Φύγαμε για Λονδίνο
3 Σεπτεμβρίου και μετράω 4η μέρα μετά την επιστροφή μου από το Λονδίνο. Για να’μαι ειλικρινής, ούτε τρελάθηκα ούτε το πατατράκ που είχα πάθει στο Παρίσι έπαθα που ήθελα να μείνω για πάντα εκεί. Όμως σαν ανάμνηση είναι ωραία κι η πόλη επίσης, χωρίς να είναι ιδιαίτερα γοητευτική, είναι ωραία. Σε κερδίζει σίγουρα με την καθαριότητά της, την τάξη, την ηρεμία, την ποικιλία των πάρκων και γενικά την πληθώρα του πράσινου. Για’μένα ωστόσο πάνω απ’όλα ήταν ωραία η εμπειρία του ταξιδιού. Κι αυτό είναι κάτι που ήδη νοσταλγώ. Όχι δηλαδή ειδικά το Λονδίνο αλλά όλο το ταξίδι από την αναχώρηση ως την τελευταία προσγείωση. Αφού λοιπόν είπα όσα μπορούσα να πω για να βοηθήσω κι εγώ με τη σειρά μου, ας δούμε πώς μπορεί να περάσει ένας άνθρωπος μόνος του στο εξωτερικό.
Όλα ξεκίνησαν ξημερώματα κι αυτό ήταν πολύ ωραίο. Αύγουστος, 4 περίπου το πρωί, γλυκιά δροσιά, ησυχία. Αεροδρόμιο Μακεδονία, αφού έχει γίνει το check – in, αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση της αναχώρησης με παρέα το φεγγάρι και το απαραίτητο τσιγαράκι. Η πόλη από μακριά (φωτο 1). Η πόλη μου είναι ωραία. Αναμνήσεις από αυτή ειδικά την περιοχή και μια αίσθηση νοσταλγίας που φέρνει η μοναξιά. Ήμουν 19, είμαι 39. Τίποτα δεν άλλαξε μέσα μου κι αυτό με χαροποιεί. Αλλά ταυτόχρονα ένιωθα μια αποξένωση σε σχέση μ’όσα με περιβάλλουν. Αλλά πάντα ίσχυε αυτό, είμαι απορσάρμοστη. «Δεν είναι τίποτα, όλα αντιμετωπίζονται. Και το αδύνατο είναι δυνατό», σκέφτηκα.
5 η ώρα άρχισα να κατευθύνομαι προς την αίθουσα αναχώρησης. Μπαίνω στην ουρά κι εκεί αρχίζει χτυποκάρδι. Μια σκέψη να γυρίσω πίσω και να τα τινάξω όλα στον αέρα. Πού πας μόνη σου σε ξένη χώρα; Κι αν δε δουλεύουν τα ΑΤΜ εκεί; Αν δηλαδή δε δέχονται την κάρτα μου, εννοώ… Κι αν χάσω το πορτοφόλι μου ή την ταυτότητά μου; Λίγα λεπτά πριν την απογείωση τέτοια με κυνηγούσαν.
Γύρισα ξαφνικά και είδα 2 ανθρώπους σε καροτσάκι. Απ’όσα μπόρεσα να πιάσω, είχαν έρθει για διακοπές. Αυτό με έκανε να εκτιμήσω για άλλη μια φορά τους ξένους για τους οποίους πάντα είχα την πεποίθηση ότι είναι πιο προχωρημένοι από εμάς. Ναι, για τους Ευρωπαίους μιλάω για τους οποίους ακούω από τα χρόνια που ζούσε ο παππούς μου (δεκαετία 70). Να γίνουμε Ευρώπη, έλεγαν. Ε λοιπόν Ευρώπη δε γίναμε αλλά εγώ την Ευρώπη θα τη γνωρίσω. Θέλω να πάω στο Λονδίνο να δω αν όντως οι Άγγλοι είναι τόσο οργανωμένοι που τους θεωρώ, να δω την πόλη που ονειρευόμουν κι αγαπώ από την εφηβεία μου και φυσικά να δω αν είναι πιο ωραία από το Παρίσι. Κι επιτέλους πρέπει να αναπνεύσω κοινό αέρα με ανθρώπους που η όποια κινητική δυσκολία δεν τους εμποδίζει να ταξιδεύουν και μακριά. Τέλος. Ξέχασα τους φόβους μου, αν και εννοείται ότι όσο κι αν φοβόμουν δε θα έκανα πίσω.
Κι έγινε η απογείωση. Με βοήθησε πολύ η φύση. Καιρός γλυκός, ώρα πτήσης βολική που με βοήθησε να δω από ψηλά την πόλη μου στο ξημέρωμα κι ανατολή ηλίου στην προσγείωση στη Βουδαπέστη που ήταν ο ενδιάμεσος σταθμός (φωτο 2 και 3)
Στο Λονδίνο
Πρώτη μέρα στο Λονδίνο δίχως καθόλου ύπνο’ ας είναι καλά κι ένα μωράκι που δε σταμάτησε να κλαίει στην πτήση Βουδαπέστη-Λονδίνο, καθώς επίσης κι ο πατέρας του που δε σεβόταν τη μεταμεσονύχτια πτήση και δεν έκανε τίποτα νατο ηρεμήσει. Με λίγα λόγια: προσγείωση, Gatwick express, σταθμός Victoria, ξενοδοχείο για ν’αφήσω τα πράματα και βουρ για το Βρετανικό Μουσείο. Δεν έκατσα πολύ εκεί, πήγα πιο πολύ για το «καθήκον». Ο λόγος του ταξιδιού μου ήταν άλλος εξάλλου, όχι ιστορικού κλπ ενδιαφέροντος και γι’αυτό δε το μετανιώνω. Και πήγα με το σκεπτικό να κάτσω στο μουσείο όσο κεντρίζεται η περιέργειά μου. Αν έβρισκα κάτι να με κρατήσει ακόμη κι όλη τη μέρα, θα καθόμουν. Ευτυχώς όμως δε με κράτησε κι έτσι πήγα στη μεγάλη μου αγάπη, τα ζώα, έστω και φυλακισμένα. 1 μμ ήμουν στο ζωολογικό κήπο του Λονδίνου στο Regents Park και δεν έφυγα πριν τις 4:30 μμ. Μη φάτε εκεί, μόνο χαζέψτε τα ζώα. Ωραία η επίσκεψη και γιατί ο κήπος σέβεται τα ζώα με ένα περιβάλλον που, αν εξαιρέσουμε το ότι είναι εξ ορισμού περιοριστικό, ανταποκρίνεται στις ανάγκες των ζώων. Χάρηκα, ένιωσα ελεύθερα εκεί, χάρηκα το ενυδρείο, τα φίδια, τα λάμα που δεν είχα ξαναδεί, τις μαϊμούδες, εννοείται τους πιγκουίνους που επίσης δεν είχα ξαναδεί και γενικά χάρηκα το περιβάλλον. Και μέσα στο ζωολογικό κήπο αλλά και έξω στον ευρύτερο κήπο του Regents Park. Όμως 3,5 ώρες ήταν αρκετές. Επιβαλλόταν αλλαγή περιβάλλοντος καθότι υπερκινητική και στη διάθεση.
Απόγευμα: ξενοδοχείο, διαδικαστικά, μπάνιο και εξόρμηση. Ποιος ύπνος; Μπροστά μου είχα China town, Soho, Covent garden. Δεν το’ξερα. Ακολούθησα όμως το δρόμο και πολύ απλά βγήκα εκεί. Κατάληξη στην Oxford Circus για μια έκπληξη: Οντέντ Καφρί, ντράμερ-χορευτής-τραγουδιστής-δεν ξέρω τι. Μια ξεσηκωτική μουσική που μας έκανε όλους να χορεύουμε. 2 μαυρούλες μπήκαν στη μέση κι έκαναν αυτοσχέδια χορευτικά. Την τύχη μου μέσα, είχε τελειώσει η μπαταρία και δεν μπορούσε να τραβήξω βίντεο. Για τη μουσική βασικά. Όμως έμελλε να πάω άλλες 4 φορές εκεί, δηλαδή τα επόμενα 4 βράδια που μου απέμεναν.
Λονδίνο, μέρα δεύτερη. Περίεργη μέρα. Γιατί; Γιατί κοιμήθηκα το μεσημέρι, που σημαίνει ότι ήδη ένιωθα άνετα κι ούτε που πιέστηκα για το αν θα μου φτάσει ο χρόνος. ΧαΛαρά που λέμε και στο Σαλονίκ. Τετάρτη λοιπόν κι ήξερα πως είχα να πάω στο London Eye. Εκεί όμως ήθελα να πάω την ώρα της δύσης για να βγάλω μετά σε συνθήκες που ήθελα την Tower Bridge. Άρα είχα χρόνο και βασικά ξεκίνησα με σκοπό όχι να τα προλάβω όλα αλλά να τα χορτάσω όσα δω κι ας μη τα δω. Ξύπνημα λοιπόν στις 7 χωρίς ρολόι, πρωινό απολαυστικότατο και βουρ για Notting Hill. Πήρα αρχική τη Bayswater όπου ήταν και το ξενοδοχείο μου αλλά, καθώς κάποιο σαϊνι με ενημέρωσε ότι δε θα προλάβαινα, πήρα το λεωφορείο. Άδικα. Ήμουν πολύ κοντά. Κατέβηκα λοιπόν σε 2 στάσεις και πολύ απλά άρχισα να περπατώ. Ό,τι και να πω δεν έχει αξία γιατί δεν περιγράφει αυτό που είδα. Με λίγα λόγια είδα μια περιοχή πολύ πολύ όμορφη, με πολύ ωραία δόμηση και αρχιτεκτονική σπιτιών, καθαρούς δρόμους, λουλούδια παντού, ακόμη και στο μνημείο μιας ποδηλάτισσας που λογικά «έφυγε» στον κεντρικό δρόμο το 2009, εικόνα μιας περιοχής που μαρτυρούσε πως όλα λειτουργούσαν στην εντέλεια. Αν έμενα Λονδίνο, σίγουρα θα ήθελα να μείνω εδώ (η φαντασμένη, ξέρω) (φωτο 4). Την περπάτησα λοιπόν την περιοχή, τη φωτογράφισα, τη χόρτασα και την είδα στο τελείωμά της, καθώς πια άρχισα να περπατάω προς την αντίθετη κατεύθυνση με προορισμό τη Lancaster Gate (Bayswater πάλι) για να χαθώ σε κάτι στενά με ελληνικά μαγαζιά κι ακόμη κι ελληνικό παντοπωλείο και να βρεθώ αντιμέτωπη με ένα από τα ξενοδοχεία όπου έμεινε ο Μάικλ Τζάκσον (ναι, για μια θαυμάστρια, «αντιμέτωπη» είναι το κατάλληλο επίθετο). Αλλά είπαμε «χαλαρά» μεν αλλά όχι και τόσο. Βουρ στο μετρό για το Arena O2. British music experience έκατσα λίγο, αν και εκείμπορείς να χαθείς για ώρες. Κυρίως περιπλανήθηκα σε όλους τους χώρους ως παρατηρητής έτσι για να δω τι είναι αυτό το Ο2 και να δω πώς διασκεδάζουν οι Άγγλοι. Έχω να πω ένα: αν είχα παρέα, το βράδυ θα ξαναπήγαινα για δείπνο. Ένας μικρός μικρόκοσμος που θύμιζε μικρογραφία της πόλης, φτιαχτά πεζοδρόμια και δρόμους με στολισμένες με μικρές λαμπίτσες γλάστρες αλλά και δέντρα, εστιατόρια…πολύ γλυκό. Είχε και μια έκθεση με αντικείμενα από τον Τιτανικό αλλά έκρινα πως δεν ήταν άμεσης προτεραιότητας. Κι έτσι, κουρασμένη από περίπου 4,5 ώρες περπατήματος, γύρισα στο ξενοδοχείο όπου και, όπως είπα, κοιμήθηκα. Κατά το απόγευμα ξαναέφυγα για να πάω στο περίφημο Big Ben που ήθελα να επισκεφτώ από τότε που ξεκίνησα να μαθαίνω αγγλικά, μιας εκεί τριγυρνούσε ο συμπαθέστατος ήρωας της διδακτικής μεθόδου Starting Out. Ούτε αυτό είδα ούτε την landlady ούτε τη φιλενάδα του τη Mary. Όμως βρέθηκα εκεί, είδα και (μάλλον) το παλάτι, περπάτησα πάνω στη γέφυρα κι αυτό μου αρκούσε. Και στη συνέχεια πήγα στο (ξενέρωμα) London Eye, δηλαδή κάτι σαν τη ρόδα που έχουν τα λούνα παρκ με τη διαφορά ότι αυτό έχει κλειστές γυάλινες καμπίνες. Δεν ξετρελάθηκα γιατί ούτε πολύ ψηλά πήγε ούτε το Λονδίνο έχει κάποιο τρομερό ενδιαφέρον από ψηλά (πχ στη Θεσσαλονίκη δε χορταίνεται η θέα από το πάρκο απέναντι στο Φιλίππειο ή όσοι μένετε Αθήνα έχετε καλύτερη θέα στο Ζέπελιν ή ακόμη και στο Λυκαβηττό) αλλά δε με πειράζει. Θα με πείραζε αν δεν το έκανα. Τέλος πάντων πήγα κι εκεί και μετά άρχισε η αγωνία για την Tower Bridge που, όπως είπα, ήθελα να τη φωτογραφίσω στο ηλιοβασίλεμα. Όσοι είναι φωτογράφοι θα με νιώσουν. Προς μεγάλη μου ατυχία, δεν έβρισκα λεωφορείο.