Καρδίτσα και πέριξ 2018

[vasiliss]

Πως τα Ζαγοροχώρια, έγιναν Καρδίτσα.

Ο προγραμματισμός των χειμερινών διακοπών μας αρχίζει τον Σεπτέμβριο. Εφόσον οι ημέρες που μπορούμε να λείψουμε είναι πολύ συγκεκριμένες, πρώτο μέλημά μου είναι να βρω ένα οικονομικό κατάλυμα εντός Ελλάδος σε κάποιον από τους χειμερινούς (ή και όχι ) προορισμούς. Το κατάλυμα είναι λοιπόν που θα καθορίσει κυρίως το που θα βρεθούμε λίγες ημέρες μετά την Πρωτοχρονιά.

Φέτος λοιπόν, ο κλήρος έπεσε στην Κόνιτσα και τα Ζαγοροχώρια.
Η αναζήτηση όμως ποτέ δεν σταματά, οπότε υπήρξε και η εναλλακτική της Καρδίτσας. Και τα δύο μέρη τα είχαμε ξανά επισκεφτεί, οπότε αναμέναμε την επιλογή της συνήθης ταξιδιωτικής παρέας μας, της κουμπάρας. Η κουμπάρα λοιπόν είχε καημό να πάει στην Κόνιτσα, οπότε προσανατολιζόμαστε και προετοιμαζόμαστε να πάμε εκεί.

Λίγες ημέρες όμως πριν από τα Χριστούγεννα, δηλώνει ότι αδυνατεί να μας ακολουθήσει (με μεγάλη της λύπη βέβαια). Και τώρα;;;

Εν τω μεταξύ λοιπόν, άλλη οικογένεια μας έχει δηλώσει την επιθυμία της να μας ακολουθήσει, με προτίμηση όμως στη Καρδίτσα. Κανένα πρόβλημα από εμάς, ευκαιρία να δουν τα παιδιά μας τον «Μύλο των ξωτικών» στα Τρίκαλα. Οι μέρες όμως έχουν πλησιάσει και η εύρεση ξενοδοχείου σε λογική τιμή είναι δύσκολη υπόθεση. Ένα βράδυ πριν φύγουμε, τους βρίσκουμε οικονομικό ξενοδοχείο με πρωινό στην Καρδίτσα (το έχουμε λίγο περισσότερο με την οργάνωση ταξιδιών) και τους αφήνουμε να το σκεφτούν. Εμείς, βρέξει χιονίσει, την επόμενη ξεκινάμε, αφού εδώ και καιρό έχουμε κλείσει την διαμονή μας.

Ημέρα 1η: Γαλαξίδι – Γραβιά – Κανάλια – Καρδίτσα.

Ξεκινάμε λοιπόν φουλ φορτωμένοι, γιατί ο χειμώνας απαιτεί να κουβαλάς πολλά πράγματα μαζί σου. Το πρόγραμμα λέει πως στο πηγαιμό θα πάμε από τον Μπράλο και στο γυρισμό θα γυρίσουμε από την Εγνατία.

Πρώτη στάση μας το μαγευτικό Γαλαξίδι, το οποίο το έχουμε επισκεφτεί αρκετές φορές, κάθε φορά όμως σου δίνει και μία όμορφη διαφορετική εικόνα.

Σήμερα η ημέρα είναι ζεστή και ηλιόλουστη και μία βόλτα στο μικρό λιμάνι της πόλης και στον λόφο απέναντι από αυτό, είναι επιβεβλημένη.

Το Γαλαξίδι, το έχουμε εξερευνήσει εκτεταμένα πριν από έξι χρόνια, γι’ αυτό και δεν του αφιερώνουμε πολύ χρόνο.

Αφού ξεμουδιάσαμε και συνήλθαν από την ζαλάδα, οι δύο από τους τέσσερις ταξιδιώτες, πήραμε τον δρόμο για τον Μπράλο.

Κάπου στο φόρουμ είχα διαβάσει για το πάρκο της Παύλιανης, το έδειξα στα παιδιά μου, τους άρεσε και είπαμε να κάνουμε μια παράκαμψη για εκεί. Βέβαια είχα κάποιες αμφιβολίες για το αν είναι η κατάλληλη εποχή για να το επισκεφτούμε – αν γνωρίζει κάποιος μπορεί να μας ενημερώσει – αλλά είπαμε να το δοκιμάσουμε. Οι στροφές όμως, σε συνδυασμό με την ζέστη, δεν άφησαν τα κορίτσια μου να συνέλθουν εντελώς, οπότε η ιδέα της Παύλιανης εγκαταλείφθηκε. Τη διασταύρωση για τα Βραγιανά, που επίσης ήθελα να επισκεφτώ, την περάσαμε χωρίς να το καταλάβουμε και έτσι κατευθυνθήκαμε στη επόμενη εναλλακτική μας, τη Γραβιά.

