ΗΠΑ ΗΠΑ-Μια πρώτη γνωριμία

[mampa]

Χαίρομαι πολύ που σας αρέσει η ιστορία και οι φωτογραφίες μου! Θα προσπαθήσω να την ολοκληρώσω μέχρι αύριο...

 

[Amplified]

Πόσες πολιτείες έκανες σύνολο ;

 

[mampa]

Πόσες πολιτείες έκανες σύνολο ;

Σύνολο 6: Oregon, Washington, Idaho, Montana, North Dakota, Pennsylvania.

 

[mampa]

Και συνεχίζω με το τρίτο και τελευταίο μέρος της ταξιδιωτικής μου ιστορίας.

Όπως καταλαβαίνετε επιστρέφοντας στο Πόρτλαντ, και με ούτε μια μέρα στη διάθεσή μας, έγιναν οι απαραίτητοι χαιρετισμοί...αγκαλιές, φιλιά, λίγα κλάματα με τη φίλη μου, συγγενείς της και φίλους που έκανα εκεί, προσπάθεια να χωρέσουν όλα τα ψώνια που είχα κάνει σε μια βαλίτσα, μια χειραποσκευή και ένα σακίδιο πλάτης (γιατί ναι μεν προφανώς και από Ελλάδα προσπάθησα να μην πάρω μαζί μου πολλά,αλλά και μόνο στην ιδέα πως το ταξίδι μου θα διαρκούσε 6 εβδομάδες, δεν τα κατάφερα, αλλά και γιατί βλέποντας τις προσφορές που είχαν εκεί δεν μπορούσα να αντισταθώ στα ψώνια)...και ξεκινήσαμε για το αεροδρόμιο. Από Πόρτλαντ για Φιλαδέλφεια είχα ενδιάμεση στάση στην Ατλάντα. Με το που κατέβηκα εκεί συνειδητοποίησα δυο πράγματα : την αλλαγή της θερμοκρασίας, γιατί στην Ατλάντα είχε απίστευτη ζέστη, σε σχέση με το δροσερό καιρό του Πόρτλαντ, και το ότι ο κόσμος δεν έμοιαζε καθόλου με τον ανέμελο και ευγενικό κόσμο του Πόρτλαντ. Αλλα λέω 2 ώρες θα κάτσω μόνο εδώ, οπότε ας μην απογοητεύομαι από τώρα.
Έφτασα στη Φιλαδέλφεια 11 το βράδυ και ήρθαν να με παραλάβουν η θεία-νονά μου και ο άντρας της, που είχα να τους δω 6 χρόνια. Όταν φτάσαμε σπίτι τους γύρω στις 12 περίμενε ξύπνια και η μαμά της (αδερφή της γιαγιάς μου), γιατί καταλαβαίνετε...ήρθε κάποιος από την πατρίδα. Αγκαλιές και κλάματα εκεί στο φουλ! Άλλη φάση να συναντάς συγγενείς που μένουν μακρυά και τους βλέπεις μια στο τόσο και περιμένουν πως και πως να δουν κάποιον από την πατρίδα και να μάθουν νέα, τα οποία εννοείται πως μαθαίνουν τηλεφωνικά και μέσω ίντερνετ, αλλά είναι αλλιώς.
Δεν μπορώ να πω πως κοιμηθήκαμε και πολύ εκείνο το βράδυ. Το πρωί με ξύπνησαν τα 3 παιδιά της θείας μου που έρχονταν στην πόρτα του δωματίου με κοιτούσαν καλά καλά και με το που άνοιγα τα μάτια έφευγαν τρέχοντας και ξανά πάλι το ίδιο. Δεν με είχαν γνωρίσει.. μόνο τον μεγάλο είχα δει όταν ήταν μωρό...και σου λέει ποια είναι αυτή που κοιμάται στο σπίτι μας.
Η περιοχή που μένει η θεία μου είναι πολύ όμορφη, σε ένα προάστιο της Φιλαδέλφεια, αλλά όχι και τόσο μακρυά από το κέντρο για τα δεδομένα τα δικά τους. Συναντήθηκα και με τον θείο μου και την οικογένεια του και γενικά οι επόμενες δυο βδομάδες πέρασαν κάπως πιο οικογενειακά. Είχαμε να νταντέψουμε και τα παιδιά, που ευτυχώς είχαν ακόμα σχολείο και είχαμε χρόνο για βόλτες και ψώνια. Έτυχε τότε και είχε και πανηγύρι η Ελληνική Ορθόδοξη εκκλησία, που εννοείται και πήγαμε. Χόρος, φαΐ, ούζο (πλωμάρι παρακαλώ πολύ), αγκαλιές, γέλια... Θύμιζε λίγο Γάμος αλα ελληνικά. Μέσα σε όλα είχα και την αδερφή της γιαγιάς μου να μου φτιάχνει κάθε πέντε λεπτά να φάω. ''Και φάε γιατί είσαι πολύ αδύνατη. Και φάε να δοκιμάσεις και αυτό..και αυτό'' Το μόνο σίγουρο είναι πως έφαγα καλά.

