sotoscivil
Member
- Μηνύματα
- 67
- Likes
- 220
- Επόμενο Ταξίδι
- ????
- Ταξίδι-Όνειρο
- road trip στις ΗΠΑ
Καταρχάς θα ήθελα να ευχαριστήσω όλα τα μέλη του forum για τις πολύ χρήσιμες πληροφορίες που μου έχουν δώσει στα τέσσερα τελευταία ταξίδια μου σε Κωνσταντινούπολη, Μιλάνο-Κόμο, Πράγα και Βερολίνο. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι μετά το τελευταίο μου ταξίδι σε Μιλάνο και Κόμο, έπρεπε και εγώ να γράψω την δική μου ταξιδιωτική ιστορία κάνοντας τις προτάσεις μου για πράγματα που πρέπει να αναζητήσουν ή και να αποφύγουν και να βοηθήσω όσο μπορώ τους φίλους του forum που σκοπεύουν να ταξιδέψουν σε Μιλάνο και λίμνη Κόμο...Αρκετά όμως με τα εισαγωγικά και πάμε για την περιγραφή του ταξιδιού όσο τα θυμάμαι ακόμα...
Την παρασκευή 6 Ιουλίου ήμασταν στο αεροδρόμιο του Αράξου (περιφερειακό αεροδρόμιο της Πάτρας που απέχει από την Πάτρα περίπου 3 τέταρτα με το Κτελ) έχοντας κλείσει εισιτήρια με Ryanair και κεντρικό ξενοδοχείο, όλα μαζί συνολικού Budget 155 ευρώ (διόλου άσχημα για ένα ταξίδι 3 διανυκτερεύσεων). Δεν είχα ταξιδέψει με την συγκεκριμένη εταιρεία και είχα τις επιφυλάξεις μου αλλά έμεινα αρκετά ευχαριστημένος αφού και οι αποστάσεις ανάμεσα στα καθίσματα ήταν ικανοποιητικές αλλά και οι αεροσυνοδοί ήταν πολύ ευγενικοί. Φυσικά τα καθίσματα δεν είχαν αριθμημένες θέσεις οπότε αν ήθελες να πιάσεις θέση στο παράθυρο έπρεπε να περιμένεις στην επιβίβαση στην πύλη σχετικά μπροστά (εν το μεταξύ δεν το καταλαβαίνω γιατί δεν αριθμούν θέσεις στα εισιτήρια, αφού δεν τους κοστίζει κάτι επιπλέον), δεν σου πρόσφεραν τπτ στην πτήση και τα καθίσματα δεν έγειραν καθόλου...
Ύστερα από μία ευχάριστη πτήση 2 ωρών ήμασταν στο Bergamo. Οι αεροσυνοδοί ήδη από την πτήση, μάς είχαν διαθέσει εισιτήριο έναντι 5 ευρώ για μεταφορά από Bergamo στο Μιλάνο οπότε με το που φθάσαμε, πήραμε το λεωφορείο και σε 1 ώρα ήμασταν στο stazione central. Παρόλα αυτά έφευγαν πάρα πολλά λεωφορεία από Bergamo για central stacione στο Μιλάνο με την ίδια τιμή κάθε 20 λεπτά οπότε δεν πρέπει να προβληματίσει κανέναν η μεταφορά του από και προς το αεροδρόμιο…. Από εκεί, αφού φάγαμε μία τρελή μπόρα και ύστερα από μία αναζήτηση 3 τετάρτων και έχοντας κάνει αρκετούς κύκλους λόγω παροδικής έλλειψης προσανατολισμού φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας Gran Pucini το οποίο ήταν όπως αποδείχθηκε αρκετά κοντά στον σταθμό. Το ξενοδοχείο ήταν μέτριο, τα μεγάλα ατού του όμως ήταν η θέση (στο Buenos Aires, δίπλα στην στάση μετρό Lima αλλά και πολύ κοντά στην τουριστική περιοχή Brera και 600 μέτρα από το central stacion) αλλά και φυσικά η χαμηλή τιμή του.
Αφού αφήσαμε τα πράγματα, κατευθυνθήκαμε στο εστιατόριο il biancolatte στην via turatti 30 κοντά στην Piazza Cavour. Το εστιατόριο το είχα δει στο forum και ήταν ότι καλύτερο είδα στο Μιλάνο τόσο από άποψη φαγητού όσο και από άποψη ομορφιάς. Στην μπροστινή μεριά είναι ένα κουκλίστικο ζαχαροπλαστείο αλλά στο βάθος έχει μία πανέμορφη αίθουσα εστιατορίου. Το φαγητό του πολύ καλό, (τα χειροποίητα ραβιόλια με σπανάκι ήταν εξαιρετικά) και από τιμές πολύ νορμάλ, για 5 πιάτα ζυμαρικών, 3 μπύρες, σόδες, νερά και μία σαλάτα δώσαμε 90 ευρώ και πραγματικά σκάσαμε. Sos η κουζίνα του κλείνει στις 12 και εμείς που πήγαμε στις 11.30 προλάβαμε οριακά.
Γυρίσαμε με τα πόδια σε ένα πραγματικά έρημο Μιλάνο (και όταν πηγαίναμε στο δρόμο είχε την απόλυτη ερημιά γύρω στις 10.15) και στον γυρισμό συναντήσαμε ένα gay party ή μάλλον συναντήσαμε ένα υπαίθριο gay στέκι όπου γινότανε χαμός από κόσμο. Εμάς δεν μας ενδιέφερε αλλά σε περίπτωση που κάποιος ενδιαφέρεται ήταν στην οδό bastioni di porta Venezia δίπλα από το πάρκο giardini pubblici. Πριν φθάσουμε στο ξενοδοχείο δεν παραλείψαμε να φάμε το καλύτερο παγωτό του Μιλάνου το οποίο παρασκευάζει η πιο διάσημη αλυσίδα παγωτών στο Μιλάνο και λέγεται crom. Έφαγα πολύ παγωτό στο Μιλάνο αλλά σαν το παγωτό που έφαγα στο crom δεν συγκρίνεται, κάτι που φυσικά ξέρουν και οι ντόπιοι Μιλανέζοι αφού τις ώρες αιχμής είχε τόσο τεράστια ουρά που έπρεπε να περιμένεις κανένα μισάωρο αλλά άξιζε τον κόπο. Αυτό το οποίο εμείς φάγαμε ήταν κοντά στο ξενοδοχείο στον δρόμο του Buenos aires ανάμεσα στις στάσεις μετρό porta venecia Και lima. Όποιος πραγματικά δεν πάει να φάει παγωτό σε αυτό το μαγαζί ή σε κάποιο άλλο της γνωστής αλυσίδας, πραγματικά χάνει ένα από τα Must του Μιλάνου.. έχει πραγματικά άλλη γεύση…
Την άλλη μέρα αφού ξυπνήσαμε νωρίς, κατευθυνθήκαμε μέσω του κομψού πεζόδρομου via magenta προς την santa maria de la gracie για να δούμε τον μυστικό δείπνο του da vinci. Sos: για να πάς να δείς τον μυστικό δείπνο, πρέπει να έχεις κλείσει από πριν εισιτήρια μέσω ίντερνετ αλλιώς δεν σε βάζουν. Η διεύθυνση που τα κλείνεις είναι Biglietti online, prevendita concerti, biglietti spettacoli su Vivaticket[evento]&id_evento=911649&idt=744 Αν δεν βρείτε εισιτήρια με την πρώτη φορά, μην απογοητευτείτε, συνεχίστε να μπαίνετε κάθε μέρα μέχρι να φύγετε γιατί συνέχεια λόγω ακυρώσεων ανοίγουν νέες ημερομηνίες. Ακόμα και σε εμάς την τελευταία μέρα πριν φύγουμε άνοιξαν θέσεις παρόλου που δύο βδομάδες πιο πριν ήταν όλες κλεισμένες.
Αφού θαυμάσαμε την πανέμορφη τοιχογραφία, περάσαμε έξω από το castello sforzesco και μέσω του πανέμορφου πεζόδρομου via dante, φθάσαμε στην pinacoteca ambrosianna όπου πραγματικά άξιζε η επίσκεψη. Τα πιο αξιόλογα έργα ήταν το προσχέδιο της σχολής των Αθηνών του Ραφαήλ (πολύ μεγαλύτερο από όσο το περίμενα), η προσωπογραφία μουσικού του da vinci Και το καλάθι με φρούτα του Καραβάτζιο. Μία πανέμορφη και ατμοσφαιρική βιβλιοθήκη με έντονη μυρωδιά του παλιού ξύλου και του πολυκαιρισμένου βιβλίου σας περιμένει στο τέλος της επίσκεψής σας όπου εκτίθενται σχέδια με εφευρέσεις και χειρόγραφα του Μιχαήλ Άγγελου. Στην συνέχεια φθάσαμε στον καθεδρικό ναό Duomo ο οποίος από έξω είναι αρκετά εντυπωσιακός και από μέσα πιο απλός. Sos: τις γυναίκες άνδρες με αμάνικα και σορτσάκια ή κοντές φούστες δεν τους αφήνουν και είναι πολύ αυστηροί. Οπότε για να μην τρέχετε στον απέναντι Zara για να αγοράσετε μπλούζα ή παντελόνι για να μπείτε, ντυθείτε κατάλληλα γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να σας αφήσουν να μπείτε. Αφού θαυμάσαμε το εσωτερικό του, κατευθυνθήκαμε προς την ταράτσα του ναού ή οποία επίσκεψη δεν αξίζει κατά την γνώμη καθόλου. Δίνεις 12 ευρώ, η θέα είναι σχετικά καλή αλλά είναι φραγμένή σε πολλά σημεία η κυκλοφορία με αποτέλεσμα να μην μπορείς ούτε τον περίπλου της ταράτσας να κάνεις και γενικά και λόγω κάτι σκαλωσιών που είχαν βάλει, δεν άξιζε καθόλου. Το μοναδικό που κάναμε στο Μιλάνο και κλαίγαμε μετά τα λεφτά μας. Μετά, αφού μπήκαμε στην galeria vitorio emanuele (εντυπωσιακή μεν, πολύβουη δε) φθάσαμε στην πιατσα ντι σκαλα όπου και επισκεφθήκαμε την σκάλα του Μιλάνου. Η είσοδος είχε 6 ευρώ (4 για τους φοιτητές) και άξιζε αφού είδαμε την κεντρική αίθουσα από έναν εξώστη, το φουαγιέ και ένα μουσείο με εκθέματα σχετικά με την ιστορία της Σκάλας του Μιλάνου. Μετά κατευθυνθήκαμε στην περιοχή της Μπρέρα για να φάμε σε μία από τις παραδοσιακές τρατορίες της. Εμείς καθίσαμε σε ένα από τα πολλά εστιατόρια από το οποίο δεν μείναμε και τρελά ικανοποιημένοι αλλά γενικά η περιοχή έχει πολλές τρατορίες που είναι αρκετά οικονομικές (γύρω στο 15ευρω το κεφάλι με κυρίως πιάτο και αναψυκτικά-μπύρες) και ίσως να σταθείτε πιο τυχεροί.
Ύστερα, και ενώ ακυρώσαμε την επίσκεψη στην πινακοθήκη της Μπρέρα λόγω overdose κουλτούρας, επισκεφθήκαμε την περιοχή με του οίκους μόδας στο λεγόμενο χρυσό τετράγωνο της μόδας (Το αποκαλούμενο χρυσό τετράγωνο της μόδας αποτελείτε από τις οδούς Della Spiga, San Andrea, Monte Napoleone και Gesu) και φθάσαμε στον κομψό πεζόδρομο της corso vittorio emanuele (άπειρα καταστήματα με άπειρο κόσμο να κουβαλάει άπειρες σακούλες και να χαλάει άπειρα λεφτά) καθίσαμε σε μία καφετέρια όπου μας έκανε εντύπωση ότι μας χρέωσαν μέχρι και το ποτηράκι νερό που μας ζήτησαν. Επίσης κάτι άλλο που μου έκανε αρνητική εντύπωση είναι ότι στο μαγαζί της Ντίσνεϋ που ψώνισα μου ζητούσαν 2,5 ευρώ για να μου το τυλίξουν για δώρο σε μία ειδική σακούλα, και όταν αρνήθηκα μου το έβαλαν σε μία απλή σακούλα όπου μου ζήτησαν μισό ευρώ για την σακούλα και μάλιστα δεν μου την σύρραψαν αφού δεν επιτρεπόταν μιας και δεν προτίμησα την συσκευασία δώρου. Κάτι άλλο που μου έκανε γενικά εντύπωση είναι ότι το Μιλάνο μου φάνηκε να έχει σε σχέση με τις πολλές ευρωπαϊκές πόλεις που έχω ταξιδέψει, τους περισσότερους πλούσιους που έχω δει αφού η αναλογία υπερπολυτελών αυτοκινήτων ήταν πραγματικά πολύ μεγάλη αλλά και η πλειοψηφία των μαγαζιών απευθυνόταν σε πολύ χοντρά πορτοφόλια. Σαν να είναι δηλαδή οι πολύ πλούσιοι μία μεγάλη κοινωνική ομάδα και όχι μία μικρή ελιτίστικη ομάδα όπως συμβαίνεις στις περισσότερες πόλεις.
Τελος για να κλείσει όμορφα η βραδιά, κατευθυνθηκαμε στην περιοχή Naviglio όπου βρίσκονται τα ομώνυμα κανάλια παίρνοντας το μετρο και κατεβαίνοντας στην στάση porta genova. Εκμεταλλευτήκαμε το Happy our που έχουν τα περισσότερα μαγαζιά από τις 7 μέχρι τις 9 όπου παίρνοντας ένα ποτό ή κοκτέιλ (8 ευρώ συνήθως) μπορούσες να φας από ένα αξιοπρεπή μπουφέ όσο ήθελες. Γενικά η περιοχή εκεί είναι πολύ όμορφη, ίσως να είναι η περιοχή με τα περισσότερα νυχτερινά μαγαζιά, μπυραρίες, ορθάδικα κτλ και μέχρι τις 10.30 που φύγαμε είχε πραγματικά πάρα πολύ κόσμο και έπαιρνες έτσι μία γερή γεύση του πως ζουν και διασκεδάζουν οι Μιλανέζοι. Sos: αν πάτε καλοκαίρι, μην ξεχάσετε να πάτε μαζί σας fenistil και ότι χρειάζεται για να αντιμετωπίσετε τα τσιμπήματα των κουνουπιών. Πραγματικά τα κουνούπια έμοιαζαν να είναι μάστιγα όχι μόνο για την περιοχή Naviglio αλλά για όλο το Μιλάνο. Τα περισσότερα μαγαζιά εκτός από τα παραδοσιακά φιδάκια, σε ψέκαζαν με autan πριν κάτσεις στο τραπέζι τους μπας και περισώσουν ότι μπορούν. Οι περισσότεροι της παρέας πάντως γυρίσαμε σημαδεμένοι από τα κουνούπια, ούτε camping Να είχαμε πάει.