Και από τη Γραβιά είχαμε περάσει αρκετές φορές, όμως ποτέ δεν είχαμε καταφέρει να μπούμε στο ιστορικό χάνι παρέα με τα παιδιά μας, οπότε να η ευκαιρία για ένα μάθημα ιστορίας.

Αυτή την φορά ευτυχώς το βρήκαμε ανοιχτό και μπήκαμε. Η κυρία που βρισκόταν εκεί μας είπε πολλά τα οποία ξέραμε ήδη, αλλά και κάτι που δεν γνωρίζαμε. Ο χώρος στον οποίο είχε στηθεί η αναπαράσταση από το χάνι, δεν ήταν ο ίδιος όπου βρισκόταν το ιστορικό χάνι, το οποίο στην πραγματικότητα βρισκόταν ακριβώς απέναντι από τον χώρο, δίπλα από το άγαλμα του Οδυσσέα Ανδρούτσου.

Πριν από 197 χρόνια λοιπόν, ο Ομέρ Βρυώνης ξεκίνησε από τα Τρίκαλα με σκοπό να φτάσει στην Πελοπόννησο και να καταπνίξει την επανάσταση. Οι οπλαρχηγοί που μαζεύτηκαν στη Γραβιά διαφώνησαν με την πρόταση του Ανδρούτσου να κλειστούν στο χάνι για να ανακόψουν την πορεία του Βρυώνη. Ο Ανδρούτσος με 117 παλικάρια του κλείστηκαν τελικά στο χάνι, ενώ ο Δυοβουνιώτης και ο Πανουργιάς με τους άντρες τους έπιασαν στα ριζά της Γκιώνας και του Παρνασσού αντίστοιχα. Στις 8 Μαίου του 1821 οι δυνάμεις των Τούρκων αφού διασκόρπισαν τις δυνάμεις του Δυοβουνιώτη και του Πανουργιά, εξαπέλυσαν σφοδρή επίθεση εναντίων του Ανδρούτσου. Όμως έως το βράδυ δεν κατάφεραν τίποτα, ενώ είχαν χάσει 300 άνδρες. Ο Βρυώνης διέταξε να φέρουν κανόνια από την Λαμία, και έτσι τα ξημερώματα ο Ανδρούτσος και οι άνδρες του έκαναν έξοδο και με ελάχιστες απώλειες κατάφεραν να ενωθούν με τους υπόλοιπους στα βουνά. Η μάχη αυτή ήταν σημαντική γιατί ανέκοψε την πορεία των τούρκικων στρατευμάτων και έδωσε χρόνο στην επανάσταση στην Πελοπόννησο να εδραιωθεί.

Τέλος το μάθημα ιστορίας για σήμερα και κατευθυνόμαστε στο χώρο του ανδριάντα του Ανδρούτσου, όπου βρίσκονται και ελάχιστα θεμέλια από το ιστορικό χάνι.

Λίγο πιο δίπλα υπάρχει η εκκλησία του χωριού και πιο δίπλα ένα όμορφο καφέ, πλάι στο ποτάμι. Η ημέρα είναι ηλιόλουστη και ζεστή, οπότε αποφασίζουμε να καθίσουμε έξω για καφέ, αφού πρώτα περιτριγυρίσουμε λίγο το χωριό, πίσω από την εκκλησία.

Μετά από καμιά ώρα ξεκινάμε για τα δωμάτιά μας στα Κανάλια. Τα Κανάλια είναι ένα χωριό έξω από την Καρδίτσα, όπου βρήκαμε τον ξενώνα που θα μας φιλοξενήσει.

Μετά από δύο ώρες φτάνουμε στο χωριό και οι πρώτες εικόνες που αντικρίζουμε είναι πολύ θετικές. Βρίσκεται σε μία πλαγιά ενός υψώματος, με πολύ ωραία θέα προς τον κάμπο και την Καρδίτσα.

Ακολουθεί τακτοποίηση και μικρή ξεκούραση.
Ετοιμαζόμασταν για βόλτα στον μύλο των ξωτικών στα Τρίκαλα, όταν οι φίλοι μας, μας τηλεφώνησαν και μας είπαν ότι τελικά θα ξεκινούσαν την επόμενη για να μας συναντήσουν. Επομένως τα Τρίκαλα έμειναν να περιμένουν και εμείς πήγαμε μια μικρή βόλτα στην Καρδίτσα.

Πρώτα περάσαμε από χριστουγεννιάτικα στολισμένο Παυσίλυπον και έπειτα περπατήσαμε στον κεντρικό πεζόδρομο της Καρδίτσας.

Η ιδιοκτήτρια του ξενώνα μας είχε και το εστιατόριο «Καναλίων γεύσεις» στο χωριό και αποφασίσαμε να φάμε εκεί.

Ο χώρος ήταν όμορφα διακοσμημένος, (τις επόμενες ημέρες εκεί θα παίρναμε το πρωινό μας) και το φαγητό ήταν αρκετά καλό.



