περνάω το κέντρο, βρίσκω τα παρατηρητήρια, βροχή οι φωτογραφίες, και συνεχίζω. Επόμενη στάση στο Kirchberg, και λέω να πάω περπατώντας. Αν με πιάσει η βροχή ή αν κουραστώ, μπορώ πάντα να γυρίσω με το λεωφορείο ή με ένα ταξί (η πόλη είναι πολύ μικρή και ανισόπεδη, και δε διαθέτει κανένα μέσο σταθερής τροχιάς, όπως τράμ, μετρό κλπ).. Για να φτάσω στη γέφυρα που θα με περάσει απέναντι, πρέπει να περάσω μέσα από ένα πάρκο. Προχωράω, και τι να δω. Το πάρκο τελειώνει, και βλέπω μπροστά μου ένα υπέροχο μεγάλο κτήριο, σα Γαλλικό Chateaux, με τεράστιους περιποιημένους κήπους, και περίφραξη που υποδεικνύει ότι ο χώρος είναι ιδιωτικός. Τον τυχεράκια που μένει εδώ, σκέφτομαι…. Αλλά δεν προλαβαίνω να τελειώσω τη σκέψη μου, και το μάτι μου πέφτει σε μια πινακίδα. Δυσκολεύομαι να το πιστέψω, αλλά το Chateaux αυτό είναι γηροκομείο. Εδώ θέλω να με φέρετε όταν γεράσω, ε! Απίστευτο είναι το μέρος, απίστευτο απλά.

(συνεχίζεται)

 

[taver]

