Αν και μέχρι πριν από λίγο καιρό έλεγα ότι τα Κύθηρα ποτέ δε θα τα βρούμε μιας και η παρέα ποτέ δεν ενθουσιάζονταν με το συγκεκριμένο νησί, τελικά τα βρήκαμε. Και το συμπέρασμα; Πολύ καλά κάναμε και τα βρήκαμε…
Το «Βιτσέντζος Κορνάρος» μας περίμενε υπομονετικά στο λιμάνι του Πειραιά και λίγο μετά τις 18.00 αναχώρησε. Το πλοίο παλιό αλλά ο έναστρος ουρανός από την πλώρη του καραβιού χωρίς να σε εμποδίζει το παραμικρό φως και υπό τον ήχο των κυμάτων δεν ξεχνιέται με τίποτα. Αν και η καθυστέρηση ήταν μεγάλη, μετά από περίπου 12 ώρες ταξιδιού, ο Ποταμός, το λιμάνι των Αντικυθήρων, μας υποδέχεται με το πρώτο φως της ημέρας. Ενθουσιασμός. Φτάνουμε στην παραλία που θα κατασκηνώναμε, τον Ξηροπόταμο. Ο αέρας δυνατός, το πλοίο αναχωρεί από τα Αντικύθηρα και εμείς προσπαθούμε να στήσουμε όσο πιο καλά μπορούμε τα «σπίτια» μας. Ο Άρης είναι εκεί και γαβγίζει από χαρά για τους νέους επισκέπτες. Και θα είναι παρέα μας για τις επόμενες δύο μέρες σε ένα από τα πιο άγρια και ξεχασμένα νησιά της Ελλάδας.
Καφεδάκι βαρύ ελληνικό και περιποιημένο στο καφενείο του Ποταμού, το στέκι μας για τις δύο μέρες παραμονής μας στο νησί, και μπάνιο στη μικρή παραλία κοντά στο λιμάνι. Μία μικρή οδική περιήγηση στο νησί απαραίτητη. Οικισμοί ολόκληροι παρατημένοι. Πέτρινα ρημαγμένα σπίτια που διαδέχονται το ένα το άλλο μαρτυρούν ότι κάποτε το νησί δεν ήταν μόνο το λιμάνι του. Δε θα μπορούσαμε να παραλείψουμε την Καμαρέλα, τοπίο βγαλμένο από ταινίες πειρατών. Αφού λοιπόν κάναμε και μία πρώτη δοκιμαστική βουτιά στα νερά του Ξηροποτάμου, η Καμαρέλα ήταν εκεί για δεύτερη φορά. Τα καρεκλάκια βγαίνουν από το αυτοκίνητο και μπαίνουν και πάλι μέσα όταν πλέον ο ήλιος έχει δύσει και τα στομάχια καλούν για φρέσκες τηγανητές πατάτες και ντόπιο κρασάκι στο καφενεδάκι. Τα Αντικύθηρα ήταν μία εμπειρία ζωής. Μία ηρεμία που σπάνια τη βρίσκεις όταν την αναζητάς, σε ένα μέρος που ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει. Την Καμαρέλα την είχαμε δει μόνο σε φωτογραφίες. ¨οχι όμως ζωντανά την ώρα του ηλιοβασιλέματος και με το κύμα να σκάει πάνω στους βράχους της.
Την Κυριακή το βράδυ λοιπόν το Διακόφτι, το λιμάνι των Κυθήρων, βρήκε τους μισούς μας ηττημένους από μπιρίμπα. Προορισμός μας το κάμπινγκ στο Καψάλι. Ωραιότατο. Και με 8,5 ευρώ το άτομο τη βραδιά. Σκηνές έτοιμες και πρώτη γνωριμία με το παραθαλάσσιο και άκρως τουριστικό Καψάλι. Το μόνο που πιστεύω ότι άξιζε από το Καψάλι ήταν η θέα του φωτισμένου κάστρου της Χώρας που έμοιαζε να αιωρείται.
Δευτέρα και εδώ Κομπονάδα, εκεί Κομπονάδα, που είναι η Κομπονάδα; Μετά από κάποιους κύκλους κάπου στο κέντρο του νησιού βουτάμε στην Κομπονάδα. Τα νερά της υπέροχα, κρυστάλλινα. Μία από τις ωραιότερες παραλίες του νησιού. Φαγητό που αλλού από τη Φιλιώ. Τι τηγανόψωμο ήταν αυτό ρε Φιλιώ; Πολύ καλές τιμές, πολύ καλό φαγητό (ειδικά τα μαγειρευτά της) και ωραίο μέρος. Η Χώρα το βράδυ ήταν υπέροχη αλλά άδεια από κόσμο. Και; Δεν απέχει πολύ από τις Χώρες κυκλαδίτικων νησιών αλλά έχει και τη δική της πινελιά. Το μονότονο άσπρο - μπλε σπάει από μία κίτρινη τσαχπινιά γύρω από τα παράθυρα.
Τρίτη και το Καλαδί είναι τόσο εντυπωσιακό. Αν και λίγα περισσότερα από 150 σκαλοπάτια, αλλά η φύση το άξιζε. Δύο μικροί κόλποι με τρύπιους βράχους που σου χαρίζουν όμορφες εικόνες. Η πριβέ παραλία που βρίσκεις αφού διασχίσεις μία σπηλιά ήταν όνειρο. Συγγνώμη στο ζευγαράκι που του έκανα χαλάστρα όταν έφτασα εκεί...
Ο Αβλέμονας μικρός αλλά γραφικός. Είχα χρόνια να δω ψαρά να ξεμπλέκει και να επιδιορθώνει τα δίχτυα του. Ο Σωτήρης καλός (η μακαρονάδα με τα θαλασσινά τα έσπαγε). Αλλά θέλουμε να κάνουμε και το απόγευμα μπάνιο. Ε, η Παλαιόπολη δεν απέχει και πολύ. Και είχαμε και μία ξεχωριστή παρέα αυτή τη φορά. Την αναδυόμενη Αφροδίτη που οι μύθοι λένε πως βουτούσε σε μία λίμνη εκεί κοντά και αναδυόταν μέσα από τη θάλασσα. Το «Μπάντα Λάντρα» στην παραλία στο Καψάλι μας σερβίρει την παραγγελία μας το βραδάκι.
Τετάρτη και μπάνιο κοντά στο Καψάλι. Στο Σπαραγαρίο. Ναι αλλά έχει και αυτό σκαλιά. Δεν πειράζει. Έχουμε προπονηθεί από το Καλαδί. Ωραία παραλία αλλά πολύς αέρας. Τα βράχια όμως είναι εκεί για να μας απαλλάξουν από τον κόπο των ομπρελών. Πικ-νικ στο κάμπινγκ με τα γνωστά ξύλινα τραπεζάκια για αυτό το σκοπό. Και πως θα γεμίσουμε το απόγευμά μας; Με το Μυλοπόταμο και τον καταρράκτη του. Τα νερά παγωμένα αλλά εμείς είμαστε ατρόμητοι. Ηλιοβασίλεμα στην Κάτω Χώρα μετά από μία διαδρομή μέσα από τον παλιό μεσαιωνικό οικισμό του Μυλοποτάμου. Μαγεία. Κρασάκι και κονσέρβες και τα ξύλινα τραπεζάκια του κάμπινγκ είναι εκεί και πάλι για το βράδυ μας.
Πέμπτη και οι παραλίες της Αγίας Πελαγίας είχαν αρκετό άνεμο για να καθίσουμε και η τυχερή μας παραλία ήταν η Λυκοδήμου. Κόκκινος γκρεμός και μία σπηλιά με πολλές «στρώσεις» άμμου. Φαγητό που αλλού από την ταβέρνα της κυρίας Μαρίας στα Λογοθετιάνικα. Το καλύτερο φαγητό στο νησί με γερές μερίδες και μία μικρή αυλή που θυμίζει σπίτι σε χωριό της επαρχίας. Τα Μητάτα τι να λένε; Η θέα τους φοβερή. Η μπιρίμπα στο καφενεδάκι του χωριού με τη συνοδεία ελληνικού καφέ και γλυκού τα σπάει. Ωπ… Και ένας λαγός στο δρόμο του γυρισμού για το κάμπινγκ. Ο «Κούκος» είναι εκεί λίγο πριν φτάσουμε στο κάμπινγκ και το μοχίτο του είναι τέλειο. 8,5 ευρώ δε νομίζω να το ξαναβρώ το άτιμο και να τα αξίζει.
Παρασκευή. Μία λέξη. Χαλκός. Η παραλία, η μέρα. Όλη μέρα στη θάλασσα. Το μόνο που μας έδιωξε ήταν το σκοτάδι. Αφού είδαμε και το δεύτερο λαγό μας φτάσαμε στο «Ζορμπά» στη Χώρα για σουβλάκια. Ωραία αλλά το service θέλει λίγη βελτίωση. Το μαγαζάκι με τα γλυκά εκεί παρακάτω δε λέει να μην το τιμήσουμε. Και καλά κάναμε. Και τι δε φάγαμε σε αυτό το μαγαζάκι εκείνο και το επόμενο βράδυ. Πορτοκαλόπιτα, βάφλα, τσιζκεϊκ, μιλφέιγ, καρυδόπιτα, κορμό σοκολάτας.
Σάββατο και η Φυρή Άμμος έχει πολύ αέρα. Αν και από ψηλά φαίνεται φοβερή, ο Χαλκός θα έχει και πάλι την τιμητική του. Όπως και η Φιλιώ. Όπως και το μαγαζάκι με τα γλυκά. Που παραδόξως αλλά ποτέ δεν πρόσεξα πως λέγεται.
Κυριακή και δυστυχώς μαζεύουμε. Η Χώρα και το κάστρο της θα μας δουν για τελευταία φορά (μέσα στο 2011) και στις 17.00 η Πορφυρούσσα ξεκινάει για τη Νεάπολη. Μαζί της ξεκινάει και η επιστροφή μας στην πρωτεύουσα.
Το Τσιρίγο (όπως λέγονται αλλιώς τα Κύθηρα) είναι ένα από τα πιο όμορφα μέρη που έχω επισκεφτεί ποτέ. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα στον οποιονδήποτε. Οι ήχοι από τα όπλα των πειρατών πάντως φτάνουν ακόμα στα αυτιά μου. Κάτι ήξερε ο Μπαρμπαρόσα και είχε κάνει τα Κύθηρα αγκυροβόλι του.
Το «Βιτσέντζος Κορνάρος» μας περίμενε υπομονετικά στο λιμάνι του Πειραιά και λίγο μετά τις 18.00 αναχώρησε. Το πλοίο παλιό αλλά ο έναστρος ουρανός από την πλώρη του καραβιού χωρίς να σε εμποδίζει το παραμικρό φως και υπό τον ήχο των κυμάτων δεν ξεχνιέται με τίποτα. Αν και η καθυστέρηση ήταν μεγάλη, μετά από περίπου 12 ώρες ταξιδιού, ο Ποταμός, το λιμάνι των Αντικυθήρων, μας υποδέχεται με το πρώτο φως της ημέρας. Ενθουσιασμός. Φτάνουμε στην παραλία που θα κατασκηνώναμε, τον Ξηροπόταμο. Ο αέρας δυνατός, το πλοίο αναχωρεί από τα Αντικύθηρα και εμείς προσπαθούμε να στήσουμε όσο πιο καλά μπορούμε τα «σπίτια» μας. Ο Άρης είναι εκεί και γαβγίζει από χαρά για τους νέους επισκέπτες. Και θα είναι παρέα μας για τις επόμενες δύο μέρες σε ένα από τα πιο άγρια και ξεχασμένα νησιά της Ελλάδας.
Καφεδάκι βαρύ ελληνικό και περιποιημένο στο καφενείο του Ποταμού, το στέκι μας για τις δύο μέρες παραμονής μας στο νησί, και μπάνιο στη μικρή παραλία κοντά στο λιμάνι. Μία μικρή οδική περιήγηση στο νησί απαραίτητη. Οικισμοί ολόκληροι παρατημένοι. Πέτρινα ρημαγμένα σπίτια που διαδέχονται το ένα το άλλο μαρτυρούν ότι κάποτε το νησί δεν ήταν μόνο το λιμάνι του. Δε θα μπορούσαμε να παραλείψουμε την Καμαρέλα, τοπίο βγαλμένο από ταινίες πειρατών. Αφού λοιπόν κάναμε και μία πρώτη δοκιμαστική βουτιά στα νερά του Ξηροποτάμου, η Καμαρέλα ήταν εκεί για δεύτερη φορά. Τα καρεκλάκια βγαίνουν από το αυτοκίνητο και μπαίνουν και πάλι μέσα όταν πλέον ο ήλιος έχει δύσει και τα στομάχια καλούν για φρέσκες τηγανητές πατάτες και ντόπιο κρασάκι στο καφενεδάκι. Τα Αντικύθηρα ήταν μία εμπειρία ζωής. Μία ηρεμία που σπάνια τη βρίσκεις όταν την αναζητάς, σε ένα μέρος που ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει. Την Καμαρέλα την είχαμε δει μόνο σε φωτογραφίες. ¨οχι όμως ζωντανά την ώρα του ηλιοβασιλέματος και με το κύμα να σκάει πάνω στους βράχους της.
Την Κυριακή το βράδυ λοιπόν το Διακόφτι, το λιμάνι των Κυθήρων, βρήκε τους μισούς μας ηττημένους από μπιρίμπα. Προορισμός μας το κάμπινγκ στο Καψάλι. Ωραιότατο. Και με 8,5 ευρώ το άτομο τη βραδιά. Σκηνές έτοιμες και πρώτη γνωριμία με το παραθαλάσσιο και άκρως τουριστικό Καψάλι. Το μόνο που πιστεύω ότι άξιζε από το Καψάλι ήταν η θέα του φωτισμένου κάστρου της Χώρας που έμοιαζε να αιωρείται.
Δευτέρα και εδώ Κομπονάδα, εκεί Κομπονάδα, που είναι η Κομπονάδα; Μετά από κάποιους κύκλους κάπου στο κέντρο του νησιού βουτάμε στην Κομπονάδα. Τα νερά της υπέροχα, κρυστάλλινα. Μία από τις ωραιότερες παραλίες του νησιού. Φαγητό που αλλού από τη Φιλιώ. Τι τηγανόψωμο ήταν αυτό ρε Φιλιώ; Πολύ καλές τιμές, πολύ καλό φαγητό (ειδικά τα μαγειρευτά της) και ωραίο μέρος. Η Χώρα το βράδυ ήταν υπέροχη αλλά άδεια από κόσμο. Και; Δεν απέχει πολύ από τις Χώρες κυκλαδίτικων νησιών αλλά έχει και τη δική της πινελιά. Το μονότονο άσπρο - μπλε σπάει από μία κίτρινη τσαχπινιά γύρω από τα παράθυρα.
Τρίτη και το Καλαδί είναι τόσο εντυπωσιακό. Αν και λίγα περισσότερα από 150 σκαλοπάτια, αλλά η φύση το άξιζε. Δύο μικροί κόλποι με τρύπιους βράχους που σου χαρίζουν όμορφες εικόνες. Η πριβέ παραλία που βρίσκεις αφού διασχίσεις μία σπηλιά ήταν όνειρο. Συγγνώμη στο ζευγαράκι που του έκανα χαλάστρα όταν έφτασα εκεί...
Ο Αβλέμονας μικρός αλλά γραφικός. Είχα χρόνια να δω ψαρά να ξεμπλέκει και να επιδιορθώνει τα δίχτυα του. Ο Σωτήρης καλός (η μακαρονάδα με τα θαλασσινά τα έσπαγε). Αλλά θέλουμε να κάνουμε και το απόγευμα μπάνιο. Ε, η Παλαιόπολη δεν απέχει και πολύ. Και είχαμε και μία ξεχωριστή παρέα αυτή τη φορά. Την αναδυόμενη Αφροδίτη που οι μύθοι λένε πως βουτούσε σε μία λίμνη εκεί κοντά και αναδυόταν μέσα από τη θάλασσα. Το «Μπάντα Λάντρα» στην παραλία στο Καψάλι μας σερβίρει την παραγγελία μας το βραδάκι. Τετάρτη και μπάνιο κοντά στο Καψάλι. Στο Σπαραγαρίο. Ναι αλλά έχει και αυτό σκαλιά. Δεν πειράζει. Έχουμε προπονηθεί από το Καλαδί. Ωραία παραλία αλλά πολύς αέρας. Τα βράχια όμως είναι εκεί για να μας απαλλάξουν από τον κόπο των ομπρελών. Πικ-νικ στο κάμπινγκ με τα γνωστά ξύλινα τραπεζάκια για αυτό το σκοπό. Και πως θα γεμίσουμε το απόγευμά μας; Με το Μυλοπόταμο και τον καταρράκτη του. Τα νερά παγωμένα αλλά εμείς είμαστε ατρόμητοι. Ηλιοβασίλεμα στην Κάτω Χώρα μετά από μία διαδρομή μέσα από τον παλιό μεσαιωνικό οικισμό του Μυλοποτάμου. Μαγεία. Κρασάκι και κονσέρβες και τα ξύλινα τραπεζάκια του κάμπινγκ είναι εκεί και πάλι για το βράδυ μας.
Πέμπτη και οι παραλίες της Αγίας Πελαγίας είχαν αρκετό άνεμο για να καθίσουμε και η τυχερή μας παραλία ήταν η Λυκοδήμου. Κόκκινος γκρεμός και μία σπηλιά με πολλές «στρώσεις» άμμου. Φαγητό που αλλού από την ταβέρνα της κυρίας Μαρίας στα Λογοθετιάνικα. Το καλύτερο φαγητό στο νησί με γερές μερίδες και μία μικρή αυλή που θυμίζει σπίτι σε χωριό της επαρχίας. Τα Μητάτα τι να λένε; Η θέα τους φοβερή. Η μπιρίμπα στο καφενεδάκι του χωριού με τη συνοδεία ελληνικού καφέ και γλυκού τα σπάει. Ωπ… Και ένας λαγός στο δρόμο του γυρισμού για το κάμπινγκ. Ο «Κούκος» είναι εκεί λίγο πριν φτάσουμε στο κάμπινγκ και το μοχίτο του είναι τέλειο. 8,5 ευρώ δε νομίζω να το ξαναβρώ το άτιμο και να τα αξίζει.
Παρασκευή. Μία λέξη. Χαλκός. Η παραλία, η μέρα. Όλη μέρα στη θάλασσα. Το μόνο που μας έδιωξε ήταν το σκοτάδι. Αφού είδαμε και το δεύτερο λαγό μας φτάσαμε στο «Ζορμπά» στη Χώρα για σουβλάκια. Ωραία αλλά το service θέλει λίγη βελτίωση. Το μαγαζάκι με τα γλυκά εκεί παρακάτω δε λέει να μην το τιμήσουμε. Και καλά κάναμε. Και τι δε φάγαμε σε αυτό το μαγαζάκι εκείνο και το επόμενο βράδυ. Πορτοκαλόπιτα, βάφλα, τσιζκεϊκ, μιλφέιγ, καρυδόπιτα, κορμό σοκολάτας.
Σάββατο και η Φυρή Άμμος έχει πολύ αέρα. Αν και από ψηλά φαίνεται φοβερή, ο Χαλκός θα έχει και πάλι την τιμητική του. Όπως και η Φιλιώ. Όπως και το μαγαζάκι με τα γλυκά. Που παραδόξως αλλά ποτέ δεν πρόσεξα πως λέγεται.
Κυριακή και δυστυχώς μαζεύουμε. Η Χώρα και το κάστρο της θα μας δουν για τελευταία φορά (μέσα στο 2011) και στις 17.00 η Πορφυρούσσα ξεκινάει για τη Νεάπολη. Μαζί της ξεκινάει και η επιστροφή μας στην πρωτεύουσα.
Το Τσιρίγο (όπως λέγονται αλλιώς τα Κύθηρα) είναι ένα από τα πιο όμορφα μέρη που έχω επισκεφτεί ποτέ. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα στον οποιονδήποτε. Οι ήχοι από τα όπλα των πειρατών πάντως φτάνουν ακόμα στα αυτιά μου. Κάτι ήξερε ο Μπαρμπαρόσα και είχε κάνει τα Κύθηρα αγκυροβόλι του.