Κουρασμένοι πήγαμε στο δωμάτιο μας, αφού πρώτα περάσαμε από την πλατεία «εξώστη» του χωριού και απολαύσαμε τη θέα της φωτισμένης Καρδίτσας. Ήταν πια ώρα για ύπνο.

 

• 1
• 2
• 3
• 5
• 5

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 5

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[DePuy]

Καλημέρα.
Πολύ ωραίες φωτογραφίες και επιτέλους μία ταξιδιωτική ιστορία για την Ελλάδα.
Ψάχνοντας τις ιστορίες σε εξέλιξη διαπίστωσα ότι αυτές που αφορούν την Ελλάδα είναι ελάχιστες σε σχέση με αυτές που αφορούν ταξίδια στο εξωτερικό.

 

[vasiliss]

Καλημέρα.
Πολύ ωραίες φωτογραφίες

Σε ευχαριστώ πολύ.

επιτέλους μία ταξιδιωτική ιστορία για την Ελλάδα.
Ψάχνοντας τις ιστορίες σε εξέλιξη διαπίστωσα ότι αυτές που αφορούν την Ελλάδα είναι ελάχιστες σε σχέση με αυτές που αφορούν ταξίδια στο εξωτερικό.

Έχεις δίκιο σε αυτό που λες. Φαίνεται ότι αυτό που έχουμε δίπλα μας το θεωρούμε δεδομένο και γνωστό σε όλους, χωρίς όμως να είναι έτσι.
Κι εμένα θα μου άρεσε να υπάρχουν περισσότερες ιστορίες για την Ελλάδα, αρκεί να βρεθούν αυτοί που έχουν όρεξη να τις γράψουν
γιατί δεν πιστεύω ότι τα μέλη του φόρουμ ταξιδεύουν μόνο στο εξωτερικό!!!

 

[vasiliss]

Ημέρα 2η: Πύλη - Ελάτη – Περτούλι – Μύλος των ξωτικών - Τρίκαλα.

Αλλαγή λοιπόν προγράμματος για σήμερα. Αρχικά λογάριαζα να αφιερώσουμε την σημερινή ημέρα στη λίμνη Πλαστήρα και να περιηγηθούμε γύρω από αυτήν. Οι φίλοι μας όμως δεν είχαν πάει εκεί και προτιμήσαμε να το αφήσουμε για την επόμενη, ώστε να πάμε όλοι μαζί.

Κανένα πρόβλημα, σήμερα θα πάρουμε τα βουνά και θα προσπαθήσουμε να βρούμε χιόνι για να παίξουν λίγο τα παιδιά, μικρά και μεγάλα.
Πρώτα κάναμε μία μικρή βόλτα στο χωριό, όχι όμως όσο εκτεταμένη θέλαμε, γιατί ψιλόβρεχε.

Μετά από ένα πολύ καλό πρωινό με παραδοσιακά προϊόντα,

ξεκινήσαμε με ψιλόβροχο για την Πύλη, με σκοπό να φτάσουμε τελικά στο Περτούλι.
Το πρώτο χωριό που περάσαμε ήταν το Φανάρι με ένα κάστρο στην κορυφή του λόφου. Έριξα μια ματιά μήπως μπορούσαμε να το προσεγγίσουμε με το αυτοκίνητο, αλλά δεν είδα από μακριά κάποιο δρόμο, οπότε το αφήσαμε για την επόμενη ημέρα.

Στο βάθος ο ουρανός ήταν μαύρος και φοβήθηκα για πολλή βροχή και τις δυσκολίες που αυτό φέρνει, αλλά τελικά οι φόβοι μου δεν επαληθεύτηκαν.

Φτάσαμε λοιπόν στην κωμόπολη Πύλη, η οποία οφείλει το όνομά της στην γεωγραφική της θέση. Είναι χτισμένη λίγο πριν το πέρασμα ανάμεσα στα δύο βουνά τον Ίταμο και τον Κόζιακα και αποτελεί την είσοδο από τις πεδινές περιοχές των Τρικάλων προς τις ορεινές της Νότιας Πίνδου, εξ’ ου και το "Πύλη".

Στην έξοδό της, κατευθυνθήκαμε προς τον Πορταϊκό ποταμό με σκοπό να περάσουμε απέναντι και να βρούμε τον βυζαντινό ναό της ‘Πόρτα Παναγιάς’.

Η εκκλησία βρίσκεται στον συνοικισμό Πόρτα που ήταν η γενέτειρα του Άγιου Βησσαρίωνα - θα πούμε μετά γι’ αυτόν. Χτίστηκε το 1.238 από το Ιωάννη Άγγελο Κομνηνό Δούκα, και παρόλο που έχει υποστεί μεγάλες καταστροφές από τότε μέχρι σήμερα, έχει διατηρήσει αρκετά στοιχεία του, όπως οι τοιχογραφίες που είναι αρκετά πιο σύγχρονες, του 18ου αιώνα αλλά και το δάπεδο.