Μέρος 5

Κάνω τον κύκλο του γηροκομείου και βγαίνω στη γέφυρα. Μετά από ένα μνημείο για τον Schuman (σε ομολογουμένως ταιριαστό σημείο, εκεί που το ιστορικό Λουξεμβούργο ανοίγεται και προσεγγίζει το Ευρωπαϊκό και εξωστρεφές) η ψηλή κοιλαδογέφυρα ξεκινάει. Προχωράω, και φτάνω σε ένα ζεύγος δίδυμων πύργων, δεξιά κι αριστερά του δρόμου, που σηματοδοτούν την είσοδο στο Kirchberg Plateau. Δεν θα το περπατήσω μέχρι τέρμα, γιατί η ώρα έχει περάσει, ωστόσο φτάνω μέχρι τη Φιλαρμονική, κι από κει στρίβω για το μουσείο (Mudam).
To Mudam είναι ένα μουσείο που στεγάζεται σε ένα τεράστιο κτήριο του Pei, αλλά η μόνιμη συλλογή του είναι πολύ μικρή, ίσα ίσα ένα δείγμα από την τρέχουσα καλλιτεχνική σκηνή του Λουξεμβούργου – που είναι πολύ ζωντανή και πολύ πλούσια, έχοντας προσελκύσει καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο. Το μεγαλύτερο μέρος του μουσείου είναι αφιερωμένο κατά καιρούς σε διάφορες περιοδικές εκθέσεις. Δε μπορώ εδώ να περιγράψω ένα-ένα τα εκθέματα, ωστόσο να πω ότι μια από τις περιοδικές εκθέσεις, ήταν από την Ελλάδα (όπου εδώ φυσικά δεν ασχολήθηκε κανείς μαζί της), και οι άνθρωποι έχουν κλεισμένη την παρουσίασή της στα καλύτερα Ευρωπαϊκά μουσεία για τα επόμενα χρόνια. Ο τίτλος της έκθεσης ήταν «RRRIPP!! Paper Fashion» και έχει να κάνει με τη χρήση του υλικού που λέγεται χαρτί (τυπωμένο, λευκό, χρωματιστό, όλων των ειδών) στη δημιουργία ρούχων.
Βλέπω και τις υπόλοιπες εκθέσεις, σταματάω και για ένα καφέ στο καφέ του Μουσείου, να ξεπιαστούν τα πόδια μου από την ορθοστασία του Μουσείου, και βγαίνω έξω. Είναι πλέον απόγευμα, έχω γύρω στη μια ώρα φως ημέρας ακόμα, κι έχει αρχίσει πάλι το ψιλόβροχο. Ξεκινάω το δρόμο της επιστροφής στην παλιά πόλη. Περνάω πάλι από το πάρκο, πάλι από τις πλατείες και τη Grand Rue, και φτάνω τελικά στο ξενοδοχείο. Σταματάω και για φωτογραφίες στη διαδρομή, οπότε τα βήματα είναι αργά, και έχει πια νυχτώσει ώσπου να φτάσω. Μια σύντομη ξεκούραση στον καναπέ του δωματίου με το Lonely Planet για να σχεδιάσω την επόμενη μέρα, και είναι πια ώρα για φαγητό.
Μετά από την απαλοιφή όλων των προτάσεων του Lonely planet ήδη από την προηγούμενη μέρα, έχω μείνει από επιλογές φαγητού. Κοιτάω το χάρτη του Tourist information, κι έχει κι εκεί προτάσεις φαγητού. Πολλές είναι ίδιες με αυτές του LP, ωστόσο υπάρχει και μια ξεχωριστή: Το εστιατόριο του ξενοδοχείου μου, που θεωρείται ένα από τα καλύτερα Γαλλικά της πόλης, με Λουξεμβουργέζικες