katkats
Moderator
- Μηνύματα
- 10.010
- Likes
- 13.028
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ν. Αμερική
Περιεχόμενα
Πήγαμε τέλη Ιουλίου για 7 μέρες. Το ταξίδι από τον Πειραιά είχε γίνει φέτος λιγότερο πολύωρο λόγω ενός δρομολογίου που έφτανε Κίμωλο σε μόλις 6 ώρες, πιάνοντας πιο πριν μόνο Σίφνο! Παλιότερα είχαμε πάει στην διπλανή Μήλο, από την οποία αγαπήσαμε μόνο τις παραλίες και απογοητευτήκαμε σε όλα τα άλλα. Τώρα ήταν η ώρα της Κιμώλου, για την οποία είχαμε ακούσει πολύ θετικές γνώμες.
Κίμωλος - Κίμωλος - Χάρτες της Κιμώλου
Μείναμε σε δυο μέρη. Και τα δυο στο Χωριό. Το πρώτο ήταν απογοητευτικό και δεν το προτείνω. Το δεύτερο ήταν το Μελτέμι. Όχι μέσα στο Χωριό, αλλά πολύ κοντά (5' με τα πόδια) σε ύψωμα στα δυτικά του Χωριού. Από κάτω έχει ταβέρνα, όπως πολλά από τα ενοικιαζόμενα στην Κίμωλο. Ευτυχώς δεν είχε καθόλου κίνηση, αλλά το φαγητό ήταν από τα καλύτερα που φάγαμε στο νησί (σπιτικό, με μεράκι, από την μαμά της οικογένειας πού έχει την επιχείρηση). Προσφέρει πρωινό (φτωχό και βαρετό). Η τιμή σχετικά καλή. Το δωμάτιο καλούτσικο, αν και λίγο παρατημένο. Αλλά η βεράντα... Τεράστια, ιδιωτική, με θέα όλο το Χωριό, τη θάλασσα και τον Πολύαιγο.
Γενικά τα δωμάτια στο νησί είναι λίγα και ιδίως τα σαββατοκύριακα γεμίζουν πολύ γρήγορα. Εντυπωσιακό είναι το Μύλος, ανάμεσα στη Ψάθη και το Χωριό. Πολύ ακριβό όμως. Επίσης δεν θα με χάλαγε να έμενα και στο Σαρδή, στην Αλυκή, για κοντά στη θάλασσα και στο Φάρος για πιο κεντρικά στο Χωριό με θέα.
Στο νησί μπορεί να μετακινηθεί κανείς εν μέρει με τη δημοτική συγκοινωνία. Το λεωφορείο πάει μόνο όπου υπάρχει άσφαλτος, δηλαδή χοντρικά μέχρι την Αλυκή στα νότια και τον Αγ. Μηνά στα δυτικά. Αυτό σημαίνει ότι για να γυρίσει κανείς όλες τις παραλίες χρειάζεται μεταφορικό μέσο ή ... τα πόδια του. Υπάρχουν μονοπάτια (για συγκεκριμένες διαδρομές εδώ). Εμείς δεν είμαστε πολύ της ταλαιπωρίας, ιδίως το κατακαλόκαιρο, γι' αυτό πήραμε μηχανάκι (παπί), το οποίο τα κατάφερε σχετικά καλά στους σχετικά βατούς χωματόδρομους. Στο Σκιάδι δεν πήγαμε, αν και θεωρείται ένα από τα αξιοθέατα του νησιού. Επίσης, δεν κάναμε τον γύρο του νησιού και την επίσκεψη στον Πολύαιγο (ακατοίκητο νησί στα νοτιανατολικά της Κιμώλου) που γίνεται με βάρκα. Σημείωση: η Κίμωλος συνδέεται με συχνά δρομολόγια με την Μήλο και συγκεκριμένα με την Πολλώνια (Απολλωνία).