Ένα μοναδικό σημείο του ναού, είναι τα δύο ψηφιδωτά της κύριας πύλης του ιερού. Πρόκειται για τις ολόσωμες εικόνες της Παναγίας και του Χριστού, που έχουν τοποθετηθεί αντίθετα από τη συνήθη ορθόδοξη χριστιανική παράδοση, δηλαδή με τον Χριστό αριστερά και την Παναγία δεξιά.



Μέσα στο ναό, ήταν ένα παλικάρι που μας είπε κάποια πράγματα για το καθολικό και την ιστορία του. Μας είπε ακόμη ότι η μονή του αγίου Βησσαρίωνα - που σκεφτόμουν να επισκεφτώ αργότερα- έκλεινε στις 12. Ήξερα ότι στην μονή επιτρέπεται η επίσκεψη μόνο ανδρών και ήδη ήταν 12 παρά τέταρτο. Αν και είχα κάποιους ενδοιασμούς για το αν πρέπει να πάμε, τελικά στην διασταύρωση για εκεί έστριψα και ακολούθησα τον δρόμο προς το μοναστήρι. Η ώρα είχε περάσει, το μοναστήρι δεν φαινόταν κάπου κοντά, έτσι μετά από κάποια χιλιόμετρα έκανα αναστροφή και επέστρεψα προς την Πύλη.

Λίγο πιο πάνω από το χωριό, βρίσκεται το πέτρινο γεφύρι, που χτίστηκε το 1.527 με εντολή του άγιου Βησσαρίωνα επισκόπου τότε Λαρίσης και μετ’ έπειτα πολιούχου Τρικάλων, Καλαμπάκας και Πύλης, με σκοπό να γεφυρωθεί ο ποταμός γιατί για πάρα πολλά χρόνια η περιοχή ήταν η μοναδική οδός σύνδεσης της Θεσσαλίας και της Ηπείρου.

Το μονότοξο πέτρινο γεφύρι αποτελεί πόλο έλξης τουριστών και λίγο πιο πίσω υπάρχει καφέ από όπου μπορείς να το θαυμάσεις πίνοντας τον καφέ σου, ενώ πολλοί μικροπωλητές πωλούν τοπικά προϊόντα . Εμείς προτιμήσαμε να το περπατήσουμε, να το φωτογραφίσουμε από όλες τις πλευρές και να περπατήσουμε δίπλα στο ποτάμι.

Αφού τα κάναμε όλα αυτά, αγοράσαμε και λίγο τοπικό τσάι του βουνού, που εκεί το λένε Μπιτούνι και κινήσαμε για το Περτούλι.

Πρώτα περάσαμε από την Ελάτη, η οποία ήταν αρκετά τουριστική, όχι βέβαια με πάρα πολύ κόσμο, αλλά την αφήσαμε για την επιστροφή.

Και επιτέλους, μετά από μία στροφή, αντικρίσαμε το πολυπόθητο χιόνι.

Το οποίο χιόνι δεν ήταν βέβαια πολύ όμως τα έλατα γύρω από τον δρόμο ήταν φορτωμένα. Μάλλον πρέπει να είχε χιονίσει το προηγούμενο βράδυ.

Φτάσαμε στο χιονοδρομικό, κατεβήκαμε για λίγο αλλά τελικά αποφασίσαμε να βρούμε έναν χώρο με λιγότερο κόσμο και φύγαμε.

Πέρυσι στο Πήλιο, με ποooooλύ χιόνι βέβαια, είχαμε βρει μια πλαγιά μέσα στο δάσος, όλη δική μας και είχαμε ξοδέψει πολλές ώρες κάνοντας έλκηθρο και παίζοντας διάφορα παιχνίδια.

Κάτι ανάλογο ψάχναμε και τώρα. Πήγαμε εδώ, πήγαμε εκεί, αλλά κανένα μέρος δεν ταίριαζε σε αυτό που εμείς ψάχναμε, οπότε βρήκαμε δυο τρία άλλα αυτοκίνητα σταματημένα δίπλα από το εκκλησάκι της Αγίας Κυριακής, και σταματήσαμε.

Το μέρος ήταν πολύ όμορφο, με το χιόνι σχεδόν απάτητο, ένα ποταμάκι να διασχίζει το δάσος και πολλές ειδυλλιακές εικόνες με χιόνι, που μία φορά τον χρόνο -κι αν - δυστυχώς βλέπουμε. Βέβαια όπως είπα το χιόνι δεν ήταν ούτε 10 εκατοστά, με επακόλουθο να μην κάνουμε σχεδόν καθόλου έλκηθρο, αλλά βρήκαμε άλλα πράγματα για να ασχοληθούμε για κανένα 2ωρο.

