Λακωνική Μάνη

[city_routes]

Ήρθε η ώρα λοιπόν να γράψω και εγώ την δική μου ιστορία... Αφορμή για το ταξίδι μου αυτό στάθηκαν οι περασμένες μου διακοπές στην Μονεμβασιά. Πρώτη φόρα στην Πελοπόννησο, πρώτη φορά στην Μονεμβασιά, μαγεύτηκα από το άγριο τοπίο και τα βαθιά καταγάλανα νερά. Σε συζήτηση με μια φίλη και λέγοντάς της πόσο ενθουσιασμένος ήμουν, μου απάντησε ορθά κοφτά... Θα πας και Μάνη !!! Δεν ήθελα και πολλά πολλά, λίγο η περιγραφή της, λίγο οι φωτογραφίες και αποφάσισα τον επόμενο προορισμό. Λακωνική Μάνη... Έτσι λοιπόν ξεκινάω, την -γνώριμη για μένα- διαδρομή από την Αθήνα προς την Σπάρτη... Εθνική οδός με πολλά, πολλά, πολλά διόδια... Μετά την Σπάρτη, ο δρόμος στενεύει, γίνεται επαρχιακός, με αρκετές στροφές και ανεβοκατέβασμα στα βουνά. Όσο πλησιάζουμε προς την Μάνη, το τοπίο γίνεται ακόμη ποιο άγριο... Σκληρά βουνά, χωρίς ιδιαίτερη βλάστηση που κόβονται απότομα και από κάτω τους η θάλασσα. Ο δρόμος στενός στις πλαγιές των βουνών με θέα που κάποιες φορές σου κόβει την ανάσα. Παντού πέτρινα σπίτια. Πέτρα, πολύ πέτρα και πυργόσπιτα.... Άλλα ακόμη μισογκρεμισμένα, άλλα αναπαλαιωμένα διατηρώντας όμως την παραδοσιακή αρχιτεκτονική τους. Έπρεπε να καλύψω μια απόσταση από το ακρωτήριο Ταίναρο έως και το Οίτυλο, οπότε αποφάσισα να χωρίσω την Λακωνική Μάνη σε δύο περιοχές. Πρώτη στάση λοιπόν το χωριό Γερολιμένας. Αυτή θα ήταν λοιπόν η βάση μου για τις επόμενες δύο ημέρες. Σε μια υπέροχη τοποθεσία κυριολεκτικά μέσα στα βουνά, ο Γερολιμένας είναι ένας πανέμορφος, γαλήνιος, οικισμός που μοιάζει να μην τον έχει αγγίξει ο χρόνος. Το γραφικό του λιμανάκι αποτελείται από έναν μικρό κόλπο με πολλά βράχια και έναν μικρό δρόμο, ο οποίος τελειώνει στην άκρη του επιβλητικού Κάβο Γκρόσο, που φαίνεται να εισέρχεται και να κόβεται απότομα στην θάλασσα. Πάνω από το δρόμο, τα λιγοστά του κτίρια, πέτρινα και τραχιά άλλα εγκαταλελειμμένα και μισογκρεμισμένα άλλα αναπαλαιωμένα και σύγχρονα με τα μικρά τους μοναστηριακά παράθυρα να βλέπουν στα μικρά στενά σοκάκια. Όλα στο χρώμα της κίτρινης, άγριας πέτρας, σαν παλιά φωτογραφία που έχει ξεθωριάσει από τον χρόνο. Δεν είναι τουριστικά ανεπτυγμένο το χωριό και οι επιλογές είναι λίγες. Μην περιμένετε μπαράκια, καφετέριες, εστιατόρια κ.