Το Χωριό, η Χώρα δηλαδή της Κιμώλου, είναι κρυμμένο από τη θάλασσα. Δεν μπορώ να πω ότι είναι τουριστικό. Έχει λίγα rooms, ένα κατάστημα δώρων, με άλλα λόγια κυρίως κατοικείται. Είναι φροντισμένο αλλά με την πατίνα του χρόνου έντονη. Κτισμένο γύρω από το Κάστρο, με τα πιο παλιά σπίτια γύρω από αυτό, με τους τοίχους τους να σχηματίζουν την οχύρωση του Κάστρου, όπως στα κτίρια στο στενάκι με τα μπαράκια (Αγορά), όπου εκ των υστέρων ανοίχτηκαν παράθυρα στους εξωτερικούς τοίχους. Όσο πιο μακριά από το κάστρο είναι ένα σπίτι τόσο πιο καινούργιο είναι. Χαρακτηριστικό του Χωριού είναι ότι οι πλατείες (και όχι η μια κεντρική). Καθεμιά έχει τις ιδιαιτερότητές της: του Κάμπου είναι ο “παιδικός σταθμός” του Χωριού, όλα τα παιδάκια μαζεύονται εδώ και τα ντεσιμπέλ ανεβαίνουν επικίνδυνα. Του Σχολείου είναι η πιο μεγάλη και καθόλου κεντρική, στην άκρη του Χωριού με πολύ ωραία θέα στη Ψάθη και στη θάλασσα, ρομαντική, είναι το εφηβικό στέκι. Τα δυο μουσεία, αρχαιολογικό και λαογραφικό, δεν τα επισκεφθήκαμε.
Η Ψάθη, πολύ κοντά στο Χωριό, είναι ουσιαστικά το λιμάνι του νησιού και δεν λέει πολλά. Η παραλία εκεί είναι μέτρια. Επίσης, πολύ κοντά στο χωριό είναι η Γούπα. Μικρός, ψαράδικος οικισμός, χτισμένος πάνω στα βράχια, με τα χαρακτηριστικά “σύρματα” για τις βάρκες
σκαμμένα μέσα σ' αυτά. Πολύ γραφικά και πολύ εντυπωσιακή η τοποθεσία. Περιέργως δεν έχουν χτίσει ούτε ταβέρνες, ούτε καφετέριες εκεί. Η παραλία (Ρέμα) εκεί δεν μου είπε κάτι, αλλά η Γούπα και ο διπλανός Καράς ενδείκνυνται για βουτιές από τα βράχια σε γαλαζοπράσινα νερά.
Από παραλίες τώρα. Η Κίμωλος έχει αξιοπρεπείς, καθαρές παραλίες που όμως βγαίνουν εκτός συναγωνισμού από αυτές της γειτονικής Μήλου, εκτός από τα Πράσα. Αρχίζουμε λοιπόν.
Αλυκή – Μπονάτσα – Καλαμίτσι. Διαδοχικές παραλίες, πολύ κοντά στο Χωριό. Ρηχές, ζεστές, απάνεμες, χωρίς πολύ κόσμο περιέργως. Η Αλυκή έχει βότσαλο, οι άλλες δυο άμμο. Υπάρχουν και στις τρεις μπόλικα αλμυρίκια για σκιά, πάντα βρίσκαμε ένα. Στην Αλυκή, σε περιορισμένη συστάδα αλμυρικιών κάνουν ελεύθερο. Η Μπονάτσα θεωρείται οργανωμένη στα τουριστικά φυλλάδια, γιατί έχει μια καντίνα, η οποία έχει βγάλει κάτι λίγες ξαπλώστρες στην παραλία (δεν ενοχλούν ιδιαίτερα). Στην Αλυκή υπάρχουν δυο ταβέρνες. Από την μια φίλοι μας είπαν να μείνουμε μακριά και η άλλη είναι ο Σαρδής (Μπέμπα), η οποία είναι μάλλον η καλύτερη του νησιού. Στο Καλαμίτσι υπάρχει το ομώνυμο ταβερνάκι, επίσης πολύ καλό και για πιο παρεΐστικες καταστάσεις, πάνω στην παραλία.
