Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2009, Ώρα 1530 , αναχώρηση από τη μίζερη δουλειά μας με προορισμό τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Άφιξη στο check in, έλεγχος διαβατηρίων, βόλτα στα Duty Free και επιβίβαση στο αεροπλάνο της πτήσης ΑΡ 2737 για Μιλάνο. Μετά από μια ήρεμη πτήση, άφιξη στη Malpensa. Παραλαβή αυτοκινήτου και πορεία προς Varenna. Όλα βαίνουν καλώς σκέφτομαι καθώς κάνουμε μια στάση για έναν espresso σε κάποιο Autogrill της εθνικής. Τι το ήθελα αυτό? Βγαίνοντας από το αυτοκίνητο και στην επιχείρησή μας να κλειδώσουμε το αυτοκίνητο συνειδητοποιούμε ότι το αυτοκίνητο δεν κλειδώνει. Μιλάμε με την εταιρεία (Auto Europa – Αποφυγή σαν τον βελζεβούλη το λιβάνι!!!) και μας λέει να περιμένουμε να έρθει γερανός να πάρει το αυτοκίνητο και να μας καλέσουν ένα ταξί (το οποίο και θα πληρώσουμε εάν το κόστος υπερβεί τα 100?) για να μας γυρίσει Malpensa και να πάρουμε άλλο. Έλα όμως που η ώρα ήταν περασμένη και το κιόσκι είχε κλείσει. Ευτυχώς είχαμε πληρώσει full excess insurance οπότε και δεν θα είχαμε απολύτως καμία ευθύνη εάν κάτι συνέβαινε στο αυτοκίνητο. Η απόφαση ήταν ομόφωνη: συνεχίζουμε για Varenna… Μετά από ένα ευχάριστο ταξίδι μέσα από τούνελ και βροχή, φτάσαμε στη Varenna και στο ξενοδοχείο μας (www.eremogaudio.it). Ήταν η ώρα περασμένη και ήταν κλειστή η πόρτα του ξενοδοχείου. Καλούμε και ένας ηλικιωμένος Ιταλός απαντάει ότι κατεβαίνει. Μετά από 5 λεπτά ακούμε ένα θόρυβο να σπάει την απόλυτη ησυχία και αντικρίζουμε ένα τελεφερίκ να κατεβαίνει από το βουνό μεταφέροντας τον ηλικιωμένο. Check in λοιπόν (ήταν η ώρα 2 το πρωί περίπου) και μία πρώτη ολιγόλεπτη βόλτα (για χαλάρωση) στο μικρό αλλά ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ χωριουδάκι Varenna. Δεν άκουγες τίποτε άλλο από τα φύλλα των δέντρων και τρεχούμενα νερά. Παρότι βράδυ και χωρίς φεγγάρι οι εικόνες που αντικρίζαμε ήταν μαγευτικές. Επιστροφή στο ξενοδοχείο και στο δωμάτιο το οποίο είχε μπαλκόνι με θέα στη λίμνη. Αφήνοντας τις κουρτίνες ανοιχτές αποκοιμηθήκαμε γλυκά με τη θέα της Λίμνης και του καθαρού ουρανού που ξάφνου καθάρισε λες και ήθελε να μας χαρίσει απλόχερα τις όμορφες εικόνες του.
Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2009. Πρωινό ξύπνημα και πρώτη συνάντηση με τη δροσιά της λίμνης. Πρωινό (όχι κάτι το ιδιαίτερο) στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου και αναχώρηση για τα σοκάκια της Varenna. Με μια λέξη…ΜΑΓΕΙΑ!!! Ό,τι και να πω δεν πρόκειται να απεικονίσει την ομορφιά αυτή. Ένα γραφικότατο χωριουδάκι με βοτσαλόστρωτα σοκάκια, στενά όπου τα σπίτια είναι τόσο στενά το ένα με το άλλο, τόσο αρμονικά ωραία. Η πλατεία του χωριού περιτριγυρισμένη από πλατάνια και στη μέση η εκκλησία να προσδίδει μια ακόμη πινελιά στον αυθεντικά ρομαντικό ‘πίνακα’. Φθάνοντας στο λιμανάκι και αναμένοντας το ferry για Bellagio απολαμβάναμε και την παραμικρή λεπτομέρεια σε αυτό το τοπίο. Το μάτι σου ξεκινούσε από ψηλά, όπου οι κορυφές των βουνών ήταν γεμάτες σύννεφα, και καθώς κατέβαινε η ματιά σου συναντούσε μόνο πράσινο μέχρι που αυτό μπλεκόταν με τα μικρά σπιτάκια και κατέληγε στις όχθες με τις αμέτρητες βαρκούλες. Επόμενη στάση Bellagio. Επίσης ένα πολύ όμορφο χωριουδάκι, γεμάτο τουρίστες και μαγαζάκια. Εδώ να σημειώσω ότι ο Traveler έχει δίκιο. Το Bellagio είναι πανέμορφο πραγματικά. Η Varenna όμως είναι το πραγματικό διαμάντι της Λίμνης Κόμο. Το Bellagio λοιπόν, και αυτό βγαλμένο από πίνακα ζωγραφικής διαθέτει τα σοκάκια του γεμάτα μαγαζάκια κυρίως τουριστικά. Ο παραλιακός δρόμος επίσης όμορφος γεμάτος καφέ και εστιατόρια, κατακλυσμένος από κόσμο που απολάμβανε τις ομορφιές του χωριού. Εδώ να αναφέρω ένα αρνητικό κατά τη γνώμη μου, ότι υπάρχουν ωράρια και στα εστιατόρια όχι μόνο στο Bellagio αλλά γενικότερα στα χωριά της Λίμνης. Εδώ εμείς σταθήκαμε άτυχοι διότι κάναμε τη βόλτα μας στο χωριό και αφού είχαμε δει τα περισσότερα εστιατόρια επιλέξαμε ένα συγκεκριμένο. Φθάνοντας εκεί το βρίσκουμε κλειστό. Ρωτάμε και ενημερωνόμαστε ότι τα μαγαζιά κλείνουν κάποιες ώρες το μεσημέρι και ξανά ανοίγουν το απόγευμα. Πεινασμένοι όπως ήμασταν βρήκαμε το εστιατόριο του ξενοδοχείου ‘Albergo Gerazzini a Metropole’ το οποίο είχε μόνο συγκεκριμένα πιάτα (όπως πίτσα και μακαρονάδες) λόγω κλειστής κουζίνας. Στο τέλος του δρόμου υπάρχει το Grand Hotel Villa Serbelloni, αριστοκρατικό ξενοδοχείο, όπου σας προτείνω να απολαύσετε τον καφέ (cappuccino 6?) σας αγναντεύοντας τα πλοιάρια που πάνε κι έρχονται. Επιστροφή στην πανέμορφη Varenna μέσω Menaggio (όμορφο και αυτό χωριουδάκι αλλά δυστυχώς δεν προλάβαμε να το δούμε διότι δώσαμε προτεραιότητα στην Cadenabbia (αδιάφορη) και στη Villa Carlotta- μια αριστοκρατική βίλα με μεγάλους κήπους, όχι κάτι το ιδιαίτερο τελικά). Νυκτερινή περιπλάνηση στα σοκάκια της Varenna και αμέτρητες φωτογραφίες. Κάθε σοκάκι, κάθε γωνιά, κάθε σπίτι και φωτογραφία. Παραλιακά συναντάμε το εστιατόριο Vecchia Varenna, ένα ρομαντικό-ακριβό μέρος πάνω στη λίμνη. Έχοντας ήδη φάει στο Bellagio συμφωνήσαμε να το επισκεφθούμε την επομένη το βραδάκι. Καταλήγουμε στο bar El Molo, κάποια μέτρα μακριά από το προαναφερθέν εστιατόριο. Και αυτό πάνω στην όχθη της λίμνης, σε ωραίο περιβάλλον, ήσυχο όπου απολαύσαμε μπυρίτσα και κρασάκι Pinot Grigio πριν καταλήξουμε στο δωμάτιο για να συναντήσουμε το Μορφέα.
Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2009. Η μέρα αυτή αποδείχτηκε γεμάτη, κουραστική αλλά και επεισοδιακή. Αναχώρηση από Varenna για Λίμνη Lugano. Ο καιρός ήταν πολύ καλός, όπως και στο μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού μας. Βόλτα στην πόλη και στα δρομάκια του Lugano. Έχοντας στο γαμήλιο ταξίδι μου επισκεφθεί την Ελβετία (Γενεύη, Βέρνη, Λουκέρνη, Λωζάνη, Ζυρίχη και άλλες μικρότερες πόλεις και χωριουδάκια), το Lugano (σαν πόλη) δεν με αποστόμωσε, σε αντίθεση με τη λίμνη όπου τη θεωρώ πάρα πολύ ωραία. Κυριακή και όλα μα όλα τα μαγαζιά ήταν κλειστά οπότε έμεινα με την επιθυμία της χύμα σοκολάτας. Κρίμα… Ωραίο φαγητό στην πλατεία μεταξύ λίμνης και πόλης και συγκεκριμένα στο Tango. Μετά από το νόστιμο γεύμα αποφασίζουμε να πεταχτούμε μέχρι Lago Maggiore και συγκεκριμένα Stresa. Η λίμνη ατελείωτη και η Stresa καταπράσινη. Τα νησάκια (Ιsole Βorromee) έδιναν έναν ιδιαίτερο τόνο. Ήταν η ώρα περασμένη και δεν προλαβαίναμε να πάμε στο Isola Bella, οπότε και πήγαμε στο Isola Pescatori για μία ωρίτσα. Κι όμως ήταν αρκετή να περπατήσεις το πολύ μικρό αυτό ψαρονήσι και να απολαύσεις κι ένα γρήγορο καφεδάκι πριν πάρεις το σκαφάκι για Stresa. Βόλτα παραλιακά στη πόλη και αναχώρηση πίσω για Cadenabbia όπου θα παίρναμε το τελευταίο ferry για Varenna, όπου θα απολαμβάναμε ρομαντικό δείπνο στο Vecchia Varenna. Εδώ αρχίζει και η μίνι περιπέτεια. Ξεκινήσαμε από Stresa με αρκετό χρόνο ώστε να προλάβουμε το ferry. Έλα όμως που Κυριακή απόγευμα γυρνάει ο Ιταλός από την εξόρμησή του και τα πάντα κολλάνε στις εθνικές τους. Να μη σας τα πολυλογώ φτάσαμε στο σημείο να παλεύουμε με το χρόνο, τα δευτερόλεπτα. Ένας δρόμος στενός γύρω από τη λίμνη όπου δυο αυτοκίνητα ίσα που χωράνε σε αρκετά σημεία, μετατράπηκε άτυπα σε αγώνας παγκοσμίου πρωταθλήματος ράλι. Και όσο πλησιάζαμε τόσο η ένταση μεγάλωνε διότι παίζαμε κυριολεκτικά με τα δευτερόλεπτα. Αν χάναμε το ferry θα έπρεπε να οδηγήσουμε για τουλάχιστον 2 επιπλέον ώρες για να κάνουμε το γύρω της λίμνης, κατά πρώτον, κατά δεύτερον θα χάναμε το ρομαντικό μας δείπνο στο Vecchia Varenna. Φθάνουμε επιτέλους Cadenabbia όπου με μεγάλη μας ανακούφιση αντικρίζουμε το ferry το οποίο απλά μέτραγε αντίστροφα κάποια δευτερόλεπτα για αναχώρηση. Αφού να φανταστείτε το πλήρωμα μας κοίταγε καλά καλά και γέλαγε έχοντας ψιλοσυνειδητοποιήσει το τι περάσαμε. Γεμάτοι ανακούφιση αποβιβαζόμαστε στη Varenna και κατευθυνόμαστε προς το εστιατόριο. Η ώρα ήταν 2130 βραδάκι Κυριακής, καταραμένης Κυριακής. Φθάνοντας εκεί υπήρχαν 2 τραπέζια με πελάτες πάνω στα οποία υπήρχαν μόνο ποτήρια με κρασί. Ξαφνικά έρχεται ένας σερβιτόρος και πριν κάτσουμε μας ενημερώνει ότι έχει κλείσει και δε σερβίρει πλέον!!!!! Το τι …..Ελληνικά άκουσε το παλικάρι δεν περιγράφεται. Με βαριά καρδιά απομακρυνόμαστε και πάμε στη δεύτερη επιλογή μας. Μάταια όμως… και αυτό κλειστό!! Ειλικρινά γυρίσαμε όλα τα εστιατόρια του χωριού παιδιά και όλα ήταν κλειστά! Τρελαθήκαμε. Ευτυχώς που υπήρχε το μπαρ Molo στο οποίο είχαμε πάει και την προηγούμενη. Επιτέλους φαγητό, μπυρίτσα και κρασάκι. Η πικρία προσωπικά μου έμεινε για το ότι δεν δειπνήσαμε στο Vecchia Varenna. Καταλήγοντας στο ξενοδοχείο μας, ο καιρός άρχισε να χαλάει. Βγήκαμε στο μπαλκόνι του δωματίου μας όπου απολαύσαμε τις αμέτρητες αστραπές που φώτιζαν τον ουρανό πίσω από τα βουνά. Από φωτογραφίες?, άλλο τίποτα. Και βέβαια αποκοιμηθήκαμε παρέα με τις λάμψεις στον ορίζοντα.
Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2009. Τελευταίο πρωινό και μεταφορά με το ferry στο Bellagio. Πλέον ο καιρός έδειχνε τα δόντια του. Κρύο, συννεφιά και ψιλόβροχο. Επόμενος προορισμός η πόλη του Κόμο και το Brunate. Η διαδρομή από Bellagio μέχρι το Κόμο απλά μαγευτική! Ενδιάμεσα πολύ μικρά χωριουδάκια με απαράμιλλη ομορφιά. Χωριουδάκια που όπως είπε η παρέα μου δεν θα τα βρεις σε κανένα ταξιδιωτικό οδηγό. Εδικά το χωριό Nesso ήταν το κάτι άλλο. Νερά από παντού να κατευθύνονται προς τη λίμνη. Σοκάκια, σπιτάκια, όλα να σε κάνουν να μελαγχολείς κατά ένα περίεργο τρόπο. Από τη μια να χαίρεσαι να τα βλέπεις και από την άλλη να λυπάσαι που τα αφήνεις πίσω σου. Φθάνουμε στο Κόμο και ανεβαίνουμε στο Brunate με το funicolare. Οκ ωραία η θέα, ωραίο και το μπαλκόνι του Κόμο αλλά έχοντας απολαύσει Varenna, Bellagio, Lugano, Stresa και τη διαδρομή από Bellagio προς Κόμο το Brunate φάνταζε ‘μικρό’. Πόσο μάλλον το Κόμο. Η κούραση σε συνδυασμό με την απογοήτευση ήταν έκδηλη στα μάτια μας. Το Κόμο προσωπικά πιστεύω πως δεν έχει να σου επιδείξει τίποτα εάν έχεις περάσει από Μιλάνο. Ναι έχει κάποια γραφικά δρομάκια, κάποιες μικρές πλατείες, ένα Duomo αλλά μέχρις εκεί. Εάν είχα επισκεφθεί μόνο το Κόμο ίσως και να μου άρεσε. Από τη στιγμή που απόλαυσα τη μαγεία των άλλων τοπίων το Κόμο δε με συγκίνησε καθόλου. Έχοντας τελειώσει το μεσημεριανό μας φαγητό σε ένα τυχάρπαστο εστιατόριο όπου σε χρεώνουν ό,τι θέλουν, πήραμε το δρόμο προς Malpensa και την πτήση ΑΡ 2736 για Αθήνα, δίνοντας μια υπόσχεση στους εαυτούς μας…. Λίμνη Κόμο, αγαπητό Bellagio, εκπληκτική Varenna……εις το επανιδείν…!!!
Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2009. Πρωινό ξύπνημα και πρώτη συνάντηση με τη δροσιά της λίμνης. Πρωινό (όχι κάτι το ιδιαίτερο) στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου και αναχώρηση για τα σοκάκια της Varenna. Με μια λέξη…ΜΑΓΕΙΑ!!! Ό,τι και να πω δεν πρόκειται να απεικονίσει την ομορφιά αυτή. Ένα γραφικότατο χωριουδάκι με βοτσαλόστρωτα σοκάκια, στενά όπου τα σπίτια είναι τόσο στενά το ένα με το άλλο, τόσο αρμονικά ωραία. Η πλατεία του χωριού περιτριγυρισμένη από πλατάνια και στη μέση η εκκλησία να προσδίδει μια ακόμη πινελιά στον αυθεντικά ρομαντικό ‘πίνακα’. Φθάνοντας στο λιμανάκι και αναμένοντας το ferry για Bellagio απολαμβάναμε και την παραμικρή λεπτομέρεια σε αυτό το τοπίο. Το μάτι σου ξεκινούσε από ψηλά, όπου οι κορυφές των βουνών ήταν γεμάτες σύννεφα, και καθώς κατέβαινε η ματιά σου συναντούσε μόνο πράσινο μέχρι που αυτό μπλεκόταν με τα μικρά σπιτάκια και κατέληγε στις όχθες με τις αμέτρητες βαρκούλες. Επόμενη στάση Bellagio. Επίσης ένα πολύ όμορφο χωριουδάκι, γεμάτο τουρίστες και μαγαζάκια. Εδώ να σημειώσω ότι ο Traveler έχει δίκιο. Το Bellagio είναι πανέμορφο πραγματικά. Η Varenna όμως είναι το πραγματικό διαμάντι της Λίμνης Κόμο. Το Bellagio λοιπόν, και αυτό βγαλμένο από πίνακα ζωγραφικής διαθέτει τα σοκάκια του γεμάτα μαγαζάκια κυρίως τουριστικά. Ο παραλιακός δρόμος επίσης όμορφος γεμάτος καφέ και εστιατόρια, κατακλυσμένος από κόσμο που απολάμβανε τις ομορφιές του χωριού. Εδώ να αναφέρω ένα αρνητικό κατά τη γνώμη μου, ότι υπάρχουν ωράρια και στα εστιατόρια όχι μόνο στο Bellagio αλλά γενικότερα στα χωριά της Λίμνης. Εδώ εμείς σταθήκαμε άτυχοι διότι κάναμε τη βόλτα μας στο χωριό και αφού είχαμε δει τα περισσότερα εστιατόρια επιλέξαμε ένα συγκεκριμένο. Φθάνοντας εκεί το βρίσκουμε κλειστό. Ρωτάμε και ενημερωνόμαστε ότι τα μαγαζιά κλείνουν κάποιες ώρες το μεσημέρι και ξανά ανοίγουν το απόγευμα. Πεινασμένοι όπως ήμασταν βρήκαμε το εστιατόριο του ξενοδοχείου ‘Albergo Gerazzini a Metropole’ το οποίο είχε μόνο συγκεκριμένα πιάτα (όπως πίτσα και μακαρονάδες) λόγω κλειστής κουζίνας. Στο τέλος του δρόμου υπάρχει το Grand Hotel Villa Serbelloni, αριστοκρατικό ξενοδοχείο, όπου σας προτείνω να απολαύσετε τον καφέ (cappuccino 6?) σας αγναντεύοντας τα πλοιάρια που πάνε κι έρχονται. Επιστροφή στην πανέμορφη Varenna μέσω Menaggio (όμορφο και αυτό χωριουδάκι αλλά δυστυχώς δεν προλάβαμε να το δούμε διότι δώσαμε προτεραιότητα στην Cadenabbia (αδιάφορη) και στη Villa Carlotta- μια αριστοκρατική βίλα με μεγάλους κήπους, όχι κάτι το ιδιαίτερο τελικά). Νυκτερινή περιπλάνηση στα σοκάκια της Varenna και αμέτρητες φωτογραφίες. Κάθε σοκάκι, κάθε γωνιά, κάθε σπίτι και φωτογραφία. Παραλιακά συναντάμε το εστιατόριο Vecchia Varenna, ένα ρομαντικό-ακριβό μέρος πάνω στη λίμνη. Έχοντας ήδη φάει στο Bellagio συμφωνήσαμε να το επισκεφθούμε την επομένη το βραδάκι. Καταλήγουμε στο bar El Molo, κάποια μέτρα μακριά από το προαναφερθέν εστιατόριο. Και αυτό πάνω στην όχθη της λίμνης, σε ωραίο περιβάλλον, ήσυχο όπου απολαύσαμε μπυρίτσα και κρασάκι Pinot Grigio πριν καταλήξουμε στο δωμάτιο για να συναντήσουμε το Μορφέα.
Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2009. Η μέρα αυτή αποδείχτηκε γεμάτη, κουραστική αλλά και επεισοδιακή. Αναχώρηση από Varenna για Λίμνη Lugano. Ο καιρός ήταν πολύ καλός, όπως και στο μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού μας. Βόλτα στην πόλη και στα δρομάκια του Lugano. Έχοντας στο γαμήλιο ταξίδι μου επισκεφθεί την Ελβετία (Γενεύη, Βέρνη, Λουκέρνη, Λωζάνη, Ζυρίχη και άλλες μικρότερες πόλεις και χωριουδάκια), το Lugano (σαν πόλη) δεν με αποστόμωσε, σε αντίθεση με τη λίμνη όπου τη θεωρώ πάρα πολύ ωραία. Κυριακή και όλα μα όλα τα μαγαζιά ήταν κλειστά οπότε έμεινα με την επιθυμία της χύμα σοκολάτας. Κρίμα… Ωραίο φαγητό στην πλατεία μεταξύ λίμνης και πόλης και συγκεκριμένα στο Tango. Μετά από το νόστιμο γεύμα αποφασίζουμε να πεταχτούμε μέχρι Lago Maggiore και συγκεκριμένα Stresa. Η λίμνη ατελείωτη και η Stresa καταπράσινη. Τα νησάκια (Ιsole Βorromee) έδιναν έναν ιδιαίτερο τόνο. Ήταν η ώρα περασμένη και δεν προλαβαίναμε να πάμε στο Isola Bella, οπότε και πήγαμε στο Isola Pescatori για μία ωρίτσα. Κι όμως ήταν αρκετή να περπατήσεις το πολύ μικρό αυτό ψαρονήσι και να απολαύσεις κι ένα γρήγορο καφεδάκι πριν πάρεις το σκαφάκι για Stresa. Βόλτα παραλιακά στη πόλη και αναχώρηση πίσω για Cadenabbia όπου θα παίρναμε το τελευταίο ferry για Varenna, όπου θα απολαμβάναμε ρομαντικό δείπνο στο Vecchia Varenna. Εδώ αρχίζει και η μίνι περιπέτεια. Ξεκινήσαμε από Stresa με αρκετό χρόνο ώστε να προλάβουμε το ferry. Έλα όμως που Κυριακή απόγευμα γυρνάει ο Ιταλός από την εξόρμησή του και τα πάντα κολλάνε στις εθνικές τους. Να μη σας τα πολυλογώ φτάσαμε στο σημείο να παλεύουμε με το χρόνο, τα δευτερόλεπτα. Ένας δρόμος στενός γύρω από τη λίμνη όπου δυο αυτοκίνητα ίσα που χωράνε σε αρκετά σημεία, μετατράπηκε άτυπα σε αγώνας παγκοσμίου πρωταθλήματος ράλι. Και όσο πλησιάζαμε τόσο η ένταση μεγάλωνε διότι παίζαμε κυριολεκτικά με τα δευτερόλεπτα. Αν χάναμε το ferry θα έπρεπε να οδηγήσουμε για τουλάχιστον 2 επιπλέον ώρες για να κάνουμε το γύρω της λίμνης, κατά πρώτον, κατά δεύτερον θα χάναμε το ρομαντικό μας δείπνο στο Vecchia Varenna. Φθάνουμε επιτέλους Cadenabbia όπου με μεγάλη μας ανακούφιση αντικρίζουμε το ferry το οποίο απλά μέτραγε αντίστροφα κάποια δευτερόλεπτα για αναχώρηση. Αφού να φανταστείτε το πλήρωμα μας κοίταγε καλά καλά και γέλαγε έχοντας ψιλοσυνειδητοποιήσει το τι περάσαμε. Γεμάτοι ανακούφιση αποβιβαζόμαστε στη Varenna και κατευθυνόμαστε προς το εστιατόριο. Η ώρα ήταν 2130 βραδάκι Κυριακής, καταραμένης Κυριακής. Φθάνοντας εκεί υπήρχαν 2 τραπέζια με πελάτες πάνω στα οποία υπήρχαν μόνο ποτήρια με κρασί. Ξαφνικά έρχεται ένας σερβιτόρος και πριν κάτσουμε μας ενημερώνει ότι έχει κλείσει και δε σερβίρει πλέον!!!!! Το τι …..