dimosf
Member
- Μηνύματα
- 2.302
- Likes
- 5.900
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΝΟΡΒΗΓΙΑ-ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
Σήμερα 5η μέρα του μήνα Farvardīn του έτους 1394 και αφού κάπως ξεκουραστήκαμε ήρθε η ώρα για κάποιες πληροφορίες.
Το ταξίδι πραγματοποιήθηκε από 12 ως 23 Μαρτίου 2015. 12 μέρες συνολικά από τις οποίες οι 2 στο ταξίδι μιας και είχαμε πολύ μεγάλη αναμονή στην Κωνσταντινούπολη και στο πήγαινε και στο έλα.
Το Ιράν είναι αχανές. Με έκταση 1.648.195 km2 κατέχει την 18η θέση παγκοσμίως και είναι περίπου 12,5 μεγαλύτερο από την Ελλάδα. Έχει δε περίπου 80.000.000 κατοίκους, με την πρωτεύουσα Τεχεράνη να έχει περίπου 17.000.000 μαζί με τα περίχωρά της. Στο βορρά έχει βουνά και πολύ πράσινο, ειδικά στην παραλίμνια περιοχή της Κασπίας, ενώ όσο πας νοτιότερα τόσο και βλέπεις ερημικές εκτάσεις με πέτρες αλλά και τις γνωστές με την άμμο.
Εμείς λοιπόν κάναμε ένα οδικό (κατά βάση) ταξίδι σε ένα σχετικά μικρό κομμάτι της χώρας, το πιο τουριστικό.
Φτάσαμε στην Τεχεράνη όπου μείναμε 1,5 μέρα και επισκεφτήκαμε ένα (από τα πολλά ) μεγάλο πάρκο με παλάτια και αρχοντικά μέσα. Επισκεφτήκαμε ακόμα δύο μουσεία, το Αρχαιολογικό και αυτό των Χαλιών, με εξαιρετικό ενδιαφέρον και τα δύο. Πήγαμε και στο παζάρι όπου χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Όλες τις μέρες, λόγω της επερχόμενης πρωτοχρονιάς τους γινόταν παντού ένας χαμός.
Όσον αφορά τους Ιρανούς και το τιμόνι, λες και ο ΚΟΚ έχει φτιαχτεί για να παραβιάζεται μέχρι το τελευταίο του άρθρο. Στους δρόμους υπάρχει ένα κουβάρι από λεωφορεία, αυτοκίνητα, φορτηγά, μηχανάκια, ποδήλατα και πεζούς που έχεις την αίσθηση πως έχουν γίνει ένας κόμπος. Και όμως κινούνται. Τα φανάρια αναβοσβήνουν χωρίς να τους δίνει σχεδόν κανείς σημασία. Αν δεν έχεις θράσος δεν επιβιώνεις. Παρ' όλα αυτά είδαμε μόνο ένα ψιλοτρακαρισματάκι άνευ σημασίας (!!!!!!!)
Το μεσημέρι της 2ης μέρας πετάξαμε για Σιράζ. Στο Σιράζ μείναμε 3 βράδια και επισκεφτήκαμε τον τάφο του ποιητή Χάφεζ, τους κήπους Εράμ, το κάστρο και την περιοχή Βακίλ με το τζαμί, το παζάρι και το μαυσωλείο του Σαχ Cheragh.Την επομένη επισκεφτήκαμε τους αρχαιολογικούς χώρους στις Πασαργάδες, τη Νεκρόπολη με τους τάφους των μεγάλων Περσών βασιλιάδων και φυσικά την Περσέπολη.
Από το Σιράζε στη Γιαζντ με ενδιάμεση στάση σε ένα κατάλυμα-μουσείο (τύπου αγροτουρισμού) με θέμα τους νομάδες Κασκάϊ. Την άλλη μέρα είδαμε τον ναό των Ζωροαστρών, τους πύργους της σιωπής και την υπέροχη παλιά πόλη.