Επόμενος προορισμός το Περτούλι για να βρούμε κάποιον χώρο για καφέ. Φτάσαμε στο Περτούλι, έπειτα πήγαμε και στο Νεραϊδοχώρι, αλλά κανένας χώρος δεν μας έκανε κλικ για να καθίσουμε, οπότε γυρίσαμε στην Ελάτη.

(Κάπου στο φόρουμ είχα διαβάσει για την πολύ όμορφη κυκλική διαδρομή μέχρι την Καστανιά και την Καλαμπάκα,την είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, αλλά βέβαια ήταν ακατόρθωτο να γίνει με τις λίγες ώρες που είχαμε στην διάθεσή μας και έμεινε να μας περιμένει για μία άλλη φορά.)

Στην Ελάτη λοιπόν τριγυρίσαμε λίγο, πήραμε τα σχετικά σουβενίρ και καθίσαμε για καφέ. Από εκεί στείλαμε μερικές φωτογραφίες στην κουμπάρα για να ζηλέψει και να δει τι έχασε που δεν ήρθε, και επικοινωνήσαμε με την άλλη οικογένεια, η οποία είχε μόλις φτάσει στην Καρδίτσα. Ξεκινήσαμε κι εμείς για το δικό μας κατάλυμα, με σκοπό να ξεκουραστούμε και να ξεκινήσουμε το βράδυ για τα Τρίκαλα και τον “Μύλο των Ξωτικών”.

Κατά τις εφτά λοιπόν πήγαμε στον Μύλο, παρκάραμε στο μεγάλο δωρεάν πάρκινγκ και περιμέναμε τους φίλους μας.

Ο δήμος Τρικκαίων έχει κάνει καταπληκτική δουλειά. Μεγάλοι και κυρίως μικροί μείναμε θαμπωμένοι. Αφού τριγυρίσαμε αρκετά, η κόρη μου, μου είπε ότι είναι σαν τον παράδεισο, κι εγώ συμφώνησα, αλλά συμπλήρωσα χαριτολογώντας στους μεγάλους, ότι δυστυχώς στις μέρες μας ακόμα και για τον παράδεισο πρέπει να έχεις γεμάτο το πορτοφόλι, γιατί το 90% των δραστηριοτήτων είναι επί πληρωμή και τα παιδιά βέβαια συνήθως τα θέλουν ΟΟΟΛΑΑΑ.

Ας μην μιζεριάσουμε όμως μέρες που είναι, την βόλτα αυτή την κάναμε κυρίως για τα παιδιά μας και αυτά έφυγαν από εκεί κατενθουσιασμένα.

Η βόλτα στην πόλη των Τρικάλων πήγε περίπατο και αυτό που ήταν επείγον ήταν να βρούμε κάπου να φάμε. Σχετική αναζήτηση στο φόρουμ πρότεινε την περιοχή “μανάβικα” όπου βρήκαμε αρκετές ταβέρνες και επιλέξαμε να καθίσουμε στο “Τσικάλι” που υποτίθεται ότι έχει κρητική κουζίνα.

Έχοντας εργαστεί έναν χρόνο στην Κρήτη, έχουμε αγαπήσει την κουζίνα της και τη θεωρούμε την καλύτερη στην Ελλάδα. Δυστυχώς όμως οι “πειραγμένες” συνταγές της ταβέρνας, ελάχιστες μνήμες μας έφεραν από αυτό που εμείς ξέρουμε σαν κρητική κουζίνα. Τώρα θα μου πείτε, εσύ πήγες στα Τρίκαλα για να φας κρητική κουζίνα;;;
Δίκιο έχετε, δεν θα το ξανακάνω.



Πολύ θετική βέβαια εντύπωση μου έκανε η εκστρατεία του δήμου “ Τα Τρίκαλα κόβουν το κάπνισμα” και έτσι φάγαμε έστω για μία φορά σε ένα καθαρό από καπνό περιβάλλον.

Η ώρα έχει πάει 12 τα παιδιά μας είναι ψόφια από την κούραση κι έτσι μετά από μία μικρή μετά αυτοκινήτου βόλτα στην όμορφα στολισμένη πόλη, επιστρέψαμε ο καθένας στο δωμάτιό του για ξεκούραση και ύπνο.

 

[apos]

Η κυκλική διαδρομή που αναφέρεις για Καλαμπακα ειναι πολύ ωραια αλλά καλυτερα που δεν την κανατε γιατί είναι καμία ώρα από το Περτούλι και είναι αρκετά κουραστική με στροφές. Καλοκαίρι πιστεύω είναι πολύ καλύτερα σε καταπράσινο περιβάλλον.

 

[vasiliss]

Η κυκλική διαδρομή που αναφέρεις για Καλαμπακα ειναι πολύ ωραια αλλά καλυτερα που δεν την κανατε γιατί είναι καμία ώρα από το Περτούλι και είναι αρκετά κουραστική με στροφές. Καλοκαίρι πιστεύω είναι πολύ καλύτερα σε καταπράσινο περιβάλλον.