Πήγα και από τις 2 κατευθύνσεις και κάθε φορά ο οδηγός με έστελνε στην αντίθετη πλευρά. Λέω άκρη δε βγάζω, ο ουρανός στο μεταξύ σκοτείνιαζε κι έτσι πήρα ταξί. Κι έφτασα λοιπόν στην Tower Bridge ακριβώς τη στιγμή της δύσης. Εκεί όσοι πάτε προσοχή. Κάτω από τη γέφυρα ανοίγει κάτι σαν είσοδος που σε οδηγεί σε μπαράκια κλπ. Εγώ δεν πήγα, καθώς χωρίς παρέα δεν είχε νόημα κι έτσι πήρα το δρόμο της επιστροφής και φυσικά θα πήγαινα σε γνώριμα ήδη μέρη. Νομίζω έφτασα σε αντίθετη κατεύθυνση απ’αυτή που έμαθα την πρώτη μέρα κι έτσι πρώτη φορά ένιωσα έξω απ’τα νερά μου. Σκεφτείτε πως είχα 17 στάσεις (λεωφορείο 15) μέχρι την Oxford Circus που ήταν ο στόχος. Κι η ώρα ήταν πια 9:30 μμ. Χάρηκα τη διαδρομή όμως γιατί μου έδωσε την ευκαιρία να βγάλω φωτογραφίες νυχτερινές της πόλης μέσα από το λεωφορείο (λατρεύω τις νυχτερινές φωτογραφίες, καθώς και αυτές που παίρνεις εν κινήσει). Κατέβηκα λοιπόν κάτω στο κέντρο κέντρο, περιπλανήθηκα πάλι και κατέληξα για δεύτερη φορά στον Οντέντ Καφρί. Αυτή τη φορά είχα μπαταρία και τράβηξα βίντεο. Και χόρεψα όσο ήθελα. Άφησα 4 λεωφορεία να φύγουν γιατί δε τον χόρταινα κι όταν έφτασα στη στάση ακόμη χόρευα. Ήξερα πως παίζει και το φανταζόμουν. Κι ήμουν τόσο χαρούμενη που δεν ήθελα να κοιμηθώ. Έτσι, όταν κατέβηκα στη στάση μου, αντί να πάω στο ξενοδοχείο, πέρασα πρώτα από τη μπυραρία της «γειτονιάς» κι ήπια γευστικότατη μπύρα. Και μ’αυτά και μ’εκείνα επέστρεψα στο ξενοδοχείο λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Ο ύπνος με τη δροσιά του Λονδίνου δε το συζητώ, έρχεται πολύ εύκολα.
Μέρα Τρίτη: η Τρίτη μέρα είχε πολύ απλά περιπλάνηση στη πόλη και κυρίως Hyde Park. Αυτό το πάρκο πια για να το διασχίσεις μόνο θες μια ώρα. Δηλαδή για να πας από την πάνω πλευρά στην κάτω. Για τα δικά μου δεδομένα ήμουν τυχερή γιατί κάποια στιγμή έπιασε βροχή. Ευτυχώς ξεκίνησε όταν πια πλησίαζα στην κάτω πλευρά. Άλλο σκόπευα να κάνω και συγκεκριμένα να πάω στο άγαλμα του Πίτερ Παν που είναι μέσα στο πάρκο (μην εμπιστεύεστε το χάρτη του πάρκου, δεν τα έχει με ακρίβεια) και τελικά βρέθηκα σ’ένα δρόμο του οποίου δε θυμάμαι το όνομα, καθισμένη με ανοιχτή την ομπρέλα σε ένα παγκάκι. Λέτσος. Όμως μ’αρέσει η βροχή κι έτσι το χάρηκα. Μπόρεσα να τηφωτογραφίσω κιόλας για πρώτη φορά. Ξαναπήρα κάποια στιγμή το λεωφορείο και βρέθηκα στα γνώριμα μέρη για να περιπλανηθώ και πάλι και να καταλήξω στο εστιατόριο Bella Italia κοντά στο Picadilly Circus που όμως δεν έχει την καλύτερη μακαρονάδα (την καλύτερη την έχει αλλού που επίσης δε θυμάμαι πια κι εκεί πήγα την πρώτη μέρα). Και μ’αυτά και μ’εκείνα πάλι έφτασε μεσημέρι και, ναι, πάλι πήγα στο ξενοδοχείο για μπανάκι και μεσημεριανό ύπνο. Και μετά Trafalgar Square και στα πέριξ, για να καταλήξω στο Φάντασμα της Όπερας. Δεν έχω να πω τίποτε παραπάνω πέρα από το ότι ήταν καταπληκτική παράσταση κι όποιος πάει Λονδίνο πρέπει να τη δει. Καταπληκτική πλοκή με εξίσου καταπληκτικούς ηθοποιούς με υπέροχες φωνές. Όσο για το σκηνικό, δε το συζητώ. Λειτουργικότατο και απίστευτα πολύπλοκο και όμορφο. Από τις λίγες φορές που κάτι που διάβασα πρώτα σε βιβλίο κι έπειτα το είδα σε θεατρικό ή σε ταινία και με εντυπωσίασε (σημ. για όσους δε γνωρίζουν, το Φάντασμα της όπερας είναι βιβλίο Γάλλου συγγραφέα προηγούμενου αιώνα και πάντα επίκαιρο με την έννοια ότι δε μειώνεται το ενδιαφέρον του). Και φυσικά μετά το τέλος της παράστασης Οντέντ Καφρί για χορό J.