σπεσιαλιτέ. Ωραία λέω, βολεύει κιόλας, θα πάω εκεί. Όταν φτάνω χαίρομαι – υπάρχουν 3-4 ακόμα τραπέζια με μοναχικούς ταξιδιώτες που δειπνούν μόνοι τους. Ωραία σκέφτομαι, τουλάχιστον δε είμαι πάλι ο μόνος, να με κοιτάνε περίεργα οι τριγύρω. Μεγάλο πρόβλημα το βραδινό φαγητό όταν είσαι μόνος σου ταξίδι. Ακόμα κι αν εξαιρέσεις τις «πόρτες» που ρίχνουν πολλά εστιατόρια, το γεγονός ότι το τραπέζι που θα σου δώσουν θα είναι μάλλον αυτό δίπλα στην τουαλέτα, και τις περίεργες στιγμές που δεν έχεις τι να κάνεις, το βραδινό φαγητό σε εστιατόριο είναι εκτός από γαστριμαργική και μια κοινωνική εμπειρία. Όταν είσαι μόνος σου, το κοινωνικό κομμάτι εξαφανίζεται, και κάπως πρέπει να καλυφθεί η έλλειψη, αλλά πως?
Παραγγέλνω κι εδώ, τη σούπα της ημέρας, ένα ορεκτικό ακόμα και το παραδοσιακό Λουξεμβουργέζικο της ημέρας χωρίς να έχω καταλάβει περί τίνος πρόκειται ακριβώς, αλλά κρεατικό φαίνεται. Μπορεί να είναι ακριβό ξενοδοχείο, αλλά τα Γαλλικά στο μενού είναι πάντα Γαλλικά… Εν πάση περιπτώσει, στην Ευρώπη βρίσκομαι, πόσο στραβά μπορεί να μου βγει? Επίσης, παίρνω ένα κρασί, και μια σούπερ φοβερή crème Brule.). Όταν είχα τελειώσει τα πρώτα, βλέπω το σερβιτόρο να βγαίνει από την κουζίνα με ένα όμορφα σερβιρισμένο πιάτο με άψητο κιμά. Ένα αίσθημα τρόμου με κυριεύει. Αυτή είναι η σπεσιαλιτέ που παράγγειλα με τόση χαρά που θα έτρωγα κάτι αυθεντικά ντόπιο? Ευτυχώς, τελικά το πιάτο προορίζεται για άλλο τραπέζι, και νιώθω ένα αίσθημα ανακούφισης. Εντάξει, και τη μπριζόλα medium την τρώω, αλλά άλλο το medium και άλλο ΑΥΤΟ. Τελικά το φαγητό ήταν μια χαρά, το κρασί που πήρα όμως ήταν συσκευασία 0,5l (un petite bottille είχα ζητήσει…). Να το αφήσω να πάει χαμένο?
Μετά το – χικ – φαγητό – χικ – βγαίνω για μια – χικ – βραδινή βόλτα στην πόλη, για να καθαρίσει κι ο οργανισμός μου απ’ το οινόπνευμα, και για να την ξαναδώ βράδυ τώρα που έχω μια καλύτερη εικόνα για το τι περίπου κρύβεται πίσω από το σκοτάδι. Πάνω – κάτω, δεξιά αριστερά, γυρνάω πάλι στα ίδια μέρη που περπάτησα το πρωί. Η ώρα είναι 10, αλλά στο δρόμο δεν υπάρχει κανείς. Απόλυτη ερημιά, σαν να κάνεις βόλτα στα στενά της Πλάκας στην Αθήνα στις 4 το πρωί. Ξεκινάει πάλι το ψιλόβροχο, και διαπιστώνω ότι έχω ξεχάσει την ομπρέλα στο ξενοδοχείο. Οπότε δε με παίρνει και για πολλά. Γυρνάω στο ξενοδοχείο και πέφτω για ύπνο. Κοιμάμαι νωρίς, οπότε θα ξυπνήσω νωρίς, και θα έχω χρόνο να δω κι άλλο την πόλη το πρωί, πριν μπω στο δρόμο της επιστροφής.