Φεύγοντας για την ωραιότερη πόλη που είδαμε, το Εσφαχάν, περάσαμε από τις πόλεις Μεϊμπότ και Ναΐν με πολλά αξιοθέατα και οι δύο.
Στο Εσφαχάν μείναμε 3 νύχτες και είδαμε, και τις δεν είδαμε. Τη μεγάλη πλατεία με τα μοναδικά μνημεία γύρω της, τις καταπληκτικές γέφυρες, το ποτάμι με τα πάρκα δίπλα του, ένα πάρκο με χιλιάδες πουλιά….. Υπέροχη πόλη και πραγματικά αν είχαμε άλλες δύο μέρες θα ήταν όλα τέλεια.
Φεύγοντας από το Εσφαχάν περάσαμε από ένα πολύ όμορφα αλλά πολύ τουριστικό χωριό, το Αμπιανέχ, την πόλη Κασάν και την πόλη Κομ, όπου είχε πάρα πολύ κόσμο στο μεγάλο τζαμί. Εκεί είδαμε και μια μεγάλη ομάδα νέων (κυρίως) από το Πακιστάν ή την Ινδία να χτυπιόνται με τις γροθιές τους στο στήθος θρηνώντας για το θάνατο του Ιμάμη Χουσείν ή της Φάτιμα, της κόρης του Μωάμεθ (!!!). Ήταν μεγάλο το σοκ από το θέαμα.
Η χώρα έχει υπέροχα μνημεία και ανθρώπους μοναδικούς. Προσωπικά δεν έχω συναντήσει πιο φιλόξενους πουθενά. Το βιοτικό τους επίπεδο δυστυχώς δεν είναι ψηλό παρά τον τεράστιο πλούτο από τις εξαγωγές πετρελαίου και φυσικού αερίου. Οι ίδιοι λένε πως η βασική αιτία είναι τα τεράστια έξοδα για εξοπλισμούς, μιας και σαν η βασική σιιτική χώρα είναι στόχος όλων των γύρω σουνιτικών, αραβικών χωρών (οι Ιρανοί δεν είναι άραβες) και φυσικά κυρίως των Αμερικανών και των Ισραηλινών. Οι υποδομές είναι ικανοποιητικές, καλύτερες από κάποιες ευρωπαϊκές χώρες που έχω πάει. Έχουν έναν κλειστό αυτοκινητόδρομο με διόδια, αλλά όλοι οι εθνικοί δρόμοι και κάποιοι επαρχιακοί έχουν δύο λωρίδες ανά ρεύμα με νησίδα στη μέση. Έχουν πολλούς ανισόπεδους κόμβους, γέφυρες και λίγα τούνελ (απ’ όσο είδαμε εμείς).
Πολλοί από τους κατοίκους έχουν (τουλάχιστον στοιχειώδη) γνώση αγγλικών και έτσι γενικά δεν υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Έχουν πολλά πανεπιστήμια, σχεδόν ανύπαρκτο αναλφαβητισμό, και γενικά είναι μορφωμένοι άντρες και γυναίκες. Φυσικά η ισλαμική μορφή της δημοκρατίας είναι πανταχού παρούσα με κυρίαρχο στοιχείο τη μαντίλα, αν και είδαμε πως πολλές νέες κοπέλες, κυρίως στις μεγάλες πόλεις τη φοράνε πολύ χαλαρά, καλύπτοντας ένα μικρό μέρος του πίσω μέρους του κεφαλιού.
Η Πέρσικη γλώσσα είναι τα Φαρσί και χρησιμοποιούν το αραβικό αλφάβητο (εμπλουτισμένο) με γραφή από τα δεξιά προς τα αριστερά. Μόνο οι αριθμοί είναι από τα αριστερά προς τα δεξιά.