Μέρα τέταρτη: Σάββατο και είχα κλείσει το πρωί εισιτήρια για Μαντάμ Τισό. Μην ακούτε τους κουλτουριάρηδες που λένε πως δεν αξίζει. Καταρχήν και μόνο το ότι απορρίπτουν δείχνει όριο κι ο γνήσιος intellectual είναι ανοιχτόμυαλος, ανοιχτός σε όλα. Και, μην ξεχνιόμαστε, ό,τι και να’ναι, δεν παύει να είναι μια εμπειρία, κάτι διαφορετικό. Ταξίδι κάνουμε, άλλο πολιτισμό βλέπουμε και μέσα από τη σύγκριση βλέπουμε τι αξίζει ή όχι. Στο θέμα μας όμως. Το μουσείο της Μαντάμ Τισό πράγματι δεν έχει κάτι το τόσο εντυπωσιακό’είναι όμως ευχάριστο και πάνω απ’όλα κάτι έξω από την τυπική καθημερινότητα. Συνεπώς γι’αυτό και μόνο αξίζει. Ειδικά αν φιλοξενεί άγαλμα κάποιου καλλιτέχνη που σας αρέσει και σας δίνει την ευκαιρία να δείτε πώς είναι πραγματικά. Πχ εγώ έπαθα «σοκ» όταν είδα πως ο Τζέιμς Ντιν που αγαπώ από τα 11 είχε το ίδιο ύψος μ’εμένα. Γίνεσαι λίγο έφηβος και θυμάσαι τότε που ήθελες να συναντήσεις κάποιον σταρ και κατά κάποιο τρόπο τον συναντάς ή, αν είσαι συναισθηματικός τύπος όπως εγώ, χαίρεσαι που περπατάς όπου περπάτησε. Και φυσικά βλέπεις ένα άλλο είδος τέχνης, θαυμάζεις τον γλύπτη και τέλος κάνεις μια γλυκιά βόλτα με τρενάκι στο «υπόγειο Λονδίνο» (ναι, μέσα στο Μαντάμ Τισό αυτό). Εκτός αν προτιμάς να πάρεις το τρενάκι του τρόμου (όπως το δικό μας στο λούνα παρκ) που όμως εγώ δεν πήρα.
Το μεσημέρι της τέταρτης μέρας με βρήκε και πάλι στο Hyde park, αφού όμως είχα πάει και πάλι πρώτα από το ξενοδοχείο για μπανάκι. Και, ναι, έβρεξε πάλι και το καταχάρηκα όρθια στην Marble Arch μιας κι είχα την ευκαιρία να συνδυάσω τα δύο που αγαπώ, τη φωτογραφία και τη βροχή. Το βράδυ κατέληξα σε μια άλλη θεατρική παράσταση που με κράτησε έξω ως το βράδυ. Πάλι γύρισα στο ξενοδοχείο λίγο πριν τα μεσάνυχτα.
Πέμπτη μέρα κι έκανα κάτι δικό μου που δεν έχει νόημα να αναφέρω αλλά μου έδωσε την ευκαιρία να επισκεφτώ μια άλλη περιοχή της πόλης, το Πίμλικο (http://en.wikipedia.org/wiki/Pimlico). Πάλι ωραίοι δρόμοι, ωραία σπίτια κλπ. Εκεί πήγα για μια εκδήλωση κι έμεινα ως τις 4 μμ. Μπροστά μου είχα πια το τελευταίο μου απόγευμα στο Λονδίνο και, όχι, δεν ένιωθα λύπη. Ένιωθα γεμάτη και τυχερή που έκανα αυτό το δώρο στον εαυτό μου. Επειδή είχα κάνει κάποια ψώνια, πήγα στο ξενοδοχείο να τα αφήσω και βγήκα έξω για την τελευταία βόλτα. Πού αλλού; Στο Hyde Park όπου και πάλι είχε σκίουρους (φωτο 5). Επιτέλους είδα και το άγαλμα του Πίτερ Παν κι άκουσα κι από μακριά τους ήχους μιας συναυλίας. Ναι, από μακριά μόνο. 5η μέρα κι ήμουν ήδη αρκετά κουρασμένη. Ήθελα να ξεκουραστώ. Μπορεί όσα ανάφερα να φαίνονται λίγα αλλά ήταν πολλά. Έβγαλα φουσκάλα από το περπάτημα κι είδα όσα πιστεύω πρέπει να δει ένας «πρωτάρης». Η επίσκεψη σίγουρα δεν τελειώνει’ απλά τώρα εκπλήρωσα το τμήμα της εφηβείας, δηλαδή έκανα όσα ονειρεύτηκα ως έφηβη. Και μιας και στη μετά εφηβεία περίοδο αγάπησα την ανεξάρτητη ροκ σκηνή, της οποίας τα χιτ ακόμη αγνοώ ως τίτλους, αυτή είναι ένας ακόμη λόγος για να ξαναπάω στο Λονδίνο. Τώρα όμως ήθελα να ξαναγίνω έφηβη και δε μου αρέσει να μπερδεύω καταστάσεις. Αφήνω λοιπόν ανοιχτό ένα ακόμη ταξίδι στο Λονδίνο για να ζήσω την ελεύθερη και μόνο σκηνή και να επισκεφτώ και τα ξακουστά μπαράκια της πόλης. Αυτό με παρέα όμως.
Επιστροφή
Και μ’αυτά και μ’εκείνα φτάσαμε στην έκτη μέρα, μέρα αναχώρησης. Η οποία ξεκίνησε το ίδιο όμορφα όπως κι η έναρξη του ταξιδιού. Γιατί; Γιατί πάλι είχα τα ωράρια και τη φύση με το μέρος μου. Μια μικρή βλάβη στο αεροπλάνο είχε ως συνέπεια 1,5 ώρα καθυστέρηση κι αυτό με βόλεψε. 1. μου έδωσε την ευκαιρία να φωτογραφίσω άλλα αεροπλάνα τη στιγμή της προσγείωσης, 2. προσγειώθηκα στη Θεσσαλονίκη την ώρα της δύσης. Αν δεν είναι ευτυχία να φεύγεις με την ανατολή και να γυρίζεις με τη δύση τι είναι; Εντάξει, ευτυχία είναι αγάπη ή για κάποιον άλλο κάτι άλλο αλλά μιλάμε για ταξίδι και για άνθρωπο, εμένα, που αγαπά τη φύση και τη φωτογραφία. Συνοψίζοντας; Είμαι πολύ χαρούμενη που πήγα σε μια ωραία πόλη με ήρεμους ανθρώπους, καθαρή και φανταστικό κλίμα και με βόλεψαν κι οι συγκυρίες. Από τα ωραιότερα δώρα που έκανα στον εαυτό μου.
Σημείωση: συγχωρέστε με που δεν έβαλα φωτογραφίες από το Λονδίνο αλλά το σύστημα εισαγωγής φωτογραφιών δε με βολεύει και λογικά θα τις ανεβάσω στη γκαλερί. Πολύ θα ήθελα να τις είχα μέσα στο κείμενο αλλά αυτό το σύστημα με τα λινκ με κουράζει κι έτσι έβαλα μόνο 6 που επιτρέπεται σε κάθε ανάρτηση κι είναι χαρακτηριστικές του όλου ταξιδιού. Των στιγμών δηλαδή.