Ελληνικά – Δέκας – Μαυροσπήλια. Επίσης διαδοχικές παραλίες, στις οποίες φτάνει κανείς με ψιλοβατό χωματόδρομο. Γι' αυτόν τον λόγο έχουν πολύ λίγο κόσμο. Εμείς πήγαμε στις δυο πρώτες και τα Ελληνικά μας άρεσαν πιο πολύ. Έχουν βότσαλο και άμμο και τις πιάνει ο αέρας. Ρωτήστε ντόπιο πριν πάτε. Τα Μαυροσπήλια έχουν σχηματισμούς βράχων μέσα στην θάλασσα και λένε ότι αξίζουν να τα δεις. Εκ των υστέρων διάβασα ότι στα Ελληνικά μπορείς να δεις αρχαίους τάφους στην παραλία, αφού εκεί υπάρχει βυθισμένη σε μικρό βάθος η αρχαία πόλη του νησιού. Δεν ήμουν προετοιμασμένη και δεν είδα τίποτα (ή δεν υπάρχουν?).
Πράσα. Αυτή είναι η παραλία superstar της Κιμώλου. Άσπρη άμμος, γαλαζοπράσινα νερά και απάνεμη. Γι' αυτήν έρχονται όλοι. Όλοι όμως. Όλοι οι ημερήσιοι επισκέπτες από Μήλο, όλοι οι τουρίστες της Κιμώλου και όλοι οι σκαφάτοι από Μήλο και Κίμωλο μαζί, οι οποίοι αράζουν τα σκάφη και τα σκαφάκια τους όσο το δυνατόν πιο κοντά στην παραλία, ει δυνατόν εκεί που σκάει το κύμα. Έχει ανοίξει και καντίνα, η οποία έχει επιπλώσει με ξαπλώστρες και ομπρέλες την μισή παραλία και παίζει ώρες – ώρες πολύ δυνατά. Βέβαια σκέφτεται κανείς διακοπές ήρθα να κάνω, ας προσηλωθώ στο γαλαζοπράσινο κομμάτι που μου αναλογεί ανάμεσα στα φουσκωτά και ας ηρεμήσω. Ε, αυτό κάναμε.
Κίμωλος - Κίμωλος - Χάρτες της Κιμώλου
Μείναμε σε δυο μέρη. Και τα δυο στο Χωριό. Το πρώτο ήταν απογοητευτικό και δεν το προτείνω. Το δεύτερο ήταν το Μελτέμι. Όχι μέσα στο Χωριό, αλλά πολύ κοντά (5' με τα πόδια) σε ύψωμα στα δυτικά του Χωριού. Από κάτω έχει ταβέρνα, όπως πολλά από τα ενοικιαζόμενα στην Κίμωλο. Ευτυχώς δεν είχε καθόλου κίνηση, αλλά το φαγητό ήταν από τα καλύτερα που φάγαμε στο νησί (σπιτικό, με μεράκι, από την μαμά της οικογένειας πού έχει την επιχείρηση). Προσφέρει πρωινό (φτωχό και βαρετό). Η τιμή σχετικά καλή. Το δωμάτιο καλούτσικο, αν και λίγο παρατημένο. Αλλά η βεράντα... Τεράστια, ιδιωτική, με θέα όλο το Χωριό, τη θάλασσα και τον Πολύαιγο.
Γενικά τα δωμάτια στο νησί είναι λίγα και ιδίως τα σαββατοκύριακα γεμίζουν πολύ γρήγορα. Εντυπωσιακό είναι το Μύλος, ανάμεσα στη Ψάθη και το Χωριό. Πολύ ακριβό όμως. Επίσης δεν θα με χάλαγε να έμενα και στο Σαρδή, στην Αλυκή, για κοντά στη θάλασσα και στο Φάρος για πιο κεντρικά στο Χωριό με θέα.