Γι' αυτό κι εμείς την αφήσαμε για μια επόμενη φορά, οπότε να έχουμε και μία αφορμή για να ξανά έρθουμε.

 

[KostasLia]

(Κάπου στο φόρουμ είχα διαβάσει για την πολύ όμορφη κυκλική διαδρομή μέχρι την Καστανιά και την Καλαμπάκα,την είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, αλλά βέβαια ήταν ακατόρθωτο να γίνει με τις λίγες ώρες που είχαμε στην διάθεσή μας και έμεινε να μας περιμένει για μία άλλη φορά.)

πολύ όμορφη διαδρομή πράγματι. Την κάναμε πέρυσι τον Μάρτιο με την μηχανή..
Βέβαια το κακό είναι ότι δεν πετύχαμε χιόνι πουθενά εκείνη την εποχή..
Και επειδή ξέρω ότι είσαι φαν των ταξιδίων με μηχανή σου ανεβάζω και μια σχετική φώτο από Πύλη βέβαια..

Και αφού επισκεφτήκατε τον Μύλο των Ξωτικών φέτος του χρόνου σας περιμένουμε στο Πάρκο των Ευχών στην Λάρισα!!!
Καιρός ήταν να δούμε και μια ιστορία από τα μέρη μας και μεις οι Θεσσαλοί!!!

 

[vasiliss]

πολύ όμορφη διαδρομή πράγματι. Την κάναμε πέρυσι τον Μάρτιο με την μηχανή..
Βέβαια το κακό είναι ότι δεν πετύχαμε χιόνι πουθενά εκείνη την εποχή..
Και επειδή ξέρω ότι είσαι φαν τον ταξιδίων με μηχανή σου ανεβάζω και μια σχετική φώτο από Πύλη βέβαια..
View attachment 228373

ί!!!

Ζηλεύω πολύ

 

[vasiliss]

πολύ όμορφη διαδρομή πράγματι. Την κάναμε πέρυσι τον Μάρτιο με την μηχανή..
Βέβαια το κακό είναι ότι δεν πετύχαμε χιόνι πουθενά εκείνη την εποχή..
Και επειδή ξέρω ότι είσαι φαν τον ταξιδίων με μηχανή σου ανεβάζω και μια σχετική φώτο από Πύλη βέβαια..
View attachment 228373

Και αφού επισκεφτήκατε τον Μύλο των Ξωτικών φέτος του χρόνου σας περιμένουμε στο Πάρκο των Ευχών στην Λάρισα!!!
Καιρός ήταν να δούμε και μια ιστορία από τα μέρη μας και μεις οι Θεσσαλοί!!!

Φτιάξε μου ένα τετραήμερο με τα sos της περιοχής και εγώ πολύ ευχαρίστως να έρθω

 

[KostasLia]

Φτιάξε μου ένα τετραήμερο με τα sos της περιοχής και εγώ πολύ ευχαρίστως να έρθω

Οκ !!!πολύ ευχαρίστως!!!!όποτε θέλεις!!

 

[vasiliss]

Ημέρα 3η : Γύρος λίμνης Πλαστήρα.


Μία ημέρα για να γυρίσεις την λίμνη και να απολαύσεις όλα αυτά που προσφέρει είναι πολύ λίγος χρόνος, όμως δυστυχώς αυτόν διαθέταμε κι αυτόν θα προσπαθούσαμε να εκμεταλλευτούμε όσο καλύτερα γινόταν.

Κλασικά λοιπόν ξεκινήσαμε με πρωινό στο εστιατόριο και μικρή βόλτα στο χωριό το οποίο είναι αρκετά όμορφο και του αξίζει μια μεγαλύτερη βόλτα, όμως δυστυχώς η λίμνη μας καλεί.

Μια πρώτη σκέψη ήταν να πάμε μέχρι το Ανθοχώρι και να περπατήσουμε στο μονοπάτι που υπάρχει εκεί (όπως είχα διαβάσει ) από τον παλιό νερόμυλο έως το Ανοιξιάτικο. Δυστυχώς όμως για πολλούς και διάφορους λόγους δεν το καταφέραμε και έτσι δώσαμε ραντεβού με τους υπόλοιπους στην Ακτή Πεζούλας.
Στον δρόμο κάπου συναντήσαμε άλογα, με τα οποία μπορούσες να κάνεις μια μικρή ή μεγάλη βόλτα. Σταματήσαμε να ρωτήσουμε, αλλά δυστυχώς ή αναμονή ήταν μεγάλη ( τουλάχιστον μιάμιση ώρα) οπότε προς μεγάλη λύπη των παιδιών μας προχωρήσαμε παρακάτω, αφού πρώτα τους υποσχεθήκαμε πως αν βρούμε κάπου αλλού παρόμοια δραστηριότητα θα σταματήσουμε να την κάνουν.