3 Σεπτεμβρίου και μετράω 4η μέρα μετά την επιστροφή μου από το Λονδίνο. Για να’μαι ειλικρινής, ούτε τρελάθηκα ούτε το πατατράκ που είχα πάθει στο Παρίσι έπαθα που ήθελα να μείνω για πάντα εκεί. Όμως σαν ανάμνηση είναι ωραία κι η πόλη επίσης, χωρίς να είναι ιδιαίτερα γοητευτική, είναι ωραία. Σε κερδίζει σίγουρα με την καθαριότητά της, την τάξη, την ηρεμία, την ποικιλία των πάρκων και γενικά την πληθώρα του πράσινου. Για’μένα ωστόσο πάνω απ’όλα ήταν ωραία η εμπειρία του ταξιδιού. Κι αυτό είναι κάτι που ήδη νοσταλγώ. Όχι δηλαδή ειδικά το Λονδίνο αλλά όλο το ταξίδι από την αναχώρηση ως την τελευταία προσγείωση. Αφού λοιπόν είπα όσα μπορούσα να πω για να βοηθήσω κι εγώ με τη σειρά μου, ας δούμε πώς μπορεί να περάσει ένας άνθρωπος μόνος του στο εξωτερικό.
Όλα ξεκίνησαν ξημερώματα κι αυτό ήταν πολύ ωραίο. Αύγουστος, 4 περίπου το πρωί, γλυκιά δροσιά, ησυχία. Αεροδρόμιο Μακεδονία, αφού έχει γίνει το check – in, αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση της αναχώρησης με παρέα το φεγγάρι και το απαραίτητο τσιγαράκι. Η πόλη από μακριά (φωτο 1). Η πόλη μου είναι ωραία. Αναμνήσεις από αυτή ειδικά την περιοχή και μια αίσθηση νοσταλγίας που φέρνει η μοναξιά. Ήμουν 19, είμαι 39. Τίποτα δεν άλλαξε μέσα μου κι αυτό με χαροποιεί. Αλλά ταυτόχρονα ένιωθα μια αποξένωση σε σχέση μ’όσα με περιβάλλουν. Αλλά πάντα ίσχυε αυτό, είμαι απορσάρμοστη. «Δεν είναι τίποτα, όλα αντιμετωπίζονται. Και το αδύνατο είναι δυνατό», σκέφτηκα.
5 η ώρα άρχισα να κατευθύνομαι προς την αίθουσα αναχώρησης. Μπαίνω στην ουρά κι εκεί αρχίζει χτυποκάρδι. Μια σκέψη να γυρίσω πίσω και να τα τινάξω όλα στον αέρα. Πού πας μόνη σου σε ξένη χώρα; Κι αν δε δουλεύουν τα ΑΤΜ εκεί; Αν δηλαδή δε δέχονται την κάρτα μου, εννοώ… Κι αν χάσω το πορτοφόλι μου ή την ταυτότητά μου; Λίγα λεπτά πριν την απογείωση τέτοια με κυνηγούσαν.
Γύρισα ξαφνικά και είδα 2 ανθρώπους σε καροτσάκι. Απ’όσα μπόρεσα να πιάσω, είχαν έρθει για διακοπές. Αυτό με έκανε να εκτιμήσω για άλλη μια φορά τους ξένους για τους οποίους πάντα είχα την πεποίθηση ότι είναι πιο προχωρημένοι από εμάς. Ναι, για τους Ευρωπαίους μιλάω για τους οποίους ακούω από τα χρόνια που ζούσε ο παππούς μου (δεκαετία 70). Να γίνουμε Ευρώπη, έλεγαν. Ε λοιπόν Ευρώπη δε γίναμε αλλά εγώ την Ευρώπη θα τη γνωρίσω. Θέλω να πάω στο Λονδίνο να δω αν όντως οι Άγγλοι είναι τόσο οργανωμένοι που τους θεωρώ, να δω την πόλη που ονειρευόμουν κι αγαπώ από την εφηβεία μου και φυσικά να δω αν είναι πιο ωραία από το Παρίσι. Κι επιτέλους πρέπει να αναπνεύσω κοινό αέρα με ανθρώπους που η όποια κινητική δυσκολία δεν τους εμποδίζει να ταξιδεύουν και μακριά. Τέλος. Ξέχασα τους φόβους μου, αν και εννοείται ότι όσο κι αν φοβόμουν δε θα έκανα πίσω.
Κι έγινε η απογείωση. Με βοήθησε πολύ η φύση. Καιρός γλυκός, ώρα πτήσης βολική που με βοήθησε να δω από ψηλά την πόλη μου στο ξημέρωμα κι ανατολή ηλίου στην προσγείωση στη Βουδαπέστη που ήταν ο ενδιάμεσος σταθμός (φωτο 2 και 3)
Στο Λονδίνο
Πρώτη μέρα στο Λονδίνο δίχως καθόλου ύπνο’ ας είναι καλά κι ένα μωράκι που δε σταμάτησε να κλαίει στην πτήση Βουδαπέστη-Λονδίνο, καθώς επίσης κι ο πατέρας του που δε σεβόταν τη μεταμεσονύχτια πτήση και δεν έκανε τίποτα νατο ηρεμήσει. Με λίγα λόγια: προσγείωση, Gatwick express, σταθμός Victoria, ξενοδοχείο για ν’αφήσω τα πράματα και βουρ για το Βρετανικό Μουσείο. Δεν έκατσα πολύ εκεί, πήγα πιο πολύ για το «καθήκον». Ο λόγος του ταξιδιού μου ήταν άλλος εξάλλου, όχι ιστορικού κλπ ενδιαφέροντος και γι’αυτό δε το μετανιώνω. Και πήγα με το σκεπτικό να κάτσω στο μουσείο όσο κεντρίζεται η περιέργειά μου. Αν έβρισκα κάτι να με κρατήσει ακόμη κι όλη τη μέρα, θα καθόμουν. Ευτυχώς όμως δε με κράτησε κι έτσι πήγα στη μεγάλη μου αγάπη, τα ζώα, έστω και φυλακισμένα. 1 μμ ήμουν στο ζωολογικό κήπο του Λονδίνου στο Regents Park και δεν έφυγα πριν τις 4:30 μμ. Μη φάτε εκεί, μόνο χαζέψτε τα ζώα. Ωραία η επίσκεψη και γιατί ο κήπος σέβεται τα ζώα με ένα περιβάλλον που, αν εξαιρέσουμε το ότι είναι εξ ορισμού περιοριστικό, ανταποκρίνεται στις ανάγκες των ζώων. Χάρηκα, ένιωσα ελεύθερα εκεί, χάρηκα το ενυδρείο, τα φίδια, τα λάμα που δεν είχα ξαναδεί, τις μαϊμούδες, εννοείται τους πιγκουίνους που επίσης δεν είχα ξαναδεί και γενικά χάρηκα το περιβάλλον. Και μέσα στο ζωολογικό κήπο αλλά και έξω στον ευρύτερο κήπο του Regents Park. Όμως 3,5 ώρες ήταν αρκετές. Επιβαλλόταν αλλαγή περιβάλλοντος καθότι υπερκινητική και στη διάθεση.
Απόγευμα: ξενοδοχείο, διαδικαστικά, μπάνιο και εξόρμηση. Ποιος ύπνος; Μπροστά μου είχα China town, Soho, Covent garden. Δεν το’ξερα. Ακολούθησα όμως το δρόμο και πολύ απλά βγήκα εκεί. Κατάληξη στην Oxford Circus για μια έκπληξη: Οντέντ Καφρί, ντράμερ-χορευτής-τραγουδιστής-δεν ξέρω τι. Μια ξεσηκωτική μουσική που μας έκανε όλους να χορεύουμε. 2 μαυρούλες μπήκαν στη μέση κι έκαναν αυτοσχέδια χορευτικά. Την τύχη μου μέσα, είχε τελειώσει η μπαταρία και δεν μπορούσε να τραβήξω βίντεο. Για τη μουσική βασικά. Όμως έμελλε να πάω άλλες 4 φορές εκεί, δηλαδή τα επόμενα 4 βράδια που μου απέμεναν.
Λονδίνο, μέρα δεύτερη. Περίεργη μέρα. Γιατί; Γιατί κοιμήθηκα το μεσημέρι, που σημαίνει ότι ήδη ένιωθα άνετα κι ούτε που πιέστηκα για το αν θα μου φτάσει ο χρόνος. ΧαΛαρά που λέμε και στο Σαλονίκ. Τετάρτη λοιπόν κι ήξερα πως είχα να πάω στο London Eye. Εκεί όμως ήθελα να πάω την ώρα της δύσης για να βγάλω μετά σε συνθήκες που ήθελα την Tower Bridge. Άρα είχα χρόνο και βασικά ξεκίνησα με σκοπό όχι να τα προλάβω όλα αλλά να τα χορτάσω όσα δω κι ας μη τα δω. Ξύπνημα λοιπόν στις 7 χωρίς ρολόι, πρωινό απολαυστικότατο και βουρ για Notting Hill. Πήρα αρχική τη Bayswater όπου ήταν και το ξενοδοχείο μου αλλά, καθώς κάποιο σαϊνι με ενημέρωσε ότι δε θα προλάβαινα, πήρα το λεωφορείο. Άδικα. Ήμουν πολύ κοντά. Κατέβηκα λοιπόν σε 2 στάσεις και πολύ απλά άρχισα να περπατώ. Ό,τι και να πω δεν έχει αξία γιατί δεν περιγράφει αυτό που είδα. Με λίγα λόγια είδα μια περιοχή πολύ πολύ όμορφη, με πολύ ωραία δόμηση και αρχιτεκτονική σπιτιών, καθαρούς δρόμους, λουλούδια παντού, ακόμη και στο μνημείο μιας ποδηλάτισσας που λογικά «έφυγε» στον κεντρικό δρόμο το 2009, εικόνα μιας περιοχής που μαρτυρούσε πως όλα λειτουργούσαν στην εντέλεια. Αν έμενα Λονδίνο, σίγουρα θα ήθελα να μείνω εδώ (η φαντασμένη, ξέρω) (φωτο 4). Την περπάτησα λοιπόν την περιοχή, τη φωτογράφισα, τη χόρτασα και την είδα στο τελείωμά της, καθώς πια άρχισα να περπατάω προς την αντίθετη κατεύθυνση με προορισμό τη Lancaster Gate (Bayswater πάλι) για να χαθώ σε κάτι στενά με ελληνικά μαγαζιά κι ακόμη κι ελληνικό παντοπωλείο και να βρεθώ αντιμέτωπη με ένα από τα ξενοδοχεία όπου έμεινε ο Μάικλ Τζάκσον (ναι, για μια θαυμάστρια, «αντιμέτωπη» είναι το κατάλληλο επίθετο). Αλλά είπαμε «χαλαρά» μεν αλλά όχι και τόσο. Βουρ στο μετρό για το Arena O2. British music experience έκατσα λίγο, αν και εκείμπορείς να χαθείς για ώρες. Κυρίως περιπλανήθηκα σε όλους τους χώρους ως παρατηρητής έτσι για να δω τι είναι αυτό το Ο2 και να δω πώς διασκεδάζουν οι Άγγλοι. Έχω να πω ένα: αν είχα παρέα, το βράδυ θα ξαναπήγαινα για δείπνο. Ένας μικρός μικρόκοσμος που θύμιζε μικρογραφία της πόλης, φτιαχτά πεζοδρόμια και δρόμους με στολισμένες με μικρές λαμπίτσες γλάστρες αλλά και δέντρα, εστιατόρια…πολύ γλυκό. Είχε και μια έκθεση με αντικείμενα από τον Τιτανικό αλλά έκρινα πως δεν ήταν άμεσης προτεραιότητας. Κι έτσι, κουρασμένη από περίπου 4,5 ώρες περπατήματος, γύρισα στο ξενοδοχείο όπου και, όπως είπα, κοιμήθηκα. Κατά το απόγευμα ξαναέφυγα για να πάω στο περίφημο Big Ben που ήθελα να επισκεφτώ από τότε που ξεκίνησα να μαθαίνω αγγλικά, μιας εκεί τριγυρνούσε ο συμπαθέστατος ήρωας της διδακτικής μεθόδου Starting Out. Ούτε αυτό είδα ούτε την landlady ούτε τη φιλενάδα του τη Mary. Όμως βρέθηκα εκεί, είδα και (μάλλον) το παλάτι, περπάτησα πάνω στη γέφυρα κι αυτό μου αρκούσε. Και στη συνέχεια πήγα στο (ξενέρωμα) London Eye, δηλαδή κάτι σαν τη ρόδα που έχουν τα λούνα παρκ με τη διαφορά ότι αυτό έχει κλειστές γυάλινες καμπίνες. Δεν ξετρελάθηκα γιατί ούτε πολύ ψηλά πήγε ούτε το Λονδίνο έχει κάποιο τρομερό ενδιαφέρον από ψηλά (πχ στη Θεσσαλονίκη δε χορταίνεται η θέα από το πάρκο απέναντι στο Φιλίππειο ή όσοι μένετε Αθήνα έχετε καλύτερη θέα στο Ζέπελιν ή ακόμη και στο Λυκαβηττό) αλλά δε με πειράζει. Θα με πείραζε αν δεν το έκανα. Τέλος πάντων πήγα κι εκεί και μετά άρχισε η αγωνία για την Tower Bridge που, όπως είπα, ήθελα να τη φωτογραφίσω στο ηλιοβασίλεμα. Όσοι είναι φωτογράφοι θα με νιώσουν. Προς μεγάλη μου ατυχία, δεν έβρισκα λεωφορείο.Πήγα και από τις 2 κατευθύνσεις και κάθε φορά ο οδηγός με έστελνε στην αντίθετη πλευρά. Λέω άκρη δε βγάζω, ο ουρανός στο μεταξύ σκοτείνιαζε κι έτσι πήρα ταξί. Κι έφτασα λοιπόν στην Tower Bridge ακριβώς τη στιγμή της δύσης. Εκεί όσοι πάτε προσοχή. Κάτω από τη γέφυρα ανοίγει κάτι σαν είσοδος που σε οδηγεί σε μπαράκια κλπ. Εγώ δεν πήγα, καθώς χωρίς παρέα δεν είχε νόημα κι έτσι πήρα το δρόμο της επιστροφής και φυσικά θα πήγαινα σε γνώριμα ήδη μέρη. Νομίζω έφτασα σε αντίθετη κατεύθυνση απ’αυτή που έμαθα την πρώτη μέρα κι έτσι πρώτη φορά ένιωσα έξω απ’τα νερά μου. Σκεφτείτε πως είχα 17 στάσεις (λεωφορείο 15) μέχρι την Oxford Circus που ήταν ο στόχος. Κι η ώρα ήταν πια 9:30 μμ. Χάρηκα τη διαδρομή όμως γιατί μου έδωσε την ευκαιρία να βγάλω φωτογραφίες νυχτερινές της πόλης μέσα από το λεωφορείο (λατρεύω τις νυχτερινές φωτογραφίες, καθώς και αυτές που παίρνεις εν κινήσει). Κατέβηκα λοιπόν κάτω στο κέντρο κέντρο, περιπλανήθηκα πάλι και κατέληξα για δεύτερη φορά στον Οντέντ Καφρί. Αυτή τη φορά είχα μπαταρία και τράβηξα βίντεο. Και χόρεψα όσο ήθελα. Άφησα 4 λεωφορεία να φύγουν γιατί δε τον χόρταινα κι όταν έφτασα στη στάση ακόμη χόρευα. Ήξερα πως παίζει και το φανταζόμουν. Κι ήμουν τόσο χαρούμενη που δεν ήθελα να κοιμηθώ. Έτσι, όταν κατέβηκα στη στάση μου, αντί να πάω στο ξενοδοχείο, πέρασα πρώτα από τη μπυραρία της «γειτονιάς» κι ήπια γευστικότατη μπύρα. Και μ’αυτά και μ’εκείνα επέστρεψα στο ξενοδοχείο λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Ο ύπνος με τη δροσιά του Λονδίνου δε το συζητώ, έρχεται πολύ εύκολα.
Μέρα Τρίτη: η Τρίτη μέρα είχε πολύ απλά περιπλάνηση στη πόλη και κυρίως Hyde Park. Αυτό το πάρκο πια για να το διασχίσεις μόνο θες μια ώρα. Δηλαδή για να πας από την πάνω πλευρά στην κάτω. Για τα δικά μου δεδομένα ήμουν τυχερή γιατί κάποια στιγμή έπιασε βροχή. Ευτυχώς ξεκίνησε όταν πια πλησίαζα στην κάτω πλευρά. Άλλο σκόπευα να κάνω και συγκεκριμένα να πάω στο άγαλμα του Πίτερ Παν που είναι μέσα στο πάρκο (μην εμπιστεύεστε το χάρτη του πάρκου, δεν τα έχει με ακρίβεια) και τελικά βρέθηκα σ’ένα δρόμο του οποίου δε θυμάμαι το όνομα, καθισμένη με ανοιχτή την ομπρέλα σε ένα παγκάκι. Λέτσος. Όμως μ’αρέσει η βροχή κι έτσι το χάρηκα. Μπόρεσα να τηφωτογραφίσω κιόλας για πρώτη φορά. Ξαναπήρα κάποια στιγμή το λεωφορείο και βρέθηκα στα γνώριμα μέρη για να περιπλανηθώ και πάλι και να καταλήξω στο εστιατόριο Bella Italia κοντά στο Picadilly Circus που όμως δεν έχει την καλύτερη μακαρονάδα (την καλύτερη την έχει αλλού που επίσης δε θυμάμαι πια κι εκεί πήγα την πρώτη μέρα). Και μ’αυτά και μ’εκείνα πάλι έφτασε μεσημέρι και, ναι, πάλι πήγα στο ξενοδοχείο για μπανάκι και μεσημεριανό ύπνο. Και μετά Trafalgar Square και στα πέριξ, για να καταλήξω στο Φάντασμα της Όπερας. Δεν έχω να πω τίποτε παραπάνω πέρα από το ότι ήταν καταπληκτική παράσταση κι όποιος πάει Λονδίνο πρέπει να τη δει. Καταπληκτική πλοκή με εξίσου καταπληκτικούς ηθοποιούς με υπέροχες φωνές. Όσο για το σκηνικό, δε το συζητώ. Λειτουργικότατο και απίστευτα πολύπλοκο και όμορφο. Από τις λίγες φορές που κάτι που διάβασα πρώτα σε βιβλίο κι έπειτα το είδα σε θεατρικό ή σε ταινία και με εντυπωσίασε (σημ. για όσους δε γνωρίζουν, το Φάντασμα της όπερας είναι βιβλίο Γάλλου συγγραφέα προηγούμενου αιώνα και πάντα επίκαιρο με την έννοια ότι δε μειώνεται το ενδιαφέρον του). Και φυσικά μετά το τέλος της παράστασης Οντέντ Καφρί για χορό J.