Την επόμενη μέρα την Κυριακή, πήγαμε στο stazione central και πήραμε το τραίνο για την Varenna στην λίμνη Como. Το εισιτήριο κόστισε 6 ευρώ και η διαδρομή ειδικά μετά την πόλη Lecco ήταν πανέμορφη. Φθάνοντας στην βαρένα και αφού γυρίσαμε τα πανέμορφα σοκάκια της, ψάχναμε να βρούμε το φερυ μποτ για Bellagio Και βλέπουμε ότι είχαν απεργία. Τελικά αφού πήραμε taxi boat φθάσαμε στο Bellagio στο οποίο δεν παραλείψαμε να επισκεφτούμε την πανέμορφο βίλα Melzi με τον υπέροχο βοτανικό της κήπο. Από εκεί, μιας και η απεργία των ferry boat ήταν ολοήμερη, πήραμε το αστικό λεωφορείο και μέσω μίας πανέμορφης διαδρομής (στην οποία ο οδηγός όπως και οι υπόλοιποι οδηγοί έτρεχαν με 1000) φθάσαμε στην πόλη Κόμο. Πρωτού μας φύγει η μέρα, πήραμε το τελεφερίκ (5,1 ευρώ μετά επιστροφής) και ανεβήκαμε στο Brunate από όπου χαζέψαμε όλη την λίμνη και τη θέα μέχρι το Τορίνο και επισκεφθήκαμε και τον παραδοσιακό ναό του Αγίου Ανδρέα. Αξίζει κανείς να πιεί τον καφέ του ή να τσιμπήσει κανένα σάντουιτς στο παραδοσιακό καφενείο με την καλύτερα θέα που λέγεται Trattorie del Bracconiere" il balcone sulle Alpi. Ύστερα κατηφορίσαμε στο Κόμο και αφού επισκεφθήκαμε το ναό του duomo και φάγαμε άλλη μία φορά κόκκινη κάρτα λόγω απρεπούς (για τα δικά τους δεδομένα) αμφίεσης των γυναικών της παρέας) πήραμε το τραίνο της επιστροφής για Μιλάνο.
Το τραίνο της επιστροφής μας ενθουσίασε αφού ήταν διώροφο και μας άφησε αυτήν την φορά όχι στο stazione central αλλά στην στάση cadorna από όπου πήραμε το μετρό για το ξενοδοχείο. Ένα μπανάκι και βουρ για αποχαιρετιστήριο ποτάκι στην περιοχή της μπρέρα και στο φημισμένο κατά όλους τους ταξιδιωτικούς οδηγούς που διάβασα μπαρ Τζαμάικα. Το συγκεκριμένο μαγαζί που το πρότεινα όλοι οι ταξιδιωτικοί οδηγοί, μόνο φημισμένο δεν μου φάνηκε. Ποτά μπόμπα που δεν πινόντουσαν, χάλια service Και σχετικά ακριβό, ένα τεράστιο fail. Στο γυρισμό για το ξενοδοχείο, η αλήθεια είναι ότι νιώθαμε λίγο άβολα αφού υπήρχε η απόλυτη ερημιά (χειρότερη από αυτήν την πρώτης ημέρας) έμοιαζε όμως η πόλη να μην έχει υψηλή εγκληματικότητα. Για καλό και κακό όμως να το έχετε υπόψιν σας, ειδικά αν είστε μόνο γυναικοπαρέα) ότι γύρω στις 12 η πόλη είναι ένα απέραντο νεκροταφείο και ταξί βρίσκεις δύσκολα οπότε προσαρμόστε το πρόγραμμά σας αναλόγως
Την επόμενη μέρα, έφευγε νωρίς το αεροπλάνο από Μπέργκαμο οπότε δεν μπορέσαμε να δούμε άλλα πράγματα. Γενικά το Μιλάνο δεν μου φάνηκε όμορφη πόλη αλλά σίγουρα αξίζει να την επισκεφθεί κανείς για τις περιορισμένες μεν σημαντικές δε τουριστικές attraction που έχει (μουσεία, πινακοθήκες κτλ) και φυσικά αν θέλει να κάνει ψώνια και το αντέχει και η τσέπη του. μην ξεχάσει όποιος πάει να κλείσει εισιτήρια από πριν για τον μυστικό δείπνο αφού αποτελεί κατά την γνώμη το σημαντικότερο τουριστικό έκθεμα. Τέλος πρέπει να το συνδυάσει το ταξίδι του με την εκδρομή στην λίμνη Κόμο και ειδικά στο Κόμο, την Βαρένα και το Μπελάτζιο, ανάλογα με το τι ζωή θέλει να κάνει και τι παρέα έχει. Παρόλο που την έχουν ανακηρύξει πόλη της μόδας, ομολογώ ότι δεν είδα ούτε ωραίους ιταλούς αλλά ούτε και ωραίες ιταλίδες όπως είχα δει σε άλλες πόλεις ή στα ελληνικά νησιά που επισκέπτονται.
Θα χαρώ να απαντήσω όσο μπορώ μια ξέρω σε τυχόν απορίες. Καλά ταξίδια σε όλη την παρέα
Την παρασκευή 6 Ιουλίου ήμασταν στο αεροδρόμιο του Αράξου (περιφερειακό αεροδρόμιο της Πάτρας που απέχει από την Πάτρα περίπου 3 τέταρτα με το Κτελ) έχοντας κλείσει εισιτήρια με Ryanair και κεντρικό ξενοδοχείο, όλα μαζί συνολικού Budget 155 ευρώ (διόλου άσχημα για ένα ταξίδι 3 διανυκτερεύσεων). Δεν είχα ταξιδέψει με την συγκεκριμένη εταιρεία και είχα τις επιφυλάξεις μου αλλά έμεινα αρκετά ευχαριστημένος αφού και οι αποστάσεις ανάμεσα στα καθίσματα ήταν ικανοποιητικές αλλά και οι αεροσυνοδοί ήταν πολύ ευγενικοί. Φυσικά τα καθίσματα δεν είχαν αριθμημένες θέσεις οπότε αν ήθελες να πιάσεις θέση στο παράθυρο έπρεπε να περιμένεις στην επιβίβαση στην πύλη σχετικά μπροστά (εν το μεταξύ δεν το καταλαβαίνω γιατί δεν αριθμούν θέσεις στα εισιτήρια, αφού δεν τους κοστίζει κάτι επιπλέον), δεν σου πρόσφεραν τπτ στην πτήση και τα καθίσματα δεν έγειραν καθόλου...
Ύστερα από μία ευχάριστη πτήση 2 ωρών ήμασταν στο Bergamo. Οι αεροσυνοδοί ήδη από την πτήση, μάς είχαν διαθέσει εισιτήριο έναντι 5 ευρώ για μεταφορά από Bergamo στο Μιλάνο οπότε με το που φθάσαμε, πήραμε το λεωφορείο και σε 1 ώρα ήμασταν στο stazione central. Παρόλα αυτά έφευγαν πάρα πολλά λεωφορεία από Bergamo για central stacione στο Μιλάνο με την ίδια τιμή κάθε 20 λεπτά οπότε δεν πρέπει να προβληματίσει κανέναν η μεταφορά του από και προς το αεροδρόμιο…. Από εκεί, αφού φάγαμε μία τρελή μπόρα και ύστερα από μία αναζήτηση 3 τετάρτων και έχοντας κάνει αρκετούς κύκλους λόγω παροδικής έλλειψης προσανατολισμού φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας Gran Pucini το οποίο ήταν όπως αποδείχθηκε αρκετά κοντά στον σταθμό. Το ξενοδοχείο ήταν μέτριο, τα μεγάλα ατού του όμως ήταν η θέση (στο Buenos Aires, δίπλα στην στάση μετρό Lima αλλά και πολύ κοντά στην τουριστική περιοχή Brera και 600 μέτρα από το central stacion) αλλά και φυσικά η χαμηλή τιμή του.
Αφού αφήσαμε τα πράγματα, κατευθυνθήκαμε στο εστιατόριο il biancolatte στην via turatti 30 κοντά στην Piazza Cavour. Το εστιατόριο το είχα δει στο forum και ήταν ότι καλύτερο είδα στο Μιλάνο τόσο από άποψη φαγητού όσο και από άποψη ομορφιάς. Στην μπροστινή μεριά είναι ένα κουκλίστικο ζαχαροπλαστείο αλλά στο βάθος έχει μία πανέμορφη αίθουσα εστιατορίου. Το φαγητό του πολύ καλό, (τα χειροποίητα ραβιόλια με σπανάκι ήταν εξαιρετικά) και από τιμές πολύ νορμάλ, για 5 πιάτα ζυμαρικών, 3 μπύρες, σόδες, νερά και μία σαλάτα δώσαμε 90 ευρώ και πραγματικά σκάσαμε. Sos η κουζίνα του κλείνει στις 12 και εμείς που πήγαμε στις 11.30 προλάβαμε οριακά.
Γυρίσαμε με τα πόδια σε ένα πραγματικά έρημο Μιλάνο (και όταν πηγαίναμε στο δρόμο είχε την απόλυτη ερημιά γύρω στις 10.15) και στον γυρισμό συναντήσαμε ένα gay party ή μάλλον συναντήσαμε ένα υπαίθριο gay στέκι όπου γινότανε χαμός από κόσμο. Εμάς δεν μας ενδιέφερε αλλά σε περίπτωση που κάποιος ενδιαφέρεται ήταν στην οδό bastioni di porta Venezia δίπλα από το πάρκο giardini pubblici. Πριν φθάσουμε στο ξενοδοχείο δεν παραλείψαμε να φάμε το καλύτερο παγωτό του Μιλάνου το οποίο παρασκευάζει η πιο διάσημη αλυσίδα παγωτών στο Μιλάνο και λέγεται crom. Έφαγα πολύ παγωτό στο Μιλάνο αλλά σαν το παγωτό που έφαγα στο crom δεν συγκρίνεται, κάτι που φυσικά ξέρουν και οι ντόπιοι Μιλανέζοι αφού τις ώρες αιχμής είχε τόσο τεράστια ουρά που έπρεπε να περιμένεις κανένα μισάωρο αλλά άξιζε τον κόπο. Αυτό το οποίο εμείς φάγαμε ήταν κοντά στο ξενοδοχείο στον δρόμο του Buenos aires ανάμεσα στις στάσεις μετρό porta venecia Και lima. Όποιος πραγματικά δεν πάει να φάει παγωτό σε αυτό το μαγαζί ή σε κάποιο άλλο της γνωστής αλυσίδας, πραγματικά χάνει ένα από τα Must του Μιλάνου.. έχει πραγματικά άλλη γεύση…
Την άλλη μέρα αφού ξυπνήσαμε νωρίς, κατευθυνθήκαμε μέσω του κομψού πεζόδρομου via magenta προς την santa maria de la gracie για να δούμε τον μυστικό δείπνο του da vinci. Sos: για να πάς να δείς τον μυστικό δείπνο, πρέπει να έχεις κλείσει από πριν εισιτήρια μέσω ίντερνετ αλλιώς δεν σε βάζουν. Η διεύθυνση που τα κλείνεις είναι Biglietti online, prevendita concerti, biglietti spettacoli su Vivaticket[evento]&id_evento=911649&idt=744 Αν δεν βρείτε εισιτήρια με την πρώτη φορά, μην απογοητευτείτε, συνεχίστε να μπαίνετε κάθε μέρα μέχρι να φύγετε γιατί συνέχεια λόγω ακυρώσεων ανοίγουν νέες ημερομηνίες. Ακόμα και σε εμάς την τελευταία μέρα πριν φύγουμε άνοιξαν θέσεις παρόλου που δύο βδομάδες πιο πριν ήταν όλες κλεισμένες.
Αφού θαυμάσαμε την πανέμορφη τοιχογραφία, περάσαμε έξω από το castello sforzesco και μέσω του πανέμορφου πεζόδρομου via dante, φθάσαμε στην pinacoteca ambrosianna όπου πραγματικά άξιζε η επίσκεψη. Τα πιο αξιόλογα έργα ήταν το προσχέδιο της σχολής των Αθηνών του Ραφαήλ (πολύ μεγαλύτερο από όσο το περίμενα), η προσωπογραφία μουσικού του da vinci Και το καλάθι με φρούτα του Καραβάτζιο. Μία πανέμορφη και ατμοσφαιρική βιβλιοθήκη με έντονη μυρωδιά του παλιού ξύλου και του πολυκαιρισμένου βιβλίου σας περιμένει στο τέλος της επίσκεψής σας όπου εκτίθενται σχέδια με εφευρέσεις και χειρόγραφα του Μιχαήλ Άγγελου. Στην συνέχεια φθάσαμε στον καθεδρικό ναό Duomo ο οποίος από έξω είναι αρκετά εντυπωσιακός και από μέσα πιο απλός. Sos: τις γυναίκες άνδρες με αμάνικα και σορτσάκια ή κοντές φούστες δεν τους αφήνουν και είναι πολύ αυστηροί. Οπότε για να μην τρέχετε στον απέναντι Zara για να αγοράσετε μπλούζα ή παντελόνι για να μπείτε, ντυθείτε κατάλληλα γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να σας αφήσουν να μπείτε. Αφού θαυμάσαμε το εσωτερικό του, κατευθυνθήκαμε προς την ταράτσα του ναού ή οποία επίσκεψη δεν αξίζει κατά την γνώμη καθόλου. Δίνεις 12 ευρώ, η θέα είναι σχετικά καλή αλλά είναι φραγμένή σε πολλά σημεία η κυκλοφορία με αποτέλεσμα να μην μπορείς ούτε τον περίπλου της ταράτσας να κάνεις και γενικά και λόγω κάτι σκαλωσιών που είχαν βάλει, δεν άξιζε καθόλου. Το μοναδικό που κάναμε στο Μιλάνο και κλαίγαμε μετά τα λεφτά μας. Μετά, αφού μπήκαμε στην galeria vitorio emanuele (εντυπωσιακή μεν, πολύβουη δε) φθάσαμε στην πιατσα ντι σκαλα όπου και επισκεφθήκαμε την σκάλα του Μιλάνου. Η είσοδος είχε 6 ευρώ (4 για τους φοιτητές) και άξιζε αφού είδαμε την κεντρική αίθουσα από έναν εξώστη, το φουαγιέ και ένα μουσείο με εκθέματα σχετικά με την ιστορία της Σκάλας του Μιλάνου. Μετά κατευθυνθήκαμε στην περιοχή της Μπρέρα για να φάμε σε μία από τις παραδοσιακές τρατορίες της. Εμείς καθίσαμε σε ένα από τα πολλά εστιατόρια από το οποίο δεν μείναμε και τρελά ικανοποιημένοι αλλά γενικά η περιοχή έχει πολλές τρατορίες που είναι αρκετά οικονομικές (γύρω στο 15ευρω το κεφάλι με κυρίως πιάτο και αναψυκτικά-μπύρες) και ίσως να σταθείτε πιο τυχεροί.
Ύστερα, και ενώ ακυρώσαμε την επίσκεψη στην πινακοθήκη της Μπρέρα λόγω overdose κουλτούρας, επισκεφθήκαμε την περιοχή με του οίκους μόδας στο λεγόμενο χρυσό τετράγωνο της μόδας (Το αποκαλούμενο χρυσό τετράγωνο της μόδας αποτελείτε από τις οδούς Della Spiga, San Andrea, Monte Napoleone και Gesu) και φθάσαμε στον κομψό πεζόδρομο της corso vittorio emanuele (άπειρα καταστήματα με άπειρο κόσμο να κουβαλάει άπειρες σακούλες και να χαλάει άπειρα λεφτά) καθίσαμε σε μία καφετέρια όπου μας έκανε εντύπωση ότι μας χρέωσαν μέχρι και το ποτηράκι νερό που μας ζήτησαν. Επίσης κάτι άλλο που μου έκανε αρνητική εντύπωση είναι ότι στο μαγαζί της Ντίσνεϋ που ψώνισα μου ζητούσαν 2,5 ευρώ για να μου το τυλίξουν για δώρο σε μία ειδική σακούλα, και όταν αρνήθηκα μου το έβαλαν σε μία απλή σακούλα όπου μου ζήτησαν μισό ευρώ για την σακούλα και μάλιστα δεν μου την σύρραψαν αφού δεν επιτρεπόταν μιας και δεν προτίμησα την συσκευασία δώρου. Κάτι άλλο που μου έκανε γενικά εντύπωση είναι ότι το Μιλάνο μου φάνηκε να έχει σε σχέση με τις πολλές ευρωπαϊκές πόλεις που έχω ταξιδέψει, τους περισσότερους πλούσιους που έχω δει αφού η αναλογία υπερπολυτελών αυτοκινήτων ήταν πραγματικά πολύ μεγάλη αλλά και η πλειοψηφία των μαγαζιών απευθυνόταν σε πολύ χοντρά πορτοφόλια. Σαν να είναι δηλαδή οι πολύ πλούσιοι μία μεγάλη κοινωνική ομάδα και όχι μία μικρή ελιτίστικη ομάδα όπως συμβαίνεις στις περισσότερες πόλεις.
Τελος για να κλείσει όμορφα η βραδιά, κατευθυνθηκαμε στην περιοχή Naviglio όπου βρίσκονται τα ομώνυμα κανάλια παίρνοντας το μετρο και κατεβαίνοντας στην στάση porta genova. Εκμεταλλευτήκαμε το Happy our που έχουν τα περισσότερα μαγαζιά από τις 7 μέχρι τις 9 όπου παίρνοντας ένα ποτό ή κοκτέιλ (8 ευρώ συνήθως) μπορούσες να φας από ένα αξιοπρεπή μπουφέ όσο ήθελες. Γενικά η περιοχή εκεί είναι πολύ όμορφη, ίσως να είναι η περιοχή με τα περισσότερα νυχτερινά μαγαζιά, μπυραρίες, ορθάδικα κτλ και μέχρι τις 10.30 που φύγαμε είχε πραγματικά πάρα πολύ κόσμο και έπαιρνες έτσι μία γερή γεύση του πως ζουν και διασκεδάζουν οι Μιλανέζοι. Sos: αν πάτε καλοκαίρι, μην ξεχάσετε να πάτε μαζί σας fenistil και ότι χρειάζεται για να αντιμετωπίσετε τα τσιμπήματα των κουνουπιών. Πραγματικά τα κουνούπια έμοιαζαν να είναι μάστιγα όχι μόνο για την περιοχή Naviglio αλλά για όλο το Μιλάνο. Τα περισσότερα μαγαζιά εκτός από τα παραδοσιακά φιδάκια, σε ψέκαζαν με autan πριν κάτσεις στο τραπέζι τους μπας και περισώσουν ότι μπορούν. Οι περισσότεροι της παρέας πάντως γυρίσαμε σημαδεμένοι από τα κουνούπια, ούτε camping Να είχαμε πάει.
Την επόμενη μέρα την Κυριακή, πήγαμε στο stazione central και πήραμε το τραίνο για την Varenna στην λίμνη Como. Το εισιτήριο κόστισε 6 ευρώ και η διαδρομή ειδικά μετά την πόλη Lecco ήταν πανέμορφη. Φθάνοντας στην βαρένα και αφού γυρίσαμε τα πανέμορφα σοκάκια της, ψάχναμε να βρούμε το φερυ μποτ για Bellagio Και βλέπουμε ότι είχαν απεργία. Τελικά αφού πήραμε taxi boat φθάσαμε στο Bellagio στο οποίο δεν παραλείψαμε να επισκεφτούμε την πανέμορφο βίλα Melzi με τον υπέροχο βοτανικό της κήπο. Από εκεί, μιας και η απεργία των ferry boat ήταν ολοήμερη, πήραμε το αστικό λεωφορείο και μέσω μίας πανέμορφης διαδρομής (στην οποία ο οδηγός όπως και οι υπόλοιποι οδηγοί έτρεχαν με 1000) φθάσαμε στην πόλη Κόμο. Πρωτού μας φύγει η μέρα, πήραμε το τελεφερίκ (5,1 ευρώ μετά επιστροφής) και ανεβήκαμε στο Brunate από όπου χαζέψαμε όλη την λίμνη και τη θέα μέχρι το Τορίνο και επισκεφθήκαμε και τον παραδοσιακό ναό του Αγίου Ανδρέα. Αξίζει κανείς να πιεί τον καφέ του ή να τσιμπήσει κανένα σάντουιτς στο παραδοσιακό καφενείο με την καλύτερα θέα που λέγεται Trattorie del Bracconiere" il balcone sulle Alpi. Ύστερα κατηφορίσαμε στο Κόμο και αφού επισκεφθήκαμε το ναό του duomo και φάγαμε άλλη μία φορά κόκκινη κάρτα λόγω απρεπούς (για τα δικά τους δεδομένα) αμφίεσης των γυναικών της παρέας) πήραμε το τραίνο της επιστροφής για Μιλάνο.
Το τραίνο της επιστροφής μας ενθουσίασε αφού ήταν διώροφο και μας άφησε αυτήν την φορά όχι στο stazione central αλλά στην στάση cadorna από όπου πήραμε το μετρό για το ξενοδοχείο. Ένα μπανάκι και βουρ για αποχαιρετιστήριο ποτάκι στην περιοχή της μπρέρα και στο φημισμένο κατά όλους τους ταξιδιωτικούς οδηγούς που διάβασα μπαρ Τζαμάικα. Το συγκεκριμένο μαγαζί που το πρότεινα όλοι οι ταξιδιωτικοί οδηγοί, μόνο φημισμένο δεν μου φάνηκε. Ποτά μπόμπα που δεν πινόντουσαν, χάλια service Και σχετικά ακριβό, ένα τεράστιο fail. Στο γυρισμό για το ξενοδοχείο, η αλήθεια είναι ότι νιώθαμε λίγο άβολα αφού υπήρχε η απόλυτη ερημιά (χειρότερη από αυτήν την πρώτης ημέρας) έμοιαζε όμως η πόλη να μην έχει υψηλή εγκληματικότητα. Για καλό και κακό όμως να το έχετε υπόψιν σας, ειδικά αν είστε μόνο γυναικοπαρέα) ότι γύρω στις 12 η πόλη είναι ένα απέραντο νεκροταφείο και ταξί βρίσκεις δύσκολα οπότε προσαρμόστε το πρόγραμμά σας αναλόγως
Την επόμενη μέρα, έφευγε νωρίς το αεροπλάνο από Μπέργκαμο οπότε δεν μπορέσαμε να δούμε άλλα πράγματα. Γενικά το Μιλάνο δεν μου φάνηκε όμορφη πόλη αλλά σίγουρα αξίζει να την επισκεφθεί κανείς για τις περιορισμένες μεν σημαντικές δε τουριστικές attraction που έχει (μουσεία, πινακοθήκες κτλ) και φυσικά αν θέλει να κάνει ψώνια και το αντέχει και η τσέπη του. μην ξεχάσει όποιος πάει να κλείσει εισιτήρια από πριν για τον μυστικό δείπνο αφού αποτελεί κατά την γνώμη το σημαντικότερο τουριστικό έκθεμα. Τέλος πρέπει να το συνδυάσει το ταξίδι του με την εκδρομή στην λίμνη Κόμο και ειδικά στο Κόμο, την Βαρένα και το Μπελάτζιο, ανάλογα με το τι ζωή θέλει να κάνει και τι παρέα έχει. Παρόλο που την έχουν ανακηρύξει πόλη της μόδας, ομολογώ ότι δεν είδα ούτε ωραίους ιταλούς αλλά ούτε και ωραίες ιταλίδες όπως είχα δει σε άλλες πόλεις ή στα ελληνικά νησιά που επισκέπτονται.
Θα χαρώ να απαντήσω όσο μπορώ μια ξέρω σε τυχόν απορίες. Καλά ταξίδια σε όλη την παρέα
:roll:
