Νικος Κατιμ
Member
- Μηνύματα
- 68
- Likes
- 154
- Επόμενο Ταξίδι
- ΜΑΛΑΙΣΙΑ
Το Περού πάντα ήταν ένας προορισμός μαγικός μέσα στο μυαλό μου.Το 2008 "αναμετρήθηκε" με έναν άλλο μαγικό προορισμό,το Μεξικό και νικήθηκε. Επανήλθε δριμύτερο το 2013 αλλά λόγω δυσκολιών έχασε πάλι τη μάχη. Ώσπου ήρθε το 2015 να το βρίσκει πιο αποφασισμένο από ποτέ και να μπαίνει για τα καλά στο μυαλό μου χωρίς να μπορώ να το βγάλω!
Άρχισα τα τηλέφωνα στους φίλους που ταξιδεύουμε συνήθως μαζί,προσπαθώντας να ενώσω την τετράδα, αλλά δεν τα κατάφερα. Πολλά τα εμπόδια πλέον ,αλλά ήμουν αποφασισμένος. Και για μένα δεν ήταν εύκολο, έπρεπε να αφήσω τη γυναίκα μου,το 15 μηνών μωρό μας και τη δουλειά μου. Όταν βρήκαμε τη λύση στο πως θα τα καταφέρει με δουλειά και παιδί για όσο θα λείπω, έπρεπε να βρω παρέα. Από τους τέσσερις μόνο ο Γιώργος ο ξάδερφος ήταν μέσα ,ο πιστός συνταξιδιώτης σε όλα τα μακρινά ταξίδια. Αποφασίσαμε να πάμε οι δυο μας κι έτσι αρχές Νοέμβρη ψάχναμε για εισιτήρια μέσω γνωστών σάιτ.Οι ημερομηνίες που ψάχναμε ήταν για μετά τις γιορτές ,κάπου 10 Ιανουαρίου,και για 16-17 μέρες σύνολο. Το ρισκάραμε λίγο και δεν κλείσαμε ενιαίο εισιτήριο από Αθήνα για Λίμα αλλά το "σπάσαμε" και κλείσαμε Ηράκλειο-Αθήνα-Μαδρίτη με Aegean, και Μαδρίτη-Λίμα με Air Europa.Σύνολο 960 € και οι βαλίτσες στην Aegean ήδη πληρωμένες. Η Air Europa είναι μια Ισπανική εταιρεία αρκετά καλή,που βόλευαν πολύ οι ώρες της και δεν είχαμε καμία καθυστέρηση ή άλλο πρόβλημα σε όλο το ταξίδι. Ήθελε λίγο ψάξιμο παραπάνω ώστε να συνδυαστούν οι πτήσεις όσο το δυνατόν καλύτερα, αλλά άξιζε τον κόπο.Ήταν το πιο φτηνό υπερατλαντικό εισιτήριο μας από τα τρία συνολικά (Περού, Μεξικό, Κούβα) για πτήσεις απευθείας βέβαια και δεδομένου ότι το κλείσαμε σχετικά τελευταία στιγμή.Οι ημερομηνίες ήταν 13 με 29 Ιανουαρίου 2016.
Στο Περού από Νοέμβρη μέχρι Μάρτη είναι το δικό τους καλοκαίρι και περίοδος βροχών,για τις Άνδεις και για τον Αμαζόνιο.Ήταν το πρώτο μας κόλλημα, δε μας ενοχλούσε να έβρεχε που και που,αλλά να μη μας χαλούσε το ταξίδι με συνεχείς βροχές.Όπως και να το κάνουμε, περιορίζεσαι λίγο.Το άλλο μας κόλλημα ήταν ότι τα μέρη που θα πηγαίναμε ήταν σε μεγάλα υψόμετρα από 2350μ (Arequipa)μέχρι και 3800μ (Puno και λιμνη Titicaca).Μίλησα σε φόρουμ και πήρα γνώμες,με βοήθησαν πολύ και άλλοι ταξιδιώτες που βρήκα στο Travelstories,και χάραξα μια διαδρομή πάνω στο χάρτη του Πέρου, ώστε να μοιραστούν οι μέρες όσο το δυνατόν καλύτερα.Δε θέλαμε να είναι όλα προγραμματισμένα με ακρίβεια,αλλά ένα βασικό πλάνο έπρεπε να υπάρχει.Η διαδρομή λοιπόν η οποία θα γινόταν εξ'ολοκλήρου με λεωφορεία της Cruz del Sur ήταν η εξής: Από Λίμα για Αρεκίπα (17 ώρες,30€).Μετά στο Πούνο (7 ώρες,15 €).Κατόπιν Κούσκο (7 ώρες,15 €)και τέλος πίσω στη Λίμα (21ώρες !!!,50 €).Οι τιμές και οι ώρες είναι κατά προσέγγιση γιατί δεν τις θυμάμαι ακριβώς αλλά χωρίς αξιοσημείωτη απόκλιση.
ΗΜΕΡΑ 1--Μετά λοιπόν την απόφαση,την έρευνα,το κλείσιμο εισιτηρίων,το κατέβασμα (επιτέλους) των βαλιτσών από το πατάρι,τις ετοιμασίες κτλ,ήρθε η ώρα (4:00 πμ,13-1-2016) να φιλήσω τις γυναίκες μου και να φύγουμε εγώ και ο Γιώργος για το Αεροδρόμιο του Ηρακλείου Κρήτης.(Εδώ,σε μια μικρή προσωπική παρένθεση, να πω ότι η γυναίκα μου Ελευθερία, ήταν το άτομο που πίστεψε και βοήθησε πιο πολύ κι από μένα,ώστε να γίνει αυτό το ταξίδι). Φτάσαμε στο αεροδρόμιο και πτήση με Aegean για Αθήνα στις 6.40 πμ. Άφιξη στην Αθήνα, πτήση για Μαδρίτη στις 9.15πμ και άφιξη στο αεροδρόμιο Barajas μετά από 3 ώρες και 45 λεπτά στις 12.00, μετά από μια πολύ καλή πτήση.Είχαμε 12 ώρες αναμονή μέχρι τις 23.55.Με ελέγχους, παραλαβή αποσκευών κτλ φάγαμε 2 ωρίτσες.Ευτυχώς κάναμε πολύ νωρίς check in και ξεφορτωθήκαμε τις βαλίτσες.Δεν πήγαμε στην πόλη γιατί έχουμε ξαναπάει,κι εγώ ειδικά για 3 μέρες σε παλαιότερο γύρο της Ισπανίας. Ήπιαμε καφέ σε όλες τις καφετέριες του αεροδρομίου και όταν έφτασε η ώρα της πτήσης βρεθήκαμε σε ένα χώρο όπου υπήρχαν 3 πύλες εξόδου από τις οποίες αναχωρούσαν συγχρόνως πτήσεις για Περού,Ουρουγουάη και Παραγουάη (Λίμα, Μοντεβίδεο,Ασουνσιόν).Ο χαμός,του χαμού,τον χαμό, ω χαμέ!!Όλοι αναρωτιόμασταν αν διαλέγουμε στην τύχη μια πόρτα, κι όπου μας βγάλει.
ΗΜΕΡΑ 2--ΛΙΜΑ.Τελικά διαλέξαμε την σωστή και μετά από την 12,5 ωρών πτήση, προσγειωθήκαμε στη Λίμα. Κατά τη διάρκεια της πτήσης μας έδωσαν και συμπληρώσαμε δύο χαρτιά με τα στοιχεία μας.Το ένα το δώσαμε αργότερα στον έλεγχο διαβατηρίων (όπου το απόκομμα το φυλάς σαν κόρη οφθαλμού για την έξοδο από τη χώρα και θα στο ζητάνε στα ξενοδοχεία)και το άλλο στον έλεγχο αποσκευών.Το πρώτο που είδαμε από τα παράθυρα του αεροπλάνου ήταν το εντελώς γκρίζο τοπίο.Έιχαμε ξανακούσει για το γκρίζο του ουρανού στη Λίμα,αν και είχα επίσης ακούσει ότι Οκτώβρη Νοέμβρη διαλύεται . Περάσαμε έλεγχο διαβατηρίων και μετά από μία αγωνιώδης αναμονή για το αν οι βαλίτσες ήρθαν μαζί μας,ξαναπεράσαμε έλεγχο αποσκευών μαζί με εκατοντάδες άλλους ταξιδιώτες. Όλα αυτά σημαίνουν ώρες,γι αυτό δεν πρέπει να υπάρχει πίεση χρόνου. Μόλις τελειώσαμε πήγαμε σε μία τουαλέτα να αλλάξουμε ρούχα και να βάλουμε τα καλοκαιρινά μας γιατί είχε πολύ ζέστη και υγρασία.Κάναμε λίγα λεφτά συνάλλαγμα γιατί ως γνωστόν στα αεροδρόμια τρως...τάπα. (1€ =3.1sol ενώ έξω 3.6sol).Πήραμε ένα Green Taxi που όπως ήξερα είναι ότι πιο επίσημο σε ταξί και τα οποία δεν τα αναγνωρίζεις απ΄το πράσινο χρώμα τους (είναι μαύρα) αλλά απ΄την πράσινη γραβάτα των οδηγών που πέφτουν πάνω σου μόλις τολμήσεις και βγεις από το αεροδρόμιο. Πήγαμε στο σταθμό της Cruz del Sur-Javier Prado με 65 sol,κάπου 18 €, και πήραμε το λεωφορείο για Αρεκίπα του οποίου τα εισιτήρια είχα κλείσει από το διαδίκτυο όσο ήμασταν ακόμα Ελλάδα από τη σελίδα της εταιρείας.Καλό είναι να υπάρχουν εισιτήρια γιατί δεν ξέρεις αν θα είναι γεμάτο το λεωφορείο,και επιπλέον κλείνεις όποια θέση θέλεις με καλύτερες (κατά τη γνώμη μας) τις πάνω πρώτες θέσεις.Τα λεωφορεία είναι διώροφα, με καθίσματα υπεραναπαυτικά, στα οποία σχεδόν ξαπλώνεις και με δύο οδήγους οι οποίοι αλλάζουν κάθε τέσσερις ώρες.Υπάρχει επίσης συνοδός που προσφέρει καφέ,τσάι και γεύμα.Έτσι πέρασαν ευχάριστα οι 17 ώρες του ταξιδιού.Δε μας προβληματίζουν οι πολλές ώρες στα λεωφορεία,δεν το θεωρούμε χάσιμο χρόνου,αντιθέτως το βλέπουμε σαν ευκαιρία να δούμε την (κάθε) χώρα καλύτερα.Η διαδρομή πολύ ενδιαφέρουσα. Στα περίχωρα της πόλης διακρίνονται λόφοι με παραγκουπόλεις που θυμίζουν τις φαβέλες του Ριο,απίστευτο θέαμα.
Κατά μήκος του δρόμου,δεξιά κι αριστερά απίστευτα μεγάλες και ευφάνταστες διαφημιστικές πινακίδες ενώ αργότερα έιχαμε τον Ειρηνικό Ωκεανό από τη μία και την έρημο Atacama από την άλλη κατά μήκος του Παναμερικάνικου Αυτοκινητόδρομου.
Μας πήρε ο ύπνος μόλις βράδιασε ενώ το λεωφορείο κατάπινε τα χιλιόμετρα με λαιμαργία.Ξυπνήσαμε σε ένα άγριο τοπίο με πολλές στροφές,πολλά φορτηγά (τα πιο πολλά φορτηγά που έχω δει στη ζωή μου) ομίχλη,βουνά,έρημο λίγες ώρες πριν φτάσουμε.Ήμασταν πια στις Άνδεις.
ΗΜΕΡΑ 3--ΑΡΕΚΙΠΑ.Φτάσαμε στο σταθμό λεωφορείων της Αρεκίπα παρέα με πολύ κόσμο και έτσι νοιώσαμε ότι ήμασταν πλέον πιο αναμιγμένοι με τον Περουβιανό λαό. Μαγαζάκια με κάθε λογής πράγματα ,φωνές για τους προορισμούς των λεωφορείων, τουρίστες με βαλίτσες και back-bag.Με ένα μικρό αντίτιμο χρησιμοποιήσαμε την τουαλέτα του σταθμού και μετά πήραμε ένα ταξί για την πλατεία Yanahuara ( 12 sol,3.5 €)όπου σε ένα στενό της ήταν το ξενοδοχείο μας το AzulColonial.Πολύ καλό ξενοδοχείο, μικρό και γραφικό και ευτυχώς αν και φτάσαμε νωρίς το πρωί μας έδωσαν το δωμάτιο για ενα λυτρωτικό μπάνιο!Το κόστος ήταν 40€ η βραδυά για δίκλινο δωμάτιο με δύο μονά κρεβάτια και επειδή θα μοιραζόμασταν τα κόστη της διαμονής αποφασίσαμε ότι 20€ ανά άτομο για να μείνεις σε αξιοπρεπέστατο μέρος δεν είναι πολλά.Έτσι λοιπόν και τα υπόλοιπα ξενοδοχεία κυμαίνονταν από 35-45 €. Τα έκλεινα όλα από το Booking όταν αποφασίζαμε πότε θα αφήναμε την μια πόλη για την επόμενη,όπως και τα εισιτήρια των λεωφορείων.Για το Περού είναι χαμηλή σαιζόν η περίοδος που πήγαμε οπότε δεν είχαμε πρόβλημα.Ακόμα καλύτερα λοιπόν. Το ξενοδοχείο σε πολύ καλή περιοχή, ήσυχη και ασφαλής,μέσα σε γραφικά στενάκια πολύ κοντά στην πλατεία Γιαναχουάρα.Το να πας στην κεντρική πλατεία PlazadeArmas,απαιτούσε 15 λεπτά περπάτημα, ή 6sol (ούτε 2 € ) με ταξί.
Εμείς συνήθως πηγαίναμε με τα πόδια και επιστρέφαμε με ταξί. Βγήκαμε για την πρώτη βόλτα στην πόλη με τον καιρό να είναι πολύ καλός με λιακάδα ενώ δεν έκανε ζέστη όπως στη Λίμα ,λόγω (υποθέτω) χαμηλής υγρασίας.Ενώ όμως δεν ένοιωθες ζέστη,ο ήλιος έκαιγε απίστευτα όπου έβλεπε γυμνό δέρμα,λόγω υψομέτρου.Κάτσαμε και φάγαμε σε ένα αμιγώς τουριστικό εστιατόριο που βρισκόταν στα γύρω κτήρια της πλατείας ,στον πρώτο όροφο,με υπέροχη θέα την πλατεία κάτω και τον καθεδρικό ναό της .Πολύ όμορφη πλατεία και όπως σε όλες τις λατινοαμερικάνικες πόλεις,πολύ ζωντανή.Το φαί εννοείται χάλια,και η μπύρα ζεστή .Δεν τρως βαριά και δεν πίνεις αλκοόλ όταν βρίσκεσαι σε μεγάλο υψόμετρο, ειδικά τις πρώτες μέρες.Εμείς ήπιαμε λίγες μπυρίτσες και σε συνδυασμό με την κούραση συνεχίσαμε την υπόλοιπη μέρα σαν κοτόπουλα! --Εδώ να πω ότι η διαδρομή γενικά του ταξιδιού και η σειρά που θα πηγαίναμε στην κάθε πόλη δεν ήταν τυχαία.Οι πιο πολλοί επιλέγουν μετά την άφιξη στη Λίμα, αεροπλάνο για Κούσκο. Έτσι από το μηδέν υψόμετρο βρίσκεσαι ξαφνικά στα 3.500μ που είναι το Κούσκο και έτσι δε δίνεις τη δυνατότητα στο σώμα σου να προσαρμοστεί και ίσως να έχεις πρόβλημα.Εμείς επιλέξαμε να πάμε πιο αργά, οδικώς δηλαδή,και να είναι πρώτος σταθμός η Αρεκίπα που είναι αρκετά πιο χαμηλά(2.350)-- Είχαμε μείνει λοιπόν στο ότι ήμασταν κοτόπουλα αλλά παρόλα αυτά πήγαμε στο μοναστήρι Santa Catalina,το οποίο είναι πολύ κοντά στην πλατεία και στο ιστορικό κέντρο γενικότερα που τριγυρίζαμε.
Με είσοδο 20sol (6€) μπήκαμε μέσα και βρεθήκαμε σε ένα ήσυχο,σαν χωριουδάκι μέρος , με τα δωμάτια των καλογριών και των κοινόχρηστων χώρων τους να είναι πολύ όμορφα.Το μοναστήρι καταλαμβάνει ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο,που δεν είναι βέβαια όλο επισκέψιμο.Έχει και ένα γραφικό κυλικείο όπου μπορείς να φας ένα γλυκό,να πιεις έναν καφέ ή νερό και να κάτσεις λίγο να ξεκουραστείς. Γιατί περπάτημα σε μεγάλο υψόμετρο και τον ήλιο στο σβέρκο,σημαίνει γρήγορη κούραση. Μετά θέλαμε να πάμε στο μουσείο όπου βρίσκεται η διάσημη μούμια Χουανίτα, αλλά μόλις πήγαμε μας πληροφόρησαν ότι η μούμια έλειπε για συντήρηση ή ήταν σε έκθεση σε άλλο μουσείο, δεν καταλάβαμε. "Ε μα αν δε δούμε την διάσημη Χουανίτα ,τί να κάνουμε εδώ;" (βλακείες,έπρεπε να μπούμε)!Επειδή ήμασταν εμείς πλέον σαν μούμιες, πήγαμε στο ξενοδοχείο για ύπνο.
Το βραδάκι κατά τις 19:30 ξανακατεβήκαμε στο κέντρο .Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι με κόσμο, παντού αυτοκίνητα,ταξί και λεωφορεία.Ένας όμορφος χαμός.Κι όταν λέμε λεωφορεία εννοούμε τα μικρά χαρακτηριστικά , που σταματάνε οπουδήποτε,κι ένας στη πόρτα φωνάζει τα μέρη που πάει και αν βολεύεσαι πηδάς πάνω.
Μου αρέσει πάρα πολύ να κάνω απλά βόλτες και να χάνομαι στους δρόμους μαζί με τους ντόπιους και να καθόμαστε σε μαγαζάκια για καφέ,φαί ή ποτό. Το πρώτο βράδυ πήγαμε νωρίς για ύπνο αλλά έτσι κι αλλιώς γενικά στα ταξίδια,δεν το ξενυχτάμε συχνά.
ΗΜΕΡΑ 4--ΑΡΕΚΙΠΑ.Μετά από έναν ευεργετικό ύπνο,φάγαμε ένα ωραίο πρωινό στο γραφικό ξενοδοχειάκι μας,όπου ήπιαμε και τσάι κόκας το οποίο βοηθάει σε ελαφριά συμπτώματα απο το υψόμετρο.Μετά,το τιμούσαμε καθημερινώς. Από αυτή τη μέρα θυμάμαι ότι περπατούσαμε και χανόμασταν στους δρόμους της πόλης για ώρες.
Πήγαμε και σε ένα τουριστικό γραφείο και κλείσαμε εκδρομή για την επόμενη μέρα για το Colca Canyon.Το βραδάκι περπατούσαμε σε δρόμους όπου υπήρχαν μπαράκια .Ήταν η ώρα της βραδινής εξόδου των ντόπιων αλλά και των τουριστών,και βρήκαμε έναν ωραίο πεζόδρομο με μαγαζάκια όπου ήπιαμε τοπικές μπύρες. Πέρασαν και τροβαδούροι που τραγουδούσαν και εκεί συνειδητοποιήσαμε ότι δε θέλαμε κάτι άλλο. Ήμασταν εντελώς αραγμένοι με μια μπύρα (και δυο και τρεις)στο χέρι ,σε μία όμορφη πόλη στην άλλη άκρη του κόσμου,και ακούγαμε ζωντανή λατινοαμερικάνικη μουσική.Μαγεία.
ΗΜΕΡΑ 5--ΑΡΕΚΙΠΑ.Δεν αργήσαμε και πολύ να ξυπνήσουμε.Ήταν 2:30 το πρωί γιατί στις 3:30 θα έρχονταν να μας πάρουν από την κοντινή μας πλατεία για την εκδρομή στο Κόλκα Κάνιον. Μας έχει μείνει αυτή η αναμονή άγρια χαράματα στην πλατεία.Η διαδρομή ήταν 3ωρη και αρκετά κουραστική. Σταματήσαμε σε ένα γραφικό χωριουδάκι για πρωινό και αργότερα σε ένα σημείο όπου είχαμε εκπληκτική θέα του φαραγγιού, σε συνδυασμό με την Κόλκα Βάλευ και τον ποταμό Κόλκα.Δεν χωρούσε το μάτι αυτό που βλέπαμε.
Ανυπομονούσαμε να πάμε και στο σημείο όπου θα βλέπαμε,ή μάλλον ελπίζαμε να δούμε,τους περίφημους κόνδορες των Άνδεων.Από τα μεγαλύτερα πουλιά στον κόσμο,και το μεγαλύτερο που πετάει σε αυτό το υψόμετρο.Φτάσαμε λοιπόν στο Cruz del Condor στα 4.200μ και μαζί με άλλους ...500 τουρίστες περιμέναμε την εμφάνιση του μεγαλοπρεπούς πουλιού.
Τελικά εμφανίστηκαν αρκετοί (μέτρησα 8) και μείναμε ευχαριστημένοι, και με αυτό το χαμόγελο συνεχίσαμε τη βόλτα μας.Επόμενες στάσεις ήταν γραφικά χωριουδάκια.Αυτό που παρατήρησα ήταν ότι τα χωριά αν και μικρά είχαν μια όμορφη κεντρική πλατεία και μια αρκετά μεγάλη εκκλησία.Απ'ότι έμαθα αυτό έγινε επειδή όταν ήρθαν οι Ισπανοί κατακτητές, διασκόρπησαν τους ντόπιους σε αυτά τα μικρά χωριουδάκια, και τους έφτιαξαν και από μια πλατεία με την εκκλησία της!Κάναμε και μία στάση σε ένα μέρος όπου μπορούσες να κάνεις μπανάκι σε ιαματικά νερά. Όταν φτάσαμε σε σημείο όπου το κοντέρ μετρούσε 4.900 μέτρα ζαλίστηκα λίγο και ξαναμπήκα στο βαν.Μου πέρασε με λίγη ηρεμία και λίγες βαθιές ανάσες και δεν ξαναείχα κάποιο πρόβλημα.Το τοπίο ήταν μαγικά σεληνιακό και όταν σταματήσαμε σε σημείο 500μ πιο χαμηλά, δεν είχα πρόβλημα.Μας έκαναν παρέα και τα αλπάκας και πιο κάτω τα πολύ χαριτωμένα βικούνιας.
Τα βικούνιας είναι απειλούμενο είδος και προστατεύονται από την κυβέρνηση. Το βράδυ που γυρίσαμε,το βανάκι μας άφησε στην Plaza de Armas οπότε κάναμε μια τελευταία βόλτα στην πόλη μιας και το επόμενο πρωί αναχωρούσαμε για Πούνο.
ΗΜΕΡΑ 6-- ΠΟΥΝΟ.Φτάσαμε λοιπόν στο Πούνο κατά τις 15.00 και πήγαμε στο Hotel Hacienda στην κεντρική πλατεία.Αρκετά καλό ξενοδοχείο σε πολύ καλό σημείο.Από την πόλη δεν είχαμε απαιτήσεις,είχαμε ακούσει ότι δεν είναι όμορφη.Σταματάς εκεί για την επίσκεψη στη λίμνη Τιτικάκα.Εγώ απόλαυσα πάντως έναν περίπατο στους πεζόδρομους γύρω απ την πλατεία,και λίγο πιο απόμερα.
Και λέω "εγώ" γιατί ο Γιώργος είχε κάποια συμπτώματα από το υψόμετρο και πήγε νωρίς το απόγευμα στο δωμάτιο.Μετά από 12 ώρες ύπνο ήταν περδίκι.Έψαξα και για ένα γραφείο όπου θα έκλεινα για την επόμενη μέρα εκδρομή για τα νησιά Uros και το νησί Taquile. Συνέχισα την βόλτα, έβγαζα φωτογραφίες και πήγα στο δωμάτιο το βραδάκι να δω πως είναι ο ασθενής.Πολύ ροχαλητό.Καλό αυτό,σκέφτηκα,με τη νόσο του υψομέτρου ίσα ίσα που δεν κοιμάσαι καλά.Γενικά από το υψόμετρο δεν είχαμε προβλήματα και δεν πρέπει να σε αποτρέπει από ένα τέτοιο ταξίδι,αλλά καλό είναι να είσαι προετοιμασμένος και να το έχεις ψάξει.
ΗΜΕΡΑ 7-- ΠΟΥΝΟ.Πρωινό ξύπνημα και στις 7:00 μας πήραν και πήγαμε στο λιμάνι όπου πήραμε καραβάκι με πρώτη στάση μετά από 15 λεπτά τα πλωτά νησάκια Ούρος, ένα σύμπλεγμα από πολλές δεκάδες νησάκια που κάποια είναι προσβάσιμα για τους τουρίστες.Τα νησιά αυτά είναι κατασκευασμένα από ένα είδος καλαμιού,το τοτόρα.
Οι ντόπιοι για να γλυτώσουν από τους Ίνκας δημιούργησαν αυτά τα νησιά,και από τότε ζουν εκεί.Κατεβήκαμε σε ένα που αποτελούνταν απο πέντε-έξι σπιτάκια από καλάμια.Μας υποδέχτηκαν με τραγούδια,μας έδειξαν πως κατασκευάζουν τα νησιά,μάθαμε λίγα για τον τρόπο ζωής τους, ότι οι άντρες ψαρεύουν και κόβουν καλάμια,και οι γυναίκες πλέκουν και κεντούν.Ζουν περίπου 2000 άνθρωποι της φυλής των Ούρος στα νησιά αυτά. Τουριστικό μεν το όλο σκηνικό αλλά και αυθεντικό.Από τον τουρισμό άλλωστε είναι τα περισσότερα έσοδα τους τα οποία τα μοιράζεται όλη η κοινότητα.Κάναμε και μία βαρκάδα με μία παραδοσιακή πλεχτή από (τι άλλο)καλάμια βάρκα με έξτρα 10sol. Καλό είναι να κρατάει κάποιος το διαβατήριο του γιατί σε ένα από τα νησάκια που έχει και μια μικρή καντίνα,στο σφραγίζουν με ένα sol.Αν κάποιος θέλει μπορεί να μείνει σε κάποιο από τα νησάκια αρκεί να έχει κλείσει από πριν.Συνεχίσαμε την εκδρομή,πιο βαθιά μέσα στη λίμνη με προορισμό το νησί Τακίλε όπου επίσης μπορείς να μείνεις και να σε φιλοξενήσουν ντόπιοι.Νομίζεις ότι έχεις ανοιχτεί στο πέλαγος,τόσο μεγάλη λίμνη είναι.Κάπου στα 8.000 τετραγωνικά χλμ.Φτάσαμε στο νησί όπου έπρεπε να ανεβούμε μια μεγάλη ανηφόρα με σκαλοπάτια ώστε να φτάσουμε στην πλατεία του χωριού.Μισή ώρα ανάβαση που έμοιαζε αιώνας.Λόγω του υψομέτρου το κάθε βήμα ήταν πρόκληση!Και ανεβήκαμε επιπλέον 150 μέτρα,σύνολο 3.950!Τα καταφέραμε και κάτσαμε σε ένα ταβερνάκι όπου φάγαμε ψάρι στη σχάρα,πολύ νόστιμο.Εκεί μάθαμε λίγα για τους ντόπιους οι οποίοι είναι γύρω στις 2500.Σε όλες μας τις εκδρομές ένα άπο τα ωραία είναι ότι γνωρίζεις ανθρώπους από όλο τον κόσμο.Γνωρίσαμε ανθρώπους από τον Καναδά,από τη Βραζιλία,τις Ηνωμένες Πολιτείες ,τη Φινλανδία, την Ολλανδία,την Ιταλία και Περουβιανούς τουρίστες από τη Λίμα.
Μόλις φτάναμε στην πλατεία του χωριού μπορούσες να δεις από κάποια σημεία την Βολιβία.Το 60% της λίμνης ανήκει στο Περού και το άλλο 40% στη Βολιβία.Το νησί Τακίλε οι Ίνκας το είχαν ονομάσει "Λουλούδι του Ήλιου" επειδή παρόλο το μεγάλο υψόμετρο είχε παντού λουλούδια, ενώ δεν υπήρχαν αλλού,στη γύρω απ'το Πούνο περιοχή. Στην πλατεία κάτσαμε λίγο να..ψηθούμε απ'τον ήλιο,κάναμε βόλτα στο χωριό, μπήκαμε σε ένα κτήριο όπου πουλούν τα παραδοσιακά πλεχτά τους,και μετά αρχίσαμε την κάθοδο στο λιμανάκι από άλλο μονοπάτι.Ο γυρισμός στο λιμάνι του Πούνο διήρκεσε μιάμιση ώρα και σε όλη τη διάρκεια ο Γιώργος έκατσε έξω να αγναντεύει παρέα με τον ήλιο,με τον οποίο τελικά τσακώθηκαν και έτσι στο υπόλοιπο ταξίδι είχε κόκκινη φάτσα! Η βάρκα είχε εσωτερικό χώρο με καθίσματα και μάλλον καλά έκανα που έκατσα εκεί.Φτάσαμε στο λιμάνι και μας γύρισαν στην κεντρική πλατεία στις 16:00 και έτσι είχαμε χρόνο παρά την κούραση,να κάνουμε ένα γρήγορο μπανάκι και ξανά κάτω να χαθούμε στους δρόμους του Πούνο!Εκεί ήπιαμε σε ένα ωραίο μπαράκι και το πιο ωραίο Pisco Sour,ένα κοκτέηλ που φτιάχνεται από το παραδοσιακό τους ποτό,το Pisco,μαζί με λάιμ και ασπράδι αυγού.Μη σας τρομάζει το αυγό,δεν το καταλαβαίνεις.Πίσω στο δωμάτιο και ετοιμασίες για την πρωινή αναχώρηση για το Κούσκο.
ΗΜΕΡΑ 8-- (20-1-2016 )ΚΟΥΣΚΟ-- Πολύ ωραία διαδρομή τα τοπία πρασίνιζαν όσο αφήναμε τη "Γη των Φαραγγιών" για την "Χώρα των Ίνκας ".Φτάσαμε κατά τις 15:00 και πήγαμε κατευθείαν στο ξενοδοχείο Casona les Pleiades όπου είχαμε κλείσει στην συνοικία San Blas.
Ένα μικρό χαριτωμένο ξενοδοχειάκι στην πανέμορφη αυτή συνοικία.Ανηφορικά,στενά,υπέροχα δρομάκια παντού που μου θύμισαν (αν κάποιος έχει πάει)την άλλη πόλη που έχω ερωτευτεί παράφορα, την πόλη Taxco (Τάσκο) στο Μεξικό.Η πρώτη ματιά της πόλης ήταν και η μοιραία.Έρωτας με την πρώτη ματιά που λένε.Μια μικρή πρώτη αναγνωριστική βόλτα και μετά πίσω στο γραφικό μας ξενοδοχείο στην οδό Tandapata.
ΗΜΕΡΑ 9--ΚΟΥΣΚΟ.Πρωινό και βουρ για να χαθούμε στους υπέροχους δρόμους του ιστορικού κέντρου του Κούσκο.Με 5 λεπτά περπάτημα ήμασταν στην κεντρική πλατεία όπου έβλεπες τα καλοδιατηρημένα κτήρια γύρω της, τους 2 ναούς που υπήρχαν εκεί, κόσμο να πηγαινοέρχεται,και πολλούς δρόμους να ξεκινούν από κει και εννοείται ότι τους περπατήσαμε όλους τις 5 ημέρες που μείναμε.
Κάναμε και μία αναπάντεχα ωραία ξενάγηση στην πόλη με ένα γραφικό λεωφορειάκι που θύμιζε βαγόνι τρένου. Έιδαμε την πόλη από ψηλά, πήγαμε στο άγαλμα του Χριστού τον Cristo Blanco, πιάσαμε κουβέντα με ένα ζευγάρι Περουβιανούς πρωτευουσιάνους,προσπάθησε η καημένη η συνοδηγός παύλα ξεναγός με τα λίγα αγγλικά που ήξερε να μας πει δυο πράγματα,περάσαμε από την αρχαία τοποθεσία Sacsayhuaman και γενικά ήταν μια πολύ ωραία βόλτα.
Γελάσαμε πολύ με την συνοδηγό και μετά όποτε μας έβλεπε στο δρόμο τις επόμενες μέρες μας διπλοχαιρετούσε. Συνεχίσαμε μετά με τα πόδια τη βόλτα μας δε χορταίναμε να χανόμαστε στους δρόμους της πόλης ανάμεσα στον κόσμο.Κλείσαμε και σε ένα γραφείο την επίσκεψη για την επόμενη μέρα στο Μάτσου Πίκτσου με 190€ το άτομο.Η διαδικασία που ακολουθήσαμε ήταν η εξής:
Ξύπνημα στις 3:00 το πρωί για να μας πάρει το βανάκι και να μας πάει στο σταθμό του Ollantaytampo μιάμιση ώρα δρόμος.Λόγω της χαμηλής σαιζόν ο σταθμός του Poroy ήταν κλειστός.Μετά τρένο για το Aguas Calientes και μετά λεωφορείο για να σε ανεβάσει στην Χαμένη Πόλη.Υπάρχουν και άλλοι τρόποι όπως πχ το 4ήμερο περπάτημα ακολουθώντας το Μονοπάτι των Ίνκας (Inca Trail).Μπορείς να μην το περπατήσεις ολόκληρο και να κάνεις 3-2-1 μέρες, ανάλογα τις αντοχές σου.Κάποιοι μου έλεγαν να κλείσω εισιτήριο για την είσοδο στο χώρο από την Ελλάδα,αλλά δε χρειάστηκε.Στην υψηλή σαιζόν ίσως πρέπει, διότι στο Μάτσου Πίκτσου μπορούν να μπουν μόνο 2500 επισκέπτες κάθε μέρα.
ΗΜΕΡΑ 10--ΚΟΥΣΚΟ.Ξύπνημα λοιπόν και η αδρεναλίνη άρχισε να ανεβαίνει μόλις συνειδητοποιήσαμε ότι ήρθε η μέρα που θα πάμε στο Machu Picchu.Το βανάκι μας πήγε στη γραφική πόλη Ollantaytambo (μεγάλο λάθος που δεν την ξαναεπισκεφτήκαμε) όπου την είδαμε λίγο μέχρι να πάρουμε το τρένο στις 7.30 για το χωριό κάτω από το ΜΠ ,το Άγουας Καλιέντες.