(συνεχίζεται)

 

[taver]

Μέρος 6

Την επόμενη μέρα, ξυπνάω και ανοίγω το παράθυρο, για να διαπιστώσω ότι μια πυκνή ομίχλη έχει καλύψει την πόλη απ’ άκρη σ’ άκρη. Δεν αγχώνομαι, η μέρα έχει κυρίως μουσεία που τη Δευτέρα ήταν κλειστά. Η ομίχλη δεν θα με επηρεάσει και πολύ. Μετά το πρωινό στο ξενοδοχείο, ξεκινάω. Πάω πάλι μια βόλτα πάνω κάτω τη Chemin de la Corniche, και τα στενά της παλιάς πόλης, και ακριβώς στις 10:00 που ανοίγει επισκέπτομαι το κάστρο του Bock και τις οχυρώσεις από κάτω του. Το κάστρο είναι ένας βράχος στην άκρη της πόλης, φυσικό φρούριο, και η θέση του πρώτου κάστρου στην πόλη. Από κάτω, είναι σκαμμένο ολόκληρο, με σκοτεινούς διαδρόμους που οδηγούν σε πολεμίστρες, κανόνια, κλπ. Κι από πάνω, το λιθόκτιστο οχυρό έχει απεριόριστη θέα σε όλη την κοιλάδα. Σήμερα, πια, υπάρχουν γέφυρες ένθεν και κείθεν που συνδέουν το Βock με την παλιά και τη νέα πόλη, και περνούν και αυτοκίνητα από κει. Δεν ήταν όμως πάντα έτσι. Κάποτε αυτό ήταν ένα από τα πλέον απόρθητα και καλά φυλασσόμενα φυσικά οχυρά της Ευρώπης – ίσως μόνο το Γιβραλτάρ το ξεπερνoύσε. Τελευταία φορά που χρησίμευσε ήταν κατά τους βομβαρδισμούς του Β’ Παγκόσμιου πολέμου, όταν οι υπόγειες στοές προστάτεψαν πολλές χιλιάδες κόσμο.
Μετά το bock, σειρά έχει το Μουσείο ιστορίας και τέχνης, που συνδυάζει σε ένα μουσείο μια σειρά από εντελώς ετερόκλητα εκθέματα. Κάτι σαν το Λούβρο, δηλαδή, αλλά σε πολύ μικρότερη κλίμακα. Οι υπόγειοι όροφοι, καταλαμβάνουν το χώρο κάτω από μια πλατεία, και περιλαμβάνουν κλασσικά εκθέματα και αναπαραστάσεις που συναντάει κανείς σε ένα αρχαιολογικού μουσείου. Ξεκινάει με ευρήματα από τη λίθινη ακόμα εποχή, και συνεχίζει χρονολογικά μέχρι τους Ρωμαικούς χρόνους. Μετά, το μουσείο συνεχίζει πάνω από τη γη, σε ένα seventies μεταλλικό/γυάλινο κτήριο. Ένα μάλλον αδιάφορο μεσαιωνικό τμήμα, και μετά ξεκινάει ένα μουσείο τέχνης, όπου ξεχωρίζουν ένας αναγεννησιακός πίνακας του Rosso Fiorentino, 2 (λιγότερο σημαντικά) έργα του Magritte, 2 πίνακες του Turner με θέμα τους την πόλη του Λουξεμβούργου, και 2 σκίτσα του Hugo. Στο μουσείο αυτό είναι το μοναδικό μέρος όπου άκουσα ανθρώπους να μιλούν στα Λουξεμβουργέζικα, κάτι σα Γερμανικά ανακατεμένα με μερικές Γαλλικές λέξεις και με γαλλική προφορά. Κατά τα άλλα, είναι επίσημη γλώσσα της χώρας…
Επιστροφή στο ξενοδοχείο για checkout (τι βολικό που είναι να είναι δίπλα στα πάντα), και πάω στο επόμενο μουσείο: Μουσείο ιστορίας της πόλης του Λουξεμβούργου. Ένα βραβευμένο μουσείο, στεγασμένο σε τέσσερα διατηρητέα κτήρια στην πόλη, είναι ένα από τα καλύτερα σηματοδοτημένα και παρουσιασμένα μουσεία στην πόλη, και κεντρίζει αμέσως το ενδιαφέρον χωρίς να παρουσιάζει γενικά πολύτιμα εκθέματα, αλλά με περιγραφικές μακέτες, διαδραστικές οθόνες κλπ. Ένα από τα λίγα μουσεία όπου τα πάντα είναι και στα Αγγλικά, και ίσως ένα από τα καλύτερα ιστορικά μουσεία που έχω επισκεφτεί ποτέ.
Δυο ώρες μου έχουν μείνει, και δεν έχω πάει ακόμα στην κάτω πόλη και στο βάθος της χαράδρας. Πλέον είναι μια καλή ώρα για κάτι τέτοιο, καθώς έφυγε και η ομίχλη, και ο ήλιος κάνει κάτι δειλά βήματα να εμφανιστεί. Ανεβαίνω στο platau de l’ st Esprit, και προχωράω μέσα στο δημόσιο ασανσέρ, που με μεταφέρει κάτω στο Grund (για την ακρίβεια, στη "μέσα" άκρη μιας οριζόντιας στοάς λαξεμένης στο βράχο). Η ώρα περνάει με βόλτες πάνω κάτω, ανάμεσα στην πόλη και το πάρκο, μέσα από το συγκρότημα κτηρίων του νέου Münster (Γερμανικό Μοναστήρι), όπου έχει διαμορφωθεί σε κέντρο πολιτισμού και τεχνών. Ανεβαίνω και στα τείχη του Wenceslas που προστάτευαν κάποτε την κάτω πόλη, και πλέον παρέχουν μοναδική θέα στην παλιά πόλη και την κορυφογραμμή από μαύρο τσίγκο που απλώνεται σα χαλί πάνω από τα μπεζ κτήρια της παλιάς πόλης. Συνεχίζω με μια βόλτα κάτω από τα πολύχρωμα δέντρα στη συνέχεια της κοιλάδας, και πλάι στο ποτάμι. Ίσως το πιο τουριστικό μέρος στην πόλη, με ένα τουριστικό «τρενάκι» (που όμως πάει άδειο αυτή την εποχή), και μια δυο παρέες από Γιαπωνέζους τουρίστες.
Τέλος, επιστρέφω πίσω στο ασανσέρ για να ανέβω πίσω στην πάνω πόλη και να ξεκινήσω το δρόμο της επιστροφής στην πατρίδα. Το ταξί ζητάει 30 ευρώ για μια 20λεπτη διαδρομή ως το αεροδρόμιο. Εν πάση περιπτώσει, δεν θα το αφήσω να μου χαλάσει την εικόνα. Πάω στο αεροδρόμιο, κάνω check-in σε ένα υπάλληλο που μιλούσε σπαστά Αγγλικά, και ο δρόμος της επιστροφής ξεκινά.