Τα ξενοδοχεία θα έλεγα πως είναι ένα αστέρι κάτω από τα αντίστοιχα στην Ευρώπη και γενικά έχουν ένα πρόβλημα συντήρησης. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που συναντήσαμε ήταν οι δημόσιες τουαλέτες που ήταν σε άθλια κατάσταση. Ακόμα και αυτές στα εστιατόρια και το αεροδρόμιο στην Τεχεράνη. Φυσικά το χαρτί είναι σπανιότατο σ’ αυτές.
Ένα άλλο πρόβλημα έχει να κάνει με το νόμισμά τους που είναι πονοκέφαλος. Πρόκειται για υπερπληθωρισμένο με μεγάλο αριθμό μηδενικών. Δεν είναι όμως εκεί το βασικό πρόβλημα αλλά η χρήση μη επίσημου νομίσματος. Εξηγούμε: Από το 1932 το επίσημο νόμισμα είναι το Ριάλι με επίσημη ισοτιμία περίπου 35.000 ριάλια το ένα ΕΥΡΩ. Έτσι τα χαρτονομίσματα ξεκινάνε από 1.000 ριάλια μέχρι 1.000.000. Το τελευταίο όπως και το αμέσως μικρότερο (500.000) δεν είναι χαρτονόμισμα αλλά ένα τσεκ (σαν τα τράβελερ τσεκ). Μέχρι το 1932 το νόμισμα της χώρας (Περσία) ήταν το Τόμαν που ισοδυναμεί με 10 ριάλια, ένα νόμισμα που χρησιμοποιούν όλοι ανεξαιρέτως σήμερα. Έτσι αγοράζεις κάτι και σου λέει ο έμπορας: 10.000 τόμαν. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να δώσεις το νόμισμα που γράφει πάνω 100.000 μιας και είναι ριάλια. Μέχρι που φύγαμε δεν είχαμε εξοικειωθεί. Μάλιστα ο ξεναγός μας μας είπε πως είναι πρόβλημα που το αντιμετωπίζουν όλοι οι τουρίστες και βλέπεις πολλούς να συνεννοούνται με χρώματα!!! Ένα γαλάζιο=1.000.000 ριάλια=100.000 τόμαν, ένα ροζ=500.000 ριάλια=50.000 τόμαν. Αισθανθήκαμε λίγο σαν την Ντάλια στο Παραπέντε (έγραψε ο Καπουντζίδης πάλι).
Τέλος όσον αφορά το ημερολόγιο. Οι Ιρανοί, οι Αφγανοί και κάποιοι άλλοι εκεί γύρω έχουν πρωτοχρονιά στην Εαρινή Ισημερία που την ονομάζουν ΝοΡουζ (Νέα Μέρα). Η μέτρηση των ετών ξεκινάει 621 χρόνια μετά από εμάς και έτσι έχουν τώρα 1394. Οι 6 πρώτοι μήνες τους έχουν από 31 μέρες, οι επόμενοι 5 από 30 και ο τελευταίος 29 ή 30 ανάλογα αν ο χρόνος είναι ή όχι δίσεκτος. (http://el.wikipedia.org/wiki/Περσικό_ημερολόγιο)
Το θέμα είναι πως το ημερολόγιο αυτό είναι επίσημο. Σε κάποιο ξενοδοχείο που πήγαμε δύο φορές, την πρώτη μας έδωσαν απόδειξη στα αγγλικά και η ημερομηνία ήταν η δική μας. Τη δεύτερη η απόδειξη ήταν στα φαρσί και ήταν αυτή των μείον 621 χρόνια.
Γενικά ήταν ένα από τα καλύτερα (μάλλον όσο περνάν οι μέρες και κατασταλάζουν τα πράγματα μου φαίνεται πως θα είναι το καλύτερο) που έχω κάνει. Άλλος πολιτισμός, άλλη νοοτροπία αλλά και πολύ κοντά σε εμάς. Δεν ξέρω αν μας αγαπάνε, αλλά σίγουρα τους κάνει εντύπωση η παρουσία ελλήνων στον τόπο τους. Είναι όμως τόσο αξιοπρεπείς, τόσο ευγενικοί και τόσο φιλόξενοι!!! Υπέροχο ταξίδι!!