Η (πανάκριβη) διαδρομή με το τρένο ήταν μα-γι-κή!Αν μπορείτε κλείστε θέση αριστερά του τρένου όταν πηγαίνετε,σε εμάς έτυχε,και είδαμε ότι ήταν καλύτερα. Στο γυρισμό ήταν έτσι κι αλλιώς βράδυ. Περνάει μέσα από τροπικό δάσος,δίπλα από ποτάμια,ανάμεσα από βραχώδη βουνά και μικρά λιβάδια, και γενικά το τοπίο ήταν βγαλμένο από παραμύθι
. Φτάσαμε στο χωριό το οποίο ήταν πολύ όμορφο και πήραμε αμέσως το λεωφορείο για να μας ανεβάσει πάνω στην αρχαία πόλη.Έχει δεκάδες τέτοια λεωφορεία που ανεβοκατεβαίνουν τον ανηφορικό και γεμάτο στροφές που κόβουν την ανάσα δρόμο ,τα οποία σε αφήνουν μερικές δεκάδες μέτρα από την τοποθεσία όνειρο του κάθε ταξιδιώτη.Εκεί μας περίμενε ένας ξεναγός και μαζί με άλλους 10-15 τουρίστες ξεκινήσαμε για την είσοδο όπου χρειάζεται απαραιτήτως το διαβατήριο, το οποίο σφραγίζεις κιόλας κατά την έξοδο.Λίγα μέτρα περπάτημα και να την! Η χαμένη πόλη των Ίνκας,το Μάτσου Πίκτσου που σημαίνει "Παλιό Βουνό".Στην ουσία έτσι λέγεται το βουνό, η πόλη δεν έχει όνομα!Κανείς δεν ξέρει το όνομα της.Σα να πετάει ανάμεσα στα βραχώδη βουνά και στα σύννεφα τα οποία ήταν στην κυριολεξία στο ίδιο ύψος με μας! Έτσι το είχα στο μυαλό μου και αυτην την εικόνα έβλεπα μπροστά μου.
Δίπλα στέκει μεγαλόπρεπο και το Wayna Picchu το "Νεαρό Βουνό".Κάποιοι τολμηροί το ανέβηκαν,μια δύσκολη ανάβαση και κατάβαση 3 ωρών.Σίγουρα η θέα θα είναι εκπληκτική από κει.Ο ξεναγός μας είπε πολλά ενδιαφέροντα όπως ότι το μέρος δε λέγεται "Μάτσου Πίτσου" αλλά "Μάτσου Πίκτσου".Μας είπε για τον HiramBingham αυτόν δηλαδή που το ανακάλυψε το 1911,για το πως έφτασε σε αυτή την ανακάλυψη και άλλα πολλά.Γενικά νομίζω αξίζει να έχει κάποιος ένα ξεναγό .Μας ξενάγησε για 2 ώρες και μετά κάναμε μόνοι μας βόλτες στην πόλη εντελώς μαγεμένοι.Κάτσαμε σε ένα σημείο απλά χαζεύοντας το απίστευτο θέαμα με τα βουνά απέναντι μας,την πόλη δίπλα και τον ποταμό Urubamba από κάτω. Μετά με μαύρη καρδιά αφήσαμε το μέρος και πήραμε το μονοπάτι για κάτω.Δεν πήραμε το λεωφορείο,προτιμήσαμε την δύσκολη κατάβαση των 2 χλμ με τα απότομα πέτρινα σκαλοπάτια μέσα στο τροπικό δάσος.
Αν και κουραστήκαμε πολύ και μετά ήμασταν πιασμένοι δεν το μετανοιώσαμε. Φτάσαμε στο Άγουας Καλιέντες όπου είχαμε λίγη ώρα για χάζεμα,και πήραμε το τρένο του γυρισμού για το Ολανταϊτάμπο.Στο σταθμό εκατοντάδες κόσμος περίμενε το τρένο του στα δρομολόγια των Peru Rail και Inca Rail.Ήρθε και η ώρα για το δικό μας δρομολόγιο για να τελειώσει έτσι μια μέρα που θα μας μείνει για πάντα στο μυαλό.
ΗΜΕΡΕΣ 11-12 --ΚΟΥΣΚΟ.Αυτές τις δύο μέρες τις αφιερώσαμε για να γνωρίσουμε το Κούσκο καλύτερα και για να πάμε στην κλειστή αγορά του San Pedro για την οποία είχαμε ακούσει πολλά.Μου αρέσουν πάρα πολύ αυτές οι αγορές όπου μπορείς να βρεις τα πάντα και να αναμιχθείς με τους ντόπιους.
Έιναι μόνο 10-15 λεπτά περπάτημα με τα πόδια από την κεντρική πλατεία,στην γωνία των οδών Tupac Amaru και Cascaparo. Παντού πάγκοι με φρούτα που χορταίνεις μόνο που τα βλέπεις.Εκεί ήπιαμε χορταστικούς φρέσκους ανάμικτους χυμούς τους οποίους φτιάχνουν μπροστά σου χωρίς προσθήκη νερού ή ζάχαρης.Εδώ μπορείς να αγοράσεις και τα απαραίτητα σουβενίρ σχεδόν όλα χειροποίητα.Αμέτρητοι διάδρομοι με πάγκους και μαγαζάκια, συμπαθητικές γιαγιούλες που δεν μπορούσες να μην ψωνίσεις κάτι,παιδιά να τρέχουν και να παίζουν,κρεαταγορές όπου καθόσουν για φαί με τους ντόπιους.Αξίζει να αφιερώσει κάποιος αρκετές ώρες σε αυτό το θαυμάσιο μέρος.Εμείς αφιερώσαμε δύο πρωινά,πηγαίναμε πρωί και φεύγαμε μεσημέρι.Έτσι ξεχαστήκαμε και δεν κλείσαμε εκδρομή για την ιερή κοιλάδα όπως σχεδιάζαμε,για την τελευταία μέρα.Δεν πειράζει,το αφήσαμε για την επόμενη φορά,σαν κάτι που ξεχάσαμε πίσω και πρέπει να γυρίσουμε να το πάρουμε!Αυτές οι δύο τελευταίες μέρες στο Κούσκο ήταν Σαββατοκύριακο και έτσι τα βράδια περιπλανιόμασταν σε δρόμους με μπαράκια όπου είχαμε βρει ένα και πίναμε pisco sour μέχρι σκασμού.
Την Κυριακή το απόγευμα στις περισσότερες πλατείες είχε διάφορες εκδηλώσεις και ειδικά σε μία μαγείρευαν σε διάφορα κιόσκια όλα τα καλούδια της τοπικής κουζίνας σε ένα μίνι φεστιβάλ φαγητού.Το βράδυ στην ίδια πλατεία τα κιόσκια είχαν ως δια μαγείας εξαφανιστεί και τη θέση τους είχαν πάρει τυχερά παιχνίδια όπου έπαιζες και συνήθως έχανες λίγα sol μαζί με εκατοντάδες ντόπιους.Κάτσαμε αρκετά όπου με ευχαρίστηση χάσαμε λίγα απ'τα λεφτά μας και έτσι ενισχύοντας οικονομικά τους ντόπιους τζογαδόρους,πήγαμε για ύπνο.
ΗΜΕΡΑ 13-- Προλάβαμε μια τελευταία βόλτα στο κέντρο και στις 13.00 πήγαμε στο σταθμό της Cruz del Sur για το 21 ωρών ταξίδι μας μέχρι τη Λίμα,στις 14.00.Εκεί γνωρίσαμε ένα μοναχικό ταξιδιώτη από τη Φινλανδία όπου ανταλλάξαμε τις εμπειρίες μας από τη θαυμάσια αυτή χώρα.Χιλιομετρικά ήταν η ίδια σχεδόν απόσταση όπως τη διαδρομή Λίμα-Αρεκίπα αλλά οι 4 επιπλέον ώρες οφείλονται στη δυσκολία της διαδρομής πάνω στις Άνδεις όπου τώρα κατηφορίζαμε. Μαγεία σκέτη βλέποντας να κινιόμαστε ανάμεσα σε τεράστια βουνά και δίπλα σε απότομους γκρεμούς που το όλο σκηνικό γινόταν πιο μαγικό λόγω του ότι καθόμασταν στις πρώτες πάνω θέσεις του λεωφορείου.Έμοιαζε σα να πετάμε όπως την Κέιτ Γουίνσλετ στον Τιτανικό!Περάσαμε μέσα από πολλές μικρές πόλεις και χωριά,σε μερικά σημεία είχε γίνει κατολίσθηση λόγω βροχών,και εκεί θυμήθηκα άλλους ταξιδιώτες που έλεγαν ότι μπορεί να βγεις εύκολα από το πρόγραμμα σου κατά μία ή δύο μέρες αν έχει πρόβλημα ο δρόμος.Δεν ήταν όμως σοβαρά τα προβλήματα που συναντήσαμε αν και σε κάποια σημεία ο οδηγός ήταν σα να έπαιζε videogame αποφεύγοντας τα εμπόδια(πέτρες)!Ευτυχώς κέρδιζε!!! Ξυπνήσαμε μόλις κάναμε την πρώτη στάση μετά από αρκετές ώρες στην πόλη Abancay η οποία είχε βυθιστεί στο σκοτάδι λόγω μπλακ άουτ, εξαιτίας του καιρού.Σκηνές θρίλερ με το λεωφορείο να κινείται σε μια πόλη φάντασμα με μοναδική πηγή φωτός τα δικά μας.Μετά ξεξυπνήσαμε και εντάξει δεν βλέπαμε θρίλερ,ούτε εφιάλτη,μια πόλη σκοτεινή μεν φυσιολογική δε ήταν!
ΗΜΕΡΑ 14-- ΛΙΜΑ.Ξυπνήσαμε πιο παραλιακά και πιο κοντά στον Ειρηνικό,στην πόλη Ica,όπου κατέβηκε ο φίλος μας ο Φινλανδός.Μετά από 6-7 ώρες φτάσαμε στη Λίμα στον γνώριμο σταθμό της CruzdelSur-JavierPrado.Πήραμε ένα ταξί για το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει δίπλα στο πάρκο Kennedyστην περιοχή Miraflores, το CasaSuyay.Πολύ ωραίο ξενοδοχείο,κοντά στην παραλία και στο εμπορικό Larcomar, όπου πήγαμε αμέσως μετά το απαραίτητο μπανάκι για κρύες μπύρες με θέα τον Ειρηνικό.
Την πρώτη από τις δύο μας μέρες στη Λίμα την περάσαμε στην παραλιακή περιοχή Λαρκομάρ,όπου βλέπαμε τους ριψοκίνδυνους με τα αλεξίπτωτα πλαγιάς να κόβουν βόλτες πάνω απ'τα κεφάλια μας,κόσμο να κάνει βόλτες όπως εμείς πάνω κάτω,(μάλλον...εμείς κάναμε πάνω κάτω αυτοί ξέραν που πηγαίναν) σκέιτμπορντ, ποδήλατα,πανικός.Τα κτήρια κυριολεκτικά χτισμένα στο χείλος του γκρεμού και από κάτω η παραλιακή.
Το βράδυ στους δρόμους γύρω από την περιοχή που μέναμε είχε να κάνεις τα πάντα.Μπαρ,καφετέριες,φαστ φουντ, εστιατόρια, μαγαζιά και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς και έτσι δεν υπήρχε λόγος να πάμε κάπου αλλού.