(συνεχίζεται)

 

[taver]

Μέρος 7:

Δηλαδή, τελικά, σίγουρα δεν είναι Γάλλοι αυτοί? Γαλλική γλώσσα, Γαλλικός σνομπισμός, Γαλλική κουζίνα, Γαλλικός πολιτισμός παντού. Γαλλικό ντύσιμο, με όλο τον κόσμο καλοντυμένο και τους άντρες να φορούν το κλασσικό πια τρίχρωμο κασκόλ. Κτήρια όπως στο Παρίσι, με σοφίτες και μαύρες σκεπές από κεραμίδι και τσίγκο. Ίδιο σύστημα με τις πιστωτικές κάρτες με chip και pin, χωρίς χαρτάκια και υπογραφές, όπως στη Γαλλία. Μέχρι και ίδιες δημόσιες τουαλέτες με το Παρίσι έχουν. Μοναδική παραφωνία, το Munster της κάτω πόλης, αλλά κι αυτό είναι εξορισμένο εκεί κάτω, σαν οι γερμανοί να είναι οι πάροικοι της πόλης. Ακόμα και οι Αλσατοί στο Στρασβούργο της Γαλλίας, διαφέρουν πιο πολύ από τους υπόλοιπους Γάλλους από ότι αυτοί εδώ….

 

[Pandora]

Σ΄ευχαριστούμε για την όμορφη και αναλυτική περιγραφή σου taver

Καλά ταξίδια, στη συνέχεια...

 

[taver]

Τι περίεργη σύμπτωση....

Είμουνα στο Λουξεμβούργο, ανεβοκατέβαινα τα στενά σοκάκια, κι ένα τραγούδι μου είχε κολλήσει: "Apres toi...". Δε θυμόμουνα πως και τί. Δεν κατάλαβα καν πως μου κόλλησε. Το είχα ακούσει πολλές φορές, αλλά δεν το είχα συνδέσει με κάτι. Κι όταν ήρθα και το ψαξα στο google (θέλοντας να βρώ τη μετάφραση των στίχων), έπαθα ένα μίνι σόκ: Είναι το τραγούδι με το οποίο η "δικιά μας" Βίκυ Λέανδρος είχε κερδίσει στη Eurovision για λογαριασμό του Λουξεμβούργου.

[URL="

 

[dimosf]

Τι περίεργη σύμπτωση....

Είμουνα στο Λουξεμβούργο, ανεβοκατέβαινα τα στενά σοκάκια, κι ένα τραγούδι μου είχε κολλήσει: "Apres toi...". Δε θυμόμουνα πως και τί. Δεν κατάλαβα καν πως μου κόλλησε. Το είχα ακούσει πολλές φορές, αλλά δεν το είχα συνδέσει με κάτι. Κι όταν ήρθα και το ψαξα στο google (θέλοντας να βρώ τη μετάφραση των στίχων), έπαθα ένα μίνι σόκ: Είναι το τραγούδι με το οποίο η "δικιά μας" Βίκυ Λέανδρος είχε κερδίσει στη Eurovision για λογαριασμό του Λουξεμβούργου.

[URL="

Πως φαίνεται οτι είσαι μικρός!
Πάντως πολύ όμορφη η ιστορία σου. Άντε και στην επόμενη.

 

[Defkalion]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες της Ευρώπης.

 

[zaniko]

Ευχάριστη, γλαφυρή, ενδιαφέρουσα, οχι μόνο ως ταξιδιωτική η ιστορία σου! Αρχισες γαλλικά ή.. νοηματική για να πιάσεις όλους τους επόμενους προορισμούς;;