Το ταξίδι πραγματοποιήθηκε από 12 ως 23 Μαρτίου 2015. 12 μέρες συνολικά από τις οποίες οι 2 στο ταξίδι μιας και είχαμε πολύ μεγάλη αναμονή στην Κωνσταντινούπολη και στο πήγαινε και στο έλα.
Το Ιράν είναι αχανές. Με έκταση 1.648.195 km2 κατέχει την 18η θέση παγκοσμίως και είναι περίπου 12,5 μεγαλύτερο από την Ελλάδα. Έχει δε περίπου 80.000.000 κατοίκους, με την πρωτεύουσα Τεχεράνη να έχει περίπου 17.000.000 μαζί με τα περίχωρά της. Στο βορρά έχει βουνά και πολύ πράσινο, ειδικά στην παραλίμνια περιοχή της Κασπίας, ενώ όσο πας νοτιότερα τόσο και βλέπεις ερημικές εκτάσεις με πέτρες αλλά και τις γνωστές με την άμμο.
Εμείς λοιπόν κάναμε ένα οδικό (κατά βάση) ταξίδι σε ένα σχετικά μικρό κομμάτι της χώρας, το πιο τουριστικό.
Φτάσαμε στην Τεχεράνη όπου μείναμε 1,5 μέρα και επισκεφτήκαμε ένα (από τα πολλά ) μεγάλο πάρκο με παλάτια και αρχοντικά μέσα. Επισκεφτήκαμε ακόμα δύο μουσεία, το Αρχαιολογικό και αυτό των Χαλιών, με εξαιρετικό ενδιαφέρον και τα δύο. Πήγαμε και στο παζάρι όπου χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Όλες τις μέρες, λόγω της επερχόμενης πρωτοχρονιάς τους γινόταν παντού ένας χαμός.
Όσον αφορά τους Ιρανούς και το τιμόνι, λες και ο ΚΟΚ έχει φτιαχτεί για να παραβιάζεται μέχρι το τελευταίο του άρθρο. Στους δρόμους υπάρχει ένα κουβάρι από λεωφορεία, αυτοκίνητα, φορτηγά, μηχανάκια, ποδήλατα και πεζούς που έχεις την αίσθηση πως έχουν γίνει ένας κόμπος. Και όμως κινούνται. Τα φανάρια αναβοσβήνουν χωρίς να τους δίνει σχεδόν κανείς σημασία. Αν δεν έχεις θράσος δεν επιβιώνεις. Παρ' όλα αυτά είδαμε μόνο ένα ψιλοτρακαρισματάκι άνευ σημασίας (!!!!!!!)
Το μεσημέρι της 2ης μέρας πετάξαμε για Σιράζ. Στο Σιράζ μείναμε 3 βράδια και επισκεφτήκαμε τον τάφο του ποιητή Χάφεζ, τους κήπους Εράμ, το κάστρο και την περιοχή Βακίλ με το τζαμί, το παζάρι και το μαυσωλείο του Σαχ Cheragh.Την επομένη επισκεφτήκαμε τους αρχαιολογικούς χώρους στις Πασαργάδες, τη Νεκρόπολη με τους τάφους των μεγάλων Περσών βασιλιάδων και φυσικά την Περσέπολη.
Από το Σιράζε στη Γιαζντ με ενδιάμεση στάση σε ένα κατάλυμα-μουσείο (τύπου αγροτουρισμού) με θέμα τους νομάδες Κασκάϊ. Την άλλη μέρα είδαμε τον ναό των Ζωροαστρών, τους πύργους της σιωπής και την υπέροχη παλιά πόλη.
Φεύγοντας για την ωραιότερη πόλη που είδαμε, το Εσφαχάν, περάσαμε από τις πόλεις Μεϊμπότ και Ναΐν με πολλά αξιοθέατα και οι δύο.