λπ. Στην αρχή του κεντρικού δρόμου, με θέα τον βράχο του Κάβο Γκρόσο βρίσκεται το ξενοδοχείο που επιλέξαμε να μείνουμε, το υπέροχο Kyrimai. Παλιό ανακαινισμένο κτίριο, κρεμασμένο στην θάλασσα και εξ ολοκλήρου κατασκευασμένο από πέτρα και ξύλο αντιπροσωπευτικό του Μανιάτικου τοπίου. Τα highlights του ξενοδοχείου είναι ο μικρός μόλος στην παραλία κάτω ακριβώς από την πισίνα, πάνω στον οποίο είναι τοποθετημένες κάποιες ξαπλώστρες και το αίθριο του εστιατορίου του που είναι πάνω στην θάλασσα με θέα τον βράχο. Το εστιατόριό του χαμηλών προδιαγραφών και σχετικά τσιμπημένο στις τιμές όπως και το πρωινό του. Δεν υπάρχει μπουφές και τα προϊόντα που σερβίρουν περιορισμένα και λιγοστά. Την πρώτη μέρα λοιπόν απόλαυσα τις παροχές του ξενοδοχείου, βουτήξα στα πεντακάθαρα νερά του Γερολιμένα και το βράδυ είχε βόλτα στον παραδοσιακό οικισμό, με τον χαμηλό φωτισμό και τους λιγοστούς τουρίστες που περπατούσαν στα λίγα σοκάκια και σιγοψιθυρίζοντας θαύμαζαν τον άγριο αλλά γαλήνιο οικισμό. Για φαγητό επέλεξα το ψητοπωλείο "Μάνη Μάνη". Τίποτα το ιδιαίτερο, τυποποιημένο σουβλάκι, άγευστο, σε νορμάλ τιμές. Η επόμενη μέρα με βρήκε στο δρόμο προς Ταίναρο, την πύλη του Άδη σύμφωνα με την μυθολογία. Μια απόσταση κοντά στα 15 χλμ. Ο δρόμος στενός, με αρκετές στροφές και ανεβοκατεβάσματα και σε όλη, μα όλη την διαδρομή εξαιρετική θέα. Βλέπεις όλη την ακτογραμμή, την θάλασσα από ψηλά, τα κύματα να σκάνε στα άγρια βουνά, ψηλούς και απόκρημνους βράχους. Μετά από σύντομη ώρα οδήγησης και μία πινακίδα μου έγραφε "Attention, the last gas station" ο δρόμος τελειώνει. Παρκάρεις το αυτοκίνητό σού και μια μικρή πινακίδα σε κατευθύνει προς το ακρωτήριο Ταίναρο. Βλέπεις ένα μικρό μονοπάτι να χάνεται ανάμεσα σε βουνά και μικρές παραλίες, λες και ενώνεται με τον ουρανό. Εφοδιαστείτε με νεράκι, αντηλιακό και παλιά αθλητικά παπούτσια, γιατί περπατάς μέσα σε χώμα και βράχια. Η διαδρομή υπέροχη, διασχίζεις το μονοπάτι πάνω στην πλαγιά του βουνού έχοντας την θάλασσα από την μία πλευρά και σε 45 λεπτά βρίσκεσαι σε έναν παραδοσιακό φάρο, το νοτιότερο άκρο της ηπειρωτικής Ευρώπης. Συμβουλή !!! Στην επιστροφή απαραίτητη μια βουτιά στην μικρή παραλία στην αρχή του μονοπατιού που μοιάζει σαν πισίνα για να απολαύσετε τα καταγάλανα, κρυστάλλινα νερά της... Επιστροφή λοιπόν από Ταίναρο και στάση στο Μαρμάρι και Πόρτο Κάγιο, οι οποίες είναι σύγχρονες, οργανωμένες παραλίες, στις οποίες δεν θα σταθώ αφού δεν έχουν καμία διαφορά από λοιπές παραλίες. Αφού έχει ήδη πέσει ο ήλιος παίρνω τον δρόμο προς την Βάθεια, ένα άλλο Μανιάτικο χωριό που αξίζει να δει κάποιος πηγαίνοντας στην Μάνη. Πλησιάζοντας προς το χωριό και καθώς ο ήλιος οδεύει προς την Δύση, η Βάθεια ξεπροβάλλει σε μία από τις στροφές του δρόμου. Συναντάω κόσμο που με τις φωτογραφικές τους μηχανές ανά χείρας βγάζουν φωτογραφίες του ηλιοβασιλέματος. Κάτι όπως στην Οία της Σαντορίνης. Ο ήλιος δύει και η Βάθεια μπροστά του, στην κορυφή ενός βράχου ντυμένη με τα χρώματα της δύσης να αντιστέκεται σθεναρά στο πέρασμα του χρόνου. Ολόκληρος ο οικισμός αποτελείται από πυργόσπιτα, τα περισσότερα μισογκρεμισμένα και ακατοίκητα με μικρά, μοναστηριακά παράθυρα που βλέπουν στα καλντερίμια του οικισμού. Παλιά χρησίμευαν ως πολεμίστρες. Στην Βάθεια δεν έχει κάπου να καθίσεις καθώς μέσα στο χωριό κατοικούνται 3 ή 4 πυργόσπιτα. Τα υπόλοιπα είναι μισογκρεμισμένα, αλλά αξίζει να περπατήσετε μέσα στον οικισμό για να δείτε τα πετρόκτιστα καλντερίμια και τα τριώροφα πυργόσπιτα που θυμίζουν οχυρά μιας άλλης εποχής. Το ηλιοβασίλεμα στην περιοχή είναι εφάμιλλο της Οίας. Περπατήστε, θαυμάστε και βγάλτε φωτογραφίες. Πραγματικές Καρτ ποστάλ. Επιστροφή λοιπόν στον Γερολιμένα και φαγητό στο εστιατόριο του Kyrimai. Όπως προανέφερα, λιγοστά πιάτα (κυρίως με ψάρι που ήθελα να φάω), μικρές μερίδες, και σχετικά ακριβό. Δεν θα το επέλεγα ξανά. Την επόμενη ημέρα, φεύγω για την άλλη πλευρά της Λακωνικής Μάνης με κατεύθυνση προς Αρεόπολη. Απαραίτητη στάση το σπήλαιο του Διρού.Το τοπίο παραμένει το ίδιο. Τόπος ταχύς και επιβλητικός. Φτάνοντας στο χωριό Πύργος Διρού με κατεύθυνση προς Αρεόπολη, κάνεις αριστερά και κατεβαίνεις το δρόμο μέχρι την παραλία. Λίγο πριν την παραλία σε σταματάνε να σε ενημερώσουν για την κίνηση στο πάρκινγκ και την ώρα αναμονής για την είσοδο στο σπήλαιο. Συμβουλή !!!! Πηγαίνετε νωρίς γιατί η αναμονή μπορεί να φτάσει μέχρι και 2 ώρες. Αφού βγάζω το εισιτήριο (12 Ευρω παρακαλώ) έκανα μια βουτιά στην παραλία για να περάσει η ώρα και μετά από 2 ώρες αναμονής να 'μαι στην βάρκα, έτοιμος να θαυμάσω το ωραιότερο σπήλαιο της χώρας μας. Η θερμοκρασία μέσα αρκετά χαμηλή οπότε καλό θα ήταν να μην είστε βρεγμένοι... Όπως εγώ. Mικρές και μεγάλες αίθουσες αναπτύσσονται κατά μήκος ενός κεντρικού διαδρόμου που διασχίζει το σπήλαιο (μήκους 240 μέτρων) ενώ από πάνω τεχνητώς φωτισμένοι σταλακτίτες και σταλαγμίτες σε αναγκάζουν σε πολλά σημεία να σκύψεις για να περάσεις. Το νερό σε κάποια σημεία φτάνει τα τριάντα μέτρα βάθος ενώ βρίσκεσαι 250 μέτρα κάτω από το χωριό Πύργος Διρού. Μοναδικό θέαμα, αξίζει την επίσκεψη, αν και λίγο κλειστοφοβικό. Επιστροφή λοιπόν από το σπήλαιο και σε σχετικά κοντινή απόσταση φτάνουμε στην Αρεόπολη, το διοικητικό κέντρο της Μάνης. Το