Ελληνικά άκουσε το παλικάρι δεν περιγράφεται. Με βαριά καρδιά απομακρυνόμαστε και πάμε στη δεύτερη επιλογή μας. Μάταια όμως… και αυτό κλειστό!! Ειλικρινά γυρίσαμε όλα τα εστιατόρια του χωριού παιδιά και όλα ήταν κλειστά! Τρελαθήκαμε. Ευτυχώς που υπήρχε το μπαρ Molo στο οποίο είχαμε πάει και την προηγούμενη. Επιτέλους φαγητό, μπυρίτσα και κρασάκι. Η πικρία προσωπικά μου έμεινε για το ότι δεν δειπνήσαμε στο Vecchia Varenna. Καταλήγοντας στο ξενοδοχείο μας, ο καιρός άρχισε να χαλάει. Βγήκαμε στο μπαλκόνι του δωματίου μας όπου απολαύσαμε τις αμέτρητες αστραπές που φώτιζαν τον ουρανό πίσω από τα βουνά. Από φωτογραφίες?, άλλο τίποτα. Και βέβαια αποκοιμηθήκαμε παρέα με τις λάμψεις στον ορίζοντα.
Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2009. Τελευταίο πρωινό και μεταφορά με το ferry στο Bellagio. Πλέον ο καιρός έδειχνε τα δόντια του. Κρύο, συννεφιά και ψιλόβροχο. Επόμενος προορισμός η πόλη του Κόμο και το Brunate. Η διαδρομή από Bellagio μέχρι το Κόμο απλά μαγευτική! Ενδιάμεσα πολύ μικρά χωριουδάκια με απαράμιλλη ομορφιά. Χωριουδάκια που όπως είπε η παρέα μου δεν θα τα βρεις σε κανένα ταξιδιωτικό οδηγό. Εδικά το χωριό Nesso ήταν το κάτι άλλο. Νερά από παντού να κατευθύνονται προς τη λίμνη. Σοκάκια, σπιτάκια, όλα να σε κάνουν να μελαγχολείς κατά ένα περίεργο τρόπο. Από τη μια να χαίρεσαι να τα βλέπεις και από την άλλη να λυπάσαι που τα αφήνεις πίσω σου. Φθάνουμε στο Κόμο και ανεβαίνουμε στο Brunate με το funicolare. Οκ ωραία η θέα, ωραίο και το μπαλκόνι του Κόμο αλλά έχοντας απολαύσει Varenna, Bellagio, Lugano, Stresa και τη διαδρομή από Bellagio προς Κόμο το Brunate φάνταζε ‘μικρό’. Πόσο μάλλον το Κόμο. Η κούραση σε συνδυασμό με την απογοήτευση ήταν έκδηλη στα μάτια μας. Το Κόμο προσωπικά πιστεύω πως δεν έχει να σου επιδείξει τίποτα εάν έχεις περάσει από Μιλάνο. Ναι έχει κάποια γραφικά δρομάκια, κάποιες μικρές πλατείες, ένα Duomo αλλά μέχρις εκεί. Εάν είχα επισκεφθεί μόνο το Κόμο ίσως και να μου άρεσε. Από τη στιγμή που απόλαυσα τη μαγεία των άλλων τοπίων το Κόμο δε με συγκίνησε καθόλου. Έχοντας τελειώσει το μεσημεριανό μας φαγητό σε ένα τυχάρπαστο εστιατόριο όπου σε χρεώνουν ό,τι θέλουν, πήραμε το δρόμο προς Malpensa και την πτήση ΑΡ 2736 για Αθήνα, δίνοντας μια υπόσχεση στους εαυτούς μας…. Λίμνη Κόμο, αγαπητό Bellagio, εκπληκτική Varenna……εις το επανιδείν…!!!