Στο Εσφαχάν μείναμε 3 νύχτες και είδαμε, και τις δεν είδαμε. Τη μεγάλη πλατεία με τα μοναδικά μνημεία γύρω της, τις καταπληκτικές γέφυρες, το ποτάμι με τα πάρκα δίπλα του, ένα πάρκο με χιλιάδες πουλιά….. Υπέροχη πόλη και πραγματικά αν είχαμε άλλες δύο μέρες θα ήταν όλα τέλεια.
Φεύγοντας από το Εσφαχάν περάσαμε από ένα πολύ όμορφα αλλά πολύ τουριστικό χωριό, το Αμπιανέχ, την πόλη Κασάν και την πόλη Κομ, όπου είχε πάρα πολύ κόσμο στο μεγάλο τζαμί. Εκεί είδαμε και μια μεγάλη ομάδα νέων (κυρίως) από το Πακιστάν ή την Ινδία να χτυπιόνται με τις γροθιές τους στο στήθος θρηνώντας για το θάνατο του Ιμάμη Χουσείν ή της Φάτιμα, της κόρης του Μωάμεθ (!!!). Ήταν μεγάλο το σοκ από το θέαμα.
Η χώρα έχει υπέροχα μνημεία και ανθρώπους μοναδικούς. Προσωπικά δεν έχω συναντήσει πιο φιλόξενους πουθενά. Το βιοτικό τους επίπεδο δυστυχώς δεν είναι ψηλό παρά τον τεράστιο πλούτο από τις εξαγωγές πετρελαίου και φυσικού αερίου. Οι ίδιοι λένε πως η βασική αιτία είναι τα τεράστια έξοδα για εξοπλισμούς, μιας και σαν η βασική σιιτική χώρα είναι στόχος όλων των γύρω σουνιτικών, αραβικών χωρών (οι Ιρανοί δεν είναι άραβες) και φυσικά κυρίως των Αμερικανών και των Ισραηλινών. Οι υποδομές είναι ικανοποιητικές, καλύτερες από κάποιες ευρωπαϊκές χώρες που έχω πάει. Έχουν έναν κλειστό αυτοκινητόδρομο με διόδια, αλλά όλοι οι εθνικοί δρόμοι και κάποιοι επαρχιακοί έχουν δύο λωρίδες ανά ρεύμα με νησίδα στη μέση. Έχουν πολλούς ανισόπεδους κόμβους, γέφυρες και λίγα τούνελ (απ’ όσο είδαμε εμείς).
Πολλοί από τους κατοίκους έχουν (τουλάχιστον στοιχειώδη) γνώση αγγλικών και έτσι γενικά δεν υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Έχουν πολλά πανεπιστήμια, σχεδόν ανύπαρκτο αναλφαβητισμό, και γενικά είναι μορφωμένοι άντρες και γυναίκες. Φυσικά η ισλαμική μορφή της δημοκρατίας είναι πανταχού παρούσα με κυρίαρχο στοιχείο τη μαντίλα, αν και είδαμε πως πολλές νέες κοπέλες, κυρίως στις μεγάλες πόλεις τη φοράνε πολύ χαλαρά, καλύπτοντας ένα μικρό μέρος του πίσω μέρους του κεφαλιού.
Η Πέρσικη γλώσσα είναι τα Φαρσί και χρησιμοποιούν το αραβικό αλφάβητο (εμπλουτισμένο) με γραφή από τα δεξιά προς τα αριστερά. Μόνο οι αριθμοί είναι από τα αριστερά προς τα δεξιά.
Τα ξενοδοχεία θα έλεγα πως είναι ένα αστέρι κάτω από τα αντίστοιχα στην Ευρώπη και γενικά έχουν ένα πρόβλημα συντήρησης. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που συναντήσαμε ήταν οι δημόσιες τουαλέτες που ήταν σε άθλια κατάσταση. Ακόμα και αυτές στα εστιατόρια και το αεροδρόμιο στην Τεχεράνη. Φυσικά το χαρτί είναι σπανιότατο σ’ αυτές.
Ένα άλλο πρόβλημα έχει να κάνει με το νόμισμά τους που είναι πονοκέφαλος. Πρόκειται για υπερπληθωρισμένο με μεγάλο αριθμό μηδενικών. Δεν είναι όμως εκεί το βασικό πρόβλημα αλλά η χρήση μη επίσημου νομίσματος. Εξηγούμε: Από το 1932 το επίσημο νόμισμα είναι το Ριάλι με επίσημη ισοτιμία περίπου 35.000 ριάλια το ένα ΕΥΡΩ. Έτσι τα χαρτονομίσματα ξεκινάνε από 1.000 ριάλια μέχρι 1.000.000. Το τελευταίο όπως και το αμέσως μικρότερο (500.000) δεν είναι χαρτονόμισμα αλλά ένα τσεκ (σαν τα τράβελερ τσεκ). Μέχρι το 1932 το νόμισμα της χώρας (Περσία) ήταν το Τόμαν που ισοδυναμεί με 10 ριάλια, ένα νόμισμα που χρησιμοποιούν όλοι ανεξαιρέτως σήμερα. Έτσι αγοράζεις κάτι και σου λέει ο έμπορας: 10.000 τόμαν. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να δώσεις το νόμισμα που γράφει πάνω 100.000 μιας και είναι ριάλια. Μέχρι που φύγαμε δεν είχαμε εξοικειωθεί. Μάλιστα ο ξεναγός μας μας είπε πως είναι πρόβλημα που το αντιμετωπίζουν όλοι οι τουρίστες και βλέπεις πολλούς να συνεννοούνται με χρώματα!!! Ένα γαλάζιο=1.000.000 ριάλια=100.000 τόμαν, ένα ροζ=500.000 ριάλια=50.000 τόμαν. Αισθανθήκαμε λίγο σαν την Ντάλια στο Παραπέντε (έγραψε ο Καπουντζίδης πάλι).
Τέλος όσον αφορά το ημερολόγιο. Οι Ιρανοί, οι Αφγανοί και κάποιοι άλλοι εκεί γύρω έχουν πρωτοχρονιά στην Εαρινή Ισημερία που την ονομάζουν ΝοΡουζ (Νέα Μέρα). Η μέτρηση των ετών ξεκινάει 621 χρόνια μετά από εμάς και έτσι έχουν τώρα 1394. Οι 6 πρώτοι μήνες τους έχουν από 31 μέρες, οι επόμενοι 5 από 30 και ο τελευταίος 29 ή 30 ανάλογα αν ο χρόνος είναι ή όχι δίσεκτος. (http://el.wikipedia.org/wiki/Περσικό_ημερολόγιο)
Το θέμα είναι πως το ημερολόγιο αυτό είναι επίσημο. Σε κάποιο ξενοδοχείο που πήγαμε δύο φορές, την πρώτη μας έδωσαν απόδειξη στα αγγλικά και η ημερομηνία ήταν η δική μας. Τη δεύτερη η απόδειξη ήταν στα φαρσί και ήταν αυτή των μείον 621 χρόνια.
Γενικά ήταν ένα από τα καλύτερα (μάλλον όσο περνάν οι μέρες και κατασταλάζουν τα πράγματα μου φαίνεται πως θα είναι το καλύτερο) που έχω κάνει. Άλλος πολιτισμός, άλλη νοοτροπία αλλά και πολύ κοντά σε εμάς. Δεν ξέρω αν μας αγαπάνε, αλλά σίγουρα τους κάνει εντύπωση η παρουσία ελλήνων στον τόπο τους. Είναι όμως τόσο αξιοπρεπείς, τόσο ευγενικοί και τόσο φιλόξενοι!!! Υπέροχο ταξίδι!!