κέντρο της Αρεόπολης αποτελείται από ένα μεγάλο πλακόστρωτο σοκάκι, το οποίο αρχίζει από την πλατεία της πόλης και κατά μήκος του οποίου συναντάς παλαιές εκκλησίες, επιβλητικά πυργόσπιτα και πετρόκτιστες οικίες, παραδοσιακές ταβέρνες και αρκετά μπαράκια. Η Αρεόπολη έχει νυχτερινή ζωή... Ατμοσφαιρικά μπαράκια στα ισόγεια των πέτρινων κτιρίων στολισμένα απέξω με τεράστιες βουκαμβίλιες με υπέροχα κοκτέιλς. Επισκεφθείτε το Bucaκαι χαλαρώστε στους άνετους παραδοσιακούς καναπέδες του χαζεύοντας την περατζάδα στο μεγάλο καλντερίμι. Έξω από την πυρήνα της, η Αρεόπολη είναι μια σύγχρονη πόλη με αρκετά νεόδμητα κτίρια που κρατάνε το άρωμα της περιοχής.Για φαγητό επέλεξα το "Αρχοντικό" στην πλατεία, πίσω από την εκκλησία και δοκίμασα το παραδοσιακό χοιρινό με σύκο και τυρί. Ακριβό και όχι καλό. Οι πιο κοντινές παραλίες της Αρεόπολης είναι το Λιμένι και το Νέο Οίτυλο ή αλλιώς Τσίπα. Κατεβαίνοντας τον δρόμο προς την παραλία θα συναντήσετε το Λιμένι. Ίσως το πιο όμορφο χωριό της Μάνης. Ένας μικρός κόλπος με πέτρινα κτίρια τριγύρω του χτισμένα πάνω στους βράχους. Η θάλασσα πεντακάθαρη και καταγάλανη. Το Λιμένι δεν έχει παραλία αλλά μπορείτε να κάνετε βουτιές από τις ειδικά διαμορφωμένες εξέδρες που έχουν φτιαχτεί πάνω στους βράχους. Για φαγητό μου είχαν συστήσει τον "Τάκη", αλλά δυστυχώς ήταν πολύ ακριβός για την τσέπη μου. Έτσι προτίμησα το "Τελωνείο" με εξαιρετική θέα στο ηλιοβασίλεμα και ικανοποιητικό φαγητό. Advanceτου μαγαζιού, το δωράκι που σου δίνουν στο τέλος με τον λογαριασμό το οποίο είναι ένα κουτάκι που περιλαμβάνει ένα βαζάκι μέλι και ένα βαζάκι με ελιές, το ευγενέστατο προσωπικό και η απίστευτη θέα στον κόλπο. Την επόμενη μέρα επισκέφθηκα το Νέο Οίτυλο, το οποίο δεν μου άρεσε... Μια κλασσική παραλία, ασφυκτικά γεμάτη με παιδάκια να παίζουν και να φωνάζουν. Γιαυτό λοιπόν προτίμησα να επισκεφθώ το Petra kai foshotel του οποίου η πισίνα είναι αρχιτεκτονικό επίτευγμα. Πρόκειται για μια infinitypoolμε απεριόριστη θέα στο Λιμένι και σε όλο τον κόλπο. Την συστήνω ανεπιφύλακτα. Είσοδος 5 Ευρω και απολαμβάνεις όλες τις παροχές της πισίνας. Πραγματικά, η Μάνη ότι καλύτερο έχει να δείξει η Ελλάδα μας και εν είδει κατακλείδας θα χρησιμοποιήσω κάτι που διάβασα και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο: "Λέγεται ότι περαστικός βλέπεις τη Μάνη σε τρεις ημέρες, περιπατητής σε τρεις μήνες και για να δεις την ψυχή της θέλεις τρεις ζωές"

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ελλάδα