Τα τεράστια mall ήταν πάντα μες το πρόγραμμα και πήγαμε και σε ένα εκπτωτικό χωριό λίγο πιο έξω από την πόλη, που δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομα του, αλλά ήταν τόσο όμορφο.
Όλα ήταν πολύ καλά. Μόνο όταν παίρναμε το τρένο να πάμε κέντρο ένιωθα λίγο περίεργα. Γενικά τους καλοσυνάτους ανθρώπους που είδα στις άλλες πολιτείες, εδώ τους έψαχνα, με εξαίρεση τους Έλληνες. Ειδικά οι Αφροαμερικανοί κοιτούσαν τους ''λευκούς'' με μισό μάτι και αυτό το συναντούσα πολύ στο τρένο. Εκεί λίγο στεναχωρήθηκα. Μετά από τόσα χρόνια και ακόμα να έχουν τέτοιο μίσος.. Δεν το είχα ξαναδεί αυτό πουθενά. Κρίμα!
Στο κέντρο πήγαμε στο Μέγαρο Ανεξαρτησίας, στην καμπάνα της Ελευθερίας, στο σπίτι της Μπέτσι Ρος, που έραψε την πρώτη αμερικανική σημαία, και στο Franklin Institute, το οποίο είναι πιο ενδιαφέρον για τα παιδιά. Κάναμε πολλές βόλτες και είδα και αξιοθέατα που κάποια δεν θυμάμαι και άλλα που δεν θυμάμαι πως λέγονται.

Εδω εννοείται πως έτρεξα κι εγώ σαν τον Rocky και σήκωσα μετά τα χέρια, όπως και το άγαλμά του πιο πάνω.

Η ζωή στη Φιλαδέλφεια είναι πολύ πιο ακριβή, σε σχέση με τις άλλες πόλεις που επισκέφθηκα, και σε ένα διαρκή γρήγορο ρυθμό, όπως σε κάθε μεγαλούπολη. Επίσης, η Φιλαδέλφεια έχει μεγάλη ιστορία, γι'αυτο και την επισκέπτονται πολλοί αμερικανοί, πέρα από τους τουρίστες.
Οι μέρες πέρασαν πολύ γρήγορα και ήρθε η ώρα της επιστροφής. Αγόρασα κι άλλη βαλίτσα και πέρασα πόσες ώρες να βγάζω και να βάζω πράγματα μέχρι να είναι όλες στα όρια κιλών. Συνέχεια είχαν οι κλασσικοί αποχαιρετισμοί , επιβίβαση στο αεροπλάνο και πίσω στην Ελλάδα, όπου η αλήθεια είναι μετά απο 1,5 μήνα έκανα λίγο καιρό να συνέλθω και να βρω πάλι τους ρυθμούς μου εδώ. Στεναχωρήθηκα που δεν κατάφερα να πάω και Νεα Υορκη, ενώ ήμουν 1-1.5 ώρα μακρυά με το τρένο, αλλά την επισκέφθηκα λίγα χρόνια αργότερα (ίσως σας τα πω σε κάποια άλλη ιστορία, αν και πολλοί έχουν γράψει για ΝΥ). Τώρα κάνω σχέδια και για άλλες πολιτείες, και πιο συγκεκριμένα δυτικές, ίσως γιατί ο κόσμος εκεί με τράβηξε περισσότερο...αλλά σκοπός είναι να ταξιδέψουμε όσο πιο πολύ μπορούμε και να δούμε κάθε χώρα μόνοι μας για να έχουμε άποψη. Όπου και να πάτε κάθε ανάμνηση, θετική ή αρνητική, μετράει και κάθε φορά γίνεστε ένα κομμάτι πιο πλούσιοι...

 

[KLEOPATRA]

Να σαι καλα να πας κ στα υπολοιπα.

 

[PhysioDuck]

Σε ευχαριστούμε για την πολύ ωραία ιστορία και για τις φώτο!!!

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Βόρεια Αμερική