Στο νησί μπορεί να μετακινηθεί κανείς εν μέρει με τη δημοτική συγκοινωνία. Το λεωφορείο πάει μόνο όπου υπάρχει άσφαλτος, δηλαδή χοντρικά μέχρι την Αλυκή στα νότια και τον Αγ. Μηνά στα δυτικά. Αυτό σημαίνει ότι για να γυρίσει κανείς όλες τις παραλίες χρειάζεται μεταφορικό μέσο ή ... τα πόδια του. Υπάρχουν μονοπάτια (για συγκεκριμένες διαδρομές εδώ). Εμείς δεν είμαστε πολύ της ταλαιπωρίας, ιδίως το κατακαλόκαιρο, γι' αυτό πήραμε μηχανάκι (παπί), το οποίο τα κατάφερε σχετικά καλά στους σχετικά βατούς χωματόδρομους. Στο Σκιάδι δεν πήγαμε, αν και θεωρείται ένα από τα αξιοθέατα του νησιού. Επίσης, δεν κάναμε τον γύρο του νησιού και την επίσκεψη στον Πολύαιγο (ακατοίκητο νησί στα νοτιανατολικά της Κιμώλου) που γίνεται με βάρκα. Σημείωση: η Κίμωλος συνδέεται με συχνά δρομολόγια με την Μήλο και συγκεκριμένα με την Πολλώνια (Απολλωνία).
Το Χωριό, η Χώρα δηλαδή της Κιμώλου, είναι κρυμμένο από τη θάλασσα. Δεν μπορώ να πω ότι είναι τουριστικό. Έχει λίγα rooms, ένα κατάστημα δώρων, με άλλα λόγια κυρίως κατοικείται. Είναι φροντισμένο αλλά με την πατίνα του χρόνου έντονη. Κτισμένο γύρω από το Κάστρο, με τα πιο παλιά σπίτια γύρω από αυτό, με τους τοίχους τους να σχηματίζουν την οχύρωση του Κάστρου, όπως στα κτίρια στο στενάκι με τα μπαράκια (Αγορά), όπου εκ των υστέρων ανοίχτηκαν παράθυρα στους εξωτερικούς τοίχους. Όσο πιο μακριά από το κάστρο είναι ένα σπίτι τόσο πιο καινούργιο είναι. Χαρακτηριστικό του Χωριού είναι ότι οι πλατείες (και όχι η μια κεντρική). Καθεμιά έχει τις ιδιαιτερότητές της: του Κάμπου είναι ο “παιδικός σταθμός” του Χωριού, όλα τα παιδάκια μαζεύονται εδώ και τα ντεσιμπέλ ανεβαίνουν επικίνδυνα. Του Σχολείου είναι η πιο μεγάλη και καθόλου κεντρική, στην άκρη του Χωριού με πολύ ωραία θέα στη Ψάθη και στη θάλασσα, ρομαντική, είναι το εφηβικό στέκι. Τα δυο μουσεία, αρχαιολογικό και λαογραφικό, δεν τα επισκεφθήκαμε.
Η Ψάθη, πολύ κοντά στο Χωριό, είναι ουσιαστικά το λιμάνι του νησιού και δεν λέει πολλά. Η παραλία εκεί είναι μέτρια. Επίσης, πολύ κοντά στο χωριό είναι η Γούπα. Μικρός, ψαράδικος οικισμός, χτισμένος πάνω στα βράχια, με τα χαρακτηριστικά “σύρματα” για τις βάρκες
σκαμμένα μέσα σ' αυτά. Πολύ γραφικά και πολύ εντυπωσιακή η τοποθεσία. Περιέργως δεν έχουν χτίσει ούτε ταβέρνες, ούτε καφετέριες εκεί. Η παραλία (Ρέμα) εκεί δεν μου είπε κάτι, αλλά η Γούπα και ο διπλανός Καράς ενδείκνυνται για βουτιές από τα βράχια σε γαλαζοπράσινα νερά.
Από παραλίες τώρα. Η Κίμωλος έχει αξιοπρεπείς, καθαρές παραλίες που όμως βγαίνουν εκτός συναγωνισμού από αυτές της γειτονικής Μήλου, εκτός από τα Πράσα. Αρχίζουμε λοιπόν.
Αλυκή – Μπονάτσα – Καλαμίτσι. Διαδοχικές παραλίες, πολύ κοντά στο Χωριό. Ρηχές, ζεστές, απάνεμες, χωρίς πολύ κόσμο περιέργως. Η Αλυκή έχει βότσαλο, οι άλλες δυο άμμο. Υπάρχουν και στις τρεις μπόλικα αλμυρίκια για σκιά, πάντα βρίσκαμε ένα. Στην Αλυκή, σε περιορισμένη συστάδα αλμυρικιών κάνουν ελεύθερο. Η Μπονάτσα θεωρείται οργανωμένη στα τουριστικά φυλλάδια, γιατί έχει μια καντίνα, η οποία έχει βγάλει κάτι λίγες ξαπλώστρες στην παραλία (δεν ενοχλούν ιδιαίτερα). Στην Αλυκή υπάρχουν δυο ταβέρνες. Από την μια φίλοι μας είπαν να μείνουμε μακριά και η άλλη είναι ο Σαρδής (Μπέμπα), η οποία είναι μάλλον η καλύτερη του νησιού. Στο Καλαμίτσι υπάρχει το ομώνυμο ταβερνάκι, επίσης πολύ καλό και για πιο παρεΐστικες καταστάσεις, πάνω στην παραλία.
Ελληνικά – Δέκας – Μαυροσπήλια. Επίσης διαδοχικές παραλίες, στις οποίες φτάνει κανείς με ψιλοβατό χωματόδρομο. Γι' αυτόν τον λόγο έχουν πολύ λίγο κόσμο. Εμείς πήγαμε στις δυο πρώτες και τα Ελληνικά μας άρεσαν πιο πολύ. Έχουν βότσαλο και άμμο και τις πιάνει ο αέρας. Ρωτήστε ντόπιο πριν πάτε. Τα Μαυροσπήλια έχουν σχηματισμούς βράχων μέσα στην θάλασσα και λένε ότι αξίζουν να τα δεις. Εκ των υστέρων διάβασα ότι στα Ελληνικά μπορείς να δεις αρχαίους τάφους στην παραλία, αφού εκεί υπάρχει βυθισμένη σε μικρό βάθος η αρχαία πόλη του νησιού. Δεν ήμουν προετοιμασμένη και δεν είδα τίποτα (ή δεν υπάρχουν?).
Πράσα. Αυτή είναι η παραλία superstar της Κιμώλου. Άσπρη άμμος, γαλαζοπράσινα νερά και απάνεμη. Γι' αυτήν έρχονται όλοι. Όλοι όμως. Όλοι οι ημερήσιοι επισκέπτες από Μήλο, όλοι οι τουρίστες της Κιμώλου και όλοι οι σκαφάτοι από Μήλο και Κίμωλο μαζί, οι οποίοι αράζουν τα σκάφη και τα σκαφάκια τους όσο το δυνατόν πιο κοντά στην παραλία, ει δυνατόν εκεί που σκάει το κύμα. Έχει ανοίξει και καντίνα, η οποία έχει επιπλώσει με ξαπλώστρες και ομπρέλες την μισή παραλία και παίζει ώρες – ώρες πολύ δυνατά. Βέβαια σκέφτεται κανείς διακοπές ήρθα να κάνω, ας προσηλωθώ στο γαλαζοπράσινο κομμάτι που μου αναλογεί ανάμεσα στα φουσκωτά και ας ηρεμήσω. Ε, αυτό κάναμε.