Στην Ακτή Πεζούλας υπήρχαν δραστηριότητες θαλάσσιου ποδήλατου, κανό κτλ. οπότε αυτό δεν μας ξέφυγε και περάσαμε ευχάριστα περίπου δύο ώρες στην ηλιόλουστη και γαλήνια λίμνη.

Επόμενος προορισμός μας η μονή Πελεκητής. Φτάνοντας στο Νεοχώρι το GPS μας στέλνει μέσα από το χωριό και τελικά από έναν χωματόδρομο ο οποίος είναι λασπωμένος κι όσο ανεβαίνουμε συναντάμε λίγο χιόνι.

Κάνουμε μία μικρή στάση για να παίξουν τα παιδιά και προχωράμε μόνοι μας για να δούμε την κατάσταση του δρόμου, ο οποίος όμως συνεχίζει να είναι δύσκολος για απλό αυτοκίνητο και έτσι αποφασίζουμε να γυρίσουμε πίσω.
Όταν φτάσαμε στον χώρο που είχαμε αφήσει τα γυναικόπαιδα, μετά από λίγο ακούσαμε κουδούνια και γαβγίσματα σκυλιών, οπότε μαζέψαμε τα παιδιά άρον - άρον φοβούμενοι μη μας την πέσουν τίποτα τσοπανόσκυλα, μπήκαμε στα αυτοκίνητα και κατηφορίσαμε προς το χωριό.

Έλα όμως που αυτό που ακούσαμε δεν ήταν ένα κοπάδι πρόβατα.

Λίγο παρακάτω συναντήσαμε μία μεγάλη ομάδα μεταμφιεσμένων ανθρώπων, κάποιοι από τους οποίους φορούσαν κουδούνες. Ήταν τα λεγόμενα “Ρουγκατσάρια” όπως μας είπαν. Είχαμε ακούσει για τα Ραγκουτσάρια στην Καστοριά, αλλά δεν γνωρίζαμε ότι κάτι ανάλογο υπάρχει και στη Θεσσαλία.

Σταματήσαμε να χαζέψουμε λίγο, προσπαθήσαμε να αποσπάσουμε λίγες πληροφορίες από τους συμμετέχοντες για το έθιμο, πράγμα που δεν ήταν και πολύ εύκολο καθώς ήταν ήδη μεσημέρι, αυτοί τριγυρνούσαν και έπιναν τα κεράσματα από το πρωί, οπότε όπως φαντάζεστε δεν ήταν και ιδιαίτερα νηφάλιοι.

Το έθιμο λοιπόν στο Νεοχώρι το λένε “Ρουγκατσάρια”, κυρίαρχα πρόσωπα είναι βέβαια η νύφη, ο Αράπης, ο φουστανελοφόρος κτλ. Τριγυρνούν έτσι μεταμφιεσμένοι την παραμονή των Φώτων από σπίτι σε σπίτι, κάνουν διάφορα πειράγματα και μαζεύουν χρήματα για την επόμενη ημέρα, όπου και θα έκαναν ένα μεγάλο γλέντι στην αυλή του σχολείου με μουσική, δωρεάν φαγητό και ποτό για όλους. Πέρυσι όπως μας είπαν μάζεψαν 5.300€, αλλά φέτος δεν είχαν μεγάλες προσδοκίες καθώς είχαν πολλές κηδείες στο χωριό. Βέβαια μας κάλεσαν στο γλέντι που θα έκαναν την επόμενη και όταν τους είπαμε ότι δυστυχώς την επόμενη ημέρα θα φεύγαμε, μας πρότειναν να καθίσουμε μία ημέρα ακόμη και να μην χάσουμε το γλέντι γιατί θα περνούσαμε πολύ ωραία.

Περισσότερες πληροφορίες για το έθιμο μπορείτε να διαβάσετε στο άρθρο, πατώντας τον σύνδεσμο.

Τους ευχαριστήσαμε και τους χαιρετήσαμε φεύγοντας προς τον Μπελακομίτη ελπίζοντας πως θα βρούμε ασφάλτινο δρόμο για το μοναστήρι. Όντως μερικά χιλιόμετρα παρακάτω βρήκαμε την διασταύρωση για την μονή Πελεκητής, όπου ένας σχετικά καλός δρόμος μας οδήγησε εκεί.

Το μοναστήρι, όλο πέτρινο, φωλιασμένο σε μια απότομη πλαγιά των Αγράφων, έχει θέα τόσο στη λίμνη Πλαστήρα και τον Θεσσαλικό κάμπο,

όσο και στα χιονισμένα εκείνη την εποχή βουνά των Αγράφων.

Χτίστηκε το 1.529 και την επωνυμία «Πελεκητή» την οφείλει στον βράχο επάνω στον οποίο είναι κτισμένη, που κατά την παράδοση πελεκίστηκε με ξύλινα εργαλεία, ύστερα από υπόδειξη της Θεοτόκου στους τεχνίτες της.

Το Καθολικό είναι ο κεντρικός και αρχαιότερος ναός, αφιερωμένος στην Ανάληψη του Κυρίου ενώ ο δεύτερος ναός είναι αφιερωμένος στην Παναγία Φανερωμένη. Πολύ καλά διατηρημένες τοιχογραφίες του 17ου αιώνα κοσμούν και τους δύο ναούς.

Το όλο σύνολο μονής αλλά και θέας από εκεί, αποτελούν έναν εξαιρετικό λόγο για να φτάσει κανείς ως τα 1.400 μέτρα υψόμετρο όπου είναι χτισμένη και να απολαύσει το θέαμα.

Αρκετά αργά πια ξεκινήσαμε προς το χωριό Καρύτσα με σκοπό να βρούμε κάπου να πιούμε έναν καφέ, όμως τελικά δεν καθίσαμε καθώς δεν βρήκαμε με μια γρήγορη ματιά κάτι ανοιχτό.

Πολύ άσχημη εντύπωση μας έκανε η σκοτωμένη αλεπού που είχαν αφήσει εκτεθειμένη στο πεζούλι της πλατείας, άγνωστο για ποιόν λόγο.

Κατευθυνόμαστε πλέον προς το φράγμα της λίμνης. Μια ιδέα του Νικολάου Πλαστήρα, που τελικά ολοκληρώθηκε το 1959.

Το Φράγμα μήκους 220μ. συγκράτησε τα νερά του Ταυρωπού, τα οποία κάλυψαν το οροπέδιο της Νεβρόπολης και δημιούργησαν τη λίμνη Πλαστήρα (Ταυρωπού). Τα νερά της λίμνης τροφοδοτούν τον υδροηλεκτρικό σταθμό της ΔΕΗ. Αρδεύουν τον Θεσσαλικό κάμπο και υδροδοτούν την πόλη μαζί με 38 κωμοπόλεις και χωριά του νομού και της ευρύτερης περιφέρειας της Θεσσαλίας.

Είναι αργά το απόγευμα, ο κόσμος είναι ελάχιστος και τα μικρά μαγαζάκια και πάγκοι με σουβενίρ και τοπικά προϊόντα ετοιμάζονται να κλείσουν.



Μετά από μια μικρή βόλτα και σύντομα ψώνια επιβιβαζόμαστε κι εμείς στα αυτοκίνητα για να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής προς τα δωμάτιά μας.

Μετά από μια σύντομη ξεκούραση, μία πρώτη ιδέα ήταν να πάμε για φαγητό στην “Κεραμαριό” στις Σπάθες, όμως τελικά αποφασίζουμε ότι είναι κάπως ανάποδα για όλους μας να πάμε εκεί και έτσι αποφασίζουμε να πάμε για βραδινό στη Καρδίτσα.

Κλασικά ξεκινάμε με βόλτα στον πεζόδρομο και τι σύμπτωση, συναντάμε δύο παλιές συναδέλφους, εκ των οποίων η μία είναι από την Καρδίτσα. Ποιον καλύτερο λοιπόν να ρωτήσουμε για το που θα φάμε.

Οι προτάσεις λοιπόν είναι τρεις. Το “Να ‘μαστε” το “Φιλύρα” και κυρίως το “Brothers”. Τα δύο πρώτα ήταν κοντά μας, περάσαμε αλλά δεν βρήκαμε να καθίσουμε, ενώ στο τρίτο πήραμε τηλέφωνο και ήταν γεμάτο. Οπότε παίξαμε το τελευταίο μας χαρτί, που ήταν η πρόταση που είχε κάνει στον Θ. ο ξενοδόχος του και λεγόταν “Το νησί της μάγισσας Κίρκης” Εκεί ευόδωσε τελικά να βρούμε τραπέζι. Το μαγαζί ήταν αρκετά καλό, το ίδιο και το φαγητό του, όμως δεν αντέξαμε να καθίσουμε και πολύ καθώς είχε πολύ κακό εξαερισμό και πολύ σύντομα δεν άντεχαν τα παιδιά να καθίσουν μέσα από τον τόσο έντονο καπνό των τσιγάρων. Νομίζω η Καρδίτσα και όχι μόνο, πρέπει να παραδειγματιστεί από την κίνηση των Τρικαλινών και να “κάψει το κάπνισμα” όπως είναι το σλόγκαν τους.

Μετά από μία μικρή περιπέτεια ανεύρεσης του αυτοκινήτου μας, τελικά καταφέραμε να επιστρέψουμε στο δωμάτιό μας για ύπνο.

 

[Sassenach77]

Απλά Τ-Ε-Λ-Ε-Ι-Α !!!
Να ρθείς και προς εμάς στα "ραγκουτσάρια" την επόμενη φορά!!!