ΗΜΕΡΑ 15--ΛΙΜΑ.Το πρωί πρώτο μας μέλημα ήταν να βραχούμε από τον Ειρηνικό και έτσι πήραμε ταξί και πήγαμε στην παραλία που βλέπαμε την προηγούμενη μέρα από ψηλά,στην οποία βέβαια δεν πας για κολύμπι.Πας για σερφ για το οποίο είναι και γνωστή. Εκατοντάδες σέρφερς από όλο τον κόσμο συρρέουν στη θάλασσα και στα κύματα της και πολλοί από αυτούς προσφέρουν μαθήματα.Εμείς βρήκαμε έναν πιο ήσυχο κόλπο και απλώσαμε τις σανίδες..εε..πετσετάρες μας.Προσπαθούσαμε να περάσουμε το εμπόδιο της πετρώδους παραλίας με ζεϊμπεκιές, και να βουτήξουμε στο νερό,έτσι για την ιδέα του να βραχείς από έναν ακόμα ωκεανό.Είχε κύμα και τρομερά ρεύματα προς τα μέσα και έτσι ένα πλατσούρισμα έξω έξω αρκούσε . Είπαμε να βραχούμε θέλαμε απλά!Φεύγοντας είπαμε να γυρίσουμε με τα πόδια, έτσι για βόλτα αλλά πως ανεβαίνει πάνω κανείς;Είσαι στην παραλία και από πάνω σου κρέμονται τα βράχια και τα κτήρια, και ήρθες οδικώς από γύρω γύρω.Με λίγο περπάτημα κατά μήκος της παραλιακής παρατηρήσαμε μια υπέργεια διάβαση, περάσαμε απέναντι και όντως αρχίσαμε να ανηφορίζουμε μέσω πεζόδρομων και σκαλοπατιών προς τα πάνω.
Βρεθήκαμε σε μια ωραία περιοχή της Μιραφλόρες και σιγά σιγά με ελιγμούς στους γύρω δρόμους βγήκαμε στο πάρκο Κέννεντυ.Να 'ναι καλά ο Γιώργος που τα πάει καλά με τον προσανατολισμό. Κάναμε ένα γρήγορο ντουζ στο δωμάτιο και φύγαμε αμέσως για το ιστορικό κέντρο της Λίμα.Ήταν άλλωστε η τελευταία μέρα του ταξιδιού μας.Φτάσαμε στην Plaza de Armas, η οποία συνδέεται με την Plaza San Martin με την οδό JironCarabaya,όπου μας περίμενε μια έκπληξη.Η κεντρική πλατεία με τα χαρακτηριστικά κίτρινα κτήρια ήταν κλειστή για το κοινό και γύρω γύρω ήταν παραταγμένα τα διάφορα σώματα ασφαλείας και στρατού του Περού,σαν να γιόρταζαν κάτι.
Λες να ήθελαν να αποχαιρετήσουν εμάς;Είχε και χώρο επισήμων οπότε κάποιος σημαντικός ήταν εκεί.Τελικά βρήκαμε ένα άνοιγμα που άφηναν λίγο κόσμο να μπαίνει μέσα στην πλατεία και καταλάβαμε ότι εκεί ήταν ο πρόεδρος της χώρας.(κι αυτός για μας ήρθε;
Ζήσαμε λίγο τη στιγμή και μετά χαθήκαμε στους πεζόδρομους του ιστορικού κέντρου.Βγήκαμε λίγο από την θεωρητικά πιο ασφαλής περιοχή και βρεθήκαμε σε πιο λαικές περιοχές και τυχαία μπήκαμε στην Chinatown της Λίμα(παντού υπάρχει και μία).
Μου αρέσουν πολύ τέτοια μέρη, τα λιγότερο τουριστικά σε μία μεγαλούπολη,με τους χιλιάδες ντόπιους να πηγαινοέρχονται, μικροπωλητές, μαγαζάκια, φωνές, κορναρίσματα, σκύλοι,κότες,έχανε η μάνα όχι μόνο το παιδί αλλά όλο της το σόι!Ξεκοκκαλήσαμε τους γύρω δρόμους και όταν μάλλον το παρακάναμε,κάποιοι καλοπροαίρετοι μας έδειχναν τις φωτογραφικές και τις κάμερες μας και με νοήματα μας έδειχναν να τις κρύψουμε.Εκεί καταλάβαμε ότι έπρεπε να ξαναπάμε στην κεντρική πλατεία με όλο τον Περουβιανό στρατό να μας φυλάει!Η βόλτα συνεχίστηκε για αρκετές ώρες και το απόγευμα γυρίσαμε στο πάρκο Κέννεντυ όπου ήταν γεμάτο κόσμο. Χαρακτηριστικό του πάρκου οι πολλές γάτες που ήταν εξοικειωμένες με τον κόσμο. Καθίσαμε σε ένα χώρο σαν μικρό κυκλικό υπαίθριο θεατράκι,όπου κάθονταν και
αρκετοί άλλοι,κυρίως νεαροι ντόπιοι. Πολλοί από αυτούς είχαν κιθάρες και τραγουδούσαν και καθώς βράδιαζε οι κιθάρες πλήθαιναν.
Πολύ όμορφες στιγμές με τραγούδια και μπόλικη κουβέντα με τα παιδιά μιας και μιλούσαν αρκετοί από αυτούς αγγλικά. Αυτό το κάνουν κάθε βράδυ και μάλιστα το συγκεκριμένο μας είπαν ότι ήταν ήσυχο,δεν είχαν έρθει πολλοί με τις κιθάρες τους.Η ώρα πέρασε ευχάριστα μαζί τους και αργά το βράδυ τους αποχαιρετήσαμε και πήγαμε στο δωμάτιο για τη στιγμή που δεν αρέσει σε κανέναν ταξιδιώτη.Να ετοιμαστούμε για το ταξίδι της επιστροφής.
ΗΜΕΡΑ 16--ΛΙΜΑ.Ξυπνήσαμε με κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα του...κάτω ορόφου, και πήραμε το ταξί που μας είχαν καλέσει από τη ρεσεψιόν στις 7.30.Πετούσαμε στις 11.00 και είχαμε απ 'ότι μας είπαν μία ώρα διαδρομή.Με τους ελέγχους διαβατηρίων,την αναμονή μέχρι την παράδοση αποσκευών,το check in,τον έλεγχο για την πύλη εξόδου κτλ,η ώρα πέρασε πολύ γρήγορα και χωρίς να το καταλάβουμε πετούσαμε για Μαδρίτη...Ήμασταν αμίλητοι και σκεφτόμασταν το μαγικό ταξίδι που μόλις είχαμε ολοκληρώσει και τους ανθρώπους βέβαια που λαχταρούσαμε να δούμε πίσω στο σπίτι μας.
Συνοπτικά για το ταξίδι και τη χώρα:Το Περού προσφέρεται για άπειρες δραστηριότητες.Για πεζοπορία σε χιονισμένα βουνά,τροπικά δάση ή έρημο,για σερφ,για εξερεύνηση σε ζούγκλα, για διαδρομή από πόλη σε πόλη όπως εμείς και πολλές άλλες.Συνδυάζει σχεδόν όλα τα κλίματα της Γης και γι αυτό όποιος πάει για κάτι πιο εξειδικευμένο θα πρέπει να ψάξει πότε είναι η κατάλληλη εποχή για την περιοχή που θα πάει.Πρόκειται για μία ασφαλής χώρα στην οποία εμείς που ταξιδεύαμε μόνοι μας δεν είχαμε κανένα πρόβλημα. Τηρώντας βέβαια τους στοιχειώδης κανόνες ασφαλείας.Καλό είναι να υπάρχει άνεση χρόνου γιατί είναι μια μεγάλη χώρα,που μπορεί να συνδυαστεί και με επίσκεψη σε γειτονικές χώρες, όπως η Χιλή το Εκουαδόρ και η Βολιβία.Στο δικό μας,περιορισμένου χρόνου είναι η αλήθεια,ταξίδι διάρκειας 16 ημερών,αν προστεθούν λίγες μέρες ακόμα μπορεί να γίνουν στάσεις στην Νάζκα με τις περίφημες γραμμές,στην Ίκα και στην κοντινή λίμνη όαση,και στο Παράκας.Μετά το Κούσκο,μπορεί να πάει κανείς στο Πουέρτο Μαλντονάδο,στην ζούγκλα και στον Αμαζόνιο δηλαδή,και αν έχει άνεση χρόνου και χρήματος να πάει πιο βόρεια στο Ικίτος.Αυτά είναι τα μέρη που δεν μπόρεσαμε να επισκεφτούμε και αν είχαμε χρόνο θα το κάναμε.Όσον αφορά την περίοδο βροχών που πήγαμε,δεν είχαμε κανένα πρόβλημα.Αλλά αυτό οφείλεται και στην τύχη, πολλοί ντόπιοι μας έλεγαν ότι θα έπρεπε να βρέχει.Απ την άλλη πρόκειται για περίεργο κλίμα και αν σου τύχουν βροχές δεν βρέχει και όλη μέρα.Δεν πρέπει να σε αποτρέψει το να πας αν δεν μπορείς άλλη περίοδο του χρόνου,αρκεί να είσαι λίγο προετοιμασμένος με κατάλληλα ρούχα και οπλισμένος με υπομονή. Κρύο δεν συναντήσαμε έντονο,ίσως μόνο όταν πήγαμε στο Κόλκα Κάνιον σε πολύ μεγάλο υψόμετρο.Ένα χοντρό για παν ενδεχόμενο μπουφάν χρειάζεται,και από κει και πέρα ρούχα φθινοπωρινά.Στην Λίμα μόνο καλοκαιρινά,και τονίζω ότι μιλάω για τα μέσα με τέλη Ιανουαρίου που πήγαμε εμείς.Η αλήθεια είναι ότι πρώτη φορά έφτιαξα βαλίτσα που έβαλα μέσα από μαγιό μέχρι μπουφάν.Το υψόμετρο είναι κάτι που δεν πρέπει να φοβίζει.Χρειάζεται έρευνα ώστε να ξέρει κάποιος τι συμπτώματα μπορεί να τύχουν και τι πρέπει να κάνει αν επιμένουν για πάνω από μία μέρα.Μπορεί να τύχει στον καθένα ανεξαρτήτως ηλικίας και φυσικής κατάστασης. Όσον αφορά την επιλογή μας να κάνουμε τόσο μεγάλα ταξίδια με λεωφορεία,δεν το μετανοιώσαμε καθόλου.Υπάρχουν αρκετές καλές και ασφαλείς εταιρείες όπως την Cruz del Sur που κάνουν το ταξίδι μία τέλεια εμπειρία.Μπορεί κάποιος να κάνει την διαδρομή που κάναμε εμείς αλλά να γυρίσει αεροπορικώς στη Λίμα από το Κούσκο.Οι άνθρωποι είναι πολύ φιλικοί και φιλόξενοι ειδικά στην επαρχία και σε όποιον αρέσει να φωτογραφίζει ανθρώπους όπως εμένα,θα συναντήσει φιλική διάθεση.
Σαν χώρα θεωρώ ότι είναι πολύ οργανωμένη στον τουρισμό και ειδικά το Μάτσου Πίκτσου το έχουν εκμεταλλευτεί άριστα.
Ήταν με λίγα λόγια απίστευτο ταξίδι που νοιώθουμε ευλογημένοι που πραγματοποιήσαμε. Γιατί αυτά τα ταξίδια δεν κρατάνε μόνο τις μέρες που είσαι εκεί.Κρατάνε για όλη σου τη ζωή γεμίζοντας το μυαλό σου με εικόνες και εμπειρίες απίστευτες.