Μέρα τέταρτη: Σάββατο και είχα κλείσει το πρωί εισιτήρια για Μαντάμ Τισό. Μην ακούτε τους κουλτουριάρηδες που λένε πως δεν αξίζει. Καταρχήν και μόνο το ότι απορρίπτουν δείχνει όριο κι ο γνήσιος intellectual είναι ανοιχτόμυαλος, ανοιχτός σε όλα. Και, μην ξεχνιόμαστε, ό,τι και να’ναι, δεν παύει να είναι μια εμπειρία, κάτι διαφορετικό. Ταξίδι κάνουμε, άλλο πολιτισμό βλέπουμε και μέσα από τη σύγκριση βλέπουμε τι αξίζει ή όχι. Στο θέμα μας όμως. Το μουσείο της Μαντάμ Τισό πράγματι δεν έχει κάτι το τόσο εντυπωσιακό’είναι όμως ευχάριστο και πάνω απ’όλα κάτι έξω από την τυπική καθημερινότητα. Συνεπώς γι’αυτό και μόνο αξίζει. Ειδικά αν φιλοξενεί άγαλμα κάποιου καλλιτέχνη που σας αρέσει και σας δίνει την ευκαιρία να δείτε πώς είναι πραγματικά. Πχ εγώ έπαθα «σοκ» όταν είδα πως ο Τζέιμς Ντιν που αγαπώ από τα 11 είχε το ίδιο ύψος μ’εμένα. Γίνεσαι λίγο έφηβος και θυμάσαι τότε που ήθελες να συναντήσεις κάποιον σταρ και κατά κάποιο τρόπο τον συναντάς ή, αν είσαι συναισθηματικός τύπος όπως εγώ, χαίρεσαι που περπατάς όπου περπάτησε. Και φυσικά βλέπεις ένα άλλο είδος τέχνης, θαυμάζεις τον γλύπτη και τέλος κάνεις μια γλυκιά βόλτα με τρενάκι στο «υπόγειο Λονδίνο» (ναι, μέσα στο Μαντάμ Τισό αυτό). Εκτός αν προτιμάς να πάρεις το τρενάκι του τρόμου (όπως το δικό μας στο λούνα παρκ) που όμως εγώ δεν πήρα.
Το μεσημέρι της τέταρτης μέρας με βρήκε και πάλι στο Hyde park, αφού όμως είχα πάει και πάλι πρώτα από το ξενοδοχείο για μπανάκι. Και, ναι, έβρεξε πάλι και το καταχάρηκα όρθια στην Marble Arch μιας κι είχα την ευκαιρία να συνδυάσω τα δύο που αγαπώ, τη φωτογραφία και τη βροχή. Το βράδυ κατέληξα σε μια άλλη θεατρική παράσταση που με κράτησε έξω ως το βράδυ. Πάλι γύρισα στο ξενοδοχείο λίγο πριν τα μεσάνυχτα.
Πέμπτη μέρα κι έκανα κάτι δικό μου που δεν έχει νόημα να αναφέρω αλλά μου έδωσε την ευκαιρία να επισκεφτώ μια άλλη περιοχή της πόλης, το Πίμλικο (http://en.wikipedia.org/wiki/Pimlico). Πάλι ωραίοι δρόμοι, ωραία σπίτια κλπ. Εκεί πήγα για μια εκδήλωση κι έμεινα ως τις 4 μμ. Μπροστά μου είχα πια το τελευταίο μου απόγευμα στο Λονδίνο και, όχι, δεν ένιωθα λύπη. Ένιωθα γεμάτη και τυχερή που έκανα αυτό το δώρο στον εαυτό μου. Επειδή είχα κάνει κάποια ψώνια, πήγα στο ξενοδοχείο να τα αφήσω και βγήκα έξω για την τελευταία βόλτα. Πού αλλού; Στο Hyde Park όπου και πάλι είχε σκίουρους (φωτο 5). Επιτέλους είδα και το άγαλμα του Πίτερ Παν κι άκουσα κι από μακριά τους ήχους μιας συναυλίας. Ναι, από μακριά μόνο. 5η μέρα κι ήμουν ήδη αρκετά κουρασμένη. Ήθελα να ξεκουραστώ. Μπορεί όσα ανάφερα να φαίνονται λίγα αλλά ήταν πολλά. Έβγαλα φουσκάλα από το περπάτημα κι είδα όσα πιστεύω πρέπει να δει ένας «πρωτάρης». Η επίσκεψη σίγουρα δεν τελειώνει’ απλά τώρα εκπλήρωσα το τμήμα της εφηβείας, δηλαδή έκανα όσα ονειρεύτηκα ως έφηβη. Και μιας και στη μετά εφηβεία περίοδο αγάπησα την ανεξάρτητη ροκ σκηνή, της οποίας τα χιτ ακόμη αγνοώ ως τίτλους, αυτή είναι ένας ακόμη λόγος για να ξαναπάω στο Λονδίνο. Τώρα όμως ήθελα να ξαναγίνω έφηβη και δε μου αρέσει να μπερδεύω καταστάσεις. Αφήνω λοιπόν ανοιχτό ένα ακόμη ταξίδι στο Λονδίνο για να ζήσω την ελεύθερη και μόνο σκηνή και να επισκεφτώ και τα ξακουστά μπαράκια της πόλης. Αυτό με παρέα όμως.
Επιστροφή
Και μ’αυτά και μ’εκείνα φτάσαμε στην έκτη μέρα, μέρα αναχώρησης. Η οποία ξεκίνησε το ίδιο όμορφα όπως κι η έναρξη του ταξιδιού. Γιατί; Γιατί πάλι είχα τα ωράρια και τη φύση με το μέρος μου. Μια μικρή βλάβη στο αεροπλάνο είχε ως συνέπεια 1,5 ώρα καθυστέρηση κι αυτό με βόλεψε. 1. μου έδωσε την ευκαιρία να φωτογραφίσω άλλα αεροπλάνα τη στιγμή της προσγείωσης, 2. προσγειώθηκα στη Θεσσαλονίκη την ώρα της δύσης. Αν δεν είναι ευτυχία να φεύγεις με την ανατολή και να γυρίζεις με τη δύση τι είναι; Εντάξει, ευτυχία είναι αγάπη ή για κάποιον άλλο κάτι άλλο αλλά μιλάμε για ταξίδι και για άνθρωπο, εμένα, που αγαπά τη φύση και τη φωτογραφία. Συνοψίζοντας; Είμαι πολύ χαρούμενη που πήγα σε μια ωραία πόλη με ήρεμους ανθρώπους, καθαρή και φανταστικό κλίμα και με βόλεψαν κι οι συγκυρίες. Από τα ωραιότερα δώρα που έκανα στον εαυτό μου.
Σημείωση: συγχωρέστε με που δεν έβαλα φωτογραφίες από το Λονδίνο αλλά το σύστημα εισαγωγής φωτογραφιών δε με βολεύει και λογικά θα τις ανεβάσω στη γκαλερί. Πολύ θα ήθελα να τις είχα μέσα στο κείμενο αλλά αυτό το σύστημα με τα λινκ με κουράζει κι έτσι έβαλα μόνο 6 που επιτρέπεται σε κάθε ανάρτηση κι είναι χαρακτηριστικές του όλου ταξιδιού. Των στιγμών δηλαδή.
Attachments
Last edited by a moderator:
Μπράβο σου που πήγες και πιο πολλά μπράβο στις αντοχές και την διάθεσή σου που δεν σε άφησαν να ησυχάσεις στιγμή!!! Πάντα τέτοια!!! Άντε και την επόμενη περιμένουμε το London by night και φουσκάλες απ' τους χορούς 