Άρχισα τα τηλέφωνα στους φίλους που ταξιδεύουμε συνήθως μαζί,προσπαθώντας να ενώσω την τετράδα, αλλά δεν τα κατάφερα. Πολλά τα εμπόδια πλέον ,αλλά ήμουν αποφασισμένος. Και για μένα δεν ήταν εύκολο, έπρεπε να αφήσω τη γυναίκα μου,το 15 μηνών μωρό μας και τη δουλειά μου. Όταν βρήκαμε τη λύση στο πως θα τα καταφέρει με δουλειά και παιδί για όσο θα λείπω, έπρεπε να βρω παρέα. Από τους τέσσερις μόνο ο Γιώργος ο ξάδερφος ήταν μέσα ,ο πιστός συνταξιδιώτης σε όλα τα μακρινά ταξίδια. Αποφασίσαμε να πάμε οι δυο μας κι έτσι αρχές Νοέμβρη ψάχναμε για εισιτήρια μέσω γνωστών σάιτ.Οι ημερομηνίες που ψάχναμε ήταν για μετά τις γιορτές ,κάπου 10 Ιανουαρίου,και για 16-17 μέρες σύνολο. Το ρισκάραμε λίγο και δεν κλείσαμε ενιαίο εισιτήριο από Αθήνα για Λίμα αλλά το "σπάσαμε" και κλείσαμε Ηράκλειο-Αθήνα-Μαδρίτη με Aegean, και Μαδρίτη-Λίμα με Air Europa.Σύνολο 960 € και οι βαλίτσες στην Aegean ήδη πληρωμένες. Η Air Europa είναι μια Ισπανική εταιρεία αρκετά καλή,που βόλευαν πολύ οι ώρες της και δεν είχαμε καμία καθυστέρηση ή άλλο πρόβλημα σε όλο το ταξίδι. Ήθελε λίγο ψάξιμο παραπάνω ώστε να συνδυαστούν οι πτήσεις όσο το δυνατόν καλύτερα, αλλά άξιζε τον κόπο.Ήταν το πιο φτηνό υπερατλαντικό εισιτήριο μας από τα τρία συνολικά (Περού, Μεξικό, Κούβα) για πτήσεις απευθείας βέβαια και δεδομένου ότι το κλείσαμε σχετικά τελευταία στιγμή.Οι ημερομηνίες ήταν 13 με 29 Ιανουαρίου 2016.
Στο Περού από Νοέμβρη μέχρι Μάρτη είναι το δικό τους καλοκαίρι και περίοδος βροχών,για τις Άνδεις και για τον Αμαζόνιο.Ήταν το πρώτο μας κόλλημα, δε μας ενοχλούσε να έβρεχε που και που,αλλά να μη μας χαλούσε το ταξίδι με συνεχείς βροχές.Όπως και να το κάνουμε, περιορίζεσαι λίγο.Το άλλο μας κόλλημα ήταν ότι τα μέρη που θα πηγαίναμε ήταν σε μεγάλα υψόμετρα από 2350μ (Arequipa)μέχρι και 3800μ (Puno και λιμνη Titicaca).Μίλησα σε φόρουμ και πήρα γνώμες,με βοήθησαν πολύ και άλλοι ταξιδιώτες που βρήκα στο Travelstories,και χάραξα μια διαδρομή πάνω στο χάρτη του Πέρου, ώστε να μοιραστούν οι μέρες όσο το δυνατόν καλύτερα.Δε θέλαμε να είναι όλα προγραμματισμένα με ακρίβεια,αλλά ένα βασικό πλάνο έπρεπε να υπάρχει.Η διαδρομή λοιπόν η οποία θα γινόταν εξ'ολοκλήρου με λεωφορεία της Cruz del Sur ήταν η εξής: Από Λίμα για Αρεκίπα (17 ώρες,30€).Μετά στο Πούνο (7 ώρες,15 €).Κατόπιν Κούσκο (7 ώρες,15 €)και τέλος πίσω στη Λίμα (21ώρες !!!,50 €).Οι τιμές και οι ώρες είναι κατά προσέγγιση γιατί δεν τις θυμάμαι ακριβώς αλλά χωρίς αξιοσημείωτη απόκλιση.
ΗΜΕΡΑ 1--Μετά λοιπόν την απόφαση,την έρευνα,το κλείσιμο εισιτηρίων,το κατέβασμα (επιτέλους) των βαλιτσών από το πατάρι,τις ετοιμασίες κτλ,ήρθε η ώρα (4:00 πμ,13-1-2016) να φιλήσω τις γυναίκες μου και να φύγουμε εγώ και ο Γιώργος για το Αεροδρόμιο του Ηρακλείου Κρήτης.(Εδώ,σε μια μικρή προσωπική παρένθεση, να πω ότι η γυναίκα μου Ελευθερία, ήταν το άτομο που πίστεψε και βοήθησε πιο πολύ κι από μένα,ώστε να γίνει αυτό το ταξίδι). Φτάσαμε στο αεροδρόμιο και πτήση με Aegean για Αθήνα στις 6.40 πμ. Άφιξη στην Αθήνα, πτήση για Μαδρίτη στις 9.15πμ και άφιξη στο αεροδρόμιο Barajas μετά από 3 ώρες και 45 λεπτά στις 12.00, μετά από μια πολύ καλή πτήση.Είχαμε 12 ώρες αναμονή μέχρι τις 23.55.Με ελέγχους, παραλαβή αποσκευών κτλ φάγαμε 2 ωρίτσες.Ευτυχώς κάναμε πολύ νωρίς check in και ξεφορτωθήκαμε τις βαλίτσες.Δεν πήγαμε στην πόλη γιατί έχουμε ξαναπάει,κι εγώ ειδικά για 3 μέρες σε παλαιότερο γύρο της Ισπανίας. Ήπιαμε καφέ σε όλες τις καφετέριες του αεροδρομίου και όταν έφτασε η ώρα της πτήσης βρεθήκαμε σε ένα χώρο όπου υπήρχαν 3 πύλες εξόδου από τις οποίες αναχωρούσαν συγχρόνως πτήσεις για Περού,Ουρουγουάη και Παραγουάη (Λίμα, Μοντεβίδεο,Ασουνσιόν).Ο χαμός,του χαμού,τον χαμό, ω χαμέ!!Όλοι αναρωτιόμασταν αν διαλέγουμε στην τύχη μια πόρτα, κι όπου μας βγάλει.
ΗΜΕΡΑ 2--ΛΙΜΑ.Τελικά διαλέξαμε την σωστή και μετά από την 12,5 ωρών πτήση, προσγειωθήκαμε στη Λίμα. Κατά τη διάρκεια της πτήσης μας έδωσαν και συμπληρώσαμε δύο χαρτιά με τα στοιχεία μας.Το ένα το δώσαμε αργότερα στον έλεγχο διαβατηρίων (όπου το απόκομμα το φυλάς σαν κόρη οφθαλμού για την έξοδο από τη χώρα και θα στο ζητάνε στα ξενοδοχεία)και το άλλο στον έλεγχο αποσκευών.Το πρώτο που είδαμε από τα παράθυρα του αεροπλάνου ήταν το εντελώς γκρίζο τοπίο.Έιχαμε ξανακούσει για το γκρίζο του ουρανού στη Λίμα,αν και είχα επίσης ακούσει ότι Οκτώβρη Νοέμβρη διαλύεται . Περάσαμε έλεγχο διαβατηρίων και μετά από μία αγωνιώδης αναμονή για το αν οι βαλίτσες ήρθαν μαζί μας,ξαναπεράσαμε έλεγχο αποσκευών μαζί με εκατοντάδες άλλους ταξιδιώτες. Όλα αυτά σημαίνουν ώρες,γι αυτό δεν πρέπει να υπάρχει πίεση χρόνου. Μόλις τελειώσαμε πήγαμε σε μία τουαλέτα να αλλάξουμε ρούχα και να βάλουμε τα καλοκαιρινά μας γιατί είχε πολύ ζέστη και υγρασία.Κάναμε λίγα λεφτά συνάλλαγμα γιατί ως γνωστόν στα αεροδρόμια τρως...τάπα. (1€ =3.1sol ενώ έξω 3.6sol).Πήραμε ένα Green Taxi που όπως ήξερα είναι ότι πιο επίσημο σε ταξί και τα οποία δεν τα αναγνωρίζεις απ΄το πράσινο χρώμα τους (είναι μαύρα) αλλά απ΄την πράσινη γραβάτα των οδηγών που πέφτουν πάνω σου μόλις τολμήσεις και βγεις από το αεροδρόμιο. Πήγαμε στο σταθμό της Cruz del Sur-Javier Prado με 65 sol,κάπου 18 €, και πήραμε το λεωφορείο για Αρεκίπα του οποίου τα εισιτήρια είχα κλείσει από το διαδίκτυο όσο ήμασταν ακόμα Ελλάδα από τη σελίδα της εταιρείας.Καλό είναι να υπάρχουν εισιτήρια γιατί δεν ξέρεις αν θα είναι γεμάτο το λεωφορείο,και επιπλέον κλείνεις όποια θέση θέλεις με καλύτερες (κατά τη γνώμη μας) τις πάνω πρώτες θέσεις.Τα λεωφορεία είναι διώροφα, με καθίσματα υπεραναπαυτικά, στα οποία σχεδόν ξαπλώνεις και με δύο οδήγους οι οποίοι αλλάζουν κάθε τέσσερις ώρες.Υπάρχει επίσης συνοδός που προσφέρει καφέ,τσάι και γεύμα.Έτσι πέρασαν ευχάριστα οι 17 ώρες του ταξιδιού.Δε μας προβληματίζουν οι πολλές ώρες στα λεωφορεία,δεν το θεωρούμε χάσιμο χρόνου,αντιθέτως το βλέπουμε σαν ευκαιρία να δούμε την (κάθε) χώρα καλύτερα.Η διαδρομή πολύ ενδιαφέρουσα. Στα περίχωρα της πόλης διακρίνονται λόφοι με παραγκουπόλεις που θυμίζουν τις φαβέλες του Ριο,απίστευτο θέαμα.
Κατά μήκος του δρόμου,δεξιά κι αριστερά απίστευτα μεγάλες και ευφάνταστες διαφημιστικές πινακίδες ενώ αργότερα έιχαμε τον Ειρηνικό Ωκεανό από τη μία και την έρημο Atacama από την άλλη κατά μήκος του Παναμερικάνικου Αυτοκινητόδρομου.
ΗΜΕΡΑ 3--ΑΡΕΚΙΠΑ.Φτάσαμε στο σταθμό λεωφορείων της Αρεκίπα παρέα με πολύ κόσμο και έτσι νοιώσαμε ότι ήμασταν πλέον πιο αναμιγμένοι με τον Περουβιανό λαό. Μαγαζάκια με κάθε λογής πράγματα ,φωνές για τους προορισμούς των λεωφορείων, τουρίστες με βαλίτσες και back-bag.Με ένα μικρό αντίτιμο χρησιμοποιήσαμε την τουαλέτα του σταθμού και μετά πήραμε ένα ταξί για την πλατεία Yanahuara ( 12 sol,3.5 €)όπου σε ένα στενό της ήταν το ξενοδοχείο μας το AzulColonial.Πολύ καλό ξενοδοχείο, μικρό και γραφικό και ευτυχώς αν και φτάσαμε νωρίς το πρωί μας έδωσαν το δωμάτιο για ενα λυτρωτικό μπάνιο!Το κόστος ήταν 40€ η βραδυά για δίκλινο δωμάτιο με δύο μονά κρεβάτια και επειδή θα μοιραζόμασταν τα κόστη της διαμονής αποφασίσαμε ότι 20€ ανά άτομο για να μείνεις σε αξιοπρεπέστατο μέρος δεν είναι πολλά.Έτσι λοιπόν και τα υπόλοιπα ξενοδοχεία κυμαίνονταν από 35-45 €. Τα έκλεινα όλα από το Booking όταν αποφασίζαμε πότε θα αφήναμε την μια πόλη για την επόμενη,όπως και τα εισιτήρια των λεωφορείων.Για το Περού είναι χαμηλή σαιζόν η περίοδος που πήγαμε οπότε δεν είχαμε πρόβλημα.Ακόμα καλύτερα λοιπόν. Το ξενοδοχείο σε πολύ καλή περιοχή, ήσυχη και ασφαλής,μέσα σε γραφικά στενάκια πολύ κοντά στην πλατεία Γιαναχουάρα.Το να πας στην κεντρική πλατεία PlazadeArmas,απαιτούσε 15 λεπτά περπάτημα, ή 6sol (ούτε 2 € ) με ταξί.
Το βραδάκι κατά τις 19:30 ξανακατεβήκαμε στο κέντρο .Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι με κόσμο, παντού αυτοκίνητα,ταξί και λεωφορεία.Ένας όμορφος χαμός.Κι όταν λέμε λεωφορεία εννοούμε τα μικρά χαρακτηριστικά , που σταματάνε οπουδήποτε,κι ένας στη πόρτα φωνάζει τα μέρη που πάει και αν βολεύεσαι πηδάς πάνω.
ΗΜΕΡΑ 4--ΑΡΕΚΙΠΑ.Μετά από έναν ευεργετικό ύπνο,φάγαμε ένα ωραίο πρωινό στο γραφικό ξενοδοχειάκι μας,όπου ήπιαμε και τσάι κόκας το οποίο βοηθάει σε ελαφριά συμπτώματα απο το υψόμετρο.Μετά,το τιμούσαμε καθημερινώς. Από αυτή τη μέρα θυμάμαι ότι περπατούσαμε και χανόμασταν στους δρόμους της πόλης για ώρες.
ΗΜΕΡΑ 5--ΑΡΕΚΙΠΑ.Δεν αργήσαμε και πολύ να ξυπνήσουμε.Ήταν 2:30 το πρωί γιατί στις 3:30 θα έρχονταν να μας πάρουν από την κοντινή μας πλατεία για την εκδρομή στο Κόλκα Κάνιον. Μας έχει μείνει αυτή η αναμονή άγρια χαράματα στην πλατεία.Η διαδρομή ήταν 3ωρη και αρκετά κουραστική. Σταματήσαμε σε ένα γραφικό χωριουδάκι για πρωινό και αργότερα σε ένα σημείο όπου είχαμε εκπληκτική θέα του φαραγγιού, σε συνδυασμό με την Κόλκα Βάλευ και τον ποταμό Κόλκα.Δεν χωρούσε το μάτι αυτό που βλέπαμε.
ΗΜΕΡΑ 6-- ΠΟΥΝΟ.Φτάσαμε λοιπόν στο Πούνο κατά τις 15.00 και πήγαμε στο Hotel Hacienda στην κεντρική πλατεία.Αρκετά καλό ξενοδοχείο σε πολύ καλό σημείο.Από την πόλη δεν είχαμε απαιτήσεις,είχαμε ακούσει ότι δεν είναι όμορφη.Σταματάς εκεί για την επίσκεψη στη λίμνη Τιτικάκα.Εγώ απόλαυσα πάντως έναν περίπατο στους πεζόδρομους γύρω απ την πλατεία,και λίγο πιο απόμερα.
ΗΜΕΡΑ 7-- ΠΟΥΝΟ.Πρωινό ξύπνημα και στις 7:00 μας πήραν και πήγαμε στο λιμάνι όπου πήραμε καραβάκι με πρώτη στάση μετά από 15 λεπτά τα πλωτά νησάκια Ούρος, ένα σύμπλεγμα από πολλές δεκάδες νησάκια που κάποια είναι προσβάσιμα για τους τουρίστες.Τα νησιά αυτά είναι κατασκευασμένα από ένα είδος καλαμιού,το τοτόρα.
ΗΜΕΡΑ 8-- (20-1-2016 )ΚΟΥΣΚΟ-- Πολύ ωραία διαδρομή τα τοπία πρασίνιζαν όσο αφήναμε τη "Γη των Φαραγγιών" για την "Χώρα των Ίνκας ".Φτάσαμε κατά τις 15:00 και πήγαμε κατευθείαν στο ξενοδοχείο Casona les Pleiades όπου είχαμε κλείσει στην συνοικία San Blas.
ΗΜΕΡΑ 9--ΚΟΥΣΚΟ.Πρωινό και βουρ για να χαθούμε στους υπέροχους δρόμους του ιστορικού κέντρου του Κούσκο.Με 5 λεπτά περπάτημα ήμασταν στην κεντρική πλατεία όπου έβλεπες τα καλοδιατηρημένα κτήρια γύρω της, τους 2 ναούς που υπήρχαν εκεί, κόσμο να πηγαινοέρχεται,και πολλούς δρόμους να ξεκινούν από κει και εννοείται ότι τους περπατήσαμε όλους τις 5 ημέρες που μείναμε.
Ξύπνημα στις 3:00 το πρωί για να μας πάρει το βανάκι και να μας πάει στο σταθμό του Ollantaytampo μιάμιση ώρα δρόμος.Λόγω της χαμηλής σαιζόν ο σταθμός του Poroy ήταν κλειστός.Μετά τρένο για το Aguas Calientes και μετά λεωφορείο για να σε ανεβάσει στην Χαμένη Πόλη.Υπάρχουν και άλλοι τρόποι όπως πχ το 4ήμερο περπάτημα ακολουθώντας το Μονοπάτι των Ίνκας (Inca Trail).Μπορείς να μην το περπατήσεις ολόκληρο και να κάνεις 3-2-1 μέρες, ανάλογα τις αντοχές σου.Κάποιοι μου έλεγαν να κλείσω εισιτήριο για την είσοδο στο χώρο από την Ελλάδα,αλλά δε χρειάστηκε.Στην υψηλή σαιζόν ίσως πρέπει, διότι στο Μάτσου Πίκτσου μπορούν να μπουν μόνο 2500 επισκέπτες κάθε μέρα.
ΗΜΕΡΑ 10--ΚΟΥΣΚΟ.Ξύπνημα λοιπόν και η αδρεναλίνη άρχισε να ανεβαίνει μόλις συνειδητοποιήσαμε ότι ήρθε η μέρα που θα πάμε στο Machu Picchu.Το βανάκι μας πήγε στη γραφική πόλη Ollantaytambo (μεγάλο λάθος που δεν την ξαναεπισκεφτήκαμε) όπου την είδαμε λίγο μέχρι να πάρουμε το τρένο στις 7.30 για το χωριό κάτω από το ΜΠ ,το Άγουας Καλιέντες.
. Φτάσαμε στο χωριό το οποίο ήταν πολύ όμορφο και πήραμε αμέσως το λεωφορείο για να μας ανεβάσει πάνω στην αρχαία πόλη.Έχει δεκάδες τέτοια λεωφορεία που ανεβοκατεβαίνουν τον ανηφορικό και γεμάτο στροφές που κόβουν την ανάσα δρόμο ,τα οποία σε αφήνουν μερικές δεκάδες μέτρα από την τοποθεσία όνειρο του κάθε ταξιδιώτη.Εκεί μας περίμενε ένας ξεναγός και μαζί με άλλους 10-15 τουρίστες ξεκινήσαμε για την είσοδο όπου χρειάζεται απαραιτήτως το διαβατήριο, το οποίο σφραγίζεις κιόλας κατά την έξοδο.Λίγα μέτρα περπάτημα και να την! Η χαμένη πόλη των Ίνκας,το Μάτσου Πίκτσου που σημαίνει "Παλιό Βουνό".Στην ουσία έτσι λέγεται το βουνό, η πόλη δεν έχει όνομα!Κανείς δεν ξέρει το όνομα της.Σα να πετάει ανάμεσα στα βραχώδη βουνά και στα σύννεφα τα οποία ήταν στην κυριολεξία στο ίδιο ύψος με μας! Έτσι το είχα στο μυαλό μου και αυτην την εικόνα έβλεπα μπροστά μου.
Δίπλα στέκει μεγαλόπρεπο και το Wayna Picchu το "Νεαρό Βουνό".Κάποιοι τολμηροί το ανέβηκαν,μια δύσκολη ανάβαση και κατάβαση 3 ωρών.Σίγουρα η θέα θα είναι εκπληκτική από κει.Ο ξεναγός μας είπε πολλά ενδιαφέροντα όπως ότι το μέρος δε λέγεται "Μάτσου Πίτσου" αλλά "Μάτσου Πίκτσου".Μας είπε για τον HiramBingham αυτόν δηλαδή που το ανακάλυψε το 1911,για το πως έφτασε σε αυτή την ανακάλυψη και άλλα πολλά.Γενικά νομίζω αξίζει να έχει κάποιος ένα ξεναγό .Μας ξενάγησε για 2 ώρες και μετά κάναμε μόνοι μας βόλτες στην πόλη εντελώς μαγεμένοι.Κάτσαμε σε ένα σημείο απλά χαζεύοντας το απίστευτο θέαμα με τα βουνά απέναντι μας,την πόλη δίπλα και τον ποταμό Urubamba από κάτω. Μετά με μαύρη καρδιά αφήσαμε το μέρος και πήραμε το μονοπάτι για κάτω.Δεν πήραμε το λεωφορείο,προτιμήσαμε την δύσκολη κατάβαση των 2 χλμ με τα απότομα πέτρινα σκαλοπάτια μέσα στο τροπικό δάσος.
ΗΜΕΡΕΣ 11-12 --ΚΟΥΣΚΟ.Αυτές τις δύο μέρες τις αφιερώσαμε για να γνωρίσουμε το Κούσκο καλύτερα και για να πάμε στην κλειστή αγορά του San Pedro για την οποία είχαμε ακούσει πολλά.Μου αρέσουν πάρα πολύ αυτές οι αγορές όπου μπορείς να βρεις τα πάντα και να αναμιχθείς με τους ντόπιους.
ΗΜΕΡΑ 13-- Προλάβαμε μια τελευταία βόλτα στο κέντρο και στις 13.00 πήγαμε στο σταθμό της Cruz del Sur για το 21 ωρών ταξίδι μας μέχρι τη Λίμα,στις 14.00.Εκεί γνωρίσαμε ένα μοναχικό ταξιδιώτη από τη Φινλανδία όπου ανταλλάξαμε τις εμπειρίες μας από τη θαυμάσια αυτή χώρα.Χιλιομετρικά ήταν η ίδια σχεδόν απόσταση όπως τη διαδρομή Λίμα-Αρεκίπα αλλά οι 4 επιπλέον ώρες οφείλονται στη δυσκολία της διαδρομής πάνω στις Άνδεις όπου τώρα κατηφορίζαμε. Μαγεία σκέτη βλέποντας να κινιόμαστε ανάμεσα σε τεράστια βουνά και δίπλα σε απότομους γκρεμούς που το όλο σκηνικό γινόταν πιο μαγικό λόγω του ότι καθόμασταν στις πρώτες πάνω θέσεις του λεωφορείου.Έμοιαζε σα να πετάμε όπως την Κέιτ Γουίνσλετ στον Τιτανικό!Περάσαμε μέσα από πολλές μικρές πόλεις και χωριά,σε μερικά σημεία είχε γίνει κατολίσθηση λόγω βροχών,και εκεί θυμήθηκα άλλους ταξιδιώτες που έλεγαν ότι μπορεί να βγεις εύκολα από το πρόγραμμα σου κατά μία ή δύο μέρες αν έχει πρόβλημα ο δρόμος.Δεν ήταν όμως σοβαρά τα προβλήματα που συναντήσαμε αν και σε κάποια σημεία ο οδηγός ήταν σα να έπαιζε videogame αποφεύγοντας τα εμπόδια(πέτρες)!Ευτυχώς κέρδιζε!!! Ξυπνήσαμε μόλις κάναμε την πρώτη στάση μετά από αρκετές ώρες στην πόλη Abancay η οποία είχε βυθιστεί στο σκοτάδι λόγω μπλακ άουτ, εξαιτίας του καιρού.Σκηνές θρίλερ με το λεωφορείο να κινείται σε μια πόλη φάντασμα με μοναδική πηγή φωτός τα δικά μας.Μετά ξεξυπνήσαμε και εντάξει δεν βλέπαμε θρίλερ,ούτε εφιάλτη,μια πόλη σκοτεινή μεν φυσιολογική δε ήταν!
ΗΜΕΡΑ 14-- ΛΙΜΑ.Ξυπνήσαμε πιο παραλιακά και πιο κοντά στον Ειρηνικό,στην πόλη Ica,όπου κατέβηκε ο φίλος μας ο Φινλανδός.Μετά από 6-7 ώρες φτάσαμε στη Λίμα στον γνώριμο σταθμό της CruzdelSur-JavierPrado.Πήραμε ένα ταξί για το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει δίπλα στο πάρκο Kennedyστην περιοχή Miraflores, το CasaSuyay.Πολύ ωραίο ξενοδοχείο,κοντά στην παραλία και στο εμπορικό Larcomar, όπου πήγαμε αμέσως μετά το απαραίτητο μπανάκι για κρύες μπύρες με θέα τον Ειρηνικό.
Το βράδυ στους δρόμους γύρω από την περιοχή που μέναμε είχε να κάνεις τα πάντα.Μπαρ,καφετέριες,φαστ φουντ, εστιατόρια, μαγαζιά και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς και έτσι δεν υπήρχε λόγος να πάμε κάπου αλλού.
ΗΜΕΡΑ 15--ΛΙΜΑ.Το πρωί πρώτο μας μέλημα ήταν να βραχούμε από τον Ειρηνικό και έτσι πήραμε ταξί και πήγαμε στην παραλία που βλέπαμε την προηγούμενη μέρα από ψηλά,στην οποία βέβαια δεν πας για κολύμπι.Πας για σερφ για το οποίο είναι και γνωστή. Εκατοντάδες σέρφερς από όλο τον κόσμο συρρέουν στη θάλασσα και στα κύματα της και πολλοί από αυτούς προσφέρουν μαθήματα.Εμείς βρήκαμε έναν πιο ήσυχο κόλπο και απλώσαμε τις σανίδες..εε..πετσετάρες μας.Προσπαθούσαμε να περάσουμε το εμπόδιο της πετρώδους παραλίας με ζεϊμπεκιές, και να βουτήξουμε στο νερό,έτσι για την ιδέα του να βραχείς από έναν ακόμα ωκεανό.Είχε κύμα και τρομερά ρεύματα προς τα μέσα και έτσι ένα πλατσούρισμα έξω έξω αρκούσε . Είπαμε να βραχούμε θέλαμε απλά!Φεύγοντας είπαμε να γυρίσουμε με τα πόδια, έτσι για βόλτα αλλά πως ανεβαίνει πάνω κανείς;Είσαι στην παραλία και από πάνω σου κρέμονται τα βράχια και τα κτήρια, και ήρθες οδικώς από γύρω γύρω.Με λίγο περπάτημα κατά μήκος της παραλιακής παρατηρήσαμε μια υπέργεια διάβαση, περάσαμε απέναντι και όντως αρχίσαμε να ανηφορίζουμε μέσω πεζόδρομων και σκαλοπατιών προς τα πάνω.
Λες να ήθελαν να αποχαιρετήσουν εμάς;Είχε και χώρο επισήμων οπότε κάποιος σημαντικός ήταν εκεί.Τελικά βρήκαμε ένα άνοιγμα που άφηναν λίγο κόσμο να μπαίνει μέσα στην πλατεία και καταλάβαμε ότι εκεί ήταν ο πρόεδρος της χώρας.(κι αυτός για μας ήρθε;
Ζήσαμε λίγο τη στιγμή και μετά χαθήκαμε στους πεζόδρομους του ιστορικού κέντρου.Βγήκαμε λίγο από την θεωρητικά πιο ασφαλής περιοχή και βρεθήκαμε σε πιο λαικές περιοχές και τυχαία μπήκαμε στην Chinatown της Λίμα(παντού υπάρχει και μία).
Μου αρέσουν πολύ τέτοια μέρη, τα λιγότερο τουριστικά σε μία μεγαλούπολη,με τους χιλιάδες ντόπιους να πηγαινοέρχονται, μικροπωλητές, μαγαζάκια, φωνές, κορναρίσματα, σκύλοι,κότες,έχανε η μάνα όχι μόνο το παιδί αλλά όλο της το σόι!Ξεκοκκαλήσαμε τους γύρω δρόμους και όταν μάλλον το παρακάναμε,κάποιοι καλοπροαίρετοι μας έδειχναν τις φωτογραφικές και τις κάμερες μας και με νοήματα μας έδειχναν να τις κρύψουμε.Εκεί καταλάβαμε ότι έπρεπε να ξαναπάμε στην κεντρική πλατεία με όλο τον Περουβιανό στρατό να μας φυλάει!Η βόλτα συνεχίστηκε για αρκετές ώρες και το απόγευμα γυρίσαμε στο πάρκο Κέννεντυ όπου ήταν γεμάτο κόσμο. Χαρακτηριστικό του πάρκου οι πολλές γάτες που ήταν εξοικειωμένες με τον κόσμο. Καθίσαμε σε ένα χώρο σαν μικρό κυκλικό υπαίθριο θεατράκι,όπου κάθονταν και
αρκετοί άλλοι,κυρίως νεαροι ντόπιοι. Πολλοί από αυτούς είχαν κιθάρες και τραγουδούσαν και καθώς βράδιαζε οι κιθάρες πλήθαιναν.
ΗΜΕΡΑ 16--ΛΙΜΑ.Ξυπνήσαμε με κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα του...κάτω ορόφου, και πήραμε το ταξί που μας είχαν καλέσει από τη ρεσεψιόν στις 7.30.Πετούσαμε στις 11.00 και είχαμε απ 'ότι μας είπαν μία ώρα διαδρομή.Με τους ελέγχους διαβατηρίων,την αναμονή μέχρι την παράδοση αποσκευών,το check in,τον έλεγχο για την πύλη εξόδου κτλ,η ώρα πέρασε πολύ γρήγορα και χωρίς να το καταλάβουμε πετούσαμε για Μαδρίτη...Ήμασταν αμίλητοι και σκεφτόμασταν το μαγικό ταξίδι που μόλις είχαμε ολοκληρώσει και τους ανθρώπους βέβαια που λαχταρούσαμε να δούμε πίσω στο σπίτι μας.
Συνοπτικά για το ταξίδι και τη χώρα:Το Περού προσφέρεται για άπειρες δραστηριότητες.Για πεζοπορία σε χιονισμένα βουνά,τροπικά δάση ή έρημο,για σερφ,για εξερεύνηση σε ζούγκλα, για διαδρομή από πόλη σε πόλη όπως εμείς και πολλές άλλες.Συνδυάζει σχεδόν όλα τα κλίματα της Γης και γι αυτό όποιος πάει για κάτι πιο εξειδικευμένο θα πρέπει να ψάξει πότε είναι η κατάλληλη εποχή για την περιοχή που θα πάει.Πρόκειται για μία ασφαλής χώρα στην οποία εμείς που ταξιδεύαμε μόνοι μας δεν είχαμε κανένα πρόβλημα. Τηρώντας βέβαια τους στοιχειώδης κανόνες ασφαλείας.Καλό είναι να υπάρχει άνεση χρόνου γιατί είναι μια μεγάλη χώρα,που μπορεί να συνδυαστεί και με επίσκεψη σε γειτονικές χώρες, όπως η Χιλή το Εκουαδόρ και η Βολιβία.Στο δικό μας,περιορισμένου χρόνου είναι η αλήθεια,ταξίδι διάρκειας 16 ημερών,αν προστεθούν λίγες μέρες ακόμα μπορεί να γίνουν στάσεις στην Νάζκα με τις περίφημες γραμμές,στην Ίκα και στην κοντινή λίμνη όαση,και στο Παράκας.Μετά το Κούσκο,μπορεί να πάει κανείς στο Πουέρτο Μαλντονάδο,στην ζούγκλα και στον Αμαζόνιο δηλαδή,και αν έχει άνεση χρόνου και χρήματος να πάει πιο βόρεια στο Ικίτος.Αυτά είναι τα μέρη που δεν μπόρεσαμε να επισκεφτούμε και αν είχαμε χρόνο θα το κάναμε.Όσον αφορά την περίοδο βροχών που πήγαμε,δεν είχαμε κανένα πρόβλημα.Αλλά αυτό οφείλεται και στην τύχη, πολλοί ντόπιοι μας έλεγαν ότι θα έπρεπε να βρέχει.Απ την άλλη πρόκειται για περίεργο κλίμα και αν σου τύχουν βροχές δεν βρέχει και όλη μέρα.Δεν πρέπει να σε αποτρέψει το να πας αν δεν μπορείς άλλη περίοδο του χρόνου,αρκεί να είσαι λίγο προετοιμασμένος με κατάλληλα ρούχα και οπλισμένος με υπομονή. Κρύο δεν συναντήσαμε έντονο,ίσως μόνο όταν πήγαμε στο Κόλκα Κάνιον σε πολύ μεγάλο υψόμετρο.Ένα χοντρό για παν ενδεχόμενο μπουφάν χρειάζεται,και από κει και πέρα ρούχα φθινοπωρινά.Στην Λίμα μόνο καλοκαιρινά,και τονίζω ότι μιλάω για τα μέσα με τέλη Ιανουαρίου που πήγαμε εμείς.Η αλήθεια είναι ότι πρώτη φορά έφτιαξα βαλίτσα που έβαλα μέσα από μαγιό μέχρι μπουφάν.Το υψόμετρο είναι κάτι που δεν πρέπει να φοβίζει.Χρειάζεται έρευνα ώστε να ξέρει κάποιος τι συμπτώματα μπορεί να τύχουν και τι πρέπει να κάνει αν επιμένουν για πάνω από μία μέρα.Μπορεί να τύχει στον καθένα ανεξαρτήτως ηλικίας και φυσικής κατάστασης. Όσον αφορά την επιλογή μας να κάνουμε τόσο μεγάλα ταξίδια με λεωφορεία,δεν το μετανοιώσαμε καθόλου.Υπάρχουν αρκετές καλές και ασφαλείς εταιρείες όπως την Cruz del Sur που κάνουν το ταξίδι μία τέλεια εμπειρία.Μπορεί κάποιος να κάνει την διαδρομή που κάναμε εμείς αλλά να γυρίσει αεροπορικώς στη Λίμα από το Κούσκο.Οι άνθρωποι είναι πολύ φιλικοί και φιλόξενοι ειδικά στην επαρχία και σε όποιον αρέσει να φωτογραφίζει ανθρώπους όπως εμένα,θα συναντήσει φιλική διάθεση.
Ήταν με λίγα λόγια απίστευτο ταξίδι που νοιώθουμε ευλογημένοι που πραγματοποιήσαμε. Γιατί αυτά τα ταξίδια δεν κρατάνε μόνο τις μέρες που είσαι εκεί.Κρατάνε για όλη σου τη ζωή γεμίζοντας το μυαλό σου με εικόνες και εμπειρίες απίστευτες.
